Μετά την ψήφιση του νόμου για την "επαναλειτουργία" της ΕΡΤ που απλώς μετονομάζει τη ΝΕΡΙΤ, την αποτυχία να αποτραπεί το δίδυμο Τσακνή-Ταγματάρχη από το απόλυτα διορισμένο Δ.Σ. της νέας Α.Ε. και τη σημερινή "επιστροφή των εργαζομένων" στο Ραδιομέγαρο μέσω του "εντύπου", το πολιτικό πλαίσιο του αγώνα έχει αντικειμενικά αλλάξει δραστικά. Δεν πρόκειται μόνο για την μη θεσμοθέτηση των κατακτήσεων του αγώνα, δηλαδή την αυτοδιαχείριση και τον κοινωνικό έλεγχο, αλλά και για την ολοκλήρωση της καταστροφής με την στήριξη των "κομβικών" προσώπων από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα.

Η θητεία του Διονύση Τσακνή στην ΑΕΠΙ εγγυάται την «οχύρωση» της ΕΡΤ σε μια ληστρική προς την κοινωνία «λατρεία της πνευματικής ιδιοκτησίας» που ενισχύει τελικά μόνο τις εταιρείες παραγωγής κι όχι τους καλλιτέχνες. Ο βίος του Λάμπη Ταγματάρχη, εντός και εκτός του Ραδιομεγάρου, εγγυάται ότι η επαναλειτουργούσα ΕΡΤ δεν θα αμφισβητήσει την μονοκρατορία των Καναλαρχών, ούτε θα απειλήσει την Οικογένεια Κλικλίκου στην οποία χαρίστηκε το ψηφιακό φάσμα. Τελικά το μόνο τμήμα αυτού του αγώνα που δικαιώθηκε είναι η επιστροφή των απολυμένων εργαζόμενων της ΕΡΤ στην εργασία τους.

Όμως, όπως έχω αναφέρει -από την πρώτη συνέλευση που μίλησα- ποτέ δεν με αφορούσε αυτό το κομμάτι του αγώνα. Θυμίζω ότι η φράση ήταν «δεν είμαι εδώ για να ξαναβρεί κανένας τη δουλίτσα του, δεν με ενδιαφέρει ΠΟΙΟΣ θα δουλεύει στην ΕΡΤ, αλλά το ΠΩΣ θα δουλεύει η ΕΡΤ και ποια θα είναι η σχέση της με την κοινωνία».

Αυτή η θέση αφετηρίας ήταν γνωστή σε όλους/όλες και έγινε σεβαστή σε κάθε συνεργασία που προέκυψε κατά τη διάρκεια του αγώνα. Όπως επίσης έγινε σεβαστή και η δεδηλωμένη μου πολιτική ταυτότητα, αυτή του αναρχικού, σε ένα περιβάλλον που σε πολύ μεγάλο βαθμό αντιμετώπιζε -αρχικά σχεδόν φοβικά και σίγουρα πάρα πολύ- στερεοτυπικά την αναρχική ταυτότητα.

Ως αναρχικός οραματίζομαι -αλλά και αγωνίζομαι για- έναν κόσμο χωρίς ανάθεση και ιεραρχίες, όπως και χωρίς διακρίσεις ή κοινωνικούς ρόλους που δήθεν εκπορεύονται από τη φυλή, το φύλο ή ακόμα και την οποιαδήποτε ιδεοληπτική ιδεολογία που γεννά δομές -ακόμα και άτυπης, εντός του χώρου που μου είναι συγγενής- εξουσίας. Επίσης, και αυτό ταυτίζεται απόλυτα με την αναρχική μου ταυτότητα, είμαι πεπεισμένος ότι ο άνθρωπος ως είδος πρέπει να επανακαθορίσει δραστικά την θέση του μέσα στο φυσικό του περιβάλλον, σταματώντας να είναι άρπαγας και καταστροφέας του.

Τα εργαλεία που έχω επιλέξει να χρησιμοποιήσω για να φτάσω σε αυτόν τον κόσμο είναι η αυτοοργάνωση στις κινηματικές διαδικασίες, η αυτοδιαχείριση στο εργασιακό περιβάλλον και η αυτοδιεύθυνση στο επίπεδο της κοινωνίας. Αλλά και ο αυτοπροσδιορισμός μου ως προς την τακτική που επιλέγω κάθε φορά για να δώσω τις μάχες μου μέσα σε ένα σύστημα που -από επιλογή- αρνούμαι να νομιμοποιήσω ή να υπηρετήσω, αλλά ταυτόχρονα αρνούμαι και να του επιτρέψω αμαχητί να καθορίζει το φαντασιακό και την συνείδηση της κοινωνίας που -μέσα της και μαζί της- ζω και αναπνέω.

Στον αγώνα της ΕΡΤ υπήρχαν όλα τα στοιχεία για μια ουσιαστική παρέμβαση ως προς την αλλαγή των συνειδήσεων, τόσο στο μικροκλίμα, όσο και στη ευρύτερη εικόνα της απεύθυνσής του. Κι έτσι επέλεξα να δώσω την μάχη μου για μια άλλη κοινωνία μέσα στο πλαίσιο του αγώνα της, αφού όπως εξήγησα πιο πάνω μου επέτρεπε να το κάνω διακριτά, χωρίς να πρέπει να αποκρύψω ούτε τον στόχο, ούτε την πολιτική μου ταυτότητα, για να γίνω «αποδεκτός».

Δεν έχω κανένα λόγο να κρύψω ότι στις επιλογές μου υπήρξαν πολλοί συνειδητοί συμβιβασμοί. Κυρίως στο πεδίο της Μεσημβρινής Ραδιοεφημερίδας και της σύνταξης των Δελτίων Ειδήσεων που εκ των πραγμάτων είχαν ήδη ένα «πατρόν» κατασκευής. Προσπάθησα λοιπόν, απλώς να εντάξω σε αυτό θέματα πολιτικών κρατουμένων, αυτοοργανωμένων χώρων, πρωτοβάθμιων σωματείων και «από τα κάτω» κινητοποιήσεων που θα πρόσφεραν την σύνδεση με την κοινωνία, αδιαφορώντας για το αν είχαν «αναρχικά», «αμεσοδημοκρατικά» ή «αριστερά» πρόσημα και ελπίζοντας ότι το «μπόλι» θα πιάσει. Το πόσο έπιασε είναι στην κρίση όλων των ανθρώπων που άκουσαν ή μετείχαν στο πρόγραμμα του Δικτύου της ΕΡΑ αυτό το διάστημα, δεν έχω ούτε την απόσταση, ούτε την επάρκεια να το κρίνω αντικειμενικά. Το πόσο θα διατηρηθεί εντός των νέου πλαισίου -για να καρπίσει κάποτε- είναι πια ευθύνη και έργο άλλων ανθρώπων.

Εκεί που δεν είχα κανένα λόγο να κάνω κανέναν συμβιβασμό ήταν στις εκπομπές που από ένα διάστημα και μετά πήραν τον τίτλο «Παράπλευρες Απώλειες». Για αυτές μπορώ να ομολογήσω ότι με εκφράζουν απόλυτα και ως προς τη θεματολογία και ως προς την διαχείρισή τους. Στον τελευταίο κύκλο τους που αφορούσε τα συνεργατικά εργασιακά εγχειρήματα είναι επίσης μεγάλη μου χαρά ότι δεν παράγονταν αποκλειστικά από μένα, αλλά από μια συνεργατική οριζόντια τριάδα που περιλάμβανε την Ευαγγελία Καλλιαροπούλου και τον Μάριο Ανδραλή.

Αντιλαμβάνομαι ότι με τις αλλαγές που προέκυψαν από την εφαρμογή αυτού του πολύ συγκεκριμένου νόμου που ξορκίζει όσο πιο μακριά μπορεί την αυτοδιαχείριση και παρωδεί κυριολεκτικά τον κοινωνικό έλεγχο, το νέο πολιτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται δεν με τοποθετεί αυτόματα στο πλευρό των «δικαιωμένων εργαζόμενων» της ΕΡΤ με τον ίδιο τρόπο που με τοποθετούσε ο αγώνας στο πλευρό των «απολυμένων αγωνιζόμενων» εργαζομένων της ΕΡΤ. Επίσης κάνει ξεκάθαρο μέσα μου ότι ήδη έχει αρχίσει να αποκλίνει το -μέχρι τώρα ασαφές αλλά- κοινό «αγωνιστικό» όραμα για την ΕΡΤ και την κοινωνία, γεγονός που σχεδόν μαθηματικά θα μας οδηγήσει σε τροχιά σύγκρουσης. Το αν αυτό θα συμβεί με όλους ή με κάποιους είναι πια θέμα των δικών τους επιλογών ζωής.

Από την ψήφιση του νόμου θεώρησα ότι η έντιμη στάση από την πλευρά μου ήταν να πάψω να έχω αποφασιστικό συνδιαμορφωτικό ρόλο στο ειδησεογραφικό κομμάτι του προγράμματος του Δικτύου της ΕΡΑ -και συγκεκριμένα στη Μεσημβρινή Ραδιοεφημερίδα και στη σύνταξη των Δελτίων Eιδήσεων- ώστε να παραμείνω αρωγός των προγραμμάτων που συνέχιζαν να εμπνέονται από την ιδέα της αυτοδιαχείρισης και της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης ως ελεύθερος ρεπόρτερ μέχρι την υλοποίηση του νόμου. Το έκανα ενημερώνοντας με εσωτερικό σημείωμα τους ανθρώπους που έπρεπε να το μάθουν για να δρομολογήσουν την αντικατάστασή μου. Έτσι κι αλλιώς σε μια «συστημική-επαγγελματική-εμπορευματική» ΕΡΤ δεν με αφορά καμιά μορφή συνεργασίας, αφού ποτέ δεν εντάχθηκα σε κανέναν αγώνα «για να βρω κι εγώ μια δουλίτσα», εξαργυρώνοντας τα «αγωνιστόσημά» μου. Και φυσικά θα συμφωνήσω με το σκεπτικό που ανέπτυξαν ο Αλέξανδρος Σχισμένος και ο Σωτήρης Σιαμαντούρας στο κείμενο με τίτλο «Η ‘Θεωρία’ αποχαιρετά την ΕΡΤ».

Δεσμεύομαι ότι θα εξακολουθήσω να είμαι αλληλέγγυος και συναγωνιστής -με οποιοδήποτε πολιτικό ή πρακτικό τρόπο- προς τους ανθρώπους της ΕΡΤ που θα συνεχίσουν να διεκδικούν τις κατακτήσεις του αγώνα, δηλαδή την αυτοδιαχείριση και τον κοινωνικό έλεγχο, στο νέο πολιτικό πεδίο που δημιουργήθηκε από τις εξελίξεις.

Δεν επιθυμώ να διατηρήσω καμία σχέση με εργαζόμενους και εργαζόμενες της ΕΡΤ που δεν εμπνεόνται από αυτές τις δύο αρχές και δεν επιδιώκουν αυτούς τους στόχους.

Σε αυτό το σημείο, θεωρώ ότι οφείλω να υπενθυμίσω την άποψή μου για την διατήρηση ή μη του «εναλλακτικού προγράμματος» της EPTopen, όπως έχει εκφραστεί στο κείμενο "Το Μέλλον της EΡΤopen".

Η διεκδίκηση της ΕΡΤ ως Κοινού Αγαθού φυσικά δεν σταματά εδώ. Ούτε ο αγώνας για ισότιμη, οριζόντια, αμφίδρομη, χωρίς ηγεμονικό λόγο, ουσιαστική επικοινωνία μέσω αυτοοργανωμένων ΜΜΕ. Είναι διαρκής, και θα κρατήσει σε όλη την πορεία που έχουμε να διανύσουμε μέχρι να μετασχηματίσουμε και να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τις «ντουντούκες του συστήματος» σαν εργαλεία για να παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Κλείνοντας αυτή την δήλωση αλλαγής σχέσης που έχει ήδη δρομολογηθεί, νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όσες και όσους μετείχαν με οποιοδήποτε τρόπο –μερικοί ήταν πραγματικά έξω από κάθε αντίληψη που είχα- σε αυτόν τον αγώνα μέχρι σήμερα. Όχι μόνο για τη στήριξη και τη συμμετοχή, αλλά πολύ περισσότερο για τις δημιουργικές συγκρούσεις που προέκυψαν μεταξύ μας. Και να δηλώσω και πάλι ότι θα είμαι, στη συνέχεια του, δίπλα σε όποιους και όποιες εξακολουθήσουν να τον δίνουν για τις αρχές και τους σκοπούς που αναφέρθηκαν.

Επίσης εύχομαι, κι αυτή τη φορά βάζοντας μέσα και τον εαυτό μου, «καλή τύχη με τα θηρία μας» εσωτερικά και εξωτερικά.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΣΤΑΣ
28 Μαΐου 2015