Ενόψει κάθε αξιολόγησης επανέρχεται το ίδιο δίλημμα, ως αντικειμενική πραγματικότητα, τόσο από τους μέσα, όσο και από τους έξω: νέα μέτρα ή έξοδος από το ευρώ. Με βάση αυτό το δίλημμα, που άλλοτε εμφανίζεται λιγότερο και άλλοτε περισσότερο οξυμένο, αφενός διατάσσονται οι πολιτικές εξελίξεις ή για να είμαστε πιο σαφείς, οι αλλαγές μνημονιακών φρουρών, αφετέρου ορίζονται οι κοινωνικές εξελίξεις και ζυμώσεις.

Απολύτως φυσιολογικά λοιπόν, στο πλαίσιο του κυρίαρχου κοινοβουλευτικού κρετινισμού εξελίσσεται η σεναριολογία, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, με άξονα τη μέχρι τέλους πρόσδεση στο ευρώ και άρα με κυρίαρχα σενάρια τις πρόωρες εκλογές, την ψήφιση μέτρων και άρα την περαιτέρω εξαϋλωση του ΣΥΡΙΖΑ με το βλέμμα στο Σουλτς ή τη συγκυβέρνηση κάποιας μορφής.

Βεβαίως, οι Έλληνες πολίτες κατανοούν πολύ σωστά ότι καμία από αυτές τις διεργασίες δεν προσφέρει λύση του προβλήματος. Επίσης πολύ ορθώς αντιλαμβάνεται ότι το ξαναζεσταμένο φαγητό των πλατειών, χωρίς πολιτική διέξοδο, όσο εκτονωτικό και αν είναι δεν οδηγεί πουθενά.

Η πολιτική διέξοδος σε κάθε κρίσιμη φάση όμως, δεν ορίζεται από το τι ο καθένας φαντασιώνεται αλλά από την αντικειμενικά, κυρίαρχη αντίθεση στο πλαίσιο της συγκυρίας. Και αυτή ήταν και παραμένει: μέτρα για να μείνουμε στο Ευρώ- δηλαδή μόνιμος νεοφιλελευθερισμός και δημοσιονομισμός βάσει των κανόνων της Ευρωζώνης- ή έξοδος από την Ευρωζώνη.

Ενώ είναι λογικό, ανεξαιρέτως οι σημερινές κοινοβουλευτικές δυνάμεις να αρνούνται να λάβουν θέση επί του πραγματικού ζητήματος- μηδεμιάς εξαιρουμένης- γεννά απορία γιατί ένα σύνολο δυνάμεων- πχ. ΛΑΕ, Πλεύση Ελευθερίας, Σχέδιο Β, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ- αφού επί χρόνια έκαναν σημαία τους την έξοδο από το ευρώ, τώρα δεν τολμούν να ζητήσουν καθαρά και έμπρακτα- μέσα από αντίστοιχη εκστρατεία- δημοψήφισμα υπέρ της παραμονής ή της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.

Υπάρχουν τρεις πιθανές εξηγήσεις για αυτήν την εντυπωσιακή όσο και απογοητευτική άρνησή τους: πρώτον, κάποιες αντιλαμβάνονται τις ανεπάρκειές τους εξ ου και δε θέλουν να αναλάβουν ευθύνες. Δε θέλουν δηλαδή να δεσμευτούν σε ένα πολιτικό σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος. Δεύτερον, νομίζουν ότι η Ελλάδα θα βγει “πισωπατώντας” από το Ευρώ, με ευθύνη άλλων και ότι τότε ο λαός θα τις θυμηθεί και θα τους αναθέσει τη διακυβέρνηση. Εάν η Ελλάδα βγει δια του Ευρώ έτσι, το πιθανότερο είναι ότι για ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα μια αστική κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα διαχειριστεί την έξοδο, η οποία έξοδος μάλιστα θα είναι και πολύ χειρότερη από μια σχεδιασμένη και αποφασισμένη πορεία ρήξης. Η τρίτη εξήγηση, είναι ότι έναν αιώνα μετά το Λένιν δεν έχουμε ούτε Μαρξιστές, ούτε Λενινιστές. Οι σύντροφοι δεν καταλαβαίνουν ότι δέκα προγράμματα και εκατό ομιλίες στελεχών, δεν αξίζουν τίποτα μπροστά στο Συμβάν, στη συμπύκνωση του πολιτικού και κοινωνικού χρόνου η οποία γεννά τις ουσιαστικές, βαθιές και αποτελεσματικές ιδέες και πρακτικές.

Αυτή η άρνηση και αδυναμία της σημερινής, γραφειοκρατικής αριστεράς να αντιληφθεί την αξία της πράξης και της θεωρίας που δένεται με την πράξη, εάν συνεχιστεί έστω και για πολύ λίγο καιρό ακόμα, θα την ωθήσει στην εξαφάνιση. Η εν λόγω αδυναμία ωστόσο θα έχει και ένα θετικό αντίκτυπο: την ανάδειξη νέων ρευμάτων σκέψης και δράσης. Η δύναμη που ώριμα και συνειδητά θα τολμήσει να θέσει τα πραγματικά ερωτήματα και να δώσει πραγματικές απαντήσεις θα πετύχει τελικά και την ηγεμονία στην ελληνική κοινωνία.

Θέμης Τζήμας

ΘΕΜΗΣ ΤΖΗΜΑΣ

Από τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, πέρα από τις χάρες στην Εκκλησία - η οποία άλλωστε μαζί με την τρόικα καθορίζει όπως μάθαμε την επιβίωση ή όχι της κυβέρνησης, ελέω Τσίπρα και Καμμένου- τις χάρες στην ακροδεξιά, ενδεχομένως στο Μαρινάκη και φυσικά στην τρόικα αξίζει να προσέξει κανείς τον ευτελισμό και διασυρμό της νεότητας.

Θέμης Τζήμας


Τρεις σκηνές απεικονίζουν με γλαφυρότητα τα χτεσινά αποτελέσματα του Eurogroup: η πρώτη είναι του Τόμσεν να προσπαθεί να δικαιολογήσει στους δημοσιογράφους υπό ποια έννοια υπάρχει συμφωνία για το χρέος με στοιχειώδεις όρους σοβαρότητας. Η δεύτερη είναι του Τσακαλώτου να μην παραχωρεί συνέντευξη τύπου, αλλά να φεύγει με μια δήλωση που δεν έβγαζε κανένα νόημα, χωρίς να δεχτεί ερωτήσεις.

Και η τρίτη είναι η αγωνία της εκφωνήτριας του εκτάκτου δελτίου ειδήσεων της ΕΡΤ, παρά τα όσα μετέφερε ο ανταποκριτής του σταθμού στις Βρυξέλλες, να πείσει ότι εκταμιεύεται η δόση και ότι υπήρξε συμφωνία για το χρέος.



Σε αυτήν την κωμικοτραγική κατάσταση ταιριάζει γάντι ο τίτλος “Βατερλώ”. Η κυβέρνηση αφού έφερε όσα εγκληματικά και αντισυνταγματικά όλοι γνωρίζουμε τα δύο τελευταία σαββατοκύριακα, είχε φτιάξει κλίμα επικείμενου θριάμβου σχετικά με το χρέος ενόψει Eurogroup. Επρόκειτο ούτως ή άλλως για φτηνή επικοινωνιακή τακτική, αφού το χρέος ήταν και παραμένει δευτερεύον ζήτημα για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, όπως και προνομιακό πεδίο του αντιπάλου. Ωστόσο και σε αυτό ακόμη,  το στημένο παιχνίδι, ταπεινώθηκε. Όχι μόνο δεν πήρε τίποτα για το χρέος, αλλά δεν πήρε ούτε και τη δόση, παρά την καθεστωτική, μιντιακή προπαγάνδα περί του αντιθέτου.

Για τη μεν δόση, αυτό που αποφασίστηκε ήταν ότι η πρώτη υπό - δόση θα εκταμιευθεί μόνο αν ψηφιστούν και άλλα μέτρα. Ποια είναι αυτά τα “ασήμαντα” υποτίθεται μέτρα; πρώτον, ποινική ασυλία για τους Έλληνες και ξένους αξιωματούχους του υπέρ - ταμείου εκποίησηςτου δημοσίου πλούτου. Γνωρίζοντας πολύ καλά τι πρόκειται να κάνουν και έχοντας πλούσια εμπειρία από τις αποικίες της δύσης - επίσημες ή ανεπίσημες - οι “δημοκράτες” Ευρωπαίοι της διαφάνειας και του κράτους δικαίου υποτίθεται, θέλουν προκαταβολικά να διασφαλίσουν τους δικούς τους από όποια μελλοντική κίνηση της όποιας δικαιοσύνης για τη μεγάλη ληστεία εις βάρος της χώρας.

Δεύτερον, θέλουν νέες περικοπές στις συντάξεις, είτε υπό τη μορφή αναδρομικής επιστροφής του ΕΚΑΣ, είτε με γρηγορότερη περικοπή του. Είναι τόσο ιταμή η συμπεριφορά τους ώστε δε χαρίζουν τίποτα στους τοποτηρητές τους που παριστάνουν την κυβέρνηση.Τρίτον, ολοκληρωτικό ξεπούλημα του ιδιωτικού χρέους. Και τέταρτον άμεσες ιδιωτικοποιήσεις, ακόμα και αν τις ερευνά η δικαιοσύνη. Ο ντροπιαστικός κύκλος κατάλυσης της δημοκρατίας θα ολοκληρωθεί με τον ακρωτηριασμό μετά τη Βουλή και την εκτελεστική λειτουργία και αυτής της κολοβής δικαιοσύνης, που δε θα μπορεί να αγγίξει ποτέ τους ντόπιους αξιωματούχους των αποικιοκρατών, εν μέσω έναρξης του γενικού ξεπουλήματος.

Από μόνες τους αυτές οι “τεχνικές λεπτομέρειες” θα δικαιολογούσαν ένα καθαρό όχι. Ωστόσο- και αυτή είναι η άλλη μεγάλη ήττα των κυβερνητικών τακτικισμών - οι “εταίροι” μας γνωρίζουν καλά ότι μια τόσο γονατισμένη κυβέρνηση θα τα περάσει όλα. Δε διαθέτει πια την ελάχιστη αξιοπρέπεια  ούτε την παραμικρή στρατηγική ώστε να ορθώσει οποιαδήποτε αντίσταση, ακόμα και τώρα που η απειλή του Brexit, η όποια αλλαγή συσχετισμών στην ΕΕ και οι γερμανικές εκλογές θα καθιστούσαν μια νέα ελληνική κρίση μεγάλο πονοκέφαλο για την καγκελάριο και την ηγεσία της ΕΕ.

Στην παλιά και νέα διαπλοκή τα λεφτά

Επιπλέον δε, η ίδια η δόση θα εκταμιευθεί τμηματικά. Δηλαδή αφού ψηφίσουμε και τα νέα μέτρα, θα δοθούν τα χρήματα που θα πάνε πρωτίστως και πάλι στους δανειστές, υπό μορφή αποπληρωμής ομολόγων. Κατόπιν, μήνα το μήνα θα γίνεται εκταμίευση για τα χρήματα που υποτίθεται ότι θα κατευθυνθούν στην αγορά- στην πραγματικότητα ήδη τα συναρμόδια υπουργείαετοιμάζονται να τα μοιράσουν στην παλιά και νέα διαπλοκή - και μόνο υπό ασφυκτικό έλεγχο. Συμπίπτουν δε, αυτές οι εκταμιεύσεις με την έναρξη της δεύτερης αξιολόγησης.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί: η δεύτερη αξιολόγηση θα καθυστερεί, οι δόσεις παρατύπως μεν, δε θα εκταμιεύονται δε, υπό μορφή πίεσης για τη δεύτερη αξιολόγηση, η οικονομία θα σέρνεται και έτσι η κυβέρνηση θα υπογράψει ό,τι άλλο της ζητήσει το ΔΝΤ. Όπως στους ναρκομανείς, η δόση γίνεται το απόλυτο εργαλείο ευτελισμού και υποταγής, ωθώντας ολοένα πιο κοντά στο θάνατο.

Στο δε θέμα του χρέους, έχουμε συνδυασμό των χειρότερων στοιχείων: αρκούντως προβοκατόρικα, ο επικεφαλής του ESM φρόντισε να τονίσει στη συνέντευξη τύπου, πως ό,τι πιο συγκεκριμένο κέρδισε η κυβέρνηση είναι μια επανάληψη των υποσχέσεων του 2012!
Κατά τα άλλα δόθηκαν αόριστες υποσχέσεις που πάνε για το 2018 και πιο μετά, με την προϋπόθεση ότι μέχρι τότε θα πουλάμε και ότι θα παίρνουμε και άλλα μέτρα. Επιπλέον δε, συμφώνησαν όλοι- κατά το ΔΝΤ- ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο ωστόσο δεν αποφάσισαν τίποτα ουσιαστικό επ' αυτού. Όπως χαρακτηριστικά ρώτησε τον Π. Τόμσεν ένας ξένος δημοσιογράφος, χωρίς φυσικά να λάβει απάντηση, πώς είναι δυνατό να υποστηρίζουν ότι τα μέτρα για το χρέος, που συμφώνησαν να συζητήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον, είναι επαρκή για τη βιωσιμότητα του χρέους, όταν δεν υπάρχει ποσοτικοποίησή τους;

Το μόνο στο οποίο συμφώνησαν είναι ότι χωρίς ΔΝΤ δεν υπάρχει πρόγραμμα- άλλο ένα Βατερλώ της κυβέρνησης, που θα έδιωχνε το ΔΝΤ- και ότι η Ελλάδα θα είναι σε ασφυκτική επιτήρηση εις το διηνεκές. Η κυβέρνηση δηλαδή όχι μόνο δεν έδιωξε το ΔΝΤ, όχι μόνο δεν μπόρεσε να πετύχει έναν έστω ανεκτό συνδυασμό των απόψεων Γερμανίας και ΔΝΤ για το χρέος της χώρας αλλά επιπλέον επαναβεβαίωσε τη θέση της χώρας ως ομήρου και του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων και μάλιστα υπό το χειρότερο δυνατό συνδυασμό πολιτικών. Δεν κατόρθωσε ούτε καν μια ανατροπή του παραλογισμού για πρωτογενή πλεονάσματα στο διηνεκές.

Το χειρότερο όμως δεν είναι το χθεσινοβραδινό κυβερνητικό Βατερλώ. Αν επρόκειτο μόνο περί αυτού ή αν οφειλόταν μόνο στην κυβερνητική αναξιοπιστία,  όπως υποστηρίζει η ΝΔ θα ήταν μικρό το κακό. Τα όσα συμβαίνουν, γίνονται επειδή ακριβώς η κυβέρνηση είναι αξιόπιστη. Δηλαδή πρόθυμη να κάνει τα πάντα για να μείνει η χώρα στο Ευρώ και για να αποδείξει ότι δε θα αποτολμήσει ποτέ, κανενός είδους διαπραγμάτευση. Από τη Γαλλία των διαταγμάτων έως την Ελλάδα χωρίς Βουλή, κυβέρνηση και δικαιοσύνη, η Ευρωζώνη απαιτεί φτώχεια, ανεργία, νεοφιλελευθερισμό και ποτέ μα ποτέ δημοκρατία. Αυτή είναι η αλήθεια που κυβέρνηση και αντιπολίτευση, όπως όλοι οι συνένοχοι εγκληματίες, επιδιώκουν να κρύψουν.




πηγή tvxs