50 χρόνια Εισβολής και Κατοχής - 50 χρόνια προδοσίας
Ανακοίνωση της Π.Γ. του ΕΠΑΜ
Η συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή του 1/3 του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, έχει δημιουργήσει de facto κατάσταση σε βάρος της Κύπρου και του Κυπριακού λαού. Το κυπριακό ζήτημα κατά την Τουρκία έχει “επιλυθεί”, ήδη, από τον Ιούλιο του 1974.
Πρόθεση του τουρκικού ηγεμονισμού είναι ο απόλυτος έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου. Πρόθεση σταθερά εκπεφρασμένη ήδη από το 1955, στην τριμερή διάσκεψη του Λονδίνου.
Η πολιτική αυτή υλοποιείται πλέον καθημερινά με τον εποικισμό των κατεχομένων, με διοχέτευση αναρίθμητων τουρκικών πληθυσμών ως εποίκων και εξαλείφοντας κάθε ίχνος ελληνικότητας και χριστιανικού στοιχείου στην υπό στρατιωτική κατοχή βόρεια Κύπρο. Σιγά -σιγά η κάποτε ισχνή τουρκοκυπριακή μειονότητα μετατρέπεται σε δυναμική Τουρκική πλειονότητα.
Η γεωστρατηγική υπεραξία της Κύπρου καταδεικνύεται μέσα από τις αναφορές των διεκδικητών της:
Στρατηγικό βάθος του σιωνιστικού απαρτχάιντ.
Αβύθιστο αεροπλανοφόρο για τους Βρετανούς.
Αναντικατάστατη βάση στη Ν/Α Μεσόγειο για τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
“Ακόμα και αν δεν υπήρχαν Τούρκοι στην Κύπρο” η πολιτική της Τουρκίας έναντι αυτής θα ήταν η ίδια (Αχμέτ Νταβούτογλου - Το Στρατηγικό Βάθος)
Η ελληνική πλευρά βρίσκεται, δυστυχώς, στην ίδια γραμμή με το «η Κύπρος κείται μακράν» και το περίφημο «ανήκομεν εις την Δύση» του Κ. Καραμανλή και των ελληνικών ελίτ. Αυτοί οι γεωστρατηγικοί πυλώνες ορίζουν την κακοδαιμονία του Ελληνισμού ιδιαίτερα από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν.
Η Τουρκική εισβολή και κατοχή του νησιού της Αφροδίτης ήταν ο πρώτος πόλεμος που διεξήχθη σε Ευρωπαϊκό έδαφος μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου. Πολύ νωρίτερα από τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία και την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση στην Ουκρανία. Προετοιμάστηκε στα επιτελεία του ΝΑΤΟ, για να αποτρέψει την ισχυροποίηση των Αδεσμεύτων, φιλειρηνικών δυνάμεων που σήκωναν κεφάλι με την υποχώρηση της αποικιοκρατίας μπροστά στην πάλη των λαών.
Η Τουρκία παραμένει ατιμώρητη και ανενόχλητη για όσα εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διέπραξε: Εισβολή σε ανεξάρτητο κράτος - μέλος του ΟΗΕ, βίαιη εκδίωξη των Ελλήνων από τις εστίες τους και Κατοχή. Εθνοκάθαρση, εποικισμός, ανθρωποκτονίες, εξαφάνιση προσώπων (χιλιάδες αγνοούμενοι), βασανιστήρια, βιασμοί, καταστροφή των θρησκευτικών και πολιτισμικών μνημείων. Ολοφάνερα και αποδεδειγμένα!
Η στρατιωτική Χούντα των Αθηνών, υποχείριο του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, άνοιξε το δρόμο της εισβολής αποσύροντας την Ελληνική Μεραρχία, μετατρέποντας την ΕΛΔΥΚ σε κέντρο αντικυπριακών συνομωσιών. Οργανώνοντας την προβοκατόρικη αιματηρή οπερέτα που στην προσπάθεια να δολοφονήσει τον Μακάριο, έδωσε το μοιραίο πρόσχημα για την ήδη προαναγγελθείσα Εισβολή.
Η υπονόμευση της Εθνικής Άμυνας στο νησί, η μη αξιοποίηση των δυνατοτήτων των Ελληνικών όπλων, η τυφλή πίστη στους «συμμάχους» και τις «ειρηνευτικές τους προσπάθειες» βοήθησε αντικειμενικά τα σχέδια του Αττίλα.
Η Ελληνική πλευρά θεώρησε πως η αποδιεθνοποίηση του Κυπριακού και η διαχείρισή του στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της Δύσης, ήταν μονόδρομος για να αντιμετωπίσει την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο ήδη από το 1974. Τα ψηφίσματα του ΟΗΕ ουδέποτε τα αξιοποίησε. Όχι από άγνοια, ή αδυναμία, αλλά από επιλογή.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις πλέον, έχουν αναγάγει σε δόγμα εξωτερικής πολιτικής τον κατευνασμό, τις υποχωρήσεις και παραχωρήσεις απέναντι στην Άγκυρα.Δεν έχουν να επιδείξουν τίποτε για τον Ελληνισμό, ούτε για την Κύπρο ως εγγυήτρια δύναμη, αλλά ούτε και για την ίδια τη μητέρα Ελλάδα!
Δεν ξεχνάμε πως η πρόταση οδηγός για την επίλυση του Κυπριακού δεν ήταν παρά το επάρατο σχέδιο Σχέδιο Ανάν το 2004. Ένα προϊόν των ιερατείων του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του εργαλειοποιημένου πλέον από τη Δύση ΟΗΕ. Σχέδιο που στηρίχθηκε από το σύνολο σχεδόν του ελληνικού πολιτικού κόσμου, που προέβλεπε τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τη νομιμοποίηση της Εισβολής και των συνεπειών της Κατοχής. Δεν ξεχνάμε ότι αυτοί που έσπρωχναν την Κύπρο στα χέρια της Τουρκίας μέσω του σχεδίου Ανάν για να τη “σώσουν”- αλλά δεν τα κατάφεραν - είναι οι ίδιοι που χωρίς δισταγμό έδεσαν την Ελλάδα με τα δεσμά των μνημονίων, και την κατέστρεψαν. Το ίδιο πολιτικό σύστημα, τα ίδια κόμματα, τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια ΜΜΕ. Ο ίδιος εσμός των χρηματοδοτούμενων ανανιστών της πολιτικής που βαφτίζουν «ανεξαρτησία» της Κύπρου τη «διζωνική- δικοινοτική ομοσπονδία» και την Λιβανοποίησή της.
Η Κύπρος εγκαταλείφθηκε από την Αθήνα ως βαρίδι για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), τα “ήρεμα νερά” του Αιγαίου, και τις μυστικές συμφωνίες του Κ. Μητσοτάκη με τον Ερντογάν.
Κατά τα φαινόμενα, οι συνεχιζόμενες σήμερα, δήθεν, διαπραγματεύσεις επί του Κυπριακού, κατατείνουν στην αποδοχή των τετελεσμένων του 1974. Αποκαλυπτική των προθέσεων της εγκατάλειψης της Κύπρου από την Αθήνα, είναι η δήλωση του Κ. Μητσοτάκη την Πέμπτη 11 Ιουλίου στην Ουάσιγκτον, που μίλησε για δίκαιη, βιώσιμη και διατηρήσιμη λύση. Ούτε κουβέντα για Εισβολή, Κατοχή, εθνοκάθαρση, εποικισμό, δολοφονίες.
Ο Κ. Μητσοτάκης - και όχι μόνο αυτός, και όχι μόνο το κόμμα του - λέει, με άλλα λόγια, ότι η Κύπρος κείται μακράν!Σε μια εποχή που το παθητικό δόγμα «ανήκομεν εις την Δύση» γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο, καθώς ενεργοποιείται ως «είμαστε με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας» και την ολοένα και περισσότερο επιθετική έως ανοικτά εχθρική αντιμετώπιση της Ρωσίας.Θυμίζουμε πως ο Κυπριακός οπλισμός είναι Σοβιετικός και Ρωσικός, καθόσον οι Αμερικανοί, μετά το 1974 είχαν επιβάλει εξοπλιστικό εμπάργκο τόσο στον βάρβαρο θύτη, την Τουρκία, όσο και στο αθώο θύμα του, την Κυπριακή Δημοκρατία! Και μάλιστα την Τουρκία την απάλλαξαν εδώ και δεκαετίες. Αντίθετα, για την Κύπρο συναρτούσαν, πρόσφατα, την άρση του με τον αφοπλισμό της σε όφελος του Ουκρανικού φασισμού.
Σε παράλληλη πορεία με τη «σωστή πλευρά της ιστορίας» συμβαδίζει και το κυπριακό πολιτικό σύστημα, με προεξάρχουσα την κυβερνητική παράταξη, που έχει μετατρέψει την κυπριακή εδαφική επικράτεια σε εφαλτήριο επιχειρήσεων για τις ανάγκες της γενοκτονίας στην Γάζα και πεδίο πολεμικών ασκήσεων και προσομοιώσεων του ισραηλινού στρατού, για την προετοιμασία της κλιμάκωσης των επιθετικών σχεδίων απέναντι στον Λίβανο και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Με άλλα λόγια, η Κύπρος αποτελεί πλέον de facto το στρατηγικό βάθος του Ισραήλ και των συμμάχων του, καθιστώντας το νησί ενεργά εμπλεκόμενο έδαφος στην πρώτη γραμμή της πολεμικής αντιπαράθεσης και ανοχύρωτη χώρα έρμαιο, μπροστά στις επιδιώξεις της Τουρκίας. Κι ως γνωστό: Ο Λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται!
Καλές λοιπόν οι εθιμοτυπικές εκδηλώσεις καταδίκης για τα 50 χρόνια της τουρκικής Κατοχής της Κύπρου. Αλλά οι τυπικές εκδηλώσεις καθίστανται ανούσιες και δεν τιμούν πια τους νεκρούς της, ούτε τους αγνοούμενους, ούτε την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Ο Ελληνισμός καλείται να αντιληφθεί ότι κανένα εθνικό πρόβλημα, είτε εσωτερικής, είτε εξωτερικής πολιτικής, δεν πρόκειται ποτέ να επιλυθεί, όσο επιτρέπει να υπάρχει ένα πολιτικό σύστημα υποταγμένο στα κελεύσματα υπερεθνικών τερατουργημάτων, όπως η Ε.Ε και το ΝΑΤΟ, που υπηρετεί, με το αζημίωτο φυσικά, τις υπερατλαντικές εντολές.
Η επιδίωξη του ελληνικού λαού, στην Ελλάδα και την Κύπρο, δεν μπορεί παρά να μην είναι άλλη από:
Μία, ενιαία και αδιαίρετη Κύπρο, ελεύθερη και δημοκρατική, δίχως εσωτερικούς φυλετικούς ή άλλους διαχωρισμούς, απαλλαγμένη από προστάτες, εγγυητές και κηδεμόνες, με πλήρη οικοδόμηση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδας και Κύπρου για την διασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας, της εθνικής και λαϊκής τους κυριαρχίας και την ειρήνη στην περιοχή.
Ας οργανωθούμε λοιπόν για να αποτύχουν τα σχέδιά τους.
Θα είναι ο ύψιστος φόρος τιμής στη Μεγαλόνησο, η δική μας απάντηση!
Αθήνα, 18 Ιουλίου 2024
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 100 ετών ο Χένρι Κίσινγκερ, υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επί των ημερών του Ρίτσαρντ Νίξον και του Τζέραλντ Φορντ στην προεδρία.
Τον θάνατό του ανακοίνωσε το ίδρυμα που ίδρυσε ο ίδιος και φέρει το όνομά του.
Βασικός διαμορφωτής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής τα χρόνια του ψυχρού πολέμου, ο Χένρι Κίσινγκερ, γόνος οικογένειας Γερμανοεβραίων, «πέθανε στο σπίτι του στο Κονέτικατ», διευκρίνισε η ίδια πηγή.
Πιστώθηκε την προσέγγιση με τη Μόσχα και με το Πεκίνο, όμως η εικόνα του αμαυρώθηκε εξαιτίας της εμπλοκής του σε τραγικά γεγονότα, πάνω απ’ όλα στο πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1973 στη Χιλή.
Ένδειξη της αύρας και της επιρροής του: παρά την πολύ προχωρημένη του ηλικία, τον συμβουλευόταν συχνά μεγάλο μέρος της πολιτικής ελίτ των ΗΠΑ, κι όχι μόνο, ενώ όχι σπάνια τον υποδέχονταν στο εξωτερικό αρχηγοί κρατών.
Στο τελευταίο του μείζον ταξίδι, τον Ιούλιο επισκέφθηκε το Πεκίνο, για να συναντηθεί με τον κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ. Ο τελευταίος εξήρε τον «θρυλικό διπλωμάτη» ο οποίος συνέβαλε καθοριστικά στην προσέγγιση της Κίνας και των ΗΠΑ τα χρόνια του 1970.
Ουδείς άλλος σημάδεψε όσο αυτός την αμερικανική εξωτερική πολιτική το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Φημισμένος για τις απαράμιλλες διαπραγματευτικές του ικανότητες, ο Χένρι Κίσιντζερ ταυτόχρονα συχνά επεδείκνυε ροπή στον αυταρχισμό.
Η πορεία της ζωής του
Ο πραγματιστής πολιτικός που πιστώνεται την «αμερικανική Realpolitik» ήταν πάντα αληθινό «γεράκι» της Ουάσιγκτον — υπήρξε περίπλοκη προσωπικότητα, που γεννούσε τόσο θαυμασμό όσο και μίσος.
Ο ναζισμός σημάδεψε ανεξίτηλα τον νεαρό Γερμανοεβραίο Χάιντς Άλφρεντ Κίσιντζερ, που γεννήθηκε την 27η Μαΐου 1923 στη Φουρτ (Βαυαρία): στα 15 του, μετατρεπόταν σε πρόσφυγα στις ΗΠΑ μαζί με την οικογένειά του. Αφού απέκτησε την αμερικανική υπηκοότητα στα 20 του χρόνια, θα κατατασσόταν στον στρατό και θα υπηρετούσε στην Ευρώπη, κυρίως στη στρατιωτική αντικατασκοπεία, λόγω των άπταιστων γερμανικών του. Παρασημοφορήθηκε για τη δράση του.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, επιθυμώντας διακαώς να συνεχίσει τις σπουδές του, μπήκε στο Χάρβαρντ — από όπου βγήκε με πτυχίο στις διεθνείς σχέσεις, προτού γίνει μέλος του διδακτικού προσωπικού και της διεύθυνσης του πασίγνωστου πανεπιστημίου. Εκείνη την περίοδο, οι Δημοκρατικοί πρόεδροι Τζον Κένεντι και Λίντον Τζόνσον άρχιζαν να συμβουλεύονται ολοένα συχνότερα τον λαμπρό —και ιδιαίτερα φιλόδοξο— καθηγητή.
Όμως ο διοπτροφόρος πανεπιστημιακός δεν θα μετατρεπόταν σε παγκόσμια μορφή της διπλωματίας παρά την περίοδο του Ρίτσαρντ Νίξον, όταν αρχικά έγινε σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Λευκού Οίκου και κατόπιν υπουργός Εξωτερικών — κατείχε και τις δύο θέσεις από το 1973 ως το 1975, ενώ παρέμεινε ΥΠΕΞ υπό τον Τζέραλντ Φορντ, ως το 1977.
Έθεσε σε εφαρμογή την αμερικανική Realpolitik, επιδιώκοντας την αποκλιμάκωση των εντάσεων με τη σοβιετική ένωση και την προσέγγιση με την Κίνα του Μάο, όπου πήγε επανειλημμένα —με άκρα μυστικότητα— για να προετοιμάσει την ιστορική επίσκεψη του προέδρου Νίξον στο Πεκίνο το 1972.
Διεξήγαγε εξάλλου, επίσης με άκρα μυστικότητα, ενώ βομβαρδιζόταν ανηλεώς το Ανόι, διαπραγματεύσεις για να τερματιστεί ο πόλεμος του Βιετνάμ.
Το αμφιλεγόμενο Νόμπελ
Η υπογραφή της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός ήταν αυτό που επικαλέστηκε η επιτροπή όταν το απένειμε το Νόμπελ ειρήνης το 1973 — όμως ο βιετναμέζος ηγέτης Λε Ντικ Το αρνήθηκε να το παραλάβει. Η βράβευση πιθανόν θα παραμείνει η πιο αμφιλεγόμενη στην ιστορία.
Επικριτές του Χένρι Κίσινγκερ για χρόνια απαιτούσαν να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου.
Κατήγγειλαν τον σκοτεινό, όχι σπάνια απροκάλυπτο ρόλο του σε αποφάσεις όπως οι μαζικοί βομβαρδισμοί των ΗΠΑ στην Καμπότζη, ή η αμερικανική υποστήριξη στον ινδονήσιο δικτάτορα Σουχάρτο, η εισβολή των δυνάμεων του οποίου στο Ανατολικό Τιμόρ στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 200.000 ανθρώπους το 1975.
Όμως ήταν πάνω απ’ όλα η δράση της CIA στη Λατινική Αμερική, συχνά με προσωπικές του εντολές, αυτή που αμαύρωσε περισσότερο από καθετί άλλο την εικόνα του: ειδικά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1973 στη Χιλή, η κατάληψη της εξουσίας από τον Αουγούστο Πινοτσέτ και ο θάνατος του σοσιαλιστή προέδρου Σαλβαδόρ Αγιέντε.
Στην πορεία των ετών, ήρθαν στο φως απόρρητα έγγραφα που αποκάλυπταν το περίγραμμα και το εύρος αυτού που θα γινόταν γνωστό με την ονομασία «Σχέδιο Κόνδωρ»: σκοπός του ήταν η εξάλειψη των αντιπάλων των στρατιωτικών δικτατοριών στη Λατινική Αμερική τα χρόνια του 1970 και του 1980.
Μολαταύτα, ο συγγραφέας των βιβλίων Διπλωματία (1994) και Παγκόσμια Τάξη (2014), πατέρας δυο παιδιών, παντρεμένος από το 1974 με τη φιλάνθρωπο Νάνσι Μαγκίνες, διατηρούσε ως τον θάνατό του τεράστια επιρροή. Και —φυσικά— παρέμενε γεράκι: τον Ιανουάριο, τάχθηκε υπέρ της συνέχισης της υποστήριξης στην Ουκρανία, που έπρεπε, κατ’ αυτόν, να γίνει κράτος μέλος του NATO.
ΝΙΚΗ ΜΠΑΚΟΥΛΗ
Ο Χένρι Κίσινγκερ “είχε στα χέρια του” το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων. Μεταξύ τους και τα θύματα της Χούντας και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Tο βέβαιο είναι πως ο Χένρι Κίσινγκερ, υπήρξε ένας από τους ανθρώπους που έβαλαν το χεράκι τους στη διαμόρφωση της παγκόσμιας ιστορίας του 20ου αιώνα.
Από εκεί και πέρα, οι ιστορικοί αδυνατούν να καταλήξουν στο αν ήταν άγγελος ή διάβολος.
Όπως έχει δηλώσει ο βετεράνος εισαγγελέας εγκλημάτων πολέμου, γνωστός ως «Κυνηγός Δικτατόρων» Ριντ Μπρόντι «ελάχιστοι άνθρωποι είχαν ρόλο σε τόσο πολύ θάνατο και τόση καταστροφή, τόσο ανθρώπινο πόνο, σε τόσα πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο, όσο ο Χένρι Κίσινγκερ».
Εισαγγελέας είχε ζητήσει τη δίωξη του για εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αδικήματα κατά του κοινού ή του εθιμικού ή του διεθνούςδικαίου, συμπεριλαμβανομένων της συνωμοσίαςγια διάπραξη φόνου, της απαγωγής και των βασανιστηρίων.
Ουδέποτε κατηγορήθηκε ή διώχθηκε για τους θανάτους, για τους οποίους έφερε ευθύνη. Μεταξύ τους ήταν και κάποιοι που μας αφορούν.
Γιατί δεν τέθηκε ποτέ προ των ευθυνών του;
O Xένρι Κίσινγκερ ο κύριος αρχιτέκτονας της πολεμικής πολιτικής των ΗΠΑ. AP PHOTO Markus Schreiber
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ
O οπαδός του realpolitik, σύστημα πολιτικών ή αρχών που βασίζονται σε πρακτικές και όχι ηθικές ή ιδεολογικές εκτιμήσεις υπήρξε ο κύριος αρχιτέκτονας της πολεμικής πολιτικής των ΗΠΑ στη Νοτιοανατολική Ασία από το 1969 έως το 1975.
Αυτός που βοήθησε στην επέκταση του πολέμου στο Βιετνάμ, την επέκταση αυτής της σύγκρουσης στην ουδέτερη Καμπότζη, τη διευκόλυνση γενοκτονιών σε αυτήν τη χώρα, το Ανατολικό Τιμόρ και το Μπαγκλαντές, αλλά και άλλων στο Πακιστάν και την Ινδονησία.
Σε αυτές σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της CIA σκοτώθηκαν 200.000 άνθρωποι, το 1/4 του συνολικού πληθυσμού.
Οι άμαχοι που έχασαν τη ζωή τους στην Καμπότζη (τουλάχιστον 150.000) έχουν εκτιμηθεί σε έξι φορές περισσότεροι από τους άμαχους που σκοτώθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ.
Ο Κίσινγκερ υποστήριξε πραξικοπήματα (πχ το Βρώμικο Πόλεμο στην Αργεντινή που στοίχισε 30.000 ζωές πολιτών και την αιματηρή ανατροπή του Αλιέντε από τον Πινοσέτ στη Χιλή) και τάγματαθανάτου σε όλη τη Λατινική Αμερική, πυροδότησε πόλεμο στην Αγκόλα, παρέτεινε το απαρχάιντ στη Νότια Αφρική.
Κατά τον βιογράφο του Γκρεγκ Γκράντιν (όπου ανήκουν τα παραπάνω), είχε στα χέρια του το αίμα τουλάχιστον 3.000.000 ανθρώπων.
Ο Κίσινγκερ δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη για τίποτα
Μολονότι πολλοί ήταν αυτοί που του έδωσαν την ευκαιρία να απολογηθεί για τις πιο ειδεχθείς πράξεις και αποφάσεις του, ο Κίσινγκερ δεν εκμεταλλεύτηκε ούτε μια.
Χαρακτηριστικά, σε συνέντευξη στο CBS με αφορμή τα 100α του γενέθλια (φέτος), ο παρουσιαστής του είπε πως «υπάρχουν άνθρωποι στην εκπομπή μας που αμφισβητούν την ορθότητα της συνέντευξης μαζί σας. Δεν νιώθουν ιδιαίτερα καλά για -θα σας το πω όπως θα το έλεγαν εκείνοι- την εγκληματικότητα σας».
Τι απάντησε;
«Αυτό είναι μια αντανάκλαση της άγνοιάς τους».
Όταν ο παρουσιαστής επέμεινε και ανέφερε τον βομβαρδισμό της Καμπότζης, εκείνος θύμωσε και σχολίασε το εξής:
«ΕΛΑΤΕ ΤΩΡΑ. ΕΧΟΥΜΕ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΕΙ ΜΕ ΝΤΡΟΟΥΝ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΔΗ ΟΠΛΩΝ ΚΑΘΕ ΑΝΤΑΡΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ. ΑΥΤΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΗΜΟΥΝ ΜΕΛΟΣ».
-Ναι αλλά οι συνέπειες στην Καμπότζη ήταν ιδιαίτερα…
«Σας παρακαλώ. Είμαι εδώ γιατί θα γίνω 100 χρόνων. Και εσείς επιλέγετε να μου μιλήσετε για κάτι που συνέβη πριν 60 χρόνια. Πρέπει λοιπόν, να γνωρίζετε πως ό,τι έγινε ήταν ένα απαραίτητο βήμα.
Τώρα, η νεότερη γενιά αισθάνεται ότι αν προτάξει τα συναισθήματά της, δεν χρειάζεται να σκεφτεί. Αν όμως, σκεφτεί δεν θα κάνει αυτήν την ερώτηση».
«ΕΙΧΕ ΜΕΙΝΕΙ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 14 ΕΤΩΝ»
ΗCarolyn Eisenberg, καθηγήτρια αμερικανικής ιστορίας και αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και συγγραφέας του «Never Lose: Nixon, Kissinger and the Illusion of National Security» αφιέρωσε μια δεκαετία της ζωής της στις απομαγνητοφωνήσεις όλων των τηλεφωνικών συνομιλιών του Κίσινγκερ, όσο ήταν στον Λευκό Οίκο.
Όπως είπε στο Intercept κατέληξε στο ότι ο υπουργός εξωτερικών επί δύο προέδρους των ΗΠΑ και ο πιο ισχυρός σύμβουλος εθνικής ασφαλείας της αμερικανικής ιστορίας «είχε μια διαταραγμένηπροσωπικότητα. Ήταν απίστευτα ανώριμος. Παραδεχόταν πως ήταν εγωιστής, αλλά ήταν πολλά περισσότερα.
Από πολλές απόψεις είχε ‘μείνει’ στην ηλικία των 14 ετών.
«Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟΣ. Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΗΜΟΣ, ΗΤΑΝ ΓΙΓΑΝΤΙΑ».
Ό,τι έκανε ήταν προϊόν ωμής φιλοδοξίας και χειραγώγησης των media. Διακρίθηκε για την ικανότητα του να ‘θολώνει’ τα όρια μεταξύ αλήθειας και ψέματος, όπως απέφευγε τα σκάνδαλα.
Τι έγινε όμως, στα 14 του;
Ο γεννημένος στο Φυρτ της Γερμανίας, Heinz Alfred Kissinger και η οικογένεια του ήταν μεταξύ των Εβραίων που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους για να διαφύγουν των Ναζί. Αυτό έγινε το 1938, όταν ο Κίσινγκερ δεν είχε ‘κλείσει’ τα 15.
Το 1943 πολιτογραφήθηκε Αμερικανός και υπηρέτησε στο Σώμα Αντικατασκοπείας του Στρατού των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αποφοίτησε με τις ύψιστες των τιμών από το Harvard (Bachelor of Arts), πριν κάνει και μεταπτυχιακό και διδακτορικό στη Φιλοσοφία.
Επιλέχθηκε από το πανεπιστήμιο του για καθηγητής των διεθνών σχέσεων, ενώ διορίστηκε στο Υπουργείο Κυβέρνησης και στο Κέντρο Διεθνών Υποθέσεων. Μετά έγινε σύμβουλος του JF Κένεντι και του Λίντον Τζόνσον.
Το 1969 προωθήθηκε στη θέση του συμβούλου εθνικής ασφάλειας. Παρέμεινε στο πόστο έως το 1975, παρ’ όλα αυτά επηρέαζε την εξωτερική πολιτική για τις δεκαετίες που ακολούθησαν (ήταν σύμβουλος καιτ του Ντόναλντ Τραμπ).
Από το 1973 είχε διοριστεί ως υπουργός Εξωτερικών από τον Ρίτσαρντ Νίξον.
Ήταν η επιλογή για αυτό το υπουργείο και του Τζέραλντ Φορντ.
Παρεμπιπτόντως, ήταν ο μόνος άμεσος συνεργάτης του Νίξον που όχι μόνο δεν ‘πειράχθηκε’ μετά το Watergate, αλλά αναδείχθηκε σε αγαπημένος των media.
Συμμετείχε σε πολυάριθμα εταιρικά και κυβερνητικά συμβουλευτικά συμβούλια, ενώ έγραψε μια μικρή βιβλιοθήκη με best seller βιβλία, σχετικά με την ιστορία και τη διπλωματία.
«Ο άνθρωπος που συγκέντρωσε πάνω του όλη τη δύναμη της εξωτερικής πολιτικής του Λευκού Οίκου» έγινε ο παραλήπτης του πιο αμφιλεγόμενου Νόμπελ Ειρήνης που έχει δοθεί ποτέ: η επιτροπή το απένειμε σε εκείνον και τον ομόλογο του στο Βόρειο Βιετνάμ, Λε Ντουκ Θο το 1973 «για την από κοινού διαπραγμάτευση κατάπαυσης του πυρός στο Βιετνάμ».
Αφορούσε την Ειρηνευτική Συμφωνία του Παρισιού το 1973, για κατάπαυση του πυρός. Αυτή δεν έγινε πραγματικότητα για την επόμενη διετία.
Έγγραφα που αποκαλύφθηκαν το 2023 δείχνουν ότι το βραβείο δόθηκε, μολονότι οι καθ’ ύλην αρμόδιοι γνώριζαν ότι ο πόλεμος ήταν απίθανο να τελειώσει λόγω της εκεχειρίας.
Ο Θο το αρνήθηκε. Ο Κίσινγκερ το παρέλαβε, λέγοντας πως «δεν υπάρχει άλλη συγκρίσιμη τιμή». Το 1977 παρέλαβε και την ύψιστη τιμή που έχουν οι ΗΠΑ για πολίτες: το προεδρικό μετάλλιο της ελευθερίας.
Στα 59 του (1982) ίδρυσε την Kissinger Associates. Επισήμως ήταν διεθνής συμβουλευτική ομάδα. Αυτό που έκανε στην πράξη ήταν να βοηθά τεράστιους πολυεθνικούς κολοσσούς, τράπεζες και funds στις διαπραγματεύσεις/επαφές με κυβερνήσεις.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΤΟΥ ‘67
«Ο ‘μάγος’ της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής» όπως τον χαρακτηρίζει ο Γιώργος Καρελιάς σε άρθρο του -με αφορμή συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού και του Ελληνικού Κοινοβουλίου για τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία είχε παίξει σημαντικό ρόλο και στις σχέσεις των Αμερικανών με την ελληνική Χούντα, την κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Ο Αλέξης Παπαχελάς έχει υπογράψει το ιστορικό ντοκουμέντο που έχει τίτλο «Ένα Σκοτεινό Δωμάτιο 1967-74» που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2021 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Το προϊόν έρευνας 25 χρόνων, περιλαμβάνει άγνωστα παρασκήνια, μυστικά και μοιραίες αποφάσεις για το πώς άρχισε η ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και για κάθε βήμα από το ‘έγκλημα κατά της δημοκρατίας’ έως το ‘έγκλημα κατά της Κύπρου’.
Ο τίτλος αναφέρεται στα 38 λεπτά του Πολεμικού Συμβουλίου της 20ης Ιουλίου του 1974. Ο κύριος Παπαχελάς εξασφάλισε την ηχητική καταγραφή όσων ειπώθηκαν σε αυτό το δωμάτιο. Αποτυπώνουν εν πολλοίς, την ανεπάρκεια όσων είχαν κληθεί να χειριστούν την τύχη του έθνους.
Όπως έχει πει στο Magazine ο διευθυντής της Καθημερινής «η έρευνα ξεκίνησε με την αναζήτηση των βασικών πρωταγωνιστών της ιστορίας, όπως ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Μπουλέντ Ετζεβίτ, ο Τζόζεφ Σίσκο (σ.σ. Αμερικανός διπλωμάτης, στενός συνεργάτης Κίσινγκερ), ο Τζέιμς Κάλαχαν (Υπουργός Εξωτερικών και μετέπετεια πρωθυπουργός της Βρετανίας) και πολλοί ακόμη ξένοι».
Στο «Ένα Σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974» θα διαβάσεις πως οι Αμερικανοί ήταν πολύ κυνικοί, με την ελληνική Χούντα. Ταυτίστηκαν πλήρως μαζί τους, καθώς πίστευαν πως τους βολεύει εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, ενώ οι βάσεις τους στη χώρα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, αν γινόταν κάτι με το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή.
Όλα αυτά ήταν διαπιστώσεις του Κίσινγκερ. Και δεν ενδιαφερόταν για ό,τι άλλο του έλεγαν. Όπως ότι ο ελληνικός λαός υποφέρει.
Βέβαια, την ίδια περίοδο είχε να διαχειριστεί και το Watergate.
«ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΟΜΩΣ, ΠΩΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ. ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ, ΕΙΠΕ: “ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΝ ΟΤΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ ΒΙΑΣΜΟ ΤΟΥΣ».
Οι Αμερικανοί είχαν ήδη χαρακτηρίσει το πραξικόπημα της 21ης Ιουλίου ως «βιασμό της ελληνικής δημοκρατίας». Και ο τότε σταθμάρχης της CIA, Τζακ Μόρι είχε ήδη σχολιάσει »και πώς μπορείς να βιάσεις μια πόρνη;».
«Μετά λοιπόν, έρχεται ο Κίσινγκερ να πει ότι βιάζουν τους Έλληνες, αλλά ας μη νιώσουμε εμείς ότι οι Αμερικανοί είναι οι βιαστές τους», είχε πει ο κύριος Παπαχελάς στο Θεοδόση Μίχο προ διετίας.
Τα στοιχεία του έδειξαν ότι οι Αμερικανοί δεν ήθελαν να γίνει Χούντα στη χώρα μας. Σε εκείνη τη φάση θεωρούσαν ώριμη την Ελληνική Δημοκρατία, έχοντας ωστόσο μια ανησυχία για τον Ανδρέα Παπανδρέου -τον θεωρούσαν ως απειλή.
Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα υπήρχαν δυο ομάδες: οι τεχνικοί της εξουσίας και του αντικομμουνισμού, όπως ο Παπαδόπουλος, ο Μακαρέζος και ο Παττακός, στους οποίους βασιζόταν όλο το σύστημα, και από την άλλη ήταν οι Αμερικάνοι σύντροφοι τους, δηλαδή της CIA με τους οποίους ήταν φίλοι.
Όταν ένιωσαν ότι θα έχαναν τα κεκτημένα τους (γιατί θα ερχόταν ο Παπανδρέου) αποφάσισαν να κάνουν ό,τι έκαναν.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Πάντα σύμφωνα με το «Ένα Σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974» όταν ο Ιωαννίδης πείστηκε να κάνει το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.
Η αδυναμία της Ελλάδας να κάνει κάποια κίνηση το πρώτο τριήμερο, θα είχε τουλάχιστον φοβίσει τον Κίσινγκερ, ώστε να διατάξει την επέμβαση των Αμερικανών. Έτσι, θα οδηγούνταν οι πλευρές στη διαπραγμάτευση.
Αντ’ αυτού ο Κίσινγκερ είπε το «δεν αναμειγνύομαι σε εθνικά σπορ της ανατολικής Μεσογείου» πριν πει και το «δεν υπάρχει κανένας αμερικανικός λόγος να μην έχουν οι Τούρκοι το 1/3 της Κύπρου».
Όπως αναφέρεται στο βιβλίο που υπογράφει ο Αλέξης Παπαχελάς «το θερμόμετρο είχε ανέβει, αλλά οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν απασχολούσαν τον Κίσινγκερ, καθώς ο ίδιος και η αμερικανική κυβέρνηση ήταν απορροφημένοι από το σκάνδαλο του Watergate.
Σε συνάντηση του τότε Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ με τον Τούρκο ομόλογο του, στη Νέα Υόρκη έγινε η εξής συζήτηση.
Κίσιγνγκερ: Ποια είναι η άποψή σας για την Κύπρο; Θέλω απλώς να εξαφανιστεί σαν θέμα.
Γκιουνές: Συμφωνώ μαζί σας. Δεν είναι όμως, μόνο η Κύπρος. Είναι και οι σχέσεις μας με την Ελλάδα {…}.
Προσπαθούμε να έχουμε καλές σχέσεις, αλλά αυτήν την στιγμή δεν βρίσκονται στο καλύτερό τους σημείο. Αν κάτι συμβεί, μην ανησυχήσετε.
Κίσινγκερ: Ποιος να ανησυχήσει; Τι είναι αυτό;
Γκιουνές: Μπορεί να υπάρξει μια μεγάλη σύγκρουση.
Κίσινγκερ: Αν ακούσω για τουρκικές δυνάμεις στη Θεσσαλονίκη, θα ανησυχήσω.
Γκιουνές: Όχι, δεν θα είναι κάτι τέτοιο. Θα γίνει ένας καβγάς, αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχήσετε.
Κίσινγκερ: Έχω πολύ θάρρος, αλλά δεν θα μπω ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τούρκους, όταν πολεμούν. Έχω σαν αρχή να μην μπλέκομαι σε εθνικά σπορ. Αλλά πού συμβαίνει αυτό;
Γκιουνές: Στο Αιγαίο ίσως. Αλλά μην ανησυχείτε. Έχω ξεκαθαρίσει στον Έλληνα συνάδελφο μου πως ο καβγάς πρέπει να γίνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
{…}
Πιστεύουμε ότι υπάρχει πετρέλαιο κάτω από το Αιγαίο. Υπάρχουν ελληνικά νησιά πολύ κοντά στην Τουρκία. Οι Έλληνες ισχυρίζονται πως η υφαλοκρηπίδα τους ανήκει. Θέλουμε και οι δύο να κάνουμε έρευνες για πετρέλαιο.
Οι Έλληνες λένε πως η θάλασσα τους ανήκει και εμείς λέμε ότι πρέπει να διαπραγματευθούμε.
Κίσινγκερ: Η δική μας ανησυχία είναι να μη συμβεί τίποτα που θα απειλήσει την ενότητα του δυτικού κόσμου. Λοιπόν, τώρα μη ρυμουκλήσετε αυτά τα νησιά πιο έξω στη θάλασσα».
Μετά, οι ΗΠΑ δεν έδωσαν σαφή απάντηση για το αν αναγνώριζαν την κυβέρνηση Σαμψών.
Στην σύγκληση της Ειδικής Επιτροπής που χειριζόταν τις μεγάλες κρίσεις -σε αίθουσα στο υπόγειο του Λευκού Οίκου- που είχε ως θέμα το μέλλον της σχέσης των ΗΠΑ με τον Μακάριο, ο Κίσινγκερ είχε πει «δεν με ανησυχεί ο Ιωαννίδης. Αν πέσει, μια χαρά. Αυτό δεν με ανησυχεί. Ας πέσει από την ανικανότητα του. Το αν θα ξεφορτωθούμε ή όχι τον Ιωαννίδη δεν αποτελεί ζήτημα.
Η πρόληψη ενός ελληνοτουρκικού πολέμου και η ισορροπία των δυνάμεων είναι ζητήματα σοβαρά.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΩΝ ΗΠΑ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΙΝΗΘΟΥΜΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ. ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΣΥΡΘΟΥΜΕ ΣΕ ΣΠΑΣΜΩΔΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ».
Στη συνάντηση της Επιτροπής, στις 17/7 του 1974, ο αρχηγός της CIA έδειξε σε χάρτη την ανάπτυξη των τουρκικών δυνάμεων. Τηλεγράφημα που έφτασε στα χέρια του Κίσινγκερ έδειχνε πως η συγκέντρωση γίνεται απέναντι από την Κύπρο.
«Ποιος είναι ο στόχος της Άγκυρας;» ρώτησε.
Ο αρχηγός της CIA απάντησε «να διχοτομήσει ή να μοιράσει το νησί».
Οι Τούρκοι είχαν ζητήσει από τους Βρετανούς να επιστρέψουν τη χρήση των βάσεων τους, ώστε να γίνει η εισβολή χωρίς εμπόδια.
Ο Κίσινγκερ αποφάσισε να στείλει τον υφυπουργό Τζο Σίσκο στο Λονδίνο για μια mission impossible, όπως τη χαρακτήρισε. Αρχικά ο Σίσκο αρνήθηκε το ταξίδι. Ο Κίσινγκερ του υποσχέθηκε να κάνει ό,τι θα του ζητούσε.
Όταν έφτασε στη Μεγάλη Βρετανία, τον ρώτησαν γιατί δεν είχε ταξιδέψει ο Κίσινγκερ, όπως είχε κάνει στη Μέση Ανατολή.
Δεν είχε απάντηση. Ήταν κάτι πυο δεν είχε σκεφτεί καν.
Αργότερα αποκάλυψε πως «υπήρχαν πάντα δυο σχέδια: το σχέδιο Σίσκο και το σχέδιο Κίσινγκερ. Αν πετύχαινε, ήταν το σχέδιο του Κίσινγκερ. Αν αποτύγχανε ήταν του Σίσκο».
Ακολουθεί βίντεο με τον Κίσινγκερ να λέει «είναι πολύ σημαντικό να αρχίσουμε διαπραγματεύσεις» και πως «στηρίζουμε την Αθήνα», στις 20/8 του 1974. Όταν πια ήταν αργά και όλα είχαν πάει πάρα πολύ λάθος και γιατί εκείνος το επέτρεψε.
Το «Ένα Σκοτεινό Δωμάτιο» σίγουρα θα σε αφυπνίσει, όπως και θα σε κάνει να νιώσεις ένα σφίξιμο στο στομάχι για όσα θα μπορούσαν να γίνουν, αλλά δεν έγιναν. Είτε από ολιγωρία, είτε από ανικανότητα, είτε γιατί δεν τα ήθελε ο Κίσινγκερ, ο οποίος ήξερε τα πάντα, ανά πάσα στιγμή.
Νέα διάσκεψη για την Κύπρο θα συγκληθεί στη Γενεύη εντός του Ιουνίου, ανακοίνωσε ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες.
Διαβάζοντας κοινή δήλωση, έπειτα από την ολοκλήρωση της τετράωρης συνάντησης με τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων, τον Νίκο Αναστασιάδη και τον Μουσταφά Ακιντζί, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ ανέφερε ότι η συνάντηση θα καθοριστεί ύστερα από συνεννόηση με τις εγγυήτριες δυνάμεις και με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που συμμετέχει στη Διάσκεψη με καθεστώς παρατηρητή.
Στην κοινή δήλωση τονίζεται ότι «το θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων είναι ζωτικής σημασίας για τις δύο κοινότητες και ότι η πρόοδος σε αυτό το θέμα είναι απαραίτητο στοιχείο για την κατάληξη σε συνολική συμφωνία και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο κοινοτήτων για τη μελλοντική τους ασφάλεια».
Ο ειδικός σύμβουλος του γ.γ. του ΟΗΕ, Έσπεν Μπαρθ Άιντε, προστίθεται στη δήλωση, θα έχει επαφές με όλους τους εμπλεκόμενους προκειμένου να ετοιμαστεί κοινό έγγραφο για τις συζητήσεις στα θέματα της ασφάλειας και των εγγυήσεων.
Παράλληλα, θα συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις σε όλα τα άλλα σημαντικά ζητήματα, αρχίζοντας από το εδαφικό, το περιουσιακό και τα θέματα της διακυβέρνησης και της κατανομής εξουσιών. Οι ηγέτες συμφώνησαν, ανέφερε ο Γενικός Γραμματέας, ότι «όλες οι πτυχές του Κυπριακού αλληλοεξαρτώνται και θα τυγχάνουν διασταυρούμενης διαπραγμάτευσης και ότι τίποτα δεν θα συμφωνηθεί μέχρι να συμφωνηθούν όλα, στη βάση της συμφωνίας του Φεβρουαρίου του 2014».
ΟΙ ΛΑΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ!
Οι λαοί της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου (Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι) βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις. Με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να παροξύνονται καθημερινά και τον κύκλο του αίματος στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής να μην έχει τελειωμό. Με την περίπου απ” ευθείας αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας στο έδαφος της Συρίας. Με τις αντιθέσεις των αστικών τάξεων στις δύο πλευρές του Αιγαίου να επανεπιβεβαιώνουν τον αντιδραστικό τους χαρακτήρα. Με την προσπάθεια αναβάθμισης της αμερικανο-ΝΑΤΟϊκής επικυριαρχίας στην Κύπρο, μέσα απ’ το νέο σχέδιο παγίωσης της διχοτόμησης της Μεγαλονήσου.
Οι συνέπειες των εξελίξεων σ” αυτά τα ζητήματα -και όχι μόνο- είναι παρούσες και καθορίζουν τη ζωή και το μέλλον εκατομμυρίων λαϊκών ανθρώπων. Γι” αυτό έχει μεγάλη σημασία η σωστή ερμηνεία τους, αλλά και η προώθηση των καθηκόντων που απορρέουν μέσα απ” αυτήν. Κριτήριο αποτελούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των γειτονικών λαών μας, που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και των εξαρτημένων αστικών τάξεων της περιοχής. Πολύ περισσότερο που οι ιμπεριαλιστές δεν το “χουν σε τίποτε να διευρύνουν το πεδίο της «θερμής» τους αναμέτρησης, αν εκτιμήσουν ότι κάτι τέτοιο είναι προς το συμφέρον τους. Οι κίνδυνοι για τους λαούς σε κάθε περίπτωση είναι προφανείς.
Οι αγεφύρωτες αντιθέσεις των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας αφορούν ζητήματα κυριαρχίας και άπτονται στον εξαρτημένο από την Δύση και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ χαρακτήρα τους. Κινούνται μέσα σ” αυτό το πλαίσιο και γνωρίζουν εξάρσεις και υφέσεις ανάλογα με την περίοδο. Η τελευταία περίοδος όξυνσης έχει να κάνει με την προσπάθεια «κατάληψης καλύτερων θέσεων» στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και της αναδιάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η πολιτική αυτή είναι εξ ίσου επικίνδυνη γιατί έχει φέρει το ΝΑΤΟ ουσιαστικό επικυρίαρχο στο Αιγαίο με πρόσχημα το προσφυγικό, έχει μετατρέψει τη χώρα σε πλατφόρμα εξόρμησης των δολοφονικών του ορδών, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να κινείται κι αυτή με τη σειρά της στο πλαίσιο του «ανήκομεν εις την δύσιν».
Ταυτόχρονα, η παρατεταμένη μνημονιακή επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις δεν είναι καθόλου άσχετη με το πιο πάνω γεωπολιτικό πλαίσιο. Η «εθνική ομοψυχία» που επιχειρείται να εμπεδωθεί σε «ψυχρή» ή ενδεχόμενα πιο «θερμή» φάση θέλει να επιβάλει την υποταγή της εργατικής τάξης και του λαού στην αστική τάξη. Η αμφισβήτηση των συνθηκών και η επαναχάραξη των συνόρων έχει ήδη ξεκινήσει από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές με αιματηρά αποτελέσματα. Πότε «επιτιθέμενες» και πότε «αμυνόμενες» οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας δηλητηριάζουν τις εργατικές και λαϊκές συνειδήσεις με εθνικιστικά και σοβινιστικά κηρύγματα, αφήνοντας ανοικτό στο πλαίσιο της εξάρτησής τους το ενδεχόμενο πάσης φύσης τυχοδιωκτισμών.
Τα αντιδραστικά-διχοτομικά αμερικανόπνευστα σχέδια για Διζωνική–Δικοινοτική Ομοσπονδία στη Κύπρο επιχειρούν να διαιωνίσουν την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» σε συνθήκες αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και υποχώρησης του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Η μετατροπή του νησιού σε «αβύθιστο αεροπλανοφόρο», διακαής πόθος των ΗΠΑ, παρ” ότι δέχθηκε σοβαρό πλήγμα με την απόρριψη απ” τον Κυπριακό λαό του σχεδίου Ανάν το 2004, επανέρχεται σήμερα. Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ αμέσως μετά και στην ευρωζώνη το 2008, ακολουθήθηκε από το «ηχηρό» και προς πολλούς αποδέκτες μήνυμα του κουρέματος των καταθέσεων το Μάρτη του 2013. Η σύμπλεξη αντιτιθέμενων γεωπολιτικών, στρατηγικών, οικονομικών και προσφάτως ενεργειακών συμφερόντων μόνο νέα δεινά προμηνύει για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Πολύ περισσότερο που οι «κατά παραγγελία των ΗΠΑ» άξονες Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου με αντικείμενο τα θαλάσσια και υποθαλάσσια οικόπεδα της περιοχής για την άντληση υδρογονανθράκων ήδη υποθηκευμένων σε αμερικάνικους και ευρωπαϊκούς κολοσσούς δημιουργούν και νέες εστίες αντιπαράθεσης με την Τουρκία.
Η αναθέρμανση του Κυπριακού ζητήματος τα τελευταία χρόνια, το Μοντ Πελεράν, η Γενεύη και η συνέχιση της διαδικασίας των συνομιλιών μέσα σ” ένα όργιο παρασκηνίου, πιέσεων, απειλών, εκβιασμών και αντιπαροχών επιδιώκει να φέρει το νησί στα μέτρα των σημερινών απαιτήσεων των υπερατλαντικών κατά βάση επιδιαιτητών. Το αν και πότε μπορούν να συγκεραστούν τα πολλαπλά, αντικρουόμενα και ξένα προς τους λαούς συμφέροντα παραμένει ερώτημα.
Όλα τα παραπάνω μαρτυρούν ότι οι κίνδυνοι για τους λαούς Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου μεγαλώνουν. Γι” αυτό προβάλλει ως επιτακτική αναγκαιότητα η ανάδειξη και πάλη -σε ανεξάρτητη βάση από τα ιμπεριαλιστικά και αστικά συμφέροντα- των εργατικών και λαϊκών στοχεύσεων και προτεραιοτήτων. Για να προλάβουμε τα χειρότερα στην κατεύθυνση να τα αποφύγουμε. Για να οικοδομήσουμε γέφυρες φιλίας, αδελφοσύνης και αλληλεγγύης των τριών λαών και όλων των λαών της περιοχής. Γιατί οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες και εκμεταλλευτές.
ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ! • Ενάντια σε πόλεμο και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις! • Ενάντια σε τυχοδιωκτισμούς, στον εθνικισμό και τον σωβινισμό! • Ενάντια σε κάθε αλλαγή συνόρων! • ΓΙΑ ΚΥΠΡΟ ΕΝΙΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ!
Όλα είχαν στηθεί στην εντέλεια για το γλέντι της οριστικής επίλυσης του κυπριακού. Επιλέχθηκε επιδέξια ο χώρος, η όμορφη Γενεύη της Ελβετίας. Επιλέχθηκαν επιδέξια οι επίσημοι, οι οποίου προσήλθαν ασμένως: ο Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. Γκουτιέρες, ο Πρόεδρος της Επιτροπής της Ε.Ε. Γιούνκερ. Είχε επιλεχθεί επιδέξια η επόμενη ημέρα για να εμφανιστούν στη σκηνή από μηχανής θεοί οι ηγέτες Τουρκίας και Ελλάδας, Ερντογάν και Τσίπρας. Επιδέξια είχε περάσει και η γραμμή στο διεθνή τύπο : «Επιτέλους». Κι όμως όλα αυτό το πλουσιοπάροχο γαμήλιο γεύμα κατάληξε σε φιάσκο.
Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να προσεγγίσουμε μερικά βασικά χαρακτηριστικά του ναυάγιου της Γενεύης.
Πρώτο,η συγκεκριμένη συγκυρία για την συνδιάσκεψη υπήρξε εντελώς απρόσφορη. Κι αυτό αφορά κυρίως την εντελώς προβλέψιμή αλλά καθόλου μη προβλεφθείσα συμπεριφορά της τουρκικής ηγεσίας. Η συνάντηση αυτή έγινε την ίδια στιγμή ακριβώς που στην τουρκική βουλή ξεκινούσε η τόσο ζωτική για τον σημερινό σουλτάνο της Τουρκίας Ερντογάν συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος, προκειμένου εκτός από ανώτατος άρχοντας να είναι και τυπικά ο αναμφισβήτητος ηγέτης της εκτελεστικής εξουσίας. Για να μπορέσει να προχωρήσει αυτή η αναθεώρηση χρειαζόταν, όπως κι έγινε, να κάνει συμφωνία με τους πιο ακραίους εθνικιστικούς κύκλους της Τουρκίας, τους Γκρίζους Λύκους, προκειμένου οι βουλευτές τους να συνυποστηρίξουν τη συνταγματική αναθεώρηση. Πρέπει κανείς να είναι εντελώς άσχετος από διπλωματία, για να μην προβλέψει το αυτονόητο: ότι ο Ερντογάν θα περίμενε την ευκαιρία να κάνει μια ακραία εθνικιστική και επεκτατική παρουσία, όπως κι έγινε με διεθνές ακροατήριο με τις δηλώσεις του ότι τα τουρκικά στρατεύματα δεν θα φύγουν ποτέ από την Κύπρο και ότι οι τουρκικές εγγυήσεις δεν θα ακυρωθούν ποτέ.
Δεύτερο, η ελληνική κυβέρνηση έπεσε στη φάκα και εξαιτίας των δικών της ιδιοτελών σκοπιμοτήτων. Είναι πάγια πια στρατηγική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να προσπαθεί κάθε στιγμή να ανακινεί θέματα άσχετα με την οικονομική και κοινωνική πολιτική που εφαρμόζει προκειμένου να αποπροσανατολίσει από τη συζήτηση σε αυτά τα ζητήματα, όπου η δυσφορία, η αγανάκτηση και ο θυμός του ελληνικού λαού διογκώνεται συνεχώς. Τη μια η συνταγματική αναθεώρηση, την άλλη οι σχέσεις εκκλησίας και κράτους, την παράλλη οι τηλεοπτικές άδειες, την επομένη ο εκλογικός νόμος και ούτω καθεξής. Στη δύσκολη φάση της δεύτερης αξιολόγησης που έχει σήμερα αυτοπαγιδευθεί δεν υπήρχε καμία καλύτερη ευκαιρία αποπροσανατολισμού από την διάσκεψη για την επίλυση του κυπριακού και την πανηγυρική παρουσία του Τσίπρα στην Γενεύη. Για μια ακόμη φορά πληρώνεται ακριβά η ασυγκράτητη ιδιοτέλεια που χαρακτηρίζει την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ.
Τρίτο, μια διεθνής συνδιάσκεψη προκειμένου να συγκληθεί, απαιτείται εκ των προτέρων να έχει επιτευχτεί μία πλήρης σύγκλιση αν όχι ολοκληρωτική συμφωνία ανάμεσα στους συμμετέχοντες. Αυτή είναι η προϋπόθεση αν τουλάχιστο δεν θέλουν να γίνουν παγκόσμιο ρεζίλι όσοι συμμετέχουν. Στη περίπτωση του Κυπριακού τα βασικά ζητήματα που έχουν σχέση με τις εγγυήτριες δυνάμεις και την παρουσία ξένων στρατευμάτων δεν είχαν ουσιαστικά καν συζητηθεί, με αποτέλεσμα να προκύψει αυτή η ολοκληρωτική απόκλιση απόψεων που είδαμε. Αλλά και όλα τα άλλα θέματα που θεωρούνται ότι ανήκουν στο πεδίο της διακοινοτικής συνεννόησης είχαν μείνει σε μεγάλο βαθμό άλυτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εδαφικό όπου οι δύο χάρτες που κατέθεσαν τα μέρη είχαν επιφανειακά μικρή διαφορά μεταξύ τους, περίπου το 1% του κυπριακού εδάφους, στην πραγματικότητα όμως η διαφορά ήταν αγεφύρωτη γιατί αυτό το 1% αφορούσε σε κρίσιμες περιοχές, όπως της Μόρφου ή της Αμμοχώστου. Ανάλογα ζητήματα ήταν ανοιχτά είτε σε σχέση με την επιστροφή των προσφύγων είτε σε σχέση με την αποζημίωση των περιουσιών είτε σε σχέση και με την διακυβέρνηση της χώρας όπου είδαμε ότι ο Ερντογάν είχε εντελώς διαφορετική πρόταση ακόμη και στο θέμα της εναλλαγής του ελληνοκυπρίου και τουρκοκυπρίου προέδρου από αυτήν που είχε η κυπριακή και ελληνική πλευρά.
Τέταρτο, όχι όμως μόνο η σύγκλιση αυτής της συνδιάσκεψης σε αυτήν την συγκυρία και με αυτήν την προετοιμασία ήταν πρόβλημα, αλλά και ο τρόπος που έγινε η διεθνής συνδιάσκεψη είναι επιβαρυντικός, λαθεμένος και ένα αρνητικό προηγούμενο για το μέλλον. Η συνδιάσκεψη αυτή έγινε στη βάση της αναγνώρισης των τριών εγγυητριών δυνάμεων, θέση που είναι πάγια της τουρκικής πλευράς και μη αποδεκτή μέχρι τώρα από την ελληνική πλευρά αλλά και της εξίσωσης της κυπριακής δημοκρατίας, μέλους του Ο.Η.Ε. και της Ε.Ε. με το καθεστώς κατοχής της βόρειας Κύπρου. Ο πρόεδρος μιας ανεξάρτητης χώρας βρέθηκε στην ίδια μοίρα με τις παράνομες αρχές ενός καθεστώτος στρατιωτικής κατοχής. Η απλή αναγραφή των ονομάτων κι όχι των ιδιοτήτων των συμμετεχόντων ή οι τοποθετήσεις Αναστασιάδη ότι εκτός από επικεφαλής της ελληνοκυπριακής κοινότητας είναι και πρόεδρος της κυπριακής δημοκρατίας δεν αποτελούν παρά μόνο γελοιογραφική επιβεβαίωση αυτού του σφάλματος. Πέρα από αυτά ας αναφέρουμε ότι αυτή η κατάσταση αποκλείει και τις υπόλοιπες κοινότητες, όπως των Μαρωνιτών, των Λατίνων, των Αρμενίων, των Ρομά κι όσων αυτοπροσδιορίζονται απλώς «Κύπριοι».
Πέμπτο, για μια ακόμη φορά σε ένα κρίσιμο θέμα για δύο χώρες μέλη της, την Κυπριακή Δημοκρατία και την Ελληνική Δημιοκρατία, η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε μια παρουσία απούσα, άφωνη και αδιάφορη. Σε κανένα από τα κρίσιμα θέματα διαφωνιών των δύ πλευρών ο προέδρος Γιουνκέρ δεν πήρε μια υπεύθυνη και δημόσια θέση, όχι κατ’ ανάγκην υπέρ της πλευράς των δύο μελών της Ε.Ε. λόγω εταιρικής συγγένειας, αλλά τουλάχιστον λόγω διεθνούς δικαίου, αποφάσεων του ΟΗΕ και των ίδιων των αρχών, που προβάλλει αλλά δεν εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ίδια η λογική της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας, που την έχει επιβάλλει με τοstatusquoη Άγκυρα σε συνδυασμό με τις «εγγυήσεις» και τα στρατεύματα κατοχής, έρχεται σε σύγκρουση με την ελευθερία κυκλοφορίας προσώπων που θεωρείται θεμελιακός στόχος της ΕΕ και πολύ περισσότερο ισχύει μέσα σε κάθε κράτος μέλος ξεχωριστά. Δυστυχώς, όπως με τα Ίμια, όπως και με τις εξοργιστικές πρόσφατες δηλώσεις Ερντογάν για εδαφικές βλέψεις στα νησιά του Αιγαίου, έτσι και με τη διάσκεψη για το Κυπριακό, ο Γιουνκέρ και οι όμοιοί του στην Ε.Ε. τσιμουδιά. Και στην περίπτωση του υπουργοιύ εξωτερικών της Μ. Βρετανίας, που είναι ακόμα επίσημο μέλος της Ε.Ε. όχι εντελώς συγκαλυμμένη φιλοτουρκική θέση, όπως στο θέμα των εγγυητριών δυνάμεων.
Τελικά, φαίνεται πως βρισκόμαστε σε μια διαδικασία τύπου Ανάν σε εξέλιξη, με άλλη κάπως μορφή. Περιπλοκές, αδιαφανείς, δυσλειτουργικές, επιβαλλόμενες από τους ισχυρούς ρυθμίσεις, αδιαφανείς και άγνωστες ακόμα και στον άμεσα ενδιαφερόμενο κυπριακό λαό, πάνε να καλύψουν μια βάση ουσιαστικής ασυμφωνίας σε βασικά θέματα, για να επιδείξουν μια ατλαντική επιτυχία. Προϋπόθεση για μια κοινά αποδεκτή αλλά και σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο επίλυση του κυπριακού είναι η παρουσία μιας φιλειρηνικής Τουρκίας, κι όχι τύπου Νετανιάχου όπως αυτή τη στιγμή με τον Ερντογάν, και μιας Ελλάδας απαλλαγμένης από την αναξιοπιστία και την παγκόσμια περιφρόνηση και ελεημοσύνη, με κοινωνική συνοχή και οικονομικό δυναμισμό. Και η λύση που θα αναζητείται να αφήνει πίσω το ξεπερασμένο, επιβεβλημένο από τους στρατιωτικούς νικητές και εισβολείς του 1974 διαιρετικό πλαίσιο της «διζωνικής ομοσπονδίας» και να ανταποκρίνεται στις ανάγκες ομαδικής ειρηνικής ζωής σε μια αξιοπρεπή, ελεύθερη και στη διακίνηση και στη διαμονή χώρα, που φυσικά θα σέβεται τα δικαιώματα της καταγωγής και της ταυτότητας όλων των ομάδων που τη συνθέτουν.
Αρχίζει σήμερα στη Γενεύη η Διάσκεψη για την Κύπρο για το θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων. Τη Διάσκεψη θα ανοίξει ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες και σύμφωνα με πρόγραμμα που γνωστοποιήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη, αυτή θα ξεκινήσει στις 11.15 το πρωί τοπική ώρα Γενεύης.
Όπως αναφέρεται από τα ΗΕ, η διάσκεψη θα λάβει χώρα σε αίθουσα (Council Chamber) στο Παλάτι των Εθνών «με τη συμμετοχή της Αυτού Εξοχότητας Νίκου Αναστασιάδη, της Αυτού Εξοχότητας Μουσταφά Ακιντζί, του Ειδικού Συμβούλου του ΓΓ του ΟΗΕ για την Κύπρο `Εσπεν Μπαρθ `Ειντε και των εκπροσώπων των εγγυητριών δυνάμεων, Ελλάδας, Τουρκίας και Ηνωμένου Βασιλείου». Προστίθεται πως «η ΕΕ θα συμμετέχει επίσης ως παρατηρητής/ενδιαφερόμενο μέρος».
Η εκπροσώπηση των τριών εγγυητριών δυνάμεων γίνεται σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών. Το πρώτο μέρος της διάσκεψης θα ολοκληρωθεί στις 13:00 και η διάσκεψη θα επαναρχίσει στις 18:00 τοπική ώρα.
Στο μεταξύ, σύμφωνα με το πρόγραμμα, ο ΓΓ των ΗΕ θα προβεί σε δήλωση προς τα ΜΜΕ στις 14:45 τοπική ώρα, παρουσία των Ν. Αναστασιάδη και Μ.Ακιντζί.
Οι αφίξεις των επικεφαλής των αντιπροσωπειών είναι προγραμματισμένο να ξεκινήσουν στις 09:15 ώρα Γενεύης.
Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας για το Κυπριακό
Συνάντηση με τον πρωθυπουργό είχε την Δευτέρα 9 Γενάρη ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, στο πλαίσιο των διαδοχικών συναντήσεων του Αλέξη Τσίπρα με τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων για να τους ενημερώσει για τις εξελίξεις στο Κυπριακό.
Μετά από τη συνάντηση, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής.
Για να μιλάμε για διαπραγμάτευση που θα οδηγήσει σε λύση, σημαίνει πρώτα απ’ όλα άμεση αποχώρηση όλων των κατοχικών δυνάμεων. Σημαίνει κατάργηση του καθεστώτος των εγγυήσεων.
Λύση σημαίνει ένα κράτος και όχι δύο κράτη. Κράτος ενιαίο, βιώσιμο, με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία διεθνή προσωπικότητα, κοινή πατρίδα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, χωρίς ξένες βάσεις, εγγυητές, προστάτες.
Η διαπραγμάτευση στην ουσία είναι σήμερα υπονομευμένη πρώτα και κύρια από την τουρκική, την τουρκοκυπριακή ηγεσία επίσης, με την ανάμειξη και άλλων δυνάμεων και μεγάλων συμφερόντων, όπως των ΗΠΑ, αφού διεξάγεται στην ουσία κάτω από όρους διχοτομικής λύσης.
Απαιτείται σήμερα η μέγιστη δυνατή επαγρύπνηση και από το λαό της Ελλάδας και από το λαό της Κύπρου».
Από τη συνάντηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τον πρωθυπουργό
Σειρά πρωτοβουλιών για το κυπριακό εθνικό ζήτημα, αναλαμβάνει το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ.) στην τρέχουσα συγκυρία, με στόχο, αφενός την καλύτερη δυνατή ενημέρωση των Ελλήνων και των Κυπρίων και αφετέρου ενόψει της συζήτησης στην Γενεύη, αυτή την ύστατη στιγμή, να μπει τέλος στο κυοφορούμενο εθνικό έγκλημα που θα συντελεστεί με την εφαρμογή και υλοποίηση της “πρότασης” που έχει τεθεί προς συζήτηση για την λύση του προβλήματος. Στο πλαίσιο αυτό:
Το Σάββατο 14 Ιανουαρίου στις 11:00 με αφετηρία το Μοναστηράκι διοργανώνει πορεία (πικετοφορία) προς την ελληνική Βουλή, όπου και θα επιδοθεί ψήφισμα με τις προτάσεις - απαιτήσεις για το κυπριακό ζήτημα.
Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου, από κοινού με άλλες πολιτικές δυνάμεις και Κινήματα, συνδιοργανώνει μεγάλη εκδήλωση - ημερίδα στην οποία τα εξεταστεί σε βάθος το εθνικό ζήτημα της Κύπρου και στην οποία έχουν κληθεί να παραστούν εξέχουσες προσωπικότητες, των Κινημάτων, της πολιτικής και της διπλωματίας από την Ελλάδα και την Κύπρο. Θα προηγηθεί σχετική συνέντευξη Τύπου.
Απέστειλε προς τους τρεις κορυφαίους θεσμικούς παράγοντες της ελληνικής πολιτείας, τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, όπως επίσης προς όλα τα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου, καθώς και προς τον πρέσβη της κυπριακής Δημοκρατίας στην Ελλάδα και στον Γ.Γ. του ΟΗΕ, επιστολή στην οποία επισημαίνεται μεταξύ άλλων ότι: Οι εξελίξεις στο Κυπριακό προσλαμβάνουν πλέον επικίνδυνες διαστάσεις και οι ευθύνες που επωμίζεται συνολικά το πολιτικό σύστημα της χώρας μας για τους εν εξελίξει χειρισμούς, είναι κορυφαίες. Η όλη διαδικασία που ακολουθείται για την αντιμετώπιση του Κυπριακού είναι εκτός των προβλεπόμενων του Διεθνούς Δικαίου, παραμένει εγκλωβισμένη απόλυτα σε μια αποικιοκρατική προσέγγιση της Κύπρου. Το Κυπριακό υφίσταται αποκλειστικά και μόνο ως ζήτημα στρατιωτικής εισβολής και κατοχής. Επομένως το μόνο ζήτημα που υφίσταται για τη διεθνή κοινότητα και τον ΟΗΕ, ως Κυπριακό πρόβλημα, είναι η ανατροπή του καθεστώτος κατοχής της εδαφικής επικράτειας της Κύπρου και η άμεση, άνευ όρων, αποχώρηση όλων των στρατιωτικών δυνάμεων της Τουρκίας, ως αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση για την πραγματοποίηση όποιας διεθνούς συμφωνίας, με σκοπό την πλήρη αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας του κράτους της Κύπρου, καθώς και του ενιαίου και αδιαίρετου της Κυπριακής Δημοκρατίας για όλους τους πολίτες της ανεξάρτητα εθνοτικής, θρησκευτικής ή άλλης διαφοράς. Το ΕΠΑΜ υπενθυμίζει στον ΓΓ του ΟΗΕ και στις πολιτικές ηγεσίες των χωρών που εμφανίζονται ως ενδιαφερόμενα μέρη για την αντιμετώπιση του Κυπριακού, την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, την Διακήρυξη για τη χορήγηση Ανεξαρτησίας σε Χώρες και Λαούς υπό καθεστώς Αποικίας, που αναφέρονται αντίστοιχα στην προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, στο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των λαών δυνάμει του οποίου οι λαοί «καθορίζουν ελεύθερα το πολιτικό τους καθεστώς και επιδιώκουν ελεύθερα την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική τους ανάπτυξη» καθώς και ότι «η ανεπάρκεια της πολιτικής οικονομικής, κοινωνικής ή εκπαιδευτικής προετοιμασίας δεν πρέπει να χρησιμεύσει ως πρόσχημα για την καθυστέρηση της ανεξαρτησίας». Υπενθυμίζει επίσης πως η Παγκόσμια Διάσκεψη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου θεωρεί την άρνηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υπογραμμίζει τη σημασία της αποτελεσματικής άσκησης του δικαιώματος αυτού. Το Ε.ΠΑ.Μ. εκφράζει την έντονη ανησυχία του και ξεκαθαρίζει πώς η επικείμενη, διεθνής διάσκεψη της Γενεύης για το κυπριακό, ως και η απαίτηση να προηγηθεί διμερής συνάντηση στη Γενεύη μεταξύ Τσίπρα – Ερντογάν, συνιστούν παραβίαση των βασικών αρχών και διατάξεων του διεθνούς ανθρωπιστικού Δικαίου και διαιωνίζουν το Δίκαιο της αποικιοκρατίας και των πολεμικών τετελεσμένων σε βάρος της Κύπρου και των Κυπρίων. Μόνον ο λαός της Κύπρου έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να καθορίσει ελεύθερα και χωρίς εξωτερικές πιέσεις, τετελεσμένα ή δεσμεύσεις, το εσωτερικό καθεστώς της χώρας του, την οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανάπτυξή του.
Το Ε.ΠΑ.Μ. συναισθανόμενο το μέγεθος της εθνικής του ευθύνης : α) Καταγγέλλει τα επικίνδυνα παιχνίδια που παίζονται πίσω από την πλάτη και ερήμην των λαών σε σκοτεινούς διαδρόμους της διπλωματίας των μεγάλων δυνάμεων. β) Καταγγέλλει το ύποπτο, επικίνδυνο και βεβιασμένο της επανέναρξης των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, σε μία καταστρεπτική πενταμερή διάσκεψη, με την Κυπριακή Δημοκρατία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως ελληνοκυπριακή κοινότητα (!) γ) Καταγγέλλει τη μεθοδευμένη ακύρωση της υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη μετατροπή της Κύπρου σε ένα διαμελισμένο κράτος υπό ξένη κηδεμονία και προειδοποιεί όλες τις πλευρές, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών ηγεσιών της Ελλάδας και της Κύπρου, ότι έχουν στο ακέραιο τόσο την πολιτική, όσο και την ποινική ευθύνη που προκύπτει από την κατάφωρη παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων ενός λαού σαν αυτόν της Κύπρου.
Το Ε.ΠΑ.Μ. δεν πρόκειται να αποδεχθεί κανενός είδους "λύση" του Κυπριακού στη λογική της αποικιοκρατίας και των τετελεσμένων της Τουρκίας. Θα συνεχίσει να μάχεται για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού, χωρίς ξένη κατοχή, στρατεύματα, προστάτιδες δυνάμεις και κηδεμονία. Το ΕΠΑΜ καλεί ιδιαίτερα τις πολιτικές ηγεσίες και τα κόμματα σε Ελλάδα και Κύπρο να αναλογισθούν τις ευθύνες τους απέναντι στους λαούς τους, να μην συμμετάσχουν στην προγραμματισμένη Διάσκεψη και να ανακόψουν τις όποιες δρομολογημένες διαδικασίες. Το Ε.ΠΑ.Μ. διαμηνύει προς κάθε κατεύθυνση ότι θα υπερασπίζεται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών και την υποχρέωσή τους να το διεκδικήσουν έναντι όσων το επιβουλεύονται.
Απερίγραπτες «διαπραγματεύσεις» στην Ελβετία – Ευγνωμοσύνη… στον Ερντογάν οφείλουμε ως λαός γιατί με την αδιαλλαξία του απέτρεψε προς στιγμή την κατάλυση του κυπριακού κράτους
του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Φαίνεται, αν αληθεύουν όσα μεταδίδονται από την Ελβετία την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και δεν ανατραπούν μέχρι το τέλος αυτών των απερίγραπτων «διαπραγματεύσεων», ότι οφείλουμε ως λαός ευγνωμοσύνη στον Ταγίπ Ερντογάν, γιατί, με την αδιαλλαξία του, απέτρεψε προς στιγμή την κατάλυση του κυπριακού κράτους. Βεβαίως πρέπει να περιμένουμε μέχρι την τελευταία στιγμή για να δούμε αν όντως επέλθει διαφωνία στην Ελβετία ή αν δεν πρόκειται για το τελικό φόρσινγκ, ώστε να αποσπασθούν και άλλες παραχωρήσεις από τον κ. Αναστασιάδη.
Από την Κοζάνη στη Λωζάννη!
Είναι άλλωστε απολύτως ακατανόητο γιατί δύο άνθρωποι που βρίσκονται σε απόσταση ενός χιλιομέτρου ο ένας από τον άλλο πήγαν στη Γενεύη να λύσουν το Κυπριακό. Ο κ. Αναστασιάδης δεν πήρε καν μαζί του το Εθνικό Συμβούλιο, όπως γινόταν πάντα μέχρι τώρα, ενώ απαγορεύτηκε στους δημοσιογράφους η είσοδος στο ξενοδοχείο. Δεν θέλουμε να κάνουμε εικασίες γιατί ο διεθνής παράγων θέλει απομονωμένο τον κ. Αναστασιάδη, ούτε να αναφερθούμε στις «γελτσινικού τύπου» συνήθειές του, ή στα δημοσιεύματα διεθνώς για τα μέσα που έχουν να τον πιέσουν. Όχι γιατί αυτά δεν έχουν σημασία, ασφαλώς και έχουν, αλλά γιατί, σε τελικά ανάλυση, είναι η πολιτική φιλοσοφία και όχι τόσο η προσωπικότητα του Κυπρίου προέδρου που απειλεί την επιβίωση του κράτους του.
Πήγαν εκεί, λένε, για να μη γίνονται διαρροές και χαλάσουν οι συνομιλίες. Μήπως, δηλαδή, πληροφορηθούν οι άμοιροι κάτοικοι του νησιού τι τους περιμένει! Η Κύπρος είναι το μόνο κράτος στον κόσμο του οποίου ο πρόεδρος, που υποτίθεται έχει εκλεγεί για να κυβερνά το κράτος και όχι να το διαλύσει, έχει μόνος του οικειοποιηθεί καθήκοντα… Συντακτικής Συνέλευσης!
Όμως, ακόμα κι αν επιβεβαιωθεί η αποτυχία στη Γενεύη, κανένας εφησυχασμός δεν επιτρέπεται, αφού είναι περισσότερο από σαφές ότι ισχυρές διεθνείς δυνάμεις έχουν τώρα κινητοποιηθεί για να «λύσουν» άμεσα το Κυπριακό, δηλαδή να αφαιρέσουν από τους Έλληνες της Κύπρου, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού (82%) τον έλεγχο του νησιού.
Γιατί βιάζονται
Θέλουν να «εκμεταλλευθούν» το «παράθυρο ευκαιρίας» που συνιστά η παρουσία του κ. Αναστασιάδη στην προεδρία, η δραματική εξασθένηση της Ελλάδας και η σύγχυση των ηγετών της. Θέλουν να κλείσουν το θέμα του αγωγού Ισραήλ-Τουρκίας και να βάλουν όσα περισσότερα εμπόδια μπορούν σε δυνητική ανάμειξη της Ρωσίας στην περιοχή. Θέλουν να τα κάνουν όλα προτού πάμε στην αναπόφευκτη επανεξέταση της διεθνούς πολιτικής των ΗΠΑ και προτού το μνημόνιο οδηγήσει την Ελλάδα σε νέες, ίσως και γεωπολιτικές περιπέτειες. Ο στόχος τους είναι ο ίδιος από τη δεκαετία του 1950 και τον διατύπωσε στη Βουλή των Κοινοτήτων ο υπουργός Αποικιών της Βρετανίας, προτού καν αρχίσει η επανάσταση της ΕΟΚΑ. Η Κύπρος ανήκει στις περιοχές της αυτοκρατορίας που δεν επιτρέπεται να διοικούνται από τους κατοίκους τους. Η ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι το δευτερογενές αποτέλεσμα του αποικιακού ζητήματος που παραμένει πάντα το Κυπριακό.
Ξανά το Σχέδιο Ανάν
Αυτό ακριβώς ήταν το αντικείμενο των συνομιλιών στην Ελβετία, δηλαδή η εφαρμογή, σε χειρότερη μάλιστα εκδοχή, του απορριφθέντος το 2004 από τη συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού σχεδίου Ανάν. Η Τουρκία όμως, έχοντας αντιληφθεί ότι Αθήνα και Λευκωσία δεν έχουν «σπονδυλική στήλη», επιμένει να ζητά όλο και περισσότερα, αποτρέποντας έτσι, προς το παρόν, την επίτευξη συμφωνίας.
Βιάστηκε να πανηγυρίσει η εφημερίδα Πολίτης, ναυαρχίδα των ξένων και του «ναι», το 2004 όπως και σήμερα, δημοσιεύοντας χάρτη με τη Μόρφου και την Αμμόχωστο (μια σκιά της παλαιάς ελληνικής πόλης, που θα χρειαστεί πέντε Προϋπολογισμούς για να οικοδομηθεί ξανά), να «επιστρέφουν» στους Ελληνοκύπριους.
Αλλά ο χάρτης είναι παραπλανητικός. Αν ήταν σωστός δεν θα έπρεπε να περιγράφει την «επιστροφή» της Μόρφου και της Αμμοχώστου, αλλά την υπαγωγή της Λάρνακας, της Λεμεσού και της Πάφου στην εξουσία ενός μετααποικιακού μορφώματος, που ο καθηγητής Δημήτρης Τσάτσος είχε περιγράψει το 2004 το σύνταγμά του ως «έργο παράφρονος» και ο επίσης συνταγματολόγος Βαγγέλης Βενιζέλος είχε πει ότι μπορεί κανείς να το «ξετινάξει σε τρία λεπτά» από την άποψη του Διεθνούς, του Ευρωπαϊκού και του Συνταγματικού Δικαίου.
Φαίνεται όμως ότι οι ηγέτες των Ελλήνων της Κύπρου (από κοντά και της Ελλάδας) έχουν καταλήξει ότι είναι αρκετά ισχυροί για να μη χρειάζονται την προστασία του Δικαίου, ή αρκετά έξυπνοι για να υπογράφουν ότι τους βάζουν μπροστά δήθεν για να μην τα εφαρμόσουν αύριο ή για να τα βελτιώσουν μεθαύριο.
Για το Κυπριακό ο στόχος, όπως τον διατύπωσε στη δεκαετία του ’50 ο υπουργός Αποικιών της Βρετανίας, είναι πάντοτε ο ίδιος. Η Κύπρος δεν επιτρέπεται να διοικείται από τους κατοίκους τους. Σήμερα, οι πολιτικές ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας μοιάζουν έτοιμες να «λύσουν» το Κυπριακό δίνοντάς το βορά στην κλονιζόμενη παγκοσμιοποίηση. Ειδικότερα, η Κύπρος είναι το μόνο κράτος στον κόσμο του οποίου ο πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης, που υποτίθεται έχει εκλεγεί για να το κυβερνά και όχι να το διαλύσει, έχει μόνος του οικειοποιηθεί καθήκοντα… Συντακτικής Συνέλευσης!
Έλληνες – το τελευταίο θύμα της παγκοσμιοποίησης
Μικρό παιδί, ένα μεσημέρι του 1974, άκουσα τα κλάξον και ανέβηκα στην ταράτσα του σπιτιού μου να δω τα αυτοκίνητα που κατέβαιναν κορνάροντας ασταμάτητα τη Βασιλίσσης Σοφίας. Η χούντα των συνταγματαρχών, που επέβαλαν στην Ελλάδα ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και άλλοι φίλοι, ακριβώς για να «λύσουν» το κυπριακό, εξαφανίζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία και σκοτώνοντας τον πρόεδρό της, κατέρρεε μπροστά στα μάτια μου. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού γέμιζαν σιγά-σιγά την Πλατεία Συντάγματος, χωρίς ηγεσία και χωρίς οργανώσεις, πλην ελαχίστων πιστών του Καραμανλή που διέσχιζαν οργανωμένοι το μάλλον παραξενεμένο πλήθος. Κενό εξουσίας επικρατούσε προς στιγμήν στην Ελλάδα.
Όχι όμως παντού. Ένας νεαρός που κατέβαινε την οδό Λάχητος (νυν Κόκκαλη) έσφιξε τη γροθιά του και κάτι φώναξε στους φρουρούς έξω από το ΕΑΤ-ΕΣΑ. Εκεί δεν είχε ακόμα καταρρεύσει η χούντα, βγήκαν οι ΕΣΑτζήδες από μέσα, τον μπαγλάρωσαν κι ένας θεός ξέρει τι του ‘καναν του ανθρώπου. Ήταν το τελευταίο θύμα της δικτατορίας.
Τη θυμήθηκα την ιστορία γιατί αυτό ακριβώς πάει να συμβεί και τώρα. Όχι με κάποιον εξεγερμένο νεαρό, αλλά με το ίδιο το κυπριακό κράτος (πάλι!), που κινδυνεύει να γίνει το τελευταίο θύμα της απερχόμενης διεθνούς τάξης πραγμάτων. Θα ‘ταν πολύ αστείο, αν δεν ήταν τόσο τραγικό, αλλά Ελλάδα και Κύπρος χάνονται και λόγω… σαχλαμάρας των ηγετών τους.
Ανίκανες, ιδιοτελείς και εξαρτημένες, όπως δυστυχώς αποδεικνύουν και στον πιο δύσπιστο τα ίδια τους τα έργα, οι πολιτικές ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας μοιάζουν τώρα έτοιμες να δώσουν το κυπριακό κράτος και τους Έλληνες της Κύπρου βορά στην κλονιζόμενη παγκοσμιοποίηση. Θα γίνουμε έτσι εμείς οι Έλληνες, πάντα σχεδόν καθυστερημένοι σε σχέση με την παγκόσμια Ιστορία, το τελευταίο πιθανώς θύμα μιας παγκόσμιας τάξης που, αν δεν απέρχεται, πάντως κλονίζεται σοβαρά! Κι αν τελικά επέλθει η καταστροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Ελλήνων της Κύπρου, θα αποτελέσει και τη χαριστική βολή στην Ελλάδα. Μια Ελλάδα που, υποκείμενη σε αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο και νεοαποικιακή κατάκτηση, πνέει τώρα τα λοίσθια. Είναι ζήτημα αν η χώρα, ως κράτος των Ελλήνων, έχει ακόμα μια πενταετία ζωής, αν τουλάχιστον ο ελληνικός λαός δεν ξανακάνει το 1821, εκεί που φτάσανε τα πράγματα.
Μερικοί, ξέρω, θα πουν τον συγγραφέα αυτών των γραμμών «ακραίο», υπερβολικό». Οι «αριστεροί» συνηθίζουν να τον αποκαλούν «εθνικιστή», οι δεξιοί «κομμουνιστή». Χρειάζονται ταμπέλες για να μη συζητάνε. Αλλά ας βρεθεί, επιτέλους, κάποιος που να περιγράψει με ελάχιστη πειστικότητα που βαδίζει η Ελλάδα στον έβδομο χρόνο του μνημονίου και που θα πάει η Κύπρος με τις έξι βουλές και γερουσίες, με τα αναρίθμητα βέτο, με τους εναλλασσόμενους προέδρους, με ξένους να παίρνουν τις τελικές αποφάσεις (ή εναλλακτικά να αποφασίζονται οι κρατικές υποθέσεις με … κλήρωση. Ναι, κι αυτό συζητείται σε αυτές τις διαπραγματεύσεις! Σπάσαμε όλα τα παγκόσμια ρεκόρ).
Δύο χώρες – «μπάχαλο» σε έναν επικίνδυνο κόσμο
Αστεία πρόσωπα, αν δεν ήταν οι χαρακτήρες μιας τραγωδίας, οι πολιτικοί μας σε Ελλάδα και Κύπρο, νομίζουν (ή κάνουν ότι νομίζουν) πως έχουν απέναντί τους την Ευρώπη που είχε ο Καραμανλής το 1975 και ο Παπανδρέου το 1981. Νομίζουν (ή κάνουν ότι νομίζουν) πως την Αμερική διοικεί ο Τζον Κένεντι ή ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Δεν έχουν μάθει τίποτα από το γκρέμισμα καμιάς δεκαριάς χωρών της Μέσης Ανατολής κι από τη Γιουγκοσλαβία που προηγήθηκε. Ούτε καν από την καταστροφή της ίδιας τους της χώρας, αναμφισβήτητα τη μακράν σημαντικότερη που έχει σημειωθεί στην καπιταλιστική Ευρώπη μετά το 1945. Και σα να μην έφτανε αυτό, ήρθε τώρα κι ο Τραμπ, να τους προκαλέσει «σύγχυση νταβατζή», αφού δεν ξέρουν ποιος ακριβώς κάνει κουμάντο και τι ακριβώς θέλει από αυτούς να κάνουν.
Αν και εδώ που τα λέμε κακώς πονοκεφαλιάζουν. Αν κρίνουμε από τις επανειλημμένες, συνεχείς πράξεις και όχι από τα λόγια, δεν υπάρχει –δυστυχώς- σήμερα, μία δύναμη σε όλο το δυτικό σύστημα, απερχόμενη ή προσερχόμενη, που να μη δρα συστηματικά για την καταστροφή των Ελλήνων, της Ελλάδας και της Κύπρου (με την αξιοσημείωτη εξαίρεση ρευμάτων όπως αυτό που εξέφρασε ο Σάντερς στις ΗΠΑ ή ο Κόρμπιν στη Βρετανία, που ελάχιστα όμως ενδιαφέρουν τους πολιτικούς μας). Πρέπει να είναι (ή να θέλει κανείς να είναι) τυφλός για να μην το βλέπει.
Και δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να υπάρξει τέτοια δύναμη, γιατί μόνο η αντίσταση ενός λαού/κράτους και η οικοδόμηση εναλλακτικών μπορεί να διαιρέσει τους εχθρούς του ή να τους κάνει πιο πρόθυμους για κάποιο συμβιβασμό. Οι δικοί μας υποχωρούν διαρκώς για να αποδείξουν πόσο «αξιόπιστοι», δηλαδή υποτελείς είναι. Οι άλλοι, όσο βλέπουν υποχώρηση, τόσο προχωράνε.
Υ.Γ. Ωραία μας τα είπε και ο κ. Ομπάμα στην Αθήνα. Ξέχασε όμως να μας πει, ο άνθρωπος της Goldman Sachs και των υπόλοιπων θηρίων, για τη δική του συμβολή, διά της κυβέρνησης ΓΑΠ και του ΔΝΤ, στα προγράμματα που κατέστρεψαν την Ελλάδα. Ευχαριστούμε για τη (δυστυχώς άγονη) συνηγορία του στην ελάφρυνση του χρέους, αλλά η δική του κυβέρνηση συνέβαλε πολύ ουσιαστικά για να γίνει το χρέος προς ιδιώτες χρέος προς ευρωπαϊκά κράτη υποκείμενο στο αγγλικό δίκαιο και ξένα δικαστήρια, διαρκώς διογκούμενο εργαλείο υποδούλωσης της Ελλάδας! Αφήστε την επιμονή του στις «μεταρρυθμίσεις» που σκοτώνουν τους Έλληνες.
Πλήρη στήριξη στο έργο του ειδικού συμβούλου του για το Κυπριακό Έσπεν Μπαρθ Άιντε προσέφερε ο Μπαν Κι Μουν σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Στεφάν Ντουζαρίκ.
