Συντάκτης: Κώστας Δελημήτρος*

Ο τρόπος που λειτουργεί αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση εμπεριέχει μια τεράστια πολιτική αντίφαση, την οποία βιώνουν και όλοι όσοι εμπλέκονται στη λειτουργία της, είτε ως βουλευτές είτε ως κυβερνητικά ή κομματικά στελέχη είτε ως απλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Εχουμε δηλαδή την ψήφιση ενός Μνημονίου και την προσπάθεια εφαρμογής του από ένα κόμμα που ανδρώθηκε, αναπτύχτηκε και έγινε κυβέρνηση ακριβώς λόγω του αντιμνημονιακού του αγώνα, και χάρη σ’ αυτόν.

Το 3ο Μνημόνιο είναι σαφώς σκληρότερο από τα δύο προηγούμενα, όπως και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει παραδεχτεί, και επιλέχτηκε από το ευρωενωσιακό κατεστημένο για να καταστρέψει τη μοναδική ελπίδα που άνθισε στην Ευρώπη προς όφελος των λαών, αλλά και για να εξευτελίσει την κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Η ελληνική κοινωνία είναι εντελώς κατεστραμμένη μετά από πέντε χρόνια εφαρμογής μνημονιακών πολιτικών και δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να υποφέρει νέο Μνημόνιο, ούτε όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποπέμψει το γενεσιουργό του αίτιο και τον λόγο της πολιτικής του ύπαρξης ψηφίζοντας Μνημόνιο.

Η ελληνική κυβέρνηση διέθετε ένα υπερόπλο στα χέρια της, το 62% του ελληνικού λαού που διατράνωσε το ΟΧΙ στα μνημόνια, στην υποταγή και την καταστροφή της χώρας. Δυστυχώς όμως, αυτό το υπερόπλο δεν χρησιμοποιήθηκε όπως θα έπρεπε απέναντι στους υπαλλήλους των τραπεζιτών της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας έλεγε προεκλογικά πως ο ελληνικός λαός και οι ανάγκες του δεν θα θυσιαστούν για το ευρώ, και ήδη από τις εκλογές του Γενάρη είχε αποφασίσει να κινηθεί μακριά από τις πολιτικές της εξάρτησης και της υποτέλειας.

Δυστυχώς, όμως, κατά τη διαπραγμάτευση δεν αξιοποιήθηκε κάθε μέσον για την εξυπηρέτηση αυτών των αναγκών, ακόμα κι αν αυτό περνούσε μέσα από την αποχώρηση της χώρας μας από την ευρωζώνη και το ευρώ, που αποτελεί νόμισμα για την άσκηση μνημονιακών πολιτικών και δημιουργίας αποικιών χρέους.

Αναφορικά με την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ, θα ’θελα να σημειώσω πως η προγραμματική σύγκλιση έχει ήδη καθοριστεί από το ιδρυτικό συνέδριό του, το καλοκαίρι του 2013.

Η αλλαγή φυσιογνωμίας και η βίαιη μεταβολή του σε μνημονιακό κόμμα δεν συνιστά προσπάθεια σύγκλισης, αλλά, αντίθετα, βίαιη προσπάθεια χειραγώγησης συνειδήσεων με βάση εκβιαστικά διλήμματα.

Φυσικά, δεν έχουν εκλείψει ακόμη οι όροι σύγκλισης και συνύπαρξης των διαφορετικών απόψεων στον ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί το κόμμα να επιστρέψει στην κοίτη των συνεδριακών του αποφάσεων, των προεκλογικών δεσμεύσεων και των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, μακριά από λογικές άκρατου κυβερνητισμού και υποταγής σε ψεύτικα διλήμματα του τύπου «Μνημόνιο ή καταστροφή», που εδράζονται σε εξ ολοκλήρου ταυτόσημες έννοιες.

Τελικά, δεν πρέπει να αποτελέσουμε ακόμη ένα παράδειγμα ενός κόμματος και μιας κυβέρνησης που εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό, όπως πολύ σωστά είχε διατυπώσει και ο σύντροφος Αλ. Τσίπρας μιλώντας για τη συγκυρία, λέγοντας πως «σκοπεύει να πρωτοτυπήσει και να μείνει πιστός στις προεκλογικές και προγραμματικές του δεσμεύσεις».

Στην περίπτωση που αυτό δεν καταστεί δυνατό, θα συνεχίσω με κάθε μέσο και τρόπο να αγωνίζομαι, όπως έκανα πάντα στην Αριστερά, προκειμένου να βρει τρόπο και χώρο πολιτικής έκφρασης το μεγαλειώδες ΟΧΙ του λαού μας στις 5 Ιούλη.

*Βουλευτής Μαγνησίας του ΣΥΡΙΖΑ

πρός :  efsyn.gr