Το Δίστομο
Μία υπογραφή. Μία και μόνη υπογραφή χρειαζόταν από τον Έλληνα υπουργό Δικαιοσύνης ώστε να γίνει εκτελεστή η απόφαση του Αρείου Πάγου που δικαίωσε τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο, επιδικάζοντας στη Γερμανία να πληρώσει αποζημιώσεις, ενώ σε διαφορετική περίπτωση η απόφαση προέβλεπε τη συντηρητική κατάσχεση της περιουσίας του γερμανικού Δημοσίου στην Ελλάδα.
Από το 2000 υπάρχει αυτή η απόφαση του Αρείου Πάγου. Και χρειαζόταν μία και μόνη υπουργική υπογραφή από τον αρμόδιο υπουργό Δικαιοσύνης, ούτως ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία εκτέλεσης της απόφασης. Ε, λοιπόν, αυτή η υπουργική υπογραφή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ μέχρι σήμερα. Ένας σκασμός υπουργοί Δικαιοσύνης πέρασαν: σοσιαλιστές, κεντροδεξιοί, φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι, ακροδεξιοί, και ουδείς ετόλμησε να βάλει την υπογραφή του ώστε στο φαντασιακό συλλογικό συνειδητό (γιατί το πραγματικό γεγονός της σφαγής του Διστόμου δεν θεραπεύεται με καμιά δικαστική απόφαση αφού καμιά δικαστική απόφαση δεν ανασταίνει τις σφαγμένες γυναίκες, τους σφαγμένους άντρες, τα σφαγμένα παιδιά και τα σφαγμένα βρέφη), ώστε -επαναλαμβάνω- στο συλλογικό συνειδητό να υπάρξει η ηθική θωπεία, η συμβολική θεραπεία της τερατουργίας. Και όμως ουδείς υπουργός Δικαιοσύνης έθεσε την υπογραφή του.
Ας μην τα ρίχνουμε όλα όμως στα δειλά ανθρωπάκια που πέρασαν από τον θώκο του υπουργού Δικαιοσύνης από το 2000 μέχρι σήμερα. Ας θυμηθούμε ποιοι ήταν πρωθυπουργοί όλο αυτό το διάστημα της βαρύτατης προσβολής στη μνήμη των σφαγμένων: Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Αντώνης Σαμαράς συν κάτι λιμά υπηρεσιακών πρωθυπουργών. Ουδείς από αυτούς εκίνησε το θέμα, επιβάλλοντας ατιμωτική εθελόδουλη σιωπή. Πουλώντας φτηνά την Ελλάδα των θυμάτων και αγοράζοντας με το πανάκριβο χρήμα των ανθρώπων την Ελλάδα της στρατηγικής υποταγής, της στρατηγικής καταστροφής.
Καιρός ν' αρχίσουμε να το συνειδητοποιούμε: ζήσαμε για πολλές δεκαετίες (με τεράστια πυκνότητα της κάθε στιγμής) σε μια στρεβλή Ελλάδα που δεν εννοούσε τον εαυτό της ως ελεύθερη συνταγματική υπόσταση, ως ελεύθερη αυτοδιάθεση που διεκδικεί και καταφέρνει εμφατικά να Είναι και να Υπάρχει ως ανεξάρτητο καθεστώς μέσα στο Ιστορικό γίγνεσθαι. Δεν έγινε έτσι το πράγμα κι εμείς (και τα παιδιά μας) μεγαλώσαμε σε μια στρεβλή Ελλάδα όπου η δειλία ονομάστηκε ρεαλισμός, η υποταγή πολιτική του εφικτού, η ξεδιάντροπη κύφωση ισχυρή Ελλάδα και άλλα πολλά στρεβλά, δυσώδη και ταπεινωτικά ων ουκ έστι αριθμός.
Με άλλα λόγια, οι σφαγμένοι νεκροί του Διστόμου ετάφησαν πολλές φορές. Τη πρώτη μέσα στον τιμητικό θρήνο των οικείων τους. Και από τότε και ύστερα μέσα στην αισχρή σιωπή των ιθυνόντων. Και μόνο να σκεφτείς ότι τόσοι πρωθυπουργοί, τόσοι υπουργοί Δικαιοσύνης, τόσος πληθυσμός αιρετών της νομοθετικής εξουσίας, και δεν κατάφεραν μια και μόνη υπογραφή για ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, σε πιάνει τρέλα για το ανείπωτο μέγεθος της τερατώδους Ελλάδας, της δουλικής στο εξωτερικό και χυδαία επηρμένης στο εσωτερικό μέσα στην οποία μεγαλώσαμε και προ πάντως διαμορφωθήκαμε. Α, ναι.
Σ' αυτό το εξαίσια ταπεινωτικό φεστιβάλ δουλοπρέπειας προς τον ισχυρό -ένα αδιατάρακτο φεστιβάλ από τον καιρό των Κορυζήδων και των Τσολάκογλου και των Ταγμάτων Ασφαλείας που δείχνει ότι στην Ελλάδα το κράτος πράγματι είχε συνέχεια, κατάπτυστη μεν, αλλά συνέχεια- σ' αυτό το φεστιβάλ δουλοφροσύνης λοιπόν, να μην ξεχάσουμε και τους Προέδρους της Δημοκρατίας από το 2000 ίσαμε τώρα. Αν μετράω σωστά, είναι ο Κωστής Στεφανόπουλος (ο οποίος εξελέγη επειδή ήταν τίμιος, άρα αποδεχόμενη η Ελληνική Δημοκρατία ότι ολόκληρο το προσωπικό της -του λαού συμπεριλαμβανομένου- είναι επονείδιστα άτιμο) και ο αγαθός πρεσβύτης Κάρολος Παπούλιας που με τη μέγιστη συνταγματική πραότητα εξέτρεψε τη νομοθετική εξουσία σε θεραπαινίδα και κακόηχη αυλητρίδα της εκτελεστικής. Δεκαετίες ολόκληρες, ολόκληρο σύστημα (που κόστισε έναν οχετό λεφτά σε μισθούς και άλλες απολαβές) δεν τόλμησε μία υπογραφή για τα σφαγμένα βρέφη του Διστόμου.
Και εδώ ας θυμηθούμε τον θυρεό της Ελληνικής Δημοκρατίας: ένας σταυρός μέσα σε δάφνες. Δόξα (η δόξα της Ελλάδας προφανώς) και θρησκεία (ο θεός της Ελλάδας προφανώς). Και ρωτάω: Είδε κανείς την Εκκλησία της Ελλάδας να συνεπικουρεί την απόφαση του Αρείου Πάγου; Άκουσε κανείς την οικτίρμονα διάθεση της αγαπητικής Εκκλησίας προς τα σφαγμένα θύματα; Στα κεραμίδια έπρεπε να βρίσκονται οι ιεράρχες της Αγάπης και να στηλιτεύουν τη δειλία των υπουργών, πρωθυπουργών και Προέδρων που αφήνουν αμνημόνευτους τους σφαγμένους και τους πατικώνουν μέσα στους ομαδικούς τάφους της ιστορικής -της ταξικά ιστορικής- σιγής. Άκρα του τάφου σιωπή από την Εκκλησία της Ελλάδας. Ουδέποτε οι σφαγμένοι του Διστόμου αποτέλεσαν αντικείμενο ενδιαφέροντος της Αγάπης της.
Λοιπόν, αυτή είναι η στρεβλή Ελλάδα. Η Ελλάδα ενός ολόκληρου σύμπαντος που δεν τόλμησε μία και μόνη υπογραφή για ένα αίτημα αδικαίωτου αίματος. Ενός αίματος που δεν μεγάλωσε ποτέ μέσα στα χαρτοφυλάκια των εγκληματικών παρασιωπήσεων και της αισχρής δειλίας. Έτσι φτάσαμε εδώ, στην εγκοπή. Στην ασυνέχεια της υποταγής. Η οποία βεβαίως με τη σειρά της προκαλεί ασυνέχεια επιβολής. Ως εδώ. Αυτό, ο ελαύνουσας φαιδρότητας (και θα φανεί στο άμεσο μέλλον) Σόιμπλε θα το αντιληφθεί κατόπιν Ιστορίας. Κατόπιν του θρήνου που σημαίνει το δίστομο μαχαίρι της ιστορίας του Διστόμου. Το αμφίκοπο δηλαδή του αίματος που έτρεξε για πάντα στα σοκάκια της μνήμης, της ποίησης και της φιλοσοφίας.
Αυτό το αίμα δεν το υπέγραψαν ποτέ ούτε οι υπουργοί, ούτε οι πρωθυπουργοί, ούτε οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας, ούτε οι ιεράρχες. Και χρειάστηκε μια κυβέρνηση της Αριστεράς ώστε να νιώσει της αρραγή συνέχεια της Ιστορίας η ισχύς της ανιστόρητης επιβολής που λέγεται Γερμανία.Φυσικά, η ισχύς εξεμάνη. Αλλ' όμως η Ιστορία έχει υπογραφή. Πλέον. Πράγμα που σημαίνει ότι ήρθε η ώρα είσπραξης του ανείπωτου θρήνου. Και θα γίνει.
πηγή:avgi.gr
