Το «Αττικόν Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο» δουλεύει στο... κόκκινο, με πληρότητα που ξεπερνά το 130% σε μόνιμη βάση καθώς κάθε τέσσερις μέρες που εφημερεύει, περνούν την πύλη του 1.000 περιστατικά
Δημόσια Υγεία με ράντσα στους διαδρόμους και ελλείψεις υλικών
Συντάκτης: Ντάνι Βέργου
Πίσω από τον μοντέρνο σχεδιασμό, την ευρύχωρη όσο κι ευήλια αίθουσα υποδοχής με τους εντυπωσιακούς πίνακες ζωγραφικής, τα γυαλιστερά πατώματα, τα τεράστια παράθυρα και τους άνετους διαδρόμους που οδηγούν προς κάθε κατεύθυνση, κρύβονται κλινικές που ξεχειλίζουν από ασθενείς, οι οποίοι υποχρεώνονται να κοιμούνται σε ράντσα, παρατεταγμένα το ένα πίσω από το άλλο σε κοινόχρηστους χώρους.
Δίπλα τους βρίσκονται νυχθημερόν οι πιστοί συνοδοί τους, σε ετοιμότητα για τον άνθρωπό τους, τους κρατούν συντροφιά, ρωτούν γι’ αυτούς γιατρούς και νοσηλευτές, φέρνουν χυμό και μπισκότα, συγκρατούν τους ορούς και τα οξυγόνα όταν περνάει νέα εισαγωγή, ξαποσταίνουν στην άβολη καρέκλα όπου αποκοιμιούνται όταν όλα ησυχάσουν, μέχρι το επόμενο πρωί.
Το «Αττικόν Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο» δουλεύει στο... κόκκινο, με πληρότητα που ξεπερνά το 130% σε μόνιμη βάση. Κάθε τέσσερις μέρες που εφημερεύει, περνούν την πύλη του 1.000 περιστατικά. Από αυτά 160–180 είναι εισαγωγές. «Δεν προλαβαίνουμε να αδειάσουμε τα ράντσα από τους διαδρόμους και ξαναεφημερεύει το νοσοκομείο», λέει ο Γιάννης Πλαγιαννάκος, τραυματιοφορέας, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων και προσθέτει: «Τα ράντσα είναι πάντα εδώ».
Στο νοσοκομείο φτάνουν ασθενείς από τη δυτική Αττική, τον Πειραιά, την περιφέρεια, τα νησιά, την Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα. Ο κόσμος το προτιμά, το εμπιστεύεται για την Υγεία του, επειδή είναι πανεπιστημιακό. Η εικόνα όμως, με τα ράντσα εν έτει 2015 είναι συγκλονιστική, ακόμη και σε ένα νοσηλευτικό ίδρυμα με άψογη ξενοδοχειακή υποδομή.
Το «Αττικόν» «ζει» παρέα με το ράντσο χρόνια τώρα. Για την ακρίβεια, από το 2010 που μπήκε στη γενική εφημερία. Η μεγάλη έλλειψη προσωπικού – νοσηλευτικού, βοηθητικού, παραϊατρικού, διοικητικού, τεχνικού – σε συνδυασμό με την υποχρηματοδότηση, γεγονότα για τα οποία δεν έχει κάνει το παραμικρό η πολιτεία, το υποβαθμίζουν χρόνο με τον χρόνο.
«Τα νοσοκομεία λειτουργούν σ΄ ένα γενικότερο πλαίσιο συνεχόμενα μειούμενων προϋπολογισμών, με τελευταίο τον προϋπολογισμό Βορίδη, μειωμένο κατά 30% σε σχέση με του προκατόχου του, Γεωργιάδη. Ομως ακόμη κι αυτοί, οι κουτσουρεμένοι προϋπολογισμοί, οι μνημονιακοί που τους έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν υλοποιούνται σήμερα. Στα νοσοκομεία φτάνουν ακόμα λιγότερα χρήματα. Ο προϋπολογισμός που υλοποιείται σήμερα, της ‘‘κυβερνώσας Αριστεράς’’, είναι παρακάτω κι από αυτά που είχε προϋπολογίσει ο Βορίδης», εξηγεί ο Χρήστος Παπάζογλου, γιατρός εργασίας στο «Αττικόν» και μέλος του Δ.Σ. του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου.
Την οικονομική δυσπραγία του νοσοκομείου και τη «θηλιά» στη χρηματοδότησή του όλα τα προηγούμενα χρόνια, καταδεικνύουν οι αριθμοί:
● Το 2010 ο δημόσιος προϋπολογισμός διέθεσε για το «Αττικόν» 120 εκατομμύρια ευρώ.
● Το 2014 μόλις 57 εκ. ευρώ, ενώ για φέτος υποχώρησαν κι άλλο, στα 51 εκ. ευρώ, ενώ τα αποθεματικά του νοσοκομείου και τα πρόσθετα ποσά, που είχαν θεσμοθετηθεί για την κάλυψη ειδικών αναγκών (π.χ. λογαριασμός ΕΛΚΕ για τις ΜΕΘ), έχουν λεηλατηθεί ή καλύπτουν «άλλες τρύπες». Με αυτά τα χρήματα δεν καλύπτονται οι προμηθευτές, μεγάλοι και μικροί, που με τη σειρά τους εκβιάζουν και προχωρούν σε «παύση συντήρησης» των μηχανημάτων και ελλείψεις υλικών.
«Η υποχρηματοδότηση», εξηγεί ο Χρ. Παπάζογλου, εκφράστηκε πέρυσι με «σοβαρότατα προβλήματα που έχουν σχέση με τις λειτουργικές ανάγκες των νοσοκομείων, ελλείψεις σε αναλώσιμα, σε φάρμακα κ.λπ. που έρχονταν να προστεθούν στις σοβαρότατες ελλείψεις από την όλο και μεγαλύτερη υποστελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων και το οποίο εκφράζεται προφανώς και στο ‘‘Αττικόν’’».
«Το νοσοκομείο λειτουργεί στα όρια του», λέει ο Γιάννης Γαλανόπουλος, ειδικευόμενος ορθοπεδικός στο νοσοκομείο, μέλος του Δ.Σ. του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών. Αναφέρεται σε ελλείψεις σε φάρμακα, σε υγειονομικό υλικό, δυσκολία προμήθειας υλικών χειρουργείων για μια μεγάλη γκάμα απαραίτητων επεμβάσεων, υπολειτουργία διαφόρων τμημάτων, διασπορά αρρώστων στους ορόφους, με αποτέλεσμα οι γιατροί να... χάνουν την μπάλα.
Προς το παρόν το νοσοκομείο έχει υγειονομικό υλικό και φάρμακα, αλλά για ένα μήνα, επισημαίνει ο Γ. Πλαγιαννάκος.
Το «Αττικόν», που άνοιξε τις πόρτες του το 2002, έχει 730 κρεβάτια από τα οποία λειτουργούν τα 630. Τα 100 είναι κλειστά λόγω έλλειψης προσωπικού. Η ουρολογική κλινική, για παράδειγμα, δεν άνοιξε ποτέ λόγω έλλειψης προσωπικού, το ίδιο και η μοναδική μονάδα παίδων στη δυτική Αττική, τον Πειραιά και τα νησιά. Στη μονάδα νεογνών λειτουργούν τα 6 από τα 22 κρεβατάκια, ενώ στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας από τα 27 κρεβάτια ανοιχτά είναι τα 19 και την καλοκαιρινή περίοδο λειτουργούν μόνο τα 10. Στο πλευρό των ασθενών οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου που εξαντλούν εαυτούς για να φροντίσουν τους αρρώστους τους. «Καλύπτεται ο κόσμος με το φιλότιμο των συναδέλφων», σημειώνει ο πρόεδρος των εργαζομένων του νοσοκομείου.
Το προσωπικό είναι κάτω από τα όρια ασφαλείας. Δύο νοσηλεύτριες, από το απόγευμα μέχρι το επόμενο πρωί, έχουν να περιθάλψουν 24 ασθενείς μέσα στα δωμάτια και 10-15 στα ράντσα, στους διαδρόμους, μια «επικίνδυνη κατάσταση», κατά τον Γ. Πλαγιαννάκο. Για ρεπό ούτε λόγος. Απόγευμα, πρωί, νύχτα και ξανά από την αρχή, χωρίς ενδιάμεση ανάπαυση. Η νοσηλευτική υπηρεσία μετρά 9.500 καταγεγραμμένα οφειλόμενα ρεπό.
Για τη μεταφορά υλικών και φαρμάκων στις κλινικές, ο ένας εργάτης γενικών καθηκόντων στο νοσοκομείο δεν φτάνει. Επιστρατεύονται οι προϊστάμενες, οι νοσηλεύτριες και οι βοηθοί θαλάμων, οι οποίες παρατούν τους αρρώστους και κατεβαίνουν με φορεία και με καρότσια για να κουβαλήσουν τα απαραίτητα για τους ασθενείς τους.
Επιπλέον, αδιάκοπα γίνεται επικουρία. Τι σημαίνει αυτό; Το τμήμα επειγόντων περιστατικών δεν έχει μόνιμο εξειδικευμένο προσωπικό παρά τη σχετική πρόβλεψη του νόμου. Ετσι, όπως εξηγεί ο πρόεδρος των εργαζομένων, «σε κάθε εφημερία παίρνουμε νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό από άλλα τμήματα και κλινικές και το μεταφέρουμε για να βγουν οι βάρδιες. Το αποτέλεσμα είναι να καλείται κόσμος που δεν γνωρίζει τον χώρο των ΤΕΠ και δεν έχει την απαιτούμενη εμπειρία για τα επείγοντα να αναγκάζεται να αντεπεξέλθει. Εχουμε κάνει το προσωπικό λάστιχο, κανονικές άδειες δεν δίνονται, τα ρεπό κόβονται.
Το προσωπικό το ίδιο ξέρει πώς αντέχει. Υπάρχουν εργαζόμενοι που είναι όλα τα Σαββατοκύριακα του μήνα μέσα και δυστυχώς δεν ακούει κανείς, ούτε αντιλαμβάνεται το πρόβλημα. Η σημερινή πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας επικαλείται την οικονομική κρίση, όσον αφορά τις προσλήψεις. Για τα ράντσα, παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις και τις προτάσεις που έχουν καταθέσει οι εργαζόμενοι για συνεφημέρευση με άλλο νοσοκομείο ή άνοιγμα δύο παθολογικών κλινικών στο ‘‘Αγία Βαρβάρα’’ για να μην υπάρχει η αθλιότητα των ράντσων κανείς δεν ασχολείται», προσθέτει.
Οι λίστες αναμονής στο νοσοκομείο ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Η αναμονή για ένα χειρουργείο ξεπερνά τους έξι μήνες. Ο Γ. Πλαγιαννάκος αναφέρεται χαρακτηριστικά στο παράδειγμα ενός γνωστού του που χρειαζόταν χειρουργείο χολής και πέρασε ένας χρόνος μέχρι να το κάνει.
«Δεν μπορούν να διεκπεραιωθούν όλα τα περιστατικά, ακόμα και τα επείγοντα», λέει ο Γ. Γαλανόπουλος. Μιλά για κατάγματα που πρέπει να περιμένουν 15-20 μέρες, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την Υγεία των ασθενών ή για παραγγελίες υλικών που καθυστερούν να φτάσουν στο νοσοκομείο ή δεν φτάνουν ποτέ. Αναφέρεται σε περιστατικό να μπαίνει κάποιος στο πρόγραμμα χειρουργείου 5 φορές για να χειρουργηθεί και το χειρουργείο τελικά να μη γίνεται. Μιλά για καρκινοπαθείς που περιμένουν μήνες να χειρουργηθούν, καθώς μπαίνουν μπροστά πιο επείγοντα περιστατικά.
Παράλληλα τα μηχανήματα του «Αττικού» βγαίνουν εκτός λειτουργίας λόγω βλαβών και είτε δεν επισκευάζονται ή περνάει πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να επανέλθουν.
«Αυτή τη στιγμή ο μαγνητικός τομογράφος δεν δουλεύει εδώ και ένα χρόνο και το μπαλάκι πετιέται από το υπουργείο Παιδείας (καθώς στεγάζεται σε πανεπιστημιακή κλινική του νοσοκομείου) στο υπουργείο Υγείας και πίσω», εξηγεί ο Γ. Πλαγιαννάκος.
Επιπλέον, οι δύο από τους τρεις αξονικούς είναι εκτός λειτουργίας. Οι βλάβες αυτές μεταφράζονται σε καθυστέρηση της φροντίδας των ασθενών, οι οποίοι ή στέλνονται με το ΕΚΑΒ σε άλλα νοσοκομεία ή περιμένουν. Η ακτινοθεραπεία του νοσοκομείου δεν λειτουργούσε για 8 μήνες. «Πού θα πάει αυτός ο ασθενής να κάνει ακτινοθεραπεία; Σε ιδιωτικό να δώσει 10.000 από την τσέπη του. Δεν έχει να δώσει. Ή θα πάει στη λίστα του ‘‘Ευαγγελισμού’’, όπου περιμένουν άλλοι χίλιοι, ή σε άλλη λίστα;» λέει ο Γ. Γαλανόπουλος. «Υπέρηχοι στο νοσοκομείο γίνονται με κεφαλές-δείγματα από τα διαφημιστικά που φέρνουν οι εταιρείες», σημειώνει.
«Η κατάσταση κλιμακώνεται χρόνο με τον χρόνο», τονίζει ο Χρ. Παπάζογλου. Ο ίδιος ζητά ανάπτυξη πρωτοβάθμιας δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας με στελέχωση, με εξοπλισμό από τον κρατικό προϋπολογισμό στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας που να καλύπτει τις σημερινές σύγχρονες ανάγκες είτε εαυτό εκφράζεται με κέντρα Υγείας αστικού και περιφερικού τύπου είτε σε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμιο επίπεδο.
«Τα προβλήματα που συναντάμε στον χώρο της Υγείας και που εκφράζονται και στο νοσοκομείο μας είναι έκφραση μιας πολιτικής που επί χρόνια εφαρμόζεται, σήμερα και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., και που αποτελεί υλοποίηση κατευθύνσεων της Ε.Ε. στην Υγεία», λέει χαρακτηριστικά. «Είναι μία πολιτική», σημειώνει, «που από τη μία μεριά επεκτείνει την εμπορευματοποίηση της Υγείας και από την άλλη περικόπτει τις δημόσιες δαπάνες στο ελάχιστο επίπεδο παροχών φτωχοκομείου, απαιτώντας όλο και μεγαλύτερο μέρος των δαπανών να το επιβαρύνονται οι ασθενείς».
Διέξοδος προφανώς και υπάρχει, λέει, και «συνδέεται με μία διαφορετική πολιτική, έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που δεν θα έχει σαν θεό του την κερδοφορία των επιχειρήσεων, που δεν θα απαιτεί όλο και μεγαλύτερες θυσίες για την ανταγωνιστικότητα, αλλά θα ιεραρχεί την κάλυψη των αναγκών των εργαζόμενων. Αυτός ο προσανατολισμός στον χώρο της Υγείας θα απαντήσει τόσο στις ανάγκες των υγειονομικών όσο και στις ανάγκες των ασθενών μας».
Οι υπηρεσίες Υγείας, συνεχίζει, «δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα και να πουλιούνται, ούτε από ιδιώτες επιχειρηματίες ούτε από δημόσιες δομές που λειτουργούν με επιχειρηματικό προσανατολισμό, με κλειστούς προϋπολογισμούς και ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με προσανατολισμό να φέρνουν έσοδα. Aντίθετα οι υπηρεσίες Υγείας πρέπει να παρέχονται δωρεάν από δημόσιες δομές καλύπτοντας με επιστημονικό τρόπο τις σύγχρονες ανάγκες των ασθενών. Και πρέπει να καλυφθεί ο ασθενής. Εχει πληρώσει από δέκα πλευρές».
πηγή: efsyn.gr
Πίσω από τον μοντέρνο σχεδιασμό, την ευρύχωρη όσο κι ευήλια αίθουσα υποδοχής με τους εντυπωσιακούς πίνακες ζωγραφικής, τα γυαλιστερά πατώματα, τα τεράστια παράθυρα και τους άνετους διαδρόμους που οδηγούν προς κάθε κατεύθυνση, κρύβονται κλινικές που ξεχειλίζουν από ασθενείς, οι οποίοι υποχρεώνονται να κοιμούνται σε ράντσα, παρατεταγμένα το ένα πίσω από το άλλο σε κοινόχρηστους χώρους.
Δίπλα τους βρίσκονται νυχθημερόν οι πιστοί συνοδοί τους, σε ετοιμότητα για τον άνθρωπό τους, τους κρατούν συντροφιά, ρωτούν γι’ αυτούς γιατρούς και νοσηλευτές, φέρνουν χυμό και μπισκότα, συγκρατούν τους ορούς και τα οξυγόνα όταν περνάει νέα εισαγωγή, ξαποσταίνουν στην άβολη καρέκλα όπου αποκοιμιούνται όταν όλα ησυχάσουν, μέχρι το επόμενο πρωί.
Το «Αττικόν Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο» δουλεύει στο... κόκκινο, με πληρότητα που ξεπερνά το 130% σε μόνιμη βάση. Κάθε τέσσερις μέρες που εφημερεύει, περνούν την πύλη του 1.000 περιστατικά. Από αυτά 160–180 είναι εισαγωγές. «Δεν προλαβαίνουμε να αδειάσουμε τα ράντσα από τους διαδρόμους και ξαναεφημερεύει το νοσοκομείο», λέει ο Γιάννης Πλαγιαννάκος, τραυματιοφορέας, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων και προσθέτει: «Τα ράντσα είναι πάντα εδώ».
Στο νοσοκομείο φτάνουν ασθενείς από τη δυτική Αττική, τον Πειραιά, την περιφέρεια, τα νησιά, την Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα. Ο κόσμος το προτιμά, το εμπιστεύεται για την Υγεία του, επειδή είναι πανεπιστημιακό. Η εικόνα όμως, με τα ράντσα εν έτει 2015 είναι συγκλονιστική, ακόμη και σε ένα νοσηλευτικό ίδρυμα με άψογη ξενοδοχειακή υποδομή.
Το «Αττικόν» «ζει» παρέα με το ράντσο χρόνια τώρα. Για την ακρίβεια, από το 2010 που μπήκε στη γενική εφημερία. Η μεγάλη έλλειψη προσωπικού – νοσηλευτικού, βοηθητικού, παραϊατρικού, διοικητικού, τεχνικού – σε συνδυασμό με την υποχρηματοδότηση, γεγονότα για τα οποία δεν έχει κάνει το παραμικρό η πολιτεία, το υποβαθμίζουν χρόνο με τον χρόνο.
Οικονομική «θηλιά»
«Τα νοσοκομεία λειτουργούν σ΄ ένα γενικότερο πλαίσιο συνεχόμενα μειούμενων προϋπολογισμών, με τελευταίο τον προϋπολογισμό Βορίδη, μειωμένο κατά 30% σε σχέση με του προκατόχου του, Γεωργιάδη. Ομως ακόμη κι αυτοί, οι κουτσουρεμένοι προϋπολογισμοί, οι μνημονιακοί που τους έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν υλοποιούνται σήμερα. Στα νοσοκομεία φτάνουν ακόμα λιγότερα χρήματα. Ο προϋπολογισμός που υλοποιείται σήμερα, της ‘‘κυβερνώσας Αριστεράς’’, είναι παρακάτω κι από αυτά που είχε προϋπολογίσει ο Βορίδης», εξηγεί ο Χρήστος Παπάζογλου, γιατρός εργασίας στο «Αττικόν» και μέλος του Δ.Σ. του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου.
Την οικονομική δυσπραγία του νοσοκομείου και τη «θηλιά» στη χρηματοδότησή του όλα τα προηγούμενα χρόνια, καταδεικνύουν οι αριθμοί:
● Το 2010 ο δημόσιος προϋπολογισμός διέθεσε για το «Αττικόν» 120 εκατομμύρια ευρώ.
● Το 2014 μόλις 57 εκ. ευρώ, ενώ για φέτος υποχώρησαν κι άλλο, στα 51 εκ. ευρώ, ενώ τα αποθεματικά του νοσοκομείου και τα πρόσθετα ποσά, που είχαν θεσμοθετηθεί για την κάλυψη ειδικών αναγκών (π.χ. λογαριασμός ΕΛΚΕ για τις ΜΕΘ), έχουν λεηλατηθεί ή καλύπτουν «άλλες τρύπες». Με αυτά τα χρήματα δεν καλύπτονται οι προμηθευτές, μεγάλοι και μικροί, που με τη σειρά τους εκβιάζουν και προχωρούν σε «παύση συντήρησης» των μηχανημάτων και ελλείψεις υλικών.
«Η υποχρηματοδότηση», εξηγεί ο Χρ. Παπάζογλου, εκφράστηκε πέρυσι με «σοβαρότατα προβλήματα που έχουν σχέση με τις λειτουργικές ανάγκες των νοσοκομείων, ελλείψεις σε αναλώσιμα, σε φάρμακα κ.λπ. που έρχονταν να προστεθούν στις σοβαρότατες ελλείψεις από την όλο και μεγαλύτερη υποστελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων και το οποίο εκφράζεται προφανώς και στο ‘‘Αττικόν’’».
Ελλείψεις παντού
«Το νοσοκομείο λειτουργεί στα όρια του», λέει ο Γιάννης Γαλανόπουλος, ειδικευόμενος ορθοπεδικός στο νοσοκομείο, μέλος του Δ.Σ. του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών. Αναφέρεται σε ελλείψεις σε φάρμακα, σε υγειονομικό υλικό, δυσκολία προμήθειας υλικών χειρουργείων για μια μεγάλη γκάμα απαραίτητων επεμβάσεων, υπολειτουργία διαφόρων τμημάτων, διασπορά αρρώστων στους ορόφους, με αποτέλεσμα οι γιατροί να... χάνουν την μπάλα.
Προς το παρόν το νοσοκομείο έχει υγειονομικό υλικό και φάρμακα, αλλά για ένα μήνα, επισημαίνει ο Γ. Πλαγιαννάκος.
Το «Αττικόν», που άνοιξε τις πόρτες του το 2002, έχει 730 κρεβάτια από τα οποία λειτουργούν τα 630. Τα 100 είναι κλειστά λόγω έλλειψης προσωπικού. Η ουρολογική κλινική, για παράδειγμα, δεν άνοιξε ποτέ λόγω έλλειψης προσωπικού, το ίδιο και η μοναδική μονάδα παίδων στη δυτική Αττική, τον Πειραιά και τα νησιά. Στη μονάδα νεογνών λειτουργούν τα 6 από τα 22 κρεβατάκια, ενώ στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας από τα 27 κρεβάτια ανοιχτά είναι τα 19 και την καλοκαιρινή περίοδο λειτουργούν μόνο τα 10. Στο πλευρό των ασθενών οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου που εξαντλούν εαυτούς για να φροντίσουν τους αρρώστους τους. «Καλύπτεται ο κόσμος με το φιλότιμο των συναδέλφων», σημειώνει ο πρόεδρος των εργαζομένων του νοσοκομείου.
Το προσωπικό είναι κάτω από τα όρια ασφαλείας. Δύο νοσηλεύτριες, από το απόγευμα μέχρι το επόμενο πρωί, έχουν να περιθάλψουν 24 ασθενείς μέσα στα δωμάτια και 10-15 στα ράντσα, στους διαδρόμους, μια «επικίνδυνη κατάσταση», κατά τον Γ. Πλαγιαννάκο. Για ρεπό ούτε λόγος. Απόγευμα, πρωί, νύχτα και ξανά από την αρχή, χωρίς ενδιάμεση ανάπαυση. Η νοσηλευτική υπηρεσία μετρά 9.500 καταγεγραμμένα οφειλόμενα ρεπό.
Για τη μεταφορά υλικών και φαρμάκων στις κλινικές, ο ένας εργάτης γενικών καθηκόντων στο νοσοκομείο δεν φτάνει. Επιστρατεύονται οι προϊστάμενες, οι νοσηλεύτριες και οι βοηθοί θαλάμων, οι οποίες παρατούν τους αρρώστους και κατεβαίνουν με φορεία και με καρότσια για να κουβαλήσουν τα απαραίτητα για τους ασθενείς τους.
Επιπλέον, αδιάκοπα γίνεται επικουρία. Τι σημαίνει αυτό; Το τμήμα επειγόντων περιστατικών δεν έχει μόνιμο εξειδικευμένο προσωπικό παρά τη σχετική πρόβλεψη του νόμου. Ετσι, όπως εξηγεί ο πρόεδρος των εργαζομένων, «σε κάθε εφημερία παίρνουμε νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό από άλλα τμήματα και κλινικές και το μεταφέρουμε για να βγουν οι βάρδιες. Το αποτέλεσμα είναι να καλείται κόσμος που δεν γνωρίζει τον χώρο των ΤΕΠ και δεν έχει την απαιτούμενη εμπειρία για τα επείγοντα να αναγκάζεται να αντεπεξέλθει. Εχουμε κάνει το προσωπικό λάστιχο, κανονικές άδειες δεν δίνονται, τα ρεπό κόβονται.
Το προσωπικό το ίδιο ξέρει πώς αντέχει. Υπάρχουν εργαζόμενοι που είναι όλα τα Σαββατοκύριακα του μήνα μέσα και δυστυχώς δεν ακούει κανείς, ούτε αντιλαμβάνεται το πρόβλημα. Η σημερινή πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας επικαλείται την οικονομική κρίση, όσον αφορά τις προσλήψεις. Για τα ράντσα, παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις και τις προτάσεις που έχουν καταθέσει οι εργαζόμενοι για συνεφημέρευση με άλλο νοσοκομείο ή άνοιγμα δύο παθολογικών κλινικών στο ‘‘Αγία Βαρβάρα’’ για να μην υπάρχει η αθλιότητα των ράντσων κανείς δεν ασχολείται», προσθέτει.
Λίστες αναμονής
Οι λίστες αναμονής στο νοσοκομείο ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Η αναμονή για ένα χειρουργείο ξεπερνά τους έξι μήνες. Ο Γ. Πλαγιαννάκος αναφέρεται χαρακτηριστικά στο παράδειγμα ενός γνωστού του που χρειαζόταν χειρουργείο χολής και πέρασε ένας χρόνος μέχρι να το κάνει.
«Δεν μπορούν να διεκπεραιωθούν όλα τα περιστατικά, ακόμα και τα επείγοντα», λέει ο Γ. Γαλανόπουλος. Μιλά για κατάγματα που πρέπει να περιμένουν 15-20 μέρες, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την Υγεία των ασθενών ή για παραγγελίες υλικών που καθυστερούν να φτάσουν στο νοσοκομείο ή δεν φτάνουν ποτέ. Αναφέρεται σε περιστατικό να μπαίνει κάποιος στο πρόγραμμα χειρουργείου 5 φορές για να χειρουργηθεί και το χειρουργείο τελικά να μη γίνεται. Μιλά για καρκινοπαθείς που περιμένουν μήνες να χειρουργηθούν, καθώς μπαίνουν μπροστά πιο επείγοντα περιστατικά.
Παράλληλα τα μηχανήματα του «Αττικού» βγαίνουν εκτός λειτουργίας λόγω βλαβών και είτε δεν επισκευάζονται ή περνάει πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να επανέλθουν.
«Αυτή τη στιγμή ο μαγνητικός τομογράφος δεν δουλεύει εδώ και ένα χρόνο και το μπαλάκι πετιέται από το υπουργείο Παιδείας (καθώς στεγάζεται σε πανεπιστημιακή κλινική του νοσοκομείου) στο υπουργείο Υγείας και πίσω», εξηγεί ο Γ. Πλαγιαννάκος.
Επιπλέον, οι δύο από τους τρεις αξονικούς είναι εκτός λειτουργίας. Οι βλάβες αυτές μεταφράζονται σε καθυστέρηση της φροντίδας των ασθενών, οι οποίοι ή στέλνονται με το ΕΚΑΒ σε άλλα νοσοκομεία ή περιμένουν. Η ακτινοθεραπεία του νοσοκομείου δεν λειτουργούσε για 8 μήνες. «Πού θα πάει αυτός ο ασθενής να κάνει ακτινοθεραπεία; Σε ιδιωτικό να δώσει 10.000 από την τσέπη του. Δεν έχει να δώσει. Ή θα πάει στη λίστα του ‘‘Ευαγγελισμού’’, όπου περιμένουν άλλοι χίλιοι, ή σε άλλη λίστα;» λέει ο Γ. Γαλανόπουλος. «Υπέρηχοι στο νοσοκομείο γίνονται με κεφαλές-δείγματα από τα διαφημιστικά που φέρνουν οι εταιρείες», σημειώνει.
«Η κατάσταση κλιμακώνεται χρόνο με τον χρόνο», τονίζει ο Χρ. Παπάζογλου. Ο ίδιος ζητά ανάπτυξη πρωτοβάθμιας δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας με στελέχωση, με εξοπλισμό από τον κρατικό προϋπολογισμό στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας που να καλύπτει τις σημερινές σύγχρονες ανάγκες είτε εαυτό εκφράζεται με κέντρα Υγείας αστικού και περιφερικού τύπου είτε σε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμιο επίπεδο.
«Τα προβλήματα που συναντάμε στον χώρο της Υγείας και που εκφράζονται και στο νοσοκομείο μας είναι έκφραση μιας πολιτικής που επί χρόνια εφαρμόζεται, σήμερα και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., και που αποτελεί υλοποίηση κατευθύνσεων της Ε.Ε. στην Υγεία», λέει χαρακτηριστικά. «Είναι μία πολιτική», σημειώνει, «που από τη μία μεριά επεκτείνει την εμπορευματοποίηση της Υγείας και από την άλλη περικόπτει τις δημόσιες δαπάνες στο ελάχιστο επίπεδο παροχών φτωχοκομείου, απαιτώντας όλο και μεγαλύτερο μέρος των δαπανών να το επιβαρύνονται οι ασθενείς».
Διέξοδος προφανώς και υπάρχει, λέει, και «συνδέεται με μία διαφορετική πολιτική, έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που δεν θα έχει σαν θεό του την κερδοφορία των επιχειρήσεων, που δεν θα απαιτεί όλο και μεγαλύτερες θυσίες για την ανταγωνιστικότητα, αλλά θα ιεραρχεί την κάλυψη των αναγκών των εργαζόμενων. Αυτός ο προσανατολισμός στον χώρο της Υγείας θα απαντήσει τόσο στις ανάγκες των υγειονομικών όσο και στις ανάγκες των ασθενών μας».
Οι υπηρεσίες Υγείας, συνεχίζει, «δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα και να πουλιούνται, ούτε από ιδιώτες επιχειρηματίες ούτε από δημόσιες δομές που λειτουργούν με επιχειρηματικό προσανατολισμό, με κλειστούς προϋπολογισμούς και ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με προσανατολισμό να φέρνουν έσοδα. Aντίθετα οι υπηρεσίες Υγείας πρέπει να παρέχονται δωρεάν από δημόσιες δομές καλύπτοντας με επιστημονικό τρόπο τις σύγχρονες ανάγκες των ασθενών. Και πρέπει να καλυφθεί ο ασθενής. Εχει πληρώσει από δέκα πλευρές».
πηγή: efsyn.gr