Καθώς το παστούρωμα περιεβλήθη του μανδύα πατροπαράδοτης έως και εθνικής συνήθειας, με το υφέρπον μάλιστα αίτημα να διατηρηθεί ως τέτοια. Επειδή υπάρχει μια γενική ομιχλώδης και συγκεχυμένη αντιμετώπιση του ζητήματος τόσο από διάφορους σποραδικούς <<ειδήμονες>>, όσο και από διοικητικούς αξιωματούχους σχετικών υπουργείων, αποφασίσαμε με υπευθυνότητα να απευθυνθούμε στους καθ’εξοχήν καθ’ύλην αρμοδίους ειδικούς καθηγητές της Κτηνιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Και τούτο επειδή, πέραν των ως άνω προαναφερθέντων, ακόμα και οιονεί <<ειδικοί>> άλλων Τμημάτων – οι οποίοι ωστόσο δεν δικαιολογούνται από το ειδικό τους γνωστικό πεδίο – έφτασαν να ομιλούν επιστημονικοφανώς για την δυνατή προσαρμογή του ζώου στην κακουχία και την κακοποίηση, προκειμένου μακροπρόθεσμα να επιτύχει την επιβίωσή του.

Επειδή είναι γνωστό πως υπάρχει κάθετη διαφορά μεταξύ πεποίθησης ή ερμηνείας και επιστημονικού γεγονότος, ζητήσαμε την γνωμάτευση δύο κορυφαίων ειδικών με διεθνές προφίλ και τεράστιο ειδικό επιστημονικό βάρος, ώστε να διαθέτουμε ένα στέρεο εφαλτήριο απόψεων, που να προϋποθέτει συσσωρευμένη και έγκυρη κλινική εμπειρία.

Η  γνωμάτευση των καθηγητών Λυσίμαχου Παπάζογλου και Νικολάου Διακάκη προέρχεται από την επίσημη οδό του Τομέα και της Διεύθυνσης Χειρουργικής Κλινικής της Κτηνιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και είναι η ακόλουθη:

 ‘’Το «παστούρωμα» ενός ιπποειδούς περιλαβάνει το δέσιμο με σχοινί των δύο ομοπλάγιων άκρων του. Η πρακτική αυτή είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στις αγροτικές περιοχές της χώρας μας.

Είναι όμως σαφές ότι πρόκειται για μια απαράδεκτη, απάνθρωπη και βασανιστική για το ζώο πρακτική. Όλα τα ιπποειδή χαρακτηρίζονται από διαγώνια στήριξη, δηλαδή το πρόσθιο δεξί είναι ανατομικά συνδεδεμένο με το οπίσθιο αριστερό άκρο. Αυτό σημαίνει ότι, προκειμένου να εξασφαλιστεί η κίνηση, μετακινούνται αρχικά το πρόσθιο δεξιό μαζί με το οπίσθιο αριστερό και στην συνέχεια τα άκρα της άλλης διαγωνίου. Η ακινητοποίηση ενός ιπποειδούς με τη μέθοδο του παστουρώματος αποσκοπεί ακριβώς στο να μην μπορεί να κινήσει τα άκρα του. Είναι, λοιπόν, πρόδηλο ότι τα παστουρωμένα ιπποειδή βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτου stress καθώς αδυνατούν να μετακινηθούν. Αυτό, από μόνο του, θα έπρεπε να αποτελεί αιτία κατάργησης της μεθόδου αυτής. Φυσικά, το stress αυτό πολλαπλασιάζεται όταν το ζώο καθίσει στο έδαφος και λόγω της πρόσδεσης των άκρων του δεν μπορεί να σηκωθεί.

Πέραν όμως από το stress, η μέθοδος αυτή συνήθως χρησιμοποιείται σε εκτάσεις όπου δεν υπάρχουν σκέπαστρα και υποδομές σίτισης ή ύδρευσης. Τις περισσότερες φορές, τα ιπποειδή εγκαταλείπονται στη μέση ενός χωραφιού, χωρίς νερό και τροφή ή στην καλύτερη περίπτωση το νερό βρίσκεται στην άκρη του κτήματος. Τονίζεται όμως και πάλι ότι το κάθε βήμα ενός παστουρωμένου ιπποειδούς είναι μετέωρο και, κυρίως, επώδυνο. Έτσι, τα ζώα αυτά υποσιτίζονται και αφυδατώνονται καθώς το να φτάσουν στην άκρη του κτήματος είναι έντονα επώδυνο. Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη εάν αναλογιστούμε ότι βρισκόμαστε σε μία χώρα στην οποία παρατηρούνται υψηλές θερμοκρασίες του περιβάλλοντος για μεγάλα χρονικά διαστήματα του καλοκαιριού. Στο σημείο αυτό σημειώνεται ότι τα ιπποειδή είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στη θερμοπληξία και κινδυνεύουν άμεσα όταν η θερμοκρασία του περιβάλλοντος ξεπεράσει τους 32-33οC. Κατά συνέπεια, τα ζώα αυτά, ήδη αφυδατωμένα, συχνά εγκαταλελειμμένα σε χωράφια χωρίς σκιά, οδηγούνται σε σοβαρότατες παθήσεις, όπως η ζωική εξάντληση, η οξεία νεφρική ανεπάρκεια και ο κολικός.

Τα ζώα αυτά, λοιπόν, βασανίζονται έντονα από την ακινητοποίηση των άκρων τους και προσπαθούν να ελευθερωθούν. Πέρα από την αγωνία που τους προκαλείται, οι προσπάθειές τους αυτές συχνά απολήγουν στην πρόκληση εκτεταμένων και

επικίνδυνων για τη ζωή τους τραυμάτων, όπως η σηπτική αρθρίτιδα ή η σηπτική τενοντοελυτρίτιδα.

Τέλος, τα ιπποειδή στηρίζονται στην ταχύτητά τους και τις οπλές τους προκειμένου να αμυνθούν απέναντι στα σαρκοφάγα. Ένα παστουρωμένο ζώο ουσιαστικά προσφέρεται ως θυσία στο όποιο σαρκοφάγο θα τύχει να περάσει από το «χώρο στάθμευσης», ο οποίος τις περισσότερες φορές είναι απόμακρος και ερημικός. Είναι πολλά τα περιστατικά κατά τα οποία ιπποειδή πέθαναν με φρικτό τρόπο καθώς αγέλες αδέσποτων σκύλων ή άλλων σαρκοφάγων τα έφαγαν ζωντανά, καθώς δεν μπορούσαν να αντιδράσουν.

Για όλους τους παραπάνω λόγους πιστεύουμε ότι το παστούρωμα αποτελεί να απαράδεκτη, απαρχαιωμένη και βάρβαρη τεχνική ακινητοποίησης η οποία θα πρέπει να απαγορευτεί.

Νικόλαος Διακάκης Αν. Καθηγητής Χειρουργικής Ιπποειδών

Λυσίμαχος Παπάζογλου, Καθηγητής Χειρουργικής

Τμήμα Κτηνιατρικής ΑΠΘ’’

Makis Lysimachos G Papazoglou, DVM, PhD, MRCVS Professor Small Animal Surgery Head Clinic of Companion Animals School of Veterinary Medicine Faculty of Health Sciences 11 Voutyra street 54627 Thessaloniki Greece Tel: 0302310994426 Fax: 0302310994449 e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.