Μία συγκλονιστική συνέντευξη με Σύριους πρόσφυγες
Φιλοξενούνται από το Δήμο Νέας Ιωνίας. Πηγή - αναδημοσίευση: www.ionianet.gr
Η Ν. Ιωνία φιλοξενεί εδώ και λίγο καιρό με τη φροντίδα του Δήμου, φορέων και ευαισθητοποιημένων πολιτών, 8 Σύριους πρόσφυγες, 4 γυναίκες και 4 παιδιά, θύματα πολιτικών και θρησκευτικών διώξεων στη χώρα τους. Σε μια συγκλονιστική συνέντευξη τους στην ΙΟΝΙΑΝΕΤ, αφηγούνται τις απίστευτες ταλαιπωρίες, τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις και το οδοιπορικό της φυγής τους στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας.
ΣΥΡΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ: «ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ»!
Περίπου 4.000.000 πολιτικοί πρόσφυγες, περισσότεροι από 212.000 νεκροί και εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες είναι ο μέχρι στιγμής ανεπίσημος απολογισμός ενός τρομακτικού εμφυλίου πολέμου, που διεξάγεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα επί 1.460 ημέρες και νύχτες στη μαρτυρική Συρία.
Από την κόλαση λοιπόν ενός φριχτού εμφυλίου πολέμου, στο κατώφλι μιας νέας ελπιδοφόρας ζωής, στη Νέα Ιωνία Αττικής βρίσκονται 8 συνάνθρωποί μας από τα εκατομμύρια των Σύριων προσφύγων που έχουν διασπαρθεί σε όλον τον κόσμο.
Πέντε γυναίκες (η μία εξ αυτών ηλικιωμένη και δύο ανήλικες), δύο νεαροί άντρες κι ένα μικρό αγόρι, εδώ και ενάμισι περίπου μήνα φιλοξενούνται σ’ έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Δήμου Νέας Ιωνίας, στο πλαίσιο μιας συλλογικής προσπάθειας αλληλεγγύης δημοτικών και κοινωνικών φορέων, καθώς και ευαισθητοποιημένων κατοίκων της περιοχής.
Αν και ακόμη προσπαθούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες της ζωής τους στην Ελλάδα, εμφανώς ταλαιπωρημένοι από τις σωματικές και ψυχικές κακουχίες που υπέστησαν μέχρι σήμερα, εν τούτοις οι Σύριοι πρόσφυγες μάς υποδέχτηκαν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό στο χώρο όπου φιλοξενούνται, ως άψογοι οικοδεσπότες μάς προσέφεραν το παραδοσιακό τσάι τους, και δεν δίστασαν να μας ανοίξουν τις καρδιές τους, παραχωρώντας μας μία ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα αποκαλυπτική συνέντευξη, που ολοκληρώθηκε επιτυχώς με τη σημαντική βοήθεια του Αλγερινής καταγωγής κ. Τζαμάλ, ο οποίος μετέφραζε τα λεγόμενά μας από την ελληνική στην αραβική γλώσσα κι αντίστροφα.
Ας δούμε λοιπόν τι μας είπαν ο 19χρονος «Μιχάλης», που ονειρευόταν να περάσει στη Νομική, ο 20χρονος «Γιώργος» που σταμάτησε άδοξα τις σπουδές του στην Ιατρική, η 35χρονη δικηγόρος «Μαρία» και η 45χρονη «Ελένη», την ώρα που η 5χρονη προσφυγοπούλα μπογιάτιζε περιχαρής σκίτσα σε παιδικά βιβλία ζωγραφικής, ο 8χρονος Σύριος έπαιζε ανέμελος με διάφορα παιδικά παιχνίδια και η 15χρονη Σύρια κρατούσε συντροφιά στην ακόμη τρομαγμένη 64χρονη κ. Άμαρ (ελληνιστί Φεγγαρένια):
-Καλωσορίζοντάς σας στην πατρίδα μας και ευχόμενοι η περιπέτειά σας να έχει αίσιο τέλος, θα θέλαμε να μας μιλήσετε σχετικά με τους λόγους οι οποίοι σας οδήγησαν στην αναζήτηση πολιτικού ασύλου σε μία ξένη χώρα.
Γιώργος: Ο πόλεμος μάς ανάγκασε να φύγουμε από τη χώρα μας, όπου χάσαμε όλους τους συγγενείς μας, κι αργά ή γρήγορα πιθανότατα θα είχαμε την ίδια τύχη, αφού όσο παραμέναμε στη Συρία κινδυνεύαμε ανά πάσα στιγμή.
Η κυκλοφορία μας στους δρόμους ήταν άκρως επικίνδυνη, διότι το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ είχε φροντίσει ώστε να υπάρχουν παντού ακροβολισμένοι στρατιωτικοί και παραστρατιωτικοί ελεύθεροι σκοπευτές, οι οποίοι πυροβολούσαν αδιακρίτως, αρκεί και μόνον να θεωρούσαν κάποιον πολίτη αντικαθεστωτικό ή αλλόθρησκο.
Από την ημέρα λοιπόν που ξεκίνησε ο ολέθριος εμφύλιος σπαραγμός, ως χαρακτηρισμένοι αντικαθεστωτικοί, αλλά και ως ορθόδοξοι χριστιανοί, δεν διαθέταμε πλέον στα σπίτια μας πόσιμο νερό, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, δυσκολευόμασταν αφάνταστα στην προμήθεια τροφίμων, και γενικώς στερούμασταν ακόμη και τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή μας.
Σε κάθε γωνιά των δρόμων υπήρχαν ερπυστριοφόρα οχήματα, οπλισμένοι άντρες και …νεκροί, πολλοί νεκροί!
Σκοτωμένα μικρά παιδιά, διάσπαρτα ακρωτηριασμένα πτώματα αντρών και γυναικών, γκρεμισμένα σπίτια από τους συνεχείς βομβαρδισμούς, διαμόρφωναν μία αβάσταχτη καθημερινότητα, που κάποια στιγμή, με μαθηματική ακρίβεια, θα μας επεφύλασσε την ίδια μοίρα εάν παραμέναμε στην πατρίδα μας.
-Είχατε κι εσείς ανθρώπινες απώλειες;
Γιώργος: Εγώ, με τον αδερφό μου τον Μιχάλη, χάσαμε τους γονείς μας στον πόλεμο, αλλά και άλλους συγγενείς μας.
Ελένη: Οι δικοί μου συγγενείς σκοτώθηκαν όλοι στη Συρία, κι έμεινα εντελώς μόνη μου.
Μαρία: Εγώ έχασα την κόρη μου και τον άντρα μου, τον οποίο τον αποκεφάλισαν μπροστά στα μάτια μου. Αλλά και εναντίον μου είχε εκδοθεί μία παράνομη απόφαση αποκεφαλισμού μου. Γενικά όλοι μας χάσαμε αγαπημένα πρόσωπα κι απομείναμε μόνον εμείς, που πλέον είμαστε μία οικογένεια που αναζητά μια καλύτερη ζωή σε ξένους τόπους, ελπίζοντας πως θα καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να ξεπεράσουμε τη φρίκη του πολέμου και τις άδικες διώξεις από το δικτατορικό καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ.
-Για ποιον ακριβώς λόγο διώκεστε από το Συριακό καθεστώς;
Γιώργος: Και για τους δύο λόγους που προαναφέραμε. Και ως αντικαθεστωτικοί, αλλά και ως χριστιανοί ορθόδοξοι.
-Έως τη στιγμή που καταφέρατε να «αποδράσετε» από τη Συρία πώς ήταν οι συνθήκες ζωής;
Γιώργος: Για όλους όσοι δεν ήμασταν φίλα προσκείμενοι στο καθεστώς οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά δυσμενείς, εφιαλτικές θα τολμούσα να πω! Εάν παραμέναμε εκεί είμαι απολύτως βέβαιος πως δεν θα ζούσαμε σήμερα.
Για όλους τους άλλους συμπατριώτες μας, που ήταν φιλοκυβερνητικοί, η ζωή συνεχιζόταν σε απολύτως φυσιολογικούς ρυθμούς. Λάμβαναν κανονικά τους μισθούς τους, είχαν νερό, ηλεκτρικό και τρόφιμα, και γενικά ζούσαν μία ασφαλή και φυσιολογική ζωή.
Μαρία: Μετά από τις ταραχές που είχαν ξεκινήσει στη χώρα κατά την περίοδο της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης», όταν οι περισσότεροι Σύριοι είχαμε πλημμυρίσει τις πλατείες διεκδικώντας περισσότερες ελευθερίες και το καθεστώς είχε απαντήσει χρησιμοποιώντας ωμή βία εναντίον των διαδηλωτών, η κατάσταση είχε αρχίσει να χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο. Όσο δεν δινόταν κάποια πραγματική λύση στο πρόβλημα το μίσος κι από τις δύο πλευρές είχε αρχίσει να διευρύνεται, η καθεστωτική βία έφερνε βία, και οι νεκροί αυξάνονταν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Τότε μάλιστα το καθεστώς συλλάμβανε όποιον δικηγόρο υπερασπιζόταν κάποιον συλληφθέντα αντικαθεστωτικό. Μαζί με τον άντρα μου λοιπόν είχαμε προσπαθήσει να πληροφορηθούμε σχετικά με την τύχη των συλληφθέντων συναδέλφων δικηγόρων, δίχως να μπορούμε καν να εντοπίσουμε που είχαν οδηγηθεί, αφού οι υπηρεσίες του καθεστώτος δεν μας έδιναν σαφείς πληροφορίες. Η μεγαλύτερη πίεση που ασκήσαμε διαμαρτυρόμενοι είχε σαν αποτέλεσμα και τη δική μας σύλληψη, και με τον σχηματισμό ενός κυριολεκτικά σαθρού κατηγορητηρίου, που επικεντρωνόταν αποκλειστικά και μόνον στις δικονομικές πιέσεις που ασκούσαμε προκειμένου να πετύχουμε την απελευθέρωση των αδίκως κατηγορουμένων συναδέλφων μας, οδηγηθήκαμε στις φυλακές, όπου παραμείναμε επί τρεις ολόκληρους μήνες.
Μάλιστα τότε ήμουν έγκυος. Θυμάμαι με φρίκη κι αηδία τη συμπεριφορά ενός αστυνομικού, ο οποίος με είχε πλησιάσει και μου είχε προτείνει να συνευρεθώ ερωτικά μαζί του κι εκείνος σαν αντάλλαγμα θα με απελευθέρωνε. Μόλις του εξέφρασα την απέχθειά μου για την κατάπτυστη συμπεριφορά του, εκείνος με χτύπησε δύο φορές και για αρκετές ώρες παρέμενα αναίσθητη δίχως καμία βοήθεια. Όταν είχα συνέλθει διαπίστωσα έντρομη πως αιμορραγούσα και ζήτησα να με εξετάσει γιατρός. Έτσι με οδήγησαν σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε πως εξ αιτίας των χτυπημάτων που είχα δεχθεί έχασα το παιδί μου.
-Αν θέλετε πείτε μας περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τις συνθήκες στις φυλακές της Συρίας...
Μαρία: Τι να πρωτοπώ δεν ξέρω. Οι φύλακες έβγαζαν όλα τα αρρωστημένα απωθημένα τους κυρίως απέναντι σε ανθρώπους που κρατούνταν για τα πολιτικά ή θρησκευτικά «πιστεύω» τους. Για παράδειγμα ουρούσαν μπροστά μας το ψωμί και στη συνέχεια μας το έδιναν για να το φάμε. Έκοβαν τα μαλλιά των φυλακισμένων γυναικών, έσκιζαν τα ρούχα τους, και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που προέβαιναν και σε ομαδικούς βιασμούς.
-Γιατί πιστεύετε εκδηλωνόταν τόση βία από μέρους των φυλάκων ειδικά απέναντι σε αντικαθεστωτικά άτομα;
Μαρία: Ήθελαν να μας κατατρομοκρατήσουν και να μας σπάσουν εντελώς το όποιο ηθικό, εκτελώντας σαφείς εντολές του δικτατορικού καθεστώτος του Μπασάρ ελ Άσαντ. Υπήρχε και προφανώς συνεχίζει να υπάρχει ένα ύπουλο σχέδιο γενοκτονίας, το οποίο προβλέπει την με κάθε τρόπο εξόντωση όλων των δικών μας παιδιών και των αντρών μέχρι 40 ετών, ώστε αργά αλλά σταθερά να μας εξαλείψουν.
Μάλιστα ένας αστυνομικός μας έλεγε ξεδιάντροπα πως πρέπει να πεθάνουν ακόμη και τα παιδιά που είναι στις κοιλιές των γυναικών και στη συνέχεια να τεκνοποιούν μαζί τους οι καθεστωτικοί, ώστε να παραμείνουν στη Συρία μόνον δικοί τους γόνοι.
Εκεί λοιπόν που αισθανόμουν πως δεν θα είχα καμία ευκαιρία να γλιτώσω, είχε εκδοθεί μία απόφαση απελευθέρωσης ορισμένων ομάδων κρατουμένων, στις οποίες ήμουν κι εγώ, κρατώντας όμως τα διαβατήριά μας ώστε να μην μπορούμε να φύγουμε από τη χώρα.
-Πόσον καιρό βρίσκεστε στην Ελλάδα;
Μιχάλης: Ήμαστε εδώ κάτι περισσότερο από δύο μήνες. Είμαστε εντελώς αποκομμένοι από την πατρίδα μας, αφού δεν έμεινε κανένας συγγενείς ή φίλος μας πίσω, ώστε να μπορούμε να επικοινωνούμε και να μαθαίνουμε τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα στη Συρία. Η μόνη μας ενημέρωση γίνεται από την τηλεόραση.
-Πριν φτάσετε στην Ελλάδα περάσατε από κάποια άλλη χώρα;
Γιώργος: Ναι, είχαμε πάει στην Τουρκία, τα σύνορα της οποίας ήταν ευκολότερο να περάσουμε.
Μαρία: Εγώ πέρασα νύχτα στην Τουρκία, διασχίζοντας κακοτράχαλα ορεινά εδάφη, οδηγούμενη από δύο άντρες, στους οποίους είχα καταβάλει 5.000 Ευρώ. Βαδίζοντας επί ώρες υπό άθλιες συνθήκες πάτησα τελικά στο τουρκικό έδαφος, πλήρως καταπονημένη και καταματωμένη.
Γιώργος: Κι εγώ, αλλά και ο καθένας μας ξεχωριστά, είχαμε πληρώσει περίπου τα ίδια χρήματα, κάπου 5.000 ευρώ το άτομο για να διαφύγουμε στην Τουρκία! Εκεί οδηγούμασταν σε κάποια πρόχειρα στρατόπεδα, και όσοι μέσα σε δύο μήνες δεν κατάφερναν να προμηθευτούν τα απαραίτητα έγγραφα νόμιμης προσωρινής παραμονής παρέμεναν στα στρατόπεδα εκείνα μέχρι να απελαθούν πίσω στη Συρία. Θα ήθελα να τονίσω πως για να προμηθευτεί κάποιος Σύριος πρόσφυγας τα έγγραφα αυτά θα έπρεπε να έχει 6.000 Ευρώ σε κάποια τουρκική τράπεζα για να έχει το δικαίωμα να παραμείνει στην Τουρκία για δύο χρόνια.
Μιχάλης: Οι Τούρκοι επεδείκνυαν έντονο ρατσισμό εναντίον μας, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο τη ζωή μας. Καθημερινά αρκετοί συμπατριώτες μας πέθαιναν δίπλα μας, είτε από το κρύο, είτε από την έλλειψη φαρμάκων.
Γιώργος: Μέχρι να ετοιμαστούν τα χαρτιά μας και να προωθηθούμε προς την Κωνσταντινούπολη είχα διαπιστώσει πως πάρα πολλές Σύριες, που δεν είχαν τη δυνατότητα να προμηθευτούν νόμιμα έγγραφα παραμονής, εξαφανίζονταν, και για την τύχη τους δεν γνώριζε κανείς τίποτα απολύτως. Πιθανολογώ πως προωθούνταν στην πορνεία. Επίσης γνωρίζω τουλάχιστον 5 οικογένειες, κάποια μέλη των οποίων, προκειμένου να βρουν τα 6.000 ευρώ που έπρεπε να κατατεθούν σε τράπεζα, πουλούσαν όργανα του σώματός τους. Βλέπετε στην Τουρκία, ειδικά στους χώρους που ήμασταν συγκεντρωμένοι οι πολιτικοί πρόσφυγες, ανθούσε το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων.
-Στην Κωνσταντινούπολη πώς ήταν η ζωή σας; Και γιατί αποφασίσετε τελικά να φύγετε από την Τουρκία και να αναζητήσετε αλλού την τύχη σας;
Γιώργος: Στην Κωνσταντινούπολη παρότι ζούσαμε κατά κάποιον τρόπο ελεύθεροι, εν τούτοις στην πραγματικότητα μας εκμεταλλεύονταν και μας χρησιμοποιούσαν σαν σκλάβους, αφού εργαζόμασταν σε ό,τι δουλειά βρίσκαμε, επί πολλές ώρες και υπό αντίξοες συνθήκες, ενώ οι αμοιβές μας ήταν πενιχρές και μετά βίας κατορθώναμε να επιβιώνουμε.
Μαρία: Επίσης για να νοικιάσουμε κάποιον χώρο να μένουμε έπρεπε να καταβάλουμε δεκαπλάσια ενοίκια από ό,τι οι ντόπιοι κάτοικοι, και πάντοτε με την προϋπόθεση πως κάποιος Τούρκος υπήκοος θα εγγυόταν για εμάς. Αλλά και τα υπόλοιπα έξοδά μας ήταν τεράστια, με συνέπεια να μη διατρεφόμαστε καλά, ενώ τα παιδιά δεν μπορούσαν να πηγαίνουν σε κάποια σχολεία.
Γιώργος: Έτσι, αφού καταφέραμε σε δύο περίπου χρόνια, με χίλιες δυο στερήσεις και βάσανα, να συγκεντρώσουμε κάποια χρήματα, πληρώσαμε περίπου 700 ευρώ ο καθένας μας σε Τούρκος δουλέμπορους και μπορέσαμε να περάσουμε με βάρκα στην Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα στη Λέσβο! Μόλις φτάσαμε λοιπόν στη Μυτιλήνη απευθυνθήκαμε μόνοι μας στις τοπικές αρχές και ζητήσαμε πολιτικό άσυλο.
-Είχατε δηλαδή σαν στόχο να έρθετε στην Ελλάδα ή μέσω της Ελλάδας σκεφτόσασταν να μεταβείτε σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα;
Γιώργος: Για να είμαι ειλικρινής ο μόνος στόχος που είχαμε ήταν να μπορέσουμε να φύγουμε από την Τουρκία, κι έτσι φτάσαμε στην Ελλάδα που ήταν πιο κοντά. Όμως δεν το μετανιώσαμε καθόλου, διότι εδώ είναι πάρα πολύ καλύτερα, παρ’ όλες τις αρχικές δυσκολίες που συναντήσαμε. Ο κόσμος εδώ μας αντιμετώπισε πάρα πολύ καλύτερα από ό,τι στην Τουρκία, όπου μας συμπεριφέρονταν σαν να ήμασταν κατώτεροι άνθρωποι.
Μιχάλης: Στην αρχή λοιπόν παραμείναμε για λίγες ημέρες σε κάποιον χώρο φιλοξενίας μεταναστών στη Μυτιλήνη και μετά προωθηθήκαμε στην Αθήνα.
Ελένη: Στην αρχή τα πράγματα ήταν κάπως δύσκολα μέχρι να προσαρμοστούμε, όμως ευτυχώς οι άνθρωποι υπήρξαν πολύ καλοί μαζί μας.
Στον χώρο υποδοχής και φιλοξενίας μεταναστών της Μυτιλήνης, συγκριτικά με τους αντίστοιχους χώρους της Τουρκίας από όπου περάσαμε, ήταν σαν να βρισκόμασταν σε ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων.
-Πλέον έχετε εγκατασταθεί σε αυτόν τον χώρο που σας παραχωρήθηκε από τον Δήμο Νέας Ιωνίας! Πώς είναι πλέον η ζωή σας;
Μαρία: Εδώ είμαστε πολύ καλύτερα και ευχαριστούμε από τα βάθη της ψυχής μας όλους τους ανθρώπους που μας βοήθησαν και συνεχίζουν να συνδράμουν ώστε να μη μας λείπει τίποτα. Όμως έχουμε περάσει πάρα πολύ δύσκολα στη διαδρομή μας μέχρι εδώ. Στον τόπο μας έχουμε χάσει τα πάντα: ανθρώπους, περιουσίες, τη ζωή μας ολόκληρη! Στην Τουρκία ταλαιπωρηθήκαμε επί δύο χρόνια χωρίς καμία ουσιαστική προοπτική! Εδώ ελπίζουμε να αλλάξουν οι συνθήκες προς το καλύτερο και να μπορέσουμε να ζήσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας αξιοπρεπώς, ει δυνατόν εντασσόμενοι στην ελληνική κοινωνία.
-Τι άλλο προσδοκείτε από εδώ και πέρα στην Ελλάδα;
Γιώργος: Αντιλαμβανόμενος πως στην Τουρκία δεν θα είχαμε ευοίωνο μέλλον, εργαστήκαμε σκληρά με τον αδερφό μου, σαν σκλάβοι θα έλεγα, προκειμένου να συγκεντρώσουμε τα χρήματα που χρειάζονταν για να φύγουμε από εκεί. Αυτό που πλέον θα ήθελα περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο είναι να μπορέσω να συνεχίσω τις σπουδές μου στην Ιατρική, να έχουμε κάποιον χώρο να μένουμε και κάποια εργασία να βιοποριζόμαστε, να ζούμε στοιχειωδώς σαν άνθρωποι.
Μιχάλης: Κι εγώ θεωρώ πως εφόσον εξασφαλίζουμε στοιχειώδη διαβίωση, οι σπουδές είναι το σημαντικότερο για εμάς τους νέους και τα μικρότερα παιδιά. Μέχρι στιγμής είμαστε πολύ ευχαριστημένοι στην Ελλάδα και ήδη βλέπουμε πιο αισιόδοξα τη ζωή μας.
Ελένη: Το μέλλον είναι για τα μικρά παιδιά. Εμείς οι μεγαλύτεροι βλέπουμε το μέλλον μας κυρίως μέσα από τη βελτίωση των συνθηκών ζωής για τα νέα παιδιά. Δεν ονειρευόμαστε πλούτη και μεγαλεία, αλλά να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς ως απλοί άνθρωποι.
Μαρία: Όλες αυτές τις ημέρες που ζούμε με τη βοήθεια των εξαιρετικών ανθρώπων της Νέας Ιωνίας γεννήθηκε και πάλι η ελπίδα στις καρδιές μας. Και επειδή έχω περάσει τόσο δύσκολες στιγμές το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η πρόοδος των παιδιών αυτών και η δημιουργία συνθηκών που να τους επιτρέψουν να ζουν σαν άνθρωποι και να μπορούν να ονειρεύονται και να σχεδιάζουν το μέλλον τους.
-Εάν βελτιώνονταν οι συνθήκες στη Συρία θα επιστρέφατε;
Ελένη: Εγώ δεν θα επέστρεφα ποτέ, όσο κι αν καλυτερεύσουν τα πράγματα στη Συρία, κάτι το οποίο εύχομαι μέσα από την καρδιά μου. Είναι τόσο άσχημες οι εμπειρίες μου που δεν θα άντεχα ψυχολογικά να ξαναβρεθώ στον τόπο του μαρτυρίου μας. Άλλωστε δεν έχω πια κανέναν ζωντανό δικό μου άνθρωπο εκεί!
Μαρία: Ψυχολογικά δεν θα μπορούσα να επιστρέψω για κανέναν λόγο.
Γιώργος και Μιχάλης: Ούτε εμείς θα θέλαμε να γυρίσουμε πίσω, όποιες κι αν είναι οι μελλοντικές συνθήκες. Το γυαλί που μας ένωνε με την πατρίδα μας δεν ράγισε απλώς, αλλά συνθλίφτηκε ανεπανόρθωτα.
-Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να πείτε προς τους Έλληνες ή προς οποιαδήποτε άλλοι κατεύθυνση;
Και οι τέσσερεις συνομιλητές μας μάς είπαν με μία φωνή: Να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους να επικρατεί παντού ειρήνη· να μη ζει κανένας άνθρωπος πουθενά στον πλανήτη τη φρίκη του πολέμου.
-Σας ευχαριστούμε πολύ που μας μιλήσατε. Καλή διαμονή και καλή τύχη να έχετε στη χώρα μας! Είθε να μπορέσετε να πραγματοποιήσετε κάθε όνειρό σας…
Μαρία: Εμείς σας ευχαριστούμε, όπως και όλους τους Έλληνες, που μας απέδειξαν στην πράξη ότι υπάρχει ακόμη ανθρωπιά!
Αξίζει να σημειωθεί πως στη συζήτησή μας με τους τέσσερεις από τους οκτώ Σύριους πολιτικούς πρόσφυγες παρευρίσκονταν και τρεις εξαιρετικά δραστήριοι συμπολίτες μας, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στο να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες φιλοξενίας των ταλαιπωρημένων από τον πόλεμο συνανθρώπων μας, και συνεχίζουν με την ίδια θέρμη να τους στηρίζουν μέχρι σήμερα και να στέκονται αποφασιστικά και ουσιαστικά στο πλευρό τους.
Πρόκειται για την αντιδήμαρχο Νέας Ιωνίας κα Όλγα Ακιανίδου, την επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «εκτός σχεδίου» και δημοτική σύμβουλο κα Αγγελική Βάσιλα, και τον εκπρόσωπο της Εργατικής Λέσχης Νέας Ιωνίας «υδραγωγείο» κ. Βασίλη Πουλαρίκα, από τους οποίους ζητήσαμε να μας πουν δυο λόγια για τη σημαντική αυτή προσπάθεια έμπρακτης αλληλεγγύης και για τις τυχόν δυσκολίες που αντιμετώπισαν.
Πιο συγκεκριμένα η κα Ακιανίδου μας είπε μεταξύ άλλων πως: «Είχαμε πληροφορηθεί όπως όλος ο κόσμος για τους Σύριους πρόσφυγες που πραγματοποιούσαν απεργία πείνας στο Σύνταγμα και σκεφτήκαμε πως θα μπορούσαμε να αναλάβουμε μία πρωτοβουλία να φιλοξενήσουμε στον Δήμο μας ορισμένους από αυτούς, τις ημέρες πριν από την Πρωτοχρονιά όταν είχε χειροτερέψει τόσο πολύ ο καιρός στην Αθήνα, που οι ζωές των ανθρώπων εκείνων πραγματικά θα κινδύνευαν. Ήμασταν όμως αρκετά σκεπτικοί, διότι ως Δήμος δεν διαθέταμε τις απαραίτητες υποδομές για ένα τέτοιο εγχείρημα. Η μεγάλη όμως ανάγκη των ανθρώπων αυτών μας έκανε να ξεπεράσουμε τις όποιες αναστολές ενδεχομένως είχαμε και κινητοποιηθήκαμε άμεσα, και προς μεγάλη μας έκπληξη διαμορφώσαμε σε απίστευτα γρήγορο χρόνο τον χώρο του παροπλισμένου 1ου Παιδικού Σταθμού Νέας Ιωνίας, όπου δεν υπήρχε ούτε καρέκλα, σε τόπο κατοικήσιμο. Αξιοποιήσαμε άμεσα την πληροφορία που είχαμε για ένα Γηροκομείο που έκλεινε στην περιοχή της Πεύκης και δώριζε τον εξοπλισμό του σε όποιον ενδεχομένως τον χρειαζόταν, κι έτσι σπεύσαμε και προμηθευτήκαμε κλίνες και καθαρά κλινοσκεπάσματα, καρέκλες και τραπεζάκια, στήνοντας σε πρώτη φάση ένα μικρό νοικοκυριό. Έτσι άμεσα εγκαταστάθηκαν οι 8 αυτοί άνθρωποι, στα μάτια των οποίων βλέπαμε εξαρχής την έκφραση τεράστιας ευγνωμοσύνης ακόμη και για τα στοιχειώδη που τους είχαμε παράσχει. Ακολούθως, κινούμενοι με ανάλογα γρήγορους ρυθμούς εξοπλίσαμε τον χώρο με ψυγείο, πλυντήριο και κουζίνα, επισκευάσαμε τα υδραυλικά και τις αποχετεύσεις, και θέλουμε να πιστεύουμε πως κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας να μη τους λείπει τίποτα για μία αξιοπρεπή διαβίωση. Ιδιαίτερα παρήγορο είναι το γεγονός πως οι απλοί κάτοικοι της Νέας Ιωνίας ευαισθητοποιήθηκαν άμεσα προσφέροντας από ρούχα μέχρι παιχνίδια για τα παιδιά, ενώ στο ζήτημα της σίτισής τους δεν είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα διότι οι υποδομές του Κοινωνικού μας Παντοπωλείου συνεχίζουν να ανταπεξέρχονται μέχρι και σήμερα στην παροχή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, όπως κανένα πρόβλημα δεν είχαμε και στην ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, αφού αμέσως τους έγιναν οι απαιτούμενες ιατρικές εξετάσεις και ορισμένα φάρμακα που χρειάστηκαν τις πρώτες ημέρες που ήταν σε άθλια κατάσταση παραχωρήθηκαν από το κοινωνικό φαρμακείο. Όμως και άλλοι φορείς συνδράμουν στη συγκέντρωση και παροχή τροφίμων και άλλων βασικών αγαθών στους φιλοξενούμενούς μας. Όλους αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν τους ευχαριστώ πολύ για την ουσιαστική βοήθειά τους, κι ακόμη θα πρέπει να τονίσω την άψογη συνεργασία με τη δημοτική παράταξη «εκτός σχεδίου» και προσωπικά την κ. Αγγελική Βάσιλα, την οποία ευχαριστώ δημοσίως».
Επίσης η δημοτική σύμβουλος της δημοτικής παράταξης «εκτός σχεδίου» κα Αγγελική Βάσιλα, που έθεσε το θέμα στο δημ. συμβούλιο, από τους στυλοβάτες κατά γενική ομολογία του όλου εγχειρήματος, μας είπε μεταξύ άλλων ότι: «Ως δημοτική παράταξη είχαμε πλήρη γνώση των αναγκών των Σύριων πολιτικών προσφύγων, και απευθύναμε αίτημα στον Δήμο να τους φιλοξενήσει, προτείνοντας μάλιστα τον χώρο όπου σήμερα στεγάζονται, γνωρίζοντας πως είναι διαθέσιμος. Αρχικά υπήρξε μία διστακτικότητα να ληφθεί ανάλογη απόφαση, παρότι υπήρχε πραγματικά θετική διάθεση. Το γεγονός πως η αντιδήμαρχος κα Ακιανίδου ανέλαβε προσωπικά να βοηθήσει διευκόλυνε πολύ την κατάσταση, κι έτσι πριν καν ληφθεί κάποια απόφαση από το Δ.Σ. του Δήμου είχαν γίνει σε χρόνο «ρεκόρ» όλες οι απαραίτητες ενέργειες διαμόρφωσης και εξοπλισμού του χώρου, και το κυριότερο η εγκατάσταση των ανθρώπων αυτών. Το πρώτο βήμα έγινε, το ζητούμενο όμως είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Πέρα από τον εθελοντισμό μάς απασχολεί για ποιον λόγο έρχονται αυτοί οι άνθρωποι εδώ, αλλά και τι κάνει γι’ αυτούς τόσο το κράτος μας όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Θεωρούμε λοιπόν πως η μη ύπαρξη ουσιαστικής μεταναστευτικής πολιτικής στην Ελλάδα, ακόμη και σε κραυγαλέα ζητήματα όπως είναι αυτά των πολιτικών προσφύγων, αποτελεί ευθύνη όλων μας! Πολύ θα θέλαμε να φτάσουμε στο σημείο τα προβλήματα της ταξικής αλληλεγγύης, όπως τα αποκαλούμε εμείς, να επιλύονται όχι με τη μορφή φιλανθρωπίας, αλλά ως μίας έκφρασης πραγματικής αλληλεγγύης, ώστε οι άνθρωποι σαν τους φιλοξενούμενούς μας όχι απλώς να επιβιώνουν, αλλά να μπορούν να ζουν πραγματικά με αξιοπρέπεια και να μπορούν να πραγματοποιήσουν τα όποια όνειρά τους. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που εδώ στη Νέα Ιωνία όλοι έχουν βοηθήσει με τον α’ ή τον β’ τρόπο τους ανθρώπους αυτούς, και νομίζω πως πλέον πρέπει να στραφούμε στην αναζήτηση λύσεων σχετικά με το τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να μπορέσουν να ενταχθούν με ουσιαστικό τρόπο στην κοινωνία μας. Ολοκληρώνοντας δεν θα μπορούσα να παραλείψω να ευχαριστήσω την αντιδήμαρχό μας, την κα Ακιανίδου, η οποία ανταποκρίθηκε εξαιρετικά στην περίπτωση των Σύριων πολιτικών προσφύγων, όπως ένα μεγάλο ευχαριστώ αξίζει και στους διάφορους κοινωνικούς φορείς της περιοχής μας, που συμμετείχαν ενεργά στη σημαντική αυτή προσπάθεια, ώστε να απαλυνθεί ο ανείπωτος πόνος των βασανισμένων αυτών συνανθρώπων μας, και ιδιαίτερα στους ανθρώπους της Εργατικής Λέσχης Νέας Ιωνίας που συνεχίζουν να στέκονται δίπλα τους».
Τέλος, ο κ. Βασίλης Πουλαρίκας, της Εργατικής Λέσχης Νέας Ιωνίας, μας είπε μεταξύ άλλων πως: «Ως Εργατική Λέσχη θεωρούμε πως ο,τιδήποτε αφορά στην προσφορά βοηθείας σε ανθρώπους που την έχουν ανάγκη πρέπει να ξεκινά από τους βασικούς συντελεστές και τους πρωταγωνιστές της κοινωνίας. Μέσα λοιπόν στις διάφορες δραστηριότητές μας, αποφασίσαμε να εντάξουμε σε σταθερή βάση και τη βοήθειά μας προς τους 8 φιλοξενούμενους στη Νέα Ιωνία Σύριους πολιτικούς πρόσφυγες. Πιο συγκεκριμένα έχουμε επιφορτιστεί με τη συλλογή τροφίμων της λαϊκής, την οποία επισκεπτόμαστε κάθε Σάββατο και συλλέγουμε προσφορές των εμπόρων, τις οποίες φέρνουμε στους ανθρώπους αυτούς, δημιουργώντας μία σταθερή βάση τροφοδοσίας τους με φρέσκα λαχανικά και άλλα φυτικά προϊόντα. Θεωρώ πως είναι πολύ θετικό το γεγονός που οι έμποροι της λαϊκής της Νέας Ιωνίας μας παραχωρούν φρέσκα τρόφιμα κι όχι περισσεύματα, και πιο πολύ χαίρομαι που η πράξη τους αυτή γίνεται γνωρίζοντας σε ποιους ανθρώπους θα καταλήξουν οι προσφορές τους. Επίσης αποφασίσαμε, παράλληλα με τα μαθήματα βοηθητικού χαρακτήρα για αδύναμους μαθητές της περιοχής μας, που πραγματοποιούνται στη λέσχη μας, να ξεκινήσουμε και την παράδοση μαθημάτων της ελληνικής γλώσσας για τους Σύριους φιλοξενούμενούς μας, θεωρώντας πως αν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες γνώσης της γλώσσας μας θα διευκολύνονταν στην απόφασή τους να παραμείνουν στη χώρα μας και να ζουν εδώ με αξιοπρέπεια. Ήδη λοιπόν ξεκινήσαμε τα μαθήματα αυτά, και αν κρίνω από τη φιλομάθεια των νέων παιδιών και την επιθυμία τους κάποια στιγμή να συνεχίσουν την εκπαίδευση και τις σπουδές τους, θεωρώ πως θα διευκολυνθούν σε μεγάλο βαθμό».
Όπως και να έχει φίλες και φίλοι αναγνώστες μας, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Όταν η ανθρωπιά ξεπερνάει τους …«τύπους», οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν έχουν να φοβούνται τίποτα για το μέλλον τους!
Για την ΙΟΝΙΑΝΕΤ
Παναγιώτα Σούγια, Απόστολος Σαλονικίδης
Σημείωση εφημερίδας: Ως τοπική εφημερίδα η ΙΟΝΙΑΝΕΤ στηρίζει την φιλοξενία των Σύρων προσφύγων στην πόλη μας, γνωρίζοντας τα παρόμοια δεινά που υπέφεραν και οι Μικρασιάτες πρόγονοί μας. Η συνέντευξη αυτή σκοπό έχει να ευαισθητοποιήσει τους συμπολίτες μας και να συμβάλλει στην αλληλεγγύη απέναντι σε αυτούς τους πρόσφυγες - συνανθρώπους μας. Οφείλουμε ως πολίτες να εκφράσουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους τιμούν με την αλληλεγγύη τους το όνομα της προσφυγομάνας Ν. Ιωνίας, το Δήμο μας με την Αντιδήμαρχο κα Ακιανίδου, την δημ. παράταξη ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ με την κα Βάσιλα, την Εργατική λέσχη Ν.Ιωνίας, το Κοινωνικό παντοπωλείο με τον κ. Κιριόγλου, το Κοινωνικό φαρμακείο με τον δημ. σύμβουλο κ. Βανδώρο, το Κοινωνικό Ιατρείο Ν. Φιλαδέλφειας - Ν. Ιωνίας με τον ιατρό κ.Καϊκη και όλους όσους προσέφεραν στη φιλοξενία, τη σίτιση και την ιατρική φροντίδα των 8 Σύριων προσφύγων. Προσωπικά ευχαριστώ τους δημοσιογράφους μας Παναγιώτα και Απόστολο που πήραν τη συνέντευξη και την Ευγενία την υπεύθυνη επικοινωνίας της ΙΟΝΙΑΝΕΤ για την οργάνωσή της.
Βασίλειος Μαγκαναδέλλης
Εκδότης ΙΟΝΙΑΝΕΤ
ΣΥΡΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ: «ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ»!
Περίπου 4.000.000 πολιτικοί πρόσφυγες, περισσότεροι από 212.000 νεκροί και εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες είναι ο μέχρι στιγμής ανεπίσημος απολογισμός ενός τρομακτικού εμφυλίου πολέμου, που διεξάγεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα επί 1.460 ημέρες και νύχτες στη μαρτυρική Συρία.
Από την κόλαση λοιπόν ενός φριχτού εμφυλίου πολέμου, στο κατώφλι μιας νέας ελπιδοφόρας ζωής, στη Νέα Ιωνία Αττικής βρίσκονται 8 συνάνθρωποί μας από τα εκατομμύρια των Σύριων προσφύγων που έχουν διασπαρθεί σε όλον τον κόσμο.
Πέντε γυναίκες (η μία εξ αυτών ηλικιωμένη και δύο ανήλικες), δύο νεαροί άντρες κι ένα μικρό αγόρι, εδώ και ενάμισι περίπου μήνα φιλοξενούνται σ’ έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Δήμου Νέας Ιωνίας, στο πλαίσιο μιας συλλογικής προσπάθειας αλληλεγγύης δημοτικών και κοινωνικών φορέων, καθώς και ευαισθητοποιημένων κατοίκων της περιοχής.
Αν και ακόμη προσπαθούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες της ζωής τους στην Ελλάδα, εμφανώς ταλαιπωρημένοι από τις σωματικές και ψυχικές κακουχίες που υπέστησαν μέχρι σήμερα, εν τούτοις οι Σύριοι πρόσφυγες μάς υποδέχτηκαν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό στο χώρο όπου φιλοξενούνται, ως άψογοι οικοδεσπότες μάς προσέφεραν το παραδοσιακό τσάι τους, και δεν δίστασαν να μας ανοίξουν τις καρδιές τους, παραχωρώντας μας μία ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα αποκαλυπτική συνέντευξη, που ολοκληρώθηκε επιτυχώς με τη σημαντική βοήθεια του Αλγερινής καταγωγής κ. Τζαμάλ, ο οποίος μετέφραζε τα λεγόμενά μας από την ελληνική στην αραβική γλώσσα κι αντίστροφα.
Ας δούμε λοιπόν τι μας είπαν ο 19χρονος «Μιχάλης», που ονειρευόταν να περάσει στη Νομική, ο 20χρονος «Γιώργος» που σταμάτησε άδοξα τις σπουδές του στην Ιατρική, η 35χρονη δικηγόρος «Μαρία» και η 45χρονη «Ελένη», την ώρα που η 5χρονη προσφυγοπούλα μπογιάτιζε περιχαρής σκίτσα σε παιδικά βιβλία ζωγραφικής, ο 8χρονος Σύριος έπαιζε ανέμελος με διάφορα παιδικά παιχνίδια και η 15χρονη Σύρια κρατούσε συντροφιά στην ακόμη τρομαγμένη 64χρονη κ. Άμαρ (ελληνιστί Φεγγαρένια):
-Καλωσορίζοντάς σας στην πατρίδα μας και ευχόμενοι η περιπέτειά σας να έχει αίσιο τέλος, θα θέλαμε να μας μιλήσετε σχετικά με τους λόγους οι οποίοι σας οδήγησαν στην αναζήτηση πολιτικού ασύλου σε μία ξένη χώρα.
Γιώργος: Ο πόλεμος μάς ανάγκασε να φύγουμε από τη χώρα μας, όπου χάσαμε όλους τους συγγενείς μας, κι αργά ή γρήγορα πιθανότατα θα είχαμε την ίδια τύχη, αφού όσο παραμέναμε στη Συρία κινδυνεύαμε ανά πάσα στιγμή.
Η κυκλοφορία μας στους δρόμους ήταν άκρως επικίνδυνη, διότι το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ είχε φροντίσει ώστε να υπάρχουν παντού ακροβολισμένοι στρατιωτικοί και παραστρατιωτικοί ελεύθεροι σκοπευτές, οι οποίοι πυροβολούσαν αδιακρίτως, αρκεί και μόνον να θεωρούσαν κάποιον πολίτη αντικαθεστωτικό ή αλλόθρησκο.
Από την ημέρα λοιπόν που ξεκίνησε ο ολέθριος εμφύλιος σπαραγμός, ως χαρακτηρισμένοι αντικαθεστωτικοί, αλλά και ως ορθόδοξοι χριστιανοί, δεν διαθέταμε πλέον στα σπίτια μας πόσιμο νερό, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, δυσκολευόμασταν αφάνταστα στην προμήθεια τροφίμων, και γενικώς στερούμασταν ακόμη και τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή μας.
Σε κάθε γωνιά των δρόμων υπήρχαν ερπυστριοφόρα οχήματα, οπλισμένοι άντρες και …νεκροί, πολλοί νεκροί!
Σκοτωμένα μικρά παιδιά, διάσπαρτα ακρωτηριασμένα πτώματα αντρών και γυναικών, γκρεμισμένα σπίτια από τους συνεχείς βομβαρδισμούς, διαμόρφωναν μία αβάσταχτη καθημερινότητα, που κάποια στιγμή, με μαθηματική ακρίβεια, θα μας επεφύλασσε την ίδια μοίρα εάν παραμέναμε στην πατρίδα μας.
-Είχατε κι εσείς ανθρώπινες απώλειες;
Γιώργος: Εγώ, με τον αδερφό μου τον Μιχάλη, χάσαμε τους γονείς μας στον πόλεμο, αλλά και άλλους συγγενείς μας.
Ελένη: Οι δικοί μου συγγενείς σκοτώθηκαν όλοι στη Συρία, κι έμεινα εντελώς μόνη μου.
Μαρία: Εγώ έχασα την κόρη μου και τον άντρα μου, τον οποίο τον αποκεφάλισαν μπροστά στα μάτια μου. Αλλά και εναντίον μου είχε εκδοθεί μία παράνομη απόφαση αποκεφαλισμού μου. Γενικά όλοι μας χάσαμε αγαπημένα πρόσωπα κι απομείναμε μόνον εμείς, που πλέον είμαστε μία οικογένεια που αναζητά μια καλύτερη ζωή σε ξένους τόπους, ελπίζοντας πως θα καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να ξεπεράσουμε τη φρίκη του πολέμου και τις άδικες διώξεις από το δικτατορικό καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ.
-Για ποιον ακριβώς λόγο διώκεστε από το Συριακό καθεστώς;
Γιώργος: Και για τους δύο λόγους που προαναφέραμε. Και ως αντικαθεστωτικοί, αλλά και ως χριστιανοί ορθόδοξοι.
-Έως τη στιγμή που καταφέρατε να «αποδράσετε» από τη Συρία πώς ήταν οι συνθήκες ζωής;
Γιώργος: Για όλους όσοι δεν ήμασταν φίλα προσκείμενοι στο καθεστώς οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά δυσμενείς, εφιαλτικές θα τολμούσα να πω! Εάν παραμέναμε εκεί είμαι απολύτως βέβαιος πως δεν θα ζούσαμε σήμερα.
Για όλους τους άλλους συμπατριώτες μας, που ήταν φιλοκυβερνητικοί, η ζωή συνεχιζόταν σε απολύτως φυσιολογικούς ρυθμούς. Λάμβαναν κανονικά τους μισθούς τους, είχαν νερό, ηλεκτρικό και τρόφιμα, και γενικά ζούσαν μία ασφαλή και φυσιολογική ζωή.
Μαρία: Μετά από τις ταραχές που είχαν ξεκινήσει στη χώρα κατά την περίοδο της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης», όταν οι περισσότεροι Σύριοι είχαμε πλημμυρίσει τις πλατείες διεκδικώντας περισσότερες ελευθερίες και το καθεστώς είχε απαντήσει χρησιμοποιώντας ωμή βία εναντίον των διαδηλωτών, η κατάσταση είχε αρχίσει να χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο. Όσο δεν δινόταν κάποια πραγματική λύση στο πρόβλημα το μίσος κι από τις δύο πλευρές είχε αρχίσει να διευρύνεται, η καθεστωτική βία έφερνε βία, και οι νεκροί αυξάνονταν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Τότε μάλιστα το καθεστώς συλλάμβανε όποιον δικηγόρο υπερασπιζόταν κάποιον συλληφθέντα αντικαθεστωτικό. Μαζί με τον άντρα μου λοιπόν είχαμε προσπαθήσει να πληροφορηθούμε σχετικά με την τύχη των συλληφθέντων συναδέλφων δικηγόρων, δίχως να μπορούμε καν να εντοπίσουμε που είχαν οδηγηθεί, αφού οι υπηρεσίες του καθεστώτος δεν μας έδιναν σαφείς πληροφορίες. Η μεγαλύτερη πίεση που ασκήσαμε διαμαρτυρόμενοι είχε σαν αποτέλεσμα και τη δική μας σύλληψη, και με τον σχηματισμό ενός κυριολεκτικά σαθρού κατηγορητηρίου, που επικεντρωνόταν αποκλειστικά και μόνον στις δικονομικές πιέσεις που ασκούσαμε προκειμένου να πετύχουμε την απελευθέρωση των αδίκως κατηγορουμένων συναδέλφων μας, οδηγηθήκαμε στις φυλακές, όπου παραμείναμε επί τρεις ολόκληρους μήνες.
Μάλιστα τότε ήμουν έγκυος. Θυμάμαι με φρίκη κι αηδία τη συμπεριφορά ενός αστυνομικού, ο οποίος με είχε πλησιάσει και μου είχε προτείνει να συνευρεθώ ερωτικά μαζί του κι εκείνος σαν αντάλλαγμα θα με απελευθέρωνε. Μόλις του εξέφρασα την απέχθειά μου για την κατάπτυστη συμπεριφορά του, εκείνος με χτύπησε δύο φορές και για αρκετές ώρες παρέμενα αναίσθητη δίχως καμία βοήθεια. Όταν είχα συνέλθει διαπίστωσα έντρομη πως αιμορραγούσα και ζήτησα να με εξετάσει γιατρός. Έτσι με οδήγησαν σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε πως εξ αιτίας των χτυπημάτων που είχα δεχθεί έχασα το παιδί μου.
-Αν θέλετε πείτε μας περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τις συνθήκες στις φυλακές της Συρίας...
Μαρία: Τι να πρωτοπώ δεν ξέρω. Οι φύλακες έβγαζαν όλα τα αρρωστημένα απωθημένα τους κυρίως απέναντι σε ανθρώπους που κρατούνταν για τα πολιτικά ή θρησκευτικά «πιστεύω» τους. Για παράδειγμα ουρούσαν μπροστά μας το ψωμί και στη συνέχεια μας το έδιναν για να το φάμε. Έκοβαν τα μαλλιά των φυλακισμένων γυναικών, έσκιζαν τα ρούχα τους, και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που προέβαιναν και σε ομαδικούς βιασμούς.
-Γιατί πιστεύετε εκδηλωνόταν τόση βία από μέρους των φυλάκων ειδικά απέναντι σε αντικαθεστωτικά άτομα;
Μαρία: Ήθελαν να μας κατατρομοκρατήσουν και να μας σπάσουν εντελώς το όποιο ηθικό, εκτελώντας σαφείς εντολές του δικτατορικού καθεστώτος του Μπασάρ ελ Άσαντ. Υπήρχε και προφανώς συνεχίζει να υπάρχει ένα ύπουλο σχέδιο γενοκτονίας, το οποίο προβλέπει την με κάθε τρόπο εξόντωση όλων των δικών μας παιδιών και των αντρών μέχρι 40 ετών, ώστε αργά αλλά σταθερά να μας εξαλείψουν.
Μάλιστα ένας αστυνομικός μας έλεγε ξεδιάντροπα πως πρέπει να πεθάνουν ακόμη και τα παιδιά που είναι στις κοιλιές των γυναικών και στη συνέχεια να τεκνοποιούν μαζί τους οι καθεστωτικοί, ώστε να παραμείνουν στη Συρία μόνον δικοί τους γόνοι.
Εκεί λοιπόν που αισθανόμουν πως δεν θα είχα καμία ευκαιρία να γλιτώσω, είχε εκδοθεί μία απόφαση απελευθέρωσης ορισμένων ομάδων κρατουμένων, στις οποίες ήμουν κι εγώ, κρατώντας όμως τα διαβατήριά μας ώστε να μην μπορούμε να φύγουμε από τη χώρα.
-Πόσον καιρό βρίσκεστε στην Ελλάδα;
Μιχάλης: Ήμαστε εδώ κάτι περισσότερο από δύο μήνες. Είμαστε εντελώς αποκομμένοι από την πατρίδα μας, αφού δεν έμεινε κανένας συγγενείς ή φίλος μας πίσω, ώστε να μπορούμε να επικοινωνούμε και να μαθαίνουμε τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα στη Συρία. Η μόνη μας ενημέρωση γίνεται από την τηλεόραση.
-Πριν φτάσετε στην Ελλάδα περάσατε από κάποια άλλη χώρα;
Γιώργος: Ναι, είχαμε πάει στην Τουρκία, τα σύνορα της οποίας ήταν ευκολότερο να περάσουμε.
Μαρία: Εγώ πέρασα νύχτα στην Τουρκία, διασχίζοντας κακοτράχαλα ορεινά εδάφη, οδηγούμενη από δύο άντρες, στους οποίους είχα καταβάλει 5.000 Ευρώ. Βαδίζοντας επί ώρες υπό άθλιες συνθήκες πάτησα τελικά στο τουρκικό έδαφος, πλήρως καταπονημένη και καταματωμένη.
Γιώργος: Κι εγώ, αλλά και ο καθένας μας ξεχωριστά, είχαμε πληρώσει περίπου τα ίδια χρήματα, κάπου 5.000 ευρώ το άτομο για να διαφύγουμε στην Τουρκία! Εκεί οδηγούμασταν σε κάποια πρόχειρα στρατόπεδα, και όσοι μέσα σε δύο μήνες δεν κατάφερναν να προμηθευτούν τα απαραίτητα έγγραφα νόμιμης προσωρινής παραμονής παρέμεναν στα στρατόπεδα εκείνα μέχρι να απελαθούν πίσω στη Συρία. Θα ήθελα να τονίσω πως για να προμηθευτεί κάποιος Σύριος πρόσφυγας τα έγγραφα αυτά θα έπρεπε να έχει 6.000 Ευρώ σε κάποια τουρκική τράπεζα για να έχει το δικαίωμα να παραμείνει στην Τουρκία για δύο χρόνια.
Μιχάλης: Οι Τούρκοι επεδείκνυαν έντονο ρατσισμό εναντίον μας, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο τη ζωή μας. Καθημερινά αρκετοί συμπατριώτες μας πέθαιναν δίπλα μας, είτε από το κρύο, είτε από την έλλειψη φαρμάκων.
Γιώργος: Μέχρι να ετοιμαστούν τα χαρτιά μας και να προωθηθούμε προς την Κωνσταντινούπολη είχα διαπιστώσει πως πάρα πολλές Σύριες, που δεν είχαν τη δυνατότητα να προμηθευτούν νόμιμα έγγραφα παραμονής, εξαφανίζονταν, και για την τύχη τους δεν γνώριζε κανείς τίποτα απολύτως. Πιθανολογώ πως προωθούνταν στην πορνεία. Επίσης γνωρίζω τουλάχιστον 5 οικογένειες, κάποια μέλη των οποίων, προκειμένου να βρουν τα 6.000 ευρώ που έπρεπε να κατατεθούν σε τράπεζα, πουλούσαν όργανα του σώματός τους. Βλέπετε στην Τουρκία, ειδικά στους χώρους που ήμασταν συγκεντρωμένοι οι πολιτικοί πρόσφυγες, ανθούσε το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων.
-Στην Κωνσταντινούπολη πώς ήταν η ζωή σας; Και γιατί αποφασίσετε τελικά να φύγετε από την Τουρκία και να αναζητήσετε αλλού την τύχη σας;
Γιώργος: Στην Κωνσταντινούπολη παρότι ζούσαμε κατά κάποιον τρόπο ελεύθεροι, εν τούτοις στην πραγματικότητα μας εκμεταλλεύονταν και μας χρησιμοποιούσαν σαν σκλάβους, αφού εργαζόμασταν σε ό,τι δουλειά βρίσκαμε, επί πολλές ώρες και υπό αντίξοες συνθήκες, ενώ οι αμοιβές μας ήταν πενιχρές και μετά βίας κατορθώναμε να επιβιώνουμε.
Μαρία: Επίσης για να νοικιάσουμε κάποιον χώρο να μένουμε έπρεπε να καταβάλουμε δεκαπλάσια ενοίκια από ό,τι οι ντόπιοι κάτοικοι, και πάντοτε με την προϋπόθεση πως κάποιος Τούρκος υπήκοος θα εγγυόταν για εμάς. Αλλά και τα υπόλοιπα έξοδά μας ήταν τεράστια, με συνέπεια να μη διατρεφόμαστε καλά, ενώ τα παιδιά δεν μπορούσαν να πηγαίνουν σε κάποια σχολεία.
Γιώργος: Έτσι, αφού καταφέραμε σε δύο περίπου χρόνια, με χίλιες δυο στερήσεις και βάσανα, να συγκεντρώσουμε κάποια χρήματα, πληρώσαμε περίπου 700 ευρώ ο καθένας μας σε Τούρκος δουλέμπορους και μπορέσαμε να περάσουμε με βάρκα στην Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα στη Λέσβο! Μόλις φτάσαμε λοιπόν στη Μυτιλήνη απευθυνθήκαμε μόνοι μας στις τοπικές αρχές και ζητήσαμε πολιτικό άσυλο.
-Είχατε δηλαδή σαν στόχο να έρθετε στην Ελλάδα ή μέσω της Ελλάδας σκεφτόσασταν να μεταβείτε σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα;
Γιώργος: Για να είμαι ειλικρινής ο μόνος στόχος που είχαμε ήταν να μπορέσουμε να φύγουμε από την Τουρκία, κι έτσι φτάσαμε στην Ελλάδα που ήταν πιο κοντά. Όμως δεν το μετανιώσαμε καθόλου, διότι εδώ είναι πάρα πολύ καλύτερα, παρ’ όλες τις αρχικές δυσκολίες που συναντήσαμε. Ο κόσμος εδώ μας αντιμετώπισε πάρα πολύ καλύτερα από ό,τι στην Τουρκία, όπου μας συμπεριφέρονταν σαν να ήμασταν κατώτεροι άνθρωποι.
Μιχάλης: Στην αρχή λοιπόν παραμείναμε για λίγες ημέρες σε κάποιον χώρο φιλοξενίας μεταναστών στη Μυτιλήνη και μετά προωθηθήκαμε στην Αθήνα.
Ελένη: Στην αρχή τα πράγματα ήταν κάπως δύσκολα μέχρι να προσαρμοστούμε, όμως ευτυχώς οι άνθρωποι υπήρξαν πολύ καλοί μαζί μας.
Στον χώρο υποδοχής και φιλοξενίας μεταναστών της Μυτιλήνης, συγκριτικά με τους αντίστοιχους χώρους της Τουρκίας από όπου περάσαμε, ήταν σαν να βρισκόμασταν σε ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων.
-Πλέον έχετε εγκατασταθεί σε αυτόν τον χώρο που σας παραχωρήθηκε από τον Δήμο Νέας Ιωνίας! Πώς είναι πλέον η ζωή σας;
Μαρία: Εδώ είμαστε πολύ καλύτερα και ευχαριστούμε από τα βάθη της ψυχής μας όλους τους ανθρώπους που μας βοήθησαν και συνεχίζουν να συνδράμουν ώστε να μη μας λείπει τίποτα. Όμως έχουμε περάσει πάρα πολύ δύσκολα στη διαδρομή μας μέχρι εδώ. Στον τόπο μας έχουμε χάσει τα πάντα: ανθρώπους, περιουσίες, τη ζωή μας ολόκληρη! Στην Τουρκία ταλαιπωρηθήκαμε επί δύο χρόνια χωρίς καμία ουσιαστική προοπτική! Εδώ ελπίζουμε να αλλάξουν οι συνθήκες προς το καλύτερο και να μπορέσουμε να ζήσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας αξιοπρεπώς, ει δυνατόν εντασσόμενοι στην ελληνική κοινωνία.
-Τι άλλο προσδοκείτε από εδώ και πέρα στην Ελλάδα;
Γιώργος: Αντιλαμβανόμενος πως στην Τουρκία δεν θα είχαμε ευοίωνο μέλλον, εργαστήκαμε σκληρά με τον αδερφό μου, σαν σκλάβοι θα έλεγα, προκειμένου να συγκεντρώσουμε τα χρήματα που χρειάζονταν για να φύγουμε από εκεί. Αυτό που πλέον θα ήθελα περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο είναι να μπορέσω να συνεχίσω τις σπουδές μου στην Ιατρική, να έχουμε κάποιον χώρο να μένουμε και κάποια εργασία να βιοποριζόμαστε, να ζούμε στοιχειωδώς σαν άνθρωποι.
Μιχάλης: Κι εγώ θεωρώ πως εφόσον εξασφαλίζουμε στοιχειώδη διαβίωση, οι σπουδές είναι το σημαντικότερο για εμάς τους νέους και τα μικρότερα παιδιά. Μέχρι στιγμής είμαστε πολύ ευχαριστημένοι στην Ελλάδα και ήδη βλέπουμε πιο αισιόδοξα τη ζωή μας.
Ελένη: Το μέλλον είναι για τα μικρά παιδιά. Εμείς οι μεγαλύτεροι βλέπουμε το μέλλον μας κυρίως μέσα από τη βελτίωση των συνθηκών ζωής για τα νέα παιδιά. Δεν ονειρευόμαστε πλούτη και μεγαλεία, αλλά να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς ως απλοί άνθρωποι.
Μαρία: Όλες αυτές τις ημέρες που ζούμε με τη βοήθεια των εξαιρετικών ανθρώπων της Νέας Ιωνίας γεννήθηκε και πάλι η ελπίδα στις καρδιές μας. Και επειδή έχω περάσει τόσο δύσκολες στιγμές το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η πρόοδος των παιδιών αυτών και η δημιουργία συνθηκών που να τους επιτρέψουν να ζουν σαν άνθρωποι και να μπορούν να ονειρεύονται και να σχεδιάζουν το μέλλον τους.
-Εάν βελτιώνονταν οι συνθήκες στη Συρία θα επιστρέφατε;
Ελένη: Εγώ δεν θα επέστρεφα ποτέ, όσο κι αν καλυτερεύσουν τα πράγματα στη Συρία, κάτι το οποίο εύχομαι μέσα από την καρδιά μου. Είναι τόσο άσχημες οι εμπειρίες μου που δεν θα άντεχα ψυχολογικά να ξαναβρεθώ στον τόπο του μαρτυρίου μας. Άλλωστε δεν έχω πια κανέναν ζωντανό δικό μου άνθρωπο εκεί!
Μαρία: Ψυχολογικά δεν θα μπορούσα να επιστρέψω για κανέναν λόγο.
Γιώργος και Μιχάλης: Ούτε εμείς θα θέλαμε να γυρίσουμε πίσω, όποιες κι αν είναι οι μελλοντικές συνθήκες. Το γυαλί που μας ένωνε με την πατρίδα μας δεν ράγισε απλώς, αλλά συνθλίφτηκε ανεπανόρθωτα.
-Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να πείτε προς τους Έλληνες ή προς οποιαδήποτε άλλοι κατεύθυνση;
Και οι τέσσερεις συνομιλητές μας μάς είπαν με μία φωνή: Να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους να επικρατεί παντού ειρήνη· να μη ζει κανένας άνθρωπος πουθενά στον πλανήτη τη φρίκη του πολέμου.
-Σας ευχαριστούμε πολύ που μας μιλήσατε. Καλή διαμονή και καλή τύχη να έχετε στη χώρα μας! Είθε να μπορέσετε να πραγματοποιήσετε κάθε όνειρό σας…
Μαρία: Εμείς σας ευχαριστούμε, όπως και όλους τους Έλληνες, που μας απέδειξαν στην πράξη ότι υπάρχει ακόμη ανθρωπιά!
Αξίζει να σημειωθεί πως στη συζήτησή μας με τους τέσσερεις από τους οκτώ Σύριους πολιτικούς πρόσφυγες παρευρίσκονταν και τρεις εξαιρετικά δραστήριοι συμπολίτες μας, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στο να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες φιλοξενίας των ταλαιπωρημένων από τον πόλεμο συνανθρώπων μας, και συνεχίζουν με την ίδια θέρμη να τους στηρίζουν μέχρι σήμερα και να στέκονται αποφασιστικά και ουσιαστικά στο πλευρό τους.
Πρόκειται για την αντιδήμαρχο Νέας Ιωνίας κα Όλγα Ακιανίδου, την επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «εκτός σχεδίου» και δημοτική σύμβουλο κα Αγγελική Βάσιλα, και τον εκπρόσωπο της Εργατικής Λέσχης Νέας Ιωνίας «υδραγωγείο» κ. Βασίλη Πουλαρίκα, από τους οποίους ζητήσαμε να μας πουν δυο λόγια για τη σημαντική αυτή προσπάθεια έμπρακτης αλληλεγγύης και για τις τυχόν δυσκολίες που αντιμετώπισαν.
Πιο συγκεκριμένα η κα Ακιανίδου μας είπε μεταξύ άλλων πως: «Είχαμε πληροφορηθεί όπως όλος ο κόσμος για τους Σύριους πρόσφυγες που πραγματοποιούσαν απεργία πείνας στο Σύνταγμα και σκεφτήκαμε πως θα μπορούσαμε να αναλάβουμε μία πρωτοβουλία να φιλοξενήσουμε στον Δήμο μας ορισμένους από αυτούς, τις ημέρες πριν από την Πρωτοχρονιά όταν είχε χειροτερέψει τόσο πολύ ο καιρός στην Αθήνα, που οι ζωές των ανθρώπων εκείνων πραγματικά θα κινδύνευαν. Ήμασταν όμως αρκετά σκεπτικοί, διότι ως Δήμος δεν διαθέταμε τις απαραίτητες υποδομές για ένα τέτοιο εγχείρημα. Η μεγάλη όμως ανάγκη των ανθρώπων αυτών μας έκανε να ξεπεράσουμε τις όποιες αναστολές ενδεχομένως είχαμε και κινητοποιηθήκαμε άμεσα, και προς μεγάλη μας έκπληξη διαμορφώσαμε σε απίστευτα γρήγορο χρόνο τον χώρο του παροπλισμένου 1ου Παιδικού Σταθμού Νέας Ιωνίας, όπου δεν υπήρχε ούτε καρέκλα, σε τόπο κατοικήσιμο. Αξιοποιήσαμε άμεσα την πληροφορία που είχαμε για ένα Γηροκομείο που έκλεινε στην περιοχή της Πεύκης και δώριζε τον εξοπλισμό του σε όποιον ενδεχομένως τον χρειαζόταν, κι έτσι σπεύσαμε και προμηθευτήκαμε κλίνες και καθαρά κλινοσκεπάσματα, καρέκλες και τραπεζάκια, στήνοντας σε πρώτη φάση ένα μικρό νοικοκυριό. Έτσι άμεσα εγκαταστάθηκαν οι 8 αυτοί άνθρωποι, στα μάτια των οποίων βλέπαμε εξαρχής την έκφραση τεράστιας ευγνωμοσύνης ακόμη και για τα στοιχειώδη που τους είχαμε παράσχει. Ακολούθως, κινούμενοι με ανάλογα γρήγορους ρυθμούς εξοπλίσαμε τον χώρο με ψυγείο, πλυντήριο και κουζίνα, επισκευάσαμε τα υδραυλικά και τις αποχετεύσεις, και θέλουμε να πιστεύουμε πως κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας να μη τους λείπει τίποτα για μία αξιοπρεπή διαβίωση. Ιδιαίτερα παρήγορο είναι το γεγονός πως οι απλοί κάτοικοι της Νέας Ιωνίας ευαισθητοποιήθηκαν άμεσα προσφέροντας από ρούχα μέχρι παιχνίδια για τα παιδιά, ενώ στο ζήτημα της σίτισής τους δεν είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα διότι οι υποδομές του Κοινωνικού μας Παντοπωλείου συνεχίζουν να ανταπεξέρχονται μέχρι και σήμερα στην παροχή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, όπως κανένα πρόβλημα δεν είχαμε και στην ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, αφού αμέσως τους έγιναν οι απαιτούμενες ιατρικές εξετάσεις και ορισμένα φάρμακα που χρειάστηκαν τις πρώτες ημέρες που ήταν σε άθλια κατάσταση παραχωρήθηκαν από το κοινωνικό φαρμακείο. Όμως και άλλοι φορείς συνδράμουν στη συγκέντρωση και παροχή τροφίμων και άλλων βασικών αγαθών στους φιλοξενούμενούς μας. Όλους αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν τους ευχαριστώ πολύ για την ουσιαστική βοήθειά τους, κι ακόμη θα πρέπει να τονίσω την άψογη συνεργασία με τη δημοτική παράταξη «εκτός σχεδίου» και προσωπικά την κ. Αγγελική Βάσιλα, την οποία ευχαριστώ δημοσίως».
Επίσης η δημοτική σύμβουλος της δημοτικής παράταξης «εκτός σχεδίου» κα Αγγελική Βάσιλα, που έθεσε το θέμα στο δημ. συμβούλιο, από τους στυλοβάτες κατά γενική ομολογία του όλου εγχειρήματος, μας είπε μεταξύ άλλων ότι: «Ως δημοτική παράταξη είχαμε πλήρη γνώση των αναγκών των Σύριων πολιτικών προσφύγων, και απευθύναμε αίτημα στον Δήμο να τους φιλοξενήσει, προτείνοντας μάλιστα τον χώρο όπου σήμερα στεγάζονται, γνωρίζοντας πως είναι διαθέσιμος. Αρχικά υπήρξε μία διστακτικότητα να ληφθεί ανάλογη απόφαση, παρότι υπήρχε πραγματικά θετική διάθεση. Το γεγονός πως η αντιδήμαρχος κα Ακιανίδου ανέλαβε προσωπικά να βοηθήσει διευκόλυνε πολύ την κατάσταση, κι έτσι πριν καν ληφθεί κάποια απόφαση από το Δ.Σ. του Δήμου είχαν γίνει σε χρόνο «ρεκόρ» όλες οι απαραίτητες ενέργειες διαμόρφωσης και εξοπλισμού του χώρου, και το κυριότερο η εγκατάσταση των ανθρώπων αυτών. Το πρώτο βήμα έγινε, το ζητούμενο όμως είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Πέρα από τον εθελοντισμό μάς απασχολεί για ποιον λόγο έρχονται αυτοί οι άνθρωποι εδώ, αλλά και τι κάνει γι’ αυτούς τόσο το κράτος μας όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Θεωρούμε λοιπόν πως η μη ύπαρξη ουσιαστικής μεταναστευτικής πολιτικής στην Ελλάδα, ακόμη και σε κραυγαλέα ζητήματα όπως είναι αυτά των πολιτικών προσφύγων, αποτελεί ευθύνη όλων μας! Πολύ θα θέλαμε να φτάσουμε στο σημείο τα προβλήματα της ταξικής αλληλεγγύης, όπως τα αποκαλούμε εμείς, να επιλύονται όχι με τη μορφή φιλανθρωπίας, αλλά ως μίας έκφρασης πραγματικής αλληλεγγύης, ώστε οι άνθρωποι σαν τους φιλοξενούμενούς μας όχι απλώς να επιβιώνουν, αλλά να μπορούν να ζουν πραγματικά με αξιοπρέπεια και να μπορούν να πραγματοποιήσουν τα όποια όνειρά τους. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που εδώ στη Νέα Ιωνία όλοι έχουν βοηθήσει με τον α’ ή τον β’ τρόπο τους ανθρώπους αυτούς, και νομίζω πως πλέον πρέπει να στραφούμε στην αναζήτηση λύσεων σχετικά με το τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να μπορέσουν να ενταχθούν με ουσιαστικό τρόπο στην κοινωνία μας. Ολοκληρώνοντας δεν θα μπορούσα να παραλείψω να ευχαριστήσω την αντιδήμαρχό μας, την κα Ακιανίδου, η οποία ανταποκρίθηκε εξαιρετικά στην περίπτωση των Σύριων πολιτικών προσφύγων, όπως ένα μεγάλο ευχαριστώ αξίζει και στους διάφορους κοινωνικούς φορείς της περιοχής μας, που συμμετείχαν ενεργά στη σημαντική αυτή προσπάθεια, ώστε να απαλυνθεί ο ανείπωτος πόνος των βασανισμένων αυτών συνανθρώπων μας, και ιδιαίτερα στους ανθρώπους της Εργατικής Λέσχης Νέας Ιωνίας που συνεχίζουν να στέκονται δίπλα τους».
Τέλος, ο κ. Βασίλης Πουλαρίκας, της Εργατικής Λέσχης Νέας Ιωνίας, μας είπε μεταξύ άλλων πως: «Ως Εργατική Λέσχη θεωρούμε πως ο,τιδήποτε αφορά στην προσφορά βοηθείας σε ανθρώπους που την έχουν ανάγκη πρέπει να ξεκινά από τους βασικούς συντελεστές και τους πρωταγωνιστές της κοινωνίας. Μέσα λοιπόν στις διάφορες δραστηριότητές μας, αποφασίσαμε να εντάξουμε σε σταθερή βάση και τη βοήθειά μας προς τους 8 φιλοξενούμενους στη Νέα Ιωνία Σύριους πολιτικούς πρόσφυγες. Πιο συγκεκριμένα έχουμε επιφορτιστεί με τη συλλογή τροφίμων της λαϊκής, την οποία επισκεπτόμαστε κάθε Σάββατο και συλλέγουμε προσφορές των εμπόρων, τις οποίες φέρνουμε στους ανθρώπους αυτούς, δημιουργώντας μία σταθερή βάση τροφοδοσίας τους με φρέσκα λαχανικά και άλλα φυτικά προϊόντα. Θεωρώ πως είναι πολύ θετικό το γεγονός που οι έμποροι της λαϊκής της Νέας Ιωνίας μας παραχωρούν φρέσκα τρόφιμα κι όχι περισσεύματα, και πιο πολύ χαίρομαι που η πράξη τους αυτή γίνεται γνωρίζοντας σε ποιους ανθρώπους θα καταλήξουν οι προσφορές τους. Επίσης αποφασίσαμε, παράλληλα με τα μαθήματα βοηθητικού χαρακτήρα για αδύναμους μαθητές της περιοχής μας, που πραγματοποιούνται στη λέσχη μας, να ξεκινήσουμε και την παράδοση μαθημάτων της ελληνικής γλώσσας για τους Σύριους φιλοξενούμενούς μας, θεωρώντας πως αν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες γνώσης της γλώσσας μας θα διευκολύνονταν στην απόφασή τους να παραμείνουν στη χώρα μας και να ζουν εδώ με αξιοπρέπεια. Ήδη λοιπόν ξεκινήσαμε τα μαθήματα αυτά, και αν κρίνω από τη φιλομάθεια των νέων παιδιών και την επιθυμία τους κάποια στιγμή να συνεχίσουν την εκπαίδευση και τις σπουδές τους, θεωρώ πως θα διευκολυνθούν σε μεγάλο βαθμό».
Όπως και να έχει φίλες και φίλοι αναγνώστες μας, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Όταν η ανθρωπιά ξεπερνάει τους …«τύπους», οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν έχουν να φοβούνται τίποτα για το μέλλον τους!
Για την ΙΟΝΙΑΝΕΤ
Παναγιώτα Σούγια, Απόστολος Σαλονικίδης
Σημείωση εφημερίδας: Ως τοπική εφημερίδα η ΙΟΝΙΑΝΕΤ στηρίζει την φιλοξενία των Σύρων προσφύγων στην πόλη μας, γνωρίζοντας τα παρόμοια δεινά που υπέφεραν και οι Μικρασιάτες πρόγονοί μας. Η συνέντευξη αυτή σκοπό έχει να ευαισθητοποιήσει τους συμπολίτες μας και να συμβάλλει στην αλληλεγγύη απέναντι σε αυτούς τους πρόσφυγες - συνανθρώπους μας. Οφείλουμε ως πολίτες να εκφράσουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους τιμούν με την αλληλεγγύη τους το όνομα της προσφυγομάνας Ν. Ιωνίας, το Δήμο μας με την Αντιδήμαρχο κα Ακιανίδου, την δημ. παράταξη ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ με την κα Βάσιλα, την Εργατική λέσχη Ν.Ιωνίας, το Κοινωνικό παντοπωλείο με τον κ. Κιριόγλου, το Κοινωνικό φαρμακείο με τον δημ. σύμβουλο κ. Βανδώρο, το Κοινωνικό Ιατρείο Ν. Φιλαδέλφειας - Ν. Ιωνίας με τον ιατρό κ.Καϊκη και όλους όσους προσέφεραν στη φιλοξενία, τη σίτιση και την ιατρική φροντίδα των 8 Σύριων προσφύγων. Προσωπικά ευχαριστώ τους δημοσιογράφους μας Παναγιώτα και Απόστολο που πήραν τη συνέντευξη και την Ευγενία την υπεύθυνη επικοινωνίας της ΙΟΝΙΑΝΕΤ για την οργάνωσή της.
Βασίλειος Μαγκαναδέλλης
Εκδότης ΙΟΝΙΑΝΕΤ
