του Σπύρου Αντωνίου
Το φιάσκο με την αναβολή των εκλογών της 22ας Νοέμβρη αποκάλυψε με ηχηρό τρόπο τη διαλυτική κρίση της Νέας Δημοκρατίας και τις ανοιχτές πολιτικές διαφωνίες στο εσωτερικό της. Η Δεξιά, αδυνατώντας να υπερβεί τα αδιέξοδά της, βαδίζει ακόμα και σε διάσπαση, παρά τους όρκους πίστης των στελεχών της στην «ενότητα της παράταξης».

Μετά τα πρωτοφανή γεγονότα με την εταιρεία-ανέκδοτο που δεν κατάφερε να διοργανώσει ηλεκτρονικά την εσωκομματική ψηφοφορία, τα πυρά μεταξύ των τεσσάρων υποψηφίων έγιναν ακόμα πιο σφοδρά. Ο Μεϊμαράκης παρέδωσε τη μεταβατική προεδρία στον Γ. Πλακιωτάκη, κατηγορώντας ανοιχτά τον Σαμαρά για τις σχέσεις του με την επίμαχη εταιρεία. Η Ντόρα υπονόησε «σαμποτάζ» και κατήγγειλε συμφέροντα που «επιθυμούν τη διάλυση της ΝΔ», ο Παπαμιμίκος απέχει από τις συνεδριάσεις της ΚΕΦΕ, ενώ ο Βορίδης ζήτησε «οικουμενική κυβέρνηση» με επικεφαλής τον Σαμαρά!

Μετά από τέτοιου μεγέθους σύρραξη, αποφασίστηκε η διεξαγωγή της εκλογής νέου προέδρου στις 20/12. Αν βρεθούν ψηφοφόροι να πάνε στην κάλπη βέβαια, μετά τις τελευταίες εξελίξεις που έχουν καταρρακώσει τα μέλη και τους οπαδούς του κόμματος.

Τις μέρες που ακολούθησαν τον τραγέλαφο της αναβολής, η καραμανλική πτέρυγα και οι λοιποί υποστηρικτές του Μεϊμαράκη φλέρταραν ανοιχτά με την επιβολή (λόγω συσχετισμών) Συνεδρίου, που θα ξεκαθάριζε τους λογαριασμούς και θα άλλαζε τη διαδικασία εκλογής προέδρου. Την ίδια ώρα, ο Τζιτζικώστας, είναι γνωστό ότι δέχεται εισηγήσεις από τα ακροδεξιά στηρίγματά του για άμεση αποχώρηση και δημιουργία νέου κόμματος στα δεξιά της ΝΔ.

Τα δύο βασικά στρατόπεδα, που συγκρούονται, αποτελούν την αποτύπωση δύο διαφορετικών πολιτικών στρατηγικών, που δύσκολα μπορούν να συνυπάρξουν. Μπροστά στην ανάγκη για «ομαλότητα» και έξοδο του ελληνικού καπιταλισμού από την κρίση, οι «παραδοσιακοί» δεν αποκλείουν ευρύτερες συγκλίσεις και κυβερνητικές συνεργασίες με τον Τσίπρα. Αντίθετα, οι «νεοφερμένοι» βλέπουν προς έναν αντιπολιτευτικό πολιτικό σχηματισμό με χαρακτηριστικά σκληρής Δεξιάς, που θα δώσει τη μάχη «ενάντια στην ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς» και θα απορροφήσει την εκλογική βάση της Χρυσής Αυγής και των ΑΝ.ΕΛ. Ο Μητσοτάκης θέλει «οικουμενική» χωρίς τον Τσίπρα πρωθυπουργό και ο Άδωνις απαιτεί δέσμευση από όλους τους υποψήφιους για «καμία συναίνεση» με την κυβέρνηση.

Η διάσπαση, για το βασικό πολιτικό κόμμα της αστικής τάξης στην Ελλάδα, φαίνεται πλέον αρκετά πιθανό ενδεχόμενο. Ήρθε η στιγμή να καταβάλει και η ΝΔ το τίμημα της «αποσύνθεσης», όπως όλες –αργά ή γρήγορα– οι πολιτικές δυνάμεις που διαχειρίστηκαν τα μνημονιακά προγράμματα και διέρρηξαν δεσμούς ή συναινέσεις με τα λαϊκά στρώματα.

Σε συνδυασμό με τις πιέσεις που δέχεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η αστάθεια στο πολιτικό σκηνικό παραμένει. Μόνο τυχαίο δεν είναι το ότι η αβέβαιη κατάληξη του «γαλάζιου» εμφυλίου υποχρεώνει τον Τσίπρα σε βήματα σημειωτόν ως προς τη διεύρυνση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και στη μεταφορά κρίσιμων νομοσχεδίων για τις αρχές του 2016.