«Δεν είναι πάντα εύκολο να ακολουθείς την ηθική σου πυξίδα, αλλά αν όντως δείχνει τον βορρά – προς την από-αποικιοποίηση και την απελευθέρωση – τότε πιθανότατα θα σε καθοδηγήσει μέσα από την ομίχλη της δηλητηριώδους προπαγάνδας.»

του Ιλάν Παππέ*

Είναι δύσκολο να διατηρήσεις την ηθική σου πυξίδα, όταν η κοινωνία στην οποία ανήκεις – οι ηγέτες και τα ΜΜΕ της από κοινού – παίρνει το ηθικό πλεονέκτημα και περιμένει να μοιραστείς μαζί της την ίδια φιλοδίκαιη οργή με την οποία αντέδρασαν στα γεγονότα του περασμένου Σαββάτου 7 Οκτώβρη.

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να αντισταθείς στον πειρασμό της συμμετοχής σε αυτό: εάν, σε κάποια στιγμή της ζωής σου, κατάλαβες – ακόμα και σαν Εβραίος κάτοικος του Ισραήλ – την εποικιστική αποικιοκρατική φύση του Σιωνισμού, και τρόμαξες από τις πολιτικές του απέναντι στους ιθαγενείς ανθρώπους της Παλαιστίνης.

Εάν το έχεις συνειδητοποιήσει αυτό , τότε δεν θα παρεκκλίνεις, ακόμα και αν τα δηλητηριώδη μηνύματα παρουσιάζουν τους Παλαιστίνιους σαν ζώα, η “ανθρώπινα ζώα” . Αυτοί οι άνθρωποι που τα αναπαράγουν, είναι οι ίδιοι που επιμένουν να παρουσιάζουν τα όσα συνέβησαν το περασμένο Σάββατο σαν «Ολοκαύτωμα», βεβηλώνοντας έτσι την μνήμη μιας μεγάλης τραγωδίας. Αυτά τα συναισθήματα  μεταφέρονται μέρα και νύχτα από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς του Ισραήλ.

Αυτή είναι η ηθική πυξίδα που οδήγησε εμένα, και άλλους στην κοινωνία μας, να σταθούμε στο πλάι του λαού της Παλαιστίνης με κάθε δυνατό τρόπο .Ταυτόχρονα, μας έδωσε την δυνατότητα να θαυμάζουμε το κουράγιο των Παλαιστίνιων μαχητών που κατέλαβαν δεκάδες στρατιωτικές βάσεις, υπερνικώντας τον δυνατότερο στρατό στην Μέση Ανατολή.

Επίσης, άνθρωποι σαν εμένα δεν μπορούν να αποφύγουν να διερωτώνται σχετικά με την ηθική ή  στρατηγική αξία ορισμένων από τις ενέργειες που συνόδεψαν αυτή την επιχείρηση.

Επειδή πάντα υποστηρίζαμε την από-αποικιοποίηση της Παλαιστίνης , ξέραμε πως όσο περισσότερο συνέχιζε η ισραηλινή καταπίεση, τόσο μικρότερη γινόταν η πιθανότητα ο αγώνας για την απελευθέρωση να είναι ‘’στείρος’’- όπως έχει γίνει σε κάθε μεγάλο αγώνα για απελευθέρωση, οπουδήποτε στον κόσμο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να χάνουμε την εστίασή μας στην μεγάλη εικόνα, ούτε για ένα λεπτό. Την εικόνα ανθρώπων, υπό καθεστώς αποικιοκρατίας,  να παλεύουν για την επιβίωση τους , την στιγμή που οι καταπιεστές τους εξέλεξαν μια κυβέρνηση, η οποία είναι αποφασισμένη να επιταχύνει την καταστροφή, και ουσιαστικά, την εξολόθρευση των Παλαιστινίων – ή ακόμα και πεποίθηση τους ότι αποτελούν ένα λαό.

Η Χαμάς έπρεπε να δράσει, και έπρεπε να δράσει γρήγορα.

Είναι δύσκολο να διατυπώσεις αυτά τα αντεπιχειρήματα γιατί τα δυτικά ΜΜΕ και οι πολιτικοί ακολούθησαν κατά πόδας τον ισραηλινό λόγο και το αφήγημα, όσο προβληματικά και αν ήταν.

Αναρωτιέμαι πόσοι από εκείνους που αποφάσισαν να φωτίσουν με τα χρώματα της σημαίας του Ισραήλ, το Κοινοβούλιο στο Λονδίνο και τον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι, καταλαβαίνουν πραγματικά πως αυτή η συμβολική κίνηση εκλαμβάνεται μέσα στο Ισραήλ.

Ακόμα και φιλελεύθεροι σιωνιστές με την ελάχιστη αξιοπρέπεια, αντιλαμβάνονται αυτή την πράξη σαν πλήρη αμνήστευση όλων των εγκλημάτων που έχουν διαπράξει οι Ισραηλινοί απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό από το 1948.Και συνεπώς, σαν λευκή επιταγή ώστε να συνεχίσουν την γενοκτονία που διαπράττεται αυτή την στιγμή απέναντι στον λαό της Γάζας.

Ευτυχώς υπήρχαν και διαφορετικές αντιδράσεις στα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν τις τελευταίες λίγες μέρες.

Όπως και στο παρελθόν, μεγάλα τμήματα της κοινωνίας των πολιτών της Δύσης,  δεν εξαπατήθηκαν εύκολα από αυτή την υποκρισία, η οποία εκδηλώθηκε σε όλο της το μεγαλείο, στην περίπτωση της Ουκρανίας.

Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι από τον Ιούνιο του 1967, ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι έχουν φυλακιστεί τουλάχιστον μία φορά στην ζωή τους. Και μαζί με την φυλάκιση έρχεται και η κακοποίηση, ο βασανισμός, η μόνιμη κράτηση χωρίς δίκη.

Οι ίδιοι άνθρωποι γνωρίζουν επίσης την τρομακτική πραγματικότητα που το Ισραήλ έχει δημιουργήσει στην Λωρίδα της Γάζας, όταν σφράγισε την περιοχή, εφαρμόζοντας από το 2007 μια ασφυκτική πολιορκία, συνοδευόμενη από τις εντεινόμενες δολοφονίες παιδιών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Αυτή η βία δεν είναι νέο φαινόμενο, είναι το διαρκές πρόσωπο του Σιωνισμού από την ίδρυση του Ισραήλ το 1948.

Αυτές οι κοινωνίες των πολιτών της Δύσης, αγαπητοί Ισραηλινοί φίλοι μου, θα είναι η αιτία που η κυβέρνηση σας και τα ΜΜΕ θα αποδειχθούν λάθος στο τέλος, καθώς δεν θα μπορέσουν να προσποιηθούν τον ρόλο των θυμάτων, δεν θα μπορέσουν να δεχτούν αμέριστη στήριξη, δεν θα μπορέσουν να την γλιτώσουν για τα εγκλήματα τους.

Αργά η γρήγορα, η μεγάλη εικόνα θα φανεί, ανεξάρτητα από τα δομικώς προκατειλημμένα δυτικά Μέσα.

Παρ’ όλα αυτά, το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: Ισραηλινοί μου φίλοι, θα μπορέσετε να δείτε καθαρά την ίδια εικόνα και εσείς; Παρά την χρόνια κατήχηση και την κοινωνική μηχανική;

Και ταυτόχρονα, θα καταφέρετε να διδαχθείτε  ένα άλλο σημαντικό μάθημα – που μπορεί να εξαχθεί  από τα τελευταία γεγονότα: η καθαρή ισχύς από μόνη της , δεν μπορεί να οδηγήσει σε ισορροπία ανάμεσα σε ένα δίκαιο καθεστώς από την μία πλευρά , και σε ένα ανήθικο πολιτικό σχέδιο από την άλλη;

Αλλά υπάρχει μια εναλλακτική .Για την ακρίβεια πάντα υπήρχε:

Μια από-σιωνιστικοποιημένη, απελευθερωμένη και δημοκρατική Παλαιστίνη από τον ποταμό μέχρι την θάλασσα. Μια Παλαιστίνη που θα υποδεχθεί πίσω τους πρόσφυγες και θα χτίσει μια κοινωνία η οποία δεν θα κάνει διακρίσεις στην βάση της κουλτούρας, της θρησκείας, της εθνικότητας.

Αυτό το καινούργιο κράτος θα εργαζόταν για την αποκατάσταση, κατά το δυνατόν, των παλιών δεινών, σε σχέση με  την οικονομική ανισότητα, την κλοπή ιδιοκτησιών και την άρνηση δικαιωμάτων. Αυτό θα μπορούσε να σημάνει μια νέα αυγή για ολόκληρη την Μέση Ανατολή.

Δεν είναι πάντα εύκολο να ακολουθείς την ηθική σου πυξίδα, αλλά αν όντως δείχνει τον βορρά – προς την από-αποικιοποίηση και την απελευθέρωση – τότε πιθανότατα θα σε οδηγήσει μέσα από την ομίχλη της δηλητηριώδους προπαγάνδας, των υποκριτικών πολιτικών και της απανθρωπιάς, που συχνά διαπράττεται στο όνομα των «κοινών δυτικών αξιών μας».

*Ο Ilan Pappé είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Exeter. Προηγουμένως ήταν επίκουρος καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα. Είναι συγγραφέας «The Ethnic Cleansing of Palestine» (Η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης), «The Modern Middle East»( «A History of Modern Palestine: One Land, Two Peoples και Ten Myths about Israel» (ελληνική έκδοση «Η ιστορία της σύγχρονης Παλαιστίνης» εκδόσεις Κέδρος). Ο Pappé θεωρείται ως ένας από τους «Νέους Ιστορικούς» του Ισραήλ, οι οποίοι, από την κυκλοφορία των σχετικών βρετανικών και ισραηλινών κυβερνητικών εγγράφων στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ξαναγράφουν την ιστορία της δημιουργίας του Ισραήλ το 1948. Συνέβαλε με αυτό το άρθρο στο The Palestine Chronicle. Την Μετάφραση στα ελληνικά έκαναν οι Βασίλης Λεκός και Βασίλης Κωνσταντέλος. Το πρωτότυπο κείμενο εδώ.