Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Στρατιωτικών Ειδικής Κατάστασης (ΠΑ.ΣΥ.Σ.Ε.Κ.), στηρίζει το τεράστιο έργο αγάπης και προσφοράς που κάνει η ¨Κιβωτός του Κόσμου¨ για τα παιδιά, συγκεντρώνοντας ρούχα, παιχνίδια, τρόφιμα και καθαριστικά.

Η συγκέντρωση των ειδών θα γίνει στα γραφεία του Συνδέσμου (Ορλάνδου 9 – Άρτα) και τις ώρες:

• Δευτέρα (10:00 – 12:00 και 18:00 – 20:00)

• Τρίτη (10:00 – 12:00 και 18:00 – 20:00)

• Τετάρτη (10:00 – 12:00 και 18:00 – 20:00)

• Πέμπτη (10:00 – 12:00 και 18:00 – 20:00)

• Παρασκευή (10:00 – 12:00 και 18:00 – 20:00)

• Σάββατο (10:00 – 12:00)

 

Ας χαρίσουμε όλοι μαζί χαμόγελα σε αυτά τα παιδιά και ας συγκεντρώσουμε όσο πιο πολλά πράγματα μπορούμε. Ας δείξουμε όλοι μαζί ενωμένοι ότι υπάρχει ακόμη ανθρωπιά και αγάπη.

Η ΕΡΤ σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής συμβάλλει στην αντιμετώπιση της έκτακτης ανάγκης που προκλήθηκε από την πρόσφατη θεομηνία, παρέχοντας άμεση και αξιόπιστη ενημέρωση τους πολίτες των πληγεισών περιοχών και όχι μόνο.

Από το πρωί της Πέμπτης 16 Νοεμβρίου η ΕΡΤ εγκαθιστά ραδιοφωνικό στούντιο στις εγκαταστάσεις της Περιφέρειας Αττικής στην Ελευσίνα, με συνεχή ενημερωτική ροή που θα μεταδίδεται σε 24ωρη βάση από το Πρώτο Πρόγραμμα της Ραδιοφωνίας, καθώς και από την ΕΡΤ1, για όσο διαρκέσει η κατάσταση έκτακτης ανάγκης. 

Το δημοσιογραφικό και τεχνικό επιτελείο της ΕΡΤ θα εξασφαλίσει την πλήρη και έγκαιρη ενημέρωση των πολιτών για ό,τι συμβαίνει κάθε στιγμή. Επίσης, θα παρέχει χρηστικές πληροφορίες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που παρουσιάζονται, ενώ παράλληλα θα καταγράφει αιτήματα και παρατηρήσεις πολιτών, διοχετεύοντας την πληροφορία στις αρμόδιες υπηρεσίες.

ΕΡΤ: πάντα πρώτη στην επικαιρότητα, πάντα κοντά στον άνθρωπο.

«Συνεπιμέλεια» παιδιού, μια «πονεμένη» ιστορία

Κρυσταλία Πατούλη

Τι είναι η "συνεπιμέλεια" και γιατί δεν εφαρμόζεται στην Ελλάδα; Τι επιπτώσεις έχει στα παιδιά; Τι προσπάθειες γίνονται για να ληφθούν υπόψιν οι συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης;

Ο Ιωάννης Παπαρηγόπουλος, δικηγόρος, πρόεδρος του Ελληνικου Συμβουλίου Κοινής Ανατροφής - Σύλλογος Συνεπιμέλεια, αναλύει εκτενώς το θέμα στην Κρυσταλία Πατούλη και το Tvxs, αναφέροντας ότι: "Ένα στα 4 παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να χωρίζουν και χάνουν έναν από τους δύο γονείς από την καθημερινή τους ζωή. Κι όλα αυτά, γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος που ισχύει σε όλες της χώρες της Ευρώπης, από τους δικαστές".

Παράλληλα, ο Λάμπρος Κερεντζής, Ψυχολόγος - Ψυχοπαιδαγωγός, Οικογενειακός Θεραπευτής, επισημαίνει την "αναγκαιότητα και των δύο γονέων στην ανάπτυξη του παιδιού", και τέλος, ένας διαζευγμένος πατέρας καταθέτει τη μαρτυρία του, λέγοντας -μεταξύ άλλων- πως: Ο πατέρας είναι μια επιταγή, τίποτε άλλο. Κι από εκεί και πέρα, αναγκάζεται να κάνει "απομακρυσμένη διαχείριση" σαν σε ηλεκτρονικό υπολογιστή". 

Συνέντευξη με τον Ιωάννη Παπαρηγόπουλο:

Τι συμβαίνει, μέχρι σήμερα, όταν χωρίζει ένα ζευγάρι με ανήλικα παιδιά, στο θέμα της επιμέλειας;
 
Μετά το 1983 που άλλαξε ο αστικός κώδικας, ο δικαστής -σε περίπτωση διαφωνίας των γονέων, δηλαδή, διαζυγίου ή διάστασης- είναι αυτός ο οποίος ρυθμίζει την άσκηση της γονικής μέριμνας, η οποία περιλαμβάνει:

α) Τη διοίκηση της περιουσίας του παιδιού,
β) Την εκπροσώπηση του παιδιού,
γ) Την επιμέλεια της ανατροφής του.
 
Υπάρχει ένας νόμος του 1987, που λέει ότι οι γονείς είναι ίσοι σε δικαιώματα και υποχρεώσεις, κατά τη διάρκεια του γάμου, αλλά και μετά την τυχόν λύση του. Όπως υπάρχει κι άλλος ένας νόμος του 1992 που λέει ότι οι γονείς είναι από κοινού υπεύθυνοι για την ανατροφή του παιδιού τους.
 
Παρόλα αυτά, το νομολογιακό έθιμο με μία δογματική δικαιολογία, θέλει την επιμέλεια –κατά κανόνα- να την δίνουν στη μητέρα, σε περίπου 90% των περιπτώσεων. Και η επιμέλεια περιλαμβάνει όλη την ανατροφή του παιδιού, πράγμα το οποίο, όπως είπαμε προηγουμένως, θα έπρεπε να έχουν αναλάβει και οι δύο οι γονείς, από κοινού, είτε μέσα, είτε έξω από γάμο. Αυτό, γίνεται χάριν ευκολίας του δικαστηρίου, για να μη σκύβει και να δουλεύει πάνω από κάθε μία υπόθεση και να μην χρειάζεται να ρυθμίσει τη ζωή του παιδιού, κάτι το οποίο υποχρεούται να κάνει.
 
Η «δογματική δικαιολογία», που αναφέρατε, που έγκειται;
 
Σε ένα δόγμα αντιεπιστημονικό, το οποίο βασίζεται:

• Στην σαφή βιοκοινωνική υπεροχή της μητέρας στην ανατροφή του παιδιού –ο Άρειος Πάγος, τα λέει αυτά.
• Στον ισχυρό ψυχικό δεσμό που έχει αναπτυχθεί με τη μητέρα (βέβαια ξεχνάμε ότι, με την απόφαση του δικαστηρίου υπέρ μόνο αυτού του ισχυρού δεσμού, την ίδια στιγμή, πιθανά καταστρέφεται ο ισχυρός ψυχικός δεσμός που έχει αναπτυχθεί με τον πατέρα).
• Στη θεωρία της σύγκρουσης, σύμφωνα με την οποία επειδή οι δύο γονείς συγκρούονται, άρα δεν μπορούν να συμφωνήσουν, και άρα πρέπει να δώσουμε την επιμέλεια στη μητέρα. Όμως, ξεχνάμε, ότι τη σύγκρουση την προκαλεί το ίδιο το νομολογιακό έθιμο, το οποίο υπαγορεύει στη μητέρα να πάει στο δικαστήριο για να τα πάρει όλα. Γιατί δεν υπάρχει λόγος να συμφωνήσει, αφού αν δεν συμφωνήσει θα τα πάρει όλα.
• Και τέλος, με τη θεωρία της προσαρμογής. Γράφει η απόφαση: «Επειδή επί τόσα χρόνια, έχει αναλάβει την επιμέλεια η μητέρα και την ασκεί καλά, θα πρέπει να συνεχίσει να την ασκεί». Παραβλέπει όμως, ότι η κατάσταση αυτή διαμορφώθηκε μόνο με την επέμβαση του δικαστή που με μια προσωρινή διαταγή αφαίρεσε την επιμέλεια από τον πατέρα.

Το παραπάνω δόγμα, επιπλέον, είναι αντίθετο:

• με το Διεθνές Δίκαιο
• με τα ανθρώπινα δικαιώματα
• με το εσωτερικό Δίκαιο
• και είναι παράγων κακοποίησης, ψυχολογικής κακοποίησης, του πατέρα και του παιδιού.

Έχουν εκδοθεί πολλές αποφάσεις διεθνών οργάνων επ’ αυτών. Έχει εκδοθεί το ερμηνευτικό ψήφισμα 1279/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης, το οποίο συνιστά στα κράτη, να ακολουθήσουν τις οδηγίες του Συμβουλίου της Ευρώπης των 47 κρατών -και όχι μόνο της ΕΕ- που συμπεριλαμβάνει:

α) τις κοινές γονικές ευθύνες.
β) την εναλλασσόμενη κατοικία.
γ) τη χρήση σχεδίου ανατροφής των παιδιών.
δ) και τη φιλική δικαιοσύνη (γιατί εμείς έχουμε μία πάρα πολύ κακοποιητική δικαιοσύνη).
 
Την δεκαετία του ’90 όλες οι χώρες μιλούσαν συνεχώς για «Joint custody» δηλαδή, «κοινή επιμέλεια». Πράγματι, όλες οι χώρες αποφάσισαν την «Κοινή επιμέλεια» ή την «συνεπιμέλεια» όπως τη λέμε, και δεν ξαναμίλησαν γι’ αυτήν. Διότι, πλέον μιλάνε για κοινές γονικές ευθύνες, «Shared Parenting»: Δηλαδή, και οι δύο γονείς ανατρέφουν και συναποφασίζουν για το παιδί τους.
 
Επιπλέον, τη δεκαετία του 2000, με πρωτοβουλία ενός Γάλλου καθηγητή, εισήχθη το σύστημα της εναλλασσόμενης κατοικίας. Αυτό που λέγεται «Κοινή ανατροφή». Δηλαδή με τη σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης μιλάμε και για κοινή επιμέλεια και πλέον και  για «ίσο χρόνο και με τους δύο γονείς». Και ίσο χρόνο, ακόμα και εάν αυτοί δεν συμφωνούν. Διότι αν οι γονείς συμφωνούν, μπορεί π.χ. ένας ναυτικός ή μία αεροσυνοδός, να βρουν άλλη λύση για τη ζωή του παιδιού. Όταν όμως δεν συμφωνούν, ο δικαστής θα πρέπει να δώσει ίσο χρόνο και με τους δύο.
 
Είπαμε ότι, η επιμέλεια των παιδιών είναι ήδη κοινή για τους δύο γονείς, όπως και ο ίσος χρόνος. Όχι, όμως, στην Ελλάδα. Έχει γίνει σχεδόν σε όλο το δυτικό κόσμο, από χώρες τις Ευρώπης έως τη Βραζιλία ή την Αυστραλία, αλλά όχι στην Ελλάδα. Αυτό μας οδήγησε στο ψήφισμα της Επιτροπής Ισότητος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, 2079/ 2015, που αναφέραμε παραπάνω. Οι αλλαγές στις κρατικές πολιτικές οδηγήθηκαν από μία επιστημονική έκρηξη που μας έφερε στο σημείο που πλέον ξέρουμε τη σημασία του ίσου χρόνου και με τους δύο γονείς, όχι μόνο για τα μεγάλα σε ηλικία, αλλά και για τα πάρα πολύ μικρά παιδιά.
 
Διότι από επιστημονικές μελέτες, παγκοσμίου αναγνώρισης, ξέρουμε ότι η κοινή ανατροφή, δηλαδή η κοινή επιμέλεια ίσου χρόνου και για τους δύο γονείς, εφαρμόστηκε στην πράξη σε όλες αυτές τις χώρες, όπου μεγάλης έκτασης μελέτες δείξανε ότι τα αποτελέσματα τα οποία εξάγει αυτό το σύστημα συνεπιμέλειας, είναι σχεδόν σα να μένει το παιδί στο ίδιο σπίτι μαζί και με τους δύο γονείς του. Αντιθέτως στην Ελλάδα, που δεν ισχύει η συνεπιμέλεια ίσου χρόνου, τα αποτελέσματα είναι πολύ άσχημα.
 
Τι μας λέει αυτό το ψήφισμα; Πώς «ενόψει όλων των σύγχρονων επιστημονικών μελετών» και του Διεθνούς Δικαίου, το Συμβούλιο της Ευρώπης συνιστά στα κράτη-μέλη τις εξής πρακτικές:
 
1. Τις κοινές γονικές ευθύνες, δηλαδή και γονική επιμέλεια και επιμέλεια. Δε μιλάει για γονείς μέσα σε γάμο, μιλάει για γονείς, ανεξαρτήτως αν είναι παντρεμένοι ή όχι. Δηλαδή, για όλους τους γονείς, κοινές γονικές ευθύνες. 
 
2. Την εναλλασσόμενη κατοικία, δηλαδή τον ίσο χρόνο και για τους δύο γονείς σε ότι αφορά στα παιδιά τους.
 
3. Την φιλική δικαιοσύνη, μέσω της δικαστικής μεσολάβησης και όχι με την αντιδικία. Ενώ, εδώ στην Ελλάδα, πρέπει να αντιδικήσει ο πατέρας με το παιδί του. Νομικά, ο ένας επιτίθεται στον άλλον. Είναι μία ντροπή για τον πολιτισμό μας! Τι λέει η δικονομία μας; Για παράδειγμα, σε μία δίκη για επιμέλεια ή διατροφή, έχουμε το παιδί που εκπροσωπείται από τη μητέρα του ν’ αντιδικεί με τον πατέρα του. Έχουμε έναν που επιτίθεται και έναν που αμύνεται. Το παιδί και τον πατέρα. Και στο τέλος οι αποφάσεις έχουν νικημένο διάδικο ή το παιδί, ή τον πατέρα, γι’ αυτό και του επιβάλλονται δικαστικά έξοδα. Αυτό το πράγμα, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Όπως και με τα συναινετικά διαζύγια, πρέπει να μην είναι ο Α εναντίον του Β, αλλά ο Α και ο Β, που πηγαίνουν και οι δύο μαζί να ρυθμίσουν τα θέματά τους. Φαίνεται ασήμαντο, αλλά είναι η βάση όλων. Ξαναλέω, είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας! Συνιστά, λοιπόν, το ψήφισμα, «φιλική δικαιοσύνη». Όχι μέσα στα δικαστήρια. Σε αίθουσες έξω από τα δικαστήρια, να λύνονται οι υποθέσεις, με δικαστική μεσολάβηση ή με διαμεσολάβηση.
 
4. Την χρήση ψυχοκοινωνικών υπηρεσιών. Να υπάρχουν, δηλαδή, ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες, οι οποίες θα αναλαμβάνουν να βοηθούν στη διαχείριση των θεμάτων τους, και τους γονείς και τα παιδιά, γιατί ο δικαστής δεν ξέρει για όλα αυτά, δηλαδή όλες αυτές τις ψυχολογικές παραμέτρους, και δεν είναι και η δουλειά του να γνωρίζει. Στην Ελλάδα, όμως, δεν υπάρχει η παραμικρή δικαστική ψυχοκοινωνική υπηρεσία! Και η πρόβλεψη για να συσταθεί, που είχε γίνει το 1997, καταργήθηκε το 2016. Δηλαδή, το 1997, έγινε μια τέτοια πρόβλεψη από το νόμο που έλεγε ότι κάθε υπόθεση, υποχρεωτικά, πρώτα να την αναλαμβάνουν κοινωνικοί λειτουργοί και ψυχολόγοι και μετά να εισάγεται στο δικαστήριο, ποτέ όμως δεν εφαρμόστηκε, ενώ το 2016 καταργήθηκε ακόμα και η πρόβλεψη τού να γίνεται κάτι τέτοιο. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; Δηλαδή να συσταθούν ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες, οι οποίες θα βοηθούν σε αυτές τις υποθέσεις;  Δεν γίνεται να μην υπάρχει βοήθεια ψυχοκοινωνικών υπηρεσιών σε κάθε υπόθεση. Χρειάζεται, δηλαδή, να υπάρχουν ειδικοί, κοινωνικοί λειτουργοί, παιδοψυχολόγοι, ψυχολόγοι και ψυχίατροι, οι οποίοι θα πληρώνονται από τον ιδιώτη, αλλά θα έχουν οργανωθεί σε σώμα, όπως γίνεται π.χ. με τους  συμβολαιογράφους. Να οριστεί λοιπόν ένα σώμα ψυχοκοινωνικών ειδικών, οι οποίοι να υπάγονται στο δικαστήριο, να προστατεύονται με την αγωγή κακοδικίας (διότι σήμερα κανείς δεν γράφει εκθέσεις για δικαστήρια, γιατί φοβάται τις μηνύσεις). Επιπλέον, να υπάρχει διαφάνεια σε όλη τη διαδικασία, όπως και ένα ενιαίο πρωτόκολλο σε όλη τη χώρα, και όλα αυτά να συντονίζονται και να καταχωρούνται για κάθε υπόθεση, μέσα στο δικαστήριο και όχι σε κάποιους μυστικούς φακέλους. Γιατί σήμερα το δικαστήριο δεν ξέρει τις κινήσεις που έχουν κάνουν οι γονείς, για παράδειγμα, σε ποιόν φορέα πήγαν και για να ζητήσουν κάποια γνωμάτευση. Και μπορεί να πάνε σε πολλούς φορείς μόνο για να εμφανίσουν τελικά την γνωμάτευση που νομίζουν ότι τους βολεύει, και κάποια άλλη γνωμάτευση που νομίζουν ότι δεν τους βολεύει να την εξαφανίσουν. Ή να πηγαίνουν σε κάποιον φορέα μόνο μία φορά, π.χ. για συμβουλευτική, και να μην ξαναπατάνε, διότι θέλουν να κρύψουν και όχι να φανερώσουν τα προβλήματα. Και όλα αυτά να γίνονται με πολύ χειριστικό τρόπο, πολλές φορές εις βάρος της προστασίας του παιδιού και της απονομής της δικαιοσύνης. Επιπλέον, το ίδιο ψήφισμα, προβλέπει κι άλλα ζητήματα τεχνικής φύσης. Τ κυριότερο από αυτά, είναι ότι συνιστά:
 
5. Σε όλα τα κράτη μέλη, τις καλές πρακτικές που ήδη υπάρχουν σε άλλες χώρες. Αυτά, δηλαδή, που λέμε, δεν είναι υποθετικά. Εφαρμόζονται δίπλα μας, και η κοινή επιμέλεια, και ο ίσος χρόνος και με τους δύο γονείς, και οι ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες.
 
6. Το parenting plan. Τη χρήση, δηλαδή, σχεδίων ανατροφής των παιδιών. Δίνουν στους γονείς ένα ερωτηματολόγιο, και ζητάνε να τους συμπληρώσουν όλα τα ερωτήματα για το πώς θέλουν να μεγαλώσουν το παιδί τους. Για παράδειγμα, υπάρχει το ερώτημα «Σε ποια πόλη θέλετε να μείνει;» ή «Σε ποιο σχολείο θα πηγαίνει;»  ή «Τι εξωσχολικές δραστηριότητες θέλετε να έχει;». Όταν λοιπόν, οι γονείς φέρνουν αυτό το ερωτηματολόγιο συμπληρωμένο στο δικαστήριο, στο 70% των υποθέσεων, οι γονείς συμφωνούν. Έτσι, σταματάνε οι περισσότερες αντιδικίες, ακόμα κι αν οι γονείς δεν μιλάνε μεταξύ τους. Λειτουργεί, γιατί γίνεται εγγράφως.  Και στο 20% με 30%  που δεν θα συμφωνήσουν οι γονείς, τότε μόνο θα αναλάβει το δικαστήριο να βρει τις λύσεις.
 
Τι προσπάθεια γίνεται σήμερα, να εφαρμοστούν όλα αυτά και στην Ελλάδα;
 
Η Ελλάδα έχει αναλάβει διεθνείς υποχρεώσεις, για την συνεπιμέλεια, τις οποίες δεν πραγματοποιεί. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα νόμο ο οποίος θα κάμψει την άρνηση του κάθε δικαστή να εφαρμόσει το νόμο που ισχύει για όλη την ΕΕ και όχι μόνο. Για παράδειγμα, ο νόμος του 1987, όπως είπαμε, αναφέρει την συνεπιμέλεια, δηλαδή τα ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις και στους δύο γονείς μέσα στο γάμο ή μετά τυχόν λύση του. Γιατί ο κάθε δικαστής δεν τα εφαρμόζει στην Ελλάδα; Διότι παραβαίνει το νόμο! Πάει ενάντια στη Βουλή των Ελλήνων. Διότι στην Ελλάδα, δεν είναι η κυβέρνηση που ελέγχει τη δικαστική εξουσία, αλλά το ανάποδο. Αυτό που συμβαίνει, είναι ένα έλλειμμα δημοκρατίας. Οι νόμοι υπάρχουν και δεν τους εφαρμόζουν τα Δικαστήρια. Χρειάζεται λοιπόν ένας νόμος να αναγκάσει τον δικαστή να εφαρμόσει το νόμο.
 
Στις 3 Νοεμβρίου 2017, έγινε μία συνάντηση με τον αρμόδιο Υπουργό κ. Κοντονή, προκειμένου να ζητήσουμε να κατατεθεί ένα νομοσχέδιο, που συνέταξε σύσσωμος ο επιστημονικός κόσμος της χώρας και συμφωνούν όλα τα δημοκρατικά πολιτικά κόμματα. Άλλωστε ως τροπολογία το είχαν καταθέσει βουλευτές τριών κομμάτων στη βουλή αλλά δεν κατέβηκε για ψήφιση. Κατά τη γνώμη μας σε αυτό το αίτημα, αντιδρούν μόνο οι δικαστές και οι νομικοί γύρω από αυτόν τον χώρο. Στη συνάντηση αυτή προτάθηκε το ελάχιστο που μπορεί να γίνει για να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές. Όχι δηλαδή όλες οι αναγκαίες, αλλά οι πρώτες και κύριες. Τώρα, αναμένουμε να δούμε αν και τι αποφάσεις θα παρθούν. Επίσης, εξεδόθησαν πρόσφατα δύο αποφάσεις, από μια νέα γενιά δικαστών που μη μπορώντας να ξεφύγουν από τον εναγκαλισμό του Αρείου Πάγου, δέχθηκαν την συνεπιμέλεια με κάποιο τρόπο. Αυτό αν και δεν είναι ολοκληρωμένη λύση, είναι ανατροπή, όμως.
 
Για ποιο λόγο είναι ενάντια οι δικαστές;
 
Αν δείτε τις αποφάσεις, είναι πανομοιότυπες η μία με την άλλη. Αλλάζει μόνο λίγο η αρχή και λίγο το τέλος. Μέσα σε λίγη ώρα ξεπετάνε δεκάδες αποφάσεις. Αρνούνται να εμβαθύνουν σε κάθε υπόθεση, και δεν είναι δικαιολογημένα και σε θέση να το κάνουν. Και το κακό είναι, ότι ξεκινάνε από ένα εσφαλμένο κακοποιητικό τεκμήριο το οποίο λέει ότι την επιμέλεια του παιδιού πρέπει να αναλάβει η μητέρα, ενώ αν το τεκμήριο έλεγε ότι αν δεν συμφωνούν οι γονείς, το παιδί θα το αναλαμβάνουν και οι δύο γονείς, θα είχαν κλείσει οι υποθέσεις έξω από τα δικαστήρια και θα έκαναν ακόμα λιγότερη δουλειά. Απλώς τα δικαστήρια θα επικύρωναν τα πρακτικά που θα υπέγραφαν οι γονείς. Λέει, ο νόμος, οι δύο γονείς, είναι ίσοι σε δικαιώματα και υποχρεώσεις, κατά τη διάρκεια και μετά την τυχόν λύση του γάμου. Πόσο πιο καθαρά να το πει ο νόμος; Επίσης, λέει ο νόμος της κύρωσης της  διεθνούς σύμβασης των δικαιωμάτων του παιδιού το 1992: Και οι δύο γονείς είναι από κοινού υπεύθυνοι για την ανατροφή του παιδιού. Και όμως, στην Ελλάδα, δεν εφαρμόζουν το νόμο. Γιατί το κάνουν; Το κακό είναι ότι κι αυτό που κάνουν είναι πολύ πιο δύσκολο, απ’ ότι αν έκαναν αυτό που περιγράφουμε και συστήνει το Συμβούλιο της Ευρώπης.
 
Είπατε ότι υπήρξαν, παρόλα αυτά, δύο αποφάσεις συνεπιμέλειας, που έκαναν την ανατροπή;

Ναι, και η δεύτερη απόφαση, τον Οκτώβριο 2017, έλεγε: «επιμέλεια ένα μήνα στη μητέρα, και επιμέλεια τον άλλο μήνα στον πατέρα». Δεν φύγαμε, δηλαδή, από την αποκλειστική επιμέλεια αλλά την απονέμουμε εναλλάξ. Ο δικαστής, υποτάχθηκε στο νομολογιακό έθιμο, αλλά επιπλέον, είπε: Θέλετε συνεπιμέλεια; Ωραία. Ένα μήνα ο ένας, ένα μήνα ο άλλος. Όποιος γονιός δεν έχει τον ένα μήνα επιμέλεια, θα έχει επικοινωνία, με ίσους μάλιστα όρους, δηλαδή ακριβώς ότι θα έχει αυτός τον επόμενο μήνα. Ο δικαστής έπαιξε με τους όρους τους συστήματος, αλλά έκανε την ανατροπή.
 
Πάλι δεν έγινε αυτό που θα έπρεπε να γίνει, δηλαδή;
 
Όχι, διότι θεωρητικά μπορεί κάποιος γονιός να λειτουργήσει κακοποιητικά και να προκαλέσει καταστάσεις που δεν μπορεί να λύσει η συγκεκριμένη επιλογή. Π.χ. να το γράψει ο ένας γονιός σε ένα σχολείο τον ένα μήνα, και να το γράφει σε άλλο σχολείο ο άλλος τον άλλο μήνα. Το παραδοσιακό μοντέλο, δε, θέλει το δικαίωμα επικοινωνίας που δίνουν συνήθως οι δικαστές στην Ελλάδα, ειδικά για τον πατέρα, να βλέπει τα παιδιά του, με δύο διανυκτερεύσεις κάθε μήνα και μία με δυο φορές την εβδομάδα για μερικές ώρες. Για σκεφτείτε, τι σχέση μπορεί να χτίσει κάποιος με το παιδί του, όταν έχει μόνο αυτές τις ώρες κάθε μήνα για να συνδεθεί μαζί του; Πώς μπορεί να διατηρηθεί η επαφή πατέρα – παιδιού, όταν μάλιστα ο δικαστής αποσπά τον πατέρα από τη ζωή του παιδιού του;
 
Οπότε είμαστε σε αναμονή για το τι θα γίνει;
 
Χρειάζεται ενημέρωση, διότι ζούμε σε έναν κοινωνικό μεσαίωνα σ’ αυτά τα θέματα. Η κοινωνία είναι μπροστά, αλλά οι δικαστές λόγω έλλειψης ενημέρωσης φέρνουν εμπόδια στην εξέλιξή της, και εις βάρος των παιδιών. Ένα στα 4 παιδιά, βλέπει τους γονείς του να χωρίζουν. Καταλαβαίνετε τον όγκο του προβλήματος. Κάθε δεκαετία υπάρχουν 210.000 διαζύγια, όπου από αυτές τις περιπτώσεις οι 70.000 είναι αντιδικίες, και οι άλλες λύνονται συναινετικά. Στην πραγματικότητα όμως είναι πάρα πολύ μεγαλύτερος ο αριθμός των αντιδικιών, γιατί είναι πολλά διαζύγια που ξεκινούν συναινετικά και εξελίσσονται σε αντιδικία, ή υποκρύπτουν μία αντιδικία. Επιπλέον, 8% των περιπτώσεων που αφορούν την επιμέλεια, είναι για παιδιά εκτός γάμου, όπου ο πατέρας αποκλείεται δια βίου από το μεγάλωμα του παιδιού του. Επίσης, ας σκεφτούμε, είχε πει ο υπουργός υγείας, ότι το 30% των ελλήνων έχει προβλήματα ψυχικής υγείας. Οπότε στατιστικά, στις 210 χιλιάδες, οι 70.000 που αντιδικούν, αριθμητικά συμπίπτουν με όσους μπορεί να έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας. Δηλαδή η αντιδικία πιθανόν να συνδέεται με την ψυχική νόσο.

Υπάρχει και ένα άλλο πολύ σοβαρό θέμα, με τις αποφάσεις των δικαστηρίων που δεν εκτελούνται. Βγαίνει π.χ. μια απόφαση επικοινωνίας του πατέρα με το παιδί, και αν θέλει η μητέρα την εφαρμόζει. Αν δεν θέλει δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εφαρμοστεί. Για παράδειγμα, να βλέπει το παιδί ο πατέρας κάθε Τετάρτη για δύο ώρες. Μόνο στην Αττική την προηγούμενη χρονιά είχαμε 4.500 κλήσεις στην Αστυνομία, για παραβιάσεις εφαρμογής της επικοινωνίας. Όπως υπάρχουν και πάρα πολλές δίκες, ποινικά αδικήματα, για περιπτώσεις αποξένωσης, όπου δεν βλέπει για χρόνια ο πατέρας το παιδί, γιατί η μητέρα δεν τον αφήνει. Αυτά είναι, τα επακόλουθα του νομολογιακού εθίμου που ακολουθείται από τους δικαστές στην Ελλάδα, που περιγράψαμε. Και έχουμε και περιπτώσεις “learned helpess”, δηλαδή γονιών που τα παράτησαν. Διότι παρατάει ο πατέρας τη μάχη, σταματά να προσπαθεί, γιατί ξέρει πως ότι και να κάνει, δεν θα καταφέρει τίποτα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι πολλοί άνθρωποι στην χώρα μας είναι που τους αφορούν όλα αυτά. Σκεφτείτε, μόνο ότι τα ποσοστά διαζυγίων είναι στο 20 με 25% κάθε χρονιά. Περίπου ένας και παραπάνω γάμος, στους τέσσερις, διαλύεται. Ένα στα 4 παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να χωρίζουν και χάνουν έναν από τους δύο γονείς τους από την καθημερινή τους ζωή. Και όλα αυτά, γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος που ισχύει σε όλες της χώρες της Ευρώπης, από τους δικαστές.-

 Η αναγκαιότητα και των δύο γονέων στην ανάπτυξη του παιδιού
 
Ο Λάμπρος Κερεντζής, Ψυχολόγος - Ψυχοπαιδαγωγός, Οικογενειακός Θεραπευτής, αναφέρει: «Το σύστημα της μονογονεϊκής επιμέλειας των χωρισμένων νοικοκυριών τόσο σε νομικό όσο σε κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο δημιουργεί μια κατάσταση τραγική. Η αντιπαλότητα των πρώην συζύγων, όχι μόνο ενισχύεται από το νόμο, ο οποίος πριμοδοτεί τον έναν (μητέρα) ενάντια στον άλλον (πατέρα) εφ’ όσον εκ προοιμίου τον θεωρεί υποδεέστερο σαν παρουσία, αλλά καταστεί το παιδί υποχείριό του, μειώνοντας την σημαντικότητα του καθώς και την σημαντικότητα της παρουσίας των γονιών του δίπλα του.

Η αναγκαιότητα της παρουσίας των δύο γονιών στην ανάπτυξη του παιδιού είναι πλέον αναμφισβήτητη. Το παλιό κοινωνικό στερεότυπο που απαιτούσε και πρόβαλε την μητέρα σαν το βασικό παράγοντα ανάπτυξης του παιδιού δεν θεωρείται σήμερα ικανό να αιτιολογήσει αυτή την ανάπτυξη, χωρίς την συνυπευθυνότητα του πατέρα. Στην οικογενειακή πραγματικότητα λοιπόν, αυτό που το παιδί βιώνει συναισθηματικά μέσα στην οικογένεια του, δεν περιορίζεται μόνο στην σχέση με την μητέρα του, αλλά και με τον πατέρα του καθώς, και με τα άλλα πρόσωπα που το περιβάλλουν, σ ένα δευτερεύοντα χρόνο.

Η επέμβαση του πατέρα στην ανάπτυξή του παιδιού γίνεται κιόλας από την βρεφική ηλικία και αυτό που εισπράττει είναι η παρουσία του συνυφασμένη με αυτή της μητέρας. Για το παιδί, λοιπόν, η παρουσία του πατέρα είναι εξ’ ίσου σημαντική με της μητέρας, όπως και η σχέση που δημιουργεί πραγματικά, ή φανταστικά μαζί του. Το παιδί κατασκευάζει την πραγματικότητα, και μέσα σε αυτή την κατασκευή ο πατέρας αποτελεί ένα θεμέλιο με τον ίδιο τρόπο που αποτελεί η μητέρα.

Το παιδί βλέπει την μητέρα πάντα σε σχέση με τον πατέρα ή τον πατέρα σε σχέση με την μητέρα σαν μια δυάδα η οποία θεωρείται ένα, «μαζί» και αυτό το μαζί το κάνει να αισθάνεται ότι ανήκει σε μια ομάδα που είναι η οικογένεια. Η αίσθηση λοιπόν του ανήκειν καθορίζεται από την μορφή σύνδεσης και λειτουργίας της οικογένειας (ακόμα και μετά τη διάλυσή της με το διαζύγιο) και βοηθάει στην κατασκευή της Ταυτότητας του. Κομμάτια λοιπόν της ταυτότητας του είναι οι δύο γονείς όχι απομονωμένοι, αλλά μαζί.

Πρέπει να γνωρίζουμε βέβαια ότι αυτή η έννοια του μαζί για το παιδί είναι διαφορετική από αυτή των γονιών. Δηλαδή, ξέχωρα αν οι γονείς είναι μαζί ή όχι, ο τρόπος που λειτουργούν μεταξύ τους μπορεί να ενισχύσει ή να μειώσει αυτή την έννοια σαν στοιχείο της ταυτότητας του. Δηλαδή αν δυο γονείς δεν έχουν χωρίσει αλλά βρίσκονται σε συνεχή αντιπαλότητα μεταξύ τους η έννοια του μαζί διαταράσσει το παιδί και δεν λειτουργεί εποικοδομητικά. Αντίθετα οι γονείς οι οποίοι έχουν χωρίσει αλλά διατηρούν μια «πολιτισμένη» σχέση, η έννοια του μαζί σαν στοιχείο, όπως είπαμε, της ταυτότητας του παιδιού λειτουργεί και το βοηθά ακόμα και όταν δεν είναι μαζί.

Κάτω από αυτό το πρίσμα ένα νομοσχέδιο για την συν- επιμέλεια των γονιών, έχω την εντύπωση ότι βοηθάει να δυναμώσει αυτό το «μαζί» των γονιών ακόμα και αν είναι χώρια. Τους «αναγκάζει» να αποδεχτούν ο ένας τον άλλον σ’ ένα καινούργιο χωρόχρονο, αυτόν της ανάγκης του παιδιού τους, κάτι που ίσως δεν το είχαν πετύχει όταν ήταν πραγματικά μαζί. Και το σπουδαιότερο ξεφεύγουμε από τα παλιά στερεότυπα και προσδίδουμε στην σχέση πατέρα-μητέρας την θέση και την σημαντικότητα που εκφράζει μέσα από το μαζί η χώρια.»
 
Μαρτυρία: Ο πατέρας στην Ελλάδα είναι μια επιταγή, τίποτε άλλο:
 
Κ.Π. (διαζευγμένος με δύο παιδιά): «Νομίζω πως δεν υπάρχει στην Ελλάδα, οικογενειακό δίκαιο. Δηλαδή, πας στο δικαστήριο και λύνουνε όλα τα θέματα σαν μια οικονομική διαφορά. Οι επικοινωνίες με τα παιδιά, κάθε Τετάρτη και δεύτερο Σαββατοκύριακο. Τρομερά πράγματα… Όλα είναι κομμένα και ραμμένα υπέρ των μητέρων. Ο πατέρας είναι μια επιταγή, τίποτε άλλο. Την επιμέλεια την παίρνει η μητέρα, ότι και να είναι. Θα έπρεπε να υπάρχει μέριμνα και για τη μητέρα και για τον πατέρα. Διότι, για να είναι καλά τα παιδιά, πρέπει να είναι καλά οι γονείς τους. Επιπλέον, όταν ένας πατέρας είναι εξαθλιωμένος οικονομικά, πως μπορεί να πηγαίνει να βλέπει τα παιδιά του και να είναι… άθλιος; Χωρίς δόντια, με άθλια ρούχα, κλπ..; Παλιότερα, θα μπορούσε π.χ. να κάνει δύο και τρεις δουλειές. Τώρα όμως που έχουν αλλάξει οι συνθήκες, δεν βγαίνει… Κι αυτό είναι αβάσταχτο.

Νομοθετούν ξεκάθαρα υπέρ των γυναικών. Και το να μπεις σε μια τέτοια διαδικασία διατροφής, επιμέλειας, κλπ.. δεν ελέγχεται από πουθενά. Δηλαδή, ορίζει το δικαστήριο μια διατροφή για τον πατέρα, και στη μητέρα δίνει την επιμέλεια και τη μέριμνα. Αν τις ασκεί καλά ή όχι, αυτή την επιμέλεια και αυτή τη μέριμνα, δεν ελέγχεται από πουθενά. Ότι θέλει κάνει. Κι ο πατέρας από εκεί και πέρα, αναγκάζεται να κάνει "απομακρυσμένη διαχείριση" σαν σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση»


Αναδημοσίευση από tvxs

Μήπως ανήκετε στις μαμάδες που τρέμουν ότι το παιδί τους θα γυρίσει από το σχολείο μέσα στα χώματα και τα μικρόβια που έχει μεταφέρει από το σχολείο και σπεύδετε να το αποστειρώσετε;
Αν ναι, ήρθε ο καιρός να αναθεωρήσετε!

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ακριβώς όπως ο εγκέφαλος του μωρού χρειάζεται διέγερση, αλληλεπίδραση και έκθεση σε πολλές πληροφορίες ώστε να αναπτυχθεί σωστά, έτσι και το ανοσοποιητικό σύστημα ενδυναμώνεται από την έκθεση σε συνηθισμένα μικρόβια, καθώς με αυτόν τον τρόπο μαθαίνει, προσαρμόζεται και αυτορρυθμίζεται.

Δεν έχει διαπιστωθεί ποια ακριβώς μικρόβια προσφέρουν αυτό το όφελος, αλλά οι  έρευνες μας παρέχουν κάποια νέα στοιχεία. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι παιδιά που είχαν εκτεθεί περισσότερο σε περιττώματα ζώων και εμφανίσανε περισσότερες φορές διάρροια μέχρι την ηλικία των δύο ετών, είχαν μικρότερες πιθανότητες εμφάνισης φλεγμονών μεγαλώνοντας, σύμφωνα με έρευνα του Laboratory for Human Biology Research, Northwestern University. Η φλεγμονή συνδέεται με πολλές χρόνιες ασθένειες, όπως είναι οι καρδιακές παθήσεις, ο διαβήτης και το Alzheimer.

Το συμπέρασμα από την παραπάνω έρευνα ήταν ότι ίσως εκτός από τις αλλεργίες, το άσθμα και τις αυτοάνοσες ασθένειες, η έκθεση των παιδιών σε μικρόβια ίσως προστατεύει και από την ανάπτυξη φλεγμονών και εκφυλιστικών ασθενειών κατά την ενήλικη ζωή.

Τα μικρόβια «θεραπεύουν» το άσθμα
Μία ακόμη όμως νέα έρευνα έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω όσον αφορά στην σχέση που έχουν τα μικρόβια με το άσθμα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, εκθέτοντας τα νεογέννητα μωρά σε μικρόβια, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να μην εμφανίσουν άσθμα καθώς μεγαλώνουν. Τα νέα ευρήματα ενισχύουν τη θεωρία για την σύγχρονη εμμονή που υπάρχει με την καθαριότητα και την υγιεινή, η οποία έχει οδηγήσει σε μία έκρηξη αλλεργιών και προβλημάτων υγείας.

Αρκετοί επιστήμονες πιστεύουν ότι η σύγχρονη κοινωνία με τη μανία που έχει για την υγιεινή και την εύκολη πρόσβαση σε αντιβιοτικά, κάνει τα παιδιά υπερευαίσθητα και ευάλωτα σε αβλαβή αλλεργιογόνα.

Η πιο πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Nature Medicine», μπορεί να οδηγήσει σε βακτηριακές θεραπείες στις οποίες σκόπιμα τα μικρόβια «τροφοδοτούνται» σε βρέφη. 

Οι επιστήμονες κατά τα πειράματά τους, διαπίστωσαν ότι όταν τα νεογέννητα ποντίκια εκτέθηκαν σε αλλεργιογόνα, αυτά στην συνέχεια μπορούσαν να αποκρούσουν το άσθμα. «Ένα ζωτικής σημασίας βήμα θα είναι να μεταφραστούν αυτά τα ευρήματα σε ανθρώπινα βρέφη.

Περισσότεροι από 5 εκατομμύρια άνθρωποι στη Βρετανία υποβάλλονται σε θεραπεία για το άσθμα, συμπεριλαμβανομένων 1,1 εκατομμύριο παιδιά. Περίπου 1.250 Βρετανοί πεθαίνουν κάθε χρόνο από το άσθμα και το υψηλό θνησιμότητας είναι το τρίτο υψηλότερο στην Ευρώπη, μετά την Εσθονία και την Ισπανία», ανέφερε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής της έρευνας, του Πανεπιστημίου Λωζάνης της Ελβετίας, Δρ. Μπένζαμιν Μαρσλαντ. Μία μεγάλη μερίδα ειδικών υποστηρίζει ότι η έκθεση των βρεφών σε μικρόβια, ίσως τους προσφέρει προστασία από την εμφάνιση αλλεργιών και άσθματος αργότερα στη ζωή τους. Έρευνες δείχνουν ότι όταν η έκθεση σε παράσιτα, βακτήρια και ιούς κατά την παιδική ηλικία είναι περιορισμένη, τα παιδιά κινδυνεύουν περισσότερο όταν ενηλικιωθούν να εμφανίσουν αλλεργίες, άσθμα και άλλες αυτοάνοσες ασθένειες.

Τελικά είναι βλαβερά ή όχι τα μικρόβια για την υγεία μας;
Ειδικοί υποστηρίζουν ότι τα περισσότερα μικρόβια που υπάρχουν στο περιβάλλον μας ή ζουν στο σώμα μας, όχι μόνο δεν είναι βλαβερά, αλλά ζουν κοντά μας για χιλιετίες. Καθώς η ανθρώπινη συμπεριφορά έχει αλλάξει κατά τον περασμένο μισό αιώνα, πολλά μικρόβια, όπως κάποια που ζουν φυσιολογικά στο πεπτικό μας σύστημα, εξαφανίζονται. Τα μικρόβια αυτά έχουν σημαντικές φυσιολογικές λειτουργίες αλλά λόγω του μοντέρνου τρόπου ζωής τείνουν να εξαφανιστούν, με την εξαφάνιση αυτή να έχει καλές αλλά και κακές συνέπειες.

Τελικά οι γονείς τι πρέπει να κάνουν;
Όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή, και εδώ χρειάζεται να βρούμε τη σωστή ισορροπία. Όπως η χρήση αντιβιοτικών πρέπει να γίνεται με προσοχή, ώστε να μπορεί το ανοσοποιητικό σύστημα να μάθει να καταπολεμά μόνο του τις ασθένειες, το ίδιο ισχύει και για τα απολυμαντικά. Δεν χρειάζεται να έχουμε το παιδί μας σε μία γυάλα προστασίας μακριά από τα μικρόβια. Μπορούμε να το αφήνουμε να παίξει λίγο πιο ελεύθερα στο χώμα, φροντίζοντας βέβαια πάντα για τους βασικούς κανόνες υγιεινής.






πηγή imommy.gr

Παγκόσμιοι δευτεραθλητές όσον αφορά το κάπνισμα και πρωταθλητές στη συνταγογράφηση και κατανάλωση αντιβιοτικών είναι οι Έλληνες, σύμφωνα με τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης του Ο.Ο.Σ.Α που αφορά στην Υγεία.

Ξεκινώντας από τα αντιβιοτικά, γι' αυτά που συνταγογραφούνται - υπάρχουν κι αυτά που δεν συνταγογραφούνται- είμαστε οι πρώτοι στην κατανάλωση τους διεθνώς. Σύμφωνα με τα νεωτέρα στοιχεία που δημοσιεύονται στην έκθεση για το 2017, πάνω άπο 35 συνταγές ανα 1.000 άτομα του πληθυσμού στη χώρα μας παίρνει αντιβιοτικά με συνταγή γιατρού. Ενώ ο μέσος όρος συνταγογράφησης αντιβιοτικών στις χώρες του Ο.Ο.Σ.Α είναι 20.6 ανα 1.000 άτομα, στην Ελλάδα ο αριθμός αυτός είναι 36.1 ανά 1.000 άτομα. Η Γαλλία ακολουθεί στη δεύτερη θέση, με αναλογία 29.9 άτομα ανά 1.000. Τελευταίοι στην κατανάλωση αντιβιοτικών είναι οι Ολλανδοί, καθώς μόλις 10 στους 1.000 λαμβάνουν αντιβιοτικά.

Από την ίδια έκθεση προκύπτει ότι το 20% των γυναικών και σχεδόν το 35% των ανδρών, εξακολουθούν να καπνίζουν σε καθημερινή βάση στη χώρα μας, η οποία με ποσοστό 27,3% μαζί με την Τουρκία, είναι η δεύτερη χώρα μετά την Ινδονησία- ανάμεσα σε 43 χώρες όπου υπάρχουν στοιχεία- στην καθημερινή κατανάλωση καπνού, όταν ο μέσος όρος των χωρών του Ο.Ο.Σ.Α είναι 18,4%. Μετά την Ελλάδα και την Τουρκία, οι περισσότεροι καπνιστές καταγράφονται στην Ουγγαρία, την Κίνα και την Αυστρία, ενώ οι λιγότεροι στην Ιρλανδία, το Μεξικό και τη Βραζιλία, με ποσοστά καθημερινών καπνιστών που δεν ξεπερνούν το 8%.

Όσον αφορά το προσδόκιμο επιβίωσης στη χώρα μας, αυτό βρίσκεται σε σχετικά καλά επίπεδα. Για τους άνδρες είναι τα 78.5 έτη με μέσο όρο του Ο.Ο.Σ.Α τα 77.9 έτη και για τις γυναίκες είναι τα 83.7 έτη , με μέσο όρο τα 83.1 έτη. Οι άνδρες ζουν περισσότερο στην Ιρλανδία , 81.2 χρόνια και λιγότερο στη Λετονία , 69.7 χρόνια, ενώ η πιο μακρόβιες γυναίκες ζουν κατά μέσο όρο 87.1 έτη στην Ιαπωνία και οι λιγότερο μακρόβιες 77.7 έτη στο Μεξικό.

Η ασφαλιστική κάλυψη των Ελλήνων είναι η χαμηλότερη από τις χώρες του Ο.Ο.Σ.Α . Ασφαλιστική κάλυψη έχει το 86% του πληθυσμού, όταν ο μέσος όρων των χωρών του Ο.Ο.Σ.Α έχει ασφαλιστική κάλυψη σε ποσοστό που αγγίζει το 98%. H χώρα με καθολική ασφαλιστική κάλυψη 100% , είναι η Βρετανία.

Οι Έλληνες πληρώνουν αρκετά χρήματα , ποσοστό 4.4% από τον οικογενειακό τους προϋπολογισμό για ιατρικές δαπάνες, όταν ο μέσος όρος του Ο.Ο.Σ.Α είναι 3%. Τα λιγότερα χρήματα από την τσέπη τους για δαπάνες υγείας πληρώνουν όσοι ζουν στο Λουξεμβούργο, μόλις 1,4% και τα περισσότερα οι Ελβετοί, ποσοστό 5,3% του οικογενειακού τους προυπολογισμού.

Η θέση της Ελλάδας, αναφορικά με το επιπλέον σωματικό βάρος του πληθυσμού, είναι πάνω από τον μέσο όρο του 34,5% που καταγράφεται στο σύνολο των χωρών του Ο.Ο.Σ.Α. Βρίσκεται στο 39,2%. Οι λιγότερο υπέρβαροι -παχύσαρκοι άνθρωποι, οριακά στο 20%, είναι οι Ιάπωνες, ένω οι άνθρωποι με τα περισσότερα επιπλέον κιλά συναντώνται στην ΗΠΑ και το Μεξικό. Όμως το πιο ανησυχητικό είναι ότι τα παιδιά με παραπάνω κιλά, στη χώρα μας παραμένουν ψηλά στη λίστα του Ο.Ο.Σ.Α. Περίπου 3 στα 10 παραμένουν υπέρβαρα και παχύσαρκα και συναγωνίζονται στο επιπλέον βάρος, παιδιά από τις ΗΠΑ το Μεξικό την Ισπανία και τη ΧΙλή.

Τέλος, στην κατανάλωση φρούτων, η Ελλάδα βρίσκεται λίγο κάτω από το μέσο όρο του Ο.Ο.Σ.Α που είναι 56,8%.

Στη χώρα μας 55% των πολιτών τρώνε έστω και ένα φρούτο καθημερινά, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Αυστραλία είναι 95%! Τα λιγότερα φρούτα καταναλώνουν- σε ποσοστό που κυμαίνεται γύρω στο 30%- οι Λετονοί και οι Φινλανδοί.

Στην κατανάλωση λαχανικών τα πάμε καλύτερα και είμαστε στο 62,2%, όταν ο μέσος όρος των χωρών του Ο.Ο.Σ.Α είναι στο 59%. Κoντά στο μέσο όρο βρισκόμαστε και όσον αφορά την εβδομαδίαια άσκηση, καθώς 6 στους 10 ενήλικες κάνουν κάποια μορφή γυμναστικής.





ΑΠΕ

Οι άνθρωποι που είναι υπέρβαροι, μειώνουν το προσδόκιμο ζωής τους κατά δύο μήνες κατά μέσο όρο για κάθε παραπανίσιο κιλό βάρους τους, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα. Η μεγάλη γενετική μελέτη, με τη βοήθεια των γονιδίων που ευνοούν την μακροζωία, διαπίστωσε επίσης ότι το κάπνισμα ενός πακέτου τσιγάρων τη μέρα εφ' όρου ζωής αφαιρεί κατά μέσο όρο γύρω στα επτά χρόνια από το προσδόκιμο ζωής. Αλλά αν κανείς κόψει έγκαιρα το τσιγάρο, τελικά μπορεί να ελπίζει ότι θα ζήσει όσο αν δεν είχε ποτέ καπνίσει.

Από την άλλη, η μεγαλύτερη μόρφωση «χαρίζει» περισσότερα χρόνια ζωής. Σχεδόν ένα έτος προστίθεται στο προσδόκιμο ζωής για κάθε πρόσθετο χρόνο εκπαίδευσης. Σύμφωνα με την έρευνα, οι άνθρωποι που κόβουν το κάπνισμα, μορφώνονται περισσότερο και ταυτόχρονα είναι ανοικτοί σε νέες εμπειρίες, αναμένεται να ζήσουν περισσότερο. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, με επικεφαλής τον καθηγητή Τζιμ Ουίλσον, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature Communications", ανέλυσαν γενετικές πληροφορίες για πάνω από 600.000 άτομα, συσχετίζοντας αυτά τα δεδομένα με στοιχεία για τη διάρκεια της ζωής καθενός ανθρώπου.

Με αυτό τον τρόπο, οι επιστήμονες -με τη βοήθεια των υπολογιστών- κατάφεραν να εντοπίσουν γονίδια που έχουν την μεγαλύτερη επίδραση στην μακροζωία. Επειδή οι επιλογές στη ζωή και η συμπεριφορά κάθε ανθρώπου (μόρφωση, τάση για αλκοολισμό κ.α.) επηρεάζονται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από γενετικούς παράγοντες -πέρα ασφαλώς από τους περιβαλλοντικούς και κοινωνικούς παράγοντες- οι ερευνητές μπόρεσαν έμμεσα να εντοπίσουν τους παράγοντες εκείνους στον τρόπο ζωής που έχουν την μεγαλύτερη επίδραση στο προσδόκιμο.

Βρήκαν έτσι ότι το κάπνισμα και ο καρκίνος των πνευμόνων έχουν τη σημαντικότερη επίπτωση και είναι αυτά που κόβουν τα περισσότερα χρόνια ζωής. Επίσης, η συσσώρευση λίπους και άλλοι παράγοντες που σχετίζονται με την παχυσαρκία και το διαβήτη, επιδρούν αρνητικά στην μακροζωία. Εντοπίσθηκε επίσης ένα «κακό» γονίδιο που αυξάνει τη χοληστερίνη στο αίμα και αφαιρεί οκτώ μήνες ζωής, καθώς και ένα «καλό» γονίδιο που ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και προσθέτει σχεδόν μισό χρόνο στο προσδόκιμο ζωής.






ΑΠΕ

Χρήσιμο εργαλείο για τους μαθητές ή ανεξέλεγκτη ζούγκλα;

Το τι πραγματικά αποτελεί το διαδίκτυο για τα παιδιά εξαρτάται από την καθοδήγηση ή μη των γονέων. Τα όρια ηλικίας των παιδιών που σερφάρουν συνεχώς μειώνονται. Αυτό σημαίνει ότι κάποια από τα παιδιά δεν είναι κατάλληλα προετοιμασμένα γι αυτό που είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν και χρειάζονται επίβλεψη και καθοδήγηση.

«Αν οποιοδήποτε παιδί πλοηγηθεί στο διαδίκτυο δίχως σύνεση και δίχως κριτική σκέψη, μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπο με δυνάμενους κινδύνους, που δεν διαφοροποιούνται από ηλικία σε ηλικία. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι κίνδυνοι που εγκυμονούν στο διαδίκτυο (όπως πχ η παιδεραστία ή οι οικονομικές απάτες) προϋπήρχαν του μέσου, απλά μέσω διαδικτύου οι επιτήδειοι μπορούν πολύ πιο εύκολα να μας προσεγγίσουν», επισημαίνει η Δρ. Βερόνικα Σαμαρά, Συντονίστρια της Δράσης Ενημέρωσης και Επαγρύπνησης Saferinternet.gr.

Η εξοικείωση με το ίντερνετ έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε προαπαιτούμενο για την εύρεση εργασίας, οπότε κάθε νέος υποψήφιος εργαζόμενος πρέπει να γνωρίζει πώς να κινείται μέσα στο διαδίκτυο. Εκτός όμως από αυτό το ίντερνετ αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας και γι αυτό δεν γίνεται τα παιδιά να αποκλείονται από αυτό ή να αποθαρρύνονται από το να το χρησιμοποιούν.

«Οι γονείς θα πρέπει να μιλήσουν με τα παιδιά τους και να τους εξηγήσουν ότι θα υπάρχει επίβλεψη των δραστηριοτήτων τους στο διαδίκτυο, με μοναδικό στόχο την προστασία τους από δυνάμενους κινδύνους. Ειδικά για τα μικρότερα παιδιά, μια τέτοια επίβλεψη είναι πολύ σημαντική, και κάθε γονέας μπορεί να αποφασίσει αν θα υποστηριχθεί από κάποιο φίλτρο που διατίθεται στην αγορά.

Για μεγαλύτερα παιδιά, η επίβλεψη θα είναι πιο ελαστική, υπό την προϋπόθεση ότι τα παιδιά έχουν αποκτήσει την απαραίτητη κριτική σκέψη και την υπευθυνότητα για την ορθή πλοήγησή τους στο διαδίκτυο», υποστηρίζει η κ. Σαμαρά.










ΑΠΕ

Η ιδέα για ένα βιβλίο που να αφορά την κουλτούρα του πορνό ήρθε στον Κέβιν Σκοτ (Kevin Scott) τη μέρα που η κόρη του αποφάσισε πως έπρεπε απαξάπαντος να αποκτήσει ένα πόνι «Μπρατζ». Επί μήνες το πεντάχρονο κορίτσι τον παρακαλούσε να της πάρει μία κούκλα «Μπρατζ» -με τακούνι-στιλέτο, δικτυωτό καλτσόν, μίνι φούστα, και πελώρια κουταβίσια μάτια στο υπερμέγεθες κεφάλι. Αλλά το βλέμμα της κούκλας φαινόταν στον Σκοτ κάπως υπερβολικά σέξι για ένα προνήπιο, κι έτσι αποφάσισαν με τη σύζυγό του να πάρουν στην κόρη τους μία άλλη κούκλα, που ικανοποίησε τη μικρή μια χαρά. Μόνο που λίγους μήνες αργότερα, η «Μπρατζ» έβγαλε τη σειρά της «μωρά Μπρατζ». «Αν οι κούκλες Μπρατζ έμοιαζαν με εκπορνευόμενες Μπάρμπι, αυτά τα "μωρά" έμοιαζαν επίσης να εκπορνεύονται!» ξεσπάει ο Σκοτ.

Για μία ακόμα φορά κατάφερε να πείσει την κόρη του να της πάρει ένα «μικρό μου πόνι» και προς στιγμή, κάθε σχετική συζήτηση σταμάτησε. Έως ότου, όπως ήταν αναμενόμενο, η Μπρατζ έβγαλε τα «πόνι Μπρατζ».
Και τότε, λέει ο Σκοτ, που είναι καθηγητής αγγλικών σε ένα μικρό κολέγιο της Τζόρτζια, «συνειδητοποίησα πως η πορνο-κουλτούρα και εγώ βρισκόμαστε σε αγώνα μέχρι θανάτου για την ψυχή της κόρης μου».
Σε μία αγορά που πουλάει ψηλοτάκουνες γόβες για μωρά και τάνγκα για προέφηβες, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγαλοφυΐα για να δει πως το σεξ -για να μην πούμε το πορνό- εισβάλει στις ζωές μας.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, η τηλεόραση το μεταφέρει στα σαλόνια μας και το διαδίκτυο στις κρεβατοκάμαρές μας. Σύμφωνα με μία έρευνα του πανεπιστημίου της Αλμπέρτα του 2007, το 90% των αγοριών και το 70% των κοριτσιών ηλικίας 13-14 ετών έχουν ήδη έρθει τουλάχιστο μια φορά σε επαφή με ρητά σεξουαλικά περιεχόμενα.

Το πρόβλημα του Σκοτ όμως δεν είναι μόνο το σεξ. Αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι γιατί η δυτική κουλτούρα υιοθετεί με τόση προθυμία τις πλέον αισχρές και έκφυλες εκδοχές του σεξ, που συχνά έλκουν την καταγωγή τους απ' ευθείας από την πορνογραφία. Στο βιβλίο του «πορνοποίηση της Αμερικής» που συνέγραψε με τη συνάδερφό του Κάρμιν Σαρακίνο (Carmine Sarracino), καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας, το δίδυμο επιχειρηματολογεί πως διαμέσου καταναλωτικών αγαθών σαν τις κούκλες Μπρατζ κ.ά., η επιρροή του πορνό στην κυρίαρχη κουλτούρα επηρεάζει την αυτοαντίληψη και τις συμπεριφορές μας σχεδόν στα πάντα, από τη μόδα έως τις αντιλήψεις για το σώμα μας ή τη σχέση με τη σεξουαλικότητά μας.

Είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσει κανείς πώς ακριβώς θα επηρεάσει μακροπρόθεσμα τα παιδιά μας η ανατροφή τους σε αυτό το υπερσεξουαλικό περιβάλλον. Αλλά ο Σκοτ και η συνεργάτης του διατυμπανίζουν πως στα σίγουρα δεν είναι αρκετά νωρίς να σημάνει κάποιος το κουδούνι του συναγερμού και να αντιμετωπίσει κριτικά όλη αυτή τη σεξουαλικότητα στην οποία εκτιθέμεθα καθημερινά.
Μολοταύτα, οι συγγραφείς δεν ζητούν να ξαναγυρίσει το πορνό στην παρανομία. Είναι αμφότεροι παιδιά της γενιάς που διαδήλωνε για σεξουαλική απελευθέρωση. Και παραδέχονται ευχαρίστως πως το πορνό συνέβαλε στη σεξουαλική αυτή απελευθέρωση. Η διαφορά μεταξύ του τότε και του τώρα είναι πως κάπως έγινε και το πορνό -ή η θεματολογία του- υπερέβησαν τα όρια της ψυχαγωγίας «μόνο για ενήλικους» και εισέβαλαν σε κάθε σχεδόν πλευρά της καθημερινής λαϊκής κουλτούρας.

Οι Σαρακίνο και Σκοτ ορίζουν ως «πορνοποίηση» την υιοθεσία από τη διαφήμιση αλλά και ολόκληρη την κοινωνία ορισμένων κεντρικών θεμάτων της αμερικανικής πορνογραφίας: το σεξ ως διασκέδαση, η απερίφραστη εκδήλωση της σεξουαλικότητας, η «στενή» αντίληψη για το περιεχόμενο των σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών, η εξιδανίκευση των «κακών» κοριτσιών και των «βρώμικων» αγοριών, η κυριαρχία και η υποταγή.
Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις φωτογραφίες που αναρτούν οι έφηβοι στο «μάι σπέις»: αν δε μιμούνται σκηνές πορνό που έχουν δει, μιμούνται στα σίγουρα εμπνευσμένες από το πορνό εικόνες και πόζες που αφθονούν αλλού: δερμάτινα εσώρουχα, κορσέδες και φανταχτερές γόβες-στιλέτο, που άλλοτε αποτελούσαν σήμα κατατεθέν των πορνοστάρ, αφθονούν σήμερα στα γυμνάσια και τα λύκεια.

Μία διαφήμιση για το αποσμητικό «Αξ», που απευθύνεται σε έφηβα αγόρια, χρησιμοποιεί το σλόγκαν «πώς καθαρίζουν τα βρώμικα αγόρια», ενώ η «Μπάρτον» η εταιρεία κατασκευής σκέιτμπορντ, συνεργάστηκε με το «πλειμπόι» για να παράγει μια νέα σειρά σανίδων, που ονομάστηκε «λαβ», με σήμα αισθησιακά κόκκινα χείλη καταμεσής στο παιχνίδι. Πάνω στα σκέιτμπορντ γράφεται το σύνθημα «μου αρέσει να κυλιέμαι στα πάρκα· μου αρέσουν τα μακριά, σκληρά παιχνίδια στα παγκάκια ιδίως αν ακολουθούνται από ένα ωραίο, ζεστό τρίψιμο». Σε ένα από τα πιο δημοφιλή παιδικά βιντεοπαιχνίδια, το «γκιτάρ χίρο», απεικονίζονται ψηφιακοί αστέρες του ροκ ενώ πίσω τους μία στριπτισέζ λικνίζεται σε ένα στύλο. Οι στριπτισέζ είναι «εντάξει», σε βαθμό να περνούν σχεδόν απαρατήρητες.

Αλλά και πολλές διασημότητες μεταλλάσσονται σε ερασιτέχνες πορνοστάρ: κινηματογραφούν σεξουαλικές τους συναντήσεις -Κόλιν Φάρελ (Colin Farrell), Κιμ Καρντασιάν (Kim Kardashian)- προσλαμβάνουν παραγωγούς πορνοταινιών για να γυρίσουν τα βίντεό τους Μπρίτνεϊ Σπίαρς (Britney Spears)- ή γυρίζουν απευθείας καθαρά πορνό -Σνουπ Ντογκ (Snoop Dogg). Εντωμεταξύ πραγματικοί πορνοστάρ σαν τους Ρον Τζέρεμι (Ron Jeremy) ή την Τζένα Τζέιμσον (Jenna Jameson) αποκτούν ευρύτατη διασημότητα, εμφανίζονται ως γκεστ σταρ σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές και βλέπουν τις εισπράξεις τους να εκτοξεύονται στα ύψη.

Σε μία δίκη στη Φλόριντα, ένας δικηγόρος πρόβαλε το επιχείρημα πως απόδειξη για το ότι το πορνό έχει γίνει πλέον στοιχείο της καθημερινότητας είναι πως στο «γκουγκλ» η λέξη «όργιο» (orgy) δίνει διπλάσια αποτελέσματα από ότι η λέξη «μηλόπιτα» (apple pie). Σύμφωνα με το σκεπτικό του δικηγόρου, ο πελάτης του, ένας διαχειριστής μιας πορνό ιστοσελίδας που κατηγορούνταν για προσβολή της δημοσίας αιδούς, εκβιασμό, μαστροπεία και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, συμπεριφερόταν σύμφωνα με τους αποδεκτούς κοινωνικούς κανόνες (ο κατηγορούμενος πράγματι αθωώθηκε για το αδίκημα της προσβολής της δημοσίας αιδούς και καταδικάστηκε μόνο για το αδίκημα του «ξεπλύματος βρώμικου χρήματος»).

«Αρκεί να περιφέρεσαι στην πόλη, και πέφτεις συνεχώς πάνω στο πορνό, σε κάθε διαθέσιμο μέσο επικοινωνίας», λέει η Σαρακίνο, που διδάσκει στο κολέγιο Ελίζαμπεθ τάουν της Πενσιλβάνια. «Είναι πια τόσο πανταχού παρόν, που σχεδόν δεν μπορείς να το ξεχωρίσεις από το υπόλοιπο πολιτιστικό περιβάλλον». Αυτή η κυριαρχία του πορνό προκαλεί στα παιδιά αρκετή σύγχυση και πάμπολλες παρεξηγήσεις, λέει η Λιν Μίκελ Μπράουν (Lyn Mikel Brown), συγγραφέας του βιβλίου «πακετάροντας την παιδικότητα», που αναφέρεται στην επίδραση της διαφήμισης στα έφηβα κορίτσια. «Όλη αυτή η υπερέκθεση στο σεξ, διαστρεβλώνει το περιεχόμενο της ενηλικίωσης».

Υπάρχουν έρευνες που δείχνουν πως τα παιδιά που εκτίθενται σε τέτοιου είδους σεξουαλικές σκηνές διαμορφώνουν πιο παραδοσιακές αντιλήψεις για το ρόλο των φύλων (συνδέοντας την κυριαρχία με το ανδρικό φύλο και την υποταγή με το γυναικείο) -και όχι μόνο στην κρεβατοκάμαρα (μία έρευνα του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν σε 244 μαθητές γυμνασίου, έδειξε πως τα παιδιά που παρακολουθούσαν τακτικά προγράμματα με έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο, ασπάζονταν περισσότερο στερεοτυπικές εικόνες για τα φύλα).

Τα παιδιά επίσης, όπως είναι λογικό, ελέγχουν πολύ λιγότερο από άλλες κατηγορίες την εκδήλωση της σεξουαλικότητάς τους, και δε γνωρίζουν ποιες συμπεριφορές συνιστούν σεξουαλική κακοποίηση. Ως τμήμα της έρευνας για το βιβλίο τους, οι συγγραφείς της «πορνοποίησης» αναφέρονται σε ιστορίες που άκουσαν από δασκάλους και καθηγητές για κορίτσια που έστελναν με το κινητό ημίγυμνες φωτογραφίες τους σε συμμαθητές τους που μόλις είχαν γνωρίσει, ή που «παρέλαυναν» σε όλους τους χώρους του σχολείου με αποκαλυπτικές εμφανίσεις, με σκοπό να προκαλέσουν.

Οι συγγραφείς του «τόσο σέξι, τόσο νωρίς», που εκδόθηκε νωρίτερα αυτό το μήνα, θεωρούν πως το πρόβλημα εν μέρει οφείλεται στο ότι τα παιδιά δε διαθέτουν την ωριμότητα να ερμηνεύσουν ή να κατανοήσουν το πλαίσιο των εικόνων που βλέπουν. Πέρσι, η «αμερικανική ψυχολογική εταιρεία» (AΡΑ) εξέδωσε μία εξαιρετική έκθεση για την εικόνα που έχουν τα νέα κορίτσια για την ενηλικίωση, που παρουσιάζεται ως μία διαδικασία που δεν έχει άλλο περιεχόμενο από τα σεξουαλικά «οφέλη» από τα οποία συνοδεύεται. Σύμφωνα με ορισμένους ψυχολόγους, από τη στιγμή που θα δεχθούν αυτή την αντίληψη, τα κορίτσια «αυτο-αντικειμενικοποιούνται», με συνέπειες που ποικίλουν από τα μαθησιακά προβλήματα έως την κατάθλιψη ή τα διατροφικά προβλήματα.

«Δεν λέμε πως τα παιδιά μαθαίνουν τι είναι το φιλί ή το σεξ απ' ευθείας από τα πορνό», διευκρινίζει η Σάρον Λαμπ (Sharon Lamb), ψυχολόγος στο κολέγιο «Σεντ Μάικλ» στο Μπάρλινγκτον του Βερμόντ, που συμμετείχε στη σύνταξη της έκθεσης της ΑΡΑ. «Πάντως βλέπεις μιμήσεις σεξουαλικών πράξεων που άλλοτε τις έβρισκες μόνο στα πορνό. Μοιάζει λες και τα παιδιά να έχουν εκπαιδευτεί σε μία αντίληψη για το σεξ, πριν καν τους μιλήσει κανένας γι' αυτό».

Σε αυτήν την «εκπαίδευση» περιλαμβάνονται και οι χιλιάδες εικόνες με ρητό σεξουαλικό περιεχόμενο που βλέπουν τα παιδιά μας πριν φτάσουν στην εφηβεία. Σύμφωνα με τους ειδήμονες, αυτή η έκθεση μπορεί να καταστήσει απογοητευτική την εμπειρία του πραγματικού σεξ, ιδίως σε νεαρούς άνδρες που κυριαρχούνται από φαντασιώσεις πορνικής έμπνευσης.

Στα πορνό οι γυναίκες απεικονίζονται ως ακόρεστες για σεξ και πρόθυμες να υποστούν κάθε είδους λεκτική, φυσική ή σεξουαλική βία. Πολλά νεαρά κορίτσια, μη γνωρίζοντας τίποτα διαφορετικό, πέφτουν με τα μούτρα στη μίμηση αυτού του κυρίαρχου πολιτιστικού κώδικα. Σήμερα πολλές έφηβες αυτοαποκαλούνται «τσούλες» και «πόρνες». Κι είτε είναι το πορνό ή ένα ευρύτερο σύνολο επιρροών, το απρόσωπο, χωρίς δεσμεύσεις ευκαιριακό σεξ, η λεγόμενη «αρπαχτή» αποτελεί ένα από τα καθοριστικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης γενιάς εφήβων -αυτή η υποκουλτούρα αποτελεί ήδη αντικείμενο πολλών δημοσιεύσεων, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει το «αρπαχτή», της κοινωνιολόγου Καθλίν Μπογκλ (Kathleen Bogle).

Μία από τις βασικές ιδέες της πορνοβιομηχανίας είναι πως το σεξ δεν είναι παρά ένα ακόμα αγαθό, προς εμπορία σε μία ανοικτή αγορά-μια αντίληψη που απεικονίζεται ωραιότατα σε ένα βίντεο κλιπ όπου ο ράπερ Νέλι (Nelly) ακυρώνει την πιστωτική του κάρτα σε μία γυμνή γυναικεία πλάτη.

Στο σεξ το αυθεντικό αντικαταστάθηκε από το κραυγαλέο και το τεχνητό. Δεν είναι τυχαίο πως η «πλαστική» Μάιλεϊ Σάιρους (Miley Cyrus) αναδεικνύεται στο κυρίαρχο προεφηβικό σεξουαλικό πρότυπο -στο διαδίκτυο κυκλοφορούν όχι μόνο φωτογραφίες της Σάιρους τυλιγμένης μέσα σε σεντόνι, λες και μόλις έκανε σεξ (η ίδια ισχυρίζεται πως παγιδεύτηκε από το φωτογράφο) αλλά και αποκαλυπτικές φωτογραφίες της, που τις τράβηξε η ίδια ή φίλοι της.

«Τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια έχουν μπερδευτεί εντελώς σε σχέση με το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι», λέει η Μπράουν.
Ίσως να είναι όλο και πιο επείγον να βοηθήσουμε τα παιδιά να κάνουν αυτή τη διάκριση.


* Η Jessica Bennett είναι συντάκτης του «Newswek»


Πηγή: antifono

Σώθηκαν από τα νερά της Μεσογείου για να φτάσουν στην «ασφαλή» Ευρώπη, όπου τους εκμεταλλεύονται έμποροι λευκής σαρκός. Κορίτσια από τη Νιγηρία σε μια κόλαση χωρίς τέλος.

Η Αλίς Γκοτρό θυμάται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες την ιστορία της 16χρονης Μπλέσινγκ. Την απήγαγαν σε ένα χωριό έξω από την πόλη Μπενίν και την ανάγκασαν με τελετουργίες βουντού να υπακούσει. Τελικά την πούλησαν σε έναν Νιγηριανό στη Λιβύη ο οποίος την βίασε επανειλημμένα μέχρι που έμεινε έγκυος. Έπειτα την πούλησε σε έναν άλλο άνδρα ο οποίος την μετέφερε σε ένα κέντρο προσφύγων. Μια μέρα την πήγαν στην παραλία και από εκεί επιβιβάστηκε σε μια φουσκωτή βάρκα. Στη Μεσόγειο τελικά τους διέσωσε το πλοίο Aquarius της οργάνωσης SOS Mediterannee. Σ αυτό το πλοίο εργάζεται και η Αλ. Γκοτρό ως μαία με τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα.

Σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (ΔΟΜ), το 75% των γυναικών από τη Νιγηρία που σώθηκε από τη Μεσόγειο και μεταφέρθηκε στην Ιταλία, έπεσε θύμα εμπόρων λευκής σαρκός. Μέσα στα τελευταία τρία έτη ο αριθμός αυτός αυξήθηκε κατά 600%.

«Μου υποσχέθηκαν ότι στην Ευρώπη θα μπορέσω να πάω σχολείο»


Το πλοίο διάσωσης Aquarius

Η Αλ. Γκοτρό προσπαθεί μέσα στις λίγες ώρες που μεσολαβούν από τη διάσωση των γυναικών στα ανοιχτά της Μεσογείου μέχρι την άφιξή τους στην Ιταλία να της πείσει να μιλήσουν. Η 16χρονη Φουλφίλμεντ βρισκόταν για 16 ώρες πάνω σε μια φουσκωτή βάρκα. «Μου υποσχέθηκαν ότι στην Ευρώπη θα μπορέσω να πάω σχολείο. Στην Αφρική μας είχαν σαν σκλάβους» λέει χωρίς να σηκώσει το βλέμμα της από το πάτωμα. Δεν θυμάται πώς έφτασε από τη Νιγηρία στη Λιβύη. Ωστόσο δεν πλήρωσε τίποτα στους διακινητές για την επιβίβαση στη βάρκα. Αυτό και μόνο αποτελεί ένδειξη ότι μπορεί να έπεσε στην παγίδα εμπόρων λευκής σαρκός.

Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης γνωρίζει αυτές τις περιπτώσεις. Μια άλλη νεαρή κοπέλα αφηγείται: «Ήθελα να πάω στην Ιταλία γιατί μου είπαν ότι θα μπορούσα εκεί να εργαστώ σε ένα κομμωτήριο. Αλλά ήταν ψέμα. Με ανάγκασαν να γίνω ιερόδουλη. Αυτός, είπαν, ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεπληρώσω τα χρέη μου για το ταξίδι». Σύμφωνα με τον ΔΟΜ, τα «χρέη» συνήθως ανέρχονται στα 25 με 35.000 €.

Φοβούνται τη μαύρη μαγεία


Με τελετουργίες βουντού οι νεαρές κοπέλες εκφοβίζονται και δεν τολμούν να μιλήσουν για αυτά που τους συνέβησαν

Η Μπάρμπαρα Έριτ από την ΙΝ VIA, μια οργάνωση που βοηθά γυναίκες που πέφτουν θύματα λευκής σαρκός, εξηγεί ότι «το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι Νιγηριανές δεν θέλουν να καταθέσουν κατά των δραστών». Οι τελετουργίες βουντού και ο όρκος που έχουν δώσει τις φοβίζει ότι κάτι κακό θα συμβεί εάν αποκαλύψουν τι τους συνέβη. Μπορεί για τρίτους αυτό να μην είναι εύκολα κατανοητό αλλά για τις ίδιες έχει συνέπειες, τις οποίες έχει δει και η Μπ. Έριτ: «Κάποιο κορίτσι είχε για εβδομάδες περίοδο και έχασε πολύ βάρος αφού μίλησε στην αστυνομία». Πρόκειται μάλλον για μια ψυχοσωματική αντίδραση. Οι γυναίκες φοβούνται ότι θα τρελαθούν ή ότι δεν θα μπορέσουν πια να κάνουν παιδιά εάν αθετήσουν την υπόσχεσή τους.

Όσο και να θέλει η Άλις Γκοτρό δεν έχει πολλές δυνατότητες για να βοηθήσει. Όταν μαθαίνει ότι μια γυναίκα έχει πέσει θύμα βιασμού, ενημερώνει τις αρχές, οι οποίες μετά αναλαμβάνουν τις γυναίκες. Χωρίς να γνωρίζει μετά τι θα τους συμβεί συνήθως χάνει την επαφή μαζί τους. Όπως και με την Μπλέσινγκ.





Αναδημοσίευση από https://anastoxasmoi.gr, πηγή:Deutsche Welle /dpa / Αλεξάνδρα Κοσμά

Η βιομηχανία καταστολής και ποινικοποίησης του αγώνα ενάντια στην εξόρυξη στις Σκουριές Χαλκιδικής.
Η καινούργια παραπομπή σε δικη 9 αγωνιστών για τις Σκουριές που έρχονται..
Οι ειδήσεις για τo Εργατικό δυστύχημα με έναν νεκρό σε εργολαβική εταιρεία που συνεργάζεται με την Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές.
Ο 5ος αγώνας ορεινού τρεξίματος μήκους 24 χλμ. με την ονομασία «Ξε Σκουριά Ζω» στο Όρος Κάκκαβος στη Μεγάλη Παναγία Χαλκιδικής, αλλά και όλες οι εξελίξεις από τις #skouries σε ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Στέλιου Νικητόπουλου, στην εκπομπή ραδιοεφημερίδα που παρουσιάζει ο Νίκος Κλέτσας στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen, στους 106.7 στα fm στην Αττική.

Ακούστε το ενδιαφέρον ηχητικό απόσπασμα της ραδιοεφημερίδας της Τρίτης 29 Αυγούστου για τις #skouries εδώ: