πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ότι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους…
Κατερίνα Γώγου, Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Graffiti is one of the few tools you have if you have almost nothing.
And even if you don't come up with a picture to cure world poverty
you can make someone smile while they're having a piss.
Banksy, Banging, Your Head Against a Brick Wall
Ο Εικαστικός Κύκλος ΔΛ παρουσιάζει την Τρίτη 4 Ιουνίου 2024 την νέα ατομική έκθεση του Νίκου Λεοντόπουλου με τίτλο «XΑΡΧΕΙΑ».
«Η νέα ενότητα έργων του Νίκου Λεοντόπουλου, πέρα από την έκπαγλη παραβατική ομορφιά που μαεστρικά αποκαλύπτει, πυροδοτεί ταυτόχρονα έναν καινούριο τρόπο θέασης στα γενναία λουλούδια και τα επίτοιχα πυροτεχνήματα της πόλης», σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης και Ιστορικός τέχνης Ίρις Κρητικού.
«Φωτογραφίζοντας με πάθος, παραδίδοντας μια άρτια ιστορική καταγραφή και αισθητική αναζήτηση, ο Λεοντόπουλος, σε συνέχεια των αξέχαστων «Λιπασμάτων» του, ιχνηλατεί και επανασυστήνει ένα οικείο αστικό αθηναϊκό τοπίο που υφαίνεται και ξηλώνεται σιωπηλά, που άλλοτε ξεψυχά και άλλοτε πάλλεται, που ακροβατεί ανάμεσα στη δυστοπία και τη φαντασμαγορία.
Ετοιμόρροπα και ανακαινισμένα βανδαλισμένα νεοκλασικά, πολυκατοικίες μεσοπολέμου με ευγενείς εισόδους και από καιρό χαμένα κοσμητικά γλυπτά μέλη, δαντελωτά εμπορικά σκέπαστρα και στριφογυριστές σκάλες υπηρεσίας, αποχρωματίζονται σταδιακά μπροστά στον φακό, αφήνοντας τόπο, υφή και ήχο στις ζοφερές εκρήξεις και τις μικρές πυρκαγιές των χρωμάτων, στους περιπετειώδεις ελισσόμενους λαβυρίνθους και τις συναρπαστικές μονοκονδυλιές των σχημάτων που σαν οργιώδεις κισσοί αγκαλιάζουν επίμονα την ιστορία των δρόμων και των κτηρίων, ακυρώνοντας χωρίς κρότο τη νενομισμένη της μνήμη. Επανεκκινώντας την με έναν λυγμό.»
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Νίκος Λεοντόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα.
Είναι πτυχιούχος της Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών του ΤΕΙ Αθήνας με μεταπτυχιακά σε Computer Graphics και στην Εκπαίδευση Ενηλίκων.
Έχει εργαστεί για πολλά χρόνια σε μεγάλες Διαφημιστικές Εταιρείες και Ατελιέ Γραφικών Τεχνών. Υπήρξε καθηγητής εφαρμογών στη Σχολή Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών στο ΤΕΙ Αθήνας και εισηγητής σεμιναρίων Γραφιστικής σε ΙΕΚ και Διαφημιστικές Εταιρείες.
Υπήρξε μέλος της Ομάδας Διαμόρφωσης Προγράμματος Σπουδών στη δημιουργία του μεταπτυχιακού προγράμματος «Γραφικές Τέχνες – Πολυμέσα» του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και έχει συγγράψει τα βιβλία της «Προεκτύπωσης» που αναφέρονται στο χρώμα και την επεξεργασία εικόνας για το ίδιο Πρόγραμμα. Επίσης ήταν Καλλιτεχνικός Επιμελητής των εκδόσεων του Ε.Α.Π.
Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Φωτογραφίας και ασχολείται επαγγελματικά πολλά χρόνια κυρίως με τη διαφημιστική φωτογραφία.
Διατηρεί Διαφημιστικό Γραφείο και ήταν εκδότης του πολιτιστικού περιοδικού «Εποχές».
Είναι Καλλιτεχνικός Διευθυντής στην Ελληνική Φωτογραφική Εταιρεία
Έχει κάνει τρεις ατομικές εκθέσεις σε γκαλερί στην Αθήνα και έχει πάρει μέρος σε περισσότερες από 40 ομαδικές εκθέσεις.
t:+30 210 3646818, e: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Η Αθήνα γνωρίζει την Πιερία, μέσα από ένα Φωτογραφικό Οδοιπορικό στη Φύση και τα Προσκυνήματα
Η Ιερά Μητρόπολη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος, η Περιφερειακή Ενότητα Πιερίας, ο Πιερικός Οργανισμός Τουριστικής Ανάπτυξης και Προβολής (ΠΟΤΑΠ) σε συνεργασία με το Νομισματικό Μουσείο Αθηνών και την φωτογραφική κοινότητα «Greek Instagramers Events» ετοίμασαν μια πολυθεματική έκθεση φωτογραφίας, με θέμα «Εν Ολύμπω: Φωτογραφικό Οδοιπορικό στη Φύση και τα Προσκυνήματα της Πιερίας» και την οποία θα παρουσιάσουν στο Νομισματικό Μουσείο, επί της οδού Πανεπιστημίου 12, στην Αθήνα.
Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν το φυσικό πλούτο του Ολύμπου, του παγκόσμιου μνημείου φύσης και πολιτισμού, τον πεδινό και παραθαλάσσιο ορίζοντα, τα προσκυνήματα και τους λατρευτικούς χώρους, τα ιστορικά και αρχαιολογικά μνημεία, τα εθιμικά των κατοίκων και τις παραγωγικές τους δράσεις.
Τα έργα της έκθεσης προέκυψαν από το φωτογραφικό οδοιπορικό που βίωσαν 25 προσκεκλημένοι φωτογράφοι της κοινότητας «Greek Instagramers Events» στο πλαίσιο της δράσης «#My_Olympus_Riviera» με σκοπό την τουριστική προβολή και την ανάδειξη των μοναδικών ομορφιών που προσφέρει η περιοχή της Πιερίας.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τη Δευτέρα 27-5-2024, με ωράριο λειτουργίας, Δευτέρα και Τετάρτη τις ώρες 8:30 έως 15:30 και Πέμπτη έως Κυριακή τις ώρες 8:00 έως 20:00. Την ημέρα Τρίτη κλειστά.
Η καθόλα αξιόλογη πρωτοβουλία υλοποιείται με την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και την υποστήριξη του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού.
Η δυαδική αυτή έκθεση φωτογραφίας θα φιλοξενηθεί στο T.A.F. / the art foundation από την Πέμπτη 16 Μαΐου ως το Σάββατο 1 Ιουνίου 2024. Το Photonet είναι Χορηγός Επικοινωνίας!
Η έκθεση φωτογραφίας είναι εμπνευσμένη από τη διαχρονικότητα ενός εγκαταλελειμμένου χώρου – τόπου ο οποίος εσωκλείει τη διήγηση ανθρώπινων ιστοριών. Ουσιαστικά παρουσιάζει το «ψυχογράφημα» ενός εγκαταλελειμμένου χώρου μέσω του «εννοιολογικού πλαισίου» και της «ντοκιμαντέρ καταγραφής».
Ο χώρος είναι ένας τόπος συνάντησης με την εκάστοτε πραγματικότητα που τον περιέχει. Κάθε τόπος είναι ένας μοναδικός κόσμος. Οικείος ή ανοίκειος, με νοσταλγική ατμόσφαιρα, ηχοτοπία ή με την ταυτότητα μιας μνήμης είναι αναμφισβήτητα υποκειμενικά αντιληπτός αλλά υπαρκτός για όποιον βρίσκεται μέσα σε αυτόν. Ωστόσο η εξιστόρησή του ενέχει τον «κοσμοχώρο» της ανθρώπινης «αιώρησης».
Η Φωτογραφική Έκθεση “Forsaken Places” έχει ως στόχο να επικοινωνήσει το συνδυασμό φωτογραφικού ντοκιμαντέρ και εννοιολογικής φωτογραφίας προκειμένου ο/η θεατής/τρια να αναβιώσει τις συνθήκες των εγκαταλελειμμένων χώρων αλλά συγχρόνως να διευρύνει τη σκέψη του στην έννοια της «εγκατάλειψης». Η απόδοση του έργου έχει νεωτεριστικό χαρακτήρα που επιτρέπει την πολυεπίπεδη αναγνωστικότητά του. Η εστίαση στο ανθρώπινο στίγμα, η διεισδυτική οπτική και η αφαιρετικότητα είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν την αισθητική των κάδρων.
Ελισσάβετ Ευσταθίου
Επειδή πρόκειται για δυαδική έκθεση, οι φωτογράφοι Υπατία Κορνάρου και Ελισσάβετ Ευσταθίου διαφοροποιούνται μέσα από το προσωπικό ύφος της καλλιτεχνικής τους ταυτότητας. Το κοινό τους σημείο είναι οι «τόποι συνάντησης».
Για την ολοκλήρωση του έργου πραγματοποιήθηκε ένα Φωτογραφικό Οδοιπορικό σε διάφορα σημεία της Ελλάδας – συγκεκριμένα σε χώρους και δομές που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της χώρας και πλέον δεν λειτουργούν.
Λόγω της επικινδυνότητας του εγχειρήματος, γεννήθηκε η επιθυμότητα να επικοινωνηθεί κι ένα επιπλέον κοινωνικό μήνυμα που αφορά την «γυναικεία δημιουργικότητα – πρωτοβουλία».
Υπατία Κορνάρου
Οι φωτογραφίσεις ξεκίνησαν από τον Ιανουάριο του 2023 και ολοκληρώθηκαν τον Μάρτιο του 2024. Διανύθηκαν συνολικά 5.179 χιλιόμετρα σε πάνω από 20 διαφορετικά σημεία της Ελλάδας, όπως ενδεικτικά αναφέρονται: Πτολεμαΐδα, Καστοριά, Πάτρα, Αίγιο, Ερμιόνη, Θήβα, Μέθανα, Μεγαλόπολη, Ελευσίνα, Λαύριο, Σαλαμίνα, Μεγάλο Πεύκο. Οι λήψεις έχουν πραγματοποιηθεί σε μια μεγάλη ποικιλία χώρων. Ο φωτογραφικός φακός έχει εισχωρήσει σε εργοστασιακές μονάδες παραγωγής πρώτων υλών, σε κτίρια ψυχιατρικών κλινικών μέχρι και σε εργατικές κατοικίες βιομηχανικής ζώνης μεταλλείων.
Στην κεντρική αίθουσα του χώρου θα φιλοξενείται η έκθεση “Forsaken Places” και στη μικρή αίθουσα θα προβάλλεται θεματικό video art.
Στον ίδιο χώρο της έκθεσης φωτογραφίας “Forsaken Places” θα περιέχεται και μια έκθεση με εγκαταλελειμμένα αντικείμενα. Η παράλληλη δραστηριότητα της έκθεσης έγκειται στην επιθυμία των καλλιτεχνών να μεταφέρουν στο/στη θεατή/τρια μέρος της ατμόσφαιρας των εγκαταλελειμμένων τόπων.
Ελισσάβετ Ευσταθίου
Κατά την διάρκεια της έκθεσης, θα φιλοξενηθούν οι εξής εκδηλώσεις :
Σάββατο 18 Μαΐου 2024 στις 20:30 – Performance «Το Ταξίδι της Ανάσας» από την Νίκη Ζαχαρή
Πέμπτη 23 Μαΐου 2024 στις 18:30 – Ανοιχτή συζήτηση με τον οργανισμό Women On Top Προσκεκλημένη: Έλλη Αγιαννίδη, Φωτογράφος – Ιδρυτικό μέλος της Φωτογραφικής Ομάδας Greek Instagramers Events. Συντονίστρια: Πηνελόπη Θεοδωρακάκου, Συνιδρύτρια του WoT – Υπεύθυνη Προγραμμάτων Ενδυνάμωσης & Εκπαιδευτικών Παρεμβάσεων
Υπατία Κορνάρου
Θερμές ευχαριστίες για την αδειοδότηση φωτογράφησης εγκαταλελειμμένων κτιρίων
Στη Διοίκηση του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (στο Δαφνί) και στην Προϊσταμένη παραϊατρικών επαγγελμάτων κ. Βασιλική Γιαννούλη.
Στη Διοίκηση του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής «Δρομοκαΐτειο», στον Πρόεδρο, κ. Αντώνιο Χλωρό και στη Διευθύντρια Ιατρικής Υπηρεσίας – Ψυχίατρο κ. Ιωάννα Φωτάρα
Στον Οργανισμό Λιμένος Πάτρας και στον κ. Σταύρο Αντύπα, Διευθυντή Ανάπτυξης & Εκμετάλλευσης,
Στο Δήμο Αιγιαλείας και στην κ. Μαρία Σταυροπούλου, Αντιδήμαρχο Διοίκησης – Διαχείρισης Δημοτικής Περιουσίας
Ο Αθανάσιος Μαλούκος παρουσιάζει μια μεγάλη ατομική έκθεση Tαξιδιωτικής Φωτογραφίας, με θέματα από χώρες όπως η Ινδονησία, η Παπούα Νέα Γουινέα, η Αιθιοπία, το Μεξικό, η ΛΔ του Κονγκό, το Βιετνάμ, αλλά και μέρη όπως το Σαχέλ, η Σιβηρία, ή τα Ιμαλάια.
Απομακρυσμένες φυλές, ανεξερεύνητες θρησκείες, άγνωστες τελετουργίες, πολιτισμοί που εξαφανίζονται ή εντυπωσιακά γεγονότα, καταγεγραμμένα για πρώτη φορά με έναν μοναδικό καλλιτεχνικό τρόπο.
“Terra Incognita”;
“Αγνωστα Μέρη”;
Η έκθεση προσκαλεί τον θεατή σε ένα ταξίδι ανακάλυψης των άγνωστων πτυχών της ανθρώπινης έκφρασης, προσφέροντας μια ματιά στις ζωές ανθρώπων με διαφορετικό υπόβαθρο, παραδόσεις και πεποιθήσεις, ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα μέρη του πλανήτη.
Ο Αθανάσιος Μαλούκος, πέρα από Πολιτικός Μηχανικός και ακούραστος ταξιδευτής, είναι και ένας εξειδικευμένος αφηγητής, που με τις εικόνες του ξεπερνά την επιφάνεια, για να προσφέρει μια πλούσια και καθηλωτική οπτική εμπειρία του απίστευτου πλούτου των πολιτιστικών και θρησκευτικών πρακτικών που απαντώνται σε όλο τον κόσμο.
Το έργο του, μέσα από πλούσιες υφές, ζωντανά χρώματα και δυναμικές συνθέσεις, παρουσιάζει το πολυσύνθετο μωσαϊκό του ανθρώπινου πολιτισμού, πέρα απο σύνορα, διακρίσεις, προκαταλήψεις και στερεότυπα.
Στην έκθεση παρουσιάζονται για πρώτη φορά 100 περίπου φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων με μουσειακής ποιότητας εκτυπώσεις.
Η περιγραφή κάθε φωτογραφίας γίνεται συγχρόνως στην Ελληνική και την Αγγλική γλώσσα.
Η έκθεση είναι ανοιχτή καθημερινά από τις 10:00 π.μ. έως τις 10:00 μ.μ.
Υπάρχει η δυνατότητα οργανωμένων πρωινών σχολικών επισκέψεων, μετά απο συνεννόηση.
Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους.
Η Πρεσβεία του Μεξικού και το Προξενείο της Ακτής Ελεφαντοστού παρέχουν την ευγενική τους αιγίδα.
Ο Αθανάσιος Μαλούκος γεννήθηκε στην Λαμία όπου και πέρασε τα μαθητικά του χρόνια.
Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο με υποτροφίες.
Έκτοτε ζει και εργάζεται στην Λαμία όπου έχει και την ιδιοκτησία των κινηματογράφων «cinepolis Γαλαξίας».
Σπούδασε στο τμήμα Ανθρωπολογίας των Θρησκειών του πανεπιστημίου UCLA.
Απο νεαρή ηλικία άρχισε να ταξιδεύει, αποτυπώνοντας φωτογραφικά τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες. Σύντομα όμως ξεκίνησε την αδιάκοπη εξερεύνηση σε απομακρυσμένες γωνιές του κόσμου, παρακινούμενος απο την έμφυτη περιέργεια για το τι κρύβεται στα "άγνωστα" μέρη του πλανήτη μας...
Οπλισμένος με ακόρεστη δίψα για περιπλάνηση και πάθος για την αποτύπωση της ουσίας των διαφορετικών πολιτισμών και των ανθρώπινων εμπειριών, καταγράφει μέσα απο τον φακό του όχι μόνο την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, αλλά και το πώς εκφράζονται μέσα απο τα έθιμα, τα τελετουργικά και τις θρησκείες τους.
Πέρα από τη λάμψη των εντυπωσιακών εικόνων του, κρύβεται ένας τρόπος ζωής με αφοσίωση, προσαρμοστικότητα και ανθεκτικότητα, καθώς ξεπερνά τα γλωσσικά εμπόδια, τις απρόβλεπτες συνθήκες και τα άγνωστες τοπικές συνήθειες για να φέρει τις εμπειρίες του πιο κοντά σε όσους βλέπουν το έργο του.
Το φωτογραφικό του αρχείο είναι ένα οπτικό μωσαϊκό άγνωστων πολιτισμών, απόμακρων φυλών, εντυπωσιακών τελετουργιών και καθημερινών δραστηριοτήτων, που προσφέρει στους θεατές μια βαθιά ματιά στις πολλές πτυχές του ανθρώπινου πνεύματος.
Ένα μικρό απάνθισμα του φωτογραφικού αυτού αρχείου εκτίθεται στην έκθεση “Terra Incognita” που καλύπτει μία περίοδο τουλάχιστον είκοσι ετών.
Πολλές από αυτές τις φωτογραφίες έχουν βραβευτεί στους πιό αναγνωρισμένους διεθνείς διαγωνισμούς φωτογραφίας, έχουν δημοσιευτεί σε βιβλία και περιοδικά και έχουν επαινεθεί από πολλούς κριτικούς και μελετητές, υπογραμμίζοντας την οικουμενική και ανθρωπολογική τους σημασία.
Μερικά από αυτά τα βραβεία είναι:
⦁ 1η θέση, Χρυσό Μετάλλιο, Chromatic Awards, travel, 2023
⦁ 1η θέση, International Photography Awards, travel 2012
⦁ 1η θέση, International Photography Awards, special 2012
⦁ “Best New Talent of the Year”, Prix de la Photographie de Paris 2022
⦁ Portraiture Photographer of the Year, Prix de la Photographie de Paris 2022
⦁ Χρυσό Μετάλλιο, Prix de la Photographie Paris, culture 2022
⦁ Χρυσό Μετάλλιο, Chromatic Awards, people 2020
⦁ Χρυσό Μετάλλιο, Chromatic Awards, culture 2021
⦁ Χρυσό Μετάλλιο, Chromatic Awards, travel 2022
⦁ Χρυσό Μετάλλιο, neutral Density Awards, culture 2021
⦁ Χρυσό Μετάλλιο, Prix de la Photographie Paris, culture 2023
⦁ 2η θέση, Prix de la Photographie de Paris portraiture 2023
⦁ Χάλκινο Μετάλλιο, Prix de la Photographie Paris, people 2022
⦁ 1η θέση, International Photography Awards, culture 2022
⦁ 3η θέση, International Photography Awards, culture 2022
⦁ Best picture in a portfolio, Travel Photographer of the Year 2022
⦁ Judge’s Choice, Travel Photographer of the Year 2020
⦁ “Discovery of the Year” Finalist, International Photography Awards 2012
⦁ Πολυάριθμες εύφημες μνείες: FAP Awards, IPA Awards, ND Awards, Olympic Photo Awards, Master’s Cup, etc.
Μερικές δημοσιεύσεις έχουν γίνει στα:
⦁ Forbes Magazine
⦁ National Geographic
⦁ World Press
⦁ Der Spiegel
⦁ The Atlantic
⦁ Publico
⦁ AllaboutPhoto.com
⦁ Sanal Sergi
⦁ Capture Magazine
⦁ Vivre de la Photo
Ένα ταξίδι είν’ η φωτογραφία / εσωτερικό / Ένας ύμνος στη διαφορετικότητα
Είμαστε μια ομάδα με πάθος και δίψα γι’ αυτό που κάνουμε
Ελάτε μαζί μας σ’ αυτό το ταξίδι / σύνορο η φαντασία μας / τα όνειρά μας στο χαρτί
Η ομάδα Five Plus One σας προσκαλεί στην έκθεση φωτογραφίας με τίτλο ΕΞΙ ΕΠΙ ΕΞΙ.
Έξι φωτογράφοι, με έξι διαφορετικά πρότζεκτ, ενώνουν τις συλλογές τους, τις φωνές τους, την οπτική τους για τον κόσμο και τους ανθρώπους και μοιράζονται τις εικόνες τους με φίλους της φωτογραφίας.
Καθένας με τη δική του αφηγηματική μέθοδο, οι έξι καλλιτέχνες μάς συστήνονται σε έναν κοινό τόπο και μας δίνουν την ευκαιρία να αφουγκραστούμε το έργο τους τόσο μεμονωμένα όσο και σαν σύνολο.
Ο Τάκης Αναγνώστου είναι γραφίστας και φωτογράφος με έδρα την Αθήνα.
Έχει σπουδάσει γραφικές τέχνες και καλλιτεχνική τυπογραφία. Από το 2003 ασχολείται με την επεξεργασία πάνω σε φωτογραφίες. Σαν επάγγελμα έχει τη χρωματική διόρθωση και την επεξεργασία εικόνας.
Τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ψηφιακή επεμβατική παραλλαγή πορτρέτων σε ασπρόμαυρο και τεχνικές κολάζ του ανθρώπινου στοιχείου με abstract εικόνες και έντονα ζωγραφικά μοτίβα σε χρώμα.
Πάνος Κουκουρουβλής
Γεννήθηκα στη Λέσβο. Από το 2001 εργάζομαι στον χώρο του θεάτρου ως ηχολήπτης και τεχνικός φωτισμού. Με τη φωτογραφία ασχολούμαι από το 2019 περισσότερο ως χόμπι και ψυχοθεραπεία, η οποία και συνεχίζεται.
Γιάννης Μυρμηγιάννης
Οι φωτογραφίες της έκθεσης αφορούν τρία ενεργά project και αποτελούν τον πυρήνα και τον λόγο που φωτογραφίζω. Αφορούν σχεδόν πάντα τον Άνθρωπο και τον τόπο του.
Αφορούν τον Άνθρωπο που θα εργαστεί με το σώμα, τα χέρια και τα πόδια και στο τέλος της ημέρας θα είναι κουρασμένος, χαρούμενος ή λυπημένος, αλλά δυνατός.
Αφορούν τον τόπο που ο Άνθρωπος ζει ή εργάζεται. Τον τόπο που γαλούχησε και δυνάμωσε τον Άνθρωπο που ζει σε αυτόν.
Τον Άνθρωπο που θα αναζητήσει το πνευματικό, τη δύναμη ή την ιδέα που θα τον ανυψώσει και θα τον δυναμώσει για να συνεχίσει τον αγώνα.
Οι φωτογραφίες μου προσπαθώ να είναι όσο το δυνατόν πιο καθαρές και λιτές για να μπορέσω μέσα από αυτές να δω και εγώ τον Άνθρωπο.
Νίκος Σωτηρόπουλος
Η σχέση μου με την εικόνα άρχισε με τον κινηματογράφο, που πάντα αγαπώ και πέρασε στη φωτογραφία, η οποία με μάγεψε. Έχω λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις και είμαι μέλος των “ομόνοια λόβερς”.
Από το πρώτο κλικ μέχρι και τώρα η αίσθηση είναι πάντα η ίδια. Ο ήχος του κλείστρου για μένα είναι η αρχή μιας περιπλάνησης σε έναν άλλο χώρο διαφορετικό, πιο δημιουργικό, γεμάτο συναισθήματα. Τελικά, η φωτογραφία είναι μια ερωτική σχέση με τη ζωή.
Σύλβια Τσουραμάνη
Η Σύλβια Τσουράμανη έχει σπουδάσει Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο της Αθήνας και ασκεί το επάγγελμα του αρχιτέκτονα ενεργά. Η φωτογραφία αποτέλεσε ένα μέσο προβολής της δουλειάς της από την εποχή των φοιτητικών χρόνων και έπειτα.
Ασχολείται με την καλλιτεχνική φωτογραφία από το 2017.
Έχει παρακολουθήσει διάφορα σεμινάρια και σχολές φωτογραφίας καθώς και έχει πάρει μέρος σε εκθέσεις. Ενδεικτικά: ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ και A-PART από τις Διαδρομές Photography Seminars και Chania International Photo Festival.
Στέλιος Χαραλαμπάκης
Γεννήθηκα το 1976 στην Αθήνα και εργάζομαι τα τελευταία 20 χρόνια στον χώρο των πωλήσεων. Τα επαγγελματικά ταξίδια επηρέασαν και την ενασχόλησή μου με τη φωτογραφία, μέσα από την εναλλαγή εικόνων που σου προσφέρει η διαρκής μετακίνηση. Αυτός είναι άλλωστε ένας από τους λόγους που οι περισσότερες εικόνες μου έχουν το tag #whiledriving.
Λέω ότι φωτογραφίζω “my day details”, τις στιγμές που εμφανίζονται απροσδόκητα και μου κάνουν εντύπωση. Η φωτογραφία είναι αυτοθεραπευτική και σε βγάζει από τη ρουτίνα. Έχω συμμετοχή από το 2010 σε συλλογικές εκθέσεις, έχω κάνει αυτοεκδόσεις φωτογραφικών βιβλίων και έχω διακριθεί σε διεθνείς διαγωνισμούς (Sony Worldphoto Awards και Huawei Next-Image).
ABSORBED | Θεόδωρος Βρανάς | Μια φωτογραφική έκθεση εμπνευσμένη από την εποχή των social media
H γκαλερί BLENDER παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Θεόδωρου Βρανά με τίτλο ABSORBED (Damn, I miss snowboarding). Πρόκειται για μια νέα σειρά φωτογραφικών έργων μέσα από τα οποία ο καλλιτέχνης εξερευνά τα όρια του εαυτού και της ψυχοσύνθεσης, τοποθετώντας ανθρώπινα αδιέξοδα σε τοπία συντριπτικής ομορφιάς.
ABSORBED (Damn, I miss snowboarding) Θεόδωρος Βρανάς
Εγκαίνια έκθεσης: 24 Νοεμβρίου στις 20.00
Πώς γράφουν στη μορφή μας οι διεργασίες του εσωτερικού μας κόσμου και πώς αντικατοπτρίζεται στο παρουσιαστικό μας η επιθυμία, η έλλειψη, η απώλεια, το πένθος, το ανικανοποίητο, το ανεκπλήρωτο;
Ποιες παρορμήσεις και ποια αδιέξοδα υποδεικνύουν τον τρόπο που τοποθετούμε τα σώματα και τους ψυχισμούς μας σε κάθε μας δραστηριότητα, από τις υποχρεώσεις της εβδομάδας μέχρι μια εκδρομή; Τι αντιλαμβάνονται, άραγε, οι γύρω μας για τις εσωτερικές μας εκρήξεις από τις ενδυματολογικές μας επιλογές; Και τι εκμαιεύουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας, στη θέασή του σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης;
Στην εποχή της διαρκώς αυξανομένης αυτοπροβολής μέσω των social media, του scroll down από την ώρα που θα ανοίξουμε τα μάτια μας, της αδυσώπητης σύγκρισης εαυτών με έναν κόσμο πλασματικό που δημοσιεύεται στα social υπό σκηνοθεσία, ο Θεόδωρος Βρανάς απαντά εύστοχα μέσα από την καινούρια ατομική του έκθεση.
Το ABSORBED (Damn, I miss snowboarding) είναι μια φωτογραφική αφήγηση, με χιούμορ και ευαισθησία. Μια ιστορία με σκηνοθετημένα αυτοπορτραίτα του. Ένα ημερολόγιο. Μιας χρονιάς. Ενός ανθρώπου. Και ένας προβληματισμός: Στη μετάβαση από τον παλιό κόσμο στον καινούριο, τι από τον εαυτό μας θα παραμείνει ίδιο;
Ταυτότητα έκθεσης ABSORBED Damn, I miss snowboarding
Του Θεόδωρου Βρανά
Πού: The Blender Gallery, Ζησιμοπούλου 4 , Γλυφάδα, 16674, τηλ: 2130280597, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. Πότε: Από 24 Νοεμβρίου έως και 23 Δεκεμβρίου Εγκαίνια έκθεσης: 24 Νοεμβρίου στις 20.00 Ώρες λειτουργίας: Τρίτη 10:00-18:00, Τετάρτη-Παρασκευή 10:00-20:00 και Σάββατο 12:00-16:00
Who is Who
Ο Θεόδωρος Βρανάς εργάζεται ως φωτογράφος από το 2000. Έχει δραστηριοποιηθεί σε ποικίλους τομείς του κλάδου σε Ελλάδα, Ιταλία, Ελβετία και ΗΠA, από extreme sports, οδοιπορικά, αρχιτεκτονική και κάλυψη συναυλιών έως κοινωνικές εκδηλώσεις, πολιτικά δρώμενα και ρεπορτάζ δρόμου. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα και τα Κύθηρα, καθώς και σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Τον Νοέμβριο του 2022 παρουσίασε στην γκαλερί BLENDER το πρώτο του ατομικό φωτογραφικό λεύκωμα με τίτλο “But, why Palanka?” και θέμα την περιοδεία του συγκροτήματός του σε βαλκάνια και Ευρώπη.
Η πιο πρόσφατη και ιδιαίτερα προσωπική δουλειά του ονομάζεται “Visceral Reactions”. Πρόκειται για ένα πειραματικό solo άλμπουμ στο οποίο βυθίζεται σε έναν μουσικό διάλογο μεταξύ των τυμπάνων του και ηχογραφημένων ήχων από μονάδα ΜΕΘ της πόλης Malacca της Μαλαισίας. Εκεί βρέθηκε η αδερφή του Κατερίνα Βρανά σε κώμα, κατά τη διάρκεια stand-up comedy περιοδείας της. Παράλληλα, στο πλαίσιο αυτού του ατυχήματος, ο ίδιος κάλυψε σε φωτογραφικό φιλμ όλη την περιπέτεια, από τη ΜΕΘ και την μακρινή πόλη έως την επιστροφή και επανένταξη στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα της δουλειάς αυτής παρουσιάστηκε σε ατομική έκθεση παίρνοντας το όνομα της πόλης της Μαλαισίας, Malacca.
Από την Τζένη Τσιροπούλου Φωτογραφίες: Ιλίρ Τσούκο
Ο φωτογράφος Ιλίρ Τσούκο μόλις προσγειώθηκε στην Αθήνα. Με καταγωγή από την Αλβανία και έχοντας ζήσει 18 χρόνια στην Ελλάδα, σήμερα μοιράζει τη ζωή του μεταξύ Τιράνων και Βερολίνου.
Βρίσκεται στην Ελλάδα για την έκθεση φωτογραφίας του που φιλοξενείται από 1-29 Απριλίου στον χώρο space52 στην πλατεία Αμερικής.
Η έκθεση έχει τίτλο “Life in Limbo” - στην καθολική θεολογία “λίμπο” ονομάζεται ο προσωρινός τόπος των ψυχών ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο.
Η φωτογραφία-πόστερ της έκθεσης απεικονίζει δύο αγόρια στα ύδατα μιας πισίνας. Το ένα σώμα βουλιάζει. Το νερό είναι ατάραχο, δεν βρίσκει αντίσταση. Το σώμα δίπλα του διατηρεί ακόμα κάποιον έλεγχο. Οι μύες μοιάζουν ακόμα ζωντανοί. Θα κρατηθούν; Θα αναδυθούν;
Το πόστερ της έκθεσης.
Αυτά είναι μόνο δύο αγόρια από τους δεκάδες χιλιάδες Αφγανούς πρόσφυγες που οι Αμερικάνοι έβγαλαν από το Αφγανιστάν μόλις οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την εξουσία.
Η Αλβανία καλωσόρισε πάνω από 2.000 από αυτούς ως ένας ενδιάμεσος σταθμός πριν τον τελικό προορισμό τους στις ΗΠΑ και τον Καναδά.
Εδώ και 18 μήνες όμως οι ζωές τους αιωρούνται, αγκιστρωμένες σε ένα εκκρεμές αβεβαιότητας. Όχι σε ένα λασπωμένο καμπ σαν τη δική μας Μόρια, αλλά σε μια πεντάστερη “χρυσή φυλακή”.
ΤΟ ΑΕΡΟΠΛAΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ EΦΤΑΣΕ ΠΟΤE ΣΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜO ΤΟΥ
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Στις 14 Απριλίου 2021, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, ανακοινώνει στην υφήλιο ότι μέχρι και την 11η Σεπτεμβρίου θα έχουν αποχωρήσει από το Αφγανιστάν και οι τελευταίοι Αμερικανοί στρατιώτες.Στις 15 Αυγούστου του ίδιου χρόνου, οι Ταλιμπάν καταλαμβάνουν επαρχίες της χώρας για να εισβάλουν τελικά στην πρωτεύουσα Καμπούλ. Οι ακραίοι ισλαμιστές με τα τουρμπάνια και τα καλάσνικοφ, μετά από 20 χρόνια ενός ατέλειωτου πολέμου, ξαναπαίρνουν την εξουσία στα χέρια τους.
Στρατιωτικά αεροσκάφη βγάζουν άρον-άρον διπλωμάτες από τη χώρα ενώ χιλιάδες άνθρωποι απελπισμένοι, προσπαθούν να εγκαταλείψουν πάση θυσία το Αφγανιστάν συρρέοντας στο αεροδρόμιο της Καμπούλ. Τα ανθρώπινα πλήθη ξεχειλίζουν από τα φωτογραφικά καρέ που φτάνουν καθημερινά και σ’ εμάς.
Μέχρι εδώ όμως, η ιστορία είναι γνωστή.
Πτήσεις τσάρτερ αμερικανικών οργανώσεων με εκατοντάδες γυναίκες, άνδρες και παιδιά από το Αφγανιστάν απογειώθηκαν για να διαφύγουν από τους Ταλιμπάν με προορισμό τις ΗΠΑ. Επρόκειτο κυρίως για ντόπιους που είχαν συνεργαστεί με τον ΝΑΤΟικό στρατό και Δυτικές οργανώσεις. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι πολλά από αυτά τα αεροπλάνα δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Το ταξίδι για το αμερικανικό όνειρο έμεινε μετέωρο και χιλιάδες άνθρωποι ξέμειναν σε χώρες που επρόκειτο να είναι απλώς ένα τράνζιτ.
Μία από τις πιο μικρές και φτωχές χώρες του ΝΑΤΟ, η Αλβανία, ήταν από τις πρώτες που διαμήνυσε ότι οι Αφγανοί είναι καλοδεχούμενοι “εφόσον βρέθηκαν στο πλευρό του ΝΑΤΟ” και γιατί “30 χρόνια πριν, οι Αλβανοί ήταν στη θέση των Αφγανών”.
Τα τσάρτερ άρχισαν να προσγειώνονται στα Τίρανα. Έμενε να βρεθεί το πού θα μείνουν. Τα τουριστικά καταλύματα που αδειάζουν τον χειμώνα έμοιαζαν ως η καλύτερη λύση.
Συγκεκριμένα, τον Σεπτέμβριο του 2021 το πεντάστερο Rafaelo Resort με τα 657 δωμάτια, στην πόλη Shëngjin της Αδριατικής Θάλασσας, άνοιξε τις πόρτες του στους Αφγανούς, με το αζημίωτο φυσικά (30 δολάρια άτομο/ημέρα, με το κόστος να αναλαμβάνουν οι αμερικανικές οργανώσεις).
Ο χρόνος είχε αρχίσει και πάλι να μετράει από την αρχή. ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΟΙ “ΚΑΤΟΙΚΟΙ”
Ο Ιλίρ Τσούκο πήγαινε επί σχεδόν έναν χρόνο στο ξενοδοχείο και έμενε για καιρό μαζί με τους πρόσφυγες προκειμένου να μπορέσει να αποτυπώσει με την κάμερά του όλες τις προφανείς αντιφάσεις του τοπίου και των ανθρώπων αλλά και τα βαθύτερα, αντιφατικά συναισθήματα των ανθρώπων.
Ο φωτογράφος Ιλίρ Τσούκο.
“Πολλοί από αυτούς δεν ήξεραν καν πού είναι η Αλβανία, δεν είχαν ιδέα πού βρίσκονταν πάνω στον χάρτη. Στην αρχή ήταν ευγνώμονες γιατί μια χώρα είχε ανοίξει τις πόρτες της γι’ αυτούς αλλά και γιατί οι εικόνες που είχαν δει μέχρι τότε από συμπατριώτες τους στην Ευρώπη ήταν σε καμπ με άθλιες συνθήκες” λέει ο φωτογράφος στο Magazine.
“Λίγους μήνες μετά, επιστρέφοντας και πάλι στο ξενοδοχείο, βρήκα ανθρώπους τελείως αλλαγμένους”.
Γυναίκα που προσεύχεται.
Στην άλλη γραμμή της βιντεοκλήσης είναι ένα χαμογελαστό αγόρι. Μου ζητάει να μιλήσει με άλλο όνομα γιατί φοβάται μην θέσει σε κίνδυνο τα μέλη της οικογένειάς του που έμειναν πίσω στο Αφγανιστάν.
“Σπούδαζα πολιτικός μηχανικός. Τα αδέρφια μου δούλευαν ως μεταφραστές σε αμερικανικές οργανώσεις οπότε μόλις οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την εξουσία, βρεθήκαμε στο στόχαστρο. Αν είχα μείνει πίσω, η ζωή μου θα ήταν υπό συνεχή απειλή. Θα έπρεπε να αλλάζω συνέχεια σπίτια, πόλεις…” λέει ο Αλί* στο Magazine.
“Ήμασταν περίπου 300 άνθρωποι σε εκείνο το αεροπλάνο. Εγώ ήμουν με το γκρουπ όσων δούλευαν για την Google και το YouTube. Μας είχαν πει ότι θα πηγαίναμε για λίγο σε μια τρίτη χώρα και μετά στην Αμερική” θυμάται ο 22χρονος που σήμερα μετράει 17 μήνες στο Rafaelo Resort.
“Το δωμάτιο είναι καλό, το φαγητό είναι καλό. Το σώμα μας είναι γερό αλλά πνευματικά και ψυχικά έχουμε καταρρεύσει. Οι οικογένειές μας έχουν σκορπίσει. Πέρασαν τόσοι μήνες χωρίς να έχουμε ιδέα για το τι θα γίνει με τις ζωές μας, πού θα πάμε μετά”.
Το δωμάτιο είναι καλό, το φαγητό είναι καλό. Το σώμα μας είναι γερό αλλά πνευματικά και ψυχικά έχουμε καταρρεύσει.
Γεμίζει τον χρόνο του παρακολουθώντας καθημερινά 3 με 4 ώρες μαθήματα αγγλικών.
“Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να είμαστε ενεργοί, να θέτουμε συνεχώς στόχους. Πώς να είναι, λοιπόν, αυτό το συναίσθημα που ξαφνικά σε αναγκάζουν να παραιτηθείς; Και σκέψου ότι ανάμεσά τους υπάρχουν βουλευτές, καθηγητές πανεπιστημίου, άνθρωποι που ήταν πετυχημένοι. Το μισό τους μυαλό είναι πίσω στο Αφγανιστάν και το άλλο μισό είναι στην Αμερική” λέει ο φωτογράφος, Ιλίρ Τσούκο, που είναι πια φίλος με πολλούς από τους Αφγανούς.
“Δεν θα ξεχάσω όταν πήγα στο Αφγανιστάν για δημοσιογραφική αποστολή που οι περισσότεροι μού ζητούσαν να τους φέρω μια σημαία της χώρας τους”.
Αντρόγυνο που ποζάρει.
Ο 35χρονος Mohammad Zafar Jaamay είναι ένας ακόμα “κάτοικος” του Rafaelo Resort.
Η κόρη του είναι 18 μηνών και έχει ζήσει όλη της τη ζωή σε αυτή την ενδιάμεση στάση.
“Δίδασκα αγγλική λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο στην Καμπούλ και παράλληλα δούλευα για μια αμερικανική οργάνωση. Είχα μια πολύ ωραία και άνετη ζωή στο Αφγανιστάν. Σπίτι, δουλειά, υλικά αγαθά, όνειρα για το μέλλον. Θα ξεκινούσα το διδακτορικό μου τον Σεπτέμβρη. Οι Ταλιμπάν σού επιβάλλουν να τους υπακούς τυφλά ενώ εγώ θέλω να είμαι ένας άνθρωπος ελεύθερος, ανεξάρτητος” λέει στο Magazine.
“Εγώ ήμουν περίπτωση ‘p2’. Άνηκα δηλαδή στην κατηγορία ‘priority 2’ γιατί δούλευα για οργάνωση που χρηματοδοτούνταν από την αμερικανική κυβέρνηση. Αυτό σήμαινε ότι ήμουν στις ομάδες άμεσης προτεραιότητας για μετεγκατάσταση στις ΗΠΑ. Θα έπρεπε μετά από έναν-δύο μήνες να έχουμε φύγει από εδώ” εξηγεί ο Jaamay.
Η αβεβαιότητα, η ματαίωση και η εξαναγκασμένη παθητικοποίηση σε αυτή τη “χρυσή φυλακή”, όπως την λένε οι πρόσφυγες, είναι αυτό που αποτυπώνεται άλλωστε και στις περισσότερες φωτογραφίες του Ιλίρ Τσούκο.
Ο φωτογράφος όμως ξεχωρίζει μια άλλη, διαφορετική.
“Αν πρέπει να αφηγηθώ την ιστορία μέσα από μια φωτογραφία, τότε αυτή είναι σίγουρα τα παιδιά που παίζουν μέσα σε ένα μαύρο φόντο. Έχω μεγαλώσει με τη φράση, ‘Ό,τι κάνουμε το κάνουμε για εσάς. Αν είστε εσείς χαρούμενοι, είμαστε κι εμείς”. Βλέποντας αυτά τα παιδιά, θυμήθηκα και τους δικούς μου γονείς που ήταν μετανάστες στην Ελλάδα. Αυτή η ανεμελιά των παιδιών είναι η μοναδική δύναμη που έχει απομείνει στους γονείς”.
"Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΝΑ ΠΕΙ «ΝΑΙ, ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!»"
Οι Αφγανοί με τους οποίους συνομιλώ εκφράζουν αυθόρμητα την ευγνωμοσύνη τους για την αλβανική κοινωνία. Αναρωτιέμαι αν όντως υπήρξε τόση μεγάλη αποδοχή ή αν νιώθουν την ηθική υποχρέωση να μιλήσουν ευγενικά για τη χώρα που τους φιλοξενεί.
“Δεν υπάρχει αλβανική οικογένεια που να μην έχει τουλάχιστον ένα μέλος της μετανάστη κάπου. Υπάρχει μια έντονη κοινή εμπειρία με αυτούς τους ανθρώπους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχε έρθει ένας ξένος δημοσιογράφος να κάνει ρεπορτάζ για τους Αφγανούς στην Αλβανία. Ρώτησε τουλάχιστον 15 ντόπιους, ευελπιστώντας ότι έστω κι ένας θα εκφράσει δυσαρέσκεια, θα περιγράψει ένα πρόβλημα. Δεν έβρισκε με τίποτα. Ίσως να παίζει ρόλο το ότι γνώριζαν ότι πρόκειται για μια προσωρινή διαμονή. Ή ίσως να είχαν διαφορετική στάση αν επωμιζόταν τα έξοδα το αλβανικό κράτος. Αλλά σίγουρα επιδρά θετικά και η κοινή εμπειρία της μετανάστευσης” λέει ο Ιλίρ Τσούκο.
“Μια ντόπια έχει ένα μικρό μαγαζάκι που το καλοκαίρι φτιάχνει πίτσες. Επειδή το μέρος είναι αμιγώς τουριστικό και τον χειμώνα δεν κινείται τίποτα, έδωσε το μαγαζί της σε δύο κορίτσια 20 χρονών για να το δουλεύουν τον χειμώνα και να φτιάχνουν αφγανικό φαγητό για την κοινότητα. Απέναντι από το ξενοδοχείο, ένας Αλβανός έχει ένα περίπτερο και το δούλευε μαζί με τρεις Αφγανούς. Πώς δυο άνθρωποι που δεν μιλούν καμία κοινή γλώσσα καταφέρνουν να δουλέψουν μαζί ένα ταμείο και να συνεργαστούν; Δεν είναι περίεργο; Μάλλον επειδή οι άνθρωποι, αν θέλουν, μπορούν”.
Κάποιοι επινόησαν τρόπους να μην σπαταληθούν άσκοπα οι μήνες τους στο τουριστικό θέρετρο.
Άλλοι όμως το βιώνουν με θλίψη και ποικίλες ψυχοσωματικές συνέπειες. Προσπαθούν να μάθουν να ξαναονειρεύονται και κάποια καλά νέα που έφτασαν πρόσφατα, βοηθούν σε αυτό. Οι φάκελοι με τις εξατομικευμένες υποθέσεις των 650 Αφγανών που έχουν απομείνει στην Αλβανία, εξετάζονται αυτή την περίοδο από τον Καναδά και τις ΗΠΑ.
“Εφόσον δεν προκύψουν αμφιβολίες κατά την εξέταση του φακέλου τους, προβλέπουμε ότι όλοι θα μεταφερθούν στην Αμερική μέσα στους επόμενους 3-4 μήνες. Αμφιβολίες ανακύπτουν όταν κατά τη διερεύνηση του φακέλου τους κρίνεται ότι αποτελούν εν δυνάμει δημόσιο κίνδυνο για την ασφάλεια της χώρας. Αυτό σημαίνει σχέσεις με τους Ταλιμπάν, να εμφανιστούν τα αποτυπώματά τους σε κάποια βάση δεδομένων ή απλώς ένα οικογενειακό όνομα, ένα επίθετο, που μας κινεί τις υποψίες και πρέπει να διερευνηθεί καλύτερα” λέει στο Magazine, υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας, αμερικανική πηγή που βρίσκεται κοντά στις συγκεκριμένες υποθέσεις.
“ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ”
Ο Mustafa Noorzai μόλις γιόρτασε τα 22α γενέθλιά του. Ήταν κι αυτός ένας από τους Αφγανούς που είχαν μείνει κολλημένοι στο Rafaelo Resort για αρκετούς μήνες και τελικά τα κατάφερε. Τώρα ζει μια νέα ζωή στον Καναδά. Ίσως όχι τυχαία, νιώθοντας πια ασφαλής στον τελικό του προορισμό, είναι ο μόνος από τους συνεντευξιαζόμενους που επιθυμεί να σχολιάσει την κατάσταση με μια πιο πολιτική χροιά.
“Δεν ντρέπομαι να το πω. Καμία χώρα δεν έχει δικαίωμα να εισβάλλει σε μια άλλη χώρα. Μπορείς να κάνεις μπίζνες ή να έχεις διπλωματικές σχέσεις αλλά μέχρι εκεί. Προκάλεσαν εμφύλιο πόλεμο στο Αφγανιστάν. Σιχαίνομαι τον πόλεμο. Έχω ζήσει όλη μου τη ζωή μέσα στον πόλεμο. Όσο για τους Ταλιμπάν, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι μέρος της αφγανικής κοινωνίας. Πρέπει να νιώσουν την πίεση από τον αφγανικό λαό και να ακούσουν τα αιτήματά του. Εγώ θέλω να μορφωθώ, να δυναμώσω και να βοηθήσω την πατρίδα μου” λέει ο νεαρός στο Magazine.
Στον Καναδά είναι πολύ αργά, περασμένες 2 το βράδυ. Ο Μustafa πρέπει να κλείσει γιατί το πρωί έχει μάθημα στο πανεπιστήμιο. Στην Αλβανία, ο Αλί* μόλις έχει ξυπνήσει για να περάσει άλλη μια μέρα στο ξενοδοχείο.
“Σήμερα κάποιοι Αφγανοί φεύγουν από το Rafaelo. Πετάνε για Αμερική. Μόλις κλείσουμε το τηλέφωνο θα πάω να τους χαιρετήσω. Προσεύχομαι ότι μια μέρα θα είμαι στη θέση τους.”
*Το όνομα έχει αλλαχθεί κατόπιν παράκλησης του συνεντευξιαζόμενου για λόγους προστασίας.
Ποδόσφαιρο στην πισίνα.
“Life in Limbo”- Φωτογραφίες: Ιλίρ Τσούκο Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 1-29 Απριλίου και διεξάγεται στον χώρο space52. Επιμέλεια έκθεσης: Adela Demetja Η έκθεση υποστηρίζεται από το Heinrich Boll Stiftung-Θεσσαλονίκη και το Αλβανικό Κέντρο Φωτογραφίας. Η επίσκεψη στον χώρο τις υπόλοιπες ημέρες πραγματοποιείται κατόπιν ραντεβού με τον χώρο.
Την Τετάρτη 15 Μαρτίου 2023 και ώρα 18:00 στο Εβραϊκό Μουσείο της Θεσσαλονίκης θα εγκαινιαστεί η φωτογραφική έκθεση του Βασίλειου Τσιώλη. Στόχος της έκθεσης είναι να προσεγγιστεί η τραυματική μνήμη της αναχώρησης των Ελλήνων Εβραίων προς τα στρατόπεδα του θανάτου μέσω του φωτογραφικού βλέμματος.
Η φωτογραφική έκθεση αποτελεί μία πρωτοβουλία της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης και του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης. Τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και του Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελλάδος. Εντάσσεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την 80ή επέτειο από την αναχώρηση του πρώτου συρμού από τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης με προορισμό το στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς-Μπίρκεναου.
Στόχος της έκθεσης είναι να προσεγγιστεί η τραυματική μνήμη της αναχώρησης των Ελλήνων Εβραίων προς τα στρατόπεδα του θανάτου μέσω του φωτογραφικού βλέμματος. Το κορυφαίο συγκρουσιακό ιστορικό γεγονός του Ολοκαυτώματος παρουσιάζεται μέσω της σύγχρονης φωτογραφικής αποτύπωσης μαρτυρικών ιστορικών τόπων. Η γενοκτονία αναπαρίσταται καλλιτεχνικά και αισθητικά μέσω της Τέχνης, για να αποδοθεί συμβολικά το έγκλημα που διαπράχθηκε στα ναζιστικά στρατόπεδα.
Photo: Βασίλειος Τσιώλης
Ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης έκθεσης είναι η χρήση της επαυξημένης πραγματικότητας. Με σύμμαχο την τεχνολογία, ο επισκέπτης λαμβάνει περισσότερες πληροφορίες πέρα από τις εικόνες που βλέπει. Οι φωτογραφίες αποκτούν φωνή, μουσική και ζωντανεύουν μπροστά μας, συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν.
«Τα πρόσωπα σκοτείνιαζαν ξαφνικά…». Με αυτή τη φράση περιγράφει η δημοσιογράφος, Μελικέ Τσαπάν, την εμπειρία της, όταν ρωτούσε τους εναπομείναντες γηραιούς Έλληνες της Ίμβρου για το τέλμα στο οποίο βρέθηκαν το 1964.
Την περασμένη Τρίτη (8/11/22), η Τουρκάλα δημοσιογράφος Μελικέ Τσαπάν εγκαινίασε την έκθεση με τίτλο «Θα ξαναβρεθούμε – Μνήμες από την Ίμβρο 1964» στο Ιωακείμειο Γυμνάσιο Θηλέων στην Κωνσταντινούπολη.
Η έκθεση έχει στόχο να καταγράψει τα δεινά και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τις μνήμες του ’64, παρουσιάζοντας την άλλη οπτική, που δεν περιλαμβάνεται στην επίσημη ιστοριογραφία της Τουρκίας σχετικά με τις τραγικές καταστάσεις που βίωσε το νησί πριν από περίπου 60 χρόνια.
Έκθεση Ίμβρος
Η έκθεση αποτελείται από μία σύνθεση οπτικο-ακουστικού υλικού, καθώς και αντικειμένων της καθημερινής ζωής που προσέφεραν Ίμβριοι, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης, που προσέφερε την κούνια του.
Στο ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε, οι κάτοικοι της Ίμβρου περιγράφουν τις εμπειρίες τους την περίοδο εκείνη, πώς έπρεπε να φύγουν από το νησί τους και τι είδους ζωή είχαν πριν αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους μετά την απόφαση της απέλασης το 1964, ενώ οι μαύροι από την υγρασία τοίχοι του ιστορικού σχολείου της Πόλης «φωτίστηκαν» ξανά με 35 φωτογραφίες από την εποχή πριν το ‘64, τις οποίες η Μελικέ Τσαπάν, βρήκε μόνη της -στην κυριολεξία- κάτω από ερείπια και χαλάσματα σπιτιών στην Ίμβρο.
Μάλιστα, όπως μας εξομολογήθηκε η Μελικέ Τσαπάν, τα πρόσωπα που απεικονίζονται στις φωτογραφίες ‘ζητούν εναγωνίως να αναγνωριστούν’ από τυχόν εναπομείναντες απογόνους τους, που γεννήθηκαν και διαμένουν πλέον στην Ελλάδα ή στα πέρατα της γης.
«Αυτή η νεαρή γυναίκα μπροστά σας είναι δημοσιογράφος μόνο 10 χρόνια. Παρεμπιπτόντως, έχω γράψει αμέτρητες ειδήσεις για τις μειονότητες και την πολιτιστική κληρονομιά που έχουν αφήσει στην Τουρκία. Πόσους διαφορετικούς ανθρώπους έχω ακούσει να μιλούν για αυτόν τον πόνο; Και αυτός δεν περιορίστηκε μόνο στο 1964. Αλλά ο πόνος του 1964 με εντυπωσίασε περισσότερο. Γιατί με όποιο μέλος της κοινωνίας και να μίλησα, οι εκφράσεις στα πρόσωπά τους άλλαζαν πάντα. Γιατί γι' αυτούς το τίμημα του 1964 ήταν πιο βαρύ από το να λεηλατηθούν, να πεθάνουν ή να σκοτωθούν: ήταν εξορία. Μερικές φορές αυτό γινόταν φανερά, όπως στην Κωνσταντινούπολη, και μερικές φορές σιωπηλά, όπως στην Ίμβρο…».
Από την πλευρά του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, στον σύντομο χαιρετισμό του, εμφανώς συγκινημένος ακούγοντας -από τουρκικά χείλη αυτή τη φορά- για τα δεινά του νησιού που τον γέννησε, συνεχάρη τη δημιουργό της έκθεσης για την πρωτοβουλία της και αναφέρθηκε στη δύσκολη εκείνη περίοδο και στην αδικία που συντελέστηκε σε βάρος των Ιμβρίων, με την εφαρμογή του “Προγράμματος διάλυσης”.
Εξέφρασε παράλληλα τη λύπη του για τις διακρίσεις που έγιναν σε βάρος των Ρωμηών κατά το παρελθόν, και διερωτήθηκε για ποιο λόγο η Θεολογική Σχολή της Χάλκης παραμένει μέχρι σήμερα κλειστή.
Η απόφαση για απέλαση περισσότερων από 10 χιλιάδων Ελλήνων με ελληνικά διαβατήρια το 1964 ήταν η αρχή μιας δύσκολης εποχής για τους Έλληνες που ζούσαν στην Ίμβρο, καθώς και στην Κωνσταντινούπολη. Η ζοφερή περίοδος που ξεκίνησε το ’55, συνεχίστηκε το ’64 και κορυφώθηκε με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το ’74.
Το παιχνίδι της σκιάς και του φωτός κυριαρχεί στα έργα που θα εκτεθούν
4 Νοεμβρίου - 16 Νοεμβρίου, 2022
Η φωτογραφική έκθεση “Night Photography” που αποτελείται από έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών παρουσιάζεται στη Blank Wall Gallery από τις 4 μέχρι τις 16 Νοεμβρίου. Οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να δουν νυχτερινές φωτογραφίες από διάφορα μέρη του κόσμου και με διαφορετικές τεχνικές.
Το παιχνίδι της σκιάς και του φωτός κυριαρχεί στα έργα που θα εκτεθούν. Η νυχτερινή φωτογραφία, ένα απαιτητικό φωτογραφικό είδος, αφού απαιτεί και γνώσεις αλλά και εξοπλισμό, πάντα γοητεύει τους θεατές, επειδή ο φωτογραφικός φακός συλλαμβάνει πολύ περισσότερες λεπτομέρειες και βλέπουν πράγματα που δε θα μπορούσαν ποτέ να παρατηρήσουν με γυμνό μάτι. Η κίνηση και τα φώτα αποκτούν μία νέα δυναμική και οπτική. Το ίδιο συμβαίνει και με την ένταση των χρωμάτων και το αποτέλεσμα που έχουν στην τελική εικόνα.
Melissa Lohr, USA, Bodie Island LighthousePrentiss Findlay, UK, Celebration
