Στην ΕΡΤ3,«ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΤΟΛΕΔΟ: ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ-ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ-ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ» του Γιώργου Λογοθέτη
Απόψε στις 23.30 στην ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΡΤ και στην ΕΡΤ3
το ελληνικό ντοκιμαντέρ του Γιώργου Λογοθέτη,
«ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΤΟΛΕΔΟ: ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ-ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ-ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ»
Το 2014 ανακηρύχτηκε έτος El Greco - 400 χρόνια (1614-2014) από το θάνατο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου,του Ελ Γκρέκο, στο Τολέδο της Ισπανίας.
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Λογοθέτης καταγράφει με τον δικό του τρόπο μία συνάντηση στο Τολέδο της Ισπανίας όπου αναπαύεται ο μεγάλος Κρητικός ζωγράφος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος.
Στην συνάντηση παίρνει μέρος και ο Νίκος Καζαντζάκης που έγραψε τα κείμενα που διαβάζει ο ηθοποιός Δημήτρης Καρέλης.
Συμμετέχουν οι: Γιώργος Νταλάρας, Μαρία Δημητριάδου
Το ντοκιμαντέρ είναι μια μικρή αφιέρωση,με το προσκύνημα ενός άλλου μεγάλου κρητικού -του Μίκη Θεοδωράκη- στο Τολέδο το 1990, μεταφέροντας ένα σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Λογοθέτη «Μίκης Θεοδωράκης, θρησκεία μου είναι η Ελλάδα»:
... Ήταν βράδυ, 11 Μαΐου 1990, όταν φτάσαμε στο Τολέδο, την πρώην περίφημη πρωτεύουσα της Ισπανίας, την πόλη που φιλοξένησε για δεκαετίες τον άλλο μεγάλο Κρητικό: τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο.Εδώ στο Τολέδο, ο Μίκης αισθάνεται την ανάγκη να μιλήσει στον Ελ Γκρέκο. Ίσως αυτός να καταλάβει, να κατανοήσει, να δικαιολογήσει τις απρόσμενες αποφάσεις του. Όμως, δεν χρειάζεται να πει τίποτα. Γιατί ένας άλλος Κρητικός, τα έχει προβλέψει όλα.
Το μόνο που χρειάζεται ο ψηλός επισκέπτης είναι να σταθεί με δέος και σεβασμό μπροστά στον μεγάλο σύντεκνο από την Κρήτη, και να επαναλάβει τα λόγια που ο Νίκος Καζαντζάκης πρόβλεψε, στη δική του «Αναφορά προς τον Γκρέκο»:
«Παππού αγαπημένε. Όλη μου η ζωή ήταν ένας ανήφορος. Ανήφορος και γκρεμός και ερημιά. Κινήσαμε πολλούς συναγωνιστές, με ιδέες πολλές, με συνοδεία μεγάλη. Μα όσο ανηφορίζαμε κι η κορυφή μετατοπίζονταν και αλάργαινε, συναγωνιστές και ιδέες και ελπίδες μ' αποχαιρετούσαν. Λαχάνιαζαν, δεν ήθελαν, δεν μπορούσαν να ανέβουν πιο απάνω. Κι απομέναμε μονάχοι με τα μάτια καρφωμένα στην επόμενη κορυφή. Δεν μας κινούσε η αλαζονεία, ούτε η απλοϊκή βεβαιότητα πως θα σταθεί μια μέρα η κορυφή και θα τη φτάσουμε. Μήτε κι αν τη φτάναμε, πως σα βρούμε εκεί απάνω την ευτυχία, τη σωτηρία και τον παράδεισο. Ανεβαίναμε γιατί ευτυχία, σωτηρία και παράδεισος για μας ήταν η ανάβαση».
το ελληνικό ντοκιμαντέρ του Γιώργου Λογοθέτη,
«ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΤΟΛΕΔΟ: ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ-ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ-ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ»
Το 2014 ανακηρύχτηκε έτος El Greco - 400 χρόνια (1614-2014) από το θάνατο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου,του Ελ Γκρέκο, στο Τολέδο της Ισπανίας.
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Λογοθέτης καταγράφει με τον δικό του τρόπο μία συνάντηση στο Τολέδο της Ισπανίας όπου αναπαύεται ο μεγάλος Κρητικός ζωγράφος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος.
Στην συνάντηση παίρνει μέρος και ο Νίκος Καζαντζάκης που έγραψε τα κείμενα που διαβάζει ο ηθοποιός Δημήτρης Καρέλης.
Συμμετέχουν οι: Γιώργος Νταλάρας, Μαρία Δημητριάδου
Το ντοκιμαντέρ είναι μια μικρή αφιέρωση,με το προσκύνημα ενός άλλου μεγάλου κρητικού -του Μίκη Θεοδωράκη- στο Τολέδο το 1990, μεταφέροντας ένα σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Λογοθέτη «Μίκης Θεοδωράκης, θρησκεία μου είναι η Ελλάδα»:
... Ήταν βράδυ, 11 Μαΐου 1990, όταν φτάσαμε στο Τολέδο, την πρώην περίφημη πρωτεύουσα της Ισπανίας, την πόλη που φιλοξένησε για δεκαετίες τον άλλο μεγάλο Κρητικό: τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο.Εδώ στο Τολέδο, ο Μίκης αισθάνεται την ανάγκη να μιλήσει στον Ελ Γκρέκο. Ίσως αυτός να καταλάβει, να κατανοήσει, να δικαιολογήσει τις απρόσμενες αποφάσεις του. Όμως, δεν χρειάζεται να πει τίποτα. Γιατί ένας άλλος Κρητικός, τα έχει προβλέψει όλα.
Το μόνο που χρειάζεται ο ψηλός επισκέπτης είναι να σταθεί με δέος και σεβασμό μπροστά στον μεγάλο σύντεκνο από την Κρήτη, και να επαναλάβει τα λόγια που ο Νίκος Καζαντζάκης πρόβλεψε, στη δική του «Αναφορά προς τον Γκρέκο»:
«Παππού αγαπημένε. Όλη μου η ζωή ήταν ένας ανήφορος. Ανήφορος και γκρεμός και ερημιά. Κινήσαμε πολλούς συναγωνιστές, με ιδέες πολλές, με συνοδεία μεγάλη. Μα όσο ανηφορίζαμε κι η κορυφή μετατοπίζονταν και αλάργαινε, συναγωνιστές και ιδέες και ελπίδες μ' αποχαιρετούσαν. Λαχάνιαζαν, δεν ήθελαν, δεν μπορούσαν να ανέβουν πιο απάνω. Κι απομέναμε μονάχοι με τα μάτια καρφωμένα στην επόμενη κορυφή. Δεν μας κινούσε η αλαζονεία, ούτε η απλοϊκή βεβαιότητα πως θα σταθεί μια μέρα η κορυφή και θα τη φτάσουμε. Μήτε κι αν τη φτάναμε, πως σα βρούμε εκεί απάνω την ευτυχία, τη σωτηρία και τον παράδεισο. Ανεβαίναμε γιατί ευτυχία, σωτηρία και παράδεισος για μας ήταν η ανάβαση».