Οι επισφαλείς, για τον οικονομολόγο: «Πρόκειται για τη νέα εκρηκτική τάξη. Αναγκαία η ανακατανομή πλούτου με εγγυημένο εθνικό εισόδημα»
Για τον Guy Standing, κοινωνιολόγο και καθηγητή στο School of Oriental African Studies, η ευελιξία της εργασίας είναι μια αλλαγή εποχής που ανατρέπει τις πολιτικές στο δυτικό κόσμο και εκτοπίζει τα συνδικάτα. «Ο Corbyn και ο Sanders είναι οι νεκροθάφτες της παλιάς αριστεράς».
του Stefano Feltri
O Joann Rupert, μεγιστάνας με 8 δισεκατομμύρια δολάρια προσωπική περιουσία, σε ημερίδα στο Μονακό είπε ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια, γιατί σκέφτεται πως κάθε άτομο εκεί έξω στην κοινωνία μπορεί να επαναστατήσει, να πάρει τα όπλα και να του επιτεθεί με δίκρανα, κατέληξε λέγοντας: «και ξέρετε κάτι; Και σωστά θα έπραττε». Ελπίδα όλων μας είναι λοιπόν, όλο και περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους να έχουν εφιάλτες.
Ο Guy Standing δεν είναι πια μόνο ένας επιφανής κοινωνιολόγος και οικονομολόγος (τώρα διδάσκει στοSchool of Oriental African Studies). Έγινε προφήτης της έλευσης της επισφάλειας ως της «νέαςεκρηκτικής τάξης». Τελειώνει το τρίτο του βιβλίο σχετικά με το θέμα, μετά την «Επισφάλεια»(Precariato, il Mulino, 2012) και «Nα αποκτήσουμε δικαιώματα»(Diventarecittadini, Feltrinelli, 2015). Κατάφερε να εξηγήσει στους αναγνώστες του, αγγλοσάξονες, ότι η ακραία ευελιξία στην αγορά εργασίας, που επιβάλλεται κατά κύριο λόγο στους νέους, το ροκάνισμα των δικαιωμάτων τους, η απώλεια του ελέγχου στους χρόνους ζωής τους, δεν είναι ένα αναγκαίο κακό για την ζωτικότητα τουκαπιταλισμού, αλλά μια κοσμοϊστορική αλλαγή. Συναντήσαμε τον καθηγητή Standing στο Ούντινε, κατά τη διάρκεια του FutureForum που οργάνωσε το τοπικό Εμπορικό Επιμελητήριο.
Κύριε Standing, εδώ στην Ιταλία λέγεται ότι σταδιακά η οικονομία ανακάμπτει κι ότι τα χειρότερα τα αφήσαμε πίσω μας.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια, η προσφορά εργασίας στην παγκόσμια αγορά, έχει τετραπλασιαστεί. Και πολλοί από αυτούς αμείβονται με μισθούς ίσους με το ένα πεντηκοστό από αυτόν που ένας Γάλλος ή ένας Ιταλός εργαζόμενος θα θεωρούσε αποδεκτό. Δεν χρειάζεται διδακτορικό στα οικονομικά για να καταλάβει κάποιος ότι αποτελεί μια ισχυρή καθοδική πίεση στους μισθούς, που πραγματικά αρχίζουν σε παγκόσμιο επίπεδο να συγκλίνουν προς τα κάτω.
Με ποιές συνέπειες;
Παντού στον κόσμο, το μερίδιο του πλούτου που πηγαίνει στο κεφάλαιο αυξάνει ενώ μειώνεται εκείνο που αμείβει την εργασία. Η χώρα με τη μεγαλύτερη ψαλίδα είναι η Κίνα. Η αύξηση των ανισοτήτων στις κοινωνικές συνθήκες είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν στα εισοδήματα. Η κατεδάφιση της παλιάς κοινωνικής και δημοκρατικής δομής σήμανε για του εργαζόμενους την απώλεια ωφελημάτωνανεξάρτητων από την εργασία.
Στην Ιταλία υπάρχει ο Matteo Renzi, η αριστερά που κερδίζει χρησιμοποιώντας δεξιές συνταγές.
Ο Renzi είναι όπως ο Tony Blair στην αρχή: ζητάει να μειώσει τους φόρους. Ποιον ωφελεί αυτό; Ποιος πλήγεται από την περικοπή δαπανών; Σταδιακά χάνεις τη βάση σου, προσπαθώντας να εφαρμόσεις μια ωφελιμιστική προσέγγιση στην ιδέα σου για τη μεσαία τάξη. Με τον τρόπο αυτό τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς σβήνουν. Ανοίγει χώρος όμως για μια νέα προοδευτική πολιτική.
Δηλαδή πρέπει να πεθάνει η παραδοσιακή αριστερά για να μπορεί να αναδυθεί μια σύγχρονη;
Όχι, αλλά ο κατακερματισμός της και η ρευστοποίησή της είναι ήδη σε εξέλιξη: συμβαίνει στην Ισπανία, με την άνοδο του Podemos. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και στην Πολωνία και τη Δανία. Στην Ελλάδα, όπου το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πια. Κατόπιν απέτυχε κι ο Τσίπρας, απέδειξε όμως ότι υπήρχε ένας καινούργιος πολιτικός χώρος. Ένας ηγέτης ενός μεγάλου αριστερού κόμματος μου είχε εκμυστηρευτεί: «Guy, συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά αν το πω εγώ τα συνδικάτα και η παλιά φρουρά θα με εξαφανίσουν». Του απάντησα τότε, πως δεν θα έπρεπε να είναι ο ηγέτης.
Τα συνδικάτα τελικά είναι μέρος του παλιού και πρέπει να καταστραφεί ή το τελευταίο προπύργιο;
Πάντα ήμουν μέλος συνδικάτων. Μα όταν αρχίζω να μιλάω για το ελάχιστο εισόδημα, η πιο έξαλλη αντίδραση προέρχεται από αυτά, από τα συνδικάτα. Κι όμως, αυτό σημαίνει ανακατανομή ασφάλειας και εισοδήματος. Ένας Ιταλός συνδικαλιστής ομολόγησε: «Η αλήθεια είναι ότι αν υπάρχει ασφάλεια οι άνθρωποι, δεν θα απευθύνονται στα συνδικάτα».
Κι έτσι κερδίζουν τα κόμματα των αγανακτισμένων. Η λεγόμενη αντιπολιτική.
Ένα ευρωπαίος πολιτικός ηγέτης μου έγραψε: «Η επισφάλια είναι η εποχή της μετα-πολιτικής». Του απάντησα θυμωμένα: «Όχι, απλά δεν ψηφίζει εσένα. Δεν είναι αλήθεια πλέον ότι οι επισφαλώς απασχολούμενοι δεν ξέρουν πώς να οργανωθούν ». O Noam Chomski με ρώτησε: «Τι πιστεύεις για τον Jeremy Corbyn, το νέο ηγέτη των Βρετανών Εργατικών;». Απάντησα πως: «Δεν είμαι θρησκευόμενο άτομο, αλλά αν ήμουν, θα έλεγα πως είναι περισσότερο Ιωάννης ο Βαπτιστής παρά Ιησούς Χριστός». Ο Corbyn σκότωσε το Εργατικό κόμμα, το έκανε μη εκλέξιμο. Και ο Bernie Sanders, ο υποψήφιος για τον Λευκό Οίκο που δηλώνει σοσιαλιστής μπορεί να κάνει το ίδιο με το Δημοκρατικό Κόμμα στις ΗΠΑ. Είναι η αρχή της αλλαγής. Σε έναν τοίχο στη Μαδρίτη την εποχή τωνΑγανακτισμένων διάβασα σ΄ένα γκράφιτι: «Το χειρότερο θα ήταν να γυρνάγαμε στην παλιά ομαλότητα». Δεν θέλουμε να επιστρέψουμε στην περίοδο των εργατικών.
Κάτι κινείται…
Στην Πολωνία, λίγο πριν από τις τελευταίες εκλογές, ένα κίνημα από επισφαλείς μου ζήτησε μια συνάντηση. Ονομάζονται Razem, λίγες εβδομάδες μετά πήραν 700.000 ψήφους. Το Podemos μέσα σε λίγους μήνες έγινε κίνημα. Ακόμη και στη Δανία, από το μηδέν το κόμμα που αντιπροσωπεύει τους επισφαλείς έφτασε στο 10 τοις εκατό. Οι επισφαλείς αναγνωρίζονται μεταξύ τους και εισέρχονται στην πολιτική αρένα.
Γιατί θεωρεί αναγκαίο το ελάχιστο εθνικό εισόδημα;
Είναι ένας τρόπος για την ανακατανομή του πλούτου που παράχθηκε από τους προγόνους μας. Είναι ένα μέρισμα από την κοινωνία και αναλογεί στους νομίμως διαμένοντες σε μια χώρα, συμπεριλαμβανομένων και των μεταναστών. Χωρίς όρους και χωρίς να σχετίζεται με την αναζήτηση εργασίας. Ο μόνος τρόπος για τον έλεγχο του χρόνου εργασίας στην κοινωνία της επισφάλειας είναι να δοθεί η δυνατότητα στον κόσμο να πει όχι. Και μπορεί να γίνει μόνο αν δοθεί ένα εισόδημα ικανό για να καταστήσει εφικτή τη δυνατότητα επιλογής.
Πηγή: ilfattoquotidiano.it
Μετάφραση Μουρατίδης Γιώργος
αναδημοσίευση από το sxedio-b
του Stefano Feltri
O Joann Rupert, μεγιστάνας με 8 δισεκατομμύρια δολάρια προσωπική περιουσία, σε ημερίδα στο Μονακό είπε ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια, γιατί σκέφτεται πως κάθε άτομο εκεί έξω στην κοινωνία μπορεί να επαναστατήσει, να πάρει τα όπλα και να του επιτεθεί με δίκρανα, κατέληξε λέγοντας: «και ξέρετε κάτι; Και σωστά θα έπραττε». Ελπίδα όλων μας είναι λοιπόν, όλο και περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους να έχουν εφιάλτες.
Ο Guy Standing δεν είναι πια μόνο ένας επιφανής κοινωνιολόγος και οικονομολόγος (τώρα διδάσκει στοSchool of Oriental African Studies). Έγινε προφήτης της έλευσης της επισφάλειας ως της «νέαςεκρηκτικής τάξης». Τελειώνει το τρίτο του βιβλίο σχετικά με το θέμα, μετά την «Επισφάλεια»(Precariato, il Mulino, 2012) και «Nα αποκτήσουμε δικαιώματα»(Diventarecittadini, Feltrinelli, 2015). Κατάφερε να εξηγήσει στους αναγνώστες του, αγγλοσάξονες, ότι η ακραία ευελιξία στην αγορά εργασίας, που επιβάλλεται κατά κύριο λόγο στους νέους, το ροκάνισμα των δικαιωμάτων τους, η απώλεια του ελέγχου στους χρόνους ζωής τους, δεν είναι ένα αναγκαίο κακό για την ζωτικότητα τουκαπιταλισμού, αλλά μια κοσμοϊστορική αλλαγή. Συναντήσαμε τον καθηγητή Standing στο Ούντινε, κατά τη διάρκεια του FutureForum που οργάνωσε το τοπικό Εμπορικό Επιμελητήριο.
Κύριε Standing, εδώ στην Ιταλία λέγεται ότι σταδιακά η οικονομία ανακάμπτει κι ότι τα χειρότερα τα αφήσαμε πίσω μας.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια, η προσφορά εργασίας στην παγκόσμια αγορά, έχει τετραπλασιαστεί. Και πολλοί από αυτούς αμείβονται με μισθούς ίσους με το ένα πεντηκοστό από αυτόν που ένας Γάλλος ή ένας Ιταλός εργαζόμενος θα θεωρούσε αποδεκτό. Δεν χρειάζεται διδακτορικό στα οικονομικά για να καταλάβει κάποιος ότι αποτελεί μια ισχυρή καθοδική πίεση στους μισθούς, που πραγματικά αρχίζουν σε παγκόσμιο επίπεδο να συγκλίνουν προς τα κάτω.
Με ποιές συνέπειες;
Παντού στον κόσμο, το μερίδιο του πλούτου που πηγαίνει στο κεφάλαιο αυξάνει ενώ μειώνεται εκείνο που αμείβει την εργασία. Η χώρα με τη μεγαλύτερη ψαλίδα είναι η Κίνα. Η αύξηση των ανισοτήτων στις κοινωνικές συνθήκες είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν στα εισοδήματα. Η κατεδάφιση της παλιάς κοινωνικής και δημοκρατικής δομής σήμανε για του εργαζόμενους την απώλεια ωφελημάτωνανεξάρτητων από την εργασία.
Στην Ιταλία υπάρχει ο Matteo Renzi, η αριστερά που κερδίζει χρησιμοποιώντας δεξιές συνταγές.
Ο Renzi είναι όπως ο Tony Blair στην αρχή: ζητάει να μειώσει τους φόρους. Ποιον ωφελεί αυτό; Ποιος πλήγεται από την περικοπή δαπανών; Σταδιακά χάνεις τη βάση σου, προσπαθώντας να εφαρμόσεις μια ωφελιμιστική προσέγγιση στην ιδέα σου για τη μεσαία τάξη. Με τον τρόπο αυτό τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς σβήνουν. Ανοίγει χώρος όμως για μια νέα προοδευτική πολιτική.
Δηλαδή πρέπει να πεθάνει η παραδοσιακή αριστερά για να μπορεί να αναδυθεί μια σύγχρονη;
Όχι, αλλά ο κατακερματισμός της και η ρευστοποίησή της είναι ήδη σε εξέλιξη: συμβαίνει στην Ισπανία, με την άνοδο του Podemos. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και στην Πολωνία και τη Δανία. Στην Ελλάδα, όπου το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πια. Κατόπιν απέτυχε κι ο Τσίπρας, απέδειξε όμως ότι υπήρχε ένας καινούργιος πολιτικός χώρος. Ένας ηγέτης ενός μεγάλου αριστερού κόμματος μου είχε εκμυστηρευτεί: «Guy, συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά αν το πω εγώ τα συνδικάτα και η παλιά φρουρά θα με εξαφανίσουν». Του απάντησα τότε, πως δεν θα έπρεπε να είναι ο ηγέτης.
Τα συνδικάτα τελικά είναι μέρος του παλιού και πρέπει να καταστραφεί ή το τελευταίο προπύργιο;
Πάντα ήμουν μέλος συνδικάτων. Μα όταν αρχίζω να μιλάω για το ελάχιστο εισόδημα, η πιο έξαλλη αντίδραση προέρχεται από αυτά, από τα συνδικάτα. Κι όμως, αυτό σημαίνει ανακατανομή ασφάλειας και εισοδήματος. Ένας Ιταλός συνδικαλιστής ομολόγησε: «Η αλήθεια είναι ότι αν υπάρχει ασφάλεια οι άνθρωποι, δεν θα απευθύνονται στα συνδικάτα».
Κι έτσι κερδίζουν τα κόμματα των αγανακτισμένων. Η λεγόμενη αντιπολιτική.
Ένα ευρωπαίος πολιτικός ηγέτης μου έγραψε: «Η επισφάλια είναι η εποχή της μετα-πολιτικής». Του απάντησα θυμωμένα: «Όχι, απλά δεν ψηφίζει εσένα. Δεν είναι αλήθεια πλέον ότι οι επισφαλώς απασχολούμενοι δεν ξέρουν πώς να οργανωθούν ». O Noam Chomski με ρώτησε: «Τι πιστεύεις για τον Jeremy Corbyn, το νέο ηγέτη των Βρετανών Εργατικών;». Απάντησα πως: «Δεν είμαι θρησκευόμενο άτομο, αλλά αν ήμουν, θα έλεγα πως είναι περισσότερο Ιωάννης ο Βαπτιστής παρά Ιησούς Χριστός». Ο Corbyn σκότωσε το Εργατικό κόμμα, το έκανε μη εκλέξιμο. Και ο Bernie Sanders, ο υποψήφιος για τον Λευκό Οίκο που δηλώνει σοσιαλιστής μπορεί να κάνει το ίδιο με το Δημοκρατικό Κόμμα στις ΗΠΑ. Είναι η αρχή της αλλαγής. Σε έναν τοίχο στη Μαδρίτη την εποχή τωνΑγανακτισμένων διάβασα σ΄ένα γκράφιτι: «Το χειρότερο θα ήταν να γυρνάγαμε στην παλιά ομαλότητα». Δεν θέλουμε να επιστρέψουμε στην περίοδο των εργατικών.
Κάτι κινείται…
Στην Πολωνία, λίγο πριν από τις τελευταίες εκλογές, ένα κίνημα από επισφαλείς μου ζήτησε μια συνάντηση. Ονομάζονται Razem, λίγες εβδομάδες μετά πήραν 700.000 ψήφους. Το Podemos μέσα σε λίγους μήνες έγινε κίνημα. Ακόμη και στη Δανία, από το μηδέν το κόμμα που αντιπροσωπεύει τους επισφαλείς έφτασε στο 10 τοις εκατό. Οι επισφαλείς αναγνωρίζονται μεταξύ τους και εισέρχονται στην πολιτική αρένα.
Γιατί θεωρεί αναγκαίο το ελάχιστο εθνικό εισόδημα;
Είναι ένας τρόπος για την ανακατανομή του πλούτου που παράχθηκε από τους προγόνους μας. Είναι ένα μέρισμα από την κοινωνία και αναλογεί στους νομίμως διαμένοντες σε μια χώρα, συμπεριλαμβανομένων και των μεταναστών. Χωρίς όρους και χωρίς να σχετίζεται με την αναζήτηση εργασίας. Ο μόνος τρόπος για τον έλεγχο του χρόνου εργασίας στην κοινωνία της επισφάλειας είναι να δοθεί η δυνατότητα στον κόσμο να πει όχι. Και μπορεί να γίνει μόνο αν δοθεί ένα εισόδημα ικανό για να καταστήσει εφικτή τη δυνατότητα επιλογής.
Πηγή: ilfattoquotidiano.it
Μετάφραση Μουρατίδης Γιώργος
αναδημοσίευση από το sxedio-b