της Έλενα Ψαρρέα 

Το Όχι στο δημοψήφισμα είναι η εναργέστερη καταδίκη των μνημονιακών πολιτικών και των πολιτικών λιτότητας. Αυτό το Όχι πρέπει πολιτικά να εκπροσωπηθεί από τις δυνάμεις που το υποστήριξαν με συνέπεια και κυρίαρχα από τον ίδιο τον κόσμο που το επέλεξε.
Για πρώτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια η κοινωνία τοποθετήθηκε επί των προγραμμάτων της Ε.Ε, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και έκρινε αυτούς τους θεσμούς άχρηστους, ανεπαρκείς. Όποιο πρόγραμμα αυτών των θεσμών, είναι καταδικασμένο να αποτύχει και θα ακυρωθεί στην πράξη, όποια διαμεσολάβηση κι αν βρεθεί, προκειμένου να εφαρμοστεί.

Η ίδια η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έρ­χε­ται να συν­θλί­ψει ακόμα και την πιο δυ­να­τή δυ­σπι­στία. Το τρίτο μνη­μό­νιο, λε­ό­ντειο, σε βάρος του ελ­λη­νι­κού κρά­τους, είναι γε­γο­νός. Και είναι όντως το πιο βαρύ, ερ­χό­με­νο να προ­στε­θεί σε δύο άλλα απο­τυ­χη­μέ­να προ­γράμ­μα­τα. Ψη­φι­σμέ­νο από μια βουλή, που στην πλειο­ψη­φία της εκλέ­χτη­κε για να κα­ταρ­γή­σει τα μνη­μό­νια και τη λι­τό­τη­τα.

Ψη­φισμέ­νο, με τρόπο αντι­συ­νταγ­μα­τι­κό, με δια­δι­κα­σί­ες σκού­πας, όπου χι­λιά­δες τυ­πω­μέ­νες σε­λί­δες μοι­ρά­ζο­νται και γί­νο­νται νόμος μέσα σε 24ώρα, πε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας σειρά μέ­τρων που δε­σμεύ­ουν τη χώρα για πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες.Δια­δι­κα­σί­ες που ευ­τε­λί­ζουν όχι μόνο την αρι­στε­ρά, αλλά το ίδιο το πο­λί­τευ­μα.

Ο πο­λι­τι­κός χρό­νος γί­νε­ται τόσο πυ­κνός, κρί­νο­ντας μια πο­ρεία δώ­δε­κα ετών, ενός κόμ­μα­τος που δη­μιουρ­γή­θη­κε στη­ρί­ζο­ντας τη δια­χρο­νι­κή απαί­τη­ση του κό­σμου της αρι­στε­ράς για ενό­τη­τα των δυ­νά­με­ων της. Ένα κόμμα, το οποίο συ­νέ­βα­λε

στην ενερ­γό συμ­με­το­χή στα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης. Έδει­ξε την πο­λι­τι­κή ετοι­μό­τη­τά του στο αντι­μνη­μο­νια­κό κέ­λευ­σμα, με άμεσο πρό­γραμ­μα απε­μπλο­κής από τα μνη­μό­νια και τη λι­τό­τη­τα, με στόχο την ανα­δια­νο­μή του πλού­του προς όφε­λος της ερ­γα­τι­κής τάξης, σε βάρος του κε­φα­λαί­ου. Είναι τόσο πυ­κνός ο πο­λι­τι­κός χρό­νος που χτυπά κάθε λεπτό αυτών των αγώ­νων στο μυαλό των μελών, των στε­λε­χών, του κό­σμου που έδωσε μια μάχη με άνι­σους όρους απέ­να­ντι σε ένα σύ­στη­μα σα­ρά­ντα χρό­νων δια­πλο­κής. Σε ένα κα­τε­στη­μέ­νο που έμοια­ζε ακλό­νη­το βγά­ζο­ντας άσους από το μα­νί­κι.

Σε ένα σύ­στη­μα που κα­τε­δα­φί­στη­κε με το πιο βρο­ντε­ρό Όχι. Ένα Όχι που πί­στε­ψε την αρι­στε­ρά των πρά­ξε­ων, την αρι­στε­ρά με μια πα­ρα­κα­τα­θή­κη αγώ­νων. Αυτή η πα­ρα­κα­τα­θή­κη, αυτή η ελ­πί­δα, η ίδια η δύ­να­μη των πολ­λών δεν χωρά σε αδιέ­ξο­δα και μο­νο­δρό­μους, γιατί μπο­ρεί, ακόμα και στο πιο βαθύ σκο­τά­δι, να βλέ­πει φως, να ση­κώ­νε­ται και να προ­χω­ρά.

Σε λίγες μέρες έρ­χε­ται μια άλλη ΔΕΘ, σί­γου­ρα δε θα είναι η Θεσ­σα­λο­νί­κη που ξέ­ρα­με. Το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης που υπο­στη­ρί­ξα­με προ­ε­κλο­γι­κά και στις προ­γραμ­μα­τι­κές δη­λώ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης, αυτό το κοι­νω­νι­κό συμ­βό­λαιο, το άμεσα υλο­ποι­ή­σι­μο για τις ανά­γκες μιας κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας ρη­μαγ­μέ­νης από πέντε χρό­νια εφαρ­μο­γής άδι­κων πο­λι­τι­κών. Ένα πρό­γραμ­μα, όμως, που θυ­σιά­στη­κε, λόγω δια­πραγ­μά­τευ­σης, μο­νο­με­ρών ενερ­γειών και χρη­μα­το­δο­τι­κής έλ­λει­ψης.

Η δια­πραγ­μά­τευ­ση έφερε το τρίτο μνη­μό­νιο, επι­βε­βαιώ­νο­ντας την άποψη ότι δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει νέα δα­νεια­κή σύμ­βα­ση χωρίς μνη­μό­νιο και ανα­βί­ω­ση της Τρόι­κα. Οι μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες κό­πη­καν και όσες έγι­ναν με βάση το πρό­γραμ­μα τη ΔΕΘ (αν­θρω­πι­στι­κή κρί­ση- επα­να­φο­ρά δια­θε­σί­μων- άνοιγ­μα ΕΡΤ- 100 δό­σεις), είναι ο μο­να­δι­κός απο­λο­γι­σμός της κυ­βέρ­νη­σης μέχρι τώρα.

Η χρη­μα­το­δό­τη­ση του προ­γράμ­μα­τος, που έμει­νε θε­ω­ρία, αφο­ρού­σε σε ένα φο­ρο­λο­γι­κό σύ­στη­μα που θα επέ­βα­λε με­γά­λη φο­ρο­λό­γη­ση στο κε­φά­λαιο, απε­μπλο­κή από το βρα­χνά του χρέ­ους, με δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του και

απο­πλη­ρω­μή με ρήτρα ανά­πτυ­ξης. Αντί­θε­τα προς τις δε­σμεύ­σεις, σύμ­φω­να με τη νέα σύμ­βα­ση φτιά­χτη­καν τα τα­μεία

των πι­στω­τών, όπου θα βρί­σκουν την απα­ραί­τη­τη χρη­μα­το­δό­τη­ση για τις δικές τους ανά­γκες.

Ένα πρώτο Τα­μείο Ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων ως ένα ΥΠΕΡ­ΤΑΙ­ΠΕΔ, το οποίο ανα­λαμ­βά­νει να υπο­θη­κεύ­σει και να ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σει όλη τη δη­μό­σια πε­ριου­σία σε όφε­λος των δα­νει­στών και των ιδιω­τι­κών ομί­λων. Με τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις αυτές, ισχυ­ρο­ποιεί­ται ο κρί­κος της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης και κα­πι­τα­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής, ενώ σπάνε οι κρί­κοι των κοι­νω­φε­λών χρή­σε­ων, των

ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, της προ­στα­σί­ας του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, του κοι­νω­νι­κού κρά­τους.

Κι ένα δεύ­τε­ρο Τα­μείο, το Τα­μείο Ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­σης, που θα προ­χω­ρή­σει στη συγ­χώ­νευ­ση των ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών και στην υπα­γω­γή τους στον Ευ­ρω­παϊ­κό Μη­χα­νι­σμό Στα­θε­ρό­τη­τας ή και σε ιδιω­τι­κούς ομί­λους της Ευ­ρω­ζώ­νης. Με αυτόν τον τρόπο πα­γιώ­νε­ται η ιδιω­τι­κή ιδιο­κτη­σία, ο έλεγ­χος των διοι­κή­σε­ων στις συ­στη­μι­κές τρά­πε­ζες και ακυ­ρώ­νε­ται η δυ­να­τό­τη­τα δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και ελέγ­χου επί του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συ­στή­μα­τος.

Το με­γα­λύ­τε­ρο, όμως, “Τα­μείο” που φτιά­χνε­ται, είναι αυτό των ανε­ξάρ­τη­των αρχών, της Γε­νι­κής Γραμ­μα­τεί­ας Δη­μό­σιων   Εσό­δων, του Δη­μο­σιο­νο­μι­κού Συμ­βου­λί­ου και της πε­ρί­φη­μης Ανε­ξάρ­τη­της αρχής για τις Δη­μό­σιες συμ­βά­σεις, η οποία       κα­ταρ­γεί το ρόλο του ελεγ­κτι­κού συ­νε­δρί­ου. Οι αρχές αυτές μπο­ρούν να λαμ­βά­νουν αυ­τό­μα­τα μέτρα, κα­θο­δη­γού­με­νες ευ­θέ­ως από την ΕΚΤ. Είναι αδια­νό­η­τη η κα­τάρ­γη­ση της δη­μο­σιο­νο­μι­κής κυ­ριαρ­χί­ας της χώρας σε τόσο με­γά­λο βαθμό.

Τα τα­μεία, όπως και τα μέτρα που απορ­ρέ­ουν από τη συμ­φω­νία, είναι ιδιο­κτη­σία του σχε­δί­ου Σόι­μπλε, μέσω μιας σύμ­βα­σης υπο­γε­γραμ­μέ­νης από την κυ­βέρ­νη­ση που εκλέ­χτη­κε για να εκ­προ­σω­πή­σει την ανα­τρο­πή στην Ελ­λά­δα και να στεί­λει το ανά­λο­γο μή­νυ­μα στην Ευ­ρώ­πη.

Όλα αυτά γί­νο­νται στο όνομα της άτα­κτης χρε­ο­κο­πί­ας και του εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος. Επει­δή, όμως, αυτό είναι ένα πα­ρα­μύ­θι της μνη­μο­νια­κής πα­ρά­δο­σης, προ­στί­θε­νται κι άλλα επι­χει­ρή­μα­τα. Εμ­φα­νί­ζε­ται ο κακός Σόι­μπλε και το πάση θυσία μνη­μό­νιο, είτε εντός ευ­ρω­ζώ­νης είτε εκτός ευ­ρω­ζώ­νης. Έτσι, απο­σιω­πά­ται ένα άλλο μνη­μό­νιο, αυτό που πρέ­πει να εφαρ­μο­στεί σε βάρος του κε­φα­λαί­ου. Και μια αρι­στε­ρά οφεί­λει να το επι­βάλ­λει με την εκλο­γή της.

Το ανα­γκαίο κακό του μνη­μο­νί­ου υπο­στη­ρί­ζε­ται μέσα από τη λαϊκή εντο­λή για πα­ρα­μο­νή στο ευρώ, αγνο­ώ­ντας πρό­δη­λα τη λαϊκή εντο­λή για κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και της λι­τό­τη­τας ως προ­τε­ραιό­τη­τα για την πα­ρα­μο­νή μιας κυ­βέρ­νη­σης που στη­ρί­χθη­κε στην αρι­στε­ρά, στους αντι­μνη­μο­νια­κούς αγώ­νες και στα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης. Σε μια κυ­βέρ­νη­ση που ξε­κά­θα­ρα είπε ότι δεν μπο­ρεί να είναι «πα­ντός και­ρού», εν­νο­ώ­ντας με αυτό τους πει­ρα­μα­τι­σμούς επί των μνη­μο­νί­ων.

Είναι φα­νε­ρό, επί­σης, ότι με αυτή τη μέ­θο­δο το νό­μι­σμα, από ερ­γα­λείο άσκη­σης της πο­λι­τι­κής με­τα­τρέ­πε­ται στην επι­βο­λή μιας και μόνο πο­λι­τι­κής εφαρ­μο­γής και δη της ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης. Το στρί­ψι­μο της βίδας γί­νε­ται και με ένα απλό κα­τσα­βί­δι. Η επι­λο­γή σε σχέση με το νό­μι­σμα δεν μπο­ρεί να είναι φό­βη­τρο, να κα­ταγ­γέλ­λε­ται και τε­λι­κά να ποι­νι­κοποιεί­ται. Τότε ο μο­νό­δρο­μος γί­νε­ται αυ­το­σκο­πός και το μή­νυ­μα δεν είναι αυτό της ανα­τρο­πής, αλλά της υπο­χώ­ρη­σης, της συ­ντή­ρη­σης. Με αυτό τον τρόπο ο πλού­τος πα­ρα­μέ­νει στα ίδια χέρια, η ανερ­γία συ­νε­χί­ζει δρι­μύ­τε­ρη και αυτοί που ανα­γκά­ζο­νται να εγκα­τα­λεί­ψουν δια της φυγής την όποια εναλ­λα­κτι­κή, είναι οι νέοι και οι νέες.

Η νε­ο­λαία το βράδυ του Όχι ξα­γρύ­πνη­σε για ένα κα­λύ­τε­ρο μέλ­λον, αυτό της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας του 61,3%. Οι νέοι και οι νέες έσπα­σαν το φόβο που με­τα­δι­δό­ταν από τα Μ.Μ.Ε και τις κλει­στές τρά­πε­ζες, έδω­σαν την ευ­και­ρία στην κυ­βέρ­νη­ση να απο­δεί­ξει ότι δια­φέ­ρει, ότι αγω­νί­ζε­ται για το συμ­φέ­ρον των πολ­λών ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα των λίγων. Αυτή η νε­ο­λαία δεν εγκλω­βί­ζε­ται σε δι­λήμ­μα­τα του τύπου χρε­ο­κο­πία ή μνη­μό­νιο. Την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θέλει να αλ­λά­ξει, αυτή που μένει ίδια, επι­μέ­νει, δια­βρώ­νει και γκρε­μί­ζει το παρόν, πνί­γο­ντας το μέλ­λον. Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ανα­τρέ­πε­ται με τη θέ­λη­ση των πολ­λών και τον πολ­λα­πλα­σια­σμό της δύ­να­μης τους μέσω των αγώ­νων. Το 61,3% του Όχι δεν έγινε σε­βα­στό, ο θε­σμός του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος απα­ξιώ­θη­κε.

Η 5η Ιου­λί­ου, αν και είναι τόσο κοντά χρο­νι­κά, μοιά­ζει μα­κρι­νή μέσα από την τε­ρά­στια αλ­λοί­ω­σή της. Ξέ­ρου­με ότι κά­ποια γε­γο­νό­τα δεί­χνουν τη δυ­να­μι­κή τους με απε­ρί­φρα­στο τρόπο και είναι αυτά που ση­μα­δεύ­ουν τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις. Το Όχι στο δη­μο­ψή­φι­σμα είναι η εναρ­γέ­στε­ρη κα­τα­δί­κη των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών και των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας. Αυτό το Όχι πρέ­πει πο­λι­τι­κά να εκ­προ­σω­πη­θεί από τις δυ­νά­μεις που το υπο­στή­ρι­ξαν με συ­νέ­πεια και κυ­ρί­αρ­χα από τον ίδιο τον κόσμο που το επέ­λε­ξε. Για πρώτη φορά μέσα σε πέντε χρό­νια η κοι­νω­νία το­πο­θε­τή­θη­κε επί των προ­γραμ­μά­των της Ε.Ε, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και έκρι­νε αυ­τούς τους θε­σμούς άχρη­στους, ανε­παρ­κείς. Όποιο πρό­γραμ­μα αυτών των θε­σμών, είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νο να απο­τύ­χει και θα ακυ­ρω­θεί στην πράξη, όποια δια­με­σο­λά­βη­ση κι αν βρε­θεί, προ­κει­μέ­νου να εφαρ­μο­στεί.

Αυτές τις μέρες υπάρ­χει μια αφή­γη­ση. Αυτή η κυ­βέρ­νη­ση δε θέλει να εφαρ­μό­σει το μνη­μό­νιο, δεν το πι­στεύ­ει, δε συμ­φω­νεί με τα μέτρα λι­τό­τη­τας και χρειά­ζε­ται να συ­γκρο­τή­σει σχέ­διο απε­γκλω­βι­σμού. Από την άλλη, οι δυ­νά­μεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ. και του Πο­τα­μιού που πι­στεύ­ουν στο μνη­μό­νιο, εκλι­πα­ρούν ότι, για να εφαρ­μο­στεί, πρέ­πει η κυ­βέρ­νη­ση να δη­λώ­σει πα­ντο­τι­νή πίστη. Γε­γο­νός είναι ότι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ. όπως και η σάρκα από τη σάρκα τους, το Πο­τά­μι, βρή­καν ευ­και­ρία στο μνη­μό­νιο να υλο­ποι­ή­σουν την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή τους. Για το λόγο αυτό υπο­στή­ρι­ζαν και υπο­στη­ρί­ζουν ότι το χρέος είναι βιώ­σι­μο, συ­σκο­τί­ζο­ντας το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα.

Γε­γο­νός, επί­σης, είναι ότι η κυ­βέρ­νη­ση στα προ­α­παι­τού­με­να του μνη­μο­νί­ου, ξε­κί­νη­σε λέ­γο­ντας ότι δεν είναι δική μας ιδιο­κτη­σία αυτό το πρό­γραμ­μα, συ­νέ­χι­σε πα­ρα­δε­χό­με­νη ότι κά­ποιες αλ­λα­γές είναι σε σωστή κα­τεύ­θυν­ση και ακο­λού­θωςυπο­στη­ρί­ζει ότι μπο­ρεί μέσα από αυτό το πρό­γραμ­μα να επι­τευ­χθεί η ανά­πτυ­ξη. Επο­μέ­νως, ο δρό­μος της απε­μπλο­κής από το μνη­μό­νιο φαί­νε­ται να περ­νά­ει απο­κλει­στι­κά μέσα από το ίδιο το μνη­μό­νιο και αυτό θυ­μί­ζει πολλά από την πε­ντα­ε­τή πο­ρεία αυτών των πο­λι­τι­κών. Υπάρ­χει μια λαϊκή έκ­φρα­ση: όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τρα­γού­δια ξέρει. Όμως τα βή­μα­τα αυτού του χορού είναι τόσο εύ­κο­λα και συ­νη­θι­σμέ­να, που μπο­ρούν να βρε­θούν πολ­λοί να τα χο­ρέ­ψουν, με το ίδιο μο­νό­το­νο αλλά συ­νά­μα κα­τα­στρο­φι­κό απο­τέ­λε­σμα. Επι­πλέ­ον οι έξω, έχουν στα­μα­τή­σει να τρα­γου­δούν, θλί­βο­νται, προ­βλη­μα­τί­ζο­νται και ορ­γα­νώ­νο­νται για να αντι­στα­θούν. Και το σί­γου­ρο είναι ότι η κοι­νω­νία δεν μπο­ρεί να δε­χτεί μια συμ­φω­νία εξα­θλί­ω­σης και φτω­χο­ποί­η­σής της.

Πηγή: rproject.gr