ΕΓΩ Ο … ΣΚΛΑΒΟΣ

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Το να προβάλλονται και πάλι οι Μοντέρνοι καιροί (Δευτέρα 14 Απριλίου, 21:00, Αλέξανδρος) από την Ταινιοθήκη της ΕΡΤ-3 σε πλήρη αναπαλαιωμένη κόπια αποτελεί από μόνο του ένα κορυφαίο, αισθητικό και ιδεολογικό γεγονός. Πέρα απ’ αυτό, πέρα από την υψηλή, ψυχαγωγική δύναμη, υπάρχει και η άποψη, η ματιά: Μοντέρνοι καιροί (1936), δηλαδή το τότε ως σήμερα και το σήμερα ως τότε, ως παντοτινότητα. Ναι, το γνωρίζω, θα βρισκόμαστε πια σαν ξένοι, δέσμιοι στην ίδια φυλακή, μηχανοποιημένοι, αυτοματοποιημένοι και  μαριονέτες. Το μέλλον ως τώρα, το τώρα ως φόβος, ο φόβος ως μηχανή.

Baby the rain must fall: Ναι, βέβαια, σίγουρα, ρευστά, τελεσίδικα, ολοκληρωτικά.

Ο άνθρωπος μπλοκαρισμένος σε μια σειρά μηχανών, αλλά, και τι τρομερό, το άτομο ως εξάρτημα, βίδα, γρανάζι μιας  μηχανής. Η ζωή ως μηχανή, η σχέση μηχανοποιημένη, η επαφή «κρύα», μεταλλική, αυτοματοποιημένη.

Ο άνθρωπος ως αλλοτριωμένο ον, ως πλάσμα αδύνατο να απολαύσει, καθότι η επιθυμία του έχει μπλοκαριστεί, μια και δεν του επιτρέπεται να έχει την άνθηση της ολότητάς του.

Ο άνθρωπος ως μέρος και όχι ως όλον, ως τμήμα και όχι ως σύνολο, ως απόσπασμα και όχι ως συμπαγές.

Μηχανές, μηχανές, μηχανές, μηχανές …  με οδηγούν, με ταΐζουν, με περικυκλώνουν, με «διατάσσουν», με υποτάσσουν στο σύστημα παραγωγικότητάς τους.

Η αντίφαση τρομερή: Δεν είμαι εγώ το σύμπαν, το κύτταρο της παραγωγικότητας, αλλά τμήμα αλυσίδας προώθησης του καταναλωτισμού: Όχι για να απολαμβάνω αλλά για να εργάζομαι υπό καταπίεση, άρα η εργασία μού αφήνει αποτυπώματα οδύνης και μοναξιάς.

Ναι, η πιο μαρξιστική ταινία του Τσάπλιν, ναι η πλέον γρήγορη, ναι η πλέον ψυχαγωγική. Αλλά κάπου εκεί στο βάθος κάθε φως σβήνει, υπάρχει το απόλυτο σκοτάδι, η αιώνια σκλαβιά και υποταγή.

Ο αθάνατος Τσάπλιν προέβλεψε, προφήτεψε το τραγικό μέλλον, το τώρα μας.

Ναι, κι όσο υπάρχω μέσα στη φυλακή μου θα αποστέλλω γράμματα προς νεκρούς ανθρώπους, θα περπατώ σ’ έναν πύρινο δρόμο, περιβαλλόμενο από πάγο, θα είμαι αλυσοδεμένος με τη μηχανή που με διατάσσει, εκ- βιάζει και ..  βιάζει!

Υ.Γ.Για καλύτερη ενημέρωση, δείτε και τα φιλμ Μητρόπολις του Φριτς Λανγκ και το  Άλφαβιλ του Ζαν Λικ Γκοντάρ.