Τυχαίνει αυτές τις μέρες να βρίσκομαι στα Χανιά. Παρακολουθώ τους Χανιώτες, σε ένα νομό που και οι τέσσερις βουλευτές τους είναι Συριζα, μεταξύ των οποίων και ο Πολάκης, να μαθαίνουν τα νέα για την πολιτιστική κληρονομιά τους με έκπληξη, οργή και σαρκασμό. Σκανδιναβοί επισκέπτες θεωρούν τις ειδήσεις αυτές, που τις μαθαίνουν από αγγλόφωνες ιστοσελίδες για τα Χανιά, απίστευτες και αδιανόητες.

Όταν οι Τούρκοι ή οι Γερμανοί εισέβαλαν και λεηλατούσαν τα χωριά, ένα από τα πρώτα πράγματα που προσπαθούσαν να διασώσουν οι Κρητικοί, μαζί με τα παιδιά τους και τα κειμήλια των γονιών τους, ήταν οι βυζαντινές εικόνες των εκκλησιών από την εποχή της περίφημης κρητικής σχολής ζωγραφικής. Τα μοναστήρια αντιστέκονταν με κάθε τρόπο για να μη βεβηλωθεί η κληρονομιά των προγόνων στα χέρια ξένων κατακτητών, φτάνοντας μέχρι το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου.

Είναι γι’ αυτό όνειδος το ότι μια κυβέρνηση, που τα μέλη της έχουν δυστυχώς ελληνικές ταυτότητες, παραδίδει την πολιτιστική μας κληρονομιά στους ξένους, πρώτα απ’ όλα στους σημερινούς Γερμανούς που το αεροδρόμιο των Χανίων Ιωάννης Δασκαλογιάννης, ο οποίος το 1771 γδάρθηκε ζωντανός στο Ηράκλειο από τους Οθωμανούς κατακτητές, το έχουν κάνει αεροδρόμιο Fraport, γερμανικής πολυεθνικής με έδρα στη Φραγκφούρτη. Παραδίδει την αρχαιολογική κληρονομιά χωρίς αντίσταση, στη ζούλα, κρυφά από τον ελληνικό λαό, χωρίς αιδώ, μέχρι να αποκαλυφθούν και να ξεγυμνωθούν. Κι όλα αυτά, την εποχή που υποτίθεται ότι έχουμε βγει από τα μνημόνια.

Το Φρούριο του Φιρκά στο Βενετσιάνικο Λιμάνι των Χανίων, που παραδόθηκε προς εκμετάλλευση στην ξενόφερτη, ξενοκίνητη και ξενοδιοίκητη Εταιρία Ακινήτων Δημοσίου, δεν είναι ένα από τα αναρίθμητα αρχιτεκτονικά μνημεία που είναι διάσπαρτα σε όλο το νησί. Είναι «το» «σύμβολο». Το σύμβολο της Ελευθερίας και της Ελληνικότητας του νησιού. Εδώ, την 1^η Δεκεμβρίου του 1913, παρουσία του Ελευθερίου Βενιζέλου, των αγωνιστών του κινήματος του Θερίσου και του κρητικού λαού, υψώθηκε με περηφάνια η για πρώτη φορά η ελληνική σημαία. Αυτή τη σημαία ποδοπατά σήμερα και την παραδίδει κουρέλια στους ξένους η κυβέρνηση Συριζα Ανελ.

Είναι καιρός να τελειώνουμε με αυτή την εξευτελιστικά υποταγμένη στους ξένους κυβέρνηση. Είναι καιρός να ζήσει η Ελλάδα χωρίς κανενός είδους μνημονιακή κυβέρνηση. Είναι καιρός να σκεφτούμε σοβαρά «πότε θα κάνει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει…»

Χανιά 21.9.2018

Για την Ενότητα

Του Αλέκου Αλαβάνου

Στη φωτογραφία ο Δημήτρης Γληνός, συγγραφέας το 1942 της μπροσούρας «Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο» που κυκλοφόρησε σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα και αποτέλεσε το εγκόλπιο των αγωνιστριών και των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.

Η Μαύρη Τετραετία πρέπει να κλείσει.

Δεν χρειάζεται εδώ ανάλυση της κατάστασης. Την έχει κάθε οικογένεια αποτυπωμένη στις άγριες συνθήκες της ζωής της. Άλλη με ανεργία, άλλη με μειωμένο ή χωρίς καθόλου εισόδημα, άλλη χωρίς ηλεκτρικό, άλλη με χρέη, άλλη με το διαμέρισμα στον πλειστηριασμό, άλλη χωρίς πόρους για την αναγκαία εκπαίδευση των παιδιών, άλλη χωρίς τα απαραίτητα για τα φάρμακα, άλλη χωρίς τη στοιχειώδη άνεση που είχε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες. Και πολλές, πάρα πολλές με όλα τα δεινά μαζί. 

Δεν είναι όμως μόνο το μεγάλο κακό που έχει έρθει. Είναι και το μεγαλύτερο κακό που συντελείται υπογείως. Σε μια εποχή εκρηκτικής ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας στον πλανήτη,  η Ελλάδα είναι πια αποκλεισμένη. Είναι πρόσφυγας και μετανάστρια, με τον αντίστροφο από τον συνηθισμένο τρόπο: από το χώρο των αναπτυγμένων κρατών, στο χώρο των φτωχών και καθυστερημένων. Όπως η πατρίδα μας έμεινε έξω από τη βιομηχανική επανάσταση τους προηγούμενους αιώνες με σκληρές συνέπειες, έτσι τον 21οαιώνα γίνεται εξόριστη από την τεχνολογική.

Για το Ηθικό και την Εναλλακτική Λύση

Κι είναι κι ένα ακόμα μεγάλο κακό, που η τρόικα και εγχώριοι κυβερνητικοί αντιπρόσωποί της επιχειρούν να μας επιβάλλουν – και σε μεγάλο βαθμό δυστυχώς το έχουν πετύχει. Να σπάσουν ολοκληρωτικά το ηθικό μας. Προκαλώντας τον φόβο, την παραίτηση, τη μοιρολατρία, το κόμπλεξ κατωτερότητας ως λαού, τη συμφιλίωση με τον εξευτελισμό μας.

Μνημονιακές κυβερνήσεις, είτε προέρχονται από τη δεξιά, είτε από το κέντρο, είτε από την αριστερά, δραματικά γεγονότα όπως η μεταμόρφωση του περήφανου λαϊκού «όχι» σε ταπεινωμένο κυβερνητικό «ναι», φύτεψαν μέσα στην ψυχή του λαού την απόγνωση, την απουσία ελπίδας και προοπτικής, την απαξίωση κάθε πολιτικής δράσης, στον τόπο μάλιστα που γεννήθηκε η δημοκρατία και η έννοια του πολίτη.

Το ηθικό όμως δεν αφαιρείται ούτε με μνημόνιο ούτε με νόμο. Την τελική  ευθύνη για την απώλειά του την έχει η καθεμία κι ο καθένας από μας ξεχωριστά. Αυτή την ευθύνη οφείλουμε να τη αναλάβουμε. Η ιστορία του τόπου μας, δείχνει ότι σε συνθήκες ασύγκριτα πιο σκληρές, αιματοχυσίας και σφαγών, ο λαός ανορθώνει το ηθικό του και αγωνίζεται.

Ένας αγρότης που η φωτιά κατακαίει τον ελαιώνα του, δεν λέει «δεν μπορώ να κάνω τίποτε, οι δυνάμεις της φύσης είναι ανίκητες». Δίνει τη μάχη για νέες φυτείες και τα καταφέρνει .Μια πατρίδα που την οδηγούν στην καταστροφή, δεν λέει: «Δεν μπορώ να κάνω τίποτε, το Βερολίνο, οι Βρυξέλλες, το Μαξίμου είναι ανίκητα». Δίνει την μάχη με γενναιότητα, αυτοπεποίθηση, οργάνωση και σχέδιο. Και την κερδίζει.

Όλη η ιδεολογική εκστρατεία που συνοδεύει και στηρίζει τις διαταγές της τρόικα έχει ένα στόχο: Να επιβάλλουν στις Ελληνίδες και τους Έλληνες την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Κάθε χώρα έχει μπροστά της σταυροδρόμια, και ο λαός της αποφασίζει. Οι Σκανδιναβικές χώρες ήταν στο σταυροδρόμι της συμμετοχής ή όχι στο κοινό νόμισμα, ο λαός της Φιλανδίας απάντησε «ναι», της Σουηδίας και της Δανίας απάντησε «όχι». Πρόσφατα η Μεγάλη Βρετανία ήταν στο  δίλημμα της παραμονής ή της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο λαός της επέλεξε τοBrexit.

Δεν είναι δυνατό σε μια χώρα όπως η Ελλάδα σήμερα, που βρίσκεται μπροστά σε ένα υπαρξιακό σταυροδρόμι, ανάμεσα στην διαιώνιση της καταστροφής και την αναγέννηση, ένα μέρος του λαού μας τρομοκρατημένο να ψελλίζει: «Μα υπάρχει μόνο ένας δρόμος, αυτός των δανειστών». Είναι αδιανόητο. Είναι απαράδεκτο. Και από την ιστορία ασυγχώρητο.

Για το Άμεσο Πρόγραμμα

Πρώτη προϋπόθεση για την εναλλακτική λύση είναι η υποστήριξη προγράμματος άμεσης εξόδου από την κρίση και ανασυγκρότησης της χώρας. Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει βασικά εργαλεία που απορρέουν από τη διεθνή εμπειρία για την υπέρβαση της ύφεσης, από τις ιδιαιτερότητες της χώρας μας, από τον μεγάλο πλούτο συλλογικών και ατομικών εμπεριστατωμένων μελετών για την περίπτωση της Ελλάδας, από δίκαια και ώριμα λαϊκά αιτήματα.

Τα κύρια στοιχεία ενός τέτοιου άμεσου οικονομικού προγράμματος είναι:

Η αύξηση της ενεργής ζήτησης που προϋποθέτει την άμεση κατάργηση της λιτότητας.

Η μεγέθυνση της νομισματικής ρευστότητας για την αναζωογόνηση της αγοράς.

Η μετατόπιση από την περιοριστική σε επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, επενδυτική και κοινωνική.

Η απελευθέρωση του κρατικού προϋπολογισμού από την αφόρητη επιβάρυνση από τις πληρωμές προς του δανειστές.

Η φορολογική ελάφρυνση των εργαζομένων αλλά και των επιχειρήσεων.

Τα έκτακτα μέτρα για τους υπερχρεωμένους, ώστε να μπορέσουν να επαναλειτουργήσουν είτε ως καταναλωτές είτε ως παραγωγοί.

Τα ειδικά μέτρα για τη διευκόλυνση των εξαγωγών και την παρεμπόδιση των μη παραγωγικών εισαγωγών.

Η άμεση ανεξαρτητοποίηση της Τράπεζας Ελλάδος από την Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα και η λειτουργία όλου του τραπεζικού συστήματος στα πλαίσια των εθνικών στόχων για την ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Οι δυναμικές πολιτικές για την άνοδο της απασχόλησης.

Ο Σχεδιασμός με στόχο την ανάκαμψη όσων βιομηχανικών ή αγροτικών κλάδων μπορούν να ανακάμψουν και  οι βάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση.

Για τη σχέση με Ευρωζώνη και Δ.Ν.Τ.

Είναι ο χαρακτήρας και η φύση αυτών των επειγουσών πολιτικών που εκ των πραγμάτων θα δώσει από την πρώτη μέρα, παρά το δύσκολο έργο, σημαντική ανακούφιση στον ελληνικό λαό, όπως δείχνει η παγκόσμια εμπειρία. Η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η μείωση των συντελεστών ΦΠΑ, η αύξηση του αφορολόγητου, για παράδειγμα, μπορούν να είναι το περιεχόμενο του πρώτου νόμου μας νέας κυβέρνησης. Σε αντιδιαστολή με τις μνημονιακές κυβερνήσεις, η ψήφιση του πρώτου κιόλας νόμου θα είναι μέρα χαράς κι ελπίδας σε κάθε σπίτι.

Τα μέτρα αυτά ανατρέπουν εκ θεμελίων το καθεστώς που έχουν δημιουργήσει τα μνημόνια. Είναι αναμενόμενο ότι οι πολιτικές αυτές θα προκαλέσουν αντίδραση και από  την Ευρωζώνη και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Στην περίπτωση, λοιπόν, που αντί για πλήρη στήριξη υπάρξει οιοδήποτε ουσιαστικό εμπόδιο, απειλή ή εκβιασμός του τύπου της περιόδου 2009 – 2017, μια κυβέρνηση ανασυγκρότησης θα πάρει όλα τα κατάλληλα μέτρα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται η έκδοση νέου νομίσματος και η μη εφαρμογή οδηγιών και κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι εμπόδια.

Κινήσεις στρατηγικής σημασίας, βέβαια, όπως η αποχώρηση από την Ευρωζώνη, μπορούν να γίνουν μόνο μετά την έκφραση της θέλησης του ελληνικού λαού επί του συγκεκριμένου, δηλαδή μετά από δημοψήφισμα. Το αποτέλεσμά του θα είναι απόλυτα και στην κυριολεξία σεβαστό.

Το εύρος ενός νέου Κυβερνητικού Προγράμματος

Το άμεσο πρόγραμμα δεν περιορίζεται μόνο στον οικονομικοκοινωνικό τομέα. Καλύπτει όλο το εύρος των προβλημάτων της χώρας.

Στοχεύει στην άμεση επανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας που έχει κουρελιασθεί. Είναι κίνηση πατριωτικής άμυνας και ταυτόχρονα πράξη με ευρωπαϊκές διαστάσεις. Η Ελλάδα δεν επιδιώκει να αποκλεισθεί από το διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά αντίθετα να εξασφαλίσει τη διεθνή της εξειδίκευση, αποτινάζοντας εμπόδια και βάρη που την καταδικάζουν σε χώρα αποκλειστικά σχεδόν εισαγωγική και εξωτερικού δανεισμού. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες μπορεί να αισθάνονται με περηφάνια πολίτες της πατρίδας μας και ταυτόχρονα με αξιοπρέπεια πολίτες της Ευρώπης και του κόσμου.

Εμπεριέχει την άμεση αποκατάσταση της ολοκληρωτικά χαμένης λαϊκής κυριαρχίας. Η λήψη αποφάσεων θα γίνεται μόνο από τους δημοκρατικούς θεσμούς του ελληνικού κράτους. Κεντρικό στοιχείο της θα είναι η ψήφιση νέου Συντάγματος που πρώτα από όλα:  Θα απαγορεύει τα «μνημόνια» κι ότι αυτά εκφράζουν. Θα θεωρεί ποινικό αδίκημα τη σωρηδόν εκποίηση δημόσιας περιουσίας από πολιτικούς.  Θα θέτει με σαφήνεια την προτεραιότητα στην διατήρηση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου ζωής όλων ανεξαίρετα των  πολιτών σε σχέση με δανειακές ή άλλες υποχρεώσεις του κράτους. Θα καταργήσει κάθε ασυλία των διαφθαρμένων πολιτικών.

Εκκινεί μια σε βάθος Μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκηση με την αξιοποίηση των προτύπων διεθνών πρακτικών, των πιο σύγχρονων δυνατοτήτων της πληροφορικής, της δημιουργικής συμμετοχής των εργαζομένων με στόχο να μπορεί να ανταποκριθεί με ταχύ και ευλύγιστο τρόπο στον νέο ενισχυμένο της ρόλο ως κυρίου εργαλείου για την ανασυγκρότηση της χώρας.

Θέτει ως κεντρικό στόχο της την παιδεία, την έρευνα, την τεχνολογία.

Κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τις κατευθύνσεις είναι δύο έννοιες:  η «Επανάσταση» και η «Απελευθέρωση». Η πρώτη όχι με την έννοια της βίας, αλλά του μετασχηματισμού εκ θεμελίων. Η δεύτερη με της έννοια της ανάκτησης χώρου για τη δημιουργική δράση του ελεύθερου πια πνεύματος και δυνατοτήτων του λαού μας.

Κάθε λαός έχει μαύρες και χρυσές σελίδες στην ιστορία του. Έχει και την ιδιαιτερότητά του. Έτσι γίνεται και με τον δικό μας. Αν υπάρχει μια πρώτη ιδιαιτερότητα άξια λόγου στον ελληνικό πολιτισμό, αυτή είναι η τόλμη για το καινούργιο, η αγάπη για την ελευθερία, το ταξίδι σε αχαρτογράφητες θάλασσες, η πρωτοτυπία, η ρηξικέλευθη σκέψη, η καινοτομία. Αυτά ακριβώς οδήγησαν στις οδυσσειακές περιπλανήσεις και την αλληλοτροφοδότηση με άλλους λαούς, στη δημιουργία του θεάτρου, στο νέο θεσμό της δημοκρατίας, στη θεώρηση της φύσης χωρίς την ανάγκη υπερφυσικών δυνάμεων. Δεν πρέπει να μας φοβίζει ούτε το Επαναστατικό ούτε το Ελεύθερο.

Για τη συνεργασία

Σε αυτή την πολιτική βάση, με ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικό ανοικτό σε συνεχή διάλογο με την κοινωνία, μπορεί να στηριχθεί η συνεννόηση, η συνεργασία, η συντονισμένη δράση, η κοινή οργάνωση, οι ενιαίοι αγώνες.

Η συνεργασία αυτή δεν αποκλείει  τη διαφορετικότητα, ειδικά σε μια εποχή βαθιών και ταχύτατων αλλαγών. Είναι διαφορετικές οι προελεύσεις, οι γενιές, οι αντιλήψεις, η κουλτούρα, ο γλωσσικός κώδικας, ο κόσμος στον οποίο απευθυνόμαστε. Σε ένα πνεύμα συντροφικότητας και ευθύνης η διαφορετικότητα είναι στοιχείο εμπλουτισμού για ένα πολύχρωμο χείμαρρο  που θα σαρώσει τους ξένους και ντόπιους εχθρούς του λαού.

Η συνεργασία μας αυτή δεν έχει σύνορα. Είναι ανοιχτή σε καινούργιες και καινούργιους συναγωνιστές σε αυτό τον δύσκολο αλλά έντιμο, κοπιαστικό αλλά αναγκαίο, επείγοντα αλλά και μακράς πνοής αγώνα. Δεν περιορίζεται σε μια παράταξη, απευθύνεται σε δυνάμεις και πρόσωπα από τις πιο διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες που δέχονται αυτές τα θέσεις – είναι λαϊκή και πατριωτική. Δεν περιορίζεται μόνο σε πολιτικές οντότητες και πρόσωπα. Είναι ανοιχτή σε κάθε πρωτοβουλία και κίνηση με κοινωνική, οικολογική, εκπαιδευτική, μελετητική, πολιτιστική, πνευματική, αντιρατσιστική, συνεργατική, απελευθερωτική διάσταση.

Δεν πρέπει το πλειοψηφικό ακόμα κομμάτι της κοινωνίας που είναι αρνητικό ή διστακτικό σε συγκρουσιακές πολιτικές με την Ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση να το βλέπουμε ως αντίπαλο στρατόπεδο, ως τους «εχθρούς» μας. Οι περισσότερες και περισσότεροι από αυτούς είναι δυνάμει σύμμαχοί μας και με αντίστοιχα φιλικά συναισθήματα και καλοπροαίρετη διαλογική διάθεση να τους προσεγγίσουμε. Αυτή τη στιγμή κιόλας συμφωνούν από καρδιάς με τα άμεσα μέτρα που προτείνουμε. Την επόμενη είναι δυνατό να συναινέσουν στα εργαλεία που θα χρειασθούν.

Με την έμπρακτη ανάπτυξη δεσμών εμπιστοσύνης, με τη διεύρυνση του κύκλου των συμμετεχόντων, με την απόκτηση ενός δικτύου τοπικών συσπειρώσεων, το εγχείρημα της ενότητας μπορεί να οδηγήσει με ταχύτητα και προσοχή σε ένα ευρύ Λαϊκό Μέτωπο που θα λειτουργεί δημοκρατικά και αποκεντρωμένα στη βάση των Συνελεύσεών του. Μια ενωτική μετωπική λειτουργία φέρνει δυναμισμό στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, μπορεί να δώσει ζωή ξανά τις χαμένες δυναμικές των πλατειών και του δρόμου.

Ο κατακερματισμός του χώρου των δυνάμεων που αντιτίθενται στις πολιτικές της τρόικα είναι ο κύριος λόγος που σε ένα απαξιωμένο πολιτικό τοπίο κυριαρχεί ένας αήθης κυνικός δικομματισμός. Για αυτό ακριβώς η άρνηση της συνεργασίας είναι συνεργασία με τον αντίπαλο.

Ας θυμηθούμε τα σοφά λόγια του Δημήτρη Γληνού στο κείμενό το για το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο: «Όποιος, κρατώντας οποιουσδήποτε προσωπικούς υπολογισμούς, συμφέροντα, μίση, αντιπάθειες, συμπάθειες και φιλοδοξίες και «ιδεολογίες», καταπολεμάει ή υπονομεύει ή ματαιώνει την ενότητα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, την ενότητα στους σκοπούς, στην οργάνωση και στην καθοδήγησή του, αυτός οπουδήποτε και να βρίσκεται, οπωσδήποτε και να λέγεται, είναι συνεργάτης των ξένων καταχτητών, θεληματικά η άθελα, προδότης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα».

 Κεντρικός στόχος μας είναι η ανάδειξη του προγράμματός μας σε Κυβερνητικό Πρόγραμμα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Είναι η κάλυψη του θανάσιμου κενού της έλλειψης εναλλακτικής λύσης. Η ανάδειξη στην διακυβέρνηση της χώρας μας δυνάμεων και προσώπων που συμμερίζονται αυτές τις αρχές.

Γνωρίζουμε πολύ καλά τη δυσπιστία και την απώλεια της εμπιστοσύνης της κοινωνίας προς κάθε πολιτική δράση, κάθε οργανωμένη δύναμη, κάθε κυβέρνηση. Όσες και όσοι από μας έχουμε ευθύνες, ας τις αποδεχθούμε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όλες κι όλοι μας που μπορούμε να συνεργασθούμε, τουλάχιστον τη στιγμή του μεγάλου «Ναι» ή του μεγάλου «Όχι», έχουμε πει «Όχι», ό,τι τίμημα κι αν είχε αυτό. Κι αυτός είναι ο νόμος μας. Όχι το βόλεμα κι η προδοσία.

Τέλος, ο κύριος τελικός κριτής για τα εγχείρημά μας είναι η νέα γενιά. Έχει πληγεί καίρια σε όλα τα μέτωπα από τις πολιτικές της Μαύρης Δεκαετίας:  μόρφωση, εξειδίκευση, απασχόληση, οικογενειακή ζωή, χρησιμότητα, αυτοεκτίμηση, προοπτικές, όνειρα. Ναι, έχουμε τη δύναμη και το χρέος, όλες και όλοι μαζί, να απελευθερώσουμε τον καταπιεσμένο δυναμισμό, την έμπνευση, τον πειραματισμό, την εφευρετικότητα, την αισιόδοξη ματιά της νέας γενιάς. Να μπορέσουμε να κάνουμε την πατρίδα μας κυψέλη ανασυγκρότησης και αναγέννησης.

Για να γίνουν με τη δικτύωσή τους οι διάσπαρτες μοναχικές βραχονησίδες ένα πανίσχυρο Αρχιπέλαγος για μια νέα πατρίδα!

Για την οικονομική ανασυγκρότηση και την κοινωνική αναγέννηση!

Για την Επανάσταση και την Απελευθέρωση!

Χτες στη Βουλή ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας εξαπόλυσε του κόσμου τις κοτσάνες σχετικά με το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.

Είπε ότι θα γίνουμε Βόρεια Κορέα. Δεν λέει όμως ότι στο κατά κεφαλή εισόδημα έχουν αφήσει πίσω την Ελλάδα χώρες όπως η αφρικάνικη Γουϊνέα του Ισημερινού ή η Τρίνινταντ και Τομπάγκο, σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία του Παγκόσμιας Τράπεζας. Δεν λέει ότι στο θέμα της ανεργίας σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας είμαστε χειρότεροι από τη μισή Αφρική – Μοζαμβίκη, Σουδάν, Ζάμπια, Γκάνα.


Ο κ. Στουρνάρας δεν λέει ότι σήμερα οιFinancialTimesέχουν πρωτοσέλιδο άρθρο για την Ελλάδα, με τίτλο «Άρρωστη, σε βαριά αγωνία» και εικονογράφηση μια ελληνική σημαία κουρελόπανο, όπως την κατάντησαν ο κ. Στουρνάρας και οι συνένοχοί του. Δεν λέει ότι σε κάθε αναπτυγμένη χώρα όταν εμφανίζεται ο κίνδυνος διάλυσης της οικονομίας, φτώχειας, ανεργίας, η έκφραση που χρησιμοποιείται είναι «μην καταντήσουμε σαν την Ελλάδα» - ένα σερφάρισμα στο διαδίκτυο αρκεί για να το επιβεβαιώσει κανείς.

Ο  Διοικητής έφτασε μέχρι το σημείο να λέει ότι αν πάμε εθνικό νόμισμα - κάτι που το έχουν προτείνει και νομπελίστες στα οικονομικά, που το σκέφτονται, θέλοντας και μη, σοβαρά πια και στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο – θα μας συλλαμβάνουν μόλις βγούμε από τα σύνορά μας. Ας σκεφτεί καλύτερα και σοβαρά μήπως συλληφθεί ο ίδιος στο εγγύς μέλλον, γιατί  είναι συνυπεύθυνος για τα κατά συρροήν εγκλήματα κατά του λαού και την προδοσία του Συντάγματος της Ελλάδας.

Το μόνο που δεν λέει ο κ. Στουρνάρας είναι ότι από την επομένη της καθιέρωσης του εθνικού νομίσματος θα έχουμε όλοι, γυναίκες και άντρες, σύφιλη.

Το γεγονός όμως ότι ο κατεξοχήν άνθρωπος, ως επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας της χώρας, που οφείλει να τοποθετηθεί στο θέμα με ψυχραιμία, με υπευθυνότητα και με παράθεση στοιχείων και μελετών, προσφεύγει σε παιδαριώδεις εκφοβισμούς του απλού κόσμου, δείχνει ότι οι ηρακλείς του ευρώ δεν διαθέτουν πια ούτε ένα πραγματικό επιχείρημα.


www.sxedio-b.gr

Σε σημερινή του ομιλία σε εκδήλωση της ΛΑΕ στο Ναύπλιο ο Αλέκος Αλαβάνος ανάφερε και τα εξής:

Είναι πιστεύω μοναδική η ευκαιρία για τη συνεργασία των ριζοσπαστικών δυνάμεων που προτείνουν ένα εναλλακτικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης έξω από τα πλαίσια της τρόικα. Για τρεις κυρίως παράγοντες.


Πρώτο, γιατί ποτέ ως τώρα δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο σήμερα η πολύπλευρη κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά, και του ευρώ ειδικότερα, και η απαξίωσή της στη συνείδηση της κοινής γνώμης.Brexit, όξυνση της κρίσης στην Ιταλία και Πορτογαλία, μεταναστευτικό αδιέξοδο, μαζική ανασφάλεια, δημόσια περιφρόνηση από τον μέχρι τώρα ιερό σύμμαχο, τις ΗΠΑ του Τραμπ, απογοήτευση της μεσαίας τάξης, ακραία οργή των φτωχών και των ανέργων.

Δεύτερο, ποτέ στην Ελλάδα δεν είχε τόσο μεγάλη στήριξη η αμφισβήτηση του ευρώ, όσο σήμερα, περιλαμβάνοντας πλατύτατα στρώματα του πληθυσμού. Το θέμα του νομίσματος της Ελλάδας έχει γίνει το κύριο θέμα πολιτικής συζήτησης – κι όχι μόνο εντός συνόρων. Ποτέ, τα δύο ρεύματα υπέρ ή κατά του ευρώ, δεν ήταν τόσο κοντά.

Τρίτο, μόνο σε δύο περιπτώσεις το ενδεχόμενο της αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ και τα καταστροφικά σχέδια της τρόικα ήταν τόσο στην επικαιρότητα στους διεθνείς αναλυτές και στον διεθνή τύπο, όσο σήμερα. Την εποχή των πλατειών και την εποχή του άτυχου δημοψηφίσματος. Χάθηκαν αυτές οι δύο, ας μη χαθεί και η τρίτη.

Υπάρχουν από ορισμένους ενστάσεις σε σχέση με τη συνεργασία. Είναι τρεις κυρίως.

Πρώτη, ότι κάποιες δυνάμεις, όπως το Σχέδιο Β, θέτουν θέμα ευρώ, αλλά όχι άμεσα και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι δυνάμεις αυτές όχι μόνο δεν θέτουν ούτε θέμα παραμονής στην Ε.Ε., αλλά σαφώς προειδοποιούν ότι θα έρθουμε σε σύγκρουση μαζί της, και πιστεύουν ότι τότε θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Αν η συνεργασία περιορισθεί μεταξύ των δυνάμεων που θέλουν την άμεση αποχώρηση από την Ε.Ε., θα υπάρξουν πάλι κάποιοι που θα θέλουν άμεση αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, κι αν γίνει στη βάση και του ΝΑΤΟ, κάποιοι θα θέλουν άμεση αποχώρηση κι από τον ΟΟΣΑ, κι αν γίνει στη βάση και του ΟΟΣΑ κάποιοι θα θέλουν κι από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Και ούτω καθεξής. Δικαιολογίες για τα αδικαιολόγητα πάντα βρίσκονται.

Δεύτερη, η ενδελεχής εξέταση του ποινικού μητρώου και του ιατρικού φακέλου κάθε κόμματος και οργάνωσης. Σωστή ίσως, αλλά μόνο στις κρίσιμες επιλογές, γιατί ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλλέτω. Και για να είμαστε συγκεκριμένοι όσοι ήταν στον ΣΎΡΙΖΑ κι αποχώρησαν μετά την ακύρωση του δημοψηφίσματος και πριν το τρίτο μνημόνιο, δοκιμάσθηκαν και μάλιστα δοκιμάσθηκαν στην πυρά. Από εκεί και πέρα ο καθένας ας επιλέξει αν προτιμά να στρατολογήσει πέντε άτομα για αφισοκολλήσεις από κάποιον ανταγωνιστή του ή αν θέλει να συμβάλλει στη δημιουργία ενός μετώπου εκατοντάδων χιλιάδων.

Τρίτη, η φιλοδοξία κάποιων σχημάτων να εκλεγούν από μόνα τους στη Βουλή. Κι εδώ είναι θέμα επιλογής. Αν προτιμάς να διακινδυνεύσεις κι αν είσαι τυχερός να έχεις δέκα «δικούς» σου βουλευτές στη Βουλή ή να πρωταγωνιστήσεις στη δημιουργία μιας ισχυρότατης κοινοβουλευτικής μετωπικής παρουσίας που θα είναι το αντίπαλο δέος, δέος πραγματικό, στο μνημονιακό διασπασμένο στρατόπεδο. Το μάθημα δόθηκε με την ΛΑΕ και την κατάρτιση των συνδυασμών της στις τελευταίες εκλογές, κι ήταν πικρό για όλους.

Υπάρχουν όμως και τρείς λόγοι που δεν σηκώνει πια ούτε μέρα ούτε νύχτα καθυστέρησης. Μπροστά μας είναι η τελευταία ευκαιρία.

Πρώτος, η μαζική επίθεση των μαζικών μέσων ενημέρωσης, ολομέτωπη, συντονισμένη και ακραία, ενάντια στην άποψη του εθνικού νομίσματος. Κι όχι μόνο αυτών, αλλά και των κομμάτων και βουλευτών του συστήματος από ΝΔ μέχρι ΣΥΡΙΖΑ, και φορέων όπως ο ΣΕΒ. Κοινός παρονομαστής, η αναζωπύρωση του φόβου σε μια κοινωνία που αρχίζει να αναρρώνει  από τα τραύματα της εμπειρίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ του δημοψηφίσματος. Θέλουν να πνίξουν το μωρό, ένα παλλαϊκό αίσθημα που γεννιέται τις μέρες αυτές, μέσα στην κούνια του. Απέναντί τους δεν αρκούν μεμονωμένες φωνές, απαιτείται μια κοινή και ενωμένη αντίσταση.

Δεύτερος, η μεταστροφή της ακροδεξιάς, οσμιζόμενης την μεταστροφή της κοινωνίας, προς θέσεις υπέρ του εθνικού νομίσματος. Επιχειρεί να εισάγει τον δημαγωγικό ρατσιστικό λόγο της Λεπέν, στολισμένο με αντικαπιταλιστικές κορώνες για το νόμισμα, και στη χώρα μας. Το ισχυρότερο μέσο να κλείσει αυτός ο επικίνδυνος δρόμος είναι η ταχύτατη συγκρότηση ενός προοδευτικού λαϊκού μετώπου. Το λάθος του κενού που αφήνει η αριστερά, για να παρελάσουν οι φασίστες και το συγγενολόι τους, που έχει συμβεί στην Γαλλία, στην Βρετανία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Ολλανδία, ας μην επαναληφθεί και στην Ελλάδα.

Τρίτος, αυτή η σημερινή φουσκοθαλασσιά της κοινωνίας κατά της τρόικα και του ευρώ, ας μην εξαντληθεί, ας γίνει μια θαλασσοταραχή που θα συντρίψει όλα τα εμπόδια, για να δώσει τη θέση της σε μια γαλήνη για την επιβίωση και την ανασυγκρότηση του τόπου. Ο λαός χρειάζεται κατεπειγόντως μια υπεύθυνη, αξιόμαχη, ισχυρή, αποφασισμένη δύναμη, που θα τον στηρίξει, θα συμβάλλει ώστε να γίνει πεποίθηση αυτό που είναι στους περισσότερους ακόμη αμφιβολία, προβληματισμός, δισταγμός, αναζήτηση, και να μην εξατμισθεί. Οι διεσπαρμένες σήμερα αριστερές οργανώσεις, με τη συνεργασία στη βάση της διαφορετικότητας, να γίνουν αύριο, όχι μεθαύριο, ο άθραυστος πυρήνας ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου. Οι βραχονησίδες να γίνουν Αρχιπέλαγος.

Ούτε μια μέρα καθυστέρηση, λοιπόν. Ούτε μια νύχτα.

Και για να είμαι σαφής και πρακτικός. Ας γίνει λοιπόν μια δημόσια πρόσκληση προς τις ηγεσίες της ΛΑΕ και της Πλεύσης Ελευθερίας, κόμματα με μια σχετικά μεγαλύτερη επιρροή ή δικτύωση, που και τα δύο έχουν δημοσίως εκφράσει την θετική τους γνώμη σε σχέση με τη συνεργασία. Το αόριστο, ας γίνει συγκεκριμένο. Ας δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα. Η γενική θετική διάθεση, ας γίνει άμεσες συναντήσεις για τη συνεργασία αυτών των δύο χώρων. Αν επιτευχθεί αυτό, θα λειτουργήσει ως μαγνήτης για πολλές, πολλές άλλες πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, κινήσεις και πρωτοβουλίες.

Όσοι δεν επιθυμούν αυτή τη συνεργασία, τους χαρακτηρίζει η ανευθυνότητα. Κι όσοι θέλουν, αλλά δεν τα καταφέρνουν, τους χαρακτηρίζει η ανικανότητα. Δεν χρειαζόμαστε τίποτε από τα δύο. Παρά μόνο την αίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών, το αίσθημα αλληλεγγύης και το χρέος προς τον λαό.-


Σχέδιο Β

Πρώτο, σχετικά με το διεθνές χρέος, όπου το ΔΝΤ αναφέρει ότι είναι μη βιώσιμο κι ότι σε μερικές δεκαετίες θα φτάσει σε εξωφρενικά επίπεδα. Σε αντίθεση όμως με όλα τα μέχρι τώρα προγράμματα σε άλλες χώρες που έχει συμμετάσχει, δεν προτείνει ριζική περικοπή του, αλλά συμφιλιώνεται με την άποψη της Ευρωζώνης για μικροβελτιώσεις των επιτοκίων και της περιόδου αποπληρωμής. Αντί να υποστηρίξει ακύρωση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και πλήρη παύση πληρωμών μέχρι η Ελλάδα να συνέλθει πλήρως.

Δεύτερο, σχετικά με τη δημοσιονομική πολιτική, που την αμφισβητεί μέσω της αντίθεσής του στο πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%. Δέχεται όμως ένα πρωτογενές πλεόνασμα 1,5%, που θα κρατήσει κι αυτό την Ελλάδα σε μια νοσηρή δημοσιονομική πολιτική φορολογικής ασφυξίας των πολιτών και ασήμαντων κοινωνικών και επενδυτικών δημοσίων δαπανών. Αντί να υποστηρίξει την ολοκληρωτική αναστροφή της, με μείωση των φόρων και αύξηση των δαπανών, για να υπάρξει ενεργή ζήτηση και επενδυτική αναβίωση.

Τρίτο, σχετικά με την λιτότητα ως σημαντικό υφεσιακό παράγοντα. Περιορίζεται όμως στα λόγια και την ίδια στιγμή αδίστακτα προτείνει το ίδιο μέτρα λιτότητας στο ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό, πρόσθετα σε αυτά που εφαρμόζει η Ευρωζώνη. Αντί να υποστηρίξει την 180^Ο στροφή που πρέπει να γίνει, αναδεικνύοντας την αγοραστική δύναμη της εξουθενωμένης σήμερα ελληνικής οικογένειας ως κεντρικό παράγοντα για την έξοδο από την κρίση.

Τέταρτο, σχετικά με τις διαρθρωτικές αλλαγές, που τις θεωρεί σωστά κεντρικές για μια οικονομική ανασυγκρότηση. Επιμένει όμως στην ίδια εντελώς αποτυχημένη συνταγή της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και του δημόσιου χώρου, θέτοντας μάλιστα με ένα σαδιστικό τρόπο ως προτεραιότητα τη μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων. Αντί να υποστηρίξει την άμεση εγκατάλειψη της εφαρμοζόμενης νεοφιλελεύθερης και καταστροφικής διαρθρωτικής φιλοσοφίας και την προώθηση μιας ριζικά νέας, που κεντρικό στοιχείο θα έχει την έρευνα, την παιδεία, την τεχνολογία.

Και πέμπτο, σχετικά με τα ανεξόφλητα τραπεζικά δάνεια, που θεωρεί μεγάλο κίνδυνο για την επιβίωση των τραπεζών. Επιμένει όμως σε λύσεις μέσω των αρπαχτικών διεθνών εταιριών, που αναλαμβάνουν ως κοράκια τα κόκκινα δάνεια, εξοντώνουν και πετούν στο δρόμο τους οφειλέτες. Αντί να υποστηρίξει την εφαρμογή της σεισάχθειας, μερικής για όσους έχουν μια σχετική εισοδηματική αντοχή, πλήρους για όσους είναι άνεργοι και χωρίς εισόδημα και από την άλλη την υποχρέωση των τραπεζών να κινούνται όχι πια κερδοσκοπικά, αλλά πλήρως στα πλαίσια μιας κρατικής πολιτικής παραγωγικής ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Το ΔΝΤ βέβαια αποφεύγει να ασχοληθεί σε βάθος με το «στρατηγικό» θέμα για την έξοδο από την ελληνική κρίση, που συζητιέται πια παντού, στο διεθνή τύπο, στις επιστημονικές αναλύσεις, ανάμεσα σε νομπελίστες, από στελέχη των ευρωπαϊκών, κι όχι μόνο, κυβερνήσεων. Κάνει την πάπια, γιατί οι τουλάχιστον οι επιστήμονές του πολύ καλά γνωρίζουν από την εμπειρία των προηγούμενων προγραμμάτων του σε χώρες σε ύφεση, ότι ούτε η ρευστότητα ούτε η κοινωνική ανάκαμψη ούτε η αναπτυξιακή δημοσιονομική πολιτική ούτε η επενδυτική άνοιξη ούτε η αντιμετώπιση του χρέους μπορούν να συμβούν χωρίς το συγκεκριμένο κράτος να διαθέτει το εργαλείο της δικής του νομισματικής πολιτικής».

*Ο Α. Αλαβάνος Σε συνέντευξη του σήμερα στον Πέτρο Ιωάννου, στον ραδιοφωνικό σταθμό Sport-News της Λάρισας

Σχέδιο Β – 9.2.17

«Νεών ποίησιν» αναφέρει ο Θουκυδίδης (Γ, 2) εννοώντας την κατασκευή πλοίων, συγκεκριμένα από τους Λέσβιους όταν αποστάτησαν από την Αθηναϊκή Συμμαχία. «Έτερον δ’ εστί ποίησις και πράξις», γράφει ο Αριστοτέλης (Ηθικά Νικομάχεια, ΣΤ, 4,2), άλλο η δημιουργία κι άλλο η πρακτική, και στην «ποίησιν» ως παράδειγμα δίνει την «οικοδομικήν», αρχιτεκτονική θα λέγαμε σήμερα. Η ποίηση, λοιπόν, με την αρχική διευρυμένη σημασία της δημιουργίας, σε διάκριση με τη σημερινή εξειδικευμένη για τον λόγο με μέτρο ή ρίμα ή ελεύθερο συνειρμό.


Η δημιουργία, είναι μαζί με τη φτώχεια, την ανεργία και την εξάρτηση ένα από τα τέσσερα αδρά χαρακτηριστικά της εποχής της τρόικα. Αυτή όμως όχι με την παρουσία της, αλλά με την ολοκληρωτική απουσία της. Έρημο τοπίο, λειψυδρία, άγονος χώρος, στείρα ζωή, στέρηση από όνειρα. Παντού, σε όλα τα επίπεδα. Στην τάξη του σχολείου, στο χώρο εργασίας, στο τραπέζι του σπιτιού, στο δωμάτιο του νοσοκομείου, στο χώρο της δουλειάς. Σε μια εποχή παγκοσμίων αλλαγών σε εξέλιξη και ασύλληπτης τεχνολογικής επανάστασης η Ελλάδα μένει κλειστή σε ένα είδος διανοητικής απομόνωσης και σήψης, ένα βαλσαμωμένο αποκρουστικό πλάσμα, που άλλοτε είχε ζωή, μέσα σε γυάλα. Όλοι οι διεθνείς δείκτες για την ανάπτυξη, την έρευνα, την εκαπίδευση το επιβεβαιώνουν.

Η αποχώρηση λοιπόν από την Ευρωζώνη και τα συνοδευτικά μέτρα – αμφισβήτηση του χρέους, η ενεργή ζήτηση, βιομηχανικός ανασχεδιασμός, η δημοσιονομική αλλαγή, οι ελεγχόμενες τράπεζες – είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για μια εναλλακτική πολιτική ανοικοδόμησης και ανασυγκρότησης. Δεν αρκούν όμως. Είναι το αμυντικό κυρίως κομμάτι ενός νέου προγράμματος.

Η επιθετική πλευρά μιας πολιτικής ανασυγκρότησης

Η εποχή που ζούμε ορίζεται από την ένταση των κρισιακών φαινομένων του παγκόσμιου καπιταλισμού, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, τον προστατευτισμό, τον πολιτικό και στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό. Από την άλλη, και παραδόξως, ορίζεται από μια ασύλληπτη επιστημονική επανάσταση στην πληροφορική, τις επικοινωνίες, την τεχνητή νοημοσύνη, τη ρομποτική, τη βιολογία. Υπάρχουν πλευρές όπου ο καπιταλισμός αξιοποιεί το τεχνικό θαύμα σε όφελός του, όπως με τοBitcoinγια το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, υπάρχουν πλευρές όπου συνεργατικές προσπάθειες το αξιοποιούν σε όφελος της κοινωνίας, όπως ηWikipediaπου συνέτριψε τον επιχειρηματικό κολοσσό τηςEncyclopediaBritannica.

Αυτό ακριβώς, ένα ορυχείο με πολύτιμα μεταλλεύματα, αξίζει να αξιοποιήσουμε. Είναι το επιθετικό σκέλος ενός προγράμματος ανασυγκρότησης, επιθετικό με την έννοια αυτού που «σπάει τις ρίζες» κατά τον Αδαμάντιο Κοραή που δημιούργησε τον όρο «ριζο-σπαστικός», του καινοτόμου, του αντισυμβατικού, του ασυμφιλίωτου με τα παρακμιακά καθυστερημένα δεδομένα της χώρας μας, του δημιουργικού, του οραματικού. Ένα πρόγραμμα που απελευθερώνει όλες εκείνες τις προωθημένες δράσεις της εποχής μας σε όφελος της κοινωνίας και του τόπου, τις οποίες απαγορεύουν η λιτότητα, η δημοσιονομική απολυτοποίηση, η παρακμή. Ένα πρόγραμμα που έρχεται από το μέλλον που σε κάποιες χώρες είναι και παρόν. Επαναστατικό.

Αντιπαλότητα στο καπιταλιστικό κράτος

Τις τελευταίες δεκαετίες η αριστερά στην πλατιά λαϊκή συνείδηση ταυτιζόταν με την κοινωνική δικαιοσύνη. Η κεντροδεξιά με τον εκσυγχρονισμό. Μετά την εμπειρία των δύο τελευταίων ετών η αριστερά ταυτίζεται με το τίποτε ή έστω τον καιροσκοπισμό και την ιδιοτέλεια. Είναι στα χέρια μας να αποδείξουμε πως η αριστερά και εξακολουθεί να εμπνέεται από την αρχή της κοινωνικής ισότητας και είναι και η πρωτοπορία μιας πνευματικής επανάστασης.

Δεν είναι αδύνατο αυτό. Είναι δύσκολο. Και χρειάζεται να αλλάξουμε πολλά στη νοοτροπία μας.

Ας πάρουμε το θέμα του κράτους συνολικά. Η επίθεση της τρόικα προς τη δημόσια περιουσία έχει ως αποτέλεσμα εκ των πραγμάτων να λειτουργούμε ως υπερασπιστές του κρατικού πλούτου. Η ανάγκη επενδύσεων για την έξοδο από την ύφεση μας οδηγεί στην υποστήριξη του κύριου δυνατού επενδυτή, όπως έχει δείξει διεθνώς η πραγματικότητα σε αντίστοιχες υφεσιακές συνθήκες, του κράτους. Χωρίς να το θέλουμε κατά κάποιο τρόπο ερχόμαστε στη θέση του συμμάχου του καπιταλιστικού κράτους. Σα να νοσταλγούμε επιστροφή στην εποχή πριν τον Γιώργο Παπανδρέου και την τρόικα. Το κράτος αυτό στη συνείδηση της κοινωνίας εμφανίζεται, και είναι, εχθρικό, δυναστευτικό, απρόσιτο, αναίσθητο, διεφθαρμένο και καθυστερημένο. Πολύς κόσμος θεωρεί ότι υπερασπιζόμαστε τη γιγάντωση ενός τέρατος και συνδέει αυτή την άποψη με τη σιωπή που είχε η αριστερά σε καταστάσεις ευνοιοκρατίας συνδικαλιστών στο δημόσιο στο παρελθόν.

Οι αλλαγές στη δημόσια διοίκηση που αξίζει να στηρίξουμε πρέπει να είναι ασύγκριτα πιο ανατρεπτικές από αυτές που προωθεί η τρόικα, αλλά με αντίθετο πρόσημο. Αυτοί θέλουν συρρίκνωση και διάλυση, εμείς μετασχηματισμό και αποκέντρωση. Αυτοί θέλουν Ματ και φοροεισπράκτορες, εμείς νοσηλευτές και δάσκαλους. Ένα κράτος όχι φρούριο, αλλά όπου στους πόρους του θα διεισδύει η αυτοοργανωμένη κοινωνία είτε με τη δημοκρατία μέσα στις δομές του είτε με συμμετοχικές δραστηριότητες είτε με τη μορφή συλλογικών πρωτοβουλιών και κινημάτων (σύλλογοι γονέων, οικολογικοί και πολιστιστικοί σύλλογοι, εταιρίες προστασίας ασθενών, αυτοδιοικητικές συνελέυσεις) είτε με τον δημοκρατικά αυστηρό έλεγχό του.

Η συστολή του κράτους για μας έχει ένα «αναρχικό» χαρακτήρα, αντί να γίνεται υπέρ των μηχανισμών καταστολής ή των μεγαλοεπιχειρηματιών, θα γίνεται υπέρ της κοινότητας και του κοινού χώρου. Στη κατεύθυνση του στόχου που υπογραμμίζει οAlainBadiou, σε μια διάλεξή του πριν δύο μήνες στοUniversityofCalifornia,LosAngeles, «δεν είναι αναγκαιότητα να υπάρχει ένα κράτος με τη μορφή μιας ξεχωρισμένης και εξοπλισμένης δύναμης».

Ο κεντρικός ρόλος της Παιδείας και της Έρευνας

Το ότι δεν το κάνουμε σήμερα αυτό, φαίνεται από μια σειρά πρόσφατα γεγονότα, στα οποία δεν υπάρχει τεκμηριωμένη, αισθητή και κατανοητά εναλλακτική ριζικά μεταρρυθμιστική πρόταση της αριστεράς. Ας θυμηθούμε τις τηλεοπτικές άδειες, την αγροτική πολιτική, τα συνταγματικά θέματα, την παιδεία.

Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα το θέμα της παιδείας. Στη θέση της απομνημόνευσης, ένα σύστημα βασικών θεωρητικών και θετικών γνώσεων, αναλυτική και συνθετική ικανότητα, αγάπη της ελληνικής και μιας ξένης γλώσσας, στοιχεία που εξοπλίζουν με κριτική δυνατότητα, άνετη χρήση της διεθνούς βιβλιογραφίας, αυτοεκτίμηση. Στη θέση του άγριου ατομικισμού και ανταγωνιστικότητας που καλλιεργείται ιδιαίτερα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, εργασίες ομάδας, συλλογικά εγχειρήματα. Στη θέση της επαναληπτικότητας και της μιμητικότητας, η ευρηματικότητα, η καινοτομία, η πρωτοτυπία. Στη θέση της απαίτησης η έμπνευση. Στη θέση της ορθοδοξίας η παρουσίαση αντιμαχομένων απόψεων. Στη θέση του αυτιστικού σχολείου ή της σχολής που δουλεύει για τα προγράμματα των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, οργανική σύνδεση σχολείου με το παραγωγικό και κοινωνικό γίγνεσθαι – μια ομάδα φοιτητών αρχιτεκτόνων θα εμπνευσθούν πολλά από επί τόπου μελέτη και εργασίες με τα κτίσματα από ξερολιθιές των Κυκλάδων. Στη θέση της από καθέδρας διδασκαλίας, το εργαστήρι. Στη θέση των συντεχνιών στο πανεπιστήμιο, άνοιγμα σε πρωτοποριακούς δάσκαλους της ζωής – ένας ψημένος μάστορας μπορεί να μεταφέρει πολύτιμη τεχνογνωσία σε φοιτήτριες και φοιτητές μιας πολυτεχνικής σχολής. Στη θέση της αξιολόγησης – υποταγής στο κεφάλαιο, εκτίμηση από την κοινωνία διδασκόντων και διδασκομένων και ποιοτικά κριτήρια. Στη θέση των κλειστών φεούδων, επιδίωξη συνεργασίας με πρότυπα ιδρύματα του εξωτερικού. Στη θέση μόνο του κινητού, και υπολογιστής για κάθε διδασκόμενο ακόμα και της πιο φτωχής οικογένειας. Στη θέση ενός προγράμματος (δίκαιων) συνδικαλιστικών διεκδικήσεων των διδασκόντων από τη μεριά των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ενσωμάτωσή του σε ένα συνολικό πλαίσιο για τα δικαιώματα, υποχρεώσεις, κριτήρια, διαρκή εκπαίδευση, πρότυπη διδασκαλία, διεθνή εμπειρία. Αντί για το ολοήμερο σχολείο, σχολείο που οι μαθητές θα θέλουν να περνούν όλη τη μέρα.

Το θέμα της εκπαίδευσης, της έρευνας, της τεχνολογίας είναι πρωτεύουσας σημασίας σε ένα ριζοσπαστικό εναλλακτικό πρόγραμμα. Αν δούμε τον σημερινό κόσμο θα παρατηρήσουμε ότι είναι κεντρικό σχετικά με τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες κάθε εθνικής ή υπερεθνικής οικονομίας. Έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με το μέλλον της γιγαντιαίας γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας τωνBMWκαιVolkswagenαπό τον ενδεχόμενο και επικείμενο ανταγωνισμό των αμερικανικών εταιριώνAppleκαιGoogleμε τα αυτοκίνητα χωρίς οδηγό. Ο ισχυρός βρετανικός κλάδος των πρακτορείων ταξιδιών όπως ηTuiκλονίζεται από τη διαδικτυακή καινοτομία και την εξασφάλιση φθηνότερης φιλοξενίας από τηνAirbnb.

Τεχνολογία για την Κοινωνία και Απασχόληση

Ας σκεφτούμε το θέμα της μικρής επιχείρησης στην Ελλάδα. Η ισχνή παρουσία βαριάς βιομηχανίας και η διασπορά μικρών μονάδων, αναποτελεσματικών, καθυστερημένων, μη παραγωγικών, λιανικού εμπορίου κατά το πλείστον, αποτελεί μια μεγάλη αδυναμία της χώρας μας. Αυτή η διασπορά, η τάση προς την μικρή επιχείρηση, με εντελώς άλλους όρους, θα μπορούσε στις σημερινές συνθήκες να αξιοποιηθεί θετικά. Η επανάσταση στην πληροφορική και την τεχνική επιτρέπει την άνθιση επιχειρήσεων μικρού μεγέθους με ένα υποστηρικτικό μάλιστα τραπεζικό σύστημα, με καινοτομία, ευρηματικότητα και διεισδυτικότητα ακόμα και στις διεθνείς αγορές. Τεχνολογικές κατακτήσεις, όπως για παράδειγμα οι «3Dεκτυπωτές» όπως λέγονται, ή αλλιώς «προσθετική βιομηχανία», λόγω της ικανότητας να χρησιμοποιεί στρώμα στρώμα πλαστικά ή μέταλλα ή χαρτί και να χτίζει, δίνει τις δυνατότητες παραγωγής σε μικρή κλίμακα προϊόντων επώνυμων, με ιδιαίτερα χρηστικά, τεχνικά και αισθητικά χαρακτηριστικά. Η πληροφορική δίνει τη δυνατότητα για ψηφιακούς συνεταιρισμούς, οριζόντιες συνεργασίες, προωθημένες πρακτικές, για διαδραστικότητα και αμοιβαιότητα.

Έχουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα «πώς μπορούμε να εξασφαλίσουμε απασχόληση σε μια θεόρατη μάζα ανέργων, ιδιαίτερα νέων;». Η πληροφορική και η επικοινωνία ιδιαίτερα δίνουν πρόσθετες δυνατότητες για δουλειά στο σπίτι, δουλειά τη νύχτα, δουλειά χωρίς δεσμευτικό ωράριο. Έχουμε μια θεόρατη μάζα ανέργων νέων, η ικανότητα για ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα να απαντήσει στο ερώτημα «πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε την επιστημονική επανάσταση για να εξασφαλίσουμε μαζική απασχόληση» είναι στρατηγικής σημασίας. Ειδικά για εκείνους που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να έχουν πλήρη απασχόληση: είτε γιατί σπουδάζουν είτε γιατί απόκτησαν οικογένεια είτε γιατί μπορούν να εργασθούν τη νύχτα είτε γιατί χρειάζονται ένα συμπληρωματικό εισόδημα είτε γιατί επιθυμούν την αυτονομία τους. Εννοείται με δίκαιες αμοιβές και ασφαλιστική κάλυψη.

Πατρίδα στα πλαίσια του οικουμενισμού

Μέσα από μια τέτοια σκοπιά πρέπει να δούμε κι ένα άλλο μεγάλο θέμα. Οι εξελίξεις, ειδικά της τελευταίας δεκαετίας, έχουν οξύνει ένα είδος διηνεκούς δίπολου ανάμεσα στην έννοια πατρίδα και την έννοια διεθνικότητα. Πολλές φορές φτάνει στα άκρα ανάμεσα σε μια πατριδοκαπηλεία, που αποκτά απήχηση ανάμεσα σε λαϊκό κόσμο, κι ένα ευρωδογματισμό, που παρατηρείται στους ισχυρούς κύκλους. Δεν χρειάζεται να ταλαντευθούμε ποια θα είναι η επιλογή μας ανάμεσα σε πατριωτισμό και διεθνισμό, ούτε να επιλέξουμε μια μέση λύση, ούτε να αναζητήσουμε μια κεντρώα ισορροπία. Χρειάζεται να αναδειχθούμε πρωτοπόροι και στους δύο πόλους, αλλά με απόλυτα διαφορετικούς όρους προσδιορισμού. Απαλλαγή από την εξάρτηση και την υποταγή, ανάκτηση της αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας διεθνώς.

Η ιστορία εδώ, ακόμα κι ο μύθος, μας βοηθάει. Παρά τη μόνιμη σχεδόν εξάρτηση της χώρας από την ανεξαρτησία μέχρι σήμερα και των ιδεολογικών ρευμάτων που την διασχίζανε, όλες οι μεγάλες στιγμές αυτού του τόπου και των πολιτισμών του σχετίζονται με τις σχέσεις του με τον έξω κόσμο. Ο Κάδμος έφτασε στην Θήβα από την Φοινίκη. Η Μίλητος γέννησε τη φιλοσοφία γιατί ήτανmeetingpointμε την Ανατολή. Οι αποικίες ήταν ένα δίκτυο εμπορικών και πνευματικών και πολιτισμικών αλλαγών σε όλη τη Μεσόγειο. Δεκάδες αιώνες μέσα σε πολυεθνικές αυτοκρατορίες των Ρωμαίων, των Βυζαντινών, των Οθωμανών. Ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός και η γαλλική επανάσταση ενέπνευσαν τον Ρήγα Φεραίο. Το ΕΑΜ είναι η πατριωτική έκφραση του διεθνούς αγώνα των λαών ενάντια στον φασισμό και τον ναζισμό.

Η «πατρίδα» δεν θα κατακτηθεί μέσα σε ένα στεγανοποιημένο χώρο περίκλειστο από τα σύνορά μας, αποστειρωμένο από κάθε διεθνές μικρόβιο. Αυτό μπορεί γίνει μέσα σε ένα παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πλαίσιο, από μια πλευρά άγριο, τελματώδες, με ναρκοπέδια αλλά και μεγάλες ευκαιρίες. Για να χρησιμοποιήσουμε την ίδια διάλεξη τουBadiou, στόχος είναι «ο συγκεκριμενοποιημένος οικουμενισμός απέναντι στις κλειστές ταυτότητες».

Όπως αναφέρθηκε πριν για το κράτος ότι είμαστε πιο ανατρεπτικοί από την τρόικα αλλά αλλιώς, έτσι εδώ είμαστε πιο διεθνικοί και πιο συνεργάσιμοι με θετικές δυνάμεις στην Ευρώπη αλλά αλλιώς, στη βάση της ισοτιμίας, του αμοιβαίου οφέλους, της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού.

Ένα από τα βασικά σημεία που θα κρίνουν το οικονομικό μέλλον της χώρας είναι η ικανότητά της να αποκτήσει μια ενεργή θέση, ανάλογη φυσικά με τα μέτρα μας, μέσα στην πιο προωθημένη διεθνή συνεργασία. Στη δεκάδα των πιο αναπτυγμένων τεχνολογικά χωρών του κόσμου συμπεριλαμβάνονται χώρες μικρού μεγέθους όπως η Φιλανδία, η Σουηδία, το Ισραήλ.

Μπορεί να αλλάξει ο δρόμος της πνευματικής καθίζησης σε αυτό τον τόπο. Μπορεί να είναι η αριστερά που θα κάνει την πρόταση. Υπάρχουν ευνοϊκοί παράγοντες. Η οικογένεια με παιδοκεντρικά χαρακτηριστικά, ιδιαίτερα σε σχέση με την εκπαίδευση ακόμα και σε μια εποχή μαζικής ανεργίας των πτυχιούχων. Η συμβολή εκπατρισμένων στο εξωτερικό Ελλήνων, ιδιαίτερα νέων, στα γράμματα, τις επιστήμες. Οι μικροί διάχυτοι πυρήνες δημιουργίας και ανησυχίας. Ακόμη και μια παιδαγωγική σχέση, σε διάκριση από τη σημερινή συμπλεγματική, που μπορούμε να αποκτήσουμε με την εύφορη ακόμα πολιτιστική κληρονομιά αυτού του τόπου.

Το Μέτωπο ως Διάλογος και Εργαστήρι

Ζούμε σε μια εποχή όπου δημαγωγικές δυνάμεις αναδεικνύονται ή διεκδικούν την εξουσία με δύο τρία απλουστευτικά συνθήματα.Buy American and hire American,o Trump. AunomduPeuple,ηMarinelePen.Είναι αναγκαίο και χρειάζεται μεγάλη ικανότητα για μια πολιτική δύναμη να συμπυκνώνει με ελάχιστες απλές λέξεις το πρόγραμμά της.

Γιατί να μην περιορισθούμε μόνο σε αυτό, με τα τρία συνθήματα που χωρούν άνετα σε μια αφίσα, χωρίς αναζητήσεις, λεπτομέρειες και πολυτέλειες; Τη στιγμή μάλιστα που η δυσφορία έναντι στο ευρώ πλησιάζει να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα;

Διότι δεν μπορεί να είναι δημαγωγικός ο χαρακτήρας της αριστεράς. Διότι η αριστερά αγωνιά για την ανασυγκρότηση του τόπου και όχι για μια κοινοβουλευτική κλοπή της τυπικής εξουσίας. Διότι η ευφυής κωδικοποίηση είναι εξαιρετικά χρήσιμη και για μας, αλλά εφόσον εκφράζει ένα επεξεργασμένο πρόγραμμα. Και κυρίως διότι η πολιτική δύναμη που θα ανοίξει ένα παράθυρο προς το φως στο τείχος της απελπισίας μιας ανήσυχης παγκοσμιοποιημένης γενιάς, που μαθαίνει στα ηλεκτρονικά μέσα πριν μάθει την αλφαβήτα, είναι εκείνη που θα έχει τον τελευταίο λόγο.

Η ύπαρξη ενός εναλλακτικού προγράμματος μετασχηματισμών είναι αναγκαία και για άλλο λόγο. Σήμερα οι δημόσιες υπηρεσίες δεν έχουν φτάσει στην καθολική κατάρρευση κι αυτό οφείλεται στην ανιδιοτελή θετική προσφορά όχι όλων, αλλά ενός σημαντικού τμήματος των εργαζομένων. Η εγκατάλειψη όμως των δημοσίων υπηρεσιών γεννά συνεχώς και απλώνει ένα κλίμα νοσηρότητας, παρακμής, γκρίνιας, εχθροτήτων, αδιαφορίας και κυνισμού.

Ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων μπορεί να φέρει έναν αέρα από μέλλον σε ένα αναερόβιο και μικροβιακό περιβάλλον. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα εδώ η εμπειρία από τη δημιουργία του ΕΣΥ, μια από τις θετικές αλλά ανολοκλήρωτες και προδομένες αλλαγές του τότε ΠΑΣΟΚ. Νέοι γιατροί και νοσηλευτές εισόρμησαν σε ένα ξεχαρβαλωμένο σύστημα, με υψηλή αυτοεκτίμηση λόγω της μισθολογικής αύξησης, με την αίσθηση των οικοδόμων μιας νέας υπηρεσίας υγείας με αποασυλοποίηση, με νοσοκομειακή αποκέντρωση, με πρωτοβάθμια περίθαλψη, με πόρους για οργάνωση διεθνών συνεργασιών, με επιστημονικά σεμινάρια και εκπαιδευτικές άδειες.

Η συνάντηση και οι συζητήσεις (που έχουν καταντήσει ατελείωτες) ανάμεσα σε οργανώσεις είναι χρήσιμες και αναγκαίες, όταν δώσουν επιτέλους καρπούς, για την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της άποψης για ελευθερία από την Ευρωζώνη. Είναι πολύ μεγαλύτερη η ευρύτητα, το βάθος, η προσπάθεια που απαιτείται για ένα μέτωπο ανασυγκρότησης της πατρίδας μας και αναπτέρωσης των λαού μας.

Η αριστερά από μόνη της δεν αρκεί, μπορεί όμως να πυροδοτήσει και να δικτυώσει ένα τέτοιο εγχείρημα. Όπως είναι απαραίτητα τα πιο επαναστατικά στοιχεία από τον χώρο της εργασίας, τα πιο αυθεντικά στοιχεία των κινημάτων, είναι απαραίτητες οι πιο αξιόλογες πρωτοβουλιακές δυνάμεις του τόπου, ανεξάρτητα από τις γραμματικές τους γνώσεις.

Μια ευρύτερη κοινωνικοπολιτική συνάντηση, που δεν διστάζει να συμπεριλάβει τρελούς επιστήμονες, ασυμβίβαστους νέους, ανήσυχα πνεύματα, ανορθόδοξους θεωρητικούς, μανιακούς της πληροφορικής και της βιολογίας, πειραματικούς καλλιτέχνες, καταραμένους ποιητές. Μια συνεννόηση που μπορεί να βγάλει από τη μοναχικότητα πολυάριθμες μικρές συλλογικότητες αναζητήσεων και συζητήσεων σε επιστημονικούς χώρους, κύκλους φοιτητών, παρέες έμπειρων συνταξιούχων, ακόμα και νέων επιχειρηματιών.

Περίπλοκο και δύσκολο; Όχι, περιπετειώδες και δημιουργικό. Μέτωπο, εκτός από αλληλεγγύη και πάλη, είναι διάλογος. Είναι φαντασία. Είναι εργαστήρι. Μια διαδικασία που ο Αριστοτέλης θα ονόμαζε «ποιητική».-



πηγή sxedio-b.gr

«Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ίχνος ντροπής μέσα του.

Αυτός είναι που εφαρμόζει τα δύο πρώτα μνημόνια, υπογράφει το τρίτο μνημόνιο, « ο Σόιμπλε βαράει το νταούλι και ο Τσίπρας χορεύει » στο σκοπό του Γερμανού και το γλέντι τους το πληρώνει πανάκριβα η κοινωνία, αυτός είναι που πριν τις εκλογές έλεγε δημόσια στο λαό « το ευρώ δεν είναι φετίχ » και τώρα από τις Βρυξέλλες μας λέει ότι το εθνικό νόμισμα είναι σχέδιο του Σόιμπλε.

Κατά τον Τσίπρα νομπελίστες όπως ο Κρούγκμαν, που υποστηρίζει ότι χωρίς πρόγραμμα για εθνικό νόμισμα δεν μπορούμε να κάνουμε καν την πιο στοιχειώδη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, είναι προφανώς πουλημένοι και φερέφωνα του Σόιμπλε.

Άλλο η κριτική στην άποψη για εθνικό νόμισμα με σοβαρά και τεκμηριωμένα επιχειρήματα, κι άλλο οι χυδαιότητες και οι φτηνιάρικες συκοφαντίες του προέδρου του Σύριζα. Ούτε ο Παπανδρέου ούτε ο Σαμαράς δεν είχαν κατρακυλήσει σε τέτοιο επίπεδο.

Η Ελλάδα έχει ένα ξεπεσμένο πρωθυπουργό και μαζί του ξεπέφτει και η ίδια».