«Προτάσεις Τσίπρα για συνταγματική αναθεώρηση:  Προεκλογικά επικοινωνιακά παιχνίδια, εμπάθεια και μνημονιακή προσήλωση.»

To δίπολο προόδου-συντήρησης επιχειρεί να αναδείξει ο Πρωθυπουργός ανοίγοντας τη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση. Αυτό όμως που τελικά αναδεικνύεται από τις προτάσεις που διατύπωσε η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οριστικά έχει περάσει στον πόλο της συντήρησης. Και τι άλλο θα περίμενε κανείς από μια κοινοβουλευτική ομάδα, που έχει εθισθεί να ψηφίζει μνημόνια και να επιβάλλει την καταλήστευση των εργαζομένων και του λαού;

Αναβάθμιση του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας και απευθείας εκλογή του από το λαό, προσδίδοντάς του αυξημένη νομιμοποίηση για να μπορεί να παρεμβαίνει απευθείας στο πολιτικό προσκήνιο, κατά τα πρότυπα της Ιταλίας. Ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση του ρόλου του Κοινοβουλίου με αντικατάσταση της πρότασης δυσπιστίας από «εποικοδομητική» πρόταση δυσπιστίας (μόνο δηλαδή αν τα κόμματα συμφωνούν σε νέα κυβερνητική πλειοψηφία). Διατήρηση της ρήτρας περί επικρατούσας θρησκείας αντί για πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους (και μάλιστα υιοθέτηση αυτονόητων μέτρων, όπως ο υποχρεωτικός πολιτικός όρκος, μόνο κατόπιν διαλόγου με την Εκκλησία).

Βεβαίως οι προθέσεις του Πρωθυπουργού αναδεικνύονται και από τον τρόπο που διαχειρίστηκε την συζήτηση για την συνταγματική αναθεώρηση, κατά την οποία έστειλε προσκλήσεις όχι σε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, όπως έπρεπε, αλλά σε όσους ο ίδιος επιθυμούσε. Απήυθυνε δηλαδή πρόσκληση και σε κόμματα – φαντάσματα όπως το ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ., το κόμμα του Γ. Παπανδρέου, που έχει ενταχθεί στο ΚΙΝ.ΑΛ. ή μας… ενημέρωσε ότι έχουν κόμματα η Κ. Παπακώστα, ο Ν. Νικολόπουλος, ή ο Θ. Θεοχαρόπουλος και ξέχασε εντελώς ότι υπάρχει η ΛΑ.Ε., κόμμα που εκπροσωπείται στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, είχε ψηφοδέλτια σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας κατά τις προηγούμενες εκλογές και κατέγραψε ένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό, ελάχιστα κάτω από το όριο εισόδου στην Βουλή. Η αντικειμενικότητα σε όλο της το μεγαλείο!!!

Κατά τα άλλα, ορισμένες από τις προτάσεις που κάνει, μοιάζουν με αστείο που δεν γελά κανείς, όπως δηλαδή οι προτάσεις για απαγόρευση της ιδιωτικοποίησης του νερού (το οποίο οδεύει προς ιδιωτικοποίηση με την ένταξη της ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ στο Υπερταμείο), για κατοχύρωση του δικαιώματος των κοινωνικών εταίρων να ορίζουν τον κατώτατο μισθό (που σύμφωνα με τις μνημονιακές διατάξεις που διατηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ορίζεται από τον Υπουργό) και βέβαια για την αναβάθμιση των δημοψηφισμάτων (την τύχη των οποίων την έχουμε δει όλοι).

Αυτό που κυρίως παραλείπουν να μας πουν οι συντάκτες της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι ρυθμίσεις, που επιτάσσουν την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας και του νερού στο όνομα του ανταγωνισμού και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, προέρχονται αφενός μεν από το νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ (τις συνθήκες και τις οδηγίες της), αφετέρου δε από τα μνημόνια τα οποία ασμένως έχει υπογράψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξεχνούν επίσης να μας πουν ότι τόσο το Δικαστήριο της ΕΕ, όσο και τα ελληνικά δικαστήρια σε πολλές περιπτώσεις, έχουν υιοθετήσει την υπεροχή του κοινοτικού δικαίου, ακόμα και επί των διατάξεων του ελληνικού συντάγματος. Με άλλα λόγια, όσο η Ελλάδα θα υπογράφει μνημόνια και όσο θα υιοθετεί τις συνθήκες και τις οδηγίες της ΕΕ, τόσο η δημόσια περιουσία, όσο και ο δημόσιος χαρακτήρας της ενέργειας και του νερού θα υπονομεύονται, είτε κατοχυρωθούν συνταγματικά είτε όχι.

Ανέξοδα βέβαια, αλλά επικίνδυνα ανοίγει τη συζήτηση της αναθεώρησης ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν ψηφιστούν από την παρούσα Βουλή τα προς αναθεώρηση άρθρα με 180 ψήφους, τότε η επόμενη Βουλή, στην οποία δεν θα πλειοψηφεί ο ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορεί να τα αναθεωρήσει με τον τρόπο που εκείνη θέλει (και σε ακόμα αντιδραστικότερη κατεύθυνση) με 151 ψήφους.

Μια συνταγματική αναθεώρηση δεν μπορεί παρά να έχει ως προτεραιότητα την υπεράσπιση των κοινωνικών, δημοκρατικών και εργασιακών δικαιωμάτων του λαού και όχι την αντιδραστική συνταγματοποίηση των μνημονίων. Και μια τέτοια «αναθεώρηση» δεν μπορεί παρά να προέλθει από την κινητοποίηση του λαού, από μια νέα, λαϊκή «μεταπολίτευση», που θα αλλάξει εκ θεμελίων το αυταρχικό και αντιδημοκρατικό πολιτικό σύστημα. Με εκτεταμένη κατοχύρωση των δημόσιων αγαθών ενάντια στην ιδιωτική εκμετάλλευσή τους και με διευκόλυνση των εθνικοποιήσεων. Με έμφαση στην άμεση δημοκρατία και τη λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία. Με θέσπιση μορφών εργατικού και λαϊκού ελέγχου σε όλα τα επίπεδα. Με θεσμική κατοχύρωση του αυτόνομου ρόλου των κοινωνικών κινημάτων σε μια διαδικασία κοινωνικού μετασχηματισμού. Με σπάσιμο των στεγανών που δεν επιτρέπουν τον πραγματικό δημοκρατικό έλεγχο στη δικαιοσύνη, το στρατό και την αστυνομία. Με εκτεταμένη κατοχύρωση των σύγχρονων κοινωνικών δικαιωμάτων.