Είχε προλάβει να καταξιωθεί σε διεθνές επίπεδο, αν κι έφυγε τόσο νέος, μόλις σε ηλικία 47 ετών. Ο ζωγράφος Στέλιος Φαϊτάκης.

Όπως προσδιόριζε ο ίδιος τον εαυτόν του μέσα στην τέχνη, ένιωθε ριζωμένος στο Βυζάντιο, αλλά ερευνούσε, ανακάλυπτε και χρησιμοποιούσε μια πληθώρα τρόπων καλλιτεχνικής δημιουργίας από διαφορετικές παραδόσεις, όπως τη μεξικανική μνημειακή ζωγραφική, την τέχνη του Θιβέτ, της Ιαπωνίας, τη σχολή της Φλάνδρας και άλλες.

Ο ίδιος συνδύασε τις πολιτισμικές παραδόσεις με στοιχεία που προκύπτουν από την προσεκτική παρατήρηση της σύγχρονης παγκόσμιας κουλτούρας.

Όπως ανέφερε στην προσωπική του ιστοσελίδα ο ζωγράφος, «Σεβόμενος τις επιρροές μου, προσπαθώ ταυτόχρονα να διατηρήσω έναν αμιγώς προσωπικό χαρακτήρα και η δουλειά μου να μην αναπαράγει το ύφος των παλιών μαστόρων».

Ο βίος και η πολιτεία

Ο Στέλιος Φαϊτάκης γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα, όπου έζησε και εργάστηκε. Αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (2003) με καθηγήτρια τη Ρένα Παπασπύρου στο Γ’ εργαστήριο ζωγραφικής.
Παρακολούθησε μαθήματα Αγιογραφίας, ως κατ’ επιλογήν μάθημα, με δάσκαλο τον κ. Σώζο Γιαννούδη.

Θεματικά, ο πυρήνας της δουλειάς του είναι η αποκαλούμενη «ανθρώπινη κατάσταση».

Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε πληθώρα ατομικών και ομαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ άλλων: 1η Μπιενάλε της Ρίγας «RIBOCA» (2018), «Αντίδωρον», έκθεση του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), μέρος της Documenta 14, Κάσελ (2017), «Δικαίωμα στο μέλλον», Μουσείο Τέχνης του 20ου και 21ου αιώνα, Αγία Πετρούπολη (2017), «Τέμπλον», Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης (2017), «Κοινοί ιεροί τόποι», Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΜOMus), Θεσσαλονίκη (2017), Lasco Project #6, με ανάθεση μόνιμης τοιχογραφίας στο κτήριο του Palais de Tokyo, Παρίσι (2016), «Shit and Die», Palazzo Cavour, Τορίνο (2014), 1η Μπιενάλε του Κιέβου (2012), τοιχογραφία στην πρόσοψη του Δανέζικου περίπτερου στην 54η Μπιενάλε της Βενετίας (2011), «Art in the Street», MoCa, Λος Άντζελες (2011) και 1η Μπιενάλε της Αθήνας «Destroy Athens» (2007).

Όποιος είχε επισκεφθεί μάλιστα την 1η Μπιενάλε της Αθήνας «Destroy Athens» (2007), δεν θα ξεχάσει την επίδραση του έργου του και πώς δέσποζε μέσα στην έκθεση η δημιουργία του.

Η τελευταία ατομική έκθεση του Στέλιου Φαϊτάκη έλαβε χώρα το 2018 στην γκαλερί Rabouan Moussion στο Παρίσι με τίτλο «Επιστημονικό Δόγμα».

Πολύπλευρα ενδιαφέροντα

Εκτός από την ζωγραφική, ασκούνταν συστηματικά στις πολεμικές τέχνες, είχε παρακολουθήσει σεμινάρια Οστεοπαθητικής, Τσι Γκόνγκ και λοιπών στοιχείων Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής.

Πώς προσδιοριζόταν καλλιτεχνικά

Στο δικό του προσωπικό σημείωμα για την καλλιτεχνική του δημιουργία, ο Στέλιος Φαϊτάκης στην ιστοσελίδα του έγραφε: «Στα έργα μου χρησιμοποιώ όλων των ειδών τις επιφάνειες, σε διαφορετικές διαστάσεις, από μινιατούρες σε χαρτί μέχρι τοιχογραφίες, παντρεύοντας παραδοσιακά με σύγχρονα υλικά και τεχνικές.

Θεματικά, ο πυρήνας της δουλειάς μου είναι η αποκαλούμενη «ανθρώπινη κατάσταση», η οποία προκύπτει από τα διαρκώς αναπάντητα ερωτήματα της ύπαρξης. Σε αυτό το πλαίσιο, το έργο μου αντλεί την έμπνευσή του από τη θρησκεία και την πνευματικότητα, τη φιλοσοφία, από άλλες μορφές τέχνης, την επιστήμη, τις ανθρώπινες σχέσεις, την ιστορία κ.α και τοποθετεί όλα αυτά τα στοιχεία σε διάλογο μεταξύ τους με σκοπό να δημιουργήσει μια σύνθετη αφήγηση.

Η ανθρωποκεντρική ζωγραφική μου περιλαμβάνει σουρεαλιστικά στοιχεία, είναι γεμάτη από αλληγορίες και παράδοξα, χρησιμοποιεί ελεύθερα τη φαντασία ξεπερνώντας την αυστηρά λογική σκέψη. Η ειρωνεία, το δράμα, οι μεταφορές και οι συμβολικοί κώδικες αποτελούν τα περαιτέρω εργαλεία που συνεργάζονται για να δημιουργήσουν ένα γρίφο, μια παράθεση συγγενών εικόνων με αινιγματικές σχέσεις μεταξύ τους, που πάντα όμως καταλήγουν σε ένα σημείο αρμονικής ισορροπίας.

Θέλησή μου είναι να προσφέρω στον θεατή μια ευκαιρία να αποδράσει από τον ορθολογισμό που επιβάλλει η εποχή της υψηλής τεχνολογίας και της μηχανοποίησης των ανθρώπινων σχέσεων, να βρεθεί σε τόπους που βρίσκονται πέρα από τον χρόνο, να θέσει εκείνα τα ερωτήματα που θα διευρύνουν την αντίληψή του και να βελτιώσει τη σχέση του με τον κόσμο που τον περιβάλλει.

Η Δυτική σκέψη, τείνοντας όλο και περισσότερο προς μια μηχανιστική αντίληψη του κόσμου και του ίδιου του ανθρώπου, έχει συστηματικά απορρίψει έννοιες όπως «μαγεία» και «μυσταγωγία» υποβαθμίζοντας την σημασία τους. Η δουλειά μου είναι εδώ για να συνεισφέρει στο να επανέλθουν εκεί όπου αισθάνομαι πως τους αξίζει να βρίσκονται, ειδικά όταν εμπλέκεται η τέχνη: στην κορυφή των φιλοφρονήσεων.»

(Πηγή φωτογραφιών: https://www.steliosfaitakis.com/)

έθανε ο Φερνάντο Μποτέρο, Κολομβιανός ζωγράφος και γλύπτης, ανακοίνωσε σήμερα ο πρόεδρος της Κολομβίας, Γουστάβο Πέτρο.

"Πέθανε ο Φερνάντο Μποτέρο, ο ζωγράφος των παραδόσεων και των ατελειών μας, ο ζωγράφος των αρετών μας", τόνισε ο Κολομβιανός πρόεδρος με ανάρτησή του στην πλατφόρμα Χ.

Δεν έδωσε λεπτομέρειες για την τοποθεσία του θανάτου του.

Ο Φερνάντο Μποτέρο, γεννημένος το 1932 στο Μεντεγίν, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα.

Έφυγε από την ζωή την Κυριακή (13/08) ο σπουδαίος ζωγράφος, με καταγωγή από την Λευκοπηγή Κοζάνης, σε ηλικία 90 ετών, Μανώλης Δραγώγιας.

Ο Μανώλης Δραγώγιας υπήρξε μεγάλος ζωγράφος με τα έργα του να κοσμούν αίθουσες, πινακοθήκες, μουσεία γραφεία και οικίες. Το 2010, ο Μανώλης Δραγώγιας τιμήθηκε από το Δήμο Κοζάνης με το αργυρό μετάλλιο της πόλης, με τη συμπλήρωση 55 χρόνων εικαστικής δημιουργίας.

Όπως μεταδίδει η ΕΡΤ, ο γνωστός ζωγράφος τον Απρίλιο του 2019 παρουσίασε για τελευταία φορά στην Κοζάνη μια σειρά από έργα του στο λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης. Έργα του Μανώλη Δραγώγια βρίσκονται στο Δημαρχείο και στο Λαογραφικό Μουσείο της Κοζάνης, όπως και σε άλλες δημόσιες ή ιδιωτικές συλλογές. Ανάμεσα στους πίνακες του περιλαμβάνονται: “11 Οκτωβρίου 1912” (που αναπαριστά την απελευθέρωση της Κοζάνης), “Ψαρόβαρκες αγκυροβολημένες”, “Βάρκες στην αμμουδιά”, “Σύνθεση με ψαρόβαρκα, βότσαλα και θάλασσα”, “Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους” κ. ά. Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κοζάνης μάλιστα εξέδωσε και ένα λεύκωμα τιμητικό, με έργα που είχε επιλέξει ο ίδιος.

Η κηδεία του Μανώλη Δραγώγια θα γίνει στις 15 Αυγούστου 2023 στις 11:30 το πρωί στον ιερό ναό Αγίου Γεωργίου στο Κάτω Σχολάρι Θεσσαλονίκης όπου βρισκόταν και η κατοικία του.

Το βιογραφικό του Μανώλη Δραγώγια

Γεννήθηκε στη Λευκοπηγή της Κοζάνης το 1933. Το 1962 εγκαταστάθηκε στο Αμβούργο της Γερμανίας, όπου σπούδασε ζωγραφική για δύο περίπου χρόνια στο εργαστήριο του Αλ. Γκεόργκυ. Εκεί ειδικεύεται στην τεχνική της σπάτουλας και δέχεται τις επιδράσεις του ιμπρεσιονισμού. Στη Γερμανία, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος αργότερα, συγκινείται και εμπνέεται από τα διδάγματα της Σχολής του Μονάχου. Το 1964, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και διδάσκει στην ιδιωτική σχολή "Κοραής".

Η θεματογραφία του επικεντρώνεται στα τοπία με ποτάμια, λίμνες, θάλασσες και ακτές, καρνάγια και αρσανάδες και ψαρόβαρκες, αλλά και στην καθημερινότητα των ανθρώπων του χωριού και τα λαογραφικά συμβάντα. Εκπροσωπεί την τάση του ιμπρεσιονιστικού υπαιθρισμού, με εμφανείς επιρροές από τις θαλασσογραφίες του Ρώσου ζωγράφου Ιβάν Αϊβαζόφσκι (Ivan Aivazovski, 1817 - 1900) και από τον τοπιογράφο Ιβάν Σίσκιν (Ivan Shishkin, 1832 - 1898) στη ζωγραφική του δάσους.

Με εκθέσεις του σε όλη τη Μακεδονία, μέσα από τοπία της Κοζάνης, της Βέροιας, της Καστοριάς και της Χαλκιδικής ή τις προσωπογραφίες των ανθρώπων του χωριού και της θάλασσας, εκφράζει έντονα τα συναισθήματά του για το σκληρό αγώνα της ζωής στην ύπαιθρο. Στην απόδοση των ανθρώπινων μορφών χρησιμοποιεί ανθρωποκεντρικές φόρμες.

Έργα του Μανώλη Δραγώγια βρίσκονται στο Δημαρχείο και στο Λαογραφικό Μουσείο της Κοζάνης, όπως και σε άλλες δημόσιες ή ιδιωτικές συλλογές. Ανάμεσα στους πίνακες του περιλαμβάνονται: "11 Οκτωβρίου 1912" (που αναπαριστά την απελευθέρωση της Κοζάνης), "Ψαρόβαρκες αγκυροβολημένες", "Βάρκες στην αμμουδιά", "Σύνθεση με ψαρόβαρκα, βότσαλα και θάλασσα", "Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους" κ. ά.

Το 2010, ο Μανώλης Δραγώγιας τιμήθηκε από το Δήμο Κοζάνης με το αργυρό μετάλλιο της πόλης, με τη συμπλήρωση 55 χρόνων εικαστικής δημιουργίας.

Έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη (9.08) σε ηλικία 84 ετών ο Brice Marden, ο κορυφαίος ζωγράφος που έδωσε νέα ώθηση στην αφαίρεση και αναζητούσε συνεχώς νέες κατευθύνσεις, έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Ο Marden μετρούσε έξι δεκαετίες καλλιτεχνικής πορείας. Στο βιογραφικό του μεταξύ άλλων αναφέρονται οι σπουδές στο Γέιλ με τον Άλεξ Κατζ και τον Τζον Σούλερ. Τη δεκαετία του 1960 μελέτησε το έργο του Τζάσπερ Τζονς ενώ διατέλεσε και βοηθός στο στούντιο του Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ. Η διαδρομή του, ταυτισμένη με τη χειρονομιακή απλότητα, περιλαμβάνει ένα corpus δημιουργίας στο οποίο συνυπάρχουν οι διαγραμματικές αποτυπώσεις του μινιμαλισμού, ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός, στοιχεία από την αρχαία καλλιγραφία και την ποίηση.

Ο θάνατός του ανακοινώθηκε από την κόρη του Mirabella Marden που ανάρτησε στο Instagram πως «έφυγε» την Τετάρτη στο σπίτι του στο Tίβολι της Νέας Υόρκης.

Όταν στην γενιά του οι ζωγράφοι αναζητούσαν να ‘ξεφύγουν’ από τα περιορισμένα όρια του καμβά και του κάδρου, ο Marden επινόησε από την αρχή τη σχέση κάδρου και τέχνης λέγοντας : «Είναι απλά ο δικός μου τρόπος να εκφράσω αυτό που μένει να ειπωθεί». Αναφερόμενος στα «τετράγωνα» της τέχνης του, είπε πως πρόκειται για μία «μεγάλη ανθρώπινη επινόηση».

Στην πρώτη του ατομική έκθεση, το 1966, στην γκαλερί Bykert της Νέας Υόρκης, παρουσίασε μια σειρά από «επίπεδα μονόχρωμα», σε «σβησμένα χρώματα».

«Ένα ακαθόριστο χαρακτηριστικό χρώμα», σημείωσε το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης «από αδρές και λεπτές πινελιές που μαρτυρούν ως γεγονός την βαρύτητα και την δουλειά του καλλιτέχνη».

Εκείνη την εποχή ο Marden ζούσε μία μποέμικη ζωή, ενώ συναναστρεφόταν τροβαδούρους και ποιητές του Greenwich Village. Στην έκθεσή του στην γκαλερί Bykert, αποτίνει φόρο τιμής στον Bob Dylan και Nico.

Όσο προχωρούσαν οι εικαστικές του αναζητήσεις κατέληγε σε μινιμαλιστικές φόρμες έως ότου, το 1984, ζωγράφισε «Μονόχρωμα», που δούλευε εμπνευσμένος από την ανατολίτικη καλλιγραφία.

Η σειρά του με τίτλο «Ψυχρό βουνό», από το 1989 έως το 1991, αναφερόταν επίσης στην Δυναστεία Tang και συγκεκριμένα στον ποιητή Hanshan. To κάθε έργο ξεκινούσε με ένα τοπίο, που ΄έσβηνε’ σταδιακά για να αποδώσει μία εντύπωση αφαίρεσης.

«Ο Marden», γράφει η κριτικός τέχνης Roberta Smith, «δημιούργησε ένα είδος status σαν από φωτιά, κάτι που θυμίζει έναν Georgio Morandi, μιας ριζοσπαστικής αφαίρεσης, έναν δημιουργό του αναπάντεχα ωραίου, εξαιρετικά καλοδουλεμένων (και ακριβών) έργων.

Παίρνοντας ως πρόκληση το κίνημα της Αφαίρεσης από τους Jasper Johns και Robert Rauschenberg, o Brice Marden, τίμησε τους καλλιτέχνες που προηγήθηκαν από εκείνον, υποστηρίζοντας για τον Johns συγκεκριμένα πως: Προσέθεσε μία άλλη διάσταση στην έννοια “πραγματικότητα”. «Άλλωστε, είναι η σημαία πραγματικότητα;».

Η σχέση του με την Ελλάδα

O Brice Marden κάθε χρόνο ερχόταν στην Ύδρα που αγάπησε, και έτσι το νησί του Σαρωνικού έγινε δεύτερη πατρίδα του αφού είχε δικό του σπίτι και δούλευε ασταμάτητα. Στην `Υδρα στην περιοχή Καμίνι υπάρχει και οδός «BRICE MARDEN». Κάθε πρωί καθόταν στην ίδια θέση σε ένα ζωντανό καφενείο συχνά μόνος του η με κάποιους καλλιτέχνες. Αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο της `Υδρας , φαινόταν πάντα νέος, ωραίος και χαμηλών τόνων και σεμνός. Εντυπωσιακά σεμνός.

Ο διάσημος καλλιτέχνης ξεχώρισε όχι μόνον σαν ζωγράφος της Αφαίρεσης αλλά και σαν μία ξεχωριστή παρουσία κι έτσι θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας.

Νοητά «επιστρέφει» στη γενέτειρά του τα Φιλιατρά, ο αείμνηστος παγκόσμιας εμβέλειας εικαστικός καλλιτέχνης Παύλος Διονυσόπουλος. Με την επιμέλεια της Kapopoulos Fine Arts και του συνεργάτη του Μουσείου Χρήστου Τσοροβά εγκαινιάζεται στις 25 Ιουλίου έκθεση σημαντικών έργων του Pavlos στο Μουσείο Πάνου και Ηλία Ηλιόπουλου, το οποίο αποτελεί έναν πολιτιστικό φάρο για την ευρύτερη περιοχή. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου.

Η διοργάνωση της έκθεσης έχει στόχο να τιμήσει το έργο του Παύλου Διονυσόπουλου που ταξίδεψε στα πέρατα της γης και να δώσει την ευκαιρία τόσο στην τοπική κοινότητα της Μεσσηνίας, όσο και στους επισκέπτες της περιοχής, να έρθουν σε επαφή μαζί του. Μια πολύτιμη γέφυρα θα δημιουργηθεί, ώστε και νεότεροι καλλιτέχνες και ενδιαφερόμενοι να ενθαρρυνθούν, ώστε να ανακαλύψουν τη δύναμη και τη μαγεία της τέχνης του και την κληρονομιά που άφησε πίσω του.

Η έκθεση περιλαμβάνει σημαντικά έργα του Παύλου που προέρχονται από ιδιωτικές συλλογές και την προσωπική συλλογή του Βαγγέλη Καπόπουλου, ο οποίος θεωρεί χρέος του να τιμήσει τον κορυφαίο Έλληνα δημιουργό: «είχαμε πολύ στενή σχέση με τον Παύλο. Για δεκαπέντε χρόνια τον επισκεπτόμουν συχνά στο ατελιέ του ή στο Παρίσι ή στην Αθήνα.

Ήταν ένας από τους πιο ανοιχτούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Κοντά του άλλαξε εντελώς η οπτική μου και άνοιξαν οι ορίζοντες μου στην σύγχρονη παγκόσμια τέχνη. Ο Παύλος πίστευε ότι η ελληνική αγορά τέχνης, έπρεπε και μπορούσε να ανοίξει σε σύγχρονους σημαντικούς καλλιτέχνες παγκόσμιας εμβέλειας, κάτι που πετύχαμε στη συνέχεια, φέρνοντας στην Ελλάδα κορυφαίους δημιουργούς με δική του πρόταση. Νοιώθω ότι του οφείλω πολλά και είμαι πολύ συγκινημένος για τη διοργάνωση της έκθεσης με έργα του, στον τόπο που γεννήθηκε και πλέον αναπαύεται από τον Ιούνιο του 2019 που τον χάσαμε.»

Οι επισκέπτες της έκθεσης θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν έργα που δημιουργούσε με τη δική του τεχνική σήμα κατατεθέν, συναρμολογώντας κομμένες, πολύχρωμες λωρίδες από αφίσες, αλλά και μεταλλικό σύρμα. Χαρακτηριστικές συνθέσεις με αντικείμενα καθημερινής χρήσης, ποτήρια, μπουκάλια τιρμπουσόν, αλλά και σακάκια, πούρα, δέντρα, κασπό με λουλούδια, νεκρές φύσεις, τοπία, θάλασσες και αγροί, όπου η εντύπωση και το αποτέλεσμα εξαρτώνται από το παιχνίδισμα των χρωμάτων και τον τρόπο συγκόλλησης του υλικού.

Το Μουσείο

Το Μουσείο Πάνου και Ηλία Ηλιόπουλου, αποτελεί ένα σύγχρονο κτήριο, που πληροί όλες τις απαιτούμενες προδιαγραφές λειτουργίας, κοντά στο κέντρο της πόλης των Φιλιατρών, στην οδό Ζαχαριανών 11, ανακατασκευή του οικήματος της οικογένειας του Πάνου Ηλιόπουλου (1897-1985), στο οποίο προηγουμένως στεγαζόταν το ιστορικό φωτογραφείο, αλλά και το σπίτι της οικογένειας.

Στο Μουσείο εκτίθενται τα έργα, ζωγραφικά και φωτογραφικά, του Πάνου Ηλιόπουλου τα οποία αναδεικνύουν πτυχές της Ιστορίας του 20ου αιώνα. Πιο συγκεκριμένα παρουσιάζονται 80 φωτογραφίες, 50 ζωγραφικά έργα του Πάνου Ηλιόπουλου (μέρος της συλλογής), καθώς και 40 ζωγραφικά έργα του Ηλία Ηλιόπουλου, γιού του Πάνου, (στον α’ όροφο).

Στο Μουσείο φυλάσσεται επιπλέον η συλλογή 60 σχεδίων σε πλαίσιο εκτός κορνίζας. Να σημειώσουμε ότι το συνολικό φωτογραφικό αρχείο του Π. Ηλιόπουλου φυλάσσεται στο Μουσείο Μπενάκη.

Η έκθεση των έργων του Παύλου Διονυσόπουλου θα φιλοξενηθεί στο ισόγειο του κτηρίου, σε αίθουσα αφιερωμένη στο γεγονός.

Η έκθεση ”Paperpulp Fictions” του Γιάννη Ευθυμίου παρουσιάζεται στη Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου από τις 11 έως τις 20 Αυγούστου.

Ο ζωγράφος παρουσιάζει για πρώτη φορά το έργο του στη Μύκονο και εγκαθιστά για δέκα μέρες στην Αίθουσα Καλογερά το πολύχρωμο σύμπαν του από χαρτοπολτό που αποτελείται από σουρεαλιστικά τοπία και παράξενες ιπποτικές ιστορίες.

Τα έργα είναι εξ ολοκλήρου φτιαγμένα από χαρτοπολτό και δημιουργούνται μονομιάς, αφού η κατασκευή του χαρτιού δεν αφήνει χώρο ή χρόνο για δεύτερη παρέμβαση ή αλλαγή στο έργο. Η επιφάνεια του έργου και η σύνθεση καθορίζονται έτσι «μια κι έξω» και ο Ευθυμίου δεν συνηθίζει να φτιάχνει προσχέδια, αλλά εργάζεται αυθόρμητα κι ενστικτωδώς.

«Σε αυτή την καινούρια σειρά έργων του συνδυάζονται τοπιογραφίες, close-ups των αγαπημένων του ηρώων, αλόγων και καβαλάρηδων, και επαναληπτικά μοτίβα. Η ζωγραφική του Ευθυμίου ισορροπεί μεταξύ της παιδικότητας και της ειρωνείας, και ενσωματώνει ταυτόχρονα ιστορικές και ποπ αναφορές», σημειώνει η επιμελήτρια.

Ο Γιάννης Ευθυμίου γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1990. Σπούδασε γλυπτική και ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών στον Πύργο της Τήνου και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, απ’ όπου αποφοίτησε με Άριστα το 2017.

Το 2016 έλαβε το Βραβείο Σπυρόπουλου ως Νέος Καλλιτέχνης της Χρονιάς από το Ίδρυμα Σπυρόπουλου, ενώ το 2017 του απονεμήθηκε το 2ο Βραβείο για νέους καλλιτέχνες από την Εθνική Ασφαλιστική. Έχει κάνει δύο ατομικές εκθέσεις, το 2020 και το 2022 στην Evripides Art Gallery, και τα έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, την Ελβετία και τις ΗΠΑ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Στο νησί που γεννήθηκε, την Κρήτη, «επιστρέφει» για πρώτη φορά ο κορυφαίος Έλληνας θαλασσογράφος, Κωνσταντίνος Βολανάκης. Τα 57 έργα του ζωγράφου των αυτοκρατορικών θριάμβων, των ένδοξων στιγμών της ελληνικής Ιστορίας, αλλά και των ταπεινών ψαροκάικων, συνθέτουν την έκθεση «Κωνσταντίνος Βολανάκης: Νόστος της θάλασσας, έργα από τη συλλογή του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη» που θα πραγματοποιηθεί στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων και έχει τεθεί υπό την αιγίδα της Α.Ε. Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Στην έκθεση συμπεριλαμβάνονται επίσης ελαιογραφίες που ανήκουν στο Αρχηγείο Ναυτικού, τη Βουλή των Ελλήνων και την Τράπεζα της Ελλάδος.

Αρχαίες ελληνικές τριήρεις, ιστιοφόρα, ατμόπλοια και βάρκες, σε θρυλικές ναυμαχίες, πυρπολήσεις αλλά και καθημερινές σκηνές έχουν «αράξει» στους καμβάδες του ζωγράφου, ο οποίος αν και υπήρξε από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου παρέκαμψε τα ηθογραφικά θέματα και τα πορτρέτα – τάση που ακολουθούσαν οι περισσότεροι καλλιτέχνες της συγκεκριμένης σχολής – κι αφιερώθηκε με εμμονή στη θάλασσα και τη ζωή γύρω από αυτή.

Η έκθεση «Κωνσταντίνος Βολανάκης: Νόστος της θάλασσας, έργα από τη συλλογή του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη» αποτελεί την πρώτη παρουσίαση της δουλειάς του ζωγράφου στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη, 186 χρόνια από τη γέννησή του και 172 από τη στιγμή που μετακόμισε με την οικογένεια του στη Σύρο.

«Αν ένας Έλληνας εικαστικός καλλιτέχνης δύναται να “υποστηρίξει” ότι αναμετρήθηκε με την απεραντοσύνη της θάλασσας, τότε αυτός δεν είναι άλλος από τον Κωνσταντίνο Βολανάκη (1837-1907). Η καλλιτεχνική του παραγωγή, εκτεινόμενη χρονικά σε περίπου μισό αιώνα, καλύπτοντας σχεδόν ολόκληρο το β΄ μισό του 19ου και τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, απέδωσε ένα σύνολο έργων αξεπέραστο, ποσοτικά και ποιοτικά.

Το ότι δεν ανταμείφθηκε, τουλάχιστον όσο του έπρεπε, από την τέχνη του εν ζωή, έχει να κάνει με την κατάσταση της νεοελληνικής τέχνης και ευρύτερα με τα ιστορικά δεδομένα στην Ελλάδα της εποχής του• το ότι σήμερα πια τιμάται δεόντως – και υπερτιμάται, από άποψη εμπορική – σχετίζεται και πάλι με τα δεδομένα της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας.

Το βέβαιο είναι ότι ο Κωνσταντίνος Βολανάκης απέδωσε με τον χρωστήρα του την θάλασσα και, κυρίως, τον κόσμο της, κατά τρόπο μοναδικό, κατοχυρώνοντας έτσι, καλλιτεχνικά και πολιτισμικά, το πλέον εμβληματικό στοιχείο και πεδίο του ελληνικού κόσμου, τη ναυτοσύνη», σημειώνει μεταξύ άλλων ο επιμελητής της έκθεσης, ιστορικός Τέχνης και έφορος της συλλογής έργων τέχνης της Βουλής των Ελλήνων, Θοδωρής Κουτσογιάννης.

Την έκθεση θα συνοδεύσει έγχρωμος πλήρως εικονογραφημένος δίγλωσσος (ελληνικά-αγγλικά) κατάλογος. Κατά τη διάρκεια της θα προγραμματιστούν οργανωμένες ξεναγήσεις για ενήλικες και εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές όλων των σχολικών βαθμίδων.

ΙΝFO:

• «Κωνσταντίνος Βολανάκης: Νόστος της θάλασσας
• Έργα από τη συλλογή του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη»
• Διάρκεια: 21 Ιουλίου - 31 Δεκεμβρίου 2023
• Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων- Χάληδων 98-102

Κείμενο Μαίρη Αδαμοπούλου

Πόσα χαμένα αριστουργήματα βρίσκονται σε σαλόνια ή αποθήκες, παραδομένα στη φθορά του χρόνου και με «πλαστές» ταυτότητες; Οι ιστορίες που έρχονται στο φως συχνά μοιάζουν με παραλλαγές ενός βασικού σεναρίου: ένα σπουδαίο έργο τα ίχνη του οποίου χάνονται, για αιώνες παρουσιάζεται ως δημιουργία ενός άγνωστου ή λιγότερο σημαντικού καλλιτέχνη και τελικά κάποιο έμπειρο μάτι και εις βάθος επιστημονικές μελέτες του προσφέρουν την αίγλη που του ανήκει και μαζί την εμπορική του αξία.

Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και το νέο κόσμημα που ετοιμάζεται να δημοπρατήσει ο οίκος Sotheby’ s στις 5 Ιουλίου στο Λονδίνο: έναν χαμένο για τρεις αιώνες πίνακα του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς στον οποίο απεικονίζεται ο Αγιος Σεβαστιανός να δέχεται τη φροντίδα δύο αγγέλων.

Το έργο του σπουδαίου Φλαμανδού εκτιμάται μεταξύ 5 και 7,7 εκατ. δολαρίων, αρκετά μακριά από το ρεκόρ για έργο του εν λόγω καλλιτέχνη, το οποίο σημειώθηκε το 2002 και αφορούσε τη «Σφαγή των νηπίων» που άλλαξε χέρια προς 76,7 εκατ. δολάρια.

Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε πιθανότατα γύρω στο 1606-08 στην Ιταλία ή γύρω στο 1609-10 στην Αμβέρσα. Η στενή σχέση του Ρούμπενς με την ισχυρή οικογένεια των Σπινόλα άρχισε όταν βρέθηκε για πρώτη φορά στη Γένοβα το 1604 και το έργο υπολογίζεται πως ήταν παραγγελία του Αμπρότζιο Σπινόλα, του ιταλού ευγενή και στρατιωτικού διοικητή, με τον οποίο ο καλλιτέχνης είχε κοινά διπλωματικά, πολιτικά και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα και τον οποίο ζωγράφισε αρκετές φορές.

Η πρώτη γνωστή καταγραφή του πίνακα βρίσκεται στη διαθήκη του γιου του παραγγελιοδότη, Φίλιπο Σπινόλα, το 1655, και περνούσε από γενιά σε γενιά μέχρι το 1731 οπότε και τα ίχνη του εξαφανίστηκαν έως ότου επανεμφανίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες 230 χρόνια αργότερα, το 1963, σε μια συλλογή στο Μιζούρι και εν συνεχεία πωλήθηκε σε δημοπρασία του 2008 στο Σεντ Λούις, για 40.000 δολάρια ως πίνακας του Γάλλου Λοράν ντε λα Ιρ το ακριβότερο έργο του οποίου, ο «Νάρκισσος», πωλήθηκε πέρυσι προς 922.000 δολάρια

Αμέσως μετά από εκείνη τη δημοπρασία, αναγνωρίστηκε ως σύνθεση του Ρούμπενς και οι μελετητές ξεκίνησαν εκτεταμένη έρευνα που κατέληξε στην ταύτιση του έργου με ένα που αναφέρεται στα κατάστιχα της οικογένειας Σπινόλα.

Η πρόσφατη ανάλυση με ακτίνες Χ, ωστόσο, αποκάλυψε επίσης πρόσθετα μυστικά σχετικά με την ιδιότητα του πίνακα ως την πρωταρχική εκδοχή για έναν άλλο πίνακα του Ρούμπενς με το ίδιο θέμα, ο οποίος βρισκόταν επί αιώνες στην κατοχή της ιταλικής οικογένειας Κορσίνι.

Ο καλλιτέχνης έκανε ριζικές αλλαγές στο σχέδιο καθώς ζωγράφιζε την εκδοχή Σπινόλα, τροποποιώντας και βελτιώνοντας τη σύνθεση καθώς δούλευε. Αντιθέτως η αντίστοιχη ανάλυση του έργου ιδιοκτησίας Κορσίνι δεν έδειξε καθόλου σημαντικές αλλαγές, γεγονός που υποδηλώνει ότι εκτελέστηκε εκ των υστέρων και αφού ο Ρούμπενς ήταν ικανοποιημένος με τη σύνθεσή του για τον Σπινόλα.

Πηγή: in.gr

Λήξη έκθεσης Σάββατο 3 Δεκεμβρίου

Το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου ολοκληρώνεται η 5η ατομική της έκθεση ζωγραφικής της Κατερίνας Ριμπατσιού στην γκαλερί Αργώ με το γενικό τίτλο «Urban Aura».

Η Κατερίνα Ριμπατσιού είναι μια εικαστικός που μετά από πολλές πνευματικές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις, ασχολείται τα τελευταία χρόνια αποκλειστικά και μόνο με τη διαδικασία της ζωγραφικής πράξης.

Αφετηρία των αναζητήσεών της, είναι η ίδια της η ζωή, οι μνήμες και τα βιώματά της, η έννοια του χρόνου στην καθημερινότητά της. Αφετηρία είναι και τα συναισθήματά της, ο θυμός  και  το κομμάτι του πολεμιστή που τα εκφράζει με ακραία σωματικότητα πάνω στο έργο αλλά και η θηλυκή της πλευρά, αυτή της αγάπης, της υπομονής και της προσφοράς που την κάνει να ανασύρει το τρυφερό αμορφοποίητο και να το κάνει  ευαίσθητη ματιέρα στον καμβά.
Δουλεύει στη σιωπή, χωρίς μουσική, έχοντας οξυμένες τις αισθήσεις και στραμμένες στον εσωτερικό της διάλογο.

Φιλοτεχνεί τα έργα της αργά και βασανιστικά, αποδίδοντας τη ροή της ενέργειας, την αρμονία, το κενό και εν τέλει τη φωνή μέσα της,   μένοντας απολύτως συνεπής με τη φιλοσοφία της: οι λύσεις στα εικαστικά ζητήματα δίνονται μόνο με το σχέδιο, το χρώμα και τα πινέλα.

Βιογραφικό σημείωμα:
Η Κατερίνα Ριμπατσιού σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας( Α.Σ.Κ.Τ.) 1987 - 1992, στο εργαστήριο του Νίκου Κεσσανλή.
Έκανε μεταπτυχιακές Σπουδές στο Ε.Α.Π., Τμήμα Γραφικών Τεχνών και Πολυμέσων και εκπόνησε τη διπλωματική της εργασία με θέμα «Συναισθησία και Εικαστικές τέχνες – Η επίδραση του φαινομένου της Συναισθησίας στη δημιουργικότητα». Συμμετείχε σε πολλές δραστηριότητες και εκθέσεις της καλλιτεχνικής πλατφόρμας τέχνης «Ορίζοντας Γεγονότων» από το 2006 έως και σήμερα.

Παρουσίασε την δουλειά της σε τέσσερις ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και έχει λάβει μέρος σε δεκάδες ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ στην Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία, Τουρκία και Ελβετία. Έλαβε μέρος στην Art Αθήνα από το 2012 έως και το 2017, στην Art Θεσσαλονίκη από το 2016 έως και το 2019. Επίσης, παρουσίασε έργα της στην CONTEMPORARY ISTANBUL ART FAIR, Istanbul, Turkey, 2017 και στην SCOPE ART FAIR BASEL, Basel, Switcherland, 2018.
Είναι μέλος του Ε.Ε.Τ.Ε. και διετέλεσε υπέυθυνη πολιτιστικών θεμάτων της Β/μιας εκπαίδευσης Ευβοίας από το 2002 έως το 2006.
 

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών ο σπουδαίος Έλληνας ζωγράφος Γιώργος Λαζόγκας.

Γεννήθηκε το 1945 στη Λάρισα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1963-1970) έχοντας ως δάσκαλο τον Χρήστο Λεφάκη και αργότερα στην ζωγραφική στην Ecole des Arts Decoratifs στο Παρίσι (1976) με υποτροφία της Κυβέρνησης της Γαλλίας. Μετά την αποφοίτηση του (1970) ξεκίνησε να διδάσκει σχέδιο και ζωγραφική στην σχολή της Αρχιτεκτονικής στο Α.Π.Θ. έως και το 1999 και λίγο αργότερα υπήρξε καθηγητής ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα .Ταυτόχρονα είχε αρχίσει να εκθέτει τα έργα του μαζί και με άλλους ζωγράφους στο Ινστιτούτο Γκαίτε στην Θεσσαλονίκη ενώ το 1972 βραβεύεται πρώτος στον διαγωνισμό της ελληνοαμερικανικής ένωσης.

Η σχέση του με την τέχνη

Όπως δημοσιεύει η ΕΡΤ, η τέχνη αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του καθώς ασχολούνταν με αυτήν σε όλες τις φάσεις της ζωής του. Τον απασχολούσε ιδιαίτερα το να καταγράφει τις διάφορες φάσεις ενός αντικειμένου καθώς έφτανε στην διαδικασία της καταστροφής του. Στην δεκαετία του ’70 ξεκίνησε να ασχολείται ιδιαίτερα με την φωτογραφία και την χρήση των διάφορων τεχνικών τυπώματος. Έδωσε έμφαση, επίσης, στην δημιουργία κολλάζ με ποικίλους τρόπους όπως είναι η χρήση σπρέι και τα φωτοαντίγραφα. Την ίδια περίπου περίοδο καταφέρνει να εγκαινιάσει το Παλίμψηστο το οποίο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο καταγραφής του χρόνου στην νέα του εικόνα. Κατά την δεκαετία του 1980 συνεχίζει να εξελίσσεται και να εμπλουτίζει το βιογραφικό του στον τομέα της τέχνης εισάγοντας την νέα ενότητα της Τυφλής Ζωγραφικής. Αυτή η ειδική γραφή η οποία χαρακτηρίζεται αυτόματη ,αποτελεί έναν σύνθετο συνδυασμό αποτελούμενο από την χρήση καρμπόν , υφασμάτων και τελάρων. Αξιοσημείωτη ήταν επίσης και η επαναδιατύπωση του Παλίμψηστου στο πλαίσιο της ενότητας Θραύσματα. Πρόκειται για ένα θεώρημα βασισμένο στο τέλος μιας συνολικής εικόνας που αποτυπώνει το όλον. Χαρακτηριστικά σημεία στα έργα του Λαζόγκα είναι η διαδικασία επεξεργασίας της ύλης καθώς και το βιωματικό και ταυτόχρονα υπαρξιακό τους περιεχόμενο.