Το Σχέδιο Β´ για τις εξελίξεις στη Συρία
1. Η έναρξη πολεμικών επιχειρήσεων της Ρωσίας κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, μετά από άδεια της συριακής κυβέρνησης, έρχεται σε μια στιγμή που το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος απειλεί σοβαρά να κατακτήσει και το υπόλοιπο συριακό έδαφος, και να επεκτείνει έτσι την απάνθρωπη και φανατική εξουσία του στη Μέση και Εγγύς Ανατολή.
Η ρωσική επέμβαση φαίνεται πως θα βοηθήσει τις μόνες δυνάμεις στο έδαφος που μάχονται το Ισλαμικό Κράτος, για να εξασφαλίσουν την επιβίωση του λαού τους, δηλαδή τις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις και τους Κούρδους αντάρτες. Αντίθετα, οι ΗΠΑ, οι συμμαχικές δυτικές δυνάμεις και οι φονταμενταλιστές δορυφόροι τους στην περιοχή (ιδίως Σαουδική Αραβία και Εμιράτα), στοχεύουν κυρίως στην πτώση της κυβέρνησης της Δαμασκού. Τον ίδιο στόχο μοιράζεται μαζί τους και η Τουρκία, η οποία ταυτόχρονα καταπολεμά και τους Κούρδους.
2. Η Ρωσία ευθύνεται επειδή με τη στάση της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2011, επέτρεψε τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη, την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι δυτικές δυνάμεις για να καταστρέψουν τις υποδομές της χώρας με τους βομβαρδισμούς τους και για να προκαλέσουν, σε συντονισμό με τους ισλαμιστές αντάρτες, την πτώση της νόμιμης κυβέρνησης, το σημερινό χάος στη Λιβύη και την ενίσχυση των προσφυγικών ρευμάτων προς τη Νιγηρία και την Ιταλία. Γενικότερα, ήδη μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η Ρωσία είχε αξιοποιήσει τη ρητορική του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» που είχαν εξαπολύσει οι ΗΠΑ υπό τον Τζωρτζ Μπους το νεότερο, για τους δικούς της κρατικούς σκοπούς (π.χ. στην Τσετσενία).
Η Συριακή Αραβική Πολιτεία είναι ένα από τα τελευταία κατάλοιπα των μεταπολεμικών αντιαποικιοκρατικών κινημάτων στην περιοχή και στον Αραβικό κόσμο. Στην πορεία του χρόνου τα πιο πολλά από εκείνα τα κράτη έχασαν την εθνικοαπελευθερωτική δυναμική τους και υιοθέτησαν συχνά αυταρχικές και διεφθαρμένες μεθόδους. Η Συρία των Αλ-Ασάντ είχε κατηγορηθεί ήδη πριν το 2011, έστω και λιγότερο από το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, για οικογενειοκρατεία, νεποτισμό και διαφθορά, όπως και για βάναυσες μεθόδους των υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών. Ακόμα, με κοντόφθαλμο τρόπο, η συριακή κυβέρνηση είχε διευκολύνει τις επεμβάσεις των ΗΠΑ στην περιοχή, παραβλέποντας πως ο Τζωρτζ Μπους ο νεότερος είχε αφήσει από την πρώτη στιγμή ανοικτό το ενδεχόμενο να συμπεριλάβει και τη Συρία στον «άξονα του κακού».
Ωστόσο η Συρία παραμένει ένα κοσμικό κράτος. Σε αντίθεση με την κοσμική Συρία, το Ισλαμικό «Κράτος» εξόντωσε μαζικά και βασανιστικά χριστιανούς και μουσουλμάνους, ακόμα και ηλικιωμένους και παιδιά, επειδή δεν συμφωνούσαν με τη δική του ερμηνεία του Κορανίου˙ μετέτρεψε χριστιανούς αιχμάλωτους σε σκλάβους, ακόμα και για σεξουαλικούς σκοπούς (ιδίως νεαρά κορίτσια)˙ και κατέστρεψε με βαρβαρότητα σπουδαία αρχαιολογικά μνημεία ως κατάλοιπα ενός μη φονταμενταλιστικού ισλαμικού παρελθόντος, από το οποίο υποτίθεται πως πρέπει να εξαγνιστεί. Αντίθετα, η Συρία μπορεί να μεταρρυθμιστεί σε πιο δημοκρατική κατεύθυνση, μετά την οριστική ήττα του Ισλαμικού Κράτους.
Τέλος, η κήρυξη εκεχειρίας και η μόνιμη επίλυση της συριακής σύγκρουσης (με πολιτικά μέσα), που θα χτυπήσουν στη ρίζα τους και τις αιτίες της μαζικής προσφυγιάς των Σύρων, δεν είναι δυνατές δίχως την ήττα και τη διάλυση του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, αλλά και στο Ιράκ.
3. Βραχυπρόθεσμα μια οριστική νίκη των συριακών και κουρδικών δυνάμεων κατά του «Ισλαμικού Κράτους» δημιουργεί πλεονεκτήματα σε σχέση και με τη χώρα μας:
α) θα βοηθήσει να μειωθεί ο φόβος των λαών γενικά και του λαού μας ειδικότερα από την παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία και τις αυθαίρετες πολεμικές επεμβάσεις των ΗΠΑ από το 1999 ως σήμερα,
β) θα ενισχύσει τις δυνατότητες αλλαγής των διεθνοπολιτικών εντάξεων χωρών της περιοχής.
γ) θα ανοίξει ορίζοντες για την επίλυση των αιτιών που προκαλούν την προσφυγιά στη Μέση Ανατολή, από την οποία δοκιμάζεται και ο τόπος μας σε μια ασφυκτική από οικονομικής άποψης περίοδο.
δ) η ουσιαστική στήριξη μέρους της Γαλλικής αντιπολίτευσης προς τη Ρωσία, είναι ισχυρή ένδειξη αμφισβήτησης της πολιτικής του Ολάντ, η οποία έχει ταυτιστεί με την πολιτική περικύκλωσης της Ρωσίας από τις ΗΠΑ και τη Δύση στην Ουκρανία και στη Συρία. Ακόμη, αποτελεί σημαντική ένδειξη ότι είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο εκτεταμένων αναπροσαρμογών στις σχέσεις όλων των ευρωπαϊκών κρατών, σε μια κατεύθυνση που θεωρεί αδιανόητη ο ευρωπαϊσμός.
4. Μεσοπρόθεσμα, ωστόσο, η επέμβαση της Ρωσίας εγκυμονεί κινδύνους, όσο το Ισλαμικό Κράτος θα είναι ισχυρό στο Ιράκ και η Δύση με τους τοπικούς ισλαμιστικούς δορυφόρους της θα προωθούν τα δικά τους σχέδια.
Η ρωσική επέμβαση φαίνεται πως θα βοηθήσει τις μόνες δυνάμεις στο έδαφος που μάχονται το Ισλαμικό Κράτος, για να εξασφαλίσουν την επιβίωση του λαού τους, δηλαδή τις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις και τους Κούρδους αντάρτες. Αντίθετα, οι ΗΠΑ, οι συμμαχικές δυτικές δυνάμεις και οι φονταμενταλιστές δορυφόροι τους στην περιοχή (ιδίως Σαουδική Αραβία και Εμιράτα), στοχεύουν κυρίως στην πτώση της κυβέρνησης της Δαμασκού. Τον ίδιο στόχο μοιράζεται μαζί τους και η Τουρκία, η οποία ταυτόχρονα καταπολεμά και τους Κούρδους.
2. Η Ρωσία ευθύνεται επειδή με τη στάση της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2011, επέτρεψε τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη, την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι δυτικές δυνάμεις για να καταστρέψουν τις υποδομές της χώρας με τους βομβαρδισμούς τους και για να προκαλέσουν, σε συντονισμό με τους ισλαμιστές αντάρτες, την πτώση της νόμιμης κυβέρνησης, το σημερινό χάος στη Λιβύη και την ενίσχυση των προσφυγικών ρευμάτων προς τη Νιγηρία και την Ιταλία. Γενικότερα, ήδη μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η Ρωσία είχε αξιοποιήσει τη ρητορική του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» που είχαν εξαπολύσει οι ΗΠΑ υπό τον Τζωρτζ Μπους το νεότερο, για τους δικούς της κρατικούς σκοπούς (π.χ. στην Τσετσενία).
Η Συριακή Αραβική Πολιτεία είναι ένα από τα τελευταία κατάλοιπα των μεταπολεμικών αντιαποικιοκρατικών κινημάτων στην περιοχή και στον Αραβικό κόσμο. Στην πορεία του χρόνου τα πιο πολλά από εκείνα τα κράτη έχασαν την εθνικοαπελευθερωτική δυναμική τους και υιοθέτησαν συχνά αυταρχικές και διεφθαρμένες μεθόδους. Η Συρία των Αλ-Ασάντ είχε κατηγορηθεί ήδη πριν το 2011, έστω και λιγότερο από το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, για οικογενειοκρατεία, νεποτισμό και διαφθορά, όπως και για βάναυσες μεθόδους των υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών. Ακόμα, με κοντόφθαλμο τρόπο, η συριακή κυβέρνηση είχε διευκολύνει τις επεμβάσεις των ΗΠΑ στην περιοχή, παραβλέποντας πως ο Τζωρτζ Μπους ο νεότερος είχε αφήσει από την πρώτη στιγμή ανοικτό το ενδεχόμενο να συμπεριλάβει και τη Συρία στον «άξονα του κακού».
Ωστόσο η Συρία παραμένει ένα κοσμικό κράτος. Σε αντίθεση με την κοσμική Συρία, το Ισλαμικό «Κράτος» εξόντωσε μαζικά και βασανιστικά χριστιανούς και μουσουλμάνους, ακόμα και ηλικιωμένους και παιδιά, επειδή δεν συμφωνούσαν με τη δική του ερμηνεία του Κορανίου˙ μετέτρεψε χριστιανούς αιχμάλωτους σε σκλάβους, ακόμα και για σεξουαλικούς σκοπούς (ιδίως νεαρά κορίτσια)˙ και κατέστρεψε με βαρβαρότητα σπουδαία αρχαιολογικά μνημεία ως κατάλοιπα ενός μη φονταμενταλιστικού ισλαμικού παρελθόντος, από το οποίο υποτίθεται πως πρέπει να εξαγνιστεί. Αντίθετα, η Συρία μπορεί να μεταρρυθμιστεί σε πιο δημοκρατική κατεύθυνση, μετά την οριστική ήττα του Ισλαμικού Κράτους.
Τέλος, η κήρυξη εκεχειρίας και η μόνιμη επίλυση της συριακής σύγκρουσης (με πολιτικά μέσα), που θα χτυπήσουν στη ρίζα τους και τις αιτίες της μαζικής προσφυγιάς των Σύρων, δεν είναι δυνατές δίχως την ήττα και τη διάλυση του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, αλλά και στο Ιράκ.
3. Βραχυπρόθεσμα μια οριστική νίκη των συριακών και κουρδικών δυνάμεων κατά του «Ισλαμικού Κράτους» δημιουργεί πλεονεκτήματα σε σχέση και με τη χώρα μας:
α) θα βοηθήσει να μειωθεί ο φόβος των λαών γενικά και του λαού μας ειδικότερα από την παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία και τις αυθαίρετες πολεμικές επεμβάσεις των ΗΠΑ από το 1999 ως σήμερα,
β) θα ενισχύσει τις δυνατότητες αλλαγής των διεθνοπολιτικών εντάξεων χωρών της περιοχής.
γ) θα ανοίξει ορίζοντες για την επίλυση των αιτιών που προκαλούν την προσφυγιά στη Μέση Ανατολή, από την οποία δοκιμάζεται και ο τόπος μας σε μια ασφυκτική από οικονομικής άποψης περίοδο.
δ) η ουσιαστική στήριξη μέρους της Γαλλικής αντιπολίτευσης προς τη Ρωσία, είναι ισχυρή ένδειξη αμφισβήτησης της πολιτικής του Ολάντ, η οποία έχει ταυτιστεί με την πολιτική περικύκλωσης της Ρωσίας από τις ΗΠΑ και τη Δύση στην Ουκρανία και στη Συρία. Ακόμη, αποτελεί σημαντική ένδειξη ότι είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο εκτεταμένων αναπροσαρμογών στις σχέσεις όλων των ευρωπαϊκών κρατών, σε μια κατεύθυνση που θεωρεί αδιανόητη ο ευρωπαϊσμός.
4. Μεσοπρόθεσμα, ωστόσο, η επέμβαση της Ρωσίας εγκυμονεί κινδύνους, όσο το Ισλαμικό Κράτος θα είναι ισχυρό στο Ιράκ και η Δύση με τους τοπικούς ισλαμιστικούς δορυφόρους της θα προωθούν τα δικά τους σχέδια.