Σύμφωνα με τους διοργανωτές: "Οι συναντήσεις αυτές αποσκοπούν στην προώθηση του διεθνιστικού συντονισμού πολιτικών δυνάμεων και κινημάτων που θεωρούν ότι είναι μέγιστη αναγκαιότητα να τεθεί στο επίκεντρο της συζήτησης και των αγώνων το θέμα της εξόδου από την Ευρωζώνη και την ΕΕ.

Ακολουθούν σαν συνέχεια και ενίσχυση μιας διαδικασίας που βρίσκεται στα πολύ αρχικά βήματά της και ξεκίνησε με τη συνάντηση της Ασίζης, στην Ιταλία, που έγινε στις 20-24 Αυγούστου και η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη.

Στην Ασίζη, εκπρόσωποι οργανώσεων και συντονισμών οργανώσεων από τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Αυστρία και την Ουκρανία υπέγραψαν μια κοινή διακήρυξη που ορίζει το πεδίο της κοινής δράσης και σύμπλευσής τους. Ανάμεσα σε άλλα υπογραμμίζεται:

"Σε όλα τα κράτη- μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης, επιβάλλονται από την ΕΕ και τις τοπικές κυβερνήσεις βίαιες, αντικοινωνικές πολιτικές: δραματική μείωση των κοινωνικών δαπανών, υποτίμηση των μισθών [...], αδιαφανείς επιδοτήσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις με τη δικαιολογία της δημιουργίας θέσεων εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις, διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών και της κοινωνικής ασφάλειας […] Το αποτέλεσμα είναι μια δραματική αύξηση της ανεργίας και διάλυση οποιασδήποτε έννοιας εργασιακής ασφάλειας.


Οι ρίζες όλων αυτών πρέπει να αναζητηθούν στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υποστηρίζονται πλήρως από τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Η τελευταία βασίζεται στα νεοφιλελεύθερα δόγματα που έχουν ήδη αποδείξει την καταστροφική τους δεινότητα για τα συμφέροντα των εργαζόμενων και των μεσαίων τάξεων. Στη ζώνη του Ευρώ το εμπορικό χάσμα μεταξύ των κρατών- μελών έχει βαθύνει. Το Ευρώ είναι το όπλο για τη μαζική καταστροφή της εργασίας. Το κοινό νόμισμα χρησιμοποιείται μονάχα για να προστατέψει τα μερίσματα των μεγαλομετόχων με το να διατηρεί μόνιμα και εκούσια ένα υψηλό ποσοστό ανεργίας. [...]

"Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πράγματι το πιο εξελιγμένο σύστημα στον κόσμο, θεμελιωμένο σε μια προσπάθεια οικοδόμησης ενός πολιτισμού που θα βασίζεται στις δυνάμεις της αγοράς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα φρικιαστικό σύστημα κυριαρχίας και αποξένωσης, από το οποίο οι λαοί θα πρέπει να απελευθερωθούν.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης, με τις γιγάντιες πολυεθνικές εταιρείες και τους υπερεθνικούς θεσμούς (ΠΟΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΟΣΑ). Το σύστημα έχει ένα κύριο χαρακτηριστικό: το να δρα αμείλικτα με στόχο τη διάλυση της λαϊκής κυριαρχίας σε εθνικό επίπεδο. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να επεκταθεί η χωρίς όρια ηγεμονία των μεγάλων επιχειρήσεων, όπως αποδεικνύει και η TAFTA. [...] Όντας η λαϊκή κυριαρχία ανύπαρκτη χωρίς την εθνική κυριαρχία, η εξάλειψη του έθνους-κράτους σημαίνει εξάλειψη της δημοκρατίας. Είναι το μέσο καταστρατήγησης της δύναμης των λαών να δρουν και να αποφασίζουν για το μέλλον τους".

Αυτό το πλαίσιο κοινής δράσης και συντονισμού προσελκύει κοινωνικές και πολιτικές  δυνάμεις που συνειδητοποιούν ότι το κενό που αφήνει η επίσημη κοινοβουλευτική αριστερά στην Ευρώπη όσον αφορά την πάλη για την έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ το καλύπτει με αντιδραστικό-εθνικιστικό τρόπο μια δυναμικά ανερχόμενη ακροδεξιά έως και φασιστικές δυνάμεις -- σε κοινωνίες που τους δεσμούς των εργαζόμενων στρωμάτων, τόσο μέσα στις χώρες όσο και μεταξύ των χωρών, τους καταλύει μέχρι τις ρίζες τους η συντριπτική ανεργία, η πτώση του βιοτικού επιπέδου και η εκθεμελίωση βασικών δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.


Η ΕΕ, όπως διαίρεσε τις χώρες σε κέντρο που απομυζά το μόχθο των λαών και σε περιφέρεια που πεθαίνει, έτσι διαιρεί τους εργαζόμενους με τη βοήθεια των μεγάλων συνδικαλιστικών ενώσεων που έχουν αφομοιωθεί από το κυρίαρχο σύστημα. Δεν υπάρχει πιο εκκωφαντική σιωπή απ' αυτή πολλών συνδικαλιστικών ενώσεων κατά τη διάρκεια των χρόνων της κρίσης. Δεν υπάρχει πιο κραυγαλέα αδράνεια και απουσία διεθνιστικής αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους κάθε χώρας που πλήττονται με τα απανωτά μέτρα λιτότητας και διαρθρωτικής προσαρμογής.

Πρόθεση αυτών των διεθνιστικών συναντήσεων είναι να διερευνήσουν, με όσο το δυνατόν πιο πλατιά συμμετοχή αγωνιστών, εκτός από τις οικονομικές και τις πολιτικές/ γεωπολιτικές προεκτάσεις της κρίσης, τόσο στο εσωτερικό των χωρών, όσο και διεθνώς με την αστάθεια και την επαναφορά σε ψυχροπολεμικές συνθήκες, την οποία προκαλούν οι ΗΠΑ και η ΕΕ, κατά κύριο λόγο.

Τα όσα πρέπει να γίνουν είναι πολλά. Και μέσα σε κάθε χώρα και πανευρωπαϊκά. Ένα μικρό βήμα αποτελεί ο συντονισμός όσων δυνάμεων κινούνται σ' αυτό το μήκος κύματος. Σ' αυτό θέλει να συμβάλει η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση και μ' αυτές τις διεθνιστικές συναντήσεις.

Στις συναντήσεις θα συμμετάσχουν οι συναγωνιστές Ζακ Νικονόφ,από τη Γαλλία, και Μορένο Πασκουινέλι, από την Ιταλία.

Ο Jacques Nikonoff είναι ένας εκ των τριών εθνικών εκπροσώπων του «Πολιτικού Κινήματος Λαϊκής Χειραφέτησης (M’PEP)». Υπήρξε στέλεχος του Γαλλικού ΚΚ από το οποίο αποχώρησε το 1984, επανήλθε το 1999 για να αποχωρήσει οριστικά το 2001. Ιδρυτικό στέλεχος της Attac France της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος από το 2003 έως το 2006. Υπό την προεδρία του η Attac συνέβαλλε αποφασιστικά στην καταψήφιση από το γαλλικό λαό του «ευρωσυντάγματος» κατά το δημοψήφισμα του 2005.

Ξεκίνησε από βιομηχανικός εργάτης (συγκολλητής). Όντας απολυμένος, για συνδικαλιστική δράση, κατόρθωσε να εισαχθεί και να σπουδάσει στην Εθνική Σχολή Διοίκησης (ΕΝΑ). Ειδικεύθηκε στην Πολιτική Διοίκηση (Administration civil). Εργάστηκε σε διάφορα δημόσια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Γαλλίας. Ασχολήθηκε κυρίως με θέματα ανεργίας και απασχόλησης. Σήμερα είναι επισκέπτης καθηγητής στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών σπουδών (ΙΕΕ) του Πανεπιστημίου Paris VIII στο Σαιν-Ντενί.

Ο Moreno Pasquinelli γεννήθηκε στο Σπολέτο τον Μάιο του 1956. Υπηρετεί τις γραμμές της ιταλικής επαναστατικής αριστεράς από το 1970. Συγγραφέας βιβλίων και αμέτρητων εκθέσεων και άρθρων, θεωρητικού και πολιτικού χαρακτήρα, τα οποία δημοσιεύτηκαν σε διάφορα μαρξιστικά περιοδικά και πολλές ανεξάρτητες ιστοσελίδες. Από τις αρχές του 1990 είναι ανάμεσα στους ιδρυτές του Αντι-ιμπεριαλιστικού Κάμπ, του οποίου έχει υπάρξει διεθνής εκπρόσωπος. Γι' αυτό το λόγο έχει κάνει πολλά ταξίδια σε διάφορες χώρες και στην Ευρώπη συγκαταλέγεται μεταξύ των ηγετών της αλληλεγγύης στα απελευθερωτικά κινήματα . Έπαιξε εξέχοντα ρόλο στην υπεράσπιση της Γιουγκοσλαβίας, της παλαιστινιακής Ιντιφάντα και της Ιρακινής αντίστασης. Είναι ένας από τους ιδρυτές του "Συντονισμού της Αριστεράς ενάντια στο Ευρώ".