Οι Εκκλησιάζουσες επιστρέφουν στη Σκηνή της Φρυνίχου από τις 9 Δεκεμβρίου και για περιορισμένες παραστάσεις στο διάστημα των γιορτών! Όλα τα εισιτήρια σε προσφορά 10 ευρώ έως τις 20 Οκτωβρίου στο https://www.viva.gr/tickets/theatre/technis-karolou-koun/ekklhsiazouses-laiki-opereta/

 

 

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν  &  Εθνική Λυρική Σκηνή

ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ

Η λαϊκή οπερέτα 

Μετάφραση - λιμπρέτο - μουσική Σταμάτης Κραουνάκης 

Σκηνοθεσία Μαριάννα Κάλμπαρη.

 

Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν και η Εθνική Λυρική Σκηνή εγκαινίασαν με μεγάλη επιτυχία τη νέα μακροπρόθεσμη συνεργασία τους με την παρουσίαση, στις 9 Σεπτεμβρίου 2019 στο Ηρώδειο, της παράστασης “ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ - Η λαϊκή οπερέτα”, σε μετάφραση - λιμπρέτο - μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη. Η παράσταση παρουσιάστηκε με ιδιαίτερη επιτυχία και επιστρέφει στη Σκηνή της Φρυνίχου τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων .

Παραστάσεις

9-10/12, 16-17/12, 23/12, 30/12, 6-7/1 , 13-14/1 και 27-28/1 ώρα 21.15.

και  2/1 ώρα 18.00.

Η προπώληση άνοιξε

https://www.viva.gr/tickets/theatre/technis-karolou-koun/ekklhsiazouses-laiki-opereta/

Όλα τα εισιτήρια σε προσφορά των 10 Ευρώ έως τις 20/10.

 

Πρόκειται για μια πρωτότυπη διασκευή της γνωστής κωμωδίας του Αριστοφάνη, από τον Σταμάτη Κραουνάκη, στο πλαίσιο του κύκλου "Operetta restart" της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Σε μια εποχή απόλυτης πολιτικής και κοινωνικής παρακμής, οι γυναίκες με αρχηγό την Πραξαγόρα (Σοφία Φιλιππίδου) μεταμφιέζονται σε άνδρες και καταφέρνουν να πάρουν την εξουσία. Το επαναστατικό σχέδιο της Πραξαγόρας, μοιάζει στη θεωρία ιδανικό, στην πράξη όμως θα αποδειχτεί ουτοπικό…

​

Η παράσταση, με πολύ χιούμορ και μέσα από τον μουσικό πάντα κώδικα, θίγει τα σημαντικότερα πολιτικά ζητήματα που συνεχίζουν να μας απασχολούν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: Τι σημαίνει δημοκρατία; Γιατί η εξουσία διαφθείρει; Είναι δυνατόν να κυβερνηθεί ένας τόπος με δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για όλους; 

 

Οι “Εκκλησιάζουσες” είναι μια κωμωδία εξαιρετικά αιχμηρή και άκρως επίκαιρη. Στην παράσταση, μέσα από τη μουσική και το τραγούδι θέλουμε να αναδείξουμε τόσο την πολιτική όσο και τη βαθιά ποιητική πλευρά του έργου: αυτό το ονειρικό, υπερβατικό στοιχείο που τόσο περίτεχνα μπλέκει ο Αριστοφάνης με την τρέλα που χαρακτηρίζει το κωμικό του σύμπαν…​

 

 

“ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ- Η λαϊκή οπερέτα”

Το έργο του Αριστοφάνη σε μια πρωτότυπη εκδοχή σύγχρονης, λαϊκής οπερέτας

 

Μετάφραση- Λιμπρέττο- Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνικά-κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη

Χορογραφία: Θοδωρής Πανάς

Σχεδιασμός φωτισμού: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Βοηθός σκηνογράφου: Σοφία Αρβανίτη-Φλώρου

Βοηθός Παραγωγής: Διονύσης Χριστόπουλος

Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης & Θωμάς Δασκαλάκης

 

Παίζουν:

Σοφία Φιλιππίδου, Χριστόφορος Σταμπόγλης, Σταμάτης Κραουνάκης,

Χρήστος Γεροντίδης, Σάκης Καραθανάσης, Ιωάννα Μαυρέα, Κώστας Μπουγιώτης, Κατερίνα Λυπηρίδου, Γιώργος Στιβανάκης,

Ερατώ Αγγουράκη, Τερέζα Καζιτόρη,  

Ζωντανή μουσική:

Δημήτρης Ανδρεάδης, Βασίλης Ντρουμπογιάννης, Βάιος Πράπας, Γιώργος Ταμιωλάκης.

 

Τιμές εισιτηρίων:

20€ κανονικό, 12€ μειωμένο, 

​    

(Το μειωμένο ισχύει για φοιτητές, ανέργους, πολύτεκνους, άνω των 65 ετών, με τα αντίστοιχα δικαιολογητικά.)

ατέλεια:  3 ευρώ

Τα μειωμένα εισιτήρια , προσκλήσεις-, ατέλειες, τιμής ένεκεν δίνονται μόνο από τα ταμεία του θεάτρου.

Διάρκεια παράστασης: 105' 

 

ΜΕΛΑΧΡΑ  ή Το Λουλούδι της Φωτιάς

του Παντελή Χορν

σε σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου

στο Θέατρο Σταθμός

παράταση με  3 επιπλέον παράστασεις

 

Η Σοφία Φιλιππίδου επιστρέφει με την Μελάχρα του Π. Χορν.

Η Σοφία Φιλιππίδου, μετά την πετυχημένη συμμετοχή της ως Βρούτος στην παράσταση Κοριολανός- Ιούλιος Καίσαρας του Σαίξπηρ στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής, ανεβάζει την Μελάχρα του Παντελή Χορν στο θέατρο Σταθμός.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

(Πρώτη παράσταση: 20 Ιουλίου 1909 (Θέατρο Νέας Σκηνής, θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη).

Ο ερχομός της νεαρής Μελάχρας, κόρη μάγισσας, θα φέρει ανακατατάξεις στο χωριό των τσιγγάνων και κυρίως στη ζωή της Περουζέ. Η Μελάχρα, ψάχνει να βρει τον πρίγκιπα του παραμυθιού, που της έταξε για άντρα της η Βενετία και ζητά την φιλοξενία της. Η Μελάχρα περιπλανιόταν με μια ομάδα θεατρίνων, την οποία συνάντησε ο Νέδος που από τότε δεν μπόρεσε να ξεχάσει τα μάτια της. Με τον ερχομό της, η Μελάχρα κερδίζει τον έρωτα του Νέδου, με τον οποίο ήταν ερωτευμένη η Περουζέ, δημιουργώντας στην δεύτερη την ανάγκη να εκδικηθεί. Με την Περουζέ ωστόσο, είναι ερωτευμένος ο Γιάσσαρης, γιος της Βενετίας, ο οποίος προσπαθεί επίμονα να την κερδίσει. Η Περουζέ πασχίζει να απαλλαγεί από την Μελάχρα και τον Γιάσαρη και να ξανακερδίσει την αγάπη του Νέδου, γι’ αυτό στήνει μια πλεκτάνη. Σχεδιάζει να οδηγήσει το βράδυ τους δύο ερωτευμένους στην σπηλιά του Γιάσσαρη και να στείλει τον Αγκούπη να τους σκοτώσει. Η Περουζέ συνήθιζε να χορεύει με τη συνοδεία του βιολιού του Τεμελκού και ο Αγκούπης κάθε φορά που άκουγε το βιολί έτρεχε να δει την Περουζέ να χορεύει. Έτσι η Περουζέ, αποφασίζει πως το σήμα του Τεμέλκου, για να ξέρει πότε να σκοτώσει τους δύο, θα είναι ο ήχος του βιολιού. Η Μελάχρα μόλις αντιλαμβάνεται το σχέδιο, επιστρατεύει την πονηριά της και στέλνει την Περουζέ στην ίδια της την παγίδα. Δημιουργεί ίντριγκα έτσι ώστε, να βρεθούν αντιμέτωποι μέχρι τελικής πτώσης ο Νέδος και ο Γιάσαρης. Η Περουζέ γνωρίζοντας πως ο Νέδος δεν έχει πολλές ελπίδες μπροστά στον Γιάσαρη, αποφασίζει με την παρότρυνση της Μελάχρας, να αποδεχτεί την πρόταση του Γιάσαρη και να φύγει μαζί του στη σπηλιά, προκειμένου να σώσει τη ζωή του αγαπημένου της Νέδου. Η Μελάχρα εκμεταλλεύεται την ευκαιρία και καθώς ο Αγκούπης δεν θα έβλεπε μέσα στο σκοτάδι ποιον σκοτώνει, δίνει την εντολή να παίξει ο Τεμέλκος το βιολί του. Και ενώ η Μελάχρα χορεύει στους ρυθμούς του βιολιού, ο Αγκούπης σκοτώνει την Περουζέ και τον Γιάσαρη στη σπηλιά.

Το έργο χωρίζεται σε τρεις πράξεις και είναι γραμμένο στη δημοτική γλώσσα. Η σκηνή τοποθετείται σ’ ένα τσιγγανοχώρι στα περασμένα χρόνια. Οι χαρακτήρες είναι επτά από τους οποίους οι τρεις είναι γυναίκες. Άξονας του έργου είναι η τσιγγάνικη ζωή και οι παραδόσεις της. Κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των προσώπων έχει και εδώ η μοίρα. Αρκετά στοιχεία παραπέμπουν στα παραμύθια. Ένα σκηνικό αντικείμενο, το βιολί, είναι φορτωμένο συμβολισμούς και παίζει βασικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής, αφού δίνει το σύνθημα για την δολοφονία της Περουζέ και του Γιάσαρη. «Το βιολί, το χιλιόχρονο βιολί, κληρονομιά από πάππου προς πάππου. Το χάρισε σε κάποιον παλιό μας η Μοίρα του και λένε πως το δοξάρι του ήτανε μαγικό ραβδί πού’ σερνε απάνω στις χορδές της Μοίρας τα γραμμένα. Κόσμους γκρέμιζε, κόσμους έχτιζε καταστροφή το δοξάρι του μα και δημιουργία... λένε πως έπλαθε τ’ αδύνατα, όσα δεν πλάθει χέρι ανθρώπου...». Η Βενετία σύμφωνα με το συγγραφέα «μια γριά γύφτισσα απ’ αυτές που λένε τις Μοίρες» φαίνεται να φτιάχνει μαγικά φίλτρα για να «δένει» τους ανθρώπους με μάγια. Η ίδια ισχυρίζεται πως ξέρει βότανα «που δεν τάδε ο ήλιος, και γιατρικά που αλλάζουν τα συλλοϊκά». Μια ακόμα παραμυθένια φιγούρα που αναφέρεται συχνά, αλλά δεν εμφανίζεται στη δράση είναι η μητέρα της Μελάχρας, η προφήτισσα Ζουχραέ, η οποία φαίνεται να είχε εξωπραγματικές ικανότητες στη μαντική. Εθιμοτυπικό μοτίβο αποτελεί ο χορός των γυναικών μπροστά στους άντρες με την συνοδεία του βιολιού.

Πηγή: © Τμήμα θεάτρου, Σχολή Καλών Τεχνών, Α.Π.Θ.

ΜΕΛΑΧΡΑ ή ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ  

Τη Μελάχρα την «ανακάλυψα» το 2005 στα άπαντα του Παντελή Χορν, εκδόσεις του Ιδρύματος Γουλανδρή-Χορν. Όμως τον συγγραφέα τον αγαπούσα ήδη, από το σπαραχτικό έργο Φιντανάκι, που ανέβασα στο ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου το καλοκαίρι 1998.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η πληροφορία ότι η Μελάχρα ανέβηκε από το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1909 και κρίθηκε αυστηρά από τους μεγαλύτερους κριτικούς της εποχής με αποτέλεσμα να κατέβει αμέσως.

Το έργο λαβαίνει χώρα σ’ ένα τσιγγανοχώρι και πρωταγωνιστούν ο Τσιγγάνος Τεμέλκος σιδηρουργός, η γυναίκα του Περουζέ, που έχει ερωτική σχέση με τον ψυχογιό τους Νέδο, μια μάγισσα με το γιο της τον «ληστή», η αναπόδραστη μοίρα... ένα βιολί, το καμίνι, ένα λιβάδι με παπαρούνες (καμίνι και παπαρούνες συναντάμε και στο διήγημα του Παπαδιαμάντη Tο καμίνι) ένα παρδαλό φουστάνι... η φωτιά, ο έρωτας, τα μαγικά βοτάνια, η ζήλεια, η εκδίκηση, ο θάνατος, ο τελετουργικός χορός!

Κάπου εκεί στα γύρω χωριά, έξω από τον καταυλισμό μέσα στα δέντρα, έχει εγκατασταθεί ένας περιοδεύων θίασος. Η νεαρή μελαχρινή θεατρίνα Μελάχρα, «βιασμένη» συναισθηματικά από μεθυσμένους θεατρίνους από άντρες «θαυμαστές», θα ερωτευτεί το νεαρό Νέδο και θα το σκάσει από το θίασο για να τον ψάξει. Έτσι θα βρει καταφύγιο στην αυλή του Τσιγγάνου Τεμέλκου και θ’ αρχίσουν οι αντιζηλίες οι μεγάλες συγκρούσεις και οι βίαιες ανατροπές.

Αυτή είναι με λίγα λόγια η Μελάχρα: Ένα κοινωνικό δράμα στα όρια της άγριας φάρσας, με δυνατή πλοκή, που τολμάει μια εντυπωσιακή έξοδο στην ύπαιθρο κι έναν άμεσο δεσμό με τη φύση και τη ζωή. Ένα έργο που αναζητά την ελευθερία μέσω της αμεσότητας, της απλότητας κι ενός νέου πριμιτιβιστικού ύφους με πολλούς συμβολισμούς παρμένους από τα λαϊκά παραμύθια.

Όσον με αφορά ανέβασα τη Μελάχρα (από το μελαχρινή, όνομα που έδωσε στο έργο η ίδια η θιασάρχης και πρωταγωνίστρια Μαρίκα Κοτοπούλη) πρώτη φορά το 2006 με τη φοιτητική μου ομάδα στο Πνευματικό Κέντρο της Κρητικής Εστίας, ενώ τώρα δοκιμάζω ένα πιο επαγγελματικό ανέβασμα.

Για τις ανάγκες αυτής της παράστασης, που την ονομάζω Μελάχρα ή το λουλούδι της φωτιάς έχω κάνει μια μικρή διασκευή - δραματουργική επεξεργασία και προσέθεσα ως θέατρο μέσα στο θέατρο:εικόνες από το άγνωστο παραμύθι Ο Πρίγκιπας της Γκραβάλας (στοιχεία του οποίου αναφέρονται στη Μελάχρα του Π. Χορν) αποσπάσματα από τον Σχοινοβάτη του Ζαν Ζενέ, το ποίημα Μέθα του Σαρλ Μπωντλαίρ και το ποίημα Ρομάντζα της Σελήνης από τη συλλογή Τσιγγάνικα τραγούδια του Φ.Γ. Λόρκα.

Αγάπησα την Μελάχρα του Παντελή Χορν με την πρώτη ανάγνωση. Μ’ εντυπωσίασε που όλα γίνονται σ’ ένα τσιγγανοχώρι κοντά στην φύση, όπως στο Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ, αλλά και το γεγονός ότι η παράσταση -που ανέβηκε από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1909-, κρίθηκε αυστηρά από την ελίτ των κριτικών της εποχής (Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο κριτικός του Νουμά, Καζαντζάκης κ.ά.) και κατέβηκε άμεσα.

Βρήκα τον τρόπο σκέψης των τσιγγάνων -τα ήθη και τα έθιμα τους- αλλά και τον περιοδεύοντα θίασο όπου εργάζεται ως θεατρίνα η Μελάχρα ιδανικά «τοπία» για να πούμε την ιστορία και να δημιουργήσουμε θεατρικές φόρμες. Με συγκινεί που οι τσιγγάνοι ήταν σιδεράδες και ξέρανε τα μυστικά της μεγάλης αυτής τέχνης -πώς να κρατούν αναμμένη την φωτιά στο καμίνι, πώς να δίνουν σχήμα στο πυρωμένο σίδερο, πώς να φτιάχνουν σκεύη από μπρούτζο και μπακίρι αλλά και στολίδια και μαλάματα και γιατί γεννήθηκα στα εβραίικα Θεσσαλονίκης μέσα στα παλιατζίδικα και στους τσιγγάνους κι επειδή ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί άνοιξε μάντρα παλιών σιδήρων στη ίδια γειτονιά.

Έμαθα ερευνώντας, πως πηγή έμπνευσης του Παντελή Χορν είναι Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου του Κωστή Παλαμά:η αέναη πορεία και αναζήτηση, μακριά απ’ τις πατρίδες και τους νόμους τους, η άρνησή τους, το κυνήγημα ενός καινούριου κόσμου -ωραίου και ελεύθερου- το χτίσιμο μιας νέας πλάσης. Ο Γύφτος στο Δωδεκάλογο είναι ο ίδιος ο ποιητής που εκφράζει τις διανοητικές αγωνίες του και πιστεύω πως και στην Μελάχρα αναγνωρίζουμε τις λαχτάρες του Παντελή Χορν για ελευθερία έκφρασης και το πάθος του για το νεοελληνικό θέατρο.

Θα προσέθετα με θάρρος πως ο Παντελής Χορν, γνώριζε σίγουρα εκτός από το αριστουργηματικό Kαμίνι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, οπωσδήποτε κι όλους τους ποιητές και συγγραφείς που εμπνεύστηκαν από την «ελεύθερη» ζωή των τσιγγάνων -την άγρια και ανυπότακτη- κι ακόμη πως μελέτησε τα λαϊκά παραμύθια, την ζωή των μπουλουκιών της εποχής, αλλά και μυήθηκε με κάποιο τρόπο στα σύμβολα της Αλχημείας και στα μαγικά μυστικά της μεταστοιχείωσης, που έντεχνα συγκολλάει στη Μελάχρα του. Ακόμη είναι βέβαιον πως παρακολούθησε και αγάπησε το ευρωπαϊκό θέατρο, τον Σαίξπηρ και μελέτησε Ίψεν. Δεν είναι τυχαίο πως αναγνωρίζουμε στη Μελάχρα τα κλασσικά Ιψενικά τρίγωνα και την ίδια την Μελάχρα να εισβάλει στη σκηνή ως άλλη Χίλντε από τον Αρχιμάστορα Σόλνες. Αλλά εδώ ο Χορν τολμάει επιπλέον κάτι πρωτοποριακό. Απελευθερώνει τη σεξουαλικότητα των ηρώων από το «αποκρουστικό κουτί», μιας αστικής κοινωνίας -που καταπνίγει την ηδονή μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Η επιθυμία δεν είναι πλέον ένα βρώμικο μικρό μυστικό, ένα ενδόμυχο θέατρο, αλλά ένα καταπληκτικό εργαστήρι- «σιδεράδικο» της φύσης, όπου το δαιμονικό στοιχείο της λαγνείας, ρισκάρει να παίξει και να προκαλέσει την μοίρα, μέχρι θανάτου! Αυτό κατά την γνώμη μου, για την εποχή που γράφτηκε και ανέβηκε το έργο (1909) είναι επαναστατικό. Εύχομαι να μεταδώσω τη φλόγα της ψυχής του Παντελή Χορν και την αγάπη του για το ευρωπαϊκό θέατρο μέσα από την πολύχρωμη παράσταση μας.

Σοφία Φιλιππίδου

Την παράσταση την αφιερώνω στον πατέρα μου Φίλιππο Φιλιππίδη του Παντελή.

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΜΕΛΑΧΡΑ ή ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΧΟΡΝ

Σκηνοθεσία /δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Φιλιππίδου

Μουσική: Ματούλα Ζαμάνη

Μουσικοί:

Ρία Ελληνίδου-κρουστά

Κωστας Νικολόπουλος-ηλεκτρική κιθάρα

Γιαννης Κονταράτος-βιολί

 Ιφιγένεια σιδηροπουλου-σέηκερ

Νίκος Κόλλιας -Ηχοληψια,μίξεις,mastering

Σκηνικά /Κοστούμια: Σοφία  Φιλιππίδου

Συνεργάτες σκηνογραφίας: Λία Ασβεστά και Κ.Φ.

Συνεργάτης ενδυματολογικού: Μάγδα Καλορίτη

Χορογραφίες: Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος

Φωτισμοί: Κώστας Αγγέλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου

Βοηθός σκηνογράφου/ Μάσκες: Γιώργης Παρταλίδης

Αφίσα /σχεδιασμός προγράμματος: Πέτρος Παράσχης

Τρέιλερ παράστασης: Κώστας Αυγέρης

Φωτογραφίες από την παράσταση: Πάνος Καραδήμας

Διεύθυνση παραγωγής: Μαίρη Φραγκιαδάκη

Παραγωγή Τ3χνη

 

Παίζουν με σειρά εμφάνισης:

Τατιάνα Μελίδου

Γιώργης Παρταλίδης

Ντίνος Φλώρος

Έλενα Μεγγρέλη

Θωμάς Καζάσης

Ρήνος Τζάνης

Δήμητρα Δερζέκου

Σπύρος Δούρος

 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Παράταση παράστασης: Κυριακή, 2 Ιουνίου, Δευτέρα, 3 Ιουνίου & Τρίτη, 4 Ιουνίου στις 21:00.

Εισιτήριο: 15€ (Κανονικό), 12€ (Φοιτητικό),  10€ (Ανέργων, ΑΜΕΑ, Άνω των 65, Ομαδικές Κρατήσεις άνω των 10 ατόμων)

Διάρκεια: 90 λεπτά

Χώρος: Θέατρο Σταθμός

Διεύθυνση:Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)

Τηλ.:210 52 30 267

Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε./

ΜΕΛΑΧΡΑ  ή Το Λουλούδι της Φωτιάς

του Παντελή Χορν

σε σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου

στο Θέατρο Σταθμός

από 6 Μαΐου και για λίγες παραστάσεις

 

Η Σοφία Φιλιππίδου επιστρέφει με την Μελάχρα του Π. Χορν.

Η Σοφία Φιλιππίδου, μετά την πετυχημένη συμμετοχή της ως Βρούτος στην παράσταση Κοριολανός- Ιούλιος Καίσαρας του Σαίξπηρ στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής, ανεβάζει την Μελάχρα του Παντελή Χορν στο θέατρο Σταθμός.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

(Πρώτη παράσταση: 20 Ιουλίου 1909 (Θέατρο Νέας Σκηνής, θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη).

Ο ερχομός της νεαρής Μελάχρας, κόρη μάγισσας, θα φέρει ανακατατάξεις στο χωριό των τσιγγάνων και κυρίως στη ζωή της Περουζέ. Η Μελάχρα, ψάχνει να βρει τον πρίγκιπα του παραμυθιού, που της έταξε για άντρα της η Βενετία και ζητά την φιλοξενία της. Η Μελάχρα περιπλανιόταν με μια ομάδα θεατρίνων, την οποία συνάντησε ο Νέδος που από τότε δεν μπόρεσε να ξεχάσει τα μάτια της. Με τον ερχομό της, η Μελάχρα κερδίζει τον έρωτα του Νέδου, με τον οποίο ήταν ερωτευμένη η Περουζέ, δημιουργώντας στην δεύτερη την ανάγκη να εκδικηθεί. Με την Περουζέ ωστόσο, είναι ερωτευμένος ο Γιάσσαρης, γιος της Βενετίας, ο οποίος προσπαθεί επίμονα να την κερδίσει. Η Περουζέ πασχίζει να απαλλαγεί από την Μελάχρα και τον Γιάσαρη και να ξανακερδίσει την αγάπη του Νέδου, γι’ αυτό στήνει μια πλεκτάνη. Σχεδιάζει να οδηγήσει το βράδυ τους δύο ερωτευμένους στην σπηλιά του Γιάσσαρη και να στείλει τον Αγκούπη να τους σκοτώσει. Η Περουζέ συνήθιζε να χορεύει με τη συνοδεία του βιολιού του Τεμελκού και ο Αγκούπης κάθε φορά που άκουγε το βιολί έτρεχε να δει την Περουζέ να χορεύει. Έτσι η Περουζέ, αποφασίζει πως το σήμα του Τεμέλκου, για να ξέρει πότε να σκοτώσει τους δύο, θα είναι ο ήχος του βιολιού. Η Μελάχρα μόλις αντιλαμβάνεται το σχέδιο, επιστρατεύει την πονηριά της και στέλνει την Περουζέ στην ίδια της την παγίδα. Δημιουργεί ίντριγκα έτσι ώστε, να βρεθούν αντιμέτωποι μέχρι τελικής πτώσης ο Νέδος και ο Γιάσαρης. Η Περουζέ γνωρίζοντας πως ο Νέδος δεν έχει πολλές ελπίδες μπροστά στον Γιάσαρη, αποφασίζει με την παρότρυνση της Μελάχρας, να αποδεχτεί την πρόταση του Γιάσαρη και να φύγει μαζί του στη σπηλιά, προκειμένου να σώσει τη ζωή του αγαπημένου της Νέδου. Η Μελάχρα εκμεταλλεύεται την ευκαιρία και καθώς ο Αγκούπης δεν θα έβλεπε μέσα στο σκοτάδι ποιον σκοτώνει, δίνει την εντολή να παίξει ο Τεμέλκος το βιολί του. Και ενώ η Μελάχρα χορεύει στους ρυθμούς του βιολιού, ο Αγκούπης σκοτώνει την Περουζέ και τον Γιάσαρη στη σπηλιά.

Το έργο χωρίζεται σε τρεις πράξεις και είναι γραμμένο στη δημοτική γλώσσα. Η σκηνή τοποθετείται σ’ ένα τσιγγανοχώρι στα περασμένα χρόνια. Οι χαρακτήρες είναι επτά από τους οποίους οι τρεις είναι γυναίκες. Άξονας του έργου είναι η τσιγγάνικη ζωή και οι παραδόσεις της. Κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των προσώπων έχει και εδώ η μοίρα. Αρκετά στοιχεία παραπέμπουν στα παραμύθια. Ένα σκηνικό αντικείμενο, το βιολί, είναι φορτωμένο συμβολισμούς και παίζει βασικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής, αφού δίνει το σύνθημα για την δολοφονία της Περουζέ και του Γιάσαρη. «Το βιολί, το χιλιόχρονο βιολί, κληρονομιά από πάππου προς πάππου. Το χάρισε σε κάποιον παλιό μας η Μοίρα του και λένε πως το δοξάρι του ήτανε μαγικό ραβδί πού’ σερνε απάνω στις χορδές της Μοίρας τα γραμμένα. Κόσμους γκρέμιζε, κόσμους έχτιζε καταστροφή το δοξάρι του μα και δημιουργία... λένε πως έπλαθε τ’ αδύνατα, όσα δεν πλάθει χέρι ανθρώπου...». Η Βενετία σύμφωνα με το συγγραφέα «μια γριά γύφτισσα απ’ αυτές που λένε τις Μοίρες» φαίνεται να φτιάχνει μαγικά φίλτρα για να «δένει» τους ανθρώπους με μάγια. Η ίδια ισχυρίζεται πως ξέρει βότανα «που δεν τάδε ο ήλιος, και γιατρικά που αλλάζουν τα συλλοϊκά». Μια ακόμα παραμυθένια φιγούρα που αναφέρεται συχνά, αλλά δεν εμφανίζεται στη δράση είναι η μητέρα της Μελάχρας, η προφήτισσα Ζουχραέ, η οποία φαίνεται να είχε εξωπραγματικές ικανότητες στη μαντική. Εθιμοτυπικό μοτίβο αποτελεί ο χορός των γυναικών μπροστά στους άντρες με την συνοδεία του βιολιού.

Πηγή: © Τμήμα θεάτρου, Σχολή Καλών Τεχνών, Α.Π.Θ.

ΜΕΛΑΧΡΑ ή ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ  

Τη Μελάχρα την «ανακάλυψα» το 2005 στα άπαντα του Παντελή Χορν, εκδόσεις του Ιδρύματος Γουλανδρή-Χορν. Όμως τον συγγραφέα τον αγαπούσα ήδη, από το σπαραχτικό έργο Φιντανάκι, που ανέβασα στο ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου το καλοκαίρι 1998.

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η πληροφορία ότι η Μελάχρα ανέβηκε από το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1909 και κρίθηκε αυστηρά από τους μεγαλύτερους κριτικούς της εποχής με αποτέλεσμα να κατέβει αμέσως.

Το έργο λαβαίνει χώρα σ’ ένα τσιγγανοχώρι και πρωταγωνιστούν ο Τσιγγάνος Τεμέλκος σιδηρουργός, η γυναίκα του Περουζέ, που έχει ερωτική σχέση με τον ψυχογιό τους Νέδο, μια μάγισσα με το γιο της τον «ληστή», η αναπόδραστη μοίρα... ένα βιολί, το καμίνι, ένα λιβάδι με παπαρούνες (καμίνι και παπαρούνες συναντάμε και στο διήγημα του Παπαδιαμάντη Tο καμίνι) ένα παρδαλό φουστάνι... η φωτιά, ο έρωτας, τα μαγικά βοτάνια, η ζήλεια, η εκδίκηση, ο θάνατος, ο τελετουργικός χορός!

Κάπου εκεί στα γύρω χωριά, έξω από τον καταυλισμό μέσα στα δέντρα, έχει εγκατασταθεί ένας περιοδεύων θίασος. Η νεαρή μελαχρινή θεατρίνα Μελάχρα, «βιασμένη» συναισθηματικά από μεθυσμένους θεατρίνους από άντρες «θαυμαστές», θα ερωτευτεί το νεαρό Νέδο και θα το σκάσει από το θίασο για να τον ψάξει. Έτσι θα βρει καταφύγιο στην αυλή του Τσιγγάνου Τεμέλκου και θ’ αρχίσουν οι αντιζηλίες οι μεγάλες συγκρούσεις και οι βίαιες ανατροπές.

Αυτή είναι με λίγα λόγια η Μελάχρα: Ένα κοινωνικό δράμα στα όρια της άγριας φάρσας, με δυνατή πλοκή, που τολμάει μια εντυπωσιακή έξοδο στην ύπαιθρο κι έναν άμεσο δεσμό με τη φύση και τη ζωή. Ένα έργο που αναζητά την ελευθερία μέσω της αμεσότητας, της απλότητας κι ενός νέου πριμιτιβιστικού ύφους με πολλούς συμβολισμούς παρμένους από τα λαϊκά παραμύθια.

Όσον με αφορά ανέβασα τη Μελάχρα (από το μελαχρινή, όνομα που έδωσε στο έργο η ίδια η θιασάρχης και πρωταγωνίστρια Μαρίκα Κοτοπούλη) πρώτη φορά το 2006 με τη φοιτητική μου ομάδα στο Πνευματικό Κέντρο της Κρητικής Εστίας, ενώ τώρα δοκιμάζω ένα πιο επαγγελματικό ανέβασμα.

Για τις ανάγκες αυτής της παράστασης, που την ονομάζω Μελάχρα ή το λουλούδι της φωτιάς έχω κάνει μια μικρή διασκευή - δραματουργική επεξεργασία και προσέθεσα ως θέατρο μέσα στο θέατρο:εικόνες από το άγνωστο παραμύθι Ο Πρίγκιπας της Γκραβάλας (στοιχεία του οποίου αναφέρονται στη Μελάχρα του Π. Χορν) αποσπάσματα από τον Σχοινοβάτη του Ζαν Ζενέ, το ποίημα Μέθα του Σαρλ Μπωντλαίρ και το ποίημα Ρομάντζα της Σελήνης από τη συλλογή Τσιγγάνικα τραγούδια του Φ.Γ. Λόρκα.

Αγάπησα την Μελάχρα του Παντελή Χορν με την πρώτη ανάγνωση. Μ’ εντυπωσίασε που όλα γίνονται σ’ ένα τσιγγανοχώρι κοντά στην φύση, όπως στο Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ, αλλά και το γεγονός ότι η παράσταση -που ανέβηκε από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1909-, κρίθηκε αυστηρά από την ελίτ των κριτικών της εποχής (Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο κριτικός του Νουμά, Καζαντζάκης κ.ά.) και κατέβηκε άμεσα.

Βρήκα τον τρόπο σκέψης των τσιγγάνων -τα ήθη και τα έθιμα τους- αλλά και τον περιοδεύοντα θίασο όπου εργάζεται ως θεατρίνα η Μελάχρα ιδανικά «τοπία» για να πούμε την ιστορία και να δημιουργήσουμε θεατρικές φόρμες. Με συγκινεί που οι τσιγγάνοι ήταν σιδεράδες και ξέρανε τα μυστικά της μεγάλης αυτής τέχνης -πώς να κρατούν αναμμένη την φωτιά στο καμίνι, πώς να δίνουν σχήμα στο πυρωμένο σίδερο, πώς να φτιάχνουν σκεύη από μπρούτζο και μπακίρι αλλά και στολίδια και μαλάματα και γιατί γεννήθηκα στα εβραίικα Θεσσαλονίκης μέσα στα παλιατζίδικα και στους τσιγγάνους κι επειδή ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί άνοιξε μάντρα παλιών σιδήρων στη ίδια γειτονιά.

Έμαθα ερευνώντας, πως πηγή έμπνευσης του Παντελή Χορν είναι Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου του Κωστή Παλαμά:η αέναη πορεία και αναζήτηση, μακριά απ’ τις πατρίδες και τους νόμους τους, η άρνησή τους, το κυνήγημα ενός καινούριου κόσμου -ωραίου και ελεύθερου- το χτίσιμο μιας νέας πλάσης. Ο Γύφτος στο Δωδεκάλογο είναι ο ίδιος ο ποιητής που εκφράζει τις διανοητικές αγωνίες του και πιστεύω πως και στην Μελάχρα αναγνωρίζουμε τις λαχτάρες του Παντελή Χορν για ελευθερία έκφρασης και το πάθος του για το νεοελληνικό θέατρο.

Θα προσέθετα με θάρρος πως ο Παντελής Χορν, γνώριζε σίγουρα εκτός από το αριστουργηματικό Kαμίνι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, οπωσδήποτε κι όλους τους ποιητές και συγγραφείς που εμπνεύστηκαν από την «ελεύθερη» ζωή των τσιγγάνων -την άγρια και ανυπότακτη- κι ακόμη πως μελέτησε τα λαϊκά παραμύθια, την ζωή των μπουλουκιών της εποχής, αλλά και μυήθηκε με κάποιο τρόπο στα σύμβολα της Αλχημείας και στα μαγικά μυστικά της μεταστοιχείωσης, που έντεχνα συγκολλάει στη Μελάχρα του. Ακόμη είναι βέβαιον πως παρακολούθησε και αγάπησε το ευρωπαϊκό θέατρο, τον Σαίξπηρ και μελέτησε Ίψεν. Δεν είναι τυχαίο πως αναγνωρίζουμε στη Μελάχρα τα κλασσικά Ιψενικά τρίγωνα και την ίδια την Μελάχρα να εισβάλει στη σκηνή ως άλλη Χίλντε από τον Αρχιμάστορα Σόλνες. Αλλά εδώ ο Χορν τολμάει επιπλέον κάτι πρωτοποριακό. Απελευθερώνει τη σεξουαλικότητα των ηρώων από το «αποκρουστικό κουτί», μιας αστικής κοινωνίας -που καταπνίγει την ηδονή μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Η επιθυμία δεν είναι πλέον ένα βρώμικο μικρό μυστικό, ένα ενδόμυχο θέατρο, αλλά ένα καταπληκτικό εργαστήρι- «σιδεράδικο» της φύσης, όπου το δαιμονικό στοιχείο της λαγνείας, ρισκάρει να παίξει και να προκαλέσει την μοίρα, μέχρι θανάτου! Αυτό κατά την γνώμη μου, για την εποχή που γράφτηκε και ανέβηκε το έργο (1909) είναι επαναστατικό. Εύχομαι να μεταδώσω τη φλόγα της ψυχής του Παντελή Χορν και την αγάπη του για το ευρωπαϊκό θέατρο μέσα από την πολύχρωμη παράσταση μας.

Σοφία Φιλιππίδου

Την παράσταση την αφιερώνω στον πατέρα μου Φίλιππο Φιλιππίδη του Παντελή.

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΜΕΛΑΧΡΑ ή ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΧΟΡΝ

Σκηνοθεσία /δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Φιλιππίδου

Μουσική: Ματούλα Ζαμάνη

Μουσικοί:

Ρία Ελληνίδου-κρουστά

Κωστας Νικολόπουλος-ηλεκτρική κιθάρα

Γιαννης Κονταράτος-βιολί

 Ιφιγένεια σιδηροπουλου-σέηκερ

Νίκος Κόλλιας -Ηχοληψια,μίξεις,mastering

Σκηνικά /Κοστούμια: Σοφία  Φιλιππίδου

Συνεργάτες σκηνογραφίας: Λία Ασβεστά και Κ.Φ.

Συνεργάτης ενδυματολογικού: Μάγδα Καλορίτη

Χορογραφίες: Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος

Φωτισμοί: Κώστας Αγγέλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου

Βοηθός σκηνογράφου/ Μάσκες: Γιώργης Παρταλίδης

Αφίσα /σχεδιασμός προγράμματος: Πέτρος Παράσχης

Τρέιλερ παράστασης: Κώστας Αυγέρης

Φωτογραφίες από την παράσταση: Πάνος Καραδήμας

Διεύθυνση παραγωγής: Μαίρη Φραγκιαδάκη

Παραγωγή Τ3χνη

 

Παίζουν με σειρά εμφάνισης:

Τατιάνα Μελίδου

Γιώργης Παρταλίδης

Ντίνος Φλώρος

Έλενα Μεγγρέλη

Θωμάς Καζάσης

Ρήνος Τζάνης

Δήμητρα Δερζέκου

Σπύρος Δούρος

 

 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: Δευτέρα, 6  Μαΐου στις 21:00 για 11 παραστάσεις.

Παραστάσεις: από 6 έως 28 Μαΐου 2019

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κυριακή, Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

Εισιτήριο: 15€ (Κανονικό), 12€ (Φοιτητικό),  10€ (Ανέργων, ΑΜΕΑ, Άνω των 65, Ομαδικές Κρατήσεις άνω των 10 ατόμων)

Διάρκεια: 90 λεπτά

Χώρος: Θέατρο Σταθμός

Διεύθυνση:Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)

Τηλ.:210 52 30 267

Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε./

Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/

Η σελίδα μας στο facebook:https://www.facebook.com/stathmostheatro/

Ακολουθήστε μας στο Instagram:https://www.instagram.com/theatro_stathmos/

10 & 11 Αυγούστου 2018

 

Στην παράσταση του Κώστα Φιλίππογλου, που συνεργάζεται εδώ με κορυφαίους κωμικούς, ο κόσμος των ζωντανών αργοπεθαίνει μέσα στην αδυναμία του να πλάσει μύθους που θα τους σέβεται. Αντίθετα, ο Άδης σφύζει από ζωή, γιατί οι κάτοικοί του παραμένουν ικανοί να παίρνουν απόσταση από τον εαυτό τους.

Σημείωμα του σκηνοθέτη:

Στους Βατράχους ο Αριστοφάνης ξεδιπλώνει στην ορχήστρα μιαφαντασμαγορική νέκυια, σαν άλλος Οδυσσέας, που αναζητά τον δρόμο για την ουτοπική Ιθάκη του.

• Πρέπει κανείς να μάθει τι είναι θάνατος, για να φέρει σε πέρας την ζωή του.
• Πρέπει να συνειδητοποιήσει η πόλις τις απουσίες της, για να είναι παρούσα ως πόλις.
• Πρέπει να καταβυθιστεί στον ξένο κόσμο του Άδη, για να κατακτήσει την ταυτότητά της.

Ο θεός Διόνυσος μασκαρεμένος σε Ηρακλή θα κατεβεί στον Άδη, για να φέρει στη γη τον Ευριπίδη, αφού η Αθήνα δεν έχει πια έναν τουλάχιστον μεγάλο ποιητή. Το ταξίδι αυτό, αν και γίνεται μέσα στον επιβλητικό ζόφο του κόσμου των ψυχών, διαθέτει την ευθυμία μιας ψυχαγωγικής περιήγησης, η οποία αγγίζει τα όρια του μεσαιωνικού καρναβαλιού.

Ο Διόνυσος δεν κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει στον κόσμο ούτε κάποιον παλιό-καλό πολιτικό ούτε κάποιον παλιό-καλό φιλόσοφο ή στρατηγό. Κατεβαίνει για να φέρει έναν δραματικό ποιητή. Είναι προφανές πως ο Αριστοφάνης θεωρεί την ποίηση και το θέατρο το μόνο φάρμακο για να σώσει την χώρα από την παρακμή. Περίεργο πραγματικά, με τα δικά μας δεδομένα.

 

Συντελεστές:

 

Σκηνοθεσία:  Κώστας Φιλίππογλου

Μετάφραση:  Γιώργος Μπλάνας

Βοηθός σκηνοθέτις :  Γιώτα Σερεμέτη

Σκηνικά – κοστούμια: ΤέληςΚαρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου

Βοηθοίσκηνογράφων : Δώρα Τουρβά και Άννα Μαρία Αθανασίου

Κίνηση: Σοφία Πάσχου

Μουσική: Νίκος Γαλενιανός

Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: ΣίλιαΚόη

Φωτογραφίες: Πάνος Γιαννακόπουλος

 

Διανομή:

 

Ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης):

Λάκης Λαζόπουλος

Σοφία Φιλιππίδου

Δημήτρης Πιατάς

και ο Αντώνης Καφετζόπουλος

Μαζί τους οι:

Άννα Καλαϊτζίδου

Γιάννης Στεφόπουλος

Γιώργος Συμεωνίδης

Εριφύλη Στεφανίδου

Τάσος Δημητρόπουλος

Γιάννης Γιαννούλης

Ειρήνη Μπούνταλη

Φοίβος Συμεωνίδης

Χρήστος Κοντογεώργης

Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

 

Μουσικοί – perfomers:

Σταμάτης Πασόπουλος

Βασίλης Παναγιωτόπουλος

ChristophBlum

Στο χορό συμμετέχει όλος ο θίασος.

 

Με αγγλικούς υπέρτιτλους

 

Εισιτήρια από 8 € στο greekfestival.gr, στο viva.gr και στο 2103272000

Ο Λάκης Λαζόπουλος , που απ΄ τα πρώτα χρόνια έδωσε νέα πνοή στην επιθεώρηση και καθιέρωσε την μετεπιθεώρηση το 1990 με το «Ήταν ένα μικρό καράβι», γράφει τώρα μία Επιθεώρηση Δωματίου.



Μακριά από τα φανταχτερά και πολύχρωμα κοστούμια άλλων εποχών, γράφει για τους νεοτρελαμένους της χώρας.

Ένα αόρατο σπίτι, όπου μένουν όλοι οι κρυμμένοι και οι μόνοι της εποχής, είναι το σημείο όπου θα ξεντυθεί η ελληνική πραγματικότητα.

Πιο γυμνή από ποτέ!

Όλοι αυτοί που η κρίση πέταξε έξω, ξεστομίζουν τις αλήθειες μιας εποχής μέσα από διαλόγους και μονολόγους γραμμένους και ειπωμένους με χιούμορ που φτάνει στα άκρα.



Η Σοφία Φιλιππίδου, παρούσα σ΄ αυτό το καινούργιο εγχείρημα του Λάκη Λαζόπουλου, δίνει μοναδικότητα στην παράσταση αυτή βάζοντας την προσωπική της σφραγίδα μετά από μια αξιοζήλευτη πορεία στον χώρο του θεάτρου.



Οι δυο τους άλλωστε βρίσκονταιγια πρώτη φορά μαζί στην σκηνή



και στο πρόγραμμα τους είναι να διατρέξουν όλη την Ελλάδα με την επιθεώρηση δωματίου.

«Α-πε-λπι-σί-το»



Στην Αθήνα θα βρίσκονται από τις 13 Νοεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο θέατρο Αθηνών (Βουκουρεστίου 10, Σύνταγμα- τηλ: 210 3312343)



Eνώ τα Χριστούγεννα θα βρίσκονται στην Θεσσαλονίκη,

στο θέατρο Αριστοτέλειον (Εθνικής Αμύνης 2 –τηλ: 2310 250303).



(Το πρόγραμμα της περιοδείας θα ανακοινωθεί εντός ολίγων ημερών)



Μαζί τους ένας λαμπερός θίασος από νέους ηθοποιούς, τους οποίους επέλεξαν μαζί μετά από ακρόαση.

Συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά) οι:

Γεωργόπουλος Κωνσταντίνος - Κλάδη Άννα - Λαδοπούλου Χριστιάννα - Λάνης Διονύσης -Λέκκα Ιωάννα - Μανδρινός Δημήτρης –Πιτσιλός Βαγγέλης   - Σταυρουλάκη Τζίνα - ΤαμπακάκηςΜιχαήλ



«Α-πε-λπι-σί-το»

Θα έρθει η Εφορίτο,

Μετά και η ΔΕΗτο

Για μια ζωή που ΗΤΟ!..



Τα καινούργια όμως τραγούδια της παράστασης υπογράφει ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο οποίος έχει υπογράψει μουσικά τις περισσότερες παραστάσεις του Λάκη Λαζόπουλου.



Αλλιώς ρε φίλε

Το ζυγίσαμε

Αλλιώς το υπολογίσαμε

Το έργο δεν μας βγήκε

Σαν μπήκε νύχτα σε πρωί

Και μεσημέρι βγήκε



Του Έλληνα το δαιμόνιο

Σ΄ ένα χαρτί μνημόνιο

Τυλίχτηκε ένα βράδυ

Ψάχνω δεξιά, ψάχνω αριστερά



Μαύρο βαθύ σκοτάδι.



Αλλιώς ρε φίλε το βαφτίσαμε

Αλλιώς το ονοματίσαμε

Το όνομα δεν μας βγήκε

Νίκος μας μπήκε το πρωί

Και Νικολέτα βγήκε

Του Έλληνα το δαιμόνιο

Σ΄ ένα χαρτί μνημόνιο

Τυλίχτηκε ένα βράδυ

Ψάχνω δεξιά, ψάχνω αριστερά



Μαύρο βαθύ σκοτάδι



Το κείμενο του έργου υπογράφει ο Λάκης Λαζόπουλος ο οποίος κάνει και την σκηνοθεσία.



«Θέλουμε να δώσουμε ξανά χαρά στον κόσμο» είναι το σύνθημα όλων των συντελεστών της παράστασης.



ΚΕΙΜΕΝΟ- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ

ΣΚΗΝΙΚΑ: ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΣΜΑΡΑΓΔΗ

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΜΑΓΔΑ ΚΑΛΟΡΙΤΗ

ΦΩΤΙΣΜΟΙ: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΑΘΙΕΛΗΣ

ΚΙΝΗΣΗ: ΒΑΓΓΈΛΗΣ ΠΙΤΣΙΛΟΣ



ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ : ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΥΛΑΚΗΣ





ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ

ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΩΝ, Βουκουρεστίου 10 , τηλ.210 3312343



ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

ΔΕΥΤΕΡΑ και ΤΡΙΤΗ: 9μμ



ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΖΩΝΗ 20ε

ΠΛΑΤΕΙΑ 18ε

ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ, ΝΕΑΝΙΚΟ ΕΩΣ 26 ΕΤΩΝ & ΑΝΩ ΤΩΝ 65 ΕΤΩΝ 14€

ΑΝΕΡΓΟΙ 10 €



ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ



Με χρήση πιστωτικής/ χρεωστικής κάρτας: www.viva.gr& στο δίκτυο των συνεργαζόμενων φυσικών σημείων Viva, τηλ. 11876



Με μετρητά: Εκδοτήρια του Θεάτρου Αθηνών, Βουκουρεστίου 10, τηλ. 21033312343 (ώρες ταμείου: 10:30πμ- 1:30μμ & 5:00μμ-9:30μμ)