Στη Μέση Ανατολή η κατάσταση χαρακτηρίζεται από πρωτοφανή ρευστότητα, πρωτίστως ως προς το ευμετάβλητο των γεωστρατηγικών συμμαχιών…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

και της "Πανελλαδικής πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας"

Οι διαχρονικοί στρατηγικοί πρωταγωνιστές αλλά και οι ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις, βρίσκονται σε έναν αέναο ανταγωνισμό που εναλλάσσεται ακόμη και με προσωρινές λυκοσυμμαχίες, σε μια προσπάθεια να διασφαλίσουν για λογαριασμό τους, το μέγιστο δυνατό μερίδιο ελέγχου, στο γεωπολιτικό αποτύπωμα της επόμενης μέρας.

Πρόκειται για ανταγωνισμούς που δεν είναι μονοδιάστατοι, και που ως τέτοιοι αφορούν... ΚΑΙ στα ζητήματα που σχετίζονται με την εξοπλιστική ισχύ… ΚΑΙ στα διαμορφούμενα νέα ενεργειακά προγράμματα… αλλά ΚΑΙ σε περιφερειακές οικονομικές ενοποιήσεις… όπως επίσης ΚΑΙ στον θρησκευτικό – πολιτισμικό προσεταιρισμό, κυρίως του Ισλαμικού κόσμου.

Έτσι λοιπόν η πολυπολικότητα του σύγχρονου κόσμου, εκλαμβάνει την Μέση Ανατολή ως πεδίο δόξης λαμπρόν για την πληρέστερη έκφραση και δομική υπόστασή της. Επομένως ο τρόπος με τον οποίο «πλασάρονται» οι ισχυροί και οι περιφερειακοί παίκτες σε αυτή τη διεργασία, δεν μπορεί πλέον να ερμηνεύεται με όρους παραδοσιακούς.

Μέσα σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον θα πρέπει να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το γεωστρατηγικό προφίλ της σύγχρονης Τουρκίας, το οποίο

επίσης ΔΕΝ είναι μονοδιάστατο, και για την αποκωδικοποίηση του οποίου προφανώς ΔΕΝ αρκεί η απολυτοποίηση του παράγοντα που σχετίζεται με την προσωπικότητα του Τούρκου ηγέτη.

Ο Ερντογάν αναμφισβήτητα είναι η μία παράμετρος, και ταύτισε την παρουσία του στο τιμόνι της Τουρκίας, με την αντίληψή του για τη δημιουργία του νέου imperium που οραματίζεται. Αλλά αυτή η στόχευση από μόνη της, προϋποθέτει πολλαπλές δράσεις στο πλαίσιο μιας ενιαίας στρατηγικής αντίληψης  στην οποία ενσωματώνονται... 

• ΚΑΙ η επιθετικότητα… αλλά ΚΑΙ ο συνεργατισμός… 
• ΚΑΙ η αδιαλλαξία… όπως ΚΑΙ το θράσος, η δολιότητα, 
• Αλλά ΚΑΙ κάθε μέσο που μπορεί να του διασφαλίσει σταθερά βήματα και μόνο προς τα εμπρός.

Σημείο κλειδί στην αρμονική σχέση του προσωπικού του μεγαλοϊδεατισμού με τον γεωπολιτικό ρόλο που αυτοδίκαια καλείται να παίξει η Τουρκία ως μέγεθος φύσει και θέσει, είναι η επιτυχημένη προσπάθεια να ενσωματώσει πλήρως την θετικά προδιατεθειμένηΤουρκική κοινωνία, στην ακραία ισλαμική αντίληψη, ρητορική και λογική.

Έχοντας επομένως διασφαλίσει την –όπως όλα δείχνουν- οριστική αποστασιοποίηση της Τουρκικής κοινωνίας από την Κεμαλική κοσμική αντίληψη, και την δυναμική προσκόλλησή της στο σουνιτισμό, με την φανατισμένη προσδοκία της να καταστεί ηγέτιδα δύναμη στο περιβάλλον του, αυτό που εξασφάλισε ουσιαστικά είναι την πολυπόθητη ισχυρή κοινωνική αποδοχή στο ριψοκίνδυνο παιχνίδι του, αφού ακόμη και με δυσβάστακτο κόστος, η Τουρκική κοινωνία –ως δεύτερη παράμετρος- δεν κουβεντιάζει καν την πιθανότητα της πολιτικής του ανατροπής. 

Και πάντως σίγουρα δεν συζητά την πιθανότητα ανατροπής του πολιτικού στάτους το οποίο οικοδομεί σε όλα τα επίπεδα ΚΑΙ της διοίκησης αλλά ΚΑΙ της άσκησης εξωτερικής πολιτικής.

Η αντίληψη λοιπόν του Ερντογάν για τον ρόλο της Τουρκίας στην υπό διαμόρφωση νέα περιφερειακή τάξη, είναι και αντίληψη της πλειοψηφίας της Τουρκικής κοινωνίας, κι αυτή η πλευρά καθιστά πολλαπλά δυσκολότερη τη στάση απέναντί του, ΤΟΣΟ των φίλων, ΟΣΟ και των αντιπάλων.

Η τρίτη παράμετρος σχετίζεται με την στρατηγική ευελιξία του αποφασισμένου και του αδίστακτου, η οποία χαρακτηρίζει την σύγχρονη Τουρκική στρατηγική ΚΑΙ στο εσωτερικό μέτωπο με θύμα την ίδια τη Δημοκρατία… ΚΑΙ στο μέτωπο των πολεμικών επιχειρήσεων με λάφυρο τους πλέον αντιφατικούς προσεταιρισμούς… ΚΑΙ στην κλιμάκωση του επιθετικού αναθεωρητισμού της που στοχοποιεί ευθέως το Διεθνές Δίκαιο… αλλά ΚΑΙ στον τρόπο με τον οποίο δομείται η διεθνής της στρατηγική και χτίζονται οι στρατηγικές της συμμαχίες.

Το αποτέλεσμα αυτού του επιλεκτικού συνδυασμού, είναι μια Τουρκία που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δεδομένη για κανέναν… μια Τουρκία που ΕΙΝΑΙ στρατηγικός σύμμαχος για τους πάντες… μια Τουρκία που ΕΚΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ως στρατηγικός καταλύτης στους ανταγωνισμούς μεταξύ όλων των τρίτων… μια Τουρκία που ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΕΤΑΙ, όσο τουλάχιστον οι παραδοσιακά ισχυροί παίχτες δεν τροποποιούν εκ θεμελίων την παραδοσιακή τους αντίληψη για τη στρατηγική διαχείριση δεδομένων… μια Τουρκία που ΞΕΡΕΙ να αξιοποιεί προς όφελός της τις αντιθέσεις συμμάχων αλλά και αντιπάλων.

Όλα τα παραπάνω, εκφράζονται με τρόπο πολύ χαρακτηριστικό, ΚΑΙ στην πολιτική διαχείριση συμμάχων και αντιπάλων στο εσωτερικό της Τουρκίας… ΚΑΙ στο μέτωπο της Συρίας με υπομέτωπα αυτό του Άσαντ αλλά και το Κουρδικό… ΚΑΙ στη στρατηγική συνεργασία της Τουρκίας με το Ιράν που εκτός από το ενεργειακό κομμάτι της διασφαλίζει ικανοποιητικές λύσεις και στην αντιμετώπιση του Κουρδικού… ΚΑΙ στη στρατηγική της συνεργασία με το Κατάρ όπως ΚΑΙ στην στρατηγικού χαρακτήρα αντιπαράθεσή της με την Σαουδική Αραβία… ΚΑΙ φυσικά στον τρόπο με τον οποίο κλιμακώνει τις πιέσεις της στο Κυπριακό, στην Κυπριακή ΑΟΖ, στην υπέρθερμη ζώνη του Αιγαίου αλλά και στην εμπλοκή της στα τεκταινόμενα της Βαλκανικής.

Και προφανώς όλα τα παραπάνω μεγαλουργούν στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται και χρησιμοποιεί ΤΟΣΟ τις Ρωσοτουρκικές, ΟΣΟ και τις Αμερικανοτουρκικές σχέσεις.

Στο θέατρο λοιπόν της Μέσης Ανατολής, του οποίου οι επιδράσεις έχουν ευρύτερες πλανητικές επιπτώσεις, η Τουρκία φαίνεται να κερδίζει το στοίχημα της ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ασκώντας ουσιαστικά πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ολόκληρο το τόξο από το Ιράν και τη Μοσούλη, μέχρι τις ακτές της ΝΑ Μεσογείου… αλλά ΚΑΙ να θέτει ισχυρές βάσεις για το στοίχημα του ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ, από το Νότιο υπογάστριο της Ρωσίας μέχρι και τη Σαουδική Αραβία την ηγεσία της οποίας στοχοποιεί μεθοδικά και απολύτως σχεδιασμένα.

Το μεγάλο πρόβλημα ωστόσο -το οποίο είναι και πρόβλημα αμιγούς Ελληνικού ενδιαφέροντος- είναι πως η Τουρκική εμπλοκή παρά τα τόσα ανοικτά μέτωπα, κλιμακώνεται εξ ίσου ΤΟΣΟστο Αιγαίο, ΟΣΟ και στην Βαλκανική.

Πρόκειται για εμπλοκή στρατηγικού χαρακτήρα, που επίσης δεν είναι μονοδιάστατη, αφού…

• Η εμπλοκή της στη Βαλκανική είναι πρωτογενές προϊόν της περί του imperium αντίληψης από την οποία εμφορείται, και στην οποία ενσωματώνονται στοιχεία που ακουμπούν στην παρακαταθήκη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, γι’ αυτό καιη Βαλκανική εκλαμβάνεται ως δεύτερο αφετηριακό σημείο με περαιτέρω στόχευση την Κεντρική Ευρώπη. Ενώ…
• Οι βλέψεις της στο Αιγαίο, δεν σχετίζονται αποκλειστικά και μόνο με μια στατική αντίληψη γεωγραφικών βλέψεων σε βάρος της Ελλάδας, αλλά ενσωματώνουν οράματα για μια Τουρκία που, προκειμένου να αναβαθμιστεί από ισχυρή περιφερειακή δύναμη σε πανίσχυρο παγκόσμιο παίκτη, έχει ανάγκη από ένα φιλόδοξο πρόγραμμα που θα την καταστήσει και ισχυρή ΝΑΥΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, και αυτή η πλευρά συστηματικά υποτιμάται.

Το μεγαλύτερο λοιπόν έλλειμμα της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής, είναι το γεγονός ότιδεν αντιλαμβάνεται το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ πάνω στο οποίο  εδράζεται η αντιπαράθεση με την Τουρκική επιθετική ρητορική και την επιθετικά αναθεωρητική πρακτική που υιοθετεί στις δράσεις της.

Κι εδώ, δεν πρόκειται για μια απλή διαχειριστική λεπτομέρεια που απλώς δεν λήφθηκε υπ’ όψιν και η οποία εύκολα επανορθώνεται. 

Πρόκειται για μια συνολικά διαφορετική στρατηγική αντίληψη στη διαχείριση της Εξωτερικής πολιτικής, όχι γιατί θα μπορούσε αυτοτελώς να ανακόψει τις Τουρκικές βλέψεις στο επιχειρησιακό επίπεδο… αλλά ΚΥΡΙΩΣ γιατί θα σηματοδοτούσε μια εποικοδομητικά επιθετική νομικοπολιτική και διπλωματική διαχείριση της Εξωτερικής μας πολιτικής, που θα μπορούσε να απαιτήσει να αναγορευτούν ΚΑΙ οι διεθνείς οργανισμοί αλλά ΚΑΙ οι πολυδιαφημισμένες «στρατηγικές» συμμαχίες της χώρας, σε ισχυρό ανάχωμα, αναδεικνύοντας το πραγματικό πρόσωπο και το πραγματικό σχέδιο του εφιάλτη.

Μια Ελλάδα που ΔΕΝ θα ήταν δεδομένη… 

Μια Ελλάδα που ΔΕΝ θα σύρονταν άκριτα και άβουλα πίσω ακόμη και από καταφανώς εθνικά επιζήμιες εντολές… 

Μια Ελλάδα που ΘΑ διέθετε μαχητική στρατηγική αντίληψη για την Ειρήνη στην περιοχή… για την ευημερία στη Βαλκανική… για τις ισορροπίες στο σύγχρονο κόσμο…

Θα ήταν μια Ελλάδα με λόγο… με ρόλο… με πραγματική γεωπολιτική υπόσταση… Θα ήταν μια Ελλάδα καταλύτης… ΟΧΙ για την υποταγή του εαυτού της και της Βαλκανικής, ΑΛΛΑ για την ουσιαστική Εθνική και Κοινωνική απελευθέρωση των λαών της.

Μια τέτοια Ελλάδα, ικανή ούσα να αξιοποιήσει το ισχυρό γεωπολιτικό της κεφάλαιο έναντι πάντων, ΕΚΒΙΑΖΟΝΤΑΣ λύσεις… και ΟΧΙ ΕΚΒΙΑΖΟΜΕΝΗ σε ολέθριες επιλογές, θα μπορούσε να αναγορευτεί σε καταλύτη για τη συντριπτική ήττα της στρατηγικής του νεοοθωμανισμού.

Η ανθρωπότητα… Τα Βαλκάνια… Η Ευρώπη… Η πολύπαθη Μέση Ανατολή… Ολόκληρη η Ευρασία... Έχουν ανάγκη από μια στρατηγική ήττα του εφιαλτικού επεκτατικού σχεδίου της Τουρκίας ΤΩΡΑ, διότι χωρίς αυτήν, το τίμημα θα είναι βαρύτατο.

Γι αυτό και η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μια Δημοκρατική Πατριωτική Εξουσία ΤΩΡΑ, διότι είναι η μοναδική ικανή και αναγκαία συνθήκη που θα βάλει τον τόπο σε μια άλλη πορεία, ανατρέποντας επιλογές που οδηγούν στην αμετάκλητη στρατηγική του αιχμαλωσία και πιθανότατα ακόμη και στον εδαφικό του διαμελισμό.

Οι διεργασίες επιταχύνονται… Οι σχεδιασμοί ενσωματώνονται πλέον με τρόπο διακριτό σε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες… Και σε κάθε περίπτωση όλα δείχνουν να κινούνται με ταχύτερους ρυθμούς, μετά το άτυπο restart που οριοθετήθηκε με την κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

και της "Πανελλαδικής πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας"

Η ρωσοτουρκική συμφωνία στο Σότσι, δεν περιλαμβάνει κυρίως διατυπώσεις. Περιλαμβάνει πρωτίστως ανομολόγητες προθέσεις, αφού υπήρξε προϊόν «συνάντησης» διαφορετικών στρατηγικών επιδιώξεωντων δύο μερών, και ταυτόχρονα αποτέλεσε πολύτιμο εργαλείο για την απαραίτητη -και για τους δυο- διασφάλιση χρήσιμου γεωπολιτικού χρόνου.

Η Ρωσία τον χρειάζεται αυτόν τον χρόνο για τις κρίσιμες γεωστρατηγικές διευθετήσεις της, σε ένα περιβάλλον ιδιαιτέρως ρευστό και με όρους διαρκώς μεταβαλλόμενους. Είναι απολύτως λογικό να τον χρειάζεται, αφού διαθέτει δρώσα και ενεργητική στρατηγική.

Αλλά και για την Τουρκία είναι άκρως απαραίτητος, αφού η απειλή των Τζιχαντιστών πως αν αισθανθούν ότι τους εγκατέλειψε στο Ιντλίμπ θα εισβάλουν στην Τουρκική πόλη Ρεϊχανλί, μπορεί να σηματοδοτήσει το ξέσπασμα εμφυλίου.

Την ίδια στιγμή, η διττή και αλληλοαναιρούμενη προσέγγιση με την οποία υποδέχτηκαν οι Ρώσοι επιτελείς από τη μια, και ο Ρώσος πρόεδρος από την άλλη, την κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους, προβληματίζει.

Προβληματίζει πρωτίστως τον Άσαντ, ο οποίος αν και δεν όφειλε να είναι τόσο αποκαλυπτικός, εν τούτοις φρόντισε να συμπεριλάβει στο συλλυπητήριο τηλεγράφημά του, μια αποστροφή λόγου ιδιαιτέρως αποκαλυπτική. Λέει λοιπόν μεταξύ άλλων ο πρόεδρος Άσαντ:

«…Είμαστε βέβαιοι ότι τέτοιες επώδυνες πράξεις δεν θα επηρεάσουν εσάς και εμάς ώστε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε κατά της τρομοκρατίας».

Είναι φανερό πως η παραπάνω αποστροφή, είναι δηλωτική ανασφάλειας ή τουλάχιστον ανησυχίας για τα μελλούμενα.

Διαφοροποιήσεις στο γεωπολιτικό "καρέ";;;
Είναι φανερό πως για τον πρόεδρο Άσαντ, η διαφοροποιημένη προσέγγιση Πούτιν σε σχέση με την αρχική προσέγγιση των Ρώσων επιτελών, ισοδυναμεί με μια «άτυπη παροχή» στο Ισραήλ, σε μια ιστορική συγκυρία που η ενεργητική ανάμειξη των ΗΠΑ στο Συριακό και συνολικότερα στην Μεσανατολική ατζέντα, προσλαμβάνει πολύ πιο συγκεκριμένα και σαφή χαρακτηριστικά:...

• Με την αμερικανική έκθεση για την τρομοκρατία, είναι εμφανής η προσπάθεια επαναπροσέγγισης των Κούρδων του YPG, και αυτό προκαλεί την αντίδραση της Τουρκίας.
• Μέσα από την ίδια έκθεση «κλειδώνει» η απενοχοποποίηση του ιμάμη Γκιουλέν, και αυτό προφανώς σηματοδοτεί συγκεκριμένα μηνύματα με αποδέκτη επίσης την Τουρκία.
• Στο περιθώριο επίσης της ΓΣ του ΟΗΕ, ο Αμερικανός πρόεδρος θα έχει συναντήσειςΚΑΙ με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου… ΚΑΙ με τον Αιγύπτιο πρόεδρο Σίσι… αλλά ΟΧΙ με τον Ερντογάν. Και αυτό, στο επίπεδο της διπλωματίας των συμβολισμών, σημαίνει πολλά και πολύ συγκεκριμένα πράγματα. 

Κυρίως όμως αποκαλύπτει ποιοι θα είναι οι στρατηγικοί εταίροι των ΗΠΑ, με τους οποίους σχεδιάζει το πλαίσιο της στρατηγικής τους συνεργασίας, στην ενεργειακή και γεωπολιτική ατζέντα της ΝΑ Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Όλα τα παραπάνω, συνιστούν ένα δυναμικό περιβάλλον διαμόρφωσης ενός πλαισίου άσκησης εξωτερικής και ενεργειακής πολιτικής με ορίζοντα δεκαετιών, και στο βαθμό που αυτό θα αποτελέσει μια μη αναστρέψιμη εξέλιξη, σημαίνει πως προσδιορίζονται ΚΑΙ οι πρωταγωνιστές… ΚΑΙ οι κομπάρσοι… αλλά ΚΑΙ οι συνθήκες γεωπολιτικής ομηρείας, μέσα στις οποίες οι ΗΠΑ θα απαιτούν πλήρη υποταγή ή σε διαφορετική περίπτωση θα επιβάλουν ελεγχόμενη περιθωριοποίηση των απείθαρχων. Μιλάμε επομένως για ένα δυναμικό γεωπολιτικό στάτους που βρίσκεται υπό διαμόρφωση…

• Με τις ΗΠΑ να επιζητούν εναγωνίως ένα δυναμικό γεωστρατηγικό come back μετά το γεωπολιτικό φιάσκο της Αραβικής Άνοιξης…
• Με τη Ρωσία να διαχειρίζεται στο επίπεδο της υψηλής στρατηγικής έναν πολλαπλά αναβαθμισμένο ρόλο…
• Με την Τουρκία να επιδιώκει πάση θυσία να «κλειδώσει» έναν ξεχωριστό ρόλο ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη…
• Με την Συρία να μην έχει εξέλθει από την περιδίνηση των πολεμικών συγκρούσεων.
• Με λοιπές χώρες της Μέσης Ανατολής να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο εμπλοκής σε νέες πολεμικές επεμβατικές επιχειρήσεις σε βάρος τους. Και φυσικά…
• Με την επαπειλούμενη εμπλοκή και χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη διακεκαυμένη γεωπολιτική σκακιέρα, ως συνέπεια των μιλιταριστικών αντιλήψεων και επιλογών που κλιμακώνονται επικίνδυνα.
• Με το ενεργειακό στρατήγημα εν κατακλείδι, να βρίσκεται τώρα σε πλήρη εξέλιξη και με τις πιεστικές του παραμέτρους να λειτουργούν αυτοτελώς, κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει τη διαμόρφωση ή την ωρίμανση ευνοϊκότερων γεωπολιτικών όρων.

Για τον πρόεδρο Άσαντ λοιπόν, αυτή η διττή και αλληλοαναιρούμενη προσέγγιση, είναι φανερό πως δεν συνιστά μια φοβική προσέγγιση της Ρωσίας απέναντι στη δολοφονική προβοκάτσια του Ισραήλ, αλλά μια διαχείριση με στρατηγικό αποτύπωμα και βαρύτητα, η οποία ενδεχομένως να έχει λόγους που θα πρέπει να τον ανησυχεί.

Είναι επίσης φανερό πως η κυρίαρχη ταυτότητα αυτής της διαχείρισης, είναι η μεταγενέστερη ταυτότητα, δηλαδή όχι αυτή που προσέδωσαν πρώτοι οι Ρώσοι επιτελείς, αλλά αυτή που προσέδωσε λίγο αργότερα η παρέμβαση του προέδρου Πούτιν.

Για τον πρόεδρο Άσαντ τέλος, είναι δεδομένο πως το Ισραήλ δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να «πουλήσει» ή να φανεί ανακόλουθο απέναντι στην εμπιστοσύνη των ΗΠΑ. Αλλά αυτό δεν είναι δεδομένο μονάχα για τον πρόεδρο Άσαντ, είναι εξ ίσου δεδομένο και για τους επιτελείς της Ρωσικής Εξωτερικής πολιτικής.

Δύσκολη γεωπολιτική εξίσωση...
Η προσπάθεια λοιπόν να ερμηνευτεί το τί τελικά μπορεί να σημαίνει αυτή η ανέλπιστη «άτυπη παροχή» του προέδρου Πούτιν προς στο Ισραήλ, προφανώς απασχολεί τους στρατηγιστές που δεν έχουν πρόσβαση στο σύνολο των πληροφοριών, άρα σωστά ανησυχεί και τον πρόεδρο Άσαντ. 

Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτό που είναι βέβαιο, είναι πως τα δομημένα συμφέροντα της Ρωσίας στη Συρία παραμένουν ισχυρά, κρίσιμα και καταλυτικά για την διασφάλιση της παρουσίας της στην ευρύτερη περιοχή, και ως τέτοια δεν διακυβεύονται, παρά μονάχα στην περίπτωση που το αντιστάθμισμα θα είναι πολλαπλά σημαντικότερο για τη Ρωσική γεωστρατηγική ατζέντα.

Είναι λοιπόν φανερό, ότι στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, οι Ρώσοι δεν θέλησαν την κλιμάκωση μιας Ρωσοϊσραηλινής εμπλοκής.

• Προσβλέπουν σε κάτι που βρίσκεται σε εξέλιξη την οποία δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να αποτρέψουν;;;
• Σχεδιάζουν κάτι η υλοποίηση του οποίου δεν επιτρέπει την αυτοπαγίδευσή τους σε κανενός είδους αντιπερισπασμούς;;;
• Έχει λόγους ο πρόεδρος Άσαντ να ανησυχεί για εξελίξεις τις οποίες ενδέχεται να σηματοδοτήσει ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκαν οι Ρώσοι την δολοφονική Ισραηλινή προβοκάτσια;;;

Κατά την γνώμη μας οι απαντήσεις δεν μπορούν να αναζητηθούν στην αυτοτέλεια του γεγονότος αυτού καθ’ εαυτού, αλλά θα προκύψουν ως συνισταμένη περισσότερων παραμέτρων.

• Πρώτον: Λύση στο Συριακό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς λύση ή χωρίς πρόπλασμα λύσης στο Κουρδικό, και αυτή την αλήθεια φαίνεται πως έστω και μετά από πολλαπλά σκαμπανεβάσματα την αντιλαμβάνονται οι Αμερικανοί, και αυτό αποτυπώνεται στη γνωστή έκθεσή τους για την τρομοκρατία.
• Δεύτερον: Λύση στο Κουρδικό σημαίνει ταυτόχρονα και ξεμπλοκάρισμα πολλών «ανοικτών λογαριασμών» στη Μεσανατολική ατζέντα που διευκολύνει τους σχεδιασμούς όλων -και των ΗΠΑ- και αυτή είναι μια παράμετρος με ιδιαίτερη στρατηγική σημασία.
• Τρίτον: Λύση στο Κουρδικό, σημαίνει κόκκινο συναγερμό για την Τουρκία, και ενδεχομένως σήμερα όλοι καταλαβαίνουν πως αυτή είναι και η ασφαλέστερη ασύμμετρη απάντηση που μπορεί να ακυρώσει την imperium αντίληψη του Ισλαμιστή Ερντογάν και του Τουρκικού βαθέως κράτους.

Έχει όμως την αξία του, να επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε και ορισμένες άλλες πλευρές σε αυτό το ιδιαιτέρως πολύπλοκο παζλ στη δυναμική αρχιτεκτονική της Ευρασίας. 

• Στρατηγικός ρόλος και μάλιστα πρωταγωνιστικός με απ ευθείας ανάθεση από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ, δεν είναι ένας ρόλος που θα εξαντλείται αποκλειστικά και μόνο στο επιχειρησιακό επίπεδο. 

Είναι φανερό πως αυτός ο ρόλος επεκτείνεται και στο επίπεδο της στρατηγικής διαχείρισης κρίσιμων ισορροπιών και ευαίσθητων ζητημάτων, τουλάχιστον εκεί όπου για συγκεκριμένους λόγους επιβάλλεται (ή ενδείκνυται) η ανάμειξη των ΗΠΑ να μην είναι ευθεία και να μην είναι εμφανής.

• Η δολοφονική προβοκάτσια του Ισραήλ επομένως, ήταν σε πλήρη γνώση των ΗΠΑ, και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως ένα τυχαίο υπέρθερμο περιστατικό, αλλά ως κίνηση με ισχυρή στρατηγική στόχευση.

Κατά τη γνώμη μας, ούτε το Ισραήλ ήθελε να συρθούν οι εξελίξεις σε μια αχαρτογράφητη Ρωσοϊσραηλινή σύγκρουση.

Με την Τουρκία στο επίκεντρο...
Αν αξιολογήσουμε (και οφείλουμε να αξιολογήσουμε) την παρέμβαση του προέδρου Πούτιν ως μια πολύ σημαντική παράμετρο που φαίνεται να λαμβάνει υπ όψιν της όλα τα πραγματικά δεδομένα, φαίνεται πως ο πραγματικός στόχος της δολοφονικής προβοκάτσιας, δεν ήταν η Ρωσία αλλά εμμέσως η Τουρκία, στο πλαίσιο μιας ρεαλιστικής και "νηφάλιας" ανάγνωσης των Αμερικανοϊσραηλινών στρατηγικών προτεραιοτήτων.

Μια αφελής και απερίσκεπτη διαχείριση εκ μέρους της Ρωσίας, το πιθανότερο είναι πως θα διευκόλυνε τα μέγιστα την Αμερικανοτουρκική προσέγγιση, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα με την πιθανή εισβολή των τζιχαντιστών στο Τουρκικό έδαφος.

Αλλά και η συνετή διαχείριση της πρόκλησης εκ μέρους των Ρώσων, αυτοπαγιδεύει την Τουρκία στην διεύρυνση της μαξιμαλιστικής της ατζέντας, επομένως προσφέρει και τα απαραίτητα άλλοθι σε βάρος της και σε μια κρίσιμη ιστορική συγκυρία.

Η σκόπιμη διαρροή εκ μέρους των Τούρκων επιτελών, για δήθεν μυστική συνάντηση Ισραηλινών και Τούρκων αξιωματούχων στα ΗΑΕ με στόχο την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων, μάλλον είναι δεικτική κλίματος ανασφάλειας στην Τουρκική πολιτική ηγεσία, και προφανώς ισχυροποιεί τον παραπάνω συλλογισμό.

• Ενεργητική εμπλοκή του Ισραήλ στο θέατρο των επιχειρήσεων, σημαίνει ενεργητική εμπλοκή των ΗΠΑ.

Η ενεργητική εμπλοκή των ΗΠΑ στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, δεν σημαίνει παράδοση σε λογικές γενικευμένης πολεμικής αντιπαράθεσης, αλλά στοχευμένη δράση για ουσιαστική διευθέτηση γεωστρατηγικών εκκρεμοτήτων, σε μια εποχή που χτίζονται καινούρια γεωπολιτικά δεδομένα με ορίζοντα δεκαετιών. Θεωρητικά τουλάχιστον, αυτός θα ήταν ένας έξυπνος χειρισμός.

Το μέτωπο του Συριακού, τείνει να «κλειδώσει» τον πολυπόθητο ισχυρό περιφερειακό ρόλο για την Τουρκία, και αυτή την εξέλιξη ΔΕΝ την θέλει κανείς. ΟΥΤΕ η Ρωσία… ΟΥΤΕ η ΗΠΑ…

Έχουμε επισημάνει κατ επανάληψη πως: «Οι στοχεύσεις του Ερντογάν για το τουρκικό imperium, επιχειρούν να εκφράσουν τις θεμελιώδεις γεωπολιτικές ανατροπές που συντελούνται σε ολόκληρη την Ευρασία και σχετίζονται με το ρόλο και τη θέση της Τουρκίας στην νέα εποχή… Αλλά την ίδια στιγμή, παλιοί και νέοι σύμμαχοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν θέλουν μια ισχυρή Τουρκία, κατά τρόπο και σε δυναμισμό που να δραπετεύει από τα γεωπολιτικά στάνταρντς των δικών τους ανοχών». (βλέπε περισσότερα ΕΔΩ)

Και μάλιστα,αποτιμώντας έναν πρώτο απολογισμό, μέσα από τον οποίο προκύπτει πως στη Γεωπολιτική σκακιέρα της Μ. Ανατολής και στην αντιπαράθεσή του με τις ΗΠΑ, ο Ερντογάν λειτούργησε με τρόπο υποδειγματικό – πρωταγωνιστικό ρευστοποιώντας «κεκτημένα» και μετατρέποντας το αποτέλεσμα της ρευστοποίησης σε γεωπολιτικό προϊόν, θέσαμε με τρόπο καθαρό το εξής δίλημμα:

• Ή οι εξελίξεις θα οδηγηθούν σύντομα σε μια νέα κατάσταση που θα δρομολογήσει ακόμη και τον γεωπολιτικό διαμελισμό της Τουρκίας στο πλαίσιο ενός πολυπολικού κόσμου με καινούρια δομικά χαρακτηριστικά…
• Ή η ανθρωπότητα θα βρεθεί σύντομα αντιμέτωπη με ένα νέο γεωπολιτικό αφήγημα, από το οποίο οι ΗΠΑ θα προκύψουν εμφανώς αποδυναμωμένες στο περιβάλλον της δυναμικά αναδυόμενης πολυπολικότητας.

Αυτή λοιπόν την αλήθεια την γνωρίζει καλά ο. Κ. Τραμπ… Και όλα δείχνουν πως έφτασε η στιγμή που δεν μπορεί πλέον να την αγνοήσει.

• Οι εξελίξεις πιέζουν…
• Το γεωπολιτικό «καρέ» τώρα στρώνεται στην μαύρη ενεργειακή τσόχα…
• Και η πενταετία σουλτανικής εξουσίας που έχει μπροστά του ο Ερντογάν, είναι μια παράμετρος υπολογίσιμη που δεν μπορεί να αγνοηθεί, σε μια ιστορική συγκυρία, που μορφοποιούνται με συγκεκριμένη διάταξη και συγκεκριμένα καθήκοντα οι στρατηγικές συμμαχίες, και κανείς δεν μπορεί να περιμένει βολικότερες εξελίξεις.

Αυτή την αλήθεια βεβαίως την γνωρίζει καλά και ο κ. Πούτιν. Και καλείται να διαχειριστεί μια πολυσύνθετη εξίσωση συνυπολογίζοντας πολλά πράγματα ταυτοχρόνως, όπως:

• Τον ιστορικό συμπρωταγωνιστικό του ρόλο στο πολυπολικό διεθνές σύστημα που βρίσκεται υπό διαμόρφωση…
• Την απαραίτητη λεπτότητα στη διαχείριση στρατηγικών προκλήσεων και ισορροπιών, σε μια ιστορική εποχή που δεν συγχωρεί λάθη…
• Την αδιάλειπτη προώθηση του κεντρικού άξονα των στρατηγικών του επιδιώξεων, που αντικειμενικά παραμένουν σκληρές και αδυσώπητες, πλήρως απαλλαγμένες από συναισθηματισμούς και παλαιάς κοπής αυταπάτες.

Η επίγνωση των παραπάνω παραμέτρων, καθιστά τη διαχείριση των προκλήσεων ιδιαιτέρως σύνθετη... Οι ρόλοι και των πρωταγωνιστών αλλά και των γεωστρατηγικών εργαλείων που έχουν στη διάθεσή τους είναι διακριτοί και εναλλασσόμενοι... Και φυσικά σε μια διεργασία που βρίσκεται σε διαρκή μεταμορφισμό, το όποιο προσωρινά παραγόμενο αποτέλεσμα, έχει πολλαπλές αναγνώσεις. (Δείτε περισσότερα ΕΔΩ)

Μέσα σε αυτό το πολυσύνθετο παζλ, η Τουρκία ενσωματώνεται με δική της επιθετική περιφερειακή ατζέντα, κι αυτή είναι η παράμετρος που τροφοδοτεί μεταξύ άλλων και μια έντονα επισφαλή θέση γι αυτήν, στο γεωστρατηγικό καμβά της επόμενης μέρας. 

Οι στοχεύσεις του Ερντογάν για το νέο τουρκικό imperium, επιχειρούν να εκφράσουν τις θεμελιώδεις γεωπολιτικές ανατροπές που συντελούνται σε ολόκληρη την Ευρασία και σχετίζονται με το ρόλο και τη θέση της Τουρκίας στην νέα εποχή…

Αλλά την ίδια στιγμή, παλιοί και νέοι σύμμαχοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν θέλουν μια ισχυρή Τουρκία, κατά τρόπο και σε δυναμισμό που να δραπετεύει από τα γεωπολιτικά στάνταρντς των δικών τους ανοχών. Έτσι...

• ΚΑΙ η Κίνα έχει κάθε λόγο να μην θέλει μια ισχυρή Τουρκία λόγω ΚΑΙ του διαχρονικού προβλήματος με τους Ουιγούρους που αντιμετωπίζει στις Δυτικές περιφερειές της, αλλά κυρίως εξ αιτίας του επιδιωκόμενου ρόλου της στην νέα εποχή...
• ΚΑΙ η Ρωσία έχει κάθε λόγο να μη θέλει μια ισχυρή Τουρκία (και με ισχυρά οπλικά συστήματα) λόγω ΚΑΙ των γνωστών προβλημάτων με τουρκόφωνους και τουρκολάγνους στο μαλακό της υπογάστριο...
• ΚΑΙ οι ΗΠΑ θέλουν ρόλο πρωταγωνιστικό στις γεωπολιτικές διεργασίες της Ευρασίας αλλά πλέον έχουν επίγνωση του τι μπορεί να σημαίνει μια ισχυρή Τουρκία με γεωστρατηγικές βλέψεις και οραματισμούς που προσπερνούν τις ανοχές που είναι διατεθειμένες οι ΗΠΑ να επιδείξουν... (Δείτε περισσότερα ΕΔΩ)

Επίλογος…

Η κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους από Ισραηλινά πυρά, δεν είναι ένα κεφάλαιο που έκλεισε με δηλώσεις και διαψεύσεις ανυπόστατες. Είναι μια πράξη με ιδιαίτερη στρατηγική βαρύτητα η οποία σηματοδοτεί το άνοιγμα μιας νέας γεωπολιτικής σελίδας, που υποχρεώνει τους πάντες σε αποφάσεις κρίσιμες και πολύ συγκεκριμένες.

Στην Τουρκία η πολιτική ριζοσπαστικοποίηση συνιστά πλέον ένα φαινόμενο που δεν περιορίζεται στα ηγετικά κλιμάκια της πολιτικής της ελίτ, αλλά διαχέεται και διαπερνά ολόκληρη την Τουρκική κοινωνία. Αυτή η πραγματικότητα δεν επιτρέπει «απλοχεριά» σε «αμέριμνες» στρατηγικές συμμαχίες. Ας είμαστε λοιπόν απολύτως ξεκάθαροι…

• Η κατάρριψη ενός Ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους Su-24 τον Νοέμβριο του 2015, τροποποίησε δραματικά την γεωστρατηγική σκακιέρα της Ευρασίας, λειτουργώντας με τρόπο πέραν του αναμενόμενου, διαμορφώνοντας ένα καινούριο status στην περιοχή που αποτέλεσε την θερμοκοιτίδα ανατροπών και πολλαπλών εξελίξεων…
• Η κατάρριψη και πάλι ενός Ρωσικού αεροσκάφους, θα αξιοποιηθεί και αυτή τη φορά για πολλαπλής και ευρύτερης σημασίας αντισταθμίσματα, και υπάρχουν βάσιμοι λόγοι στην ψύχραιμη ανάλυση, που προδιαθέτουν πως το μάρμαρο αυτή τη φορά θα το πληρώσει η Τουρκική υπεροψία.

Μια τέτοια εξέλιξη, προφανώς δεν είναι μη αναμενόμενη. Είναι μια εξέλιξη απολύτως ενσωματωμένη στη φυσιογνωμία που προσλαμβάνει το γεωπολιτικό παιχνίδι σε ολόκληρη την Ευρασία.

Ωστόσο… Για μια χώρα της οποίας η εξωτερική πολιτική έχει οδηγηθεί στην απόλυτη κατάρρευση, ακόμη και αυτή η εξέλιξη είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική.

Για το ντόπιο πολιτικό προσωπικό…

Οι εξελίξεις στη ΝΑ Μεσόγειο και οι συνέπειες των επιλογών της γειτονικής Τουρκίας, μέσα από τις οποίες τροποποιούνται γεωστρατηγικά στάνταρντς δεκαετιών, εκλαμβάνονται μόνο ως παράμετρος που διευκολύνει την σύσφιξη των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, και φυσικά αποσιωπάται το γεγονός ότι αυτές οι σχέσεις…

• Διαπερνώνται από το δηλητήριο της υποτέλειας…
• Οικοδομούνται πάνω σε πολιτικές απολύτως δουλοπρεπείς…
• Σφυρηλατούνται στο έδαφος εκχώρησης πραγματικής κυριότητας της χώρας. Και φυσικα...
• Χρεοκοπούν με ένα πολιτικό προσωπικό πρόθυμο να εκτελεί ως υποτακτική Φιλιππινέζα καταστροφικές για τον τόπο εντολές όπως αυτή που σχετίζεται με το "εκτρωμα των Πρεσπών" αλλά και εκείνη που αφορά στη διάρρηξη των διπλωματικών σχέσεων με τη Ρωσία, καταδικάζοντας τη χώρα στην περιθωριοποίηση και τον επιλεκτικό απομονωτισμό.

Μετατρέποντάς την συνολικά σε όχημα επιβολής στρατηγικών επιλογών, πράγμα που την εκθέτει σε ανυπολόγιστους και αχαρτογράφητους κινδύνους. 

Πρόκειται για έναν νέου τύπου σχέσεων, που δεν είναι απλά ετεροβαρείς, αλλά συνιστούν τον ορισμό της απόλυτης επικινδυνότητας σε ένα περιβάλλον πραγματικά διακεκαυμένο.

Γι’ αυτό το πολιτικό προσωπικό, οι προσδοκώμενες «επενδύσεις» είναι το πρώτιστο, αφού προσβλέπουν στην πολιτική ρευστοποίησή τους σε μια προσπάθεια να «κατασκευάσουν» το δικό τους success, και τα ζητήματα που σχετίζονται με τις εθνικές προτεραιότητες και με τα ίδια τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, δεν περνούν απλά σε δεύτερη μοίρα, αλλά εκποιούνται με τρόπο απαράδεκτο και σε βαθμό πραγματικά προκλητικό.

Στο βωμό των αγωγών και των χτυπημάτων στην πλάτη, οικοδομείται ένα νέο επικίνδυνο status στην ευρύτερη περιοχή, με τη χώρα δεμένη πισθάγκωνα στη δολοφονική περιδίνησή του, και ποδηγετούμενη από τις απαιτήσεις του Αμερικανοϊσραηλινού στρατηγικού συμπλέγματος.

Πρόκειται για μια εξέλιξη που δεν παροπλίζει απλά τη χώρα, από μέσα, από δυνητικές προϋποθέσεις, από στρατηγική στόχευση, από πραγματικά εθνική υποδομή, και από όλα όσα μπορούν να σηματοδοτήσουν την υπόσταση μιας σύγχρονης και αξιοπρεπούς γεωπολιτικής και κρατικής οντότητας…

Αλλά για μια νέα κατάσταση, μιας χώρας πλήρως αποδομημένης, που εύκολα εκχωρείται ως γεωπολιτικό λάφυρο στο χρηματιστήριο της Γεωστρατηγικής,  μόλις τροποποιηθούν οι όροι στην διαρκώς μεταβαλλόμενη γεωπολιτική σκακιέρα.

Και αυτήν ακριβώς την εξέλιξη είναι που οφείλουμε να ανακόψουμε σήμερα, πριν καταστεί εκ των πραγμάτων μη αναστρέψιμη.

Κι αυτό διότι οφείλουμε να θυμόμαστε, πως οι ισχυροί παίχτες αυτής της σκακιέρας, θέλουν μια Τουρκία δραστικά αποδυναμωμένη και πλήρως ελεγχόμενη, αλλά ουδείς εξ αυτών επιδιώκει τον γεωπολιτικό της αφανισμό.

Και η ιστορία δυστυχώς φροντίζει να μας θυμίζει με το χειρότερο τρόπο, πως οι «παροχές σε είδος»… δηλαδή σε Γη… Έχουν επικαρπωτές και θύματα… 

Κι από την λίστα των υποψηφίων θυμάτων, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΟΥΝ, οι φοβικοί, οι άτολμοι, οι παραιτημένοι, οι δουλοπρεπείς, οι προσκυνημένοι.

Οι εξελίξεις στο εγγύς περιβάλλον είναι δραματικές και η εμπλοκή των ισχυρών παικτών που εξειδικεύουν και σε περιφερειακό επίπεδο τις στρατηγικές αντιπαραθέσεις τους είναι απροσχημάτιστη...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

και της "Πανελλαδικής Πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας"

Νέες παράμετροι προστίθενται καθημερινά σ αυτό το δυναμικό σίριαλ, είτε ως πραγματικά γεγονότα είτε ως μέρος ενός εξελισσόμενου επικοινωνιακού επιχειρησιακού σχεδιασμού από όλες τις πλευρές.

Με αυτή την έννοια, κάθε απόπειρα προσέγγισης, αξιολόγησης και πολιτικής διαχείρισης πραγματικών ή κατευθυνόμενων πληροφοριών, θα πρέπει να είναι ιδιαιτέρως σταθμισμένη. Κι αυτό προϋποθέτει...

• Νηφαλιότητα  στην κρίση...
• Επίγνωση του πραγματικού διακυβεύματος...
• Συνεκτίμηση ΚΑΙ των συνεργατικά αλλά ΚΑΙ των αντιπαρατιθέμενα λειτουργούντων στρατηγικών, τόσο των κύριων όσο και των ισχυρών περιφερειακών πρωταγωνιστών...

Πρόκειται για μια διαδικασία σύνθετη... Οι ρόλοι και των πρωταγωνιστών αλλά και των γεωστρατηγικών εργαλείων που έχουν στη διάθεσή τους είναι διακριτοί και εναλλασσόμενοι... Και φυσικά σε μια διεργασία που βρίσκεται σε διαρκή μεταμορφισμό, το όποιο προσωρινά παραγόμενο αποτέλεσμα, έχει πολλαπλές αναγνώσεις.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον και φυσικά κάτω από αυτό το πρίσμα μπορούν να αξιολογηθούν τα συμβαίνοντα στην γειτονική Τουρκία...

• ΚΑΙ αυτοτελώς, ως μια πολιτική διεργασία αμιγώς εσωτερικού ενδιαφέροντος, αφού είναι ΚΑΙ τέτοια...
• ΚΑΙ στην αλληλοσύνδεσή τους με την στρατηγικού χαρακτήρα Αμερικανοτουρκική αντιπαράθεση, στην οποία προς το παρόν η Τουρκία παραμένει ο πρωταγωνιστής που υπαγορεύει ατζέντα...
• Ομοίως ΚΑΙ υπό το πρίσμα της Ρωσοτουρκικής προσέγγισης η οποία επίσης έχει δυναμικά στοιχεία και καταφανώς αμφίπλευρα στρατηγικά χαρακτηριστικά...
• ΚΑΙ συνυπολογίζοντας τη στρατηγική οριοθέτηση που επιχειρεί η ίδια η τουρκική πολιτική ηγεσία, ιχνηλατώντας το επιθετικά αναθεωρητικό της όραμα ΤΟΣΟ στη γεωστρατηγική ΟΣΟ και στην οικονομία...

ΚΑΙ φυσικά μην παραβλέποντας το γεγονός πως τα γεωστρατηγικά της ανοίγματα, επιχειρούν να παίξουν σοβαρά και με απαιτήσεις, στο εμφανές πια δυτικό ρήγμα μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ.

Εννοείται πως όλα τα παραπάνω, ως στοιχεία μιας ενιαίας συλλογιστικής ενότητας, οφείλουν να συνυπολογίζουν πως η χώρα μας ενσωματώνεται οργανικά μέσα στο περιβάλλον στο οποίο συντελούνται αυτές οι διεργασίες... Ενσωματώνεται με ουσιαστικά ανύπαρκτη στρατηγική, παραδομένη πλήρως σε λογικές απόλυτης δουλοπρέπειας... Και φυσικά ενσωματώνεται επικίνδυνα στα απόνερα των συνεπειών αυτής της διεργασίας, με τους δυσμενέστερους δυνατούς όρους.

Από την άποψη αυτή, τα περίεργα δημοσιεύματα που αφορούν στην προμήθεια των S-400, και στην υποτιθέμενα τελεσίδικη απόφαση να πληρωθεί το τίμημα της αγοράς με τουρκικές λίρες, όχι μόνο δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με αφελείς θριαμβολογίες ως είδηση, αλλά στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία θα πρέπει να προσεγγίζεται τουλάχιστον με τον ενδεδειγμένο στρατηγικό σκεπτικισμό, και αυτό γιατί...

Πρώτον: Η ίδια η "αγορά" δεν είναι μονάχα μια αυτοτελής εμπορική πράξη, αλλά ένα εργαλείο παρέμβασης στις συντελούμενες διεργασίες, με αποδέκτες ΚΑΙ την Τουρκική κυβέρνηση, αλλά ΚΑΙ την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Δεύτερον: Από την αληθοφανή διαχείριση των δηλώσεων και του πολέμου των πληροφοριών, μέχρι την εντελώς αληθινή πραγματοποίηση της ίδιας της εμπορικής πράξης, μεσολαβεί σημαντικός γεωπολιτικός χρόνος, κατά τον οποίο πολλά θα κριθούν και ακόμη περισσότερα ενδέχεται να τροποποιηθούν στην ουσία τους, οπότε καλό είναι να υπάρχει σύνεση και νηφαλιότητα στην ανάλυση των δεδομένων.

Τρίτον: Ο νομισματικός πόλεμος για την αποδόμηση της ηγεμονίας του δολαρίου, προφανώς και θα προχωρήσει ως μέρος της συνολικότερης στρατηγικής σύγκρουσης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Επομένως, καλό είναι να μην απλοποιούνται οι αμιγώς νομισματικοί όροι μιας αγοράς, ΚΑΙ γιατί από μόνοι τους δεν παραπέμπουν σε τίποτε μέσα στο περιβάλλον μιας οικονομίας (της τουρκικής) που σε κάθε περίπτωση θα παραμένει δομικά εξαρτημένη, αλλά ΚΑΙ γιατί ακόμη και αν πραγματοποιηθεί με όρους αποπληρωμής σε τουρκική λίρα, αυτό θα είναι μια απόφαση ΑΜΙΓΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ με ΣΑΦΕΣ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ, και ως τέτοια καμία δυναμική αμιγώς νομισματική δεν αναδεικνύει από μόνο της και φυσικά σε τίποτε ουσιαστικό από αυτή την άποψη δεν παραπέμπει. Πολύ δε περισσότερο που παραμένουν ασαφείς ακόμη και οι όροι της δυνητικής ισοτιμίας.

Τέταρτον: Το πρόβλημα "Τουρκία" δεν συνιστά ευκαιρία εμπορικού σχεδιασμού ΟΥΤΕ για τη Ρωσία ΟΥΤΕ φυσικά για τις ΗΠΑ. Αποτελεί και για τις δύο εργαλείο και μέρος του παζλ μιας ευρύτατης γεωστρατηγικής ανασύνταξης με πολλούς ισχυρούς παίχτες - πρωταγωνιστές.

Πέμπτον: Η ενσωμάτωση της Τουρκίας σε αυτό το παζλ, με δική της επιθετική περιφερειακή ατζέντα, είναι η παράμετρος που τροφοδοτεί μεταξύ άλλων και μια έντονα επισφαλή θέση γι αυτήν, στο γεωστρατηγικό καμβά της επόμενης μέρας. Σε αυτόν τον καμβά...

ΚΑΙ η Κίνα έχει κάθε λόγο να μην θέλει μια ισχυρή Τουρκία λόγω και του διαχρονικού προβλήματος με τους Ουιγούρους που αντιμετωπίζει στις Δυτικές περιφερειές της...

ΚΑΙ η Ρωσία έχει κάθε λόγο να μη θέλει μια ισχυρή Τουρκία (και με ισχυρά οπλικά συστήματα) λογω των γνωστών προβλημάτων με τουρκόφωνους και τουρκολάγνους στο μαλακό της υπογάστριο...

ΚΑΙ οι ΗΠΑ θέλουν ρόλο πρωταγωνιστικό στις γεωπολιτικές διεργασίες της Ευρασίας αλλά πλέον έχουν επίγνωση του τι μπορεί να σημαίνει μια ισχυρή Τουρκία με γεωστρατηγικές βλέψεις και οραματισμούς που τις προσπερνούν...

Και βεβαίως κανένας Έλληνας αναλυτής δεν μπορεί να υποδέχεται με πανηγυρισμούς την είδηση για την πιθανότητα απόκτησης του συστήματος S-400 και τη δυνατότητα αποπληρωμής του τιμήματος με λίρες, σε ενα περιβάλλον που...

• Η Ελλάδα στερείται στρατηγικής...
• Η Κύπρος οδηγείται σε ουσιαστική διχοτόμηση...
• Οι στρατηγικές συμμαχίες στις οποίες έχει εμπλακεί η χώρα μας, συνθέτουν μια πολλαπλά επικίνδυνη πραγματικότητα...
• Ο ρόλος της Τουρκίας σε όποιο γεωστρατηγικό σχήμα παραμένει σημαντικός στο ενεργειακό γίγνεσθαι της ευρύτερης περιοχής...

Και εν πάσει περιπτώσει κύριοι, γεωστρατηγική αποτίμηση δεν γίνεται με κούφια αντιαμερικανικά καπρίτσια.

Δεν μπορούμε επομένως να πανηγυρίσουμε για μια πιθανολογούμενη εξέλιξη, με μοναδικό κίνητρο οτι αυτή θα πικάρει τους Αμερικανούς. Ε και;;;

Αυτή η επικίνδυνη φούσκα, απειλεί ωστόσο να ξεράσει και νέα εκτρώματα, που θα είναι προϊόντα των «διαπραγματεύσεων» εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, στις οποίες πρωταγωνιστεί ο κ. Κοτζιάς, χαριεντιζόμενος μεταξύ άλλων, ΚΑΙ με την Αλβανική πολιτική ηγεσία.

Τις τελευταίες ώρες, το Κόσοβο βρίσκεται σε ανησυχητικό αναβρασμό, οι εξελίξεις προδιαγράφονται δραματικές, ο κίνδυνος ευρύτερης διάχυσής τους θεωρείται κάτι παραπάνω από δεδομένος… Και η πιθανότητα εμπλοκής περισσότερων πρωταγωνιστών, είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθεί μέσα στο ιδιαιτέρως ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον.

Η γενικευμένη αποσταθεροποίηση, είναι θέμα χρόνου το πότε επακριβώς θα εκδηλωθεί. Το βέβαιο είναι πως, όταν τα γνωστά φερέφωνα πανηγύριζαν παραληρώντας για το έκτρωμα των Πρεσπών, εμείς είχαμε προειδοποιήσει, πως αυτή η υπογραφή της ντροπής, άνοιγε τον ασκό του Αιόλου, σε ένα περιβάλλον ιδιαιτέρως ρευστό, με τους επικίνδυνους εθνικισμούς παρκαρισμένους, να αφυπνίζονται και να σπεύδουν να  καταλάβουν δυναμικές θέσεις, εν όψει...

Το αναπότρεπτο αυτών των εξελίξεων, είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο. 

Ο Αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός, παραμένει το πλέον επικίνδυνο όχημα αυτής της γενικευμένης αποσταθεροποίησης, και η στρατηγική επιλογή του Ενιαίου χώρου για την Αλβανία και το Κόσοβο, είναι πάρα πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε νέο αιματοκύλισμα τη Βαλκανική. 

Οι προειδοποιήσεις άλλωστε τόσο του Μάρκο Τζούριτς διευθυντή του Γραφείου για το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια, όσο και του υπουργού Άμυνας της Σερβίας Αλεξάνταρ Βουλίν, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Τα δεδομένα λοιπόν είναι απολύτως σαφή, και είναι χρήσιμο να τα απαριθμήσουμε:

Η μήτρα των επικίνδυνων εθνικισμών στη Βαλκανική, όχι μονάχα δεν χτυπήθηκε στη ρίζα της, αλλά οι παράγοντες που επένδυσαν σ αυτήν πολλαπλασιάστηκαν, ιδιαίτερα μετά την αναγνώριση, όχι ενός, αλλά δυο ισλαμικών θυλάκων με κρατική υπόσταση στο «στενό» γεωπολιτικό αποτύπωμα της Βαλκανικής (Βοσνία και Κόσοβο).

Ο σλαβικός αλυτρωτικός εθνικισμός, κατοχυρώνει «θέση» μετά το έκτρωμα των Πρεσπών, και αυτό ήταν μοιραίο και αναμενόμενο πως θα επιτάχυνε την ενεργοποίηση της στρατηγικής προβολής της «Μεγάλης Αλβανίας» μέσα στο γεωπολιτικό χώρο, όπερ και εγένετο.

Η αμυντική αντίδραση, η υποκινούμενη πρωτίστως από το αίσθημα επιβίωσης και ασφαλείας των Σέρβων του Κοσόβου ήταν αναμενόμενη. Άλλωστε είναι αυτοί που είδαν την πατρίδα τους να βομβαρδίζεται, και κυρίως αυτοί που ένοιωσαν τι μπορεί να σημαίνει εκτεταμένη γεωπολιτική προβοκάτσια (Βλέπε Σρεμπρένιτσα) που μέσω αυτής «νομιμοποιήθηκε» η δολοφονική επέμβαση των μακελάρηδων στη Γιουγκοσλαβία.

Οι βλέψεις των ισχυρών της Ευρώπης, οι οποίοι επενδύουν στο δικαιωματισμό, στους φονικούς εθνικισμούς, και στις διχαστικές προβοκάτσιες, παραμένουν ισχυρές και διαρκείς. Να θυμίσουμε πως όταν ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ρωτήθηκε για την δολοφονική προβοκάτσια της Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995, προέτρεψε τους δικαστές της Χάγης να ρωτήσουν τους Γάλλους και προσωπικά τον Ζακ Σιράκ. 

Αυτοί ξέρουν… Εμείς δυστυχώς λησμονήσαμε… Και σε αυτή τη λησμονιά εναποθέτει ο κ. Κοτζιάς την επιτυχή ολοκλήρωση της βρώμικης εργολαβίας που του έχει ανατεθεί, αισθανόμενος και ο ίδιος ομογάλακτος του κυρίου Χαβιέ Σολάνα και συνομιλητής των ομοτράπεζων του κ. Γιόσκα Φίσερ.

Η χθεσινή νύχτα λοιπόν, σηματοδότησε την έναρξη μεγάλων ανατροπών στην ευρύτερη περιοχή, και θεωρούμε πως μπροστά στις προδιαγραφόμενες εξελίξεις, ουδείς δικαιούται να κοιμάται ήσυχος.

Οι Σέρβοι το Κοσόβου, δείχνουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε κήρυξη αυτονομίας, φοβούμενοι επιπροσθέτως και από πληροφορίες που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας, σύμφωνα με τις οποίες ενδέχεται ένα τμήμα της Γης τους, να θυσιαστεί στο βωμό μιας επίπλαστης διπλωματικής σταθερότητας. (Βλέπετε η κουλτούρα Κοτζιά διαχέεται όπου επιχειρείται να υπάρξει επένδυση σε λογικές δουλοπρέπειας και ενδοτισμού).

Να θυμίσουμε ότι σήμερα λήγει ουσιαστικά το χρονικό περιθώριο που είχε τεθεί, για την σύνταξη του Χάρτη του Συνδέσμου (Σερβικού) σε δήμους που υπάρχει σερβική πλειοψηφία.

• Ειδικές δυνάμεις βρίσκονται σε διαδικασία μετακινήσεων μέσα στις σερβικές περιοχές, προκειμένου να αποτραπεί το συγκεκριμένο ενδεχόμενο.
• Ομοίως παρατηρήθηκαν και μετακινήσεις των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, υπό τον φερετζέ της «ειρηνευτικής δύναμης» του ΝΑΤΟ- KFOR.

Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας του Κοσόβου, συνεδρίασε υπό την προεδρία του Κοσοβάρου πρωθυπουργού Ραμούς Χαραντινάι… Σήμερα συνεδριάζει και το Σερβικό Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας υπό τον Σέρβο πρόεδρο κ. Βούτσιτς… Και όλα δείχνουν πως Σερβικοί και Αλβανόφωνοι πληθυσμοί, παίρνουν θέσεις εν όψει επερχόμενης σύγκρουσης.

Μέσα σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον, ο άφαντος, υπό το κατηφές περιβάλλον των δολοφονικών πυρκαγιών κ. Κοτζιάς, συνεχίζει το αμφιλεγόμενο έργο του, ΚΑΙ υπό το πέπλο της μυστικής διπλωματίας.

Τον καλούμε να συναισθανθεί τις ευθύνες του, πριν αναγορευτεί σε τραγική μαύρη φιγούρα, το έργο της οποίας πυροδότησε ανεξέλεγκτες καταστάσεις σε ολόκληρη τη Βαλκανική.

Η στοχευμένη αφύπνιση του Αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού, είναι αποτέλεσμα του θλιβερού εκτρώματος των Πρεσπών, και αυτός είναι ένας επιπρόσθετος λόγος για τον οποίο το συγκεκριμένο έκτρωμα θα πρέπει να μπει ΤΩΡΑ στον καταψύκτη, και μάλιστα στην προοπτική της πλήρους και ολοκληρωτικής αποκαθήλωσης του συνόλου των προβλέψεών του.

Ομοίως επιβάλλεται να μπουν ΤΩΡΑ στον καταψύκτη, όλα όσα ενδέχεται να έχουν οριοθετηθεί – συμφωνηθεί, μέσα από τα επικίνδυνα μονοπάτια της μυστικής διπλωματίας, στις διαπραγματεύσεις με την Αλβανική κυβέρνηση.

Θέλουμε να είμαστε σαφείς…

Η Βαλκανική αντίληψη του κ. Κοτζιά, η οποία σηματοδότησε και τον χαρακτήρα της επικίνδυνης «διαπραγμάτευσης» που ασκεί, έχει καταρρεύσει πλήρως.

Μαζί της κατέρρευσαν και οι επικίνδυνες αυταπάτες ΤΟΣΟ του ιδίου ΟΣΟ και της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει…

Το έκτρωμα των Πρεσπών, έχει δείξει ήδη την επικίνδυνη φυσιογνωμία του, και προφανώς έχουμε υποχρέωση ως κοινωνία να μην περιμένουμε και τις εν κρυπτώ Ελληνοαλβανικές διαπραγματεύσεις να δείξουν τη δική τους.

Οι εξελίξεις στο Κόσοβο κύριοι, θα παραδώσουν στην κόλαση ολόκληρη την Βαλκανική, και το προσάναμα σ αυτή την καταστροφή, είναι το έκτρωμα που υπογράφτηκε στις Πρέσπες.

Αν ο κ. Κοτζιάς δηλώνει απρόθυμος να πράξει αυτή τη στιγμή τα επιβαλλόμενα, οφείλει να του επιβάλει κανόνες η εξεγερμένη κοινωνία. Η κόλαση δεν είναι μακριά… Ας μην την φέρει εντός έδρας ο εφησυχασμός μας.

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Και βεβαίως δεν επιστρατεύεται προκειμένου να περιφρουρήσει τα σημαντικά διαπραγματευτικά ατού, από εμβόλιμες παρεμβάσεις τρίτων που θα μπορούσαν να αποδυναμώσουν την ισχύ τους ή ακόμη και να οδηγήσουν στη συνολική τους ακύρωση.

Η μυστική διπλωματία κατά κανόνα, είναι το καταφύγιο φοβικών και άτολμων πολιτικών ηγεσιών, και ταυτόχρονα ένα χρήσιμο πολυεργαλείο για την διαχείριση πρακτικών ηττοπάθειας, αναποτελεσματικότητας ακόμη και εθνικής μειοδοσίας.

Στην πράξη διασφαλίζει τρία πράγματα, γι’ αυτό και το αποτέλεσμά της είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο. Διασφαλίζει:

• Πίστωση χρόνου: Αναγκαία για την επικοινωνιακή διαχείριση αθέμιτων και προκλητικών υπαναχωρήσεων.
• Περιβάλλον σχετικής ασφάλειας στο πολιτικό προσωπικό: Μιας και η κυρίαρχη επιδίωξη είναι να κρατιέται η κοινωνία μακριά από τις εξελίξεις και από την πρόσβαση στην ενημέρωση. Και…
• Ζωτικό χώρο και χρόνο στην αντίπαλη επιθετική διπλωματία: Η οποία επιχειρεί να «κλειδώσει» ωφελήματα μέσα από την πρακτική των τετελεσμένων.

Και οι επικίνδυνες παράμετροι που το συνθέτουν, δεν προσεγγίζεται κατ’ αποκλειστικότητα με τον προκλητικό τρόπο με τον οποίο...
επιχειρεί να διαχειριστεί ζητήματα ως επικεφαλής της Ελληνικής διπλωματίας.

Ο κ. Κοτζιάς συμπεριφέρεται ως αμφιλεγόμενη και κατ’ εξοχήν ύποπτη πολιτική φιγούρα, πράγμα που αποδεικνύεται ΚΑΙ από τις πρακτικές που υιοθετεί, ΚΑΙ από την φυσιογνωμία του διπλωματικού έργου που παράγει, αλλά ΚΑΙ από το περιβάλλον μέσα στο οποίο έχει αποδεχτεί να λειτουργεί, με το πολιτικό αποτέλεσμα της δράσης του να είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο.

Ο κ. Κοτζιάς, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ο υπερδραστήριος ΥΠΕΞ στον οποίο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τουλάχιστον «παραγωγική» δράση. Ο κ. Κοτζιάς ΕΙΝΑΙ ο υπερσυγκεντρωτικός ΥΠΕΞ, και επέλεξε να είναι τέτοιος, ΚΑΙ για να διαφυλάξει την μυστικότητα της διπλωματίας, στο περιβάλλον της οποίας «μεγαλουργεί» ο αμφιλεγόμενος ρόλος του, αλλά ΚΑΙ για να διασφαλίσει συγκεκριμένη φυσιογνωμία στο παραγόμενο αποτέλεσμα, τέτοια που να εναρμονίζεται με την γραμμή εντολών στην οποία δεσμεύτηκε να λειτουργεί.

Ο κ. Κοτζιάς, ΔΕΝ λειτουργεί στο πλαίσιο συγκεκριμένων – επεξεργασμένων κυβερνητικών αποφάσεων και προσδιορισμένων εθνικών προτεραιοτήτων, ΑΛΛΑ στο πλαίσιο μιας περίεργης, πλήρως αυτονομημένης σχέσης από κοινού με τον πρωθυπουργό της χώρας, και αυτό είναι μια εξέλιξη η οποία, στο βαθμό που ξεφεύγει από την τρέχουσα διπλωματία ρουτίνας, και καταπιάνεται με κορυφαία ζητήματα που σχετίζονται με τη φυσιογνωμία και την υπόσταση της χώρας, συνιστά καραμπινάτη εκδήλωση πολιτικής και θεσμικής εκτροπής.

Ο κ. Κοτζιάς, από κοινού πια με τον πρωθυπουργό της χώρας, δεν υλοποιούν απλά μια κακή πολιτική στο πλαίσιο των παραδοσιακά κακών δεσμεύσεων της χώρας.

Έχουν αποδεχτεί και οι δύο έναν νέο επικίνδυνο υβριδικό γεωστρατηγικά ρόλο που ανατέθηκε στην χώρα κατ’ εντολή και απαίτηση των Αμερικανών, και αυτό τροποποιεί δραματικά την ίδια την γεωπολιτική της φυσιογνωμία.

Ο κ. Κοτζιάς, από κοινού πλέον με τον κ. Τσίπρα και έξω από κάθε θεσμική διαδικασία, καθιστούν την χώρα όμηρο, και την μετατρέπουν σε πολιορκητικό κριό των Αμερικανών στο πλαίσιο του νέου δόγματος πολυμετωπικής επιθετικής στρατηγικής που έχουν ενεργοποιήσει, οι Αμερικανοί, τόσο στο θέατρο της Βαλκανικής όσο και σε εκείνο της Μέσης Ανατολής γενικότερα.

Με αυτή την επιλογή τους οι κύριοι Τσίπρας και Κοτζιάς, έχουν δρομολογήσει την απόλυτη κατάρρευση της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής, και την πλήρη παράδοση της ουσιαστικής πολιτικής Διοίκησης στα σκοτεινά κέντρα του Πενταγώνου.

• Να λοιπόν γιατί η βρώμικη «συμφωνία των Πρεσπών», δεν υπήρξε απλά προϊόν μιας ιδεοληπτικής αστοχίας, αλλά ήταν επί της ουσίας η πρώτη βρώμικη αποστολή που έφερε σε πέρας το επικίνδυνο δίδυμο, στο πλαίσιο της ολέθριας εργολαβίας που του έχει ανατεθεί.
• Να γιατί τα «μαύρα μαντάτα» τα οποία σχετίζονται με τις Ελληνοαλβανικές «διαπραγματεύσεις», και για τα οποία δεν ήταν διόλου τυχαία η παρέμβαση Χαν και η απόλυτη επιβεβαίωση του πρωθυπουργού που ακολούθησε, δεν θα μείνουν απλώς μαντάτα, αλλά κλειδώνουν ένα νέο εφιαλτικό αποτέλεσμα μετά από κείνο των Πρεσπών, και πρέπει πάση θυσία να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη.

Αυτό το επικίνδυνο δίδυμο, είναι μια καταστροφική πέμπτη φάλαγγα που δρα μέσα στην ίδια την χώρα, που ακολουθεί: 

• ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ εντολές... 
• ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ υποχρεώσεις... 
• ΔΙΚΟ ΤΟΥ κώδικα πειθαρχίας... 
• ΔΙΚΗ ΤΟΥ γραμμή εξωθεσμικής συνεννόησης... 

Καταστροφική η Ελληνορωσική διπλωματική κρίση…

Μέσα σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον, ήρθε και η καταστροφική απόφαση για την απέλαση των Ρώσων διπλωματών. Πρόκειται για μια απαράδεκτη απόφαση, που δεν υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, και λαμβάνεται προσχηματικά στο όνομα δήθεν της "εθνικής κυριαρχίας", ενώ στην ουσία...

• Πιστοποιεί την πλήρη κατάλυση κάθε έννοιας Εθνικής Κυριαρχίας, μέσα ΚΑΙ από την άκριτη υιοθέτηση παρόμοιων αυτοκτονικών επιλογών,
• Αποδομεί στην ουσία του το δόγμα της πολυδιάστατης Εξωτερικής Πολιτικής, και μάλιστα σε μια ιστορική συγκυρία που θα έπρεπε να αποτελεί την πολυτιμότερη εθνική μας επένδυση,
• Μετατρέπει τη χώρα σε πολιορκητικό κριό των Αμερικανών για την προώθηση της πολυμετωπικής επιθετικής στρατηγικής τους,
• Καθιστά την πατρίδα μας όμηρο πλήρως αποδυναμωμένο ακόμη και... στο περιβάλλον των κακώς νοουμένων παραδοσιακών της συμμαχιών. Και...
• Αποδυναμώνει ολοκληρωτικά την διεθνή της θέση, αποστερώντας της παράλληλα το δικαίωμα αναζήτησης διεθνών στηριγμάτων σε μια εποχή που οι σε βάρος της πιέσεις κλιμακώνονται και γενικεύονται επικίνδυνα.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι αυτά που ακολουθούν έχουν ονοματεπώνυμο... Θράκη... Αιγαίο... Κύπρος... Ενεργειακές συμβάσεις υποτέλειας και εκτεταμένου γκριζαρίσματος της εθνικής κυριαρχίας... Ολόκληρη η εθνική ατζέντα δηλαδή.

Επί της ουσίας η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με μια εξελισσόμενη διαδικασία πολλαπλής πολιτικής και θεσμικής εκτροπής, για την οποία είχαμε προειδοποιήσει και η Ελληνική κοινωνία στοχοποιείται αμετάκλητα.

Και βεβαίως όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν, πως ακόμη και αυτός ο κίνδυνος πλήρους εκφασισμού της πολιτικής δεν είναι μακριά. Άλλωστε μετά τις περίφημες δηλώσεις του κ. Πενς, τα πρόδρομα φαινόμενα κάνουν ήδη απειλητική την αποκρουστική τους εμφάνιση.

Κονδυλοφόροι υπηρεσίας, σε μια εμφανή προσπάθεια επικοινωνιακού αντιπερισπασμού, αλλά και αποκαλυπτική πραγματικών πολιτικών προθέσεων, δεν διστάζουν να προειδοποιήσουν πως: «Εάν αποδειχτεί ότι υπάρχουν σχέσεις πολιτικών στελεχών στη Μακεδονία με Ρώσους πράκτορες και ανθρώπους της Μόσχας… θα πρέπει να εφαρμοστεί το αυτονόητο, και το αυτονόητο είναι να εφαρμοστεί ο νόμος και όσα προβλέπει περί εσχάτης προδοσίας και κατασκοπείας». 

Και συνεχίζοντας το παραλήρημά τους απαιτούν: «Σε κάθε περίπτωση πρέπει να «καθαρίσει» η Μακεδονία μας από τους πράκτορες του πανσλαβισμού. Παρίσταναν και τους «μακεδονομάχους», οι ίδιοι που εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία υπέρ του πανσλαβισμού... Θα μας βύθιζαν στον εθνικό διχασμό και στον εμφύλιο με τις τσέπες γεμάτες ρούβλια».

Όλα τα παραπάνω, συνθέτουν μια νέα επικίνδυνη εξέλιξη, και είναι αναγκαίο ο Ελληνικός λαός να οργανώσει την δική του πολιτική απάντηση, για να ανακόψει αυτό το σχέδιο, πριν καταστεί μη αναστρέψιμο το αποτύπωμά του σε βάρος της χώρας. 

Η διαδικασία της κατευθυνόμενης μετάλλαξης της γεωπολιτικής και θεσμικής φυσιογνωμίας της χώρας βρίσκεται σε εξέλιξη, και η απόφαση για την απέλαση των Ρώσων διπλωματών είναι η κορυφή του παγόβουνου σειράς επικίνδυνων εξελίξεων, και όχι αυτοτελές και μεμονωμένο περιστατικό. 

Η κλιμάκωση της πολιτικής αντίστασης του λαού μας, θα πρέπει να αποκτήσει ρωμαλέα πολιτικά χαρακτηριστικά, πριν κατασυκοφαντηθεί και προβοκαριστεί ο αγώνας του. 

Ο χρόνος έχει τελειώσει... Η κλεψύδρα έχει αδειάσει... Οι αναγκαίες πρωτοβουλίες για την οργάνωση και το ξέσπασμα ενός πραγματικού κινήματος πολιτικής αντίστασης, θα έπρεπε ήδη να είχαν αναληφθεί από... χθες.

Ας μπει μπροστά λοιπόν όποιος επιμένει να θέλει να διατηρεί μια σχέση στοργής με την πρωτοκαθεδρία, με μοναδική δέσμευση τιμής να φέρει αυτόν τον αγώνα για την κοινωνική και εθνική ανασύνταξη, μέχρι το τέλος. Ας μπει μπροστά... και όλοι εμείς να τον ακολουθήσουμε...

Όποιος είναι αποφασισμένος να συνεχίσει αυτή την φτηνή αντιπαράθεση για την νομή της πρωτοκαθεδρίας και για την διαχείριση της μιζέριας... Οφείλει να ξέρει πως δεν δουλεύει για την πατρίδα του, αλλά για την ανάδειξη της νέας γενιάς τοποτηρητών, σε μια πατρίδα που δεν θα μας ανήκει, και αυτό το έγκλημα πρέπει να το αποτρέψουμε

Μην έχετε καμία απολύτως αμφιβολία. Όσο ισχυροί και αν εμφανίζονται να είναι οι κλυδωνισμοί στο εσωτερικό των Σκοπίων, τα προβλεπόμενα βήματα θα ολοκληρωθούν…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η συμφωνία θα κυρωθεί με βάση τον «οδικό χάρτη» που απεδέχθησαν και οδήγησε στην «συμφωνία των Πρεσπών»… Και η ώρα που θα αναλάβουν δράση οι ισχυροί εθνικισμοί, οι οποίοι βρίσκονται σε υποβόσκουσα σύγκρουση στη Βαλκανική, δεν πρόκειται να αργήσει.

Η υπογραφή του κ. Κοτζιά, δεν αποκατέστησε καμία «κλονισμένη κανονικότητα», και προφανώς δεν συνέβαλε στην αποκατάσταση καμιάς «διαταραγμένης ισορροπίας» που αποτιμάται προσχηματικά σε ορίζοντα εικοσιπενταετίας.

Η υπογραφή του κ. Κοτζιά, επιχειρεί να προσδώσει διεθνή νομιμότητα σε μια στρεβλή εκδοχή της ιστορίας, η οποία επίσημα βρίσκεται σε ισχύ τα τελευταία 120 χρόνια. Και με αυτή του την πράξη, επαναφέρει το δυναμικό περιβάλλον της Βαλκανικής, στην προ των γεγονότων του Ίλιντεν εκρηκτική δεκαετία.

Πρόκειται για μια ενέργεια που ισοδυναμεί με βιασμό της ίδιας της ροής της ιστορίας… Για πράξη εχθρική – υπονομευτική σε βάρος όλων των λαών της Βαλκανικής… Για ενέργεια που ναρκοθετεί ευθέως τη σταθερότητα, και ενεργοποιεί κανόνες γενικευμένης αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή.

• Σε αυτό ακριβώς συνίσταται, ο ύποπτος και πολλαπλά επικίνδυνος ρόλος του κ. Κοτζιά, και αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Η υπογραφή του κ. Κοτζιά, όχι μονάχα δεν συνέβαλε στην εξομάλυνση μιας εκκρεμότητας στις σχέσεις των δύο χωρών, αλλά αντιθέτως είναι μια υπογραφή εθνικής μειοδοσίας με την οποία μετέτρεψε το κατασκευασμένο υπαρξιακό πρόβλημα του γειτονικού κρατιδίου, το οποίο ήταν ΜΟΝΟ δικό του πρόβλημα, σε πραγματικό πρόβλημα για...
τη χώρα μας, αναβαθμισμένο ποιοτικά, ισχυροποιημένο θεσμικά, οχυρωμένο με στοιχεία που επιδιώκουν να του δώσουν υπόσταση με αναγωγές διεθνούς δικαίου. Και όλα αυτά κατά τρόπον που ναρκοθετούν πλέον και το ίδιο το αδιαπραγμάτευτο της εδαφικής μας ακεραιότητας.

• Σε αυτό ακριβώς συνίσταται και ο αντεθνικός ρόλος του κ. Κοτζιά, στο πλαίσιο της επικίνδυνης «εργολαβίας» που του έχει ανατεθεί και την οποία πασχίζει να φέρει σε πέρας το ταχύτερο δυνατόν, αδιαφορώντας προκλητικά για το βαρύτατο εθνικό τίμημα.

Οι Ευρωνατοϊκοί φίλοι μας πίεσαν για να υπάρξει ΑΥΤΗ η λύση ΚΑΙ ΟΧΙ οποιαδήποτε λύση. Και ο πολλά βαρύς κ. Κοτζιάς, υποχώρησε και ενέδωσε, ακριβώς σε αυτό που δεν έπρεπε στο όνομα καμίας σκοπιμότητας να ενδώσει. (Αυτός είναι και ο λόγος που οι Αμερικανοί ανησυχούν για την πιθανότητα άμεσης ανατροπής αυτής της κυβέρνησης, πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία επικύρωσης της "συμφωνίας των Πρεσπών").

Έτσι… Ένα πρόβλημα το οποίο μέχρι τώρα το είχαν τα Σκόπια ΚΑΙ ΜΟΝΟ τα Σκόπια, με την απαράδεκτη υπογραφή του κ. Κοτζιά, έγινε πρόβλημα της Ελλάδας ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της Βαλκανικής, και μάλιστα με την πιο επικίνδυνη εκδοχή που θα μπορούσε να έχει σε βάθος δεκαετιών.

Μετά την 17^η Ιουνίου, οι εξελίξεις επιταχύνονται δραματικά. Οι αφορισμοί και το ανάθεμα στην κυβέρνηση των ανδρεικέλων, εκτονώνει την οργή αλλά δεν συνιστά λύση. Η πληγή που άνοιξαν στη Βαλκανική, απειλεί με ακρωτηριασμούς και πολύ επικίνδυνες όσο και απρόβλεπτες εξελίξεις.

• Η υπογραφή του Κοτζιά, ενεργοποίησε μια επικίνδυνη γεωπολιτική άβυσσο, που θα καταπιεί ανθρώπινες ζωές... Θα ποτιστεί με πολύ αίμα...

Αυτή η πληγή αν δεν κλείσει τώρα... Θα ολοκληρώσει τον κύκλο της μ έναν τρόπο δραματικό... Κι αυτό που θα αφήσει πίσω της, θα είναι το τέρας που εκκολάπτεται για περισσότερο από έναν αιώνα. 

Κι αυτή είναι μια εξέλιξη, που δεν πρέπει να την επιτρέψουμε, στο όνομα καμιάς ανοχής, και δεν υπάρχει κανένα πολιτικό αντιστάθμισμα επαρκές για να την ισοσκελίσει.

Τα ανδρείκελα πρέπει να ανατραπούν ΤΩΡΑ... Και μαζί μ αυτά, να πεταχτεί οριστικά στα σκουπίδια το έκτρωμα των Πρεσπών. Είναι η μοναδική απάντηση την οποία οφείλει να δώσει συσπειρωμένη η Ελληνική κοινωνία, σε ολόκληρη τη Διεθνή κοινότητα, διαμηνύοντας την αποφασιστικότητά της να μην αποδεχτεί κανένα νομικοπολιτικό τετελεσμένο, που θα βιάζει την ιστορική και πολιτισμική της παρακαταθήκη.

Ο πολιτικός αγώνας του λαού μας, πρέπει να δυναμώσει ΤΩΡΑ... Και ενισχυμένος πολιτικός αγώνας, δεν σημαίνει συναγωνισμός κραυγών, ύβρεων, αλαλαγμών, αφορισμών και πανηγυρτζίδικων πολιτικών συνθημάτων.

Ενισχυμένος πολιτικός αγώνας, είναι αυτός που θέτει με συνολικό και ασυμβίβαστο τρόπο το αίτημα της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ… Είναι ο αγώνας που θέτει το συνολικό πρόβλημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, οριοθετώντας το στίγμα μιας διαφορετικής πορείας για τον τόπο… Είναι αυτός που αποσαφηνίζει ότι τα σύνορα στη Βαλκανική είναι αδιαπραγμάτευτα, γι’ αυτό και είναι εξίσου αδιαπραγμάτευτη η πραγματική ιστορία των λαών που την συναπαρτίζουν και ο απόλυτος σεβασμός σε αυτήν.

Αν η επικίνδυνη γεωπολιτική άβυσσος που άνοιξε η πολλαπλά ύποπτη και παντελώς απαράδεκτη τακτική Κοτζιά, δεν κλείσει τώρα και κυρίως αν δεν κλείσει με τρόπο οριστικό και αμετάκλητο, θα εξελιχθεί σε επικίνδυνη νεοπλασία στο πλαίσιο των Ελληνοαλβανικών σχέσεων, και σε επιθετικό καρκίνωμα στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη.

Οι επιλογές που έχουμε δεν είναι πολλές. Οι καθημερινές εκδηλώσεις αντίστασης, πρέπει να μετατραπούν σε πραγματικό χείμαρρο πολιτικής ανατροπής… Σε έναν αγώνα έντιμο, διαρκή, στοχευμένο, ασυμβίβαστο, υποδειγματικό, ικανό να αποδείξει στην Υφήλιο πως ένας αποφασισμένος λαός γράφει Ιστορία, με οδηγό την αγάπη για την πατρίδα του, και καταλύτη το σεβασμό στην πολιτισμική και την ιστορική του παρακαταθήκη.

Σε αυτόν τον αγώνα, προφανώς και δεν χωρούν οι τσαρλατανισμοί και οι κάθε λογής γραφικότητες. Είναι αγώνας για την πατρίδα μας, για την Δημοκρατία και την Ειρήνη, και για να είναι υποδειγματικός, δεν μπορεί να είναι ανεκτικός στη νοσηρότητα, και στην πολιτική εμπάθεια ανεγκέφαλων και γραφικών καρικατούρων.

Η "ΠΑΝΕΘΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ" δείχνει το δρόμο και τη βάση της πολιτικής ενότητας που θα δημιουργήσει τους όρους της πραγματικής πολιτικής ανατροπής. Δείχνει το δρόμο για την συγκρότηση του πολιτικού ΕΑΜ, που θα ενδυναμώσει το νέο ΕΑΜ μέσα στην κοινωνία. Οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι ΚΑΙ απόλυτοι... Σε αυτό τον αγώνα…

• Προσωπικά πολιτικά μαγαζιά...
• Πολιτικές συμπεριφορές που αποπροσανατολίζουν...
• Υπογραφές που υποβαθμίζουν την πολιτική πάλη σε απλό εκλογικό σχεδιασμό παλαιάς κοπής...
• Δημοψηφίσματα που παγιδεύουν...
• Και ανοχή σε κάθε λογής πολιτικές καρικατούρες, που αποπροσανατολίζουν το λαό και διασφαλίζουν με την ανεξέλεγκτη δράση τους χρόνο στους μειοδότες, προκειμένου να οχυρώσουν την κατάπτυστη πράξη τους...

Είναι πρακτικές που δεν συνιστούν απλά απερίσκεπτη διαχείριση... Συνιστούν στάση αντικειμενικής πλέον συνενοχής, σε ένα έγκλημα με μη ανατρέψιμες προεκτάσεις.

Τώρα όλοι ξέρουν η οφείλουν να ξέρουν το ρόλο που τους έχει ανατεθεί από την ίδια την ιστορία. Σε καμιά μεταμέλεια πλέον δεν αφήνουν ζωτικό χώρο οι ίδιες οι εξελίξεις.

Αν αυτή η μάχη χαθεί τώρα... Τότε δεν θα υπάρξει χώρος για το ακαταλόγιστο, σε κανέναν από τους συνενόχους σ αυτή τη βρώμικη υπόθεση.

Τόσο απλά... Τόσο ξεκάθαρα... Αλλά και τόσο απόλυτα… Όπως αξίζει άλλωστε να λέγονται οι αλήθειες, στις κρίσιμες καμπές της ιστορίας.