Πολιτικά ανέραστοι
Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΤΖΟΥΡΑΔΗ
Σκέφτομαι πως εμείς οι Αριστεροί, παρασυρμένοι από την επιστημονική τεκμηρίωση της ορθότητας των πιστεύω μας, γινόμαστε, ιδίως σε περιόδους έξαρσης και χωρίς να το επιδιώκουμε, αλαζόνες. Ολοι, μα όλοι, ξεκαρδιζόμαστε, κράζουμε, διαπομπεύουμε, αυτές τις ημέρες, τις απίστευτες ανοησίες, μνημεία πλήρους πολιτικής αμάθειας, που γράφτηκαν για την Κούβα τουFidel. Αλλά αυτό, όσο κι αν είναι μια φυσιολογική αντίδραση, δεν μεταβάλει δραματικά την πραγματικότητα. Καλοπροαίρετος η όχι, ο «παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος» είναι αιχμάλωτος της κυρίαρχης κουλτούρας και των τρισάθλιων προπαγάνδιστών της.
Προσωπικά, λυπάμαι τους Δεξιούς, όλων των προελεύσεων – ακόμα περισσότερο εκείνους που αρνούνται τον προσδιορισμό. Τους λυπάμαι, επειδήανυπάρχει ο όρος «πολιτικά ανέραστος»,ανδηλαδή δεν είναι μια δική μου παραδοξολογία, αυτούς αφορά. Ολοκληρωτικά. Τους λυπάμαι επειδή ποτέ δεν θα δακρύσουν για το θάνατο ενσαρκωτή ονείρων, άσε που ουδείς μπορεί να φαντασθεί τη μισή Γη να θρηνεί… τη Θάτσερ.
Τους λυπάμαι επειδή ποτέ δεν θα τραγουδήσουν τα αμέτρητα δικά μας συγκλονιστικά τραγούδια για το μέλλον, ποτέ δεν θα ερωτευθούν έννοιες σαν την Επανάσταση, ποτέ δεν θα φτιάξουν συνθήματα που αφορούν στο (πιθανώς μακρινό) αύριο, ποτέ δεν θα μεθύσουν απαγγέλοντας τους κορυφαίους ποιητές του κόσμου, ποτέ δεν θα οραματισθούν μια καινούργια κοινωνία, ισοτιμίας, η μια πατρίδα ανεξάρτητη και κυρίαρχη, ποτέ δεν θ αγκαλιάσουν ένα κορίτσι που αυθαίρετα θα το φωνάζουν Ρόζα, ποτέ, ποτέ, ποτέ. Τους λυπάμαι, που η Εξέγερση είναι μια λέξη που φοβούνται αντί να καβλώνουν και που ποτέ δεν θα γίνουν ο Μάριος που θα ψάχνει η Τιτίκα στα οδοφράγματα του φλεγόμενου Παρισιού της Κομμούνας.
Γι αυτά σας λυπάμαι. Ολους εσάς, που παριστάνετε τις «ψύχραιμες φωνές» και επικαλείσθε μύθους, όπως η «αντικειμενικότητα» λ.χ, η η αστική – τρομάρα της – «δημοκρατία». Καιρός είναι να συνειδητοποιήσετε πως ακολουθείτε τα φληναφήματα αγράμματων περιτριμμάτων σαν το Τζήμερο και ιδεολογικών αποβρασμάτων σαν τους Μπογδάνους και τους Πορτοσάλτε. Παναπεί, το ότι δεν ευθύνεσθε, δεν σημαίνει πως διαφέρετε σημαντικά από δαύτους.
Των οποίων το μίσος, οφείλεται κυρίως στο αναμφισβήτητο: πως ο Φιντέλ, μαζί με τον άγιο Ερνέστο Τσε και τους συντρόφους τους, απέδειξαν πως η Επανασταση και μάλιστα μπροστά στα μούτρα του δράκου, ΔΕΝ είναι ουτοπία.
Ας μην χοροπηδάνε χαζοχαρούμενα, σαν μεθυσμένες μαιμούδες. Το φάντασμα τουLidermaximο, του σημαντικότερου άνδρα του 2ουμισού του προηγούμενου αιώνα, θα πλανιέται πάνω απ τα πανικόβλητα κεφάλια τους, θα τους τρομοκρατεί και θα ταράζει τον ύπνο τους, μέχρις ότου όλος ο πλανήτης να γίνει μία πατρίδα.
πηγή sxedio-b.gr
Σκέφτομαι πως εμείς οι Αριστεροί, παρασυρμένοι από την επιστημονική τεκμηρίωση της ορθότητας των πιστεύω μας, γινόμαστε, ιδίως σε περιόδους έξαρσης και χωρίς να το επιδιώκουμε, αλαζόνες. Ολοι, μα όλοι, ξεκαρδιζόμαστε, κράζουμε, διαπομπεύουμε, αυτές τις ημέρες, τις απίστευτες ανοησίες, μνημεία πλήρους πολιτικής αμάθειας, που γράφτηκαν για την Κούβα τουFidel. Αλλά αυτό, όσο κι αν είναι μια φυσιολογική αντίδραση, δεν μεταβάλει δραματικά την πραγματικότητα. Καλοπροαίρετος η όχι, ο «παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος» είναι αιχμάλωτος της κυρίαρχης κουλτούρας και των τρισάθλιων προπαγάνδιστών της.
Προσωπικά, λυπάμαι τους Δεξιούς, όλων των προελεύσεων – ακόμα περισσότερο εκείνους που αρνούνται τον προσδιορισμό. Τους λυπάμαι, επειδήανυπάρχει ο όρος «πολιτικά ανέραστος»,ανδηλαδή δεν είναι μια δική μου παραδοξολογία, αυτούς αφορά. Ολοκληρωτικά. Τους λυπάμαι επειδή ποτέ δεν θα δακρύσουν για το θάνατο ενσαρκωτή ονείρων, άσε που ουδείς μπορεί να φαντασθεί τη μισή Γη να θρηνεί… τη Θάτσερ.
Τους λυπάμαι επειδή ποτέ δεν θα τραγουδήσουν τα αμέτρητα δικά μας συγκλονιστικά τραγούδια για το μέλλον, ποτέ δεν θα ερωτευθούν έννοιες σαν την Επανάσταση, ποτέ δεν θα φτιάξουν συνθήματα που αφορούν στο (πιθανώς μακρινό) αύριο, ποτέ δεν θα μεθύσουν απαγγέλοντας τους κορυφαίους ποιητές του κόσμου, ποτέ δεν θα οραματισθούν μια καινούργια κοινωνία, ισοτιμίας, η μια πατρίδα ανεξάρτητη και κυρίαρχη, ποτέ δεν θ αγκαλιάσουν ένα κορίτσι που αυθαίρετα θα το φωνάζουν Ρόζα, ποτέ, ποτέ, ποτέ. Τους λυπάμαι, που η Εξέγερση είναι μια λέξη που φοβούνται αντί να καβλώνουν και που ποτέ δεν θα γίνουν ο Μάριος που θα ψάχνει η Τιτίκα στα οδοφράγματα του φλεγόμενου Παρισιού της Κομμούνας.
Γι αυτά σας λυπάμαι. Ολους εσάς, που παριστάνετε τις «ψύχραιμες φωνές» και επικαλείσθε μύθους, όπως η «αντικειμενικότητα» λ.χ, η η αστική – τρομάρα της – «δημοκρατία». Καιρός είναι να συνειδητοποιήσετε πως ακολουθείτε τα φληναφήματα αγράμματων περιτριμμάτων σαν το Τζήμερο και ιδεολογικών αποβρασμάτων σαν τους Μπογδάνους και τους Πορτοσάλτε. Παναπεί, το ότι δεν ευθύνεσθε, δεν σημαίνει πως διαφέρετε σημαντικά από δαύτους.
Των οποίων το μίσος, οφείλεται κυρίως στο αναμφισβήτητο: πως ο Φιντέλ, μαζί με τον άγιο Ερνέστο Τσε και τους συντρόφους τους, απέδειξαν πως η Επανασταση και μάλιστα μπροστά στα μούτρα του δράκου, ΔΕΝ είναι ουτοπία.
Ας μην χοροπηδάνε χαζοχαρούμενα, σαν μεθυσμένες μαιμούδες. Το φάντασμα τουLidermaximο, του σημαντικότερου άνδρα του 2ουμισού του προηγούμενου αιώνα, θα πλανιέται πάνω απ τα πανικόβλητα κεφάλια τους, θα τους τρομοκρατεί και θα ταράζει τον ύπνο τους, μέχρις ότου όλος ο πλανήτης να γίνει μία πατρίδα.
πηγή sxedio-b.gr