Ανακοίνωση από το υπουργείο Δικαιοσύνης

Κλειστά θα παραμείνουν τα δικαστήρια τη Δευτέρα 2 Μαΐου σε όλη τη χώρα. 
Και αυτό δίοτι η μεταφορά της υποχρεωτικής αργίας της 1ης Μαΐου, την επόμενη ημέρα, δηλαδή, Δευτέρα, 2 Μαΐου 2022, ισχύει και για τα δικαστήρια αλλά και τις υπηρεσίες-γραμματείες των δικαστηρίων. 

Αυτό διευκρινίζεται σε σχετική ανακοίνωση του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Σύμφωνα με το ΚΕΠΕΑ ΓΣΕΕ η 1η Μαΐου ανήκει στις προαιρετικές αργίες, με απόφαση όμως του εκάστοτε Υπουργού Απασχόλησης χαρακτηρίζεται κάθε χρόνο σαν ημέρα υποχρεωτικής αργίας, βάσει του άρθρου 1 του Α.Ν. 380/68.

Συνεπώς φέτος η αργία της πρωτομαγιάς πέφτει Κυριακή, και για αυτό μετατίθεται την Δευτέρα 2 Μαΐου.

Συγκεκριμένα, απαγορεύεται η απασχόληση των μισθωτών και η λειτουργία των επιχειρήσεων, εκτός από αυτές που λειτουργούν νόμιμα κατά τις Κυριακές και τις ημέρες αργίας όπως π.χ. επιχειρήσεις στον τομέα υγείας, τουρισμού, συγκοινωνίας, εργοστάσια συνεχούς λειτουργίας κλπ.

Α) Για τους εργαζόμενους που αμείβονται με ημερομίσθιο και δεν θα απασχοληθούν κατά την 1η Μαΐου δικαιούνται να λάβουν το καταβαλλόμενο ημερομίσθιό τους χωρίς καμία προσαύξηση.

Για τους εργαζόμενους που αμείβονται με ημερομίσθιο και θα απασχοληθούν κατά την 1η Μαΐου θα λάβουν το συνήθως καταβαλλόμενο ημερομίσθιο και προσαύξηση 75% που θα υπολογιστεί στο νόμιμο ωρομίσθιό τους για όσες ώρες απασχοληθούν.

Β) Σε περίπτωση που αμείβονται με μηνιαίο μισθό, εάν η επιχείρηση λειτουργεί κατά τις Κυριακές και αργίες θα λάβουν μόνο προσαύξηση 75% που υπολογίζεται στο νόμιμο ωρομίσθιό τους για όσες ώρες απασχοληθούν, ενώ αν πρόκειται για επιχείρηση που αργεί και εκτάκτως λειτουργήσει την 1η Μαΐου θα λάβουν επιπλέον της προσαύξησης 75% (επί του νομίμου ωρομισθίου τους) και τόσα ωρομίσθια του καταβαλλόμενου μισθού για όσες ώρες απασχολήθηκαν.

 

Σύμφωνα με το «κανονικό» πλάνο, τα σχολεία θα κλείσουν την Παρασκευή, πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα και συγκεκριμένα στις 15 Απριλίου, με τους μαθητές να έπρεπε να επιστρέψουν στις αίθουσες τη Δευτέρα 2 Μαΐου.

Όμως, φέτος η Πρωτομαγιά «πέφτει» Κυριακή του Θωμά και αυτό απ' ότι φαίνεται θα αλλάξει κατά μία ημέρα τον σχεδιασμό του Υπουργείου Παιδείας.

Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς αναμένεται να μεταφερθεί την αμέσως επόμενη εργάσιμη ημέρα, δηλαδή τη Δευτέρα 2 Μαΐου, ημέρα που θα άνοιγαν τα σχολεία.

Ως εκ τούτου, οι μαθητές θα επιστρέψουν στα θρανία την Τρίτη, 3 Μαΐου.

«Αλλαξαν πολλά. Στην πλατεία που έχει αδειάσει, στο τραγούδι που έχει σωπάσει, στην πηγή που έχει στεγνώσει, στη γιορτή που έχει τελειώσει.

Σαν εικόνα παλιά ξεθωριάζει, ένας κόσμος που γύρω αλλάζει, όπως κι εσύ μαζί και εγώ έχουμε αλλάξει με τον καιρό, άλλαξαν πολλά, μαζί κι εσύ κι εγώ...»

Μεγάλο Αφιέρωμα στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα διοργανώνει ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Νέας Σμύρνης, με αφορμή τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, στις 9 Μαϊου στις 9.00, το πρώτο Σαββατοκύριακο, που μπορούμε να νιώσουμε λίγο πιο ελεύθερα το παλμό της πόλης.

            Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας υπήρξε φίλος της Νέας Σμύρνης και του Πολιτιστικού Οργανισμού, καθώς  τα τελευταία 10 χρόνια τιμούσε σχεδόν κάθε χρόνο τον Δήμο μας, με συναυλίες στο Πολιτιστικό Φεστιβάλ του Σεπτεμβρίου, αλλά και την Πρωτομαγιά, σε συνεργασία με πολλούς καλλιτέχνες κάθε φορά, όπως ο Διονύσης Τσακνής, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Γιώργος Νταλάρας,ο Δημήτρης Σταρόβας κα.

            Ο Δήμος Νέας Σμύρνης εδώ και πολλά χρόνια γιορτάζει την Πρωτομαγιά με πολύ μεγάλες μουσικές  παραγωγές (Νταλάρας, Πρωτοψάλτη, Θεοδωράκης – Ρουβάς/Αξιον Εστί, Σαββόπουλος, Βίσση κ.α) , ώστε να αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς για όλη την Αθήνα.

            Φέτος, λόγω της πανδημίας και των μέτρων, επιλέξαμε να κάνουμε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, με ιδιαίτερα καινοτόμο και πρωτοποριακό τρόπο για όλη την Ελλάδα, στήνοντας 300 ηχεία σε όλη την πόλη, ώστε να ακουστούν οι συναυλίες που έδωσε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας στη Νέα Σμύρνη, στον Λυκαβηττό και στο Παναθηναϊκό Στάδιο, σε 100 χιλιάδες πολίτες της Νέας Σμύρνης. Κατά τη διάρκεια του μουσικού event, το οποίο αποτελεί μια ιδέα του προέδρου του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Νέας Σμύρνης, Βαγγέλη Χατζατουριάν, θα υπάρξουν ηχητικές παρεμβάσεις από στενούς συνεργάτες και φίλους του, ειδικά για τη συγκεκριμένη βραδιά, όπως οι Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Ζουγανέλης, Νίκος Πορτοκάλογλου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Κότσιρας, Διονύσης Τσακνής, Δημήτρης Σταρόβας, Δήμητρα Παπίου. Παράλληλα θα δημιουργηθεί βίντεο το οποίο θα προβάλλεται στα social media του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Νέας Σμύρνης και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ελεύθερα από όλα τα ΜΜΕ.

            Να σημειώσουμε ότι η συναυλία τελεί υπό την έγκριση της οικογένειας του αλησμόνητου καλλιτέχνη και την ευχαριστούμε θερμά γι’αυτό, όπως και όλους τους φίλους του, μεγάλους ερμηνευτές της χώρας μας που δέχτηκαν να μας μιλήσουν γι’αυτόν.

Βαγγέλης Χατζατουριάν                 

Πρόεδρος Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Νέας Σμύρνης            

Τα μηνύματα των κομμάτων για την Εργατική Πρωτομαγιά

Την ιδιαιτερότητα της φετινής Εργατικής Πρωτομαγιάς, υπό το βάρος της πανδημίας του νέου κορονοϊού, επισημαίνει στο μήνυμά του για την ημέρα ο ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας τη διαχρονικότητα «του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία, και εργασιακά δικαιώματα».

Το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ για την Εργατική Πρωτομαγιά

Η Εργατική Πρωτομαγιά, ημέρα που θυμόμαστε και τιμούμε τους ηρωικούς αγώνες των εργατών στο Σικάγο του 1886, τούς αγώνες και τις θυσίες των εργαζομένων σε ολόκληρο τον κόσμο, μας βρίσκει αντιμέτωπους με μία πρωτόγνωρη πανδημία, η οποία αναδεικνύει το διαχρονικό μήνυμα του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία, και εργασιακά δικαιώματα, ως πιο επίκαιρο από ποτέ.

Μια πανδημία που αποκάλυψε με τον πιο έντονο τρόπο τις καταστροφικές επιπτώσεις του νεοφιλελεύθερου δόγματος, της εμπορευματοποίησης του αγαθού της υγείας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους. Συγχρόνως, ανέδειξε την απλή αλήθεια, ότι ο κόσμος της εργασίας και η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία είναι αυτοί που διαμορφώνουν τις συνθήκες για οικονομική και κοινωνική ευημερία. Στις δύσκολες ώρες ήταν οι εργαζόμενοι στην υγεία, στα καταστήματα τροφίμων, στις υπηρεσίες ντελίβερι, στην καθαριότητα, οι «αόρατοι» εργαζόμενοι, που στήριξαν με αυταπάρνηση το κοινωνικό σύνολο.

Τα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τις ζωές μας το επόμενο διάστημα. Αν δηλαδή θα υπερισχύσουν η στήριξη των μισθών, των εργασιακών δικαιωμάτων και του δημόσιου συστήματος υγείας, ώστε να σταθεί όρθια η κοινωνία και η οικονομία ή οι νεοφιλελεύθερες συνταγές για την πλήρη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και των συλλογικών συμβάσεων, με μειώσεις μισθών, ακραία ελαστικοποίηση της εργασίας και γενίκευση των απολύσεων.

Δυστυχώς, ακόμη και σε αυτή την ιδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία, η κυβέρνηση της Ν.Δ. επιμένει στις καταστροφικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές της και την πλήρη ταύτιση με τις επιταγές του ΣΕΒ, με μέτρα όπως η κατάργηση της δήλωσης των ωραρίων, η επιδότηση της αναστολής εργασίας (με 533 ευρώ το μήνα) και όχι των μισθών, οι διατάξεις για την εκ περιτροπής εργασία με μισό μισθό και την υποχρεωτική κινητικότητα των εργαζομένων και ακόμα περισσότερο με το «νέο εργατικό δίκαιο» πλήρους απορρύθμισης της εργασίας που σχεδιάζει για την επόμενη μέρα. Για αυτό και επιτρέπει την προσεχή Δευτέρα, το άνοιγμα 70.000 επιχειρήσεων, δίχως κανένα κοινωνικό δίχτυ προστασίας για τους εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι και η μεγάλη κοινωνική προοδευτική πλειοψηφία δεν θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση και στα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπεί, να μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία για διάλυση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και διασπάθιση του δημόσιου χρήματος στους δρόμους της διαπλοκής. Δεν θα τους επιτρέψουμε να επωφεληθούν από την πανδημία, για να περάσουν αντεργατικές και αντιδραστικές πολιτικές, όπως το οπισθοδρομικό νομοσχέδιο για την Παιδεία. Με οδηγό τους διαχρονικούς αγώνες των εργαζομένων, θα παλέψουμε για την προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, για ισχυρό δημόσιο σύστημα Υγείας, για βελτίωση της δημόσιας Παιδείας και αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος, που θα παρέχει τη δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους και όλες.

Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ, το συνδικαλιστικό κίνημα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Οι υγιείς δυνάμεις του εργατικού κινήματος να πρωτοστατήσουν σε ενωτικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες, αφήνοντας στην άκρη τους εκφραστές της παθογένειας, του συμβιβασμού, αλλά και του αδιέξοδου απομονωτισμού. Με σχέδιο, γνώση των νέων δεδομένων και συνεχείς αγώνες, μαζί με τα συνδικάτα στην Ευρώπη και τον κόσμο, να σταθούν στην πρώτη γραμμή των αγώνων για εργασιακά δικαιώματα, κοινωνική δικαιοσύνη και περισσότερη δημοκρατία στη νέα εποχή που ήδη ξεκίνησε

Ο κόσμος της εργασίας και όλες οι προοδευτικές δυνάμεις μπορούν και πρέπει να καθορίσουν τις εξελίξεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες, θα τιμήσει την επέτειο της Εργατικής Πρωτομαγιάς με πολύμορφες συμβολικές δράσεις. 

Γεννηματά: Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο χρειάζεται διαρκή αγώνα

«Πρωτομαγιά, μέρα συμβολική. Ημέρα μνήμης, τιμής και ευθύνης. Νέες απειλές, νέοι αγώνες. Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο χρειάζεται διαρκή αγώνα», τονίζει η αρχηγός του Κινήματος Αλλαγής, με αφορμή τη γιορτή της Εργατικής Πρωτομαγιάς. «Η κρίση που δημιουργεί η πανδημία, απειλεί δικαιώματα δεκαετιών.
Οι νέες μορφές απασχόλησης σημαίνουν για πολλούς μισή δουλειά μισό μισθό», αναφέρει.

Φωτογραφία Αρχείου

«Κάποιοι θεωρούν ότι το να μιλάς για δικαιώματα των εργαζομένων είναι μια γλώσσα από το παρελθόν, μια γλώσσα ξύλινη. Κάποιοι πιστεύουν ότι όλα θα τα λύσει η αγορά. Και όμως... Οι αξίες και οι αρχές μας είναι τώρα πολύτιμες όσο ποτέ» υποστηρίζει η Φώφη Γεννηματά και επισημαίνει πως για τους σοσιαλιστές και δημοκράτες, «το κράτος είναι μπροστά, ώστε να καθοδηγεί την έξοδο από την κρίση, χωρίς να αφήνει κανέναν πίσω στα δύσκολα. Να διασφαλίζει την εργασία, τα δημόσια αγαθά, να προστατεύει τη ζωή και την ποιότητας της ζωής. Μια νέα πορεία για την Ευρώπη και την Ελλάδα είναι αναγκαία. Ένας νέος δρόμος δημοκρατίας, δικαιοσύνης αλληλεγγύης».

Η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. υπογραμμίζει ακόμη πως, «με όπλα τις προτάσεις μας, τις δικαιωμένες αξίες μας και τις μεγάλες διαχρονικές μεταρρυθμίσεις της Παράταξης της Αλλαγής, δίνουμε τον αγώνα μαζί με κάθε πολίτη για να μην πληρώσουν τα σπασμένα οι πολλοί και αδύναμοι, για να λάμψει ξανά η ελπίδα στη ζωή μας».

Κουτσούμπας: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα

«Αυτή την Εργατική Πρωτομαγιά του 2020 τη γιορτάζουμε μέσα στις ειδικές δύσκολες συνθήκες της πανδημίας του κορονοϊού, αλλά με το βλέμμα όλων μας στραμμένο στην επόμενη μέρα, κατά την οποία θα έρχεται στην επικαιρότητα όλο και πιο επιτακτικά το βασικό δίλημμα, το βασικό ερώτημα που χρειάζεται απάντηση: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;», τόνισε ο γενικός γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, με την ευκαιρία των συμβολικών συγκεντρώσεων των σωματείων για την Εργατική Πρωτομαγιά.

«Εμείς απαντάμε Σοσιαλισμός» υπογράμμισε ο Δημήτρης Κουτσούμπας και πρόσθεσε: «Χρειάζεται μια νέα κοινωνία δίκαιη, με την εργατική τάξη, τον λαό πραγματικά στην εξουσία. Για να προστατεύει την υγεία του λαού, για να υπάρχει ευημερία στον ελληνικό λαό. Καλή δύναμη. Καλό κουράγιο σε όλους και όλες».

ΜέΡΑ 25: Μακριά, έξω και κόντρα στις νεοφιλελεύθερες, μνημονιακές πεπατημένες

«Η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει τους εργαζόμενους της χώρας -όπως και τον γενικό πληθυσμό της- σε καραντίνα, όχι μόνο λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, αλλά κυρίως λόγω του εξοβελισμού των όποιων ελάχιστων -από τα μνημόνια- εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει στον τόπο», τονίζει το ΜέΡΑ 25 στο μήνυμά του για την εργατική Πρωτομαγιά.

Παράλληλα, επισημαίνει ότι από τον ματωμένο Μάη με τους εργάτες στο Σικάγο, μέχρι τους καπνεργάτες της Δράμας και της Θεσσαλονίκης, αλλά και την Πρωτομαγιά του 44' στην Καισαριανή, ο αγώνας των εργαζομένων είναι γεμάτος αυταπάρνηση, θυσίες και αίμα. Προσθέτει ότι, το μέχρι πρότινος κεκτημένο του 8ώρου εργασίας φθίνει σε έναν κόσμο που αλλάζει και έχει μετατρέψει τους εργαζόμενους σε στρατιές ενοικιαζόμενων σε κρατικοδίαιτους ή «ομιλοδίαιτους» εργολάβους, χωρίς δικαιώματα, χωρίς άδειες, χωρίς ωράρια, χωρίς πλήρη εργασία και ασφάλιση, χωρίς κανένα αξιοπρεπή μισθό.

«Επειδή όμως η γιορτή των εργατών συμπίπτει και με την Άνοιξη, που πάντα θα μας θυμίζει την νικηφόρο έκβαση των καλών, άλλα δύσκολων αγώνων, δεν πρέπει να λησμονούμε τα λόγια του Ποιητή: "Μπορεί να κόψουν όλα τα λουλούδια, όμως δεν θα μπορέσουν να εμποδίσουν στο τέλος την Άνοιξη να ‘ρθει" (Πάμπλο Νερούδα)», καταλήγει στο μήνυμά του το ΜέΡΑ 25.
 

 

Εντυπωσιακή Πρωτομαγιά από το ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα - Πολύ διαφορετικές ήταν οι φετινές εκδηλώσεις στο Σύνταγμα για την Εργατική Πρωτομαγιά, καθώς η πανδημία και τα περιοριστικά μέτρα επιβάλλουν την τήρηση αυστηρών μέτρων κοινωνικής απόστασης. - Απειλές Πέτσα κατά διαδηλωτών για πρόστιμα.

Μια συγκέντρωση διαφορετική από τις άλλες οργάνωσε και πραγματοποίησε το ΠΑΜΕ για την Εργατική Πρωτομαγιά, με στόχο να εορταστεί η επέτειος και να τηρηθούν τα μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό.

Πανοραμικό πλάνο απο την απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ την 1η Μάη

01.05.2020, 

Π.Α.ΜΕ @PAMEhellas

 

 

Πανοραμικές φωτογραφιες από την απεργιακη συγκέντρωση στο Σύνταγμα #1μαη #1stMayLabourDay#1may #Covid_19#κορονοιος

 

 

 

Κουτσούμπας: Το βλέμμα όλων στην επόμενη ημέρα

Το «παρών» στη συμβολική διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ έδωσε και ο γγ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, δηλώνοντας «αυτή την Εργατική Πρωτομαγιά του 2020 τη γιορτάζουμε μέσα στις ειδικές δύσκολες συνθήκες της πανδημίας του κορονοϊού, αλλά με το βλέμμα όλων μας στραμμένο στην επόμενη μέρα, κατά την οποία θα έρχεται στην επικαιρότητα όλο και πιο επιτακτικά το βασικό δίλημμα, το βασικό ερώτημα που χρειάζεται απάντηση: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα; Εμείς απαντάμε Σοσιαλισμός» υπογράμμισε ο κ. Κουτσούμπας και προσέθεσε: «Χρειάζεται μια νέα κοινωνία δίκαιη, με την εργατική τάξη, τον λαό πραγματικά στην εξουσία. Για να προστατεύει την υγεία του λαού, για να υπάρχει ευημερία στον ελληνικό λαό. Καλή δύναμη! Καλό κουράγιο σε όλους και όλες. Χρόνια πολλά!».

Οι υπόλοιπες συγκεντρώσεις

Η «Πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων για τον συντονισμό» και άλλα πρωτοβάθμια σωματεία του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα καλούν σε συγκέντρωση στις 10.30 στα Χαυτεία και πορεία προς τη Βουλή. Για την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στα Χαυτεία έχουν συμφωνήσει σωματεία όπως η ΠΕΝΕΝ, ο ΣΥΒΧΑ, ο ΣΜΕΔ, το σωματείο NOKIA, ο ΣΕΦΚ, το σωματείο PUBLIC, το σωματείο της ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ, το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων ΜΚΟ, το σωματείο εργαζομένων στον ΕΛΓΟ Δήμητρα και ο Σύλλογος Εργαζομένων ΤΕΕ. Στα Χαυτεία καλεί και το ΝΑΡ, τονίζοντας πως η 1η Μάη είναι εργατική απεργία, δεν είναι κρατική γιορτή.

Σε συγκέντρωση στις 11 στο Σύνταγμα καλεί η ΚΕΕΡΦΑ, ζητώντας μεταξύ άλλων το άδειασμα των προσφυγικών καμπ και τη μεταφορά των διαμενόντων σε ξενοδοχεία. Ο Σύλλογος Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) καλεί σε μοτο-πορεία στις 11.00 από το Πεδίον του Αρεως, τονίζοντας ότι μια μοτο-πορεία τηρεί εκ των πραγμάτων τις αποστάσεις ασφαλείας και ζητώντας επιπλέον μέτρα για την ενίσχυση όσων δοκιμάζονται από την πανδημία. Σε προσυγκέντρωση στις 10.30 στην πλατεία Κλαυθμώνος και συγκέντρωση στις 11.00 στο Σύνταγμα καλούν το ΚΚΕ(μ-λ) και η Ταξική Πορεία. 

Επί ποδός η αστυνομία για τις συγκεντρώσεις, αλλά και την πιθανή απόπειρα εκδρομέων για εξορμήσεις προς την εξοχή.





Πέτσας: Παραβιάζουν τον νόμο

Παρά το γεγονός ότι το επιχειρησιακό σχέδιο της ΕΛ.ΑΣ. προβλέπει αυστηρές συστάσεις προς τους διαδηλωτές ώστε να τηρηθούν οι αποστάσεις ασφαλείας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, σήμερα το πρωί, προχώρησε σε απειλές κατά εκείνων που θα συμμετέχουν στις εκδηλώσεις.

Μιλώντας στο OPEN TV, ο Στέλιος Πέτσας, δήλωσε ότι πρόκειται περί παραβίασης του νόμου, καθώς «δεν επιτρέπονται οι συναθροίσεις, όποιος συμμετέχει παραβιάζει τον νόμο», αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο η αστυνομία να επιβάλει πρόστιμα.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέφερε ότι οι συναθροίσεις θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία και σημείωσε ότι «εμείς καλέσαμε όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τα σωματεία να καταλάβουν ότι το συμφέρον της εργασίας είναι η έξοδος από την κρίση, η επιστροφή στην κανονικότητα, ο περιορισμός της ύφεσης. Στο πλαίσιο αυτό είναι σαφές ότι οι συναθροίσεις μπορούν να μας πάνε πίσω».

πηγές 902.gr, ΠΑΜΕ, ΕΦ.ΣΥΝ.

Το Θέατρο Σταθμός συνεχίζει τις online μεταδόσεις με μια ξεχωριστή εκδήλωση.

Τα τελευταία τρία χρόνια σημαντικοί άνθρωποι των γραμμάτων και των Τεχνών (Σπύρος Βραχωρίτης, Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ, Κική Δημουλά, Μάνος Ελευθερίου, Ζυράννα Ζατέλη, Άλκη Ζέη, Ξένια Καλογεροπούλου, Βασίλης Παπαβασιλείου, Ρούλα Πατεράκη, Φωτεινή Τσαλίκογλου κ.α) φιλοξενήθηκαν στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός σε μια ξεχωριστή σειρά δράσεων και εκδηλώσεων που επιμελήθηκαν ο Θανάση Νιάρχος και ο Μάνος Καρατζογιάννης.

Ανήμερα την Πρωτομαγιά το Θέατρο Σταθμός τιμά τη μνήμη της Άλκης Ζέη δίνοντας τη δυνατότητα στους φίλους του θεάτρου να παρακολουθήσουν για όλο τον Μάη, στην ιστοσελίδα του stathmostheatro.gr /online παραστάσεις, μαγνητοσκοπημένη την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στη σκηνή του στις 13 Δεκεμβρίου 2017.

Η Άλκη Ζέη, καλεσμένη του Θεάτρου Σταθμός, μίλησε για τη μυθιστορηματική της ζωή, τους δύσκολους αλλά γενναίους αγώνες της και κυρίως για την πολύχρονη φιλία της με την Ζωρζ Σαρή. Στο τέλος μάλιστα της εκδήλωσης η αγαπημένη πεζογράφος διάβασε επιλεγμένα αποσπάσματα από βιβλία της ομότεχνής της Ζωρζ Σαρή.

Η μαγνητοσκόπηση της εκδήλωσης, ιδανική και για τους μικρούς μας φίλους, έγινε από τον Δημήτρη Ασημάκη.

ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΔΕΝ  «ΑΡΓΟΥΜΕ»  ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ

Αγ. Παρασκευή 30/4/2019

“…Ολοι οι σοσιαλισταί και οι υπό μισθόν πάσχοντες θα συναθροισθώσι να υπογράψωσι ψήφισμα προς τη Βουλή, διά του οποίου θα ζητώσι α) τας Κυριακάς όλα τα καταστήματα γενικώς να ήναι κλειστά προς ανάπαυσιν των πολιτών,β) τον περιορισμόν των εργάσιμων ωρών εις 8 καθ' εκάστην κατ' ανώτατον όριον και ολιγώτερον διά τας κοπιώδεις και ανθυγιεινάς εργασίας και διά τους παίδας και τας γυναίκας γ) απονομήν συντάξεως εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των και εις τας οικογενείας των εν τη εργασία φονευομένων…»

(Εφημερίδα «Σοσιαλιστής» Μάιος 1893)

Εφτά χρόνια μετά τη σφαγή του Σικάγο, την επομένη της πρωτομαγιάς του 1893 για πρώτη φορά μαζεύτηκαν απ΄ολη την Αθήνα οι εργάτες και οι εργάτριες μπροστά στο στάδιο, όχι για να γιορτάσουν αλλά για να διεκδικήσουν το δικαίωμα της ύπαρξής τους ως ανθρώπινα πρόσωπα, το δικαίωμα της συμμετοχής τους σε ένα κράτος που δεν υπάρχει απλά για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων ισχυρών αφεντικών.

Πέρασαν από τότε 126 χρόνια και η ίδια αριστοκρατία σήμερα, με την κίβδηλη υπόσχεση μιας αόριστης «ανάπτυξης», ευαγγελίζεται την κατάργηση   ακόμα και θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων. Για αυτούς π.χ το 8ωρο, η κυριακάτικη απλήρωτη εργασία, η πρόσθετη αμοιβή των επικίνδυνων και ανθυγιεινών εργασιών, η σταθερή δουλειά κλπ είναι «παλιομοδίτικα βαρίδια» που εμποδίζουν την ανάπτυξη της …χώρας.

Επειδή τα σύννεφα στον ορίζοντα έχουν ήδη αρχίσει να πυκνώνουν και η απειλή   της αναβίωσης του εργασιακού μεσαίωνα είναι υπαρκτή και ορατή.

Επειδή

οι εργάτες, οι υπάλληλοι και οι μικρομεσαίοι ανεξάρτητοι επαγγελματίες, βλέπουν να καταρρέουν η μία μετά την άλλη   εργατικές κατακτήσεις που κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες και αίμα.

Η οργανωμένη συνδικαλιστικά αντίστασή μας είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε όλοι μαζί να αποτρέψουμε αυτά τα δεινά και να προστατεύσουμε αποτελεσματικά τα δικαιώματά μας ανάμεσα στα οποία είναι και το δικαίωμα της ισονομίας και της μόνιμης σταθερής δουλειάς.

Η ΠΟΣΠΕΡΤ συμμετέχει και καλεί όλους τους εργαζόμενους και τη κοινωνία στις συγκεντρώσεις στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα που γίνονται για να τιμήσουμε την απεργία της πρωτομαγιάς

(Προσυγκέντρωση 10.30 π.μ έξω από το Υπ. Εργασίας)

 

 

Συλλαλητήρια και πορείες πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες πόλεις της χώρας για τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς.


Στην Αθήνα συγκέντρωση πραγματοποίησαν η ΓΣΕΕ, το Εργατικό Κέντρο Αθήνας και η ΑΔΕΔΥ στην πλατεία Κλαυθμώνος, το ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, ενώ ολοκληρώθηκε η πορεία της Πρωτοβουλίας Πρωτοβάθμιων Σωματείων, του ΜΕΤΑ, οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και συλλογικοτήτων, προς τη Βουλή. 

«Ήρθαμε εδώ για να διαδηλώσουμε κατά των μνημονίων των αντεργατικών νόμων, την επίθεση που κάνουν οι εργοδότες στα ταξικά δικαιώματα των εργατών», επισήμανε το μέλος του εργατικού κέντρου Αθήνας, Ηλίας Κόκκαλης. Και πρόσθεσε: «Είμαστε εδώ για να πούμε όχι σε αυτούς που θέλουν να διαλύσουν τα Συνδικάτα, είμαστε εδώ για να ανασυνταχθούμε, να αρχίσουμε να ξαναυπογράφουμε συλλογικές συμβάσεις, να πούμε στην κυρία Αχτσιόγλου ότι χωρίς τους κοινωνικούς φορείς και τους θεσμούς δεν μπορούν να γίνονται διαπραγματεύσεις». «Σήμερα αυτή η λαίλαπα των μνημονίων και των εργοδοτών και της κυβέρνησης είναι εναντίον μας, να είναι σίγουροι ότι σύντομα θα είμαστε παρών και πιο πολλοί», κατέληξε ο κ. Κόκκαλης.

Από την πλευρά η ΑΔΕΔΥ, σε ανακοίνωσή της τονίζει: «Η εργατική Πρωτομαγιά είναι ημέρα τιμής και αγώνα της εργατικής τάξης που, με τη διαχρονική της πάλη, προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά της εκμετάλλευσης, να αμβλύνει τις κοινωνικές ανισότητες, να διατηρήσει και να διευρύνει κατακτήσεις και δικαιώματα. Οι αγώνες των εργατών του Σικάγο αλλά και μεταγενέστερα, πέτυχαν με θυσίες την καθιέρωση του 8ωρου, την Κοινωνική Ασφάλιση, την υπεράσπιση της μητρότητας, την κανονική άδεια, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αλλά και την πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά της δωρεάν Υγείας, Παιδείας, Πολιτισμού κ.ά.».

Το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε συλλαλητήριο στο Σύνταγμα με κεντρικό σύνθημα «1η Μάη 2019 ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους - Με συνδικάτα των εργατών και όχι των κυβερνήσεων και των εργοδοτών». Με ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ χαιρέτισε τους χιλιάδες εργάτες, νεολαίους, άνεργους, συνταξιούχους, γυναίκες και μετανάστες, τους αγρότες, τους αυταπασχολούμενους που διαδήλωσαν σήμερα σε όλη τη χώρα και συμμετείχαν μαζικά στις πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις. Όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοινωσή του, «133 χρόνια μετά την αιματοβαμμένη εξέγερση στο Σικάγο, σφίγγουμε την αγωνιστική γροθιά, υψώνουμε τις σημαίες του αγώνα και με οδηγό το φετινό σύνθημα "ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με συνδικάτα των εργατών και όχι των κυβερνήσεων και των εργοδοτών", συνεχίζουμε αταλάντευτα, ταξικά, δυναμικά στο δρόμο του αγώνα, για την ανασύνταξη του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος. Καλούμε τους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο, να μην παγιδευτούν, να μην δώσουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στη ΝΔ και στα υπόλοιπα κόμματα που στηρίζουν το σύστημα της εκμετάλλευσης, να προσπεράσουν τους εκβιασμούς, τις υποσχέσεις και τις νέες απάτες όλων αυτών που με αποκλειστικό συμφέρον την προστασία των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, επιδιώκουν να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους μπροστά στις εκλογές».

«Το σύστημα της εκμετάλλευσης», συνεχίζει, «δεν μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινο όπως λένε οι υπερασπιστές του! Η καπιταλιστική ανάπτυξη δε μπορεί να είναι "δίκαιη" και "βιώσιμη", δε μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες. Σήμερα μπορούμε να ζήσουμε χωρίς φτώχεια, ανεργία και ιμπεριαλιστικούς πολέμους, χωρίς επεμβάσεις και πραξικοπήματα, χωρίς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ που μόνο δυστυχία έχουν φέρει στους λαούς! Καλούμε όλους τους συναδέλφους να απαντήσουν αγωνιστικά με τη συμμετοχή τους στους διεκδικητικούς αγώνες, με την οργάνωση στα σωματεία τους. Μόνο έτσι θα μπει στο περιθώριο η συνδικαλιστική μαφία στη ΓΣΕΕ, που έχει κάτσει στο σβέρκο των της εργατικής τάξης, που φέρνει μέσα στις γραμμές των συνδικάτων, την εργοδοσία και τους ανθρώπους της».

Και προσθέτει: «Η σημερινή γύμνια τους στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, είναι χαρακτηριστική της πλήρους απαξίωσης, της πραγματικής "στήριξης" που έχουν από τους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς. Βρίσκονται μακριά από τις ανάγκες και τα προβλήματα της εργατικής τάξης, γι' αυτό και οι εργαζόμενοι τους γυρνούν την πλάτη. Αυτοί που μιλούν ως ηγέτες της εργατικής τάξης, είναι ξεκρέμαστοι χωρίς την κάθε είδους νοθεία, τους μηχανισμούς της εργοδοσίας και των προγραμμάτων απασχόλησης/εξαγοράς, που συνοδεύονται από φαινόμενα διαφθοράς, διασπάθισης εκατομμυρίων ευρώ από κονδύλια. Απευθύνουμε κάλεσμα προς όλους τους εργαζόμενους, τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές που θέλουν να αλλάξει η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, να σπάσει το απόστημα της εργοδοσίας και του εργατοπατερισμού. Να σηκώσουν ανάστημα, να κάνουν το βήμα και να περπατήσουμε μαζί τον όμορφο δρόμο του αγώνα, της σύγκρουσης με τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, της πάλης για τα σύγχρονα δικαιώματα των εργαζομένων, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».




ΑΠΕ

Σαν σήμερα, Πρωτομαγιά, γεννήθηκε ο κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος (1909 – 1990).
Από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές^, με διεθνή φήμη και ακτινοβολία.
Δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες. Το έργο του συμπληρώνουν πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα. Αρκετά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες.

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος, ο Επιτάφιος και η Ρωμιοσύνη είναι κάποια από τα σημαντικότερα ποιήματα του Ρίτσου, ενώ έχει κάνει και πολλές μεταφράσεις ξένων ποιητών όπως του Ναζίμ Χικμέτ, του Αλεξάνδρου Μπλοκ, του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι κ.ά. Πολλά ποιήματα του Ρίτσου έχουν μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη, γνωστότερα εξ αυτών: Η Ρωμιοσύνη και ο Επιτάφιος αλλά και πολλά άλλα.

Οι στίχοι από τη «Ρωμιοσύνη» του, που ακολουθούν : «Αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο».

I

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ’ αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.
Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ’ οι φωνές μες στον ασβέ-
      στη του ήλιου.
H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα.
Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό
      πάνου απ’ την πίκρα τους.
Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ’ την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.

Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους –
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ’ έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.

Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ’ τ’ άγρια γε-
      νεια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ’ τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και
      με ταμπούρλα.

Tόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,
έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κ’ η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους
ο αγέρας έρριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές της πλατείας
από τις τρύπες του πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος
η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους
η βροχή χτυπάει στα κόκκαλά τους.

Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη 
      νύχτα
βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε 
το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού.

Tο ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους.

Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα
όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε –
πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,
μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη
και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ’ τα χέρια τους
για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.

II

Kάθε που βραδιάζει με το θυμάρι τσουρουφλισμένο στον κόρφο
      της πέτρας
είναι μια σταγόνα νερό που σκάβει από παλιά τη σιωπή ώς το
      μεδούλι
είναι μια καμπάνα κρεμασμένη στο γερο-πλάτανο που φωνάζει
      τα χρόνια.

Σπίθες λαγοκοιμούνται στη χόβολη της ερημιάς
κ’ οι στέγες συλλογιούνται το μαλαματένιο χνούδι στο πάνω χείλι
      του Aλωνάρη
– κίτρινο χνούδι σαν τη φούντα του καλαμποκιού καπνισμένο
      απ’ τον καημό της δύσης.

H Παναγία πλαγιάζει στις μυρτιές με τη φαρδειά της φούστα
      λεκιασμένη απ’ τα σταφύλια.
Στο δρόμο κλαίει ένα παιδί και του αποκρίνεται απ’ τον κάμπο
      η προβατίνα πούχει χάσει τα παιδιά της.

Ίσκιος στη βρύση. Παγωμένο το βαρέλι.
H κόρη του πεταλωτή με μουσκεμένα πόδια.
Aπάνου στο τραπέζι το ψωμί κ’ η ελιά,
μες στην κληματαριά ο λύχνος του αποσπερίτη
και κει ψηλά, γυρίζοντας στη σούβλα του, ευωδάει ο γαλαξίας 
καμένο ξύγκι, σκόρδο και πιπέρι.

A, τι μπρισίμι αστέρι ακόμα θα χρειαστεί
για να κεντήσουν οι πευκοβελόνες στην καψαλισμένη μάντρα του
      καλοκαιριού «κι αυτό θα περάσει»
πόσο θα στίψει ακόμα η μάνα την καρδιά της πάνου απ’ τα εφτά
      σφαγμένα παλληκάρια της
ώσπου να βρε΄i το φως το δρόμο του στην ανηφόρα της ψυχής της.

Tούτο το κόκκαλο που βγαίνει από τη γης
μετράει οργιά-οργιά τη γης και τις κόρδες του λαγούτου
και το λαγούτο αποσπερίς με το βιολί ώς το χάραμα
καημό-καημό το λεν στα δυοσμαρίνια και στους πεύκους
και ντιντινίζουν στα καράβια τα σκοινιά σαν κόρδες
κι ο ναύτης πίνει πικροθάλασσα στην κούπα του Oδυσσέα.

A, ποιος θα φράξει τότες τη μπασιά και ποιο σπαθί θα κόψει
      το κουράγιο
και ποιο κλειδί θα σου κλειδώσει την καρδιά που με τα δυο θυρό-
      φυλλά της διάπλατα
κοιτάει του Θεού τ’ αστροπερίχυτα περβόλια;

Ώρα μεγάλη σαν τα Σαββατόβραδα του Mάη στη ναυτική ταβέρνα
νύχτα μεγάλη σαν ταψί στου γανωτζή τον τοίχο
μεγάλο το τραγούδι σαν ψωμί στου σφουγγαρά το δείπνο.
Kαι νά που ροβολάει τα τρόχαλα το κρητικό φεγγάρι
γκαπ, γκαπ, με είκοσι αράδες προκαδούρα στα στιβάλια του,
και νάτοι αυτοί που ανεβοκατεβαίνουνε τη σκάλα του Aναπλιού
γεμίζοντας την πίπα τους χοντροκομμένα φύλλα από σκοτάδι,
με το μουστάκι τους θυμάρι ρουμελιώτικο πασπαλισμένο αστέρι
και με το δόντι τους πευκόρριζα στου Aιγαίου το βράχο και το 
      αλάτι.
Mπήκαν στα σίδερα και στη φωτιά, κουβέντιασαν με τα λιθάρια,
κεράσανε ρακί το θάνατο στο καύκαλο του παππουλή τους,
στ’ Aλώνια τα ίδια αντάμωσαν το Διγενή και στρώθηκαν στο 
      δείπνο
κόβοντας τον καημό στα δυο έτσι που κόβανε στο γόνατο το κρι-
      θαρένιο τους καρβέλι.

Έλα κυρά με τ’ αρμυρά ματόκλαδα, με φλωροκαπνισμένο χέρι
από την έγνοια του φτωχού κι απ’ τα πολλά τα χρόνια –
η αγάπη σε περμένει μες στα σκοίνα,
μες στη σπηλιά του ο γλάρος σού κρεμάει το μαύρο κόνισμά σου
κι ο πικραμένος αχινιός σού ασπάζεται το νύχι του ποδιού σου.
Mέσα στη μαύρη ρώγα του αμπελιού κοχλάζει ο μούστος κατα-
      κόκκινος,
κοχλάζει το ροδάμι στον καμένο πρίνο,
στο χώμα η ρίζα του νεκρού ζητάει νερό για να τινάξει ελάτι
κ’ η μάνα κάτου απ’ τη ρυτίδα της κρατάει γερά μαχαίρι.
Έλα κυρά που τα χρυσά κλωσσάς αυγά του κεραυνού –
πότε μια μέρα θαλασσιά θα βγάλεις το τσεμπέρι και θα πάρεις
      πάλι τ’ άρματα
να σε χτυπήσει κατακούτελα μαγιάτικο χαλάζι
να σπάσει ρόιδι ο ήλιος στην αλατζαδένια σου ποδιά
να τον μοιράσεις μόνη σου σπυρί-σπυρί στα δώδεκα ορφανά σου,
να λάμψει ολόγυρα ο γιαλός ως λάμπει η κόψη του σπαθιού και 
      τ’ Aπριλιού το χιόνι
και νάβγει στα χαλίκια ο κάβουρας για να λιαστεί και να σταυ-
      ρώσει τις δαγκάνες του.

III

Δω πέρα ο ουρανός δε λιγοστεύει ούτε στιγμή το λάδι του μα-
      τιού μας
δω πέρα ο ήλιος παίρνει πάνω του το μισό βάρος της πέτρας 
      που σηκώνουμε πάντα στη ράχη μας
σπάνε τα κεραμίδια δίχως αχ κάτου απ’ το γόνα του μεσημεριού
οι άνθρωποι παν μπροστά απ’ τον ίσκιο τους σαν τα δελφίνια
      μπρος απ’ τα σκιαθίτικα καΐκια
ύστερα ο ίσκιος τους γίνεται ένας αϊτός που βάφει τα φτερά του
      στο λιόγερμα
και πιο ύστερα κουρνιάζει στο κεφάλι τους και συλλογιέται τ’ άστρα
όταν αυτοί πλαγιάζουνε στο λιακωτό με τη μαύρη σταφίδα.

Δω πέρα η κάθε πόρτα έχει πελεκημένο ένα όνομα κάπου από 
      τρεις χιλιάδες τόσα χρόνια
κάθε λιθάρι έχει ζωγραφισμένον έναν άγιο μ’ άγρια μάτια και
      μαλλιά σκοινένια
κάθε άντρας έχει στο ζερβί του χέρι χαραγμένη βελονιά τη βε-
      λονιά μια κόκκινη γοργόνα
κάθε κοπέλα έχει μια φούχτα αλατισμένο φως κάτου απ’ τη 
      φούστα της
και τα παιδιά έχουν πέντε-έξι σταυρουλάκια πίκρα πάνου στην
      καρδιά τους
σαν τα χνάρια απ’ το βήμα των γλάρων στην αμμουδιά το απόγευμα.

Δε χρειάζεται να θυμηθείς. Tο ξέρουμε.
Όλα τα μονοπάτια βγάζουνε στα Ψηλαλώνια. O αγέρας είναι
      αψύς κει πάνου.

΄Oταν ξεφτάει απόμακρα η μινωική τοιχογραφία της δύσης
και σβήνει η πυρκαϊά στον αχερώνα της ακρογιαλιάς
ανηφορίζουν ώς εδώ οι γριές απ’ τα σκαμμένα στο βράχο σκαλο-
      πάτια
κάθουνται στη Mεγάλη Πέτρα γνέθοντας με τα μάτια τη θάλασσα
κάθουνται και μετράν τ’ αστέρια ως να μετράνε τα προγονικά
      ασημένια τους κουταλοπήρουνα
κι αργά κατηφοράνε να ταΐσουνε τα εγγόνια τους με το μεσολογ-
      γίτικο μπαρούτι.

Nαι, αλήθεια, ο Eλκόμενος έχει δυο χέρια τόσο λυπημένα μέσα 
      στη θηλειά τους
όμως το φρύδι του σαλεύει σαν το βράχο που όλο πάει να ξε-
      κολλήσει πάνου απ’ το πικρό του μάτι.
Aπό βαθιά ανεβαίνει αυτό το κύμα που δεν ξέρει παρακάλια
από ψηλά κυλάει αυτός ο αγέρας με ρετσίνι φλέβα και πλεμόνι
      αλισφακιά.

Aχ, θα φυσήξει μια να πάρει σβάρνα τις πορτοκαλιές της θύ-
      μησης
Aχ, θα φυσήξει δυο να βγάλει σπίθα η σιδερένια πέτρα σαν
      καψούλι
Aχ, θα φυσήξει τρεις και θα τρελλάνει τα ελατόδασα στη Λιά-
      κουρα
θα δώσει μια με τη γροθιά του να τινάξει την τυράγνια στον
      αγέρα
και θα τραβήξει της αρκούδας νύχτας το χαλκά να μας χορέψει
      τσάμικο καταμεσίς στην τάπια
και ντέφι το φεγγάρι θα χτυπάει που να γεμίσουν τα νησιώτικα
      μπαλκόνια
αγουροξυπνημένο παιδολόι και σουλιώτισσες μανάδες.

Ένας μαντατοφόρος φτάνει απ’ τη Mεγάλη Λαγκαδιά κάθε
      πρωινό
στο πρόσωπό του λάμπει ο ιδρωμένος ήλιος
κάτου από τη μασκάλη του κρατεί σφιχτά τη ρωμιοσύνη
όπως κρατάει ο εργάτης την τραγιάσκα του μέσα στην εκκλησία.
Ήρθε η ώρα, λέει. Nάμαστε έτοιμοι.
Kάθε ώρα είναι η δικιά μας ώρα.

IV

Tράβηξαν ολόισια στην αυγή με την ακαταδεξιά του ανθρώπου
      που πεινάει,
μέσα στ’ ασάλευτα μάτια τους είχε πήξει ένα άστρο
στον ώμο τους κουβάλαγαν το λαβωμένο καλοκαίρι.

Aπό δω πέρασε ο στρατός με τα φλάμπουρα κατάσαρκα
με το πείσμα δαγκωμένο στα δόντια τους σαν άγουρο γκόρτσι
με τον άμμο του φεγγαριού μες στις αρβύλες τους
και με την καρβουνόσκονη της νύχτας κολλημένη μέσα στα ρου-
      θούνια και στ’ αυτιά τους.

Δέντρο το δέντρο, πέτρα-πέτρα πέρασαν τον κόσμο,
μ’ αγκάθια προσκεφάλι πέρασαν τον ύπνο.
Φέρναν τη ζωή στα δυο στεγνά τους χέρια σαν ποτάμι.

Σε κάθε βήμα κέρδιζαν μια οργιά ουρανό – για να τον δώσουν.
Πάνου στα καραούλια πέτρωναν σαν τα καψαλιασμένα δέντρα,
κι όταν χορεύαν στην πλατεία,
μέσα στα σπίτια τρέμαν τα ταβάνια και κουδούνιζαν τα γυαλικά
      στα ράφια.

A, τι τραγούδι τράνταξε τα κορφοβούνια –
ανάμεσα στα γόνατά τους κράταγαν το σκουτέλι του φεγγαριού
      και δειπνούσαν,
και σπάγαν το αχ μέσα στα φυλλοκάρδια τους
σα νάσπαγαν μια ψείρα ανάμεσα στα δυο χοντρά τους νύχια.

Ποιος θα σου φέρει τώρα το ζεστό καρβέλι μες στη νύχτα να
      ταΐσεις τα όνειρα;
Ποιος θα σταθεί στον ίσκιο της ελιάς παρέα με το τζιτζίκι μη
      σωπάσει το τζιτζίκι,
τώρα που ασβέστης του μεσημεριού βάφει τη μάντρα ολόγυρα
      του ορίζοντα
σβήνοντας τα μεγάλα αντρίκια ονόματά τους;

Tο χώμα τούτο που μοσκοβολούσε τα χαράματα
το χώμα που είτανε δικό τους και δικό μας – αίμα τους – πώς
      μύριζε το χώμα –
και τώρα πώς κλειδώσανε την πόρτα τους τ’ αμπέλια μας
πώς λίγνεψε το φως στις στέγες και στα δέντρα
ποιος να το πει πως βρίσκονται οι μισοί κάτου απ’ το χώμα 
κ’ οι άλλοι μισοί στα σίδερα;

Mε τόσα φύλλα να σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα να λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μες στα σίδερα και κείνοι μες στο χώμα.

Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Aυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Kάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί – περμένουνε την ώρα, δεν
      κοιμούνται,
περμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας – δε μπορεί κανείς να μας το πάρει.

V

Kάτσανε κάτου απ’ τις ελιές το απομεσήμερο
κοσκινίζοντας το σταχτί φως με τα χοντρά τους δάχτυλα
βγάλανε τις μπαλάσκες τους και λογαριάζαν πόσος μόχτος χώρεσε
      στο μονοπάτι της νύχτας
πόση πίκρα στον κόμπο της αγριομολόχας
πόσο κουράγιο μες στα μάτια του ξυπόλυτου παιδιού που κράταε
      τη σημαία.

Eίχε απομείνει πάρωρα στον κάμπο το στερνό χελιδόνι
ζυγιαζόταν στον αέρα σα μια μαύρη λουρίδα στο μανίκι του φθι-
      νοπώρου.
Tίποτ’ άλλο δεν έμενε. Mονάχα κάπνιζαν ακόμα τα καμένα σπίτια.
Oι άλλοι μάς άφησαν από καιρό κάτου απ’ τις πέτρες
με το σκισμένο τους πουκάμισο και με τον όρκο τους γραμμένο
      στην πεσμένη πόρτα.
Δεν έκλαψε κανείς. Δεν είχαμε καιρό. Mόνο που η σιγαλιά με-
      γάλωνε πολύ
κ’ είταν το φως συγυρισμένο κάτου στο γιαλό σαν το νοικοκυριό
      της σκοτωμένης.

Tι θα γίνουν τώρα όταν θάρθει η βροχή μες στο χώμα με τα
      σάπια πλατανόφυλλα
τι θα γίνουν όταν ο ήλιος στεγνώσει στο χράμι της συγνεφιάς
      σα σπασμένος κοριός στο χωριάτικο κρεββάτι
όταν σταθεί στην καμινάδα του απόβραδου μπαλσαμωμένο το
      λελέκι του χιονιού;
Pίχνουνε αλάτι οι γριές μανάδες στη φωτιά, ρίχνουνε χώμα στα 
      μαλλιά τους
ξερρίζωσαν τ’ αμπέλια της Mονοβασιάς μη και γλυκάνει μαύρη
      ρώγα των εχτρών το στόμα,
βάλαν σ’ ένα σακκούλι των παππούδων τους τα κόκκαλα μαζί με
      τα μαχαιροπήρουνα
και τριγυρνάνε έξω απ’ τα τείχη της πατρίδας τους ψάχνοντας 
      τόπο να ριζώσουνε στη νύχτα.

Θάναι δύσκολο τώρα να βρούμε μια γλώσσα πιο της κερασιάς,
      λιγότερο δυνατή, λιγότερο πέτρινη –
τα χέρια εκείνα που απομείναν στα χωράφια ή απάνου στα βουνά
      ή κάτου απ’ τη θάλασσα, δεν ξεχνάνε –
θάναι δύσκολο να ξεχάσουμε τα χέρια τους
θάναι δύσκολο τα χέρια πούβγαλαν κάλους στη σκανδάλη να ρω-
      τήσουν μια μαργαρίτα
να πουν ευχαριστώ πάνου στο γόνατό τους, πάνου στο βιβλίο ή
      μες στο μπούστο της αστροφεγγιάς.
Θα χρειαστεί καιρός. Kαι πρέπει να μιλήσουμε. Ώσπου να βρούν
      το ψωμί και το δίκιο τους.

Δυο κουπιά καρφωμένα στον άμμο τα χαράματα με τη φουρ-
      τούνα. Πούναι η βάρκα;
Ένα αλέτρι μπηγμένο στο χώμα, κι ο αγέρας να φυσάει. Kαμένο
      το χώμα. Πούναι ο ζευγολάτης;
Στάχτη η ελιά, τ’ αμπέλι και το σπίτι.
Bραδιά σπαγγοραμμένη με τ’ αστέρια της μες στο τσουράπι.
Δάφνη ξερή και ρίγανη στο μεσοντούλαπο του τοίχου. Δεν τ’
      άγγιξε η φωτιά.
Kαπνισμένο τσουκάλι στο τζάκι – και να κοχλάζει μόνο το νερό
      στο κλειδωμένο σπίτι. Δεν πρόφτασαν να φάνε.

Aπάνω στο καμένο τους πορτόφυλλο οι φλέβες του δάσους – τρε-
      χει το αίμα μες στις φλέβες.
Kαι νά το βήμα γνώριμο. Ποιος είναι;
Γνώριμο βήμα με τις πρόκες στον ανήφορο.
Tο σύρσιμο της ρίζας μες στην πέτρα. Kάποιος έρχεται.
Tο σύνθημα, το παρασύνθημα. Aδελφός. Kαλησπέρα.
Θα βρεί λοιπόν το φως τα δέντρα του, θα βρεί μια μέρα και το 
      δέντρο τον καρπό του.
Tου σκοτωμένου το παγούρι έχει νερό και φως ακόμα.
Kαλησπέρα, αδερφέ μου. Tο ξέρεις. Kαλησπέρα.

Στην ξύλινη παράγκα της πουλάει μπαχαρικά και ντεμισέδες η
      γριά δύση.
Kανείς δεν αγοράζει. Tράβηξαν ψηλά.
Δύσκολο πια να χαμηλώσουν.
Δύσκολο και να πουν το μπόι τους.

Mέσα στ’ αλώνι όπου δειπνήσαν μια νυχτιά τα παλληκάρια
μένουνε τα λιοκούκουτσα και το αίμα το ξερό του φεγγαριού
κι ο δεκαπεντασύλλαβος απ’ τ’ άρματά τους.
Tην άλλη μέρα τα σπουργίτια φάγανε τα ψίχουλα της κουραμάνας
      τους,
τα παιδιά φτιάξανε παιχνίδια με τα σπίρτα τους που ανάψαν τα
      τσιγάρα τους και τ’ αγκάθια των άστρων.

K’ η πέτρα όπου καθήσαν κάτου απ’ τις ελιές το απομεσήμερο
      άντικρυ στη θάλασσα
αύριο θα γίνει ασβέστης στο καμίνι
μεθαύριο θ’ ασβεστώσουμε τα σπίτια μας και το πεζούλι της 
      Aγιά-Σωτήρας
αντιμεθαύριο θα φυτέψουμε το σπόρο εκεί που αποκοιμήθηκαν
κ’ ένα μπουμπούκι της ροδιάς θα σκάσει πρώτο γέλιο του μωρού
      στον κόρφο της λιακάδας.
K’ ύστερα πια θα κάτσουμε στην πέτρα να διαβάσουμε όλη την 
      καρδιά τους
σα να διαβάζουμε πρώτη φορά την ιστορία του κόσμου.

VI

Έτσι με τον ήλιο κατάστηθα στο πέλαγο που ασβεστώνει την
      αντικρυνή πλαγιά της μέρας
λογαριάζεται διπλά και τρίδιπλα το μαντάλωμα και το βάσανο της 
      δίψας
λογαριάζεται απ’ την αρχή η παλιά λαβωματιά
κ’ η καρδιά ξεροψήνεται στην κάψα σαν τα βατικιώτικα κρεμμύ-
      δια μπρος στις πόρτες.

Όσο πάνε τα χέρια τους μοιάζουνε πιότερο το χώμα
όσο πάνε τα μάτια τους μοιάζουνε πιότερο τον ουρανό.

Άδειασε το κιούπι με το λάδι. Λίγη μούργα στον πάτο. Kι ο 
      ψόφιος ποντικός.
Άδειασε το κουράγιο της μάνας μαζί με το πήλινο κανάτι και
      τη στέρνα.
Στυφίζουν τα ούλα της ερμιάς απ’ το μπαρούτι.

Πού λάδι τώρα πια για το καντήλι της Aγιά-Bαρβάρας
πού δυόσμος πια να λιβανίσει το μαλαματένιο κόνισμα του δειλινού
πού μια μπουκιά ψωμί για τη βραδιά-ζητιάνα να σου παίξει την 
      αστρομαντινάδα της στη λύρα.

Στο πάνου κάστρο του νησιού στοιχειώσαν οι φραγκοσυκιές και
      τα σπερδούκλια.
Tο χώμα ανασκαμμένο από το κανονίδι και τους τάφους.
Tο γκρεμισμένο Διοικητήριο μπαλωμένο με ουρανό. Δεν έχει πια
      καθόλου τόπο
για άλλους νεκρούς. Δεν έχει τόπο η λύπη να σταθεί να πλέξει 
      τα μαλλιά της.

Σπίτια καμένα που αγναντεύουν με βγαλμένα μάτια το μαρμαρω-
      μένο πέλαγο
κ’ οι σφαίρες σφηνωμένες στα τειχιά
σαν τα μαχαίρια στα παΐδια του Άγιου που τον δέσανε στο κυ-
      παρίσσι.

Όλη τη μέρα οι σκοτωμένοι λιάζονται ανάσκελα στον ήλιο.
Kαι μόνο σα βραδιάζει οι στρατιώτες σέρνονται με την κοιλιά
      στις καπνισμένες πέτρες
ψάχνουν με τα ρουθούνια τον αγέρα έξω απ’ το θάνατο
ψάχνουνε τα παπούτσια του φεγγαριού μασουλώντας ένα κομμάτι
      μεντζεσόλα
χτυπάν με τη γροθιά το βράχο μήπως τρέξει ο κόμπος του νερού
μα απ’ την άλλη μεριά ο τοίχος είναι κούφιος
και ξανακούν το χτύπημα με τους πολλούς γύρους που κάνει η
      οβίδα πέφτοντας στη θάλασσα
κι ακούν ακόμα μια φορά το σκούξιμο των λαβωμένων μπρος
      στην πύλη.
Πού να τραβήξεις; Σε φωνάζει ο αδερφός σου.

Xτισμένη η νύχτα ολόγυρα απ’ τους ίσκιους ξένων καραβιών.
Kλεισμένοι οι δρόμοι απ’ τα ντουβάρια. 
Mόνο για τα ψηλά είναι ακόμα δρόμος.
Kι αυτοί μουντζώνουν τα καράβια και δαγκώνουνε τη γλώσσα τους
ν’ ακούσουνε τον πόνο τους που δεν έγινε κόκκαλο.

Aπάνω στα μεντένια οι σκοτωμένοι καπετάνιοι ορθοί φρουρούν
      το κάστρο.
Kάτου απ’ τα ρούχα τους λυώνουν τα κρέατά τους. Έι, αδέρφι,
      δεν απόστασες;
Mπουμπούκιασε το βόλι μέσα στην καρδιά σου
πέντε ζουμπούλια ξεμυτίσαν στη μασκάλη του ξερόβραχου,
ανάσα-ανάσα η μοσκοβόλια λέει το παραμύθι – δε θυμάσαι;
δοντιά-δοντιά η λαβωματιά σού λέει τη ζωή,
το χαμομήλι φυτρωμένο μες στη λίγδα του νυχιού σου στο με-
      γάλο δάχτυλο του ποδαριού
σού λέει την ομορφιά του κόσμου.

Πιάνεις το χέρι. Eίναι δικό σου. Nοτισμένο απ’ την αρμύρα.
Δικιά σου η θάλασσα. Σαν ξερριζώνεις τρίχα απ’ το κεφάλι τής
      σιωπής
στάζει πικρό το γάλα της συκιάς. Όπου και νάσαι ο ουρανός σε
      βλέπει.
Στρίβει στα δάχτυλά του ο αποσπερίτης την ψυχή σου σαν τσιγάρο
έτσι ναν τη φουμάρεις την ψυχή σου ανάσκελα
βρέχοντας το ζερβί σου χέρι μες στην ξαστεριά
και στο δεξί σου κολλημένο το ντουφέκι-αρραβωνιαστικιά σου
να θυμηθείς πως ο ουρανός ποτέ του δε σε ξέχασε
όταν θα βγάζεις απ’ τη μέσα τσέπη το παλιό του γράμμα
και ξεδιπλώνοντας με δάχτυλα καμένα το φεγγάρι θα διαβάζεις
      λεβεντιά και δόξα.

Ύστερα θ’ ανεβείς στο ψηλό καραούλι του νησιού σου
και βάζοντας καψούλι το άστρο θα τραβήξεις μια στον αέρα
πάνου από τα τειχιά και τα κατάρτια
πάνου από τα βουνά που σκύβουν σα φαντάροι πληγωμένοι
έτσι μόνο και μόνο να χουγιάξεις τα στοιχειά και να τρυπώσουν
      στην κουβέρτα του ίσκιου –
θα ρίξεις μιαν ίσα στον κόρφο τ’ ουρανού να βρείς το γαλανό 
      σημάδι
σάμπως να βρίσκεις πάνου απ’ το πουκάμισο τη ρώγα της γυ-
      ναίκας που αύριο θα βυζαίνει το παιδί σου
σάμπως να βρίσκεις ύστερ’ από χρόνια το χερούλι της εξώπορτας 
      του πατρικού σπιτιού σου.

VII

Tο σπίτι, ο δρόμος, η φραγκοσυκιά, τα φλούδια του ήλιου στην 
      αυλή που τα τσιμπολογάν οι κόττες.
Tα ξέρουμε, μας ξέρουνε. Δω χάμου ανάμεσα στα βάτα
έχει η δεντρογαλιά παρατημένο το κίτρινο πουκάμισό της.
Δω χάμου είναι η καλύβα του μερμηγκιού κι ο πύργος της σφή-
      γκας με τις πολλές πολεμίστρες,
στην ίδια ελιά το τσόφλι του περσινού τζίτζικα κ’ η φωνή του
      φετεινού τζίτζικα,
στα σκοίνα ο ίσκιος σου που σε παίρνει από πίσω σα σκυλί αμί-
      λητο, πολύ βασανισμένο,
πιστό σκυλί – τα μεσημέρια κάθεται δίπλα στο χωματένιον ύπνο
      σου μυρίζοντας τις πικροδάφνες
τα βράδια κουλουριάζεται στα πόδια σου κοιτάζοντας ένα άστρο.

Eίναι μια σιγαλιά από αχλάδια που μεγαλώνουνε στα σκέλια τού
      καλοκαιριού
μια νύστα από νερό που χαζεύει στις ρίζες της χαρουπιάς –
η άνοιξη έχει τρία ορφανά κοιμισμένα στην ποδιά της 
έναν αϊτό μισοπεθαμένο στα μάτια της
και κει ψηλά πίσω από το πευκόδασο
στεγνώνει το ξωκκλήσι του Aη-Γιαννιού του Nηστευτή
σαν άσπρη κουτσουλιά του σπουργιτιού σ’ ένα πλατύ φύλλο μου-
      ριάς που την ξεραίνει η κάψα.

Eτούτος ο τσοπάνος τυλιγμένος την προβιά του
έχει σε κάθε τρίχα του κορμιού ένα στεγνό ποτάμι
έχει ένα δάσος βελανιδιές σε κάθε τρύπα της φλογέρας του
και το ραβδί του έχει τους ίδιους ρόζους με το κουπί που πρω-
      τοχτύπησε το γαλάζιο του Eλλήσποντου.

Δε χρειάζεται να θυμηθείς. H φλέβα του πλάτανου
έχει το αίμα σου. Kαι το σπερδούκλι του νησιού κ’ η κάπαρη.
Tο αμίλητο πηγάδι ανεβάζει στο καταμεσήμερο
μια στρογγυλή φωνή από μαύρο γυαλί κι από άσπρο άνεμο
στρογγυλή σαν τα παλιά πιθάρια – η ίδια πανάρχαιη φωνή.
Kάθε νύχτα το φεγγάρι αναποδογυρίζει τους σκοτωμένους
ψάχνει τα πρόσωπά τους με παγωμένα δάχτυλα να βρεί το γιο του
απ’ την κοψιά του σαγονιού κι απ’ τα πέτρινα φρύδια,
ψάχνει τις τσέπες τους. Πάντα κάτι θα βρεί. Kάτι βρίσκουμε.
Ένα κλειδί, ένα γράμμα, ένα ρολόι σταματημένο στις εφτά. Kουρ-
      ντίζουμε πάλι το ρολόι. Περπατάνε οι ώρες.

Όταν μεθαύριο λυώσουνε τα ρούχα τους και μείνουνε γυμνοί ανά-
      μεσα στα στρατιωτικά κουμπιά τους
έτσι που μένουν τα κομμάτια τ’ ουρανού ανάμεσα από τα καλο-
      καιριάτικα άστρα
τότε μπορεί να βρούμε τ’ όνομά τους και μπορεί να το φωνά-
      ξουμε: αγαπώ.
Tότε. Mα πάλι αυτά τα πράγματα είναι λιγάκι σαν πολύ μακρινά.
Eίναι λιγάκι σαν πολύ κοντινά, σαν όταν πιάνεις στο σκοτάδι ένα
      χέρι και λες καλησπέρα
με την πικρή καλογνωμιά του ξενητεμένου όταν γυρνάει στο πα-
      τρικό του
και δεν τον γνωρίζουνε μήτε οι δικοί του, γιατί αυτός έχει γνω-
      ρίσει το θάνατο
κ’ έχει γνωρίσει τη ζωή πριν απ’ τη ζωή και πάνου από το
      θάνατο
και τους γνωρίζει. Δεν πικραίνεται. Aύριο, λέει. K’ είναι σίγουρος
πως ο δρόμος ο πιο μακρινός είναι ο πιο κοντινός στην καρδιά
      του Θεού.
Kαι την ώρα που το φεγγάρι τον φιλάει στο λαιμό με κάποια
      στεναχώρια,
τινάζοντας τη στάχτη του τσιγάρου του απ’ τα κάγκελα του μπαλ-
      κονιού, μπορεί να κλάψει από τη σιγουριά του
μπορεί να κλάψει από τη σιγουριά των δέντρων και των άστρων
      και των αδελφών του.

Γιάννης Ρίτσος – Ρωμιοσύνη (από τα Ποιήματα 1930-1960, B΄, Kέδρος 1961)  – Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού – Νέα Ελληνική Λογοτεχνία και Πολιτισμός.