Από Κυριάκος Κυριακόπουλος

Οργή και αγανάκτηση, αλλά και μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την περηφάνια – απολύτως θεμιτή και καθ’ όλα αναγκαία – πλημμυρίζει από χθες το πανελλήνιο, στον απόηχο του χαμού ενός ακόμη παλληκαριού και πολύτιμου στελέχους των ενόπλων δυνάμεων της χώρας…

Δυστυχώς όμως, οφείλουμε ακόμη και τούτες τις πολύ στενάχωρες στιγμές, να πάρουμε μια απόσταση από το συναίσθημα, γιατί αυτό που επείγει είναι η νηφάλια αποτίμηση των πραγματικών δεδομένων.

Για το τυπικό μέρος των συνθηκών και των αιτιών του δυστυχήματος θα αποφανθούν οι ειδικοί, και οφείλουμε να ελπίζουμε ότι θα αποφανθούν ανεπηρέαστα και χωρίς να επιχειρηθεί να ασκηθούν κανενός είδους πολιτικές ή άλλες πιέσεις.

Με το ουσιαστικό μέρος όμως της δολοφονίας αυτού του παλληκαριού, οφείλουμε ν ασχοληθούμε όλοι μας, γιατί ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να αλλοτριωθεί στο χωνευτήρι της σκοπιμότητας, έχει ήδη αγγίξει να όρια  μιας πρωτοφανούς πρόκλησης και αυτό δεν πρέπει να το ανεχτούμε.

• Ο Γιώργος Μπαλταδώρος,  απογειώθηκε από τη μονάδα του στη Σκύρο, με την αποφασιστικότητα του ΜΑΧΗΤΗ…
• Έδωσε επί 45 λεπτά τη μάχη απέναντι στο θράσος και την αλητεία, με την αυτοπεποίθηση και… την αποφασιστικότητα του ΜΑΧΗΤΗ…
• Μπήκε εξουθενωμένος στα τελευταία μίλια της επιστροφής, αποφασισμένος να παραμείνει ΜΑΧΗΤΗΣ και στο μέλλον…

Μετά από λίγο για όλους εμάς, θα μετακομίσει οριστικά στο Πάνθεον των ΗΡΩΩΝ.

Η κρίσιμη λεπτομέρεια, είναι πως ο Γιώργος Μπαλταδώρος, υπήρξε ΗΡΩΑΣ ακριβώς γιατί απέδειξε πως ήταν αποφασισμένος ΜΑΧΗΤΗΣ.

Η μαύρη αλήθεια, είναι πως τη διαδρομή για το Πάνθεον των ηρώων, του την επέβαλαν οι πρωταγωνιστές της υποκρισίας.

• Η διαδρομή για το Πάνθεον την οποία επέλεξε ο ίδιος, ήταν η απογείωσή του από την έδρα της μονάδας του.
• Η διαδρομή που του επέβαλαν για να οδηγηθεί σ αυτό, ήταν τα τελευταία μίλια της επιστροφής του σ αυτήν.

Όλα αυτά γράφονται, γιατί οφείλουμε να σκεφτούμε τι σημαίνει για έναν Έλληνα πιλότο, ο Γολγοθάς της έντασης που ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης φύσης, μετά από μια σαρανταπεντάλεπτη καταδίωξη σε όλο το εύρος του Αιγαίου, όταν οι συνήθεις αερομαχίες δεν ξεπερνούν το πεντάλεπτο και παρ’ όλα αυτά θεωρούνται εξαντλητικές ακόμη και μέσα στα όρια του πενταλέπτου.

Γράφονται γιατί οφείλουμε – όσο κι αν είναι δυσάρεστο αυτό – να αποτολμήσουμε να φανταστούμε την πιθανή εικόνα την οποία είχε, όταν βρέθηκε τελικά δολοφονημένο αυτό το παλληκάρι, μετά από το τελευταίο μάθημα ζωής και περηφάνιας που παρέδωσε σε όλους εμάς, και η οποία εικόνα είναι προφανές πως δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα του παλληκαριού που διακινείται στο διαδίκτυο.

Εμείς βεβαίως, έτσι θα θυμόμαστε τον  Έλληνα ΗΡΩΑ, γελαστό, ρωμαλέο και περήφανο. Αλλά οφείλουμε να έχουμε επίγνωση για το που τον οδήγησαν οι αυτουργοί της δολοφονίας. Κι η προτροπή ν αποτολμήσουμε να φανταστούμε αυτή την εικόνα, δεν συνιστά μια ανεπίτρεπτη πρόκληση στην αντοχή των ανθρώπων. Ισοδυναμεί με την υποχρέωσή μας να κοιτάξουμε την κρίσιμη στιγμή την αλήθεια κατάματα.

Κυρίως όμως όλα τα παραπάνω γράφονται, γιατί έχει σημασία να ανατρέξουμε στο βίντεο με την τελευταία του συνέντευξη, γιατί μέσα απ’ αυτό θα γνωρίσουμε από κοντά το μεγαλείο αλλά και το πεπρωμένο του Έλληνα πιλότου.

Μέσα σε ένα βίντεο μόλις 2,5 λεπτών, η φωνή του Γιώργου ακούγεται τέσσερις τουλάχιστον φορές να επαναλαμβάνει το «συμμορφωνόμαστε με τις οδηγίες του ΕΚΑΕ».

Εδώ λοιπόν είναι που κρύβεται και η αλήθεια. Στις «οδηγίες του ΕΚΑΕ».

• Αυτές οι οδηγίες ήθελαν την παραμονή σε καθεστώς εξαντλητικής καταδίωξης επί 45 λεπτά των δύο πιλότων μας, που οδήγησε στο θάνατο το Γιώργο Μπαλταδώρο και λίγο έλειψε να είναι αντίστοιχη η μοίρα και του δεύτερου παλληκαριού μας…
• Αυτές οι οδηγίες ήθελαν να βυθιστεί σήμερα στο πένθος η Ελλάδα που «δεν διεκδικεί τίποτε», και όχι η Τουρκία που διεκδικεί τα πάντα σ αυτόν τον (μέχρι στιγμής) ακήρυχτο πόλεμο…
• Αυτές οι οδηγίες ήθελαν να «παρακολουθούμε αλλά να μη αγγίζουμε» τους λεβέντες της απέναντι πλευράς, και με βάση αυτές τις οδηγίες θρηνούμε Ηλιάκηδες, Γιαλοψούς, Μπαλταδώρους, και Κύριος οίδε ποια και πόσα ακόμη παιδιά μας στο μέλλον.

Διότι αυτοί οι νεκροί… Οι δικοί  μας οι ΗΡΩΕΣ… Είναι το τίμημα της εντολής που ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕγια την άμεση κατάρριψη των κατσαπλιάδων, προκειμένου να καταδειχτεί και εμπράκτως στη διεθνή κοινότητα της υποκρισίας και της σιωπής, ποιοι παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο της πατρίδας μας, και μάλιστα με τις Αμερικανονατοϊκές αρμάδες να είναι παρούσες και να σιωπούν ΚΑΙ για τις αλλεπάλληλες παραβιάσεις ΚΑΙ για τα αλλεπάλληλα φονικά.

Όχι… Προφανώς και δεν θα επιδοθούμε σε κανενός είδους αντιποίηση αρμοδιότητας για να κρίνουμε ελαφρά τη καρδία τις οδηγίες της ΕΚΑΕ. Υπάρχουν όμως δυο δεδομένα που οφείλουμε να σταθμίσουμε:

• Το πρώτο, είναι το προφίλ ενός απόλυτα πειθαρχημένου παλληκαριού που περιβάλλει με εμπιστοσύνη τη φυσική και μέσω αυτής της πολιτική του ηγεσία, στο πλαίσιο της αγάπης του για την πατρίδα που τον γέννησε. Και τέτοιοι είναι το σύνολο των πιλότων της πολεμικής μας αεροπορίας.
• Το δεύτερο, είναι ο καταγέλαστος τρόπος των υποκριτών, που αύριο τίποτε δε θα θυμούνται και θα χαχανίζουν αμέριμνοι για την «πατρίδα που σώζουν» κουρελιάζοντας την αξιοπρέπειά της καθημερινά, ενώ ήδη από τα πρώτα λεπτά του φονικού φρόντισαν να διασφαλίσουν νομιμοποιητικά και καθαγιαστικά άλλοθι στους κατσαπλιάδες του Αιγαίου.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός οφείλει να θυμίσει ΚΑΙ στον ίδιο αλλά ΚΑΙ στη διεθνή κοινότητα, ότι δεν αποδέχεται τα υποκριτικά συλλυπητήρια του Γιλντιρίμ, διότι είναι αυτός που μεταξύ άλλων, λίγα μόλις 24ωρα πριν τη δολοφονία Μπαλταδώρου, φρόντισε με πύρινο φανατισμό να δηλητηριάσει τις ψυχές των δικών του πιλότων, προαναγγέλοντας ουσιαστικά ΚΑΙ αυτό το έγκλημα αλλά ΚΑΙ άλλα που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Η Τουρκία – φονιάς, δεν μπορεί να καθαγιάζεται με πέτσινα «συλλυπητήρια» και πλαστικές «ανοικτές γραμμές», διότι ΚΑΙ αυτό το φονικό είναι προϊόν της επιθετικής στρατηγικής της στο Αιγαίο.

Και φυσικά το πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του, οφείλει να μην ποντάρει στη λήθη… 

Να μην ξεπλύνει στο αίμα του Μπαλταδώρου τους αδίστακτους φονιάδες της απέναντι πλευράς…

Να μην  συμψηφίσει έναν ακόμη νεκρό πιλότο μας με αντάλλαγμα λίγες μέρες επιχειρησιακής ηρεμίας, που τις χρειάζονται πρωτίστως οι απέναντι για να «κλειδώσουν»…

• Τα  δικά  μας φοβικά σύνδρομα…
• Τη δική τους νομιμοποίηση να ασελγούν σε βάρος της χώρας…
• Την αφωνία της διεθνούς κοινότητας…
• Την αντίληψη πως η μοίρα αυτού του λαού είναι να μετρά μόνο θύματα… μόνο ήττες…  καινούριες γκρίζες ζώνες… ακόμη λιγότερη περηφάνια…

Και εν τέλει ακόμη μικρότερη πατρίδα.