Η Βούλα Ζουμπουλάκη, η οποία έχει αποσυρθεί εδώ και χρόνια και αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις, τον περασμένο Δεκέμβριο, παρευρέθη σε εκδήλωση, που έγινε στο Εθνικό Θέατρο για την παρουσίαση του βιβλίου «Έλληνες σκηνοθέτες του 20ού αιώνα» του Θανάση Νιάρχου.

Στα χρόνια της καλλιτεχνικής της ωριμότητας, συνέδεσε το όνομά της - από θεατρικής πλευράς - με τον αείμνηστο Δημήτρη Μυράτ, ο οποίος ήταν και σύζυγός της. Γεννημένη στο Κάιρο, στις 24 Σεπτεμβρίου του 1924, σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στη Σχολή Μονωδίας του Εθνικού Ωδείου και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εμφανίστηκε αρχικά στην Εθνική Λυρική Σκηνή, το 1952 και, δύο χρόνια αργότερα, εμφανίστηκε στην πρόζα. Πρωταγωνίστησε στα έργα: «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα, «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο, «Ρέκβιεμ για μια μοναχή» του Φόκνερ, «Λυσσασμένη γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς κ.ά.. Έχει λάβει μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου στη Λισσαβόνα, το 1964, και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το 1966.

Τιμήθηκε με το Α' Βραβείο Φεστιβάλ Λισσαβόνας (1964), Α' Έπαθλο Μ. Κοτοπούλη (καλύτερης ηθοποιού) το 1961, Β' Έπαθλο Μ. Κοτοπούλη το 1965, Α' Βραβείο ηθοποιίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1966, ενώ την ίδια χρονιά, της απενεμήθη ο Χρυσός Σταυρός Ευποιίας. Η Βούλα Ζουμπουλάκη δεν έχει παίξει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, αλλά ο ρόλος της στη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη και του Γιώργου Φούντα, έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ελληνικού σινεμά.

Πηγή: naftemporikir