"Στις 10 Φεβρουαρίου ο Σαγιέντ Μεχντί Αχμπαρί Αφγανός πρόσφυγας, πεθαίνει στο νοσοκομείο «Σωτηρία», έπειτα από λοίμωξη στο αναπνευστικό. Ο Σαγιέντ ήταν κρατούμενος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας. Την επόμενη μέρα βρίσκεται απαγχονισμένος ο Abdul Fata, μετανάστης από την Υεμένη, στο κελί του στα κρατητήρια της Διεύθυνσης Αλλοδαπών στην Θεσσαλονίκη.

Στις 13 Φεβρουαρίου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας βρίσκεται ακόμα ένας μετανάστης απαγχονισμένος στο κελί του. Στις 20 Φεβρουαρίου ο Μοχάμεντ Καμαρά πρόσφυγας από τη Γουϊνέα, κρατούμενος στο Αστυνομικό Τμήμα Κηφισιάς, μεταφέρεται στο νοσοκομείο «Αμαλία Φλέμιγκ» σε κωματώδη κατάσταση όπου και πεθαίνει. Αυτές είναι μόνο μερικές από τις δολοφονίες μεταναστών από το κράτος.

Το κράτος προσπαθώντας να διαχειριστεί το μεταναστευτικό ζήτημα δημιούργησε τα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών. Στην ουσία τους όμως αποτελούν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία στοιβάζονται εκατοντάδες μετανάστες σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, με έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, υπερπληθυσμό των κελιών, με τους ανθρώπους να στοιβάζονται στην κυριολεξία ο ένας πάνω στον άλλον. Αυτοί οι άνθρωποι οδηγούνται εκεί χωρίς να έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα και κρατούνται για μήνες ή ακόμα και χρόνια.

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μπροστά στη σύγχρονη βαρβαρότητα, οι μετανάστες ως υπάρξεις απογυμνωμένες που ζουν έξω από την επικράτεια του νόμου και των ίδιων των ιερών φετίχ του δυτικού πολιτισμού, βιώνουν την πλήρη απο-προσωποποίησή τους, την αποκόλληση από τον κόσμο και το σώμα τους. Όπως το συμπύκνωσε ένας έγκλειστος στο κέντρο κράτησης στη Γουμέρα της Αυστραλίας: «Έφτασα στην Αυστραλία και ήμουν ευτυχισμένος. Μετά βρέθηκα φυλακισμένος σε ένα στρατόπεδο. Ξέχασα το όνομά μου, τον εαυτό μου, με φώναζαν νούμερο 813…».

Ένα τέτοιο κέντρο λειτουργεί και μέσα στην πόλη της Κορίνθου όπου για τη φύλαξη των κρατούμενων μεταναστών συνδράμουν αστυνομικές δυνάμεις τόσο από την Κόρινθο όσο και από τους όμορους νομούς της περιφέρειας Πελοποννήσου.

Οι μετανάστες όντας ένα μεγάλο εργατικό δυναμικό αποτελούν ένα από τα εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Το καθεστώς παρανομίας στο οποίο τους κρατά διαρκώς το κεφάλαιο και οι μηχανισμοί του κράτους, έχει έναν σαφή στόχο: την υποτίμηση της αξίας της εργασιακής δύναμης των ίδιων των μεταναστών, αλλά εμμέσως και της εργατικής τάξης συνολικά. Έτσι ένα τεράστιο μερίδιο της παραγωγικής διαδικασίας διεξάγεται σε συνθήκες σύγχρονου εργασιακού κάτεργου.

Η Αλληλεγγύη μας προς τους μετανάστες, εντός και εκτός των τειχών, δεν γίνεται με όρους φιλανθρωπίας, αλλά βλέποντας στα πρόσωπά τους εν δυνάμει κοινωνικούς – ταξικούς συμμάχους. Και με όπλο αυτή την Αλληλεγγύη θα νικήσουμε την Βαρβαρότητα και θα πορευτούμε σε κοινούς αγώνες ενάντια σε κράτος, αφεντικά, φασίστες και κάθε είδους εξουσία.

Τα σύγχρονα κολαστήρια δεν εξανθρωπίζονται, μετατρέποντάς τα σε «ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας» αλλά καταστρέφονται.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΩΡΑ".