Τι γίνεται ρε γαμώτο; Τρία χρόνια κοντεύει αυτή η ιστορία. Τρία χρόνια τα ίδια συμπτώματα να επιμένουν. Η αρρώστια έχει πλέον εξελιχθεί σε χρόνιο νόσημα. Μια διαρκής απροσδιόριστη μελαγχολία ανακατεμένη με αγανάκτηση, απελπισία αλλά και οργή από το πρωί ως το βράδυ. Πόσο πιο κάτω ακόμα;
Να πω την αλήθεια εγώ ΕΡΤ δεν πολυέβλεπα. Εξάντα μόνο όποτε τύχαινε και καμιά Μηχανή του Χρόνου. Κατά τα άλλα για μένα η ΕΡΤ ενημερωτικά δεν ήταν παρά ένα ακόμα κυβερνητικό φερέφωνο. Φερέφωνο με μία διαφορά όμως από τα υπόλοιπα. Είναι δημόσιο. Δικό τους και δικό μας δηλαδή. Ένα κοινωνικό αγαθό που μπορεί μεν να λειτουργεί με τρόπο στρεβλό αλλά δεν παύει θεωρητικά να αποτελεί θεσμό της Παιδείας και του Πολιτισμού. Θεσμό της Δημοκρατίας! Και το κλείνουν. Δηλαδή αύριο σειρά έχει το δημόσιο σχολείο και τα νοσοκομεία. Ήταν λέει θύλακας αδιαφάνειας και δημόσιας σπατάλης. Ο βιαστής κατηγορεί το θύμα του ότι έκατσε να το βιάσουν.
Πάντα ανήκα στους γραφικούς δεινόσαυρους που διακατεχόμενοι από έναν αφελέστατο ρομαντισμό (ουμανισμό τον έλεγα εγώ) θεωρούν ότι τα κράτη δεν είναι και δεν θα πρέπει να λειτουργούν ως εταιρείες. Δεν θα πρέπει να έχουν κέρδη αλλά αποκλειστικά και μόνο κοινωνικό χαρακτήρα. Οι λεγόμενες «Αγορές» στη φαντασία μου ήταν ένα σμήνος από αλογόμυγες που διαρκώς τρέφονται από τα κρατικά άλογα προσφέροντάς τους σε αντάλλαγμα πληγές και αρρώστιες.
Και το σήμα χάθηκε. Δημόσια τηλεόραση τέλος. Η επόμενη ώρα με βρίσκει στο ραδιομέγαρο. Χρόνια περνάω απ’ έξω αλλά ποτέ δεν έτυχε να μπω μέσα. Μαζί με ένα φίλο που είχα χρόνια να του μιλήσω αλλά ήξερα ότι κι αυτός όντας λίγο δεινόσαυρος ευχαρίστως θα ακολουθήσει. Σε δύο άλλους που πρότεινα να πάμε μου είπαν, τι να πάμε να κάνουμε εκεί και ότι καλά τους έκαναν και τους έκλεισαν. Τα συναισθήματα για μένα πρωτόγνωρα. Έχω μεγαλώσει με διηγήσεις για αγώνες και επαναστάσεις αλλά πρώτη φορά ζω μία. Είμαι μέρος της. Εγώ ο τελείως άσχετος με τα της ΕΡΤ. Βλέπω τους εργαζόμενους που κλαίνε και για πρώτη φορά δακρύζω. Ομολογώ ότι το αρχικό σοκ προήλθε από το πραξικοπηματικό της ενέργειας και όχι από το γεγονός της στιγμιαίας απόλυσης δυόμισι χιλιάδων ανθρώπων. Αλλά αν περάσει αυτό τότε πολλές χιλιάδες ακόμα θα ακολουθήσουν. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσω να μπω στη θέση των εργαζομένων για να τους νιώσω. Θα μπω οπωσδήποτε, θέλω δε θέλω, αναπόφευκτα κάποια στιγμή. Δεν τρέφω αυταπάτες. Θα έρθει η σειρά όλων μας.
Από το βράδυ εκείνο άρχισα να νιώθω λιγότερο άρρωστος. Είδα ότι υπάρχουν πολλοί σαν και μένα. Που διεκδικούν κάτι που η πλειοψηφία των μαζανθρώπων έχει διαγράψει από τη σκέψη της (αν έχει τέτοια). Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Από το βράδυ εκείνο απέκτησα φίλους με τους οποίους δεν γνωρίστηκα ποτέ αλλά παρακολουθώντας τους καθημερινά και ανελλιπώς από κοντά, στις εκδηλώσεις τους αλλά και στο ίντερνετ αισθανόμουν ότι τους γνωρίζω χρόνια. Το ραδιομέγαρο έγινε ένας χώρος οικείος. Όταν μάλιστα φύγανε οι πολλοί τότε εκτίμησα ακόμα περισσότερο τους λίγους. Και αντί να απογοητευτώ ένοιωσα ακόμα καλύτερα. Γιατί οι ήρωες οι δικοί μου παλεύουν ενάντια σε άνισους εχθρούς και με άνισους όρους. Γιατί πάντα είναι οι λίγοι. Γιατί αυτοί που αξίζουν μένουν. Και παλεύουν. Και νικούν. Γιατί νικήσατε. Ότι και να γίνει από δω και πέρα εσείς έχετε νικήσει. Εσείς οι λίγοι.
Ένας αλληλέγγυος στον αγώνα σας
