Σχέδιο Β για το 3ο Μνημόνιο : «Δεν είναι αριστερή παρένθεση για την Ελλάδα, είναι παρένθεση αίσχους για την αριστερά»
Η ψηφοφορία, μέσα στα άγρια χαράματα, για το τρίτο μνημόνιο είναι η τρίτη πράξη μιας παράστασης καταστροφής για την πατρίδα, την οικονομία, την κοινωνία και την αριστερά που σκηνοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σε λίγες βδομάδες κατάφερε να εντάξει τη χώρα σε ένα τρίτο, χειρότερο από του Παπανδρέου και Σαμαρά, μνημόνιο. Αύξησε το διεθνές χρέος κατά 85 δις ευρώ. Επανέφερε στην κυβερνώσα πλειοψηφία τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Οδήγησε το Κοινοβούλιο στον μεγαλύτερο εξευτελισμό από την μεταπολίτευση του 1974. Εξελίχθηκε σε εκπρόσωπο των συμφερόντων του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και εχθρό κάθε ριζοσπαστικής εναλλακτικής λύσης. Κατεξευτέλισε τα ιερά και τα όσια της αριστεράς.
Η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στη θλιβερή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ανήκει και στους 119 βουλευτές του που επιβαρύνονται πλέον με το στίγμα της προδοσίας του λαού και του τόπου.
Δεν πρόκειται για αριστερή παρένθεση στην Ελλάδα. Πρόκειται για παρένθεση αίσχους στην ιστορία της αριστεράς.
Για να κλείσει αυτή η παρένθεση το γρηγορότερο απαιτείται ο τερματισμός κάθε συγκάλυψης των ενόχων, αναβλητικότητας, αμφιταλάντευσης και ιδιοτέλειας, η συναίσθηση ευθύνης, η ταχύτητα δράσης των ριζοσπαστικών δυνάμεων για τη δημιουργία ενός ενωτικού λαϊκού μετωπικού κινήματος για την ανασυγκρότηση της πατρίδας και της κοινωνίας.
Μέσα σε λίγες βδομάδες κατάφερε να εντάξει τη χώρα σε ένα τρίτο, χειρότερο από του Παπανδρέου και Σαμαρά, μνημόνιο. Αύξησε το διεθνές χρέος κατά 85 δις ευρώ. Επανέφερε στην κυβερνώσα πλειοψηφία τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Οδήγησε το Κοινοβούλιο στον μεγαλύτερο εξευτελισμό από την μεταπολίτευση του 1974. Εξελίχθηκε σε εκπρόσωπο των συμφερόντων του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και εχθρό κάθε ριζοσπαστικής εναλλακτικής λύσης. Κατεξευτέλισε τα ιερά και τα όσια της αριστεράς.
Η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στη θλιβερή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ανήκει και στους 119 βουλευτές του που επιβαρύνονται πλέον με το στίγμα της προδοσίας του λαού και του τόπου.
Δεν πρόκειται για αριστερή παρένθεση στην Ελλάδα. Πρόκειται για παρένθεση αίσχους στην ιστορία της αριστεράς.
Για να κλείσει αυτή η παρένθεση το γρηγορότερο απαιτείται ο τερματισμός κάθε συγκάλυψης των ενόχων, αναβλητικότητας, αμφιταλάντευσης και ιδιοτέλειας, η συναίσθηση ευθύνης, η ταχύτητα δράσης των ριζοσπαστικών δυνάμεων για τη δημιουργία ενός ενωτικού λαϊκού μετωπικού κινήματος για την ανασυγκρότηση της πατρίδας και της κοινωνίας.