Δυο φίλοι καλλιτέχνες που έχουν συνεργαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν, σμίγουν ακόμα μια φορά επί σκηνής της μουσικής σκηνής Babel, με ένα πρόγραμμα αφιέρωμα στα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη.  Του ανθρώπου που άλλαξε την πορεία του λαϊκού τραγουδιού, που έδωσε τα ‘’όπλα’’ να ‘’εκδικηθεί’’ η μέχρι τότε ‘’γυφτιά’, μαζί με μια παρέα από ανθρώπους που σημάδεψαν για πάντα τη καρδιά μας. Με πρώτο από όλους το Νικόλα Παπάζογλου, το Νίκο Ξυδάκη, τον Πέτρο Βαγιόπουλο, τον Χρήστο Νικολόπουλο,  τη Βάσω Αλλαγιάννη, τον Διονύση Σαββόπουλο, και άλλους. Τις Πέμπτες στη Babel, o Θοδωρής Κοτονιάς και η Σοφία Παπάζογλου με τη ζεστή τους ερμηνευτική ικανότητα, μας βάζουν στη παρέα και μας φέρνουν κοντά με τα τραγούδια που μεγαλώσαμε μαζί. Ένα αφιέρωμα που πραγματοποιείται στον πιο "οικείο" χώρο του Μανώλη Ρασούλη, στο "Babel Πυρήνας Τέχνης" στο Μαρούσι , που έχει δημιουργήσει η κόρη του Ναταλία με τον άντρα της Κωνσταντίνο Στεφανή. Ένα & Ένα, τραγούδια διαλεγμένα με καρδιά, που στέκονται πάντα δίπλα μας στις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές. Ένα μουσικό σημείο αναφοράς, με τραγούδια όπως το "Τρελή κι αδέσποτη", "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ", "Νιώσε με", "Αν πεθάνει μια αγάπη", "Γύφτισα τον εβύζαξε", "Ζήλεια μου" και δεκάδες άλλα που έμειναν κλασικά και ανέγγιχτα από τον χρόνο. Πέμπτες με τραγούδι και χορό, με ευαισθησία και μερακλίκλι, γεμάτες από Ρασούλη ….και όχι μόνο…. Οι εξαιρετική μουσική παρέα απαρτίζεται από τους: Μιχάλης Ατσάλης στη κιθάρα Νίκος Σαμαράς στο μπουζούκι - τζουρά - μπαγλαμά Καλογιάννης Βεράνης στο βιολί 12 ευρώ (μπύρα/κρασί) BABEL Πυρήνας Τέχνης Βασ. Σοφίας 87, Μαρούσι Τηλ. Κρατ: 215 5252982

Του Μανώλη Ρασούλη

Θα μπορούσαμε να πούμε συμβιβαστικά: συγχώρεσε τον, δεν ξέρει τι κάνει. Αγνοεί η δεξιά του τι ποιεί η αριστερά του.Κι όμως ο καριόλης είναι καριόλης.
Έκ γενετής; Μπορεί.
Πολλοί καριόληδες γεννούν την καριολαρία.
Η οποία κάνει μετάσταση παντού. Το ΄χα πεί: αυτή η λογική θα καταστρέψει τη χώρα. Την Ευρώπη. Τον πλανήτη.
Ήδη φαίνονται τ΄αποτελέσματα. Και τ΄αποτέλεσμα μετράει. Καταβρόχθισε το μέτρο.
Σαν όν δε μετράει.Κι έγινε μάζα.Κι έγινε μπάζα. Χειρότερα κι απο την Αϊτή. Πλάκωσε τους αθώους κάτω απ΄ τα ερείπια. Κατάστρεψε την προλεταριακή κουλτούρα, κατάστρεψε την αστική κουλτούρα. Έβγαλε εσαεί τους όρχεις του όξω προς κοινή θέα. Απο βαθειά εκδίκηση. Γιατί μικρός ήταν φτωχός.Και τώρα βρέθηκε με καταθέσεις. Ο γαμάω.
Οι αρχαίοι Έλληνες φτιάξανε τον άριστο, οι φεουδάρχες τον ιππότη, οι αστοί τον τζέντλμαν, οι μεταδικτατορικοί ρωμιοί έφτιαξαν τον γαμάω. Στα παπάρια του. Κατάντησε την πιο ωραία και ιστορική χώρα ένα γραψαρχιδιστάν.
Και το΄χε πεί ο Τρότσκι: «το αποκρουστικότερο πλάσμα στον κόσμο είναι ο μικροαστός στην αρχική του συσσώρευση.
Σάμπως είχαμε κι αστούς;
Ούτε πλούσιους.
Πλουτοκράτες. Αρχιδομούνια.
Εδώ,ναι εδώ, η μητρόπολις των έτσι και στουπέτσι.
Σφάζονται στα γήπεδα. Ποιοί;
Οι εκτελεστές.
Οι ηθικοί αυτουργοί τα βράδια στα σκυλάδικα σου λένε: «πάρτα, αλλά θέλω το τάδε πιπίνι». «Μάλιστα αφεντικό» ακούγεται η υπόκλησις του γιουβέτσι.
Χορεύουν ημίγυμνα τα ρωσοδούλια, και οι όρχεις των έτσι νάααα.
Τώρα λέν δεν υπάρχει σάλιο.
Και τους σοδομούν χωρίς σάλιο.
Ποιοί; Οι γαμάω.
Βάσει τίνος;
Της λογικής του καριόλη.
Ο μέσος έλλην ανθρωπάκος άλλα λέει, άλλα κάνει και άλλα εννοεί!
Εννοείται.
Όμως μας έχει μείνει ακόμα η γκρίκ σάλατ. Η μεγαλοφυής σύλληψη που κόβεις ντομάτα, αγγούρι, κρεμμύδι κι άντε φέτα και τ’ανακατεύεις. Κανείς πρίν δεν το ΄χε σκεφτεί. Μόνο οι γκρικς.
Κι έτσι τέλειωσε ένα υπέροχο έπος: ο Ζόρμπα.
Ελύτης: βραβείο. Σεφέρης: βραβείο. Θοδωράκης: βραβείο. Χατζιδάκις: βραβείο.
Τώρα γιουροβίζο in greenglish.
Λέει δεν έχει λεφτά. Λέει δεν του δανείζει η παγκόσμια αγορά.
Με τόκους σε πριαπισμό. Κι όλα τα λεφτά του ΄80-΄90 που πήγαν; Πήγαν εκεί που πάει η αγάπη όταν πεθαίνει.
Τη δεκαετία που δεν μου πέταγαν ούτε ψίχουλα. Εμένα που ήξερα απο αγάπη.
Live.
Τώρα κρυμένοι στο ποτάμι ανασαίνουν με καλάμι.
Κι ακαρτερούν στις ρούγες πότε θα πέσουν τα κόνδιλα σαν το μάννα.
Κι όρχεις όξω. Πρός επίδειξη.
Τις μπέρδεψαν με τις ορχιδέες.
Εν κατακλείδι - αν και το θέμα (ανάθεμα) χρίζει διατριβών και κειμένων- αν θέλουμε να μιλήσουμε για ζωή, να αναστήσουμε τη ζωή ας φωνάξουμε με ψυχή (βαθιά και ρηχά) και φωνή: Θάνατος στη λογική του καριόλη.
Θάνατος.

* Το κείμενο είναι ένα από τα τελευταία (Φεβρουάριος 2010) που ανάρτησε στο blog του ο Μανώλης Ρασούλης πριν φύγει από τη ζωή.


αναδημοσίευση από το tvxs