Άνθρωποι που επιβιώνουν εργαζόμενοι σε αγροτικές καλλιέργειες, σε θερμοκήπια, στην λάντζα και στις οικοδομές έκοψαν κάτι από το πενιχρό τους μεροκάματο και συνέδραμαν στην πρωτοβουλία του Αμπντούλ, του Μοχάμεντ και του Αντνάν. «Ήταν συγκινητική η ανταπόκριση όλων των Πακιστανών του νησιού» λέει ο Αμπντούλ συμπληρώνοντας πως «από τους 200 συμπατριώτες μου που ζουν στην Κεφαλλονιά οι μισοί σχεδόν είναι παράνομοι και έχουν περάσει απίστευτες δυσκολίες και κυνηγητά μέχρι να βρουν καταφύγιο στον φιλόξενο αυτό τόπο».

Με τα χρήματα που κατάφεραν να συγκεντρώσουν αγόρασαν τρόφιμα, είδη καθαριότητας και υγιεινής και τα παρέδωσαν το πρωί της στον Παναγιώτη Ιωαννίδη από το κλιμάκιο των Γιατρών του Κόσμου που βρίσκεται στο Ληξούρι ώστε αυτά να μοιρασθούν στους καταυλισμούς των σεισμοπαθών. Ενέργεια που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη έξω από την Κεφαλλονιά, μιας και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης ευαισθητοποιούνται μόνο όταν πρόκειται να προβάλουν έκνομες δραστηριότητες πακιστανικής προέλευσης. Μοναδική εξαίρεση η τοπική ιστοσελίδα inkefalonia.gr που ανέδειξε την πρωτοβουλία αλληλεγγύης των Πακιστανών μεταναστών.

Γιος ναυτικού ο Αμπντούλ, θυμάται τα παιδικά του χρόνια στην Κεφαλλονιά, το ελληνικό σχολείο που τέλειωσε στο νησί, μιας και η οικογένειά του ήταν τα πρώτα μέλη της πακιστανικής κοινότητας εκεί από το 1991.

«Μετά το λύκειο, πήγα στην Αθήνα και σπούδασα φυσιοθεραπεία στα ΤΕΙ του Αιγάλεω και ακολουθώντας τη συμβουλή του πατέρα μου όσα χρόνια σπούδασα δωρεάν από το ελληνικό κράτος, τόσα χρόνια πρόσφερα εθελοντικά και χωρίς αμοιβή τις υπηρεσίες μου στο νοσοκομείο της Κεφαλλονιάς» λέει με υπερηφάνεια ο Αμπντούλ Γαφάρ, που σήμερα έχει το δικό του Κέντρο Φυσιοθεραπείας έξω από το Αργοστόλι.

Ο αδελφός του Μοχάμεντ, μεγαλωμένος κι αυτός στην Κεφαλλονιά, εργάζεται σε αγροτικές καλλιέργειες του νησιού και ανήκει στην κατηγορία των «τυχερών» που διαθέτουν έγγραφα νόμιμης παραμονής στην Ελλάδα.

Όπως και ο αδελφός του, έχει κάνει και αυτός δύο φορές μέχρι σήμερα αίτηση για την απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας χωρίς όμως να την έχουν αποκτήσει ακόμα.

«Πριν λίγους μήνες καταθέσαμε για τρίτη φορά αίτηση και ελπίζουμε αυτή τη φορά να τα καταφέρουμε» λέει με παράπονο ο Μοχάμεντ, που μαζί με την οικογένειά του πήρε κι αυτός ενεργά μέρος στην πρωτοβουλία αλληλεγγύης για τους «συμπατριώτες» του, όπως αποκαλεί τους Κεφαλλονίτες.

«Το 2005 έγινε ένας τρομακτικός σεισμός στην πατρίδα μας με χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια άστεγους» θυμάται ο Αμπντούλ, που δεν ξεχνά την βοήθεια που πρόσφεραν τότε οι Έλληνες στο Πακιστάν.

«Πολλοί Κεφαλλονίτες πλησίασαν τότε τον πατέρα μου και του ζήτησαν να συγκεντρώσει την οικονομική βοήθεια που μπορούσαν να προσφέρουν οι κάτοικοι του νησιού» λέει ο Αμπντούλ και συμπληρώνει πως «τότε κατάφεραν να μαζέψουν κάποιες χιλιάδες ευρώ και τα έδωσαν του πατέρα μου, που πήγε στο Βόρειο Πακιστάν και με τα χρήματα της Κεφαλλονιάς αγόρασε κουβέρτες και τις παρέδωσε σε στρατόπεδο αστέγων λέγοντάς τους πως αυτή η βοήθεια είναι από τους Έλληνες αδελφούς τους».

«Αποφασίσαμε να βοηθήσουμε όσο μπορούσαμε τους φίλους μας Έλληνες, ώστε να ανταποδώσουμε το καλό που μας έκαναν πριν 9 χρόνια» λέει δίχως παράπονο ο Μοχάμεντ Μαχμούντ παρ' ότι βρίσκεται χωρίς χαρτιά και δίχως άδεια παραμονής στη χώρα μας και τα τελευταία χρόνια έχει βιώσει σε αρκετές περιπτώσεις τον ρατσισμό και την ξενοφοβία στο πετσί του. «

Μας λένε λαθραίους, μας λένε παράνομους», λέει πικραμένος, αλλά δεν το βάζει κάτω και συμπληρώνει πως «όπως και να μας αποκαλούν, εμείς θα παραμείνουμε άνθρωποι, άνθρωποι που πιστεύουμε σε έναν Θεό που λέει να κάνεις ένα καλό για να λάβεις μια μέρα δέκα καλά σαν επιβράβευση της ανθρωπιάς και της καλοσύνης».

Μιλούν για την Κεφαλλονιά με λόγια ζεστά και όμορφα, μιας και οι περισσότεροι δεν κρύβουν την επιθυμία να συνεχίσουν τη ζωή τους «σε αυτό το φιλόξενο νησί με τους ξεχωριστούς ανθρώπους», όπως χαρακτηρίζουν τους Κεφαλλονίτες.

«Τα παιδιά μου είναι η τρίτη γενιά της οικογένειάς μου που ζει στο νησί» συνεχίζει ο Αμπντούλ και δεν κρύβει πως «θα είμαι περήφανος αν τα παιδιά μας ριζώσουν σε αυτόν τον τόπο και πάρουν όλα τα καλά που κουβαλάνε οι Έλληνες».

Όσο για την βοήθεια προς τους σεισμοπαθείς είναι ξεκάθαρος. «Δεν το κάναμε ούτε για να μας πει κανείς μπράβο ούτε για να κερδίσουμε την συμπάθεια των ντόπιων» εξηγεί ο Μοχάμεντ, αφού πάνω απ' όλα, όπως λέει, «είναι η συνείδηση του καθενός, μονάχα σε αυτήν και στον Θεό είμαστε υπόλογοι για ό,τι κάνουμε και φυσικά για ό,τι δεν κάνουμε».

Οι Πακιστανοί της Κεφαλλονιάς έδωσαν ένα μικρό μάθημα ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, αλλά και αξιοπρέπειας σε μια χώρα που διά στόματος ενός υπουργού τούς χαρακτηρίζει μετανάστες τραγικής και χαμηλής ποιότητας. Ο Αμπντούλ δεν είχε ακούσει τα βαριά και απαξιωτικά λόγια του κ. Δένδια και όταν του τα μεταφέραμε τηλεφωνικώς, μετά από λίγα δευτερόλεπτα απάντησε με λόγια που ξεχείλιζαν μεγαλοκαρδία. «Είναι φυσιολογικό κάποια φορά οι άνθρωποι ενός τόπου να βλέπουν με ανησυχία, ακόμα και με φόβο αυτούς που μιλούν άλλη γλώσσα, αυτούς που έχουν άλλο χρώμα κι αυτούς που πιστεύουν σε άλλο Θεό, όμως η ποιότητα των ανθρώπων δεν κρίνεται από αυτά, αλλά από αυτά που ενώνουν τον καθένα με τον διπλανό του».

«Ο Μοχάμεντ Μαχμούντ, ο Μοχάμεντ Ιρφάν, ο Αντνάν Φαγιάζ και ο Αμπτούλ Γαφάρ δεν έγιναν πρώτο θέμα στις ειδήσεις ούτε και πρωτοσέλιδο. Δεν έκλεψαν, δεν σκότωσαν, δεν βίασαν. Δεν έγιναν πρωταγωνιστές επειδή έκαναν το καλό. Δεν έγιναν ήρωες επειδή ήταν Πακιστανοί».

Με αυτά τα λόγια σχολίασε την πρωτοβουλία των Πακιστανών μεταναστών ένας Κεφαλλονίτης δημοσιογράφος που μας βοήθησε να συνομιλήσουμε με αυτούς τους σεμνούς και ταπεινούς ανθρώπους.

Αναδημοσίευση απο την Αυγή