Περιγραφή

Οι τρείς διαφορετικές ιστορίες, ενός στριμωγμένου οικονομικά εισπράκτορα (Βαγγέλης Μουρίκης), δύο εφήβων που σέρνονται στους δρόμους της Αθήνας από την ανυπαρξία τους να προσδιορίσουν τα επόμενα τους βήματα (Όμηρος Πουλάκης και Προμηθέας Αλειφερόπουλος) και ενός καταπιεσμένου υπαλλήλου εταιρείας security (Τάσος Νούσιας) που ξεσπά στη σύντροφο του (Κόρα Καρβούνη), ενώνονται τραγικά ως μια σύγχρονη ωδή της ατομικής σκληρότητας, της καθημερινής παράνοιας, των ανθρώπων άνευ στόχων, των πιεσμένων από τα οικονομικά βάρη μικροαστών, των εσωτερικών συγκρούσεων των αδυνάμων.

Η βία αποτελεί σύγχρονη οδυνηρή πραγματικότητα που δεν αποτυπώνεται μόνο σε μια κοινωνία και δεν εκφράζεται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Αποτελεί μέρος του σύγχρονου τρόπου ζωής. Ο Γιώργος Γεωργόπουλος στην πρώτη ολοκληρωμένη σκηνοθετική του απόπειρα, δεν κάνει τίποτα λιγότερο απ’ ότι μια σειρά Ευρωπαίων σκηνοθετών, ανάμεσα τους και ο Γιάννης Οικονομίδης, ο Ντάνιελ Μπάρμπελ, ο Ντέιβιντ Μισό που αντιστρέφουν το δίλημμα “αν η βία των ταινιών αυξάνει τη βία στην κοινωνία”, παρουσιάζοντας τη σκληρή αλήθεια ενός σύγχρονου κόσμου που αρνείται να δει το πρόβλημα και ρίχνει τις ευθύνες του κάπου αλλού.

Ο 36χρονος σκηνοθέτης χρησιμοποιεί την ασπρόμαυρη φωτογραφία, όχι βέβαια για να χαρακτηριστεί το έργο νουάρ, αλλά για να αποτυπώσει τη γκρίζα κατάσταση των ατόμων που οι αξίες τους βρίσκονται στο επίπεδο των προσωπικών τους επιδιώξεων. Τα πέντε βασικά πρόσωπα αποτελούν τραγικές φιγούρες, με τα δύο από αυτά να αναγνωρίζουν εντέλει τις άστοχες επιλογές τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν βρίσκονταν ξανά στην ίδια θέση δεν θα τις επαναλάμβαναν.

Ενώ ο Γεωργόπουλος στη συνέντευξη που μας παραχώρησε μας είπε ξεκάθαρα πως την αιτία της ισοπέδωσης αυτών των αξιών θα τις βρούμε στις δομές του καπιταλιστικού συστήματος, αυτό το στοιχείο το καθαρά ιδεολογικό-πολιτικό δεν τονίζεται στο έργο, δεν δίδεται ως διάσταση, ίσως και να μην γίνεται αντιληπτό, κάτι που αν γινόταν νομίζω θα έβαζε το θεατή σε έναν εξίσου σημαντικό προβληματισμό και θα μοίραζε τις ευθύνες του ίδιου του ατόμου και των κοινωνικών δομών μέσα στις οποίες λειτουργεί.

Αντίθετα ο προβληματισμός του για τους μετανάστες θεωρώ πως ήταν απόλυτα εύστοχος, εν βρισκόμενος μέσα στο ίδιο μήκος κύματος με ευρωπαίους συναδέλφους του (Εμανουέλ Κριαλέζε, Ρούμπεν Έστλουντ) που βλέπουν το καυτό θέμα σφαιρικά, μακριά από τους κατανοητούς αλλά μονόπλευρους μελοδραματισμούς του Καουρισμάκι και της πλειοψηφίας όσων αγγίζουν τέτοια θεματολογία.

 

Πηγή: sevenart.gr