Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος
Δίκην σωματοφύλακος ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ άρπαξε από το μπράτσο τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, άρτι αφιχθέντα εκ Βρυξελλών, διέσχισαν το πλήθος και έφτασαν στο μικρόφωνο. Στιγμές αγλαΐας και γκλαμουριάς για τον διορισθέντα σύμβουλο. Η ικανοποίηση, άγρια τυπωμένη στη ματιά του. Δεν λέω, καλά έκανε ο πρωθυπουργός και πήγε στο πάρτι της χαράς (και των αδικιών και της σύγχυσης και του κρατικού καπελώματος της ertopen).

Οι όροι για την επανεκκίνηση της ΕΡΤ είναι καθαρά κομματικοί-γραφειοκρατικοί. Δεν έχει νόημα να ειπωθεί τίποτα· αυτό είμαστε οι πλείστοι: αρνητές των συλλογικοτήτων και εχθροί του πνεύματος αυτοδιαχείρισης, φίλτατοι της εξουσίας και ‘μεις, κάποιοι τάχα αριστεροί, και όψιμοι υπερασπιστές της εξουσίας (εντάξει, της αριστερής εξουσίας, ας μη μαλώσουμε, μην τα χαλάσουμε· ε, λίγο να ανθυπομειδιάσουμε μόνο, για την τιμή της αυτονομίας, της όντως δημοκρατίας).

Πάντως αυτή η επανένωση μοιάζει τερατογένεση. Πώς θα μπορέσουν οι συμβιβασμένοι και βολεμένοι του προηγούμενου κρατικού μορφώματος να κοιτάζουν στα μάτια αυτούς που πολέμησαν και κράτησαν ανοιχτή την ΕΡΤ επί δύο χρόνια [άρα η ΕΡΤ ουδέποτε έκλεισε και, άρα, είναι αστείο να χαίρονται άπαντες (μαζί και η φύσις όλη)]; «Οχι ρεβανσισμός», παρακαλούμε, κραυγάζουν ευγενώς άπαντες. Συμφωνούμε. Να συμφωνήσουμε όμως και στο «όχι υποτέλεια»; «Οχι κομματισμός»; «Οχι ιεραρχία»; Κάλλιο να ποιήσουμε την νήσσαν.

Σχολίαζαν (αρνητικά) στα τηλεκάναλα την επανέναρξη (sic) της ΕΡΤ. Κυρίως τον πρωθυπουργό και τον ενθουσιασμό του· την επιλογή του (;) να κρατάει το μικρόφωνο και να απαντάει σε ερωτήσεις του νέου γενικού. Ε, καλά, πετάγεται κάποιος, «στο μαγαζί του δεν είναι; Ο,τι θέλει κάνει». Εδώ μπερδεύονται τα πράγματα, οι άνθρωποι, η ανεξαρτησία και πολλές αφηρημένες έννοιες (δικαιοσύνη, ελευθερία κ.λπ.).

Εάν αυτή η εντύπωση επικρατήσει, χαιρετίσματα τότε στους δικούς μας· βράσε όρυζαν. Είναι κρίμα να μη διαχέονται στην κοινωνία οι προσπάθειες των εργαζομένων να αποκοπούν από την κρατική μέγκενη, να αποκτήσουν αυτοτέλεια, να αυτοοργανωθούν, να ρυθμίζουν οι ίδιοι τα του οίκου τους.

Αυτά είναι για αφελείς, για όσους έχουν αμολήσει φτερούλι θα πουν οι νουνεχείς τού σήμερα, οι ένδοξοι κήρυκες του ρεαλισμού (της αυταπάτης, εννοείται, αλλά ποιος ασχολείται με συνεργατικές ανοησίες);

Δεν έχει νόημα το ξεκίνημα της ΕΡΤ υπ’ αυτές τις συνθήκες. Θα είχε μόνο αν αφηνόταν στους εργαζόμενους και αυτοί με τη σειρά τους την έδιναν στην κοινωνία. Τα φληναφήματα που εκστομίζουν διάφοροι υπεύθυνοι για ανεξαρτησία της ΕΡΤ, να δώσουν δήθεν φωνή σ’ αυτούς που δεν έχουν, ή έχουν αλλά δεν ακούγεται, ακούγονται αστεία· μόνο πίκρα προκαλούν (και λύπη).

Καλό είναι που βρήκαν δουλειά τόσοι άνθρωποι· από μόνο του αυτό δεν αρκεί. Τι πάει να πει έχω δουλειά, αλλά δεν την απολαμβάνω; Τι πάει να πει να εργάζομαι υπ’ αυτές τις συνθήκες που τις καθορίζει το κράτος και όχι υπό συνθήκες που διαμορφώνουν οι γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων και η λαχτάρα της κοινωνίας να αποκτήσει ακηδεμόνευτη πληροφόρηση;

Τι λέει το Δ.Σ. της ΕΡΤ για τα αυτοδιαχειριζόμενα κινήματα; Τι λένε τα Πανεπιστήμιά μας; Τι οι συγγραφείς και καλλιτέχνες; Τι να λέμε τώρα. Θα μας πουν και σχολαστικούς στο τέλος (που είναι και ο πιο ανώδυνος χαρακτηρισμός).