Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κάναμε μία τρίωρη επίσκεψη στο λεγόμενο Κέντρο “Υποδοχής” Μόριας και η εμπειρία θα έλεγα ότι ήταν απολύτως διδακτική, κατατοπιστική και ανατριχιαστική. Η απουσία εκείνων των κεντρικών φορέων της Πολιτείας, που θα έπρεπε να είναι παρόντες, είναι βοώσα. Και θα έλεγα ότι δεν επιτρέπεται να υπάρχει αρμόδιος ο οποίος έχει υπό την εποπτεία του και την ευθύνη του τους ανθρώπους που βρίσκονται εδώ, που να μην έχει επισκεφθεί τους χώρους για να δει τις ελλείψεις και να δει την τεράστια ανάγκη ενίσχυσης και των δομών και του ανθρώπινου δυναμικού που μεριμνά για τους ανθρώπους που βρίσκονται εδώ.

Μιλάμε για ανθρώπινες ιστορίες – τραγωδίες, μιλάμε για 98 παιδιά ασυνόδευτα που βρίσκονται μήνες σε αυτήν τη δομή που δεν είναι κατάλληλη για παιδιά. Μιλάμε για ανθρώπους που για μήνες αναμένουν να ενημερωθούν ποια θα είναι η μοίρα και η τύχη τους, αν θα μπορέσουν να πάνε στον προορισμό τους, αν έχουν ελπίδα στην ασφάλεια και σε μία ζωή με το περιεχόμενο αξιοπρέπειας που κάθε ανθρώπινη ύπαρξη αξίζει.

Νομίζω πως πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα ότι είναι ντροπιαστικό για την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα μιλήσω σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί κατ’ εφαρμογήν συμφωνιών σε επίπεδο  Ευρωπαϊκής Ένωσης λειτουργεί αυτή εδώ η δομή, που σε τίποτε δεν θυμίζει, βέβαια, εκείνα τα standards που θα έπρεπε να έχει μια τέτοια δομή. Είναι ντροπιαστικό σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης ανθρώπινες ζωές να αντιμετωπίζονται με αυτόν τον τρόπο, είναι ντροπιαστικό σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναπληρώνονται οι ελλείψεις από το περίσσευμα διαθεσιμότητας και ψυχής κάποιων ανθρώπων υπηρεσιακών ή εθελοντών. Είναι ντροπιαστικό, γενικότερα, πρόσφυγες που δικαιούνται το maximum της προστασίας και της μέριμνας σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές συνθήκες να εγκαταλείπονται σε αυτήν την απαξίωση.

Νομίζω ότι θα πρέπει να ακουστεί δυνατά ότι εδώ παραβιάζονται στοιχειώδεις προϋποθέσεις διαβίωσης και εγγύησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για τις παραβιάσεις αυτές υπάρχει τεράστια ευθύνη της Πολιτείας, υπάρχει τεράστια ευθύνη της Κυβέρνησης, υπάρχει τεράστια ευθύνη των θεσμικών οργάνων της  Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν μπορεί να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι τέτοια η ανεπάρκεια των δομών και τέτοια η ανεπάρκεια των προϋποθέσεων ώστε εάν υπάρξουν μεγαλύτερες ροές προσφυγικές, θα υπάρξει ξανά μια πλήρης αδυναμία ανταπόκρισης σε όλα τα επίπεδα.

Η κατάσταση των ανθρώπων εδώ νομίζω ότι αποδεικνύει από μια άλλη πλευρά πόσο εγκληματικές είναι οι πολιτικές των Μνημονίων, πόσο εγκληματική είναι η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι 2.500 άνθρωποι που βρίσκονται εδώ έχουν ανάγκη από ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έχουν ανάγκη από ιατρική και νοσοκομειακή κάλυψη, όμως, από την άλλη πλευρά τα δημόσια νοσοκομεία, το Νοσοκομείο Μυτιλήνης με την υποβάθμιση της Δημόσιας Υγείας για την οποία φέρει την ευθύνη της και η Κυβέρνηση και το Μνημονιακό καθεστώς, αδυνατεί να ανταποκριθεί σε αυτήν την ανάγκη.

Νομίζω ότι όλοι θα πρέπει να αρθούν στο ύψος της ευθύνης τους, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και νομίζω ότι ταυτόχρονα θα πρέπει να χυθεί άπλετο φως στις συνθήκες με τις οποίες εφαρμόζεται αυτή η κατάπτυστη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας.