Εποικοδομητική Ανυπακοή μέσα από τη γλυπτική της Ελένης Πόταγα
Εποικοδομητική Ανυπακοή μέσα από τη γλυπτική τέχνη, της Ελένης Πόταγα
1ος Σταθμός Κουκάκι
Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη βρεθήκαμε στο Κουκάκι.
Περπατήσαμε στη σκιά του Μουσείου της Ακρόπολης, λίγα μέτρα πιο κάτω είχαμε ραντεβού με την Τέχνη και την Ιστορία.
Κρατούσαμε μια αγκαλιά λουλούδια.
Η πόρτα ήταν ανοιχτή.
Μια γυναικεία φιγούρα μας πλησίασε, πρώτα διακρίναμε τα χέρια της και μετά το χαμόγελό της.
Ήταν η γλύπρια και εικαστικός Ελένη Πόταγα, η μητέρα της εικαστικού Δανάης Στράτου και πεθερά του Γιάνη Βαρουφάκη.
Μας καλωσόρισε και κατεβήκαμε στο εργαστήριο της, εκεί μας άνοιξε τον δρόμο σε μια άλλη Ελλάδα. Εκεί δεν υπάρχουν fake news, ούτε η μιντιακή προπαγάνδα της τρόικας εσωτερικού, ούτε μνημονιακοί σωτήρες.
Στο χώρο της Ελένης Πόταγα κυριαρχεί η Ύλη και η Ενέργεια.
Το εργαστήριο στο ήπιο φως, και στην δροσιά που άφησε ο Ηριδανός που κυλούσε κάποτε εκεί που είναι τώρα τα θέμελια. Ένα εργαστήριο που θα έπρεπε να έχουν επισκεφθεί όλα τα σχολεία της χώρας.
Εργαλεία στη σειρά, ένα σφουγγαράκι στο πάτωμα δίπλα από τα σανδάλια εργασίας και οι τοίχοι γεμάτοι μικρά συνθήματα “Θα μπορούσε να υπάρχει μέσα στον εαυτό μας η μνήμη του ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ”
Η Ελένη κρατούσε τα λουλούδια στην αγκαλιά της και μας σύστηνε τα έργα της, συγκινημένη, περήφανη, ανεπιτήδευτη, γεμάτη ελπίδα.
Μάρμαρο, Γύψος, Χαλκός.
Γυναίκες περήφανες σε κυοφορία, ένας Χριστός, Κούροι, Ανδρόγυνα ερωτευμένα και τέλος οι Ήρωες.
Σταθήκαμε στους δυο άσημους ήρωες.
Στον Μάθιο Πόταγα και στον Κωνσταντίνο Κουκίδη. Και οι δύο υπήρξαν ανυπάκουοι απέναντι στην τρέλλα και την καταστροφή που έσπειρε ο Χίτλερ στην Ελλάδα.
Δυο ήρωες, δύο κούροι. Και οι δύο δεν είναι διάσημοι.
Και οι δύο αντιστάθηκαν στον ναζιστικό παραλογισμό και στη στέρηση της ελευθερίας της πατρίδας τους, θυσιάζοντας τον εαυτό τους.
Ο Μάθιος Πόταγας την τελευταία δεκαετία κοσμεί την κεντρική πλατεία της Βυτίνας, κάποιοι προς τιμήν τους τον θυμήθηκαν και ζήτησαν από την Ελένη Πόταγα, την αδερφή του, να δώσει ζωή στην Ιστορία.
Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης παραμένει στο εργαστήριο της Ελένης Πόταγα, έχει ήδη περάσει στην αιωνιότητα, όταν έκανε το άλμα από τον ιερό βράχο στο κενό, τυλίγοντας το σώμα του σαν κουκούλι με την ελληνική σημαία, για να μην την παραδώσει στους ναζιστές.
Δεν έγινε ποτέ ιδιαίτερα γνωστός για αυτή την πράξη αντίστασης, ενώ επιπλέον κάποιοι τολμούν να αμφισβητούν την ύπαρξη του.
Η Ελένη Πόταγα όμως, έκανε πράξη την Eποικοδομητική της Aνυπακοή απέναντι στη Λήθη, έκανε δηλαδή πράξη την ανάγκη της, αλλά και την ανάγκη κάθε λαού, για Α-λήθεια.
Πως;
Mέσα από τη γλυπτική.
Ειρηνικά, με πίστη και αφοσίωση.
Ξαναζωντάνεψε με τα χέρια τις πράξεις αντίστασης των Άσημων Ελλήνων Ηρώων της γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα. Χωρίς επιτήδευση, χωρίς εθνικιστικές κορώνες.
Με ουσία και πίστη στον άνθρωπο, στις ιδέες, στις κοινωνίες, στις πατρίδες και κυρίως στον Πολιτισμό.
Σε ευχαριστούμε Ελένη Πόταγα.
Χρύσα Αριάδνη Κουσελά
1ος Σταθμός Κουκάκι
Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη βρεθήκαμε στο Κουκάκι.
Περπατήσαμε στη σκιά του Μουσείου της Ακρόπολης, λίγα μέτρα πιο κάτω είχαμε ραντεβού με την Τέχνη και την Ιστορία.
Κρατούσαμε μια αγκαλιά λουλούδια.
Η πόρτα ήταν ανοιχτή.
Μια γυναικεία φιγούρα μας πλησίασε, πρώτα διακρίναμε τα χέρια της και μετά το χαμόγελό της.
Ήταν η γλύπρια και εικαστικός Ελένη Πόταγα, η μητέρα της εικαστικού Δανάης Στράτου και πεθερά του Γιάνη Βαρουφάκη.
Μας καλωσόρισε και κατεβήκαμε στο εργαστήριο της, εκεί μας άνοιξε τον δρόμο σε μια άλλη Ελλάδα. Εκεί δεν υπάρχουν fake news, ούτε η μιντιακή προπαγάνδα της τρόικας εσωτερικού, ούτε μνημονιακοί σωτήρες.
Στο χώρο της Ελένης Πόταγα κυριαρχεί η Ύλη και η Ενέργεια.
Το εργαστήριο στο ήπιο φως, και στην δροσιά που άφησε ο Ηριδανός που κυλούσε κάποτε εκεί που είναι τώρα τα θέμελια. Ένα εργαστήριο που θα έπρεπε να έχουν επισκεφθεί όλα τα σχολεία της χώρας.
Εργαλεία στη σειρά, ένα σφουγγαράκι στο πάτωμα δίπλα από τα σανδάλια εργασίας και οι τοίχοι γεμάτοι μικρά συνθήματα “Θα μπορούσε να υπάρχει μέσα στον εαυτό μας η μνήμη του ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ”
Η Ελένη κρατούσε τα λουλούδια στην αγκαλιά της και μας σύστηνε τα έργα της, συγκινημένη, περήφανη, ανεπιτήδευτη, γεμάτη ελπίδα.
Μάρμαρο, Γύψος, Χαλκός.
Γυναίκες περήφανες σε κυοφορία, ένας Χριστός, Κούροι, Ανδρόγυνα ερωτευμένα και τέλος οι Ήρωες.
Σταθήκαμε στους δυο άσημους ήρωες.
Στον Μάθιο Πόταγα και στον Κωνσταντίνο Κουκίδη. Και οι δύο υπήρξαν ανυπάκουοι απέναντι στην τρέλλα και την καταστροφή που έσπειρε ο Χίτλερ στην Ελλάδα.
Δυο ήρωες, δύο κούροι. Και οι δύο δεν είναι διάσημοι.
Και οι δύο αντιστάθηκαν στον ναζιστικό παραλογισμό και στη στέρηση της ελευθερίας της πατρίδας τους, θυσιάζοντας τον εαυτό τους.
Ο Μάθιος Πόταγας την τελευταία δεκαετία κοσμεί την κεντρική πλατεία της Βυτίνας, κάποιοι προς τιμήν τους τον θυμήθηκαν και ζήτησαν από την Ελένη Πόταγα, την αδερφή του, να δώσει ζωή στην Ιστορία.
Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης παραμένει στο εργαστήριο της Ελένης Πόταγα, έχει ήδη περάσει στην αιωνιότητα, όταν έκανε το άλμα από τον ιερό βράχο στο κενό, τυλίγοντας το σώμα του σαν κουκούλι με την ελληνική σημαία, για να μην την παραδώσει στους ναζιστές.
Δεν έγινε ποτέ ιδιαίτερα γνωστός για αυτή την πράξη αντίστασης, ενώ επιπλέον κάποιοι τολμούν να αμφισβητούν την ύπαρξη του.
Η Ελένη Πόταγα όμως, έκανε πράξη την Eποικοδομητική της Aνυπακοή απέναντι στη Λήθη, έκανε δηλαδή πράξη την ανάγκη της, αλλά και την ανάγκη κάθε λαού, για Α-λήθεια.
Πως;
Mέσα από τη γλυπτική.
Ειρηνικά, με πίστη και αφοσίωση.
Ξαναζωντάνεψε με τα χέρια τις πράξεις αντίστασης των Άσημων Ελλήνων Ηρώων της γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα. Χωρίς επιτήδευση, χωρίς εθνικιστικές κορώνες.
Με ουσία και πίστη στον άνθρωπο, στις ιδέες, στις κοινωνίες, στις πατρίδες και κυρίως στον Πολιτισμό.
Σε ευχαριστούμε Ελένη Πόταγα.
Χρύσα Αριάδνη Κουσελά
