Μια γουλιά από το τσίπουρο made in Amaliada, μια ανάσα και ένα ραντεβού στη δική μας ιστορία με το Γιώργο στο πιο απίθανο ηλιοβασίλεμα που έχω ζήσει. Το ηλιοβασίλεμα της επανάστασης... Δεν κρύωνα. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα σαν τρελός να κάτσουμε έξω... Με τα μπουφάν να αντικρούουν το αεράκι και την αισιοδοξία της τρέλας μας να χοροπηδά ανέμελα στις καρδιές μας...

Σκέφτομαι ότι βρισκόμαστε σε μια μικρή οργισμένη επανάσταση και χαμογελάει η ψυχή μου... Πάντα, από μικρό παιδί, ονειρευόμουνα την αντίσταση σε κάθε τι εξουθενωτικό. Ναι είμαστε εξουθενωμένοι από τις βάρβαρες συμπεριφορές της εξουσίας... Και θα νικήσουμε... Αυτό είναι το μόνο σίγουρο...

Ο Γιώργος μας αναλύει όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για την περιοχή, για τους συναδέλφους και την στάση τους, για την ΕΡΑ Πύργου που καλά κρατεί, για την Αμαλιάδα που δεν πρέπει να "αδικήσουμε".

Έχουμε αφήσει την Πάτρα πίσω μας και σε αυτές τις δυο ώρες που έχουν περάσει νοσταλγούμε τους φίλους μας... Τον Τάσο, τον Γιώργο, τον Θοδωρή, την Περσεφόνη την αλληλέγγυα δημοσιογράφο, την Κατερίνα που μας γύρισε μέχρι τους πρόποδες του Ρίου για να μπορέσουμε να αφυπνίσουμε τις σκέψεις μας...

Στην ΕΡΑ Πύργου μας περιμένουν... Τα κορίτσια είναι εκεί. Η Γωγώ και η Αθανασία. Μαζί τους και ένας φοβερός μπόμπιρας ο Ηλίας... Έχει κάνει την ΕΡΑ Πύργου σπίτι του, στα πόδια της μαμάς του της Γωγώς... Και αφού τον πειράζω λιγάκι με πιάνει μια φοβερή νοσταλγία για τα παιδιά μου... Μου λείπουν. Πολύ...

Τιθασεύω το συναίσθημα γιατί έτσι πρέπει, και αγκαλιάζω τον Ζαχαρία, την Δήμητρα που είναι όλα τα λεφτά, τον Κώστα που έχει έρθει για να ενισχύσει το κομμάτι του ήχου... Κάνουμε τις απαιτούμενες δοκιμές με τον Δημήτρη στην Θεσσαλονίκη γιατί σε λίγο βγαίνουμε αέρα. Με τον Μαρινόπουλο και το θέμα του για την αποκομιδή των απορριμάτων στην Ηλεία...

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά μόλις φτάσαμε, αντικρίσαμε τόνους σκουπιδιών στιβαγμένους στα πεζοδρόμια και μια οσμή που δεν αξίζει στην πόλη του Πύργου.

Κάποιες πατέντες για τον ήχο που πάντα μας κάνει κόνξες και εγώ όπως πάντα να γυρνάω σαν τον σατανά σε κάθε σπιθαμή του κτιρίου για να πιάσουμε το καλύτερο σήμα... Μετά από μια ώρα πειραματισμών, αλλά με μια βεβαιότητα ότι θα βγούμε όπως και να έχει, καταλήγουμε στο κατάλληλο σημείο...

Όλα έτοιμα. Ο Γιώργος κάθεται στον θρόνο του... Θα μιλήσει με την Αγλαϊα και θα δώσουμε το στίγμα μας και από τον Πύργο. Όλα πάνε πρίμα... Μαρινόπουλος at his best...

Πρέπει να μαζέψουμε να συντονιστούμε για αύριο και να πάμε να συναντήσουμε τον τελευταίο της παρέας τον Χρήστο ο οποίος δεν μας πρόλαβε γιατί έκλεινε εφημερίδα... Τουλάχιστον το καλό με τα παιδιά του Πύργου είναι ότι υπάρχουν εκεί τρεις καθημερινές εφημερίδες και έχουν απασχόληση. Όχι όλοι...

Συναντάμε τον Χρήστο σε ένα κεντρικό δρόμο, τον δρόμο που οδηγεί και προς το ξενοδοχείο μας... Μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής από την πρώτη στιγμή... Μετά από λίγο θα συνειδητοποιήσω το γιατί...

Πηγαίνουμε σε ένα εξαιρετικό φαγοποτείο, "Τα τετζερέδια του Ζαχαρία". Μας έχει γίνει ήδη η "ενημέρωση" ότι είναι από τα παλαιότερα και ιστορικότερα ταβερνάκια της περιοχής..

Με το που μπαίνουμε μέσα το μάτι μου κόβει κάποιες φωτογραφίες στην γωνία... Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά έντονα σε ρυθμούς που μόνο εκείνη ξέρει να φέρνει τόσο ανεξέλεγκτα...

 

Είναι παλιές φωτογραφίες της ΑΕΚ. Της θρυλικής ΑΕΚ Πύργου!!! Και αφού όλοι βλέπουν την αναστάτωση μου, ο Χρήστος μου δείχνει το ρολόι του... Με τον δικέφαλο. ΑΕΚάρα και αυτός... Είμαι αλλού πλέον... Ζω στον δικό μου μαγικό κόσμο... Με τις παλιές φωτογραφίες. Προσπαθώ να τις δω, να τις επεξεργαστώ, να ανιχνεύσω την ιστορία τους... Είναι από το '30. Την ίδια εποχή που ο παππούς μου, Πρόσφυγας από την Πόλη, φορούσε την φανέλα της πρώτης ομάδας βόλεϊ της Αθλητικής Ενώσεως Κωνσταντινουπόλεως...

Είναι Πρόσφυγες που κατέληξαν στον Πύργο... Πολύ προσφυγιά και εκεί... Και έφτιαξαν την τοπική ΑΕΚ στα χνάρια της μάνας ΑΕΚ στην Αθήνα.

Έχω αρπάξει τη φωτογραφική μηχανή και προσπαθώ να τραβήξω τα πάντα... Όταν την βλέπω το μυαλό μου αναστατώνεται, χάνω το ειρμό της σκέψης μου... Θα φταίει ο παππούς μάλλον.

Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού λέγεται Ζαχαρίας Ψαλτόπουλος, αντιλαμβάνεται την παρουσία μας... Και οι υπάλληλοι ακόμη είναι ΑΕΚ! Όλοι...

Έρχεται μου φέρνει κι άλλες παλιές φωτογραφίες και μου εξηγεί για τον δικό του παππού, τον Πρόσφυγα, που έπαιζε στην ΑΕΚ. Στην ΑΕΚ Πύργου...

Με 6 ώρες ύπνο στο σύνολο από τότε που ξεκίνησε το οδοιπορικό τρέλας, ξανανιώνω... Λες και έχω κοιμηθεί δυο ημέρες ολόκληρες...

Το φαγητό είναι υπέροχο... Απέναντι μας η γνωστή ηθοποιός Κατερίνα Διδασκάλου η οποία βρίσκεται στην περιοχή συμμετέχοντας στην θεατρική παράσταση «Η πόρνη από πάνω». Η Βασιλική πηγαίνει στο τραπέζι της και σαν καλή, πολύ καλή, εξαιρετική, απίστευτη Αρχισυντάκτρια (όσο ξέρω ότι σε ενοχλεί θα το λέω...) την κλείνει για να έρθει την επομένη στην Πρωινή Ενημέρωση... Είμαστε κομπλέ... Όλα τα έχει το μενού για αύριο...

Φεύγουμε. Τρέχουμε να κερδίσουμε 2 ώρες ύπνο γιατί σε λίγο ξεκινά η Πρωινή Ενημέρωση. Από τα στούντιο της ΕΡΑ Πύργου...

Η μέρα αναμένεται ζόρικη... Ξεκινάμε αλλά ο ήχος μας κάνει νούμερα... Ένα βρωμοκαλώδιο "παίζει" λες και το έβαλε εκεί ο Καψής...

Αργούμε να βρούμε το πρόβλημα...

Ένταση, τρέξιμο μέσα και έξω από το στούντιο... Ανακαλύπτουμε το πρόβλημα. Μιλάμε με τον Χάρη στην Θεσσαλονίκη. Είμαστε έτοιμοι ξανά για αέρα. 4-3-2-1...

"Κυρίες και κύριοι καλημέρα σας... Είναι η Πρωινή Ενημέρωση της ελεύθερης ΕΡΤ από τον Πύργο Ηλείας. Βρισκόμαστε εδώ στα στούντιο της ΕΡΑ Πύργου... Κι είμαστε ακόμη ζωντανοί"...

Ο Γιώργαρος παίρνει πρώτος τον λόγο. Είναι φορτισμένος, το νιώθω... Είμαστε όλοι μας. Στο στούντιο, ο Δήμαρχος Πύργου. Διακόπτω τον Γιώργο για να μας πει ο Δήμαρχος μια Καλημέρα... Η ένταση δεν υποχωρεί. Έξι μήνες αγώνα. Έξι μήνες με όνειρα για δικαίωση. Για το αυτονόητο... Για αυτό που ευτυχώς δεν μπορούν να καταλάβουν κάποιοι. Ο Γιώργος καταρρέει από την υπερένταση. Πέφτουμε όλοι πάνω του. Τα έχουμε χαμένα... Συνέρχεται... Πήγαμε στην Κούλουρη μαζί του και ξαναγυρίσαμε...
Το ασθενοφόρο θα τον πάρει έστω και με μια μικρή καθυστέρηση... Η Πρωινή Ενημέρωση ζει μόνο για να βρεθεί στο Νοσοκομείο κοντά στον άνθρωπο μας, στον φίλο και αδερφό μας... Μάλλον μετά από ώρα συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε εκπομπή στον αέρα...

Όλα βαίνουν καλώς... Το "μουρλοκομείο" σχεδιάζει από τα επείγοντα περιστατικά πως θα γίνει η εκπομπή την επομένη...

Αν με ρωτήσετε μετά από εκείνη την τόσο έντονη στιγμή θα ήθελα απλά να εξαφανιστώ για μερικές ημέρες. Να πάρω μια ανάσα. Είμαστε όλοι πολύ πιεσμένοι σε αυτό τον αγώνα... Ο Θοδωρής και ο Γιώργος έχουν έρθει από την Πάτρα. Τους χαιρετάμε... Όχι για τελευταία φορά... Ότι πει ο Μαρινόπουλος. Η Πρωινή Ενημέρωση θα γίνει βρε που να γκρεμιστεί ο κόσμος ανάποδα...
 

Μετά το Νοσοκομείο, πηγαίνουμε για καφέ με το Χρήστο και την Δήμητρα και προστίθεται στην παρέα μας και η όμορφη Κική, συνάδελφος από τον τοπικό τύπο. Με την κουβέντα προσπαθούμε να πνίξουμε την στεναχώρια και την αναστάτωση μας... Ούτε καφέ δεν μπορώ να πιω, μου τον "κλέβουν" από δίπλα.

Η ώρα περνάει... Όλα καλά. Ο Γιώργος παίρνει τις εξετάσεις και τις συστάσεις των γιατρών για ξεκούραση. Το βράδυ όμως μας περιμένει στην Αμαλιάδα μαζί με τη σύζυγο του Χρύσα στο μαγαζάκι ενός δικού μας ανθρώπου, πολύ δικού μας. Ο Άγγελος εργαζόταν στην ΕΡΤ. Τα παράτησε όλα μετά το καλοκαίρι και βρέθηκε στην Αμαλιάδα όπου και άνοιξε μαζί με τον αδερφό του ένα υπέροχο εστιατόριο με καλό και φτηνό μενού και με μουσική επένδυση από τον πασίγνωστο ρεμπέτη Θανάση Ζερλεντέ. A ένα ακόμη από το προτερήματα του Άγγελου που ήταν συμβασιούχος και μας βοήθησε και μετά την προσπάθεια της κυβέρνησης να βάλει λουκέτο στην ΕΡΤ είναι ότι είναι ΑΕΚ. Τι άλλο;

Το πρωί έχει Πρωινή Ενημέρωση. Από τον Πύργο και με έντονη νότα Αμαλιάδας...

8 ακριβώς ξεκινάμε... Η καρδιά μου κάνει σαν ταμπούρλο. Μάλλον η πιο δύσκολη επαγγελματική στιγμή για μένα... Ξανά εκεί. Το ίδιο σκηνικό, οι ίδιοι πρωταγωνιστές... Τα παιδιά από την Πάτρα είναι εκεί με την προσθήκη του Τάσου... 4-3-2-1. Είμαστε αέρα, δεν μασάμε... Θα τα καταφέρουμε. Είμαστε η ΕΡΤ.
 

Η εκπομπή ρολάρει τέλεια... Ο Δήμαρχος μας λέει τα δικά του... Με σεβασμό αντικρούουμε κάποια επιχειρήματα... Ξέρετε με την παρέμβαση των ΜΑΤ άνοιξαν οι χωματερές... Ε και εμείς όλο και κάποια καλή κουβέντα θα είχαμε να πούμε μάλλον για το θεάρεστο έργο των δυνάμεως ασφαλείας και τάξεως...

Η Δήμητρα (το ξαναλέω όλα τα λεφτά...) στο στούντιο και μετά ο Ζαχαρίας και ο Χρήστος... Μαζί μας ΟΛΗ η τοπική κοινωνία με τα προβλήματα και τους προβληματισμούς της...

Ο αγρότης από τον Καρδαμά, ο Σωτήρης, κέρβερος χτυπάει τη γροθιά στο τραπέζι. Του κάνουμε νόημα ότι περνάει στο μικρόφωνο... Σταματά την επομένη και μετά ξαναρχίζει... Πως να περιορίσεις τη ζωή σου με αυτά που σου έχουν κάνει; Δεν υπάρχει φρένο. Βάρα και για εμάς τη γροθιά σου σύντροφε.

Τα κορίτσια από τα ΕΠΑΛ μας εξηγούν τον λαβύρινθο που έχουν στήσει γύρω από τις ζωές τους οι φωστήρες που ανέλαβαν το βαρύ φορτίο της καθοδήγησης της χώρας σε καθεστώς πλήρους σήψης...

Η εκπομπή ολοκληρώνεται. Τα δάκρυα στα μάτια της Δήμητρας κινητήρια δύναμη για εμάς... Πάμε για άλλα... Φορτώνουμε το πορτ παγκάζ με τον εξοπλισμό και ονειρευόμαστε τη Ζάκυνθο. Δεν έχω πάει ποτέ στη ζωή μου... Αγκαλιές, φιλιά και τύψεις που αφήνουμε τους δικούς μας ανθρώπους... Θα ξανάρθουμε και πριν αλλά και μετά την απελευθέρωση για να το γιορτάσουμε μαζί...

Νίκος Αγγελίδης

To be continued...