μετάφραση: Κατερίνα Σεργίδου
Στην Ελλάδα συνεχίζεται να γράφεται η ιστορία της Ευρώπης. Οι εξελίξεις επιταχύνονται μπροστά στην υπογραφή του τρίτου πακέτου στήριξης, που πρόκειται όχι μόνο για ένα μνημόνιο αλλά για μια εξευτελιστική ανακωχή σε έναν οικονομικό πόλεμο του οποίου βασικό θύμα συνεχίζει να είναι ο λαός.

Ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης Τσίπρας, αποφάσισε να προκηρύξει εκλογές πριν από τη σύγκληση συνεδρίου, επιβάλλοντας τη συμφωνία με την τρόικα, χωρίς καμιά συζήτηση στις γραμμές του ίδιου του του κόμματος, όπως αποδεικνύεται και από τη παραίτηση του γενικού γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ Τάσου Κορωνάκη. Με αυτό τον τρόπο ο Τσίπρας ενθαρρύνει εμμέσως μια από τις μεγαλύτερες νίκες της Τρόικα: την διάλυση του σχεδίου Συριζα, της κύριας δηλαδή δύναμης στην Ευρώπη, ενάντια στη λιτότητα.

Οι δικοί μας δεν είναι πάντα αλάνθαστοι. Δεν μπορούμε πάντα να συμμορφωνόμαστε με αυτά που κάνουν οι φίλοι. Μπορούμε να χάσουμε μια μάχη και έχουμε δικαίωμα να κάνουμε λάθος αλλά δε μπορούμε να χειροκροτάμε και να αποδεχόμαστε πάντα τη διαχείρηση ενός προγράμματος και κάποιων μέτρων που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι βλάψουν το λαό μας και να καταστήσουν αδύνατη την πολιτική που υπερασπιζόμαστε σε μακροπρόθεσμο επίπεδο. Όπως έλεγε ο Μανόλο Μονερέο σε ένα πρόσφατο άρθρο: «Για να κατορθώσουν όχι μόνο να νικηθεί αλλά να ηττηθεί κατα κράτος ένα λαικό υποκείμενο , είναι απαραίτητο να ενσωματώσουν τους αρχηγούς του, την ηγεσία του. Με αυτό τον τρόπο στομώνει η ελπίδα, καλλιεργείται η απαισιοδοξία και στο τέλος «αποδεικνύνεται» «ότι όλοι ίδιοι είναι», «ότι όλοι μπορούν να εξαγοραστούν», «ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στο υπάρχον».

Η υποχώρηση του Τσίπρα μπορεί να αποδόσει μόνο σε βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο επίπεδο, όμως με το που θα αρχίσουν να γίνονται γνωστές και να βιώνονται οι συνέπειες αυτών που υπογράφηκαν, υπάρχει ο κίνδυνος μιας μεγάλης πτώσης του ηθικού. Όχι μόνο για τον ελληνικό λαό στον οποίο εκπέμπεται το μήνυμα του «δεν γίνεται», αλλά επίσης θα αποτελέσει κακό προηγούμενο για όποιον άλλο λαό αποφασίσει να αμφισβητήσει την υπάρχουσα εξουσία μέσα στην Ευρωπαική Ένωση.

Η στρατηγική του Τσίπρα εκ του αποτελέσματος, αποδείχτηκε λανθασμένη και ατελής. Στην διαπραγμάτευση με ένα τέρας όπως είναι η τρόικα δεν μπορείς να πηγαίνεις μόνο με μεγάλα επιχειρήματα, μεγάλες προτάσεις τεχνικά εφικτές, ούτε με γενικές επικλήσεις στη δημοκρατία που στη πράξη αποτελούν μια άγνωστη γλώσσα για τους αυταρχικούς τεχνοκράτες που ηγούνται αυτού του πράγματος που ονομάζεται Ευρωπαική Ένωση. Υπάρχει μια φράση του Γιάννη Βαρουφάκη που αποτυπώνει τέλεια τη στάση της Τρόικα κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. «Ο μόνος τους στόχος ήταν να μας εξευτελίσουν». Η ελληνική κυβέρνηση κλήθηκε να δώσει μια αυθεντική απόδειξη αντοχής, στο επίπεδο της πολιτικής οικονομίας. Ο πραγματικός στόχος δεν ήταν η επίτευξη μιας ικανοποιητής συμφωνίας αλλά η υποταγή της πρώτης δύναμης ενάντια στη λιτότητα σε μια ευρωπαική χώρα , που κατάφερε να φτάσει μέχρι την κυβέρνηση. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, μια διπλωματική στρατηγική το μόνο που θα μπορούσε να αλλάξει θα ήταν κάποια κόμματα και τελείες σε όρους που είχαν είχαν ήδη καθοριστεί από πριν.

Το σοφό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «καμιά θυσία για το ευρώ» προειδοποιούσε ότι η προτεραιότητα ήταν η σύγκρουση με τις πολιτικές της λιτότητας. Ακόμα και αν η έξοδος από το ευρώ δεν περιλαμβανόταν στο πρόγραμμα, το σύνθημα αποδεχόταν και απαντούσε στις συνέπειες μιας αδιαλλαξίας από την άλλη μεριά.

Τελικά το παιχνίδι του Τσίπρα να μπερδεύει τον ελληνικό ευρωπαισμό με την υποταγή στο ευρώ , γύρισε εναντίον του σαν μπούμερανγκ. Ενώ είχε ένα τόσο μεγάλο όπλο όπως ήταν το δημοψήφισμα σπατάλησε όλη τη δημοκρατική ορμή και δύναμη του λαού του, αφού δεν της έδωσε σάρκα και οστά μέσα από συγκεκριμένες αποφάσεις και σχέδια.

Η άσκηση της δημοκρατίας απαιτούσε την εφαρμογή της λαικής εντολής, η οποία εκφράστηκε τόσο με τη στήριξη του προγράμματος άμεσης ανάγκης της Θεσσαλονίκης όσο και με το δημοψήφισμα το οποίο υποδείκνυε το επιθυμητό: Το 60% του πληθυσμού είπε όχι στο μνημόνιο ψηφίζοντας μάλιστα όχι σε μια πολύ πιο light εκδοχή του.

Αυτή η εντολή θα έπρεπε να έχει μεταφραστεί στην πρακτική εφαρμογή των εργαλείων της πολιτικής οικονομίας του κράτους. Με άλλα λόγια συγκεκριμένα μέτρα τα οποία θα προσανατολίζονταν σε αυτή την κατεύθυνση. Ναι υπήρχε εναλλακτική τόσο στη στρατηγική των διαπραγματεύσεων όσο και στην πολιτική οικονομία για μετά. Αυτό είναι το πολύτιμο μάθημα που μας άφησε η «ελληνική τραγωδία».

Ο Τσίπρας παγιδεύτηκε σε ένα μικρό αδιέξοδο δρομάκι. Χωρίς κανένα άλλο σχέδιο πέραν του να κάνει διορθώσεις στα έγγραφα του Eurogroup. Αγνόησε τη δυνατότητα του να βάλει σε κίνηση μηχανισμούς προστασίας κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων (Παύση πληρωμών, έλεγχο των κεφαλαίων, ρύθμιση και παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα).

Απέρριψε τις διάφορες δυνατότητες που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη θέση του στις διαπραγματεύσεις όπως η μονομερής αναδιάρθρωση του παράνομου χρέους, στηριζόμενος στα αποτελέσματα του ελέγχου. Επίσης δεν θέλησε να αναλάβει την ευθύνη της επεξεργασίας ενός σοβαρού σχεδίου που ακόμα και αν δεν ήταν η πρώτη του επιλογή θα έδειχνε την ικανότητα να πάρει πρωτοβουλίες στην περίπτωση μιας ασυμφωνίας (ανάπτυξη μιας φορολογικής μεταρρύθμισης, έκδοση χαρτονομισμάτων και ηλεκτρονικού χρήματος προετοιμάζοντας παράλληλα μια νεά νομισματική πολιτική, βάζοντας σε λειτουργία τα απαραίτητα οικονομικά εργαλεία για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης ). Τέλος δεν προειδοποίησε το λαό του για τις εναλλακτικές, ευκαιρίες και θυσίες των διαφόρων πιθανών σεναρίων.

Όμως δεν θα είμαστε άδικοι. Στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν διάφοροι σχεδιασμοί και ο Τσίπρας επέλεξε έναν από αυτούς. Ένα σχέδιο νομιμοποιημένο αλλά λανθασμένο και με μοιραίες συνέπειες. Ούτε θα πέσουμε στο λάθος να αποδώσουμε άδικα ευθύνες. Η κύρια ευθύνη ανήκει σε αυτούς που βρίσκονται στην ηγεσία αυτής της Ευρωπαικής Ένωσης, σε αυτούς που βρίσκονται πίσω από το σύστημα του Ευρώ. Ο Τσίπρας δεν έχει μεγαλύτερη ευθύνη (ούτε λιγότερη) από ένα πολιτικό που ενσαρκώνει την στρατηγική της ήττας.

Λέγοντας αυτό και βρισκόμενοι ήδη μπροστά σε μια ήττα, χρειάζεται να αποφύγουμε την συνέχιση της. Και δυστυχώς από ότι φαίνεται ο Τσίπρας αντί να αλλάξει πολιτική, τους τελευταίους μήνες, βουλιάζει όλο και πιο βαθιά σε αυτήν. Σε αυτό το πλαίσιο , δύσκολα μπορούμε να περιγράψουμε τις νέες αποφάσεις σαν απλά λάθη, που όπως φαίνεται διαιωνίζει ο παραιτηθείς πρωθυπουργός. Με αυτή την έννοια η προκήρυξη εκλογών πριν από το συνέδριο του πρωθυπουργού έχει ως ξεκάθαρο στόχο την πρόκληση μιας ρήξης μέσα στο κόμμα και την αποφυγή μιας άβολης εσωκομματικής δημοκρατικής συζήτησης. Έχει επίσης σαν στόχο να δυσκολέψει τις εκλογικές δυνατότητες της εσωτερικής αντιπολίτευσης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ η οποία εκφράστηκε τόσο έντονα μετά από την υπογραφή του τρίτου πακέτου στήριξης και έχει συσπειρωθεί γύρω από το νέο σχηματισμό Λαική Ενότητα.

Αυτή η μεθόδευση αποτελεί μια παρα φύση χειρονομία, που στρέφεται ενάντια στην άπλετη δημοκρατία στην οποία αναφέρεται , εν μέρει έχοντας συνείδηση ότι μια διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων θα έκανε δύσκολη την αντιμετώπιση αυτού του σχηματισμού. .

Αυτή η απόφαση μεταλλάσει την φύση των εκλογών μετατρέποντάς τις σε ένα δημοψήφισμα για την δήθεν αξιοπρέπεια της Ελλάδας. Και λίγος κόσμος θα ψήφιζε κόντρα σε μια ερώτηση διατυπωμένη με αυτόν τον τρόπο. Ο ελληνικός λαός με μια κάποια πατριωτική κουλτούρα , πιστεύει ότι πάλεψε και έκανε ότι καλύτερο μπορούσε. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν του δόθηκε ούτε η ευκαιρία να συζητήσει για τις συνέπειες του νέου μνημονίου ούτε να ακούσει για τις πολιτικές και οικονομικές εναλλακτικές αλλά ούτε και για τις επιπτώσεις αυτών. Στο τέλος αυτό που του έμεινε σαν συμπέρασμα είναι ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.

Μια δημοκρατία χωρίς διαβούλευση, χωρίς συζήτηση, χωρίς χρόνο και χωρίς μέλλον πάει να είναι μια πραγματική συζήτηση.

Ωστόσο αυτή η αμφισβητίσημη απόφαση δεν ήταν και δεν θα ήταν τόσο μη αποδεχτή αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε παραμείνει το κόμμα προ-μνημονίου. Ακόμα και όταν βλέπεις την ήττα να έρχεται δεν είναι αποδεχτή μια συμφωνία χωρίς όρους. Όταν συμβαίνει αυτό τότε όλες οι ενδείξεις μας οδηγούν σε μια πολιτική κατάσταση που μπορεί μόνο να καταλήξει σε μια νεκρανάσταση του Πασόκ με άλλο όνομα, και να οδηγήσει σε  έναν ΣΥΡΙΖΑ ζωντανό νεκρό.

Δεν είναι μόνο ότι η Ελλάδα θα είναι πάνω από την εξουσία της τρόικα, με τη συνεχή επιτήρηση και επίβλεψη του προυπολογισμού της και με απόλυτο έλεγχο στη φορολογική της πολιτική. Δεν έχει να κάνει μόνο με την πώληση όλης της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας, ούτε καν με την εκατμίευση ενός νέου δανείου όχι περισσότερου από 35,000-σε πρώτη φάση- που θα εξυπηρετήσει την αποπληρωμή του χρέους και τη διάσωση των τραπεζών, χωρίς αυτό να σημάνει ελαφρύνσεις για τις λαικές τάξεις στην Ελλάδα.

Το μνημόνιο προβλέπει περισσότερες από τρεις δεκαετίες πολιτικής περικοπών σε μια αυξανόμενη ζήτηση των δημόσιων πρωτογενών πλεονασμάτων, που στο 2018 θα πρέπει να έχουν φτάσει στον στόχο του 3,5%.

Το να γίνει κάτι μια τέτοια συμφωνία αποδεχτή σημαίνει το τέλος οποιασδήποτε νύξης λαικής κυριαρχίας, σημαίνει το θάνατο της δημοκρατίας στην Ελλάδα, καθώς και την εμπέδωση ενός σκηνικού βαθιάς απογοήτευσης  που θα υπερβαίνει τα ελληνικά σύνορα.

Πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο να δωθεί η ευκαιρία της συζήτησης σε όλο τον ΣΥΡΙΖΑ έτσι ώστε να επικαιροποιήσει και να σχεδιάσει μια νέα προγραμματική πρόταση με ένα καινούριο περιεχόμενο. Πιστεύουμε ότι ένας ενωμένος ΣΥΡΙΖΑ θα είχε τη στήριξη του ελληνικού λαού μαζί με μια πρόταση που θα ήταν υπέρ των συμφερόντων του, μια απαραίτητη ενότητα δεδομένου του εκλογικού συστήματος της συγκεκριμένης χώρας.

Εκλαμβάνουμε ως ανευθυνότητα το γεγονός ότι ο Τσίπρας χωρίς να έχει ανταποκριθεί στην εντολή των προηγούμενων εκλογών , τώρα αρνείται να ακούσει και το κόμμα του.

Καταλήγοντας, συνεχίζει να είναι έγκυρη, η δέσμευση του κόσμου  σε εκείνα τα σχέδια αντι-λιτότητας που έλεγαν όχι στα μνημόνια. Συνεχίζει να είναι σημαντική η συνέχιση μιας ενότητας μέσα από ένα πολιτικό εγχείρημα, που θα στηρίζει την οργάνωση των λαικών τάξεων και θα τις υπερασπίζεται. Καταλήγοντας μιλάμε για ένα νέο  εγχείρημα που επιχειρεί να βάλει ένα φρένο σε αυτούς που με τις περικοπές και την παράδοση των πόρων, εξυπηρετούν την ελληνική ολιγαρχία και τις μεγάλες οικονομικές επιχειρήσεις στην κεντρική ευρώπη. Αυτούς για των οποίων τα συμφέροντα δουλεύουν οι ηγεσίες των ευρωπαικών θεσμών. Και δυστυχώς ο Τσίπρας έχει αποφασίσει να διαχωριστεί από αυτή την προσπάθεια.