Η άμεση απόσυρση της εγκυκλίου Αρβανιτόπουλου, με την οποία καταλύεται το Σύνταγμα και η εκπαιδευτική νομοθεσία, καθώς επιχειρείται να αποσυρθεί η κρατική εποπτεία από την ιδιωτική εκπαίδευση και να εγκαθιδρυθεί καθεστώς μαζικών και αναιτιολόγητων απολύσεων. (Την εφαρμογή της εγκυκλίου αυτής έχει ήδη αναστείλει προσωρινά με απόφασή του το ΣτΕ).
    Η άμεση απόσυρση των εγκυκλίων του Υ.ΠΑΙ.Θ. για την «απελευθέρωση» της λειτουργίας των ολοήμερων ιδιωτικών δημοτικών σχολείων και για την αύξηση του ωραρίου των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, ώστε να αποτραπεί η μέσω της απλήρωτης εργασίας μεγιστοποίηση κατά 20 εκατομμύρια ευρώ ετησίως των κερδών των σχολαρχών και οι απολύσεις εκατοντάδων εκπαιδευτικών.
    Η ενίσχυση της κρατικής εποπτείας στην ιδιωτική εκπαίδευση. Η ανοχή (και κάποιες φορές ακόμη και η συνέργεια) των εποπτικών αρχών της πολιτείας στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες έχουν γιγαντώσει την παρανομία (πλαστοί τίτλοι σπουδών, παραχαραγμένα ωρολόγια προγράμματα, αλλοίωση βαθμολογιών, αδήλωτη εργασία).
    Η υπογραφή νέων ΣΣΕ με αξιοπρεπείς όρους αμοιβής και εργασίας για τους χώρους των Κέντρων Ξένων Γλωσσών και Φροντιστηρίων Μέσης Εκπαίδευσης.

Η απεργία της ΟΙΕΛΕ δεν είναι συντεχνιακού χαρακτήρα. Είναι κινητοποίηση με στόχο τη διαφύλαξη του δημόσιου και κοινωνικού αγαθού της εκπαίδευσης που (ακόμη) παρέχεται από τα ιδιωτικά σχολεία και κατ’ επέκταση σκοπεύει στη διαφύλαξη της συνταγματικά κατοχυρωμένης ισοτιμίας ανάμεσα στους μαθητές των δημόσιων και των ιδιωτικών σχολείων. Είναι κινητοποίηση για να διατηρηθεί ο ιδιωτικός εκπαιδευτικός ως αξιοπρεπής λειτουργός της εκπαίδευσης και να μην μετατραπεί σε αναλώσιμο υπάλληλο, χειραγωγούμενο και εκβιαζόμενο από τον σχολάρχη.
 
Η μάχη αυτή είναι η πιο κρίσιμη για τον κλάδο τα τελευταία 35 χρόνια. Είναι μια μάχη δύο διαφορετικών φιλοσοφιών για την εκπαίδευση και για την κοινωνία. Από τη μια μεριά το αντικοινωνικό και αντιεκπαιδευτικό νεοφιλελεύθερο δόγμα του Μίλτον Φρήντμαν που θέλει την εκπαίδευση ως εμπόρευμα της ελεύθερης αγοράς, το οποίο θα απολαμβάνουν ελάχιστοι. Από την άλλη, το δικό μας όραμα για μια εκπαίδευση που θα είναι δημόσιο αγαθό και θα συμβάλλει στη γεφύρωση των κοινωνικών και των οικονομικών ανισοτήτων. Ο ένας δρόμος μας οδηγεί στη δεκαετία του ’50, όπου πρόσβαση στην εκπαίδευση, στο Πανεπιστήμιο και στην αγορά εργασίας είχαν οι γόνοι των ισχυρών. Εμείς θα παλέψουμε για τον άλλο δρόμο. Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Και ξαναθυμόμαστε το πάντα επίκαιρο σύνθημα της μεγάλης, δίμηνης απεργίας της ΟΙΕΛΕ την άνοιξη του 1977:

 
«Οι ιδιοκτήτες κάνουν αγώνα με τα λεφτά τους για τα λεφτά τους, εμείς κάνουμε αγώνα με το δίκιο μας για την Παιδεία»