"Τα μνημόνια και η πολιτική εξαθλίωσης που επιβάλλονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, μέσω της υποτελούς και υπό αμφισβήτησης κυβέρνησης εκτάκτου ανάγκης, εξαπολύουν μία βάρβαρη και δίχως τέλος
επίθεση κατά των κατώτερων και μεσαίων στρωμάτων.

Την ίδια στιγμή που υπό την επίκληση του «δημόσιου χρέος» και της «οικονομικής εξυγίανσης» φορτώνονται στον πληθυσμό τα χρέη των τραπεζών, υπάρχουν όλες οι προβλέψεις και εγγυήσεις για τις ακόμα ευμενέστερες συνθήκες για τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους βιομηχάνους, ώστε να  συσσωρεύουν ακόμα περισσότερο πλούτο. Γιατί η ανάπτυξη όπως και όλοι οι οικονομικοί όροι που χρησιμοποιούνται από κράτος και κεφάλαιο σημαίνουν ακόμα μεγαλύτερη απώλεια για τους «από κάτω», ακόμα περισσότερα κέρδη για τους «από πάνω».

Ενώ η κοινωνία βιώνει την εξαθλίωση σε κάθε πτυχή της: ανεργία, εργασιακός μεσαίωνας, βίαιη φτωχοποίηση, η κυβέρνηση φροντίζει να απαξιώσει τελείως κάθε δημόσια παροχή όπως την παιδεία και την υγεία, η καταστροφή των οποίων παρουσιάζεται ως «εξυγιαντικές κινήσεις».

Υπό το πρόσχημα της ομαλότητας και της κοινωνικής ειρήνης εντείνεται η καταστολή, κηρύσσεται παράνομη κάθε απεργία, διώκεται κάθε αγωνιζόμενος άνθρωπος, φτιάχνονται καινούριες φυλακές τύπου Γκουαντάναμο, οι επιφανείς εκπρόσωποι του εγχώριου κεφαλαίου συνεχίζουν να μη διώκονται για ζημιές εκατομμυρίων εις βάρος του δημοσίου, απαλλάσσονται δικαστικά ή ακόμα και παραγράφονται τα εγκλήματά τους εις βάρος της κοινωνίας, έχοντας ως δικηγόρους επιφανή κομματικά στελέχη και υπουργούς της κυβέρνησης.

Κόβονται μισθοί, συντάξεις, τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν και ταυτόχρονα δίνονται τεράστια ποσά για εξοπλιστικά προγράμματα και για την ενίσχυση -ακόμα και με έμψυχο δυναμικό- των επεμβάσεων των «συμμαχικών δυνάμεων» σε τρίτες χώρες.

Υπόσχονται οικονομική ανάκαμψη μέσω του τουρισμού ενώ επιβάλλουν την καταστροφή του φυσικού πλούτου της χώρας, είτε με την ιδιαίτερα επικίνδυνη καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας στο βυθό της Μεσογείου, είτε με τη μορφή «επενδύσεων» όπως στις Σκουριές Χαλκιδικής, είτε με το ξεπούλημα κάθε κομματιού δημόσιας γης και περιουσίας: από το νερό και το ρεύμα μέχρι τους δρόμους, τα λιμάνια και τα  αεροδρόμια και από τα νησιά μέχρι τις ακτές και τα δάση.

Σειρά λοιπόν στο μεγάλο αυτό ξεπούλημα έχει η Κέρκυρα. Από τους σπάνιους υγροτόπους του Ερημίτη, μέχρι τον «προστατευόμενο από τη Natura» οικότοπο του Ίσσου, και από τον ιστορικού ενδιαφέροντος χώρο του ψυχιατρείου -όπου εκτός από παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας στεγάζονται και τρία τμήματα του Ιόνιου Παν/μίου- μέχρι την παραλία της Μπούκας στη Λευκίμμη.

Αλλά ο τουρισμός, η ανάπτυξη, οι επενδύσεις που υπόσχονται -και κάποιοι ονειρεύονται- έχουν όλους τους όρους που χρειάζεται το κεφάλαιο: αναγκαστικές απαλλοτριώσεις γειτονικών περιοχών, ευνοϊκά δάνεια και φορολογικές ρυθμίσεις, ντόπιους και ξένους εργάτες με μισθούς πείνας, συνθήκες εργασίας αντίστοιχες γαλέρας. Όποιος περιμένει να φροντίσουν για τη σωτηρία του οι ίδιοι που τον κατέστρεψαν, είναι οικτρά  γελασμένος.

Η δημόσια γη και περιουσία δεν ανήκει στο κράτος, στους επενδυτές, στους καιροσκόπους, στους οπαδούς της ανάπτυξης, στα μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Ανήκει σε όλους μας! Η δημόσια γη και  περιουσία δεν ξεπουλιέται, δεν εκποιείται, όχι μόνο γιατί δεν είναι προϊόν για πλουτισμό, αλλά και γιατί δεν ανήκει σε κανέναν για να την πουλήσει.

Αυτός ο αγώνας, είναι αγώνας για τη ζωή, τη γη, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια. Και είναι ένας αγώνας που πρέπει να δώσουμε όλοι και όλες μαζί, με σεβασμό στη φύση, στην ιστορία, και την παράδοση του τόπου
και της Κερκυραϊκής κοινωνίας.
Η Κέρκυρα δεν πουλιέται, δεν ξεπουλιέται, δεν εκποιείται!".