Κίτρινα γιλέκα, νικώντας στον Λάκκο των Λεόντων…. *

Του Κ. Παπουλή

Πρέπει να ευχαριστήσουμε τον φίλο των κίτρινων γιλέκων, όχι μόνο για την φυσική παρουσία του εδώ, αλλά και γιατί σίγουρα το κίνημα αυτό, έχει ραγίσει την ιερά συμμαχία του ευρώ και της Ε.Ε, βάζοντας στο επίκεντρο τα δύο πιο κομβικά ζητήματα, αυτό της δημοσιονομικής πειθαρχίας και λιτότητας και αυτό του ολοκληρωτισμού της Ε.Ε., θέτοντας στο προσκήνιο, τα δικαιώματα  των δυνάμεων της εργασίας, παράλληλα με την συγκρότηση ενός κινήματος με λειτουργίες άμεσης δημοκρατίας, κάτι που συνεπάγεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο του λαού στην δημιουργία της ιστορίας.

Θα γυρίσω όμως την σελίδα της συζήτησης στο 1962. Στην Ελλάδα τότε, εκδόθηκε ένα σπουδαίο βιβλίο «η Θύελλα της κοινής Αγοράς», όπου εμπεριέχεται και η ιστορική αγόρευση του Η. Ηλιού στο ελληνικό κοινοβούλιο, με τίτλο «η Ελλάς στον Λάκκο των Λεόντων» . Να σημειώσω ότι κείμενα αυτού του βιβλίου, με την προσθήκη, κάποιων ακόμη χαρακτηριστικών, εκείνη της εποχής είναι υπό επανέκδοση από το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών Δημήτρης Μπάτσης, υπό τον τίτλο: «Η Ελλάδα στον Λάκκο των Λεόντων της Ε.Ε.».

Πρόκειται για την ιστορική δικαίωση της ΕΔΑ, που το 1962 καταψήφιζε την συμφωνία σύνδεσης με την Ε.Ο.Κ. υποστηρίζοντας ότι συνιστά: «Άλμα εις το κενόν, εξώθηση της χώρας στο Λάκκο των Λεόντων, ανατίναξη στον αέρα όλων των σημερινών δεδομένων της ελληνικής οικονομίας, χάριν της αναζητήσεως υποθετικών πολιτικών κατά το πλείστον, ή άλλων τελείως ανεδαφικών πλεονεκτημάτων».. Είναι εντυπωσιακό με ποια καθαρή πολιτική σκέψη, και ακλόνητη επιστημονική επιχειρηματολογία, θεμελιώνεται η αναπόφευκτη αποψίλωση της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό κέντρο, και η πόλωση που δημιουργείται, μέσα σε τελωνειακές ενώσεις και αργότερα στην κοινή αγορά, ανάμεσα σε ανισόμετρα ανεπτυγμένες εθνικές οικονομίες. Δυστυχώς φωτογραφίζεται από τότε, η εντός ευρώ χρεοκοπημένη και καταστραμμένη σύγχρονη Ελλάδα.

Ένα κομμάτι από μία παράγραφο του πρώην πρύτανη του Ε.Μ.Π Ν.Κιτσίκη προφητεύει : «Η θύελλα της κοινής αγοράς, θα ξεριζώσει αγροτικά νοικοκυριά, θα εξαφανίσει βιομηχανίες, βιοτεχνίες, θα πλήξει θανάσιμα τα μεσαία στρώματα, θα σκλαβώσει την χώρα μας στο ξένο κεφάλαιο, θα αυξήσει το εμπορικό έλλειμμα, θα μεταβάλει την μετανάστευση σε ασταμάτητη αιμορραγία, σε πανικό φυγής από την πατρίδα μας, που θα γίνεται μέρα με την μέρα πτωχότερη, γιατί θα παράγει λιγότερα αφού δεν θα μπορεί να αντέξει τον ανταγωνισμό, αλλά θα κατακλυσθεί από ξένα προϊόντα».

Η πόλωση όμως στον Λάκκο των Λεόντων, έλαβε ακραίες μορφές ακόμη και ανάμεσα στους Λέοντες, Π.χ.: ανάμεσα στην Γερμανία και στην Ιταλία, αλλά και εντός των Λεόντων, όπως βλέπουμε σήμερα στη Γαλλία, είτε ανάμεσα στο κέντρο του Παρισιού και τα Βόρεια προάστιά του, είτε ανάμεσα στα κερδισμένα ευρωπαϊκά κέντρα της παγκοσμιοποίησης και στις φθίνουσες ευρωπαϊκές περιφέρειες διαρθρωτικής οπισθοδρόμησης, τις χαμένες από την παγκοσμιοποίηση.

Για την ιστορία, μετά την τελωνειακή ένωση, ήρθε η απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων, αργότερα η ολοκλήρωση της κοινής αγοράς και η συνθήκη του Μάαστριχτ και τέλος το ευρώ. Σταδιακά καταργήθηκε κάθε δυνατότητα κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, κάθε οικονομική πολιτική, εμπορική, βιομηχανική, αγροτική, δημοσιονομική, νομισματική, συναλλαγματική. Τα κράτη παραδόθηκαν στις αγορές με αποκορύφωμα την ΟΝΕ, όπου πλέον δεν διαθέτουν όχι μόνο το παλιό εκδοτικό τους προνόμιο, για να καλύπτουν δημόσιες δαπάνες και επενδύσεις, αλλά ούτε καν κεντρική τράπεζα. Το ζήτημα της κατάργησης της κεντρικής τράπεζας και της απουσίας εθνικής νομισματικής πολιτικής, δεν είναι καθόλου άσχετο με την φούσκα δανείων και ακινήτων και εδώ, και στην Ισπανία, και την απαλλοτρίωση κατοικιών και περιουσιών των πολιτών που βιώνουμε σήμερα.

Στην τότε κοινοβουλευτική αγόρευση του Ηλιού διακρίνουμε επίσης και το υψηλό επίπεδο του τότε ελληνικού κοινοβουλίου, σε σχέση με το σημερινό. Κάτι βέβαια που συμβαίνει σε όλη την Ε.Ε., π.χ. πώς μπορεί να συγκριθεί ο Μακρόν με τον Μιτεράν; Και πώς να είναι αλλιώς; όταν οι αποφάσεις για την ζωή των ανθρώπων στην Ε.Ε. έχουν μεταφερθεί στις οικονομικές ελίτ, και στην γραφειοκρατία της Ε.Ε. που τις εκπροσωπεί. Είναι ενδεικτικό ότι τότε, ο Στέφανος Στεφανόπουλος, του απαντάει λέγοντας περίπου, ότι κ. Ηλιού έχετε δίκαιο, αλλά η ΕΟΚ ελπίζουμε ότι θα αλλάξει. Πέρασαν 57 χρόνια από τότε, και ακόμη και σήμερα ακούμε από πολλούς λεγόμενους ευρωπαϊστές την ίδια ακριβώς παραμυθία, ότι η Ε.Ε., και η ΟΝΕ πρέπει να (ή θα) μεταρρυθμιστούν.

Η πραγματική και υπαρκτή ΟΝΕ και Ε.Ε., όμως οδηγούν στην έκρηξη όλων των αντιθέσεων, των κοινωνικών, κέντρου και περιφέρειας, του δυισμού Βορρά και Νότου. Στο κεφαλαιοκρατικό αυτό οικοδόμημα όπου κυριαρχεί ένας οικονομικός νεοδαρβινισμός εξολόθρευσης των αδυνάτων, αναπτύσσονται ισχυρές αντίρροπες και φυγόκεντρες δυνάμεις.

Η Ε.Ε. ορθά από τον διακεκριμένο οικονομολόγο Dani Rodrik, έχει χαρακτηριστεί ως ζώνη της «υπερπαγκοσμιοποίησης», μια που η ελευθερία του εμπορίου και της αγοράς είναι καθολική. Όπως πολύ σωστά ο ίδιος επισημαίνει υπάρχει ένα πολιτικό ασύμβατο τρίλλημα. Είναι αδύνατον η εθνική κυριαρχία και η δημοκρατία, να συνυπάρξει με την οικονομική παγκοσμιοποίηση.

Στην πραγματικότητα, στην Ε.Ε., έχουμε να κάνουμε με την κατάργηση της λεγόμενης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που άλλωστε, δεν μπορεί να υπάρξει έξω από το έθνος-κράτος. Πρόκειται δηλαδή για την κατάργηση των φιλελευθέρων ολιγαρχιών όπως χαρακτήριζε ο Καστοριάδης τις αστικές-αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, και το πέρασμα στον απολυταρχισμό της ευρωζώνης και της Ε.Ε.. Ο ίδιος ο Καστοριάδης, το είχε θέσει πολύ απλά το ζήτημα πριν 30 χρόνια όταν είχε ερωτηθεί σε ένα αμφιθέατρο της Νομικής, για την θέση του για την Ε.Ε.. «Ο λαός που διαδηλώνει τώρα στην πλατεία Συντάγματος, έξω από το δικό του κοινοβούλιο για τα δίκια του, πρέπει αύριο να πηγαίνει στις Βρυξέλες»….. «πως εγώ να είμαι με την Ε.Ε.;».

Το πολιτικό και οικονομικό συμπέρασμα για το ευρώ και την Ε.Ε. φωτογραφίζεται με τα εξής λόγια του D. Rodrik που είναι πολύ πιο επίκαιρα για την Ελλάδα: «Αποτελεί μεγάλο μύθο, με εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες, ιδίως για τις χώρες μέσου και χαμηλού επιπέδου ανάπτυξης, ότι το έθνος-κράτος δεν μπορεί να οργανώσει την ανάπτυξη, …και ας κάνουν οι όποιες συζητήσεις περί ενίσχυσης του έθνους-κράτους πολλούς σεβαστούς διανοητές να τρέχουν, λες και κάποιος πρότεινε να ξαναζήσουμε την Μαύρη Πανώλη. Η έννοια του έθνους-κράτους μπορεί να αποτελεί ένα κειμήλιο που μας κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση, αλλά μέχρι στιγμής είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε.»

Κλείνοντας θέλω να πω ό,τι υπάρχει κάτι «πιο καλύτερο» και είναι μια οργάνωση που τείνει προς την μορφής της άμεσης δημοκρατίας. Όλη η Ευρώπη κλυδωνίζεται από κινήσεις υπέρ της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, όπως την γνωρίσαμε ως σήμερα. Εκεί πάτησε το Brexit, η Καταλωνία, η πολιτική αλλαγή στην Ιταλία, το ελληνικό δημοψήφισμα και πολλά άλλα. Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων, όπως και η δικιά μας πλατεία Συντάγματος, αλλά και πολλά κινήματα του παρελθόντος θέτουν ίσως την υπέρβαση από την δημοκρατία του έθνους-κράτους που μας κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση, στην μορφή της άμεσης δημοκρατίας και της εισόδου του λαού ως πρωταγωνιστή και δημιουργού που τελειώνει με τις πολιτικές ελίτ. Εδώ δεν έχουν πια θέση, οι παραδοσιακοί πολιτικοί σχηματισμοί, συμπεριλαμβανόμενων της όποιας εκδοχής των κομμουνιστικών κομμάτων που έχουν κλείσει προ-πολλού και οριστικά τον ιστορικό τους κύκλο.

Αν θέλουμε, οι ηττημένοι της «υπερπαγκοσμιοποίησης» στην Ευρώπη, και ιδίως εμείς στην Ελλάδα να επιβιώσουμε πρέπει να αποκτήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία, και φυσικά την δικιά μας οικονομική πολιτική. Η ανάγκη του Δημοκρατικού Αντινημονιακού και Πατριωτικού Μετώπου είναι αναγκαία παρά ποτέ. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Είναι και ζήτημα απόκρουσης της ακροδεξιάς.

Αν θέλουμε να πάμε, σε ένα βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό πρέπει να δημιουργήσουμε ένα πολιτικό χώρο και ένα κίνημα άμεσης δημοκρατίας, που κάποια στιγμή μέσα από μια Συντακτική Συνέλευση θα αναγεννήσει την Δημοκρατία, όπως αυτή η έννοια ορίζεται, ως εξουσία, ως δύναμη, του Δήμου, της συνέλευσης δηλαδή των πολιτών του.

Είναι ένα στοίχημα τα παραπάνω, τόσο η δημιουργία του Μετώπου όσο και του χώρου άμεσης δημοκρατίας, για πολλούς και φυσικά και για αυτούς που οργανώνουν την σημερινή εκδήλωση, το 1-1-4, την ΛΑΕ, το Σχέδιο Β, όσο και για όσους βέβαια την παρακολουθούν.

Τα κίτρινα γιλέκα ας γίνουν η αφορμή και παράδειγμα για την ενότητα των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας στην πατρίδα μας, για ενότητα πάνω σε συγκεκριμένα «μικρά» αιτήματα που όπως βλέπουμε οδηγούν στην ενότητα και στα «μεγάλα», όχι μόνο για να δούμε έναν περήφανο και ελεύθερο λαό σε μια ελεύθερη Ελλάδα, αλλά και για να διαμορφωθεί στη Μεσόγειο, μια συνεργασία χωρών που θα έχει ως σκοπό τις κοινωνικές ανάγκες των λαών τους και όχι το κέρδος.

Όταν ξεκίνησε η ζώνη του ευρώ αντιπροσώπευε το 25% της παγκόσμιας οικονομίας, σήμερα αντιπροσωπεύει το 15% και σε λίγο θα είναι στο 10%. Αυτό δείχνει ότι το ευρώ έδωσε πλεονεκτήματα στο μεγάλο κεφάλαιο της ευρωζώνης, στις μεγάλες επιχειρήσεις, και στα ισχυρά κράτη και περιφέρειες, για να ισχυροποιηθούν στον ανταγωνισμό έναντι του υπόλοιπου κόσμου, αλλά αυτό έγινε μέσω της καταστροφής, η της στασιμότητας, για άλλα αδύναμα παραγωγικά κομμάτια, κοινωνικές ομάδες, περιφέρειες και ολόκληρες χώρες όπως η Ελλάδα. Όπως και δούμε λοιπόν τα πράγματα, η κατάσταση που διαμορφώνεται, δείχνει ότι το εγγενές όριο της ευρωπαϊκής πόλωσης-«υπερπαγκοσμιοποίησης» είναι ή ίδια.

* Το παραπάνω κείμενο αποτελεί παρέμβαση στην εκδήλωση για τα κίτρινα γιλέκα που συνδιοργάνωσαν, το 1-1-4, η ΛΑΕ, και το Σχέδιο Β στις 15-2 στο ξενοδοχείο Τιτάνια..



Πηγή : //www.sxedio-b.gr/

Πριν 17 ακριβώς χρόνια, 1^η Ιανουαρίου του 2002, ο Κ. Σημίτης, ο --αρχιτέκτονας της ελληνικής τραγωδίας-, έβγαζε με πανηγυρικό τρόπο από ένα ΑΤΜ, τα πρώτα «ελληνικά» ευρώ. Η «ισχυρή» Ελλάδα έμπαινε στην ένωση των «ισχυρών». Συγχρόνως, όλο το δημόσιο χρέος μετατράπηκε την παραμονή εκείνης της πρωτοχρονιάς, από δραχμές σε ευρώ. Αλλά, το «θέμα» του χρέους, ήταν στα «ψιλά» γράμματα για τους οικονομολογούντες της «χρυσής» εποχής.

Λίγο αργότερα, το 2003, το ΔΝΤ βάραγε το καμπανάκι και «προειδοποίησε» την κυβέρνηση. Η απώλεια ανταγωνιστικότητας, λόγω της αύξησης της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας που είχε υποστεί η Ελλάδα από την ένταξή της στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση ήταν δραματική.  Άρα για να αντέξει η ελληνική οικονομία στο ευρώ, απαιτούνταν άμεσα διαρθρωτικά μέτρα και ένα πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας ώστε να επιτευχθεί επείγουσα εσωτερική υποτίμηση. Η κυβέρνηση Σημίτη έπρεπε να πάρει σκληρά μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και να οδηγήσει την χώρα σε βαθιά ύφεση για να ισορροπήσει στο κοινό νόμισμα. Όμως, τότε, ήμασταν μπροστά στο «πάρτι» των Ολυμπιακών αγώνων. Εξάλλου, πώς μετά τους πανηγυρισμούς της έλευσης του ευρώ να περάσεις σε άγρια λιτότητα; Να κτυπήσεις άγρια τους μισθούς; Και με ποιόν κοινωνικό συσχετισμό; Ο απόηχος των κινητοποιήσεων για το ασφαλιστικό του Γιαννίτση, δεν επέτρεπε καν την σκέψη. Έτσι, ο αρχιτέκτονας της καταστροφής, έκανε το «κορόιδο» και παρέδωσε, στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ούτε η κυβέρνηση αυτή όμως, μπορούσε να βάλει την χώρα, σε τροχιά προσαρμογής στο ευρώ. Είτε λόγω απίθανου πολιτικού κόστους, (υπέστη άλλωστε συντριπτική ήττα σε άλλο μικρότερης σημασίας ζήτημα, με το άρθρο 16) είτε και λόγω «άγνοιας». Είτε μάλλον, λόγω συνδυασμού και των δύο. Άλλωστε εκείνη την περίοδο και η αριστερά όλων των αποχρώσεων (με ελάχιστες εξαιρέσεις προσώπων) πιάστηκε με τις πυτζάμες. Είναι αλήθεια ότι ο Καραμανλής, λίγο πριν τις εκλογές, κάτι ψέλλισε, αλλά από το να πιεί από το πικρό ποτήρι του Δ.Ν.Τ., προτίμησε την «έξοδο» σε κάποια ταβέρνα με κεφτεδάκια στην Ραφήνα.

Όταν η κρίση ξεκίνησε στις ΗΠΑ, ο τότε υπουργός οικονομικών κ. Αλογοσκούφης, διαλαλούσε στη βουλή, ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν είναι εκτεθειμένες και η Ελλάδα ήταν θωρακισμένη. Όμως η κρίση στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, είχε ως αιτία την αδυναμία τους να έχουν κοινό νόμισμα με την Γερμανία. Η Ελλάδα χωρίς την δυνατότητα εξωτερικής υποτίμησης κατέρρεε παραγωγικά, δημιουργώντας ένα απίθανο εξωτερικό εμπορικό έλλειμμα που καλύπτονταν με εξωτερικό δανεισμό. Οι αγορές που δεν είναι τυφλές είδαν την πραγματικότητα και με την αγαστή βοήθεια του Γ. Παπανδρέου, την έστειλαν στο Δ.Ν.Τ και στην αγκαλιά της τρόικας. Η προσαρμογή στο ευρώ θα ήταν βίαιη μέσω της αιτιολογίας της χρεοκοπίας που το ίδιο επέφερε και τελικά μέσω της παράδοσης κάθε έννοιας Λαϊκής Κυριαρχίας. Στο τέλος ο Τσίπρας, ως εντολοδόχος του ξένου παράγοντα, ποδοπάτησε και το δημοψήφισμα, εξευτελίζοντας, την μεγαλύτερη στιγμή λαϊκής βούλησης για την ελληνική δημοκρατία.

Ο Σημίτης από αρχιτέκτονας της καταστροφής, άρχισε να γίνεται και ο προφήτης της. Σαν να ξέχασε τα περί ισχυρής Ελλάδας, λες και έπαθε αμνησία, και έτσι, το 2008 δημοσιεύει ένα βιβλίο, με τίτλο «η κρίση». Παραμονές της πρωτοχρονιάς (Δεκέμβριο) του 2009 λέει στη βουλή, αυτά που η κυβέρνησή του ήξερε μέσω της έκθεσης του Δ.Ν.Τ. (τουλάχιστον) από τον Ιούνιο του 2003: «Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν. …ΗΕλλάδα, πιστεύουν, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας…….».  

«Προχθές», «ξαναχτύπησε», μέσα από την συνέντευξη στο Βήμα της Κυριακής, λέγοντας πάλι το προφανές: «Στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρείται βέβαιο ότι η Ελλάδα μετά το 2018 θα προσφύγει γρήγορα στον δανεισμό από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας…..»

Το φάντασμα της Δραχμής πλανιέται πάλι πάνω από την Ελλάδα καθώς οδεύουμε προς το 4^ο μνημόνιο. Παρά την σκληρή λιτότητα, την μετανάστευση, την γενικευμένη αποψίλωση της χώρας, όλα αποδεικνύουν, ότι η ελληνική οικονομία δεν χωράει στην οικογένεια της ΟΝΕ, αδυνατεί με άλλα λόγια, να προσαρμοστεί στο ευρώ.

Στη θέση του Αλογοσκούφη και της κυβέρνησης Καραμανλή είναι σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, είναι αυτοί που δηλώνουν ότι η Ελλάδα είναι «θωρακισμένη» με τα μαξιλαράκια της, και κυβερνούν με το μεγάλο ανέκδοτο, της εξόδου από τα μνημόνια. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία για τον λαό και ως φάρσα για την κυβέρνηση Τσίπρα.

Η πικρή αλήθεια είναι, ότι η παραγωγική ικανότητα της χώρας και κυρίως η αναιμική παρουσία βιομηχανίας-μεταποίησης δεν της επιτρέπει την παραμονή στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε.. Η ΟΝΕ αποδιοργάνωσε και διάλυσε την ήδη λαβωμένη από την συμμετοχή στην κοινή αγορά (και πιο πριν στην τελωνειακή ένωση) ελληνική οικονομία.

Η «χρυσή» εποχή του ευρώ, ( έως το 2007) όπου ο δανεισμός (ιδιωτικός και δημόσιος) ήταν «φτηνός» και «άφθονος» αποτελεί παρένθεση στον «Γολγοθά» της προσαρμογής στο ευρώ. Τότε η Ελλάδα (για να θυμόμαστε μια που την πολιτική ημι-ελίτ του τόπου είναι ίδιον να την δέρνει η αμνησία) δανειζόταν με σχεδόν μηδενικά πραγματικά επιτόκια, μια που ο πληθωρισμός ήταν μεγάλος και περίπου ίσος με το ονομαστικό επιτόκιο δανεισμού του δημόσιου χρέους. Το ίδιο μηδενική ήταν και η διαφορά των επιτοκίων ανάμεσα στα γερμανικά και ελληνικά δεκαετή ομόλογα. Πάρο όλα αυτά τα «μαγικά» χρεοκοπήσαμε…..

Σήμερα ο πληθωρισμός είναι αναιμικός, τα πραγματικά επιτόκια είναι μεγάλα (3%-4%), και θα μεγεθυνθούν περισσότερο λόγω αλλαγής πολιτικής της Ε.Κ.Τ. , το ίδιο και η διαφορά από τα γερμανικά ομόλογα (>4%), ενώ η ανάπτυξη (που τότε τροφοδοτούνταν κατά το μεγαλύτερο μέρος από τον εξωτερικό δανεισμό) θα κινηθεί τα επόμενα χρόνια   στο «μισό» της «χρυσής» εποχής (στο υπεραισιόδοξο σενάριο). Η Ελλάδα βυθίζεται κάτω από την τριπλή λαβίδα: Χρέους, Ευρωζώνης-Κοινής αγοράς, Υποχρεωτικής Λιτότητας, στην πιο βαθιά και παρατεταμένη  κρίση που έχει γνωρίσει ποτέ ανεπτυγμένη ή μέσης κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης χώρα μεταπολεμικά. Εντός της Ε.Ε. έχει μετατραπεί-λόγω των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων που δαπανούνται για το χρέος- σε δότρια χώρα. Για πρώτη φορά μια αδύναμη περιφερειακή χώρα πληρώνει αδρά για την συμμετοχή της στην Ε.Ε..

Υπό τις παρούσες συνθήκες το 4^ο, το 5^ο,το 6^ο, μνημόνιο είναι μπροστά μας. Το ίδιο όμως και το φάντασμα της δραχμής. Το παραμύθι της εξόδου από τα μνημόνια θα τελειώσει άτσαλα και αυτό μέσα στο 2019. Οι όποιες ψευδαισθήσεις θα εξατμιστούν, και η συζήτηση για την Δραχμή αντικειμενικά θα επανέλθει. Το πόσο σύντομα, θα ξαναλειτουργήσει ο Χολαργός και η Ελλάδα θα ανακτήσει τα μέσα οικονομικής πολιτικής για να βγει από την κρίση βγαίνοντας και πρώτη από τις ευρωπαϊκές χώρες, από την συνθήκη του Μάαστριχτ, με ενισχυμένες τις δυνάμεις της εργασίας και της δημοκρατίας εναπόκειται κύρια στον λαϊκό παράγοντα και σε «άλλα» που δεν είναι αντικείμενο του παρόντος άρθρου. Το βέβαιον είναι, ότι η επιστροφή στη ΔΡΑΧΜΗ έχει επιταχυνόμενη δυναμική και το τέλος του ελληνικού ευρώ γίνεται όλο και πιο πιθανό, λόγω των αντικειμενικών οικονομικών συνθηκών. 






Κώστας Παπουλής

Σχέδιο Β

Του Κ. Παπουλή

Έτσι, η «εξάτμιση» της Ελλάδας, σε όλα τα επίπεδα συνεχίζεται. Κύρια:

Α) Σε ανθρώπινο δυναμικό: Ζούμε από το 2010 την Τρίτη Μαζική Μετανάστευση, μετά την περίοδο 1903-1917 και 1960-1972. Το 2013 μετανάστευσαν 100.000 άτομα, ενώ τελευταία φαίνεται να αναχωρούν 10.000 το μήνα!!! Κατά πλειοψηφία νέοι, επιστήμονες, ειδικευμένοι, ο ανθός της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Σύμφωνα με το Τεχνικό Επιμελητήριο, η πλειοψηφία των νέων μηχανικών μεταναστεύει. Πάνε στη Γερμανία, στο Ηνωμένο, Βασίλειο, στα Αραβικά Εμιράτα κλπ.. ‘Όπου υπάρχει εργασία, υπάρχει και πατρίς…..

Το διάνυσμα της μετανάστευσης έχει συγκεκριμένη φορά, και το βέλος αυτό αποδεικνύει ποιο κράτος ή περιφέρεια, είναι σε «κρίση» και ποιο δεν είναι. Από την άλλη, το μέτρο του διανύσματος της μετανάστευσης απεικονίζει το βάθος της κρίσης και της μετατροπής της πατρίδας μας σε «εξάρτημα» και αποψιλωμένη περιφέρεια του ευρωπαϊκού κέντρου, στην «καλύτερη» των περιπτώσεων.

Β) Η εργασία: Οι εργαζόμενοι το 2010 -πριν την επιβολή- των μνημονίων αριθμούσαν περί τα 4,5 εκ. και πλέον, όταν η ανεργία ήταν 10%. Σήμερα είναι κοντά στα 3,8 εκ., με υποαπασχολούμενους γύρω στις 400 χιλιάδες και καταγεγραμμένους ανέργους περίπου 1εκ. Ζούγκλα απέραντη. επικρατεί στις εργασιακές σχέσεις. Αν η απασχόληση ανερχόταν αντί να μειωνόταν τα χρόνια της κρίσης, δηλαδή αυξανόταν με έναν μικρό φυσιολογικό ρυθμό μεγαλύτερο ή ίσο του 1%, δηλαδή δημιουργούνταν 50.000 νέες θέσεις εργασίας ανά έτος, τότε έπρεπε σήμερα να είχαμε τουλάχιστον 5 εκ. εργαζόμενους. Η φυσιολογική αύξηση του εργατικού δυναμικού μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους διοχετεύτηκε στο εξωτερικό. Η μετανάστευση αποτέλεσε πάλι την «ευλογία» για το σύστημα, αποσυμπιέζοντας την οργή της νεολαίας.

Γ) Η δημόσια περιουσία κινητή και ακίνητη υποθηκεύτηκε στον μηχανισμό χρέους της Ε.Ε. και ξεπουλιέται, μέσω του υπερταμείου, ενώ η Γερμανία απαιτεί θρασύτατα να μπει ενέχυρο και ο λιγοστός ελληνικός χρυσός. Η αποικιοκρατική στάση των διευθυντών της Ε.Ε. είναι πρωτοφανής. Είναι σαν να έχουμε χάσει πόλεμο και να πληρώνουμε το τίμημα.

Δ) Το γενικό επίπεδο ζωής χειροτερεύει μέρα με την μέρα. Μισθοί και συντάξεις έχουν κατακρεουργηθεί, δημόσια εκπαίδευση και υγεία στενάζουν από το βάρος της υποχρηματοδότησης.

Ε) Οι τράπεζες λεηλατούν περιουσίες, καταστρέφουν ανθρώπους, αποτελούν βάρος για την οικονομία αφού διογκώνουν το δημόσιο χρέος με συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις, αντί να δίνουν δάνεια και να ενισχύουν την ανάπτυξη. Πρόκειται για τράπεζες-ζόμπι που έχουν περάσει στο ξένο κεφάλαιο.

Σε αυτή λοιπόν την χώρα που λέγεται Ελλάδα ο παραπάνω κατάλογος είναι ατελείωτος. Εδώ έχουν δημιουργηθεί οι πιο ακραίες συνέπειες της ευρωπαϊκής πόλωσης, που ύψωσε στο κύβο η μητέρα του ευρώ, η συμφωνία του Μάαστριχτ. Σε αυτή την χώρα έχει δημιουργηθεί μια κοινωνία του 1/3, ενώ οι υπόλοιποι αγωνίζονται για την επιβίωση. Σε κάθε σπίτι της λαϊκής πλειοψηφίας υπάρχει ένας άνεργος, ή δύο άνεργοι, ή κάποιος που λείπει στο εξωτερικό. Κάποια σπίτια από αυτά δεν έχουν ρεύμα, άλλα είναι ήδη στα χέρια τραπεζών, σε πολλά λείπουν τα λεφτά για τα φροντιστήρια και το χαρτζιλίκι των παιδιών, σε άλλα λείπει ακόμη και το φαγητό, τα φάρμακα των ηλικιωμένων, το πετρέλαιο του χειμώνα. Σε αυτή την χώρα οι νέοι δεν παντρεύονται, δεν γεννούν παιδιά οι θάνατοι πλειοψηφούν στις γεννήσεις.

           Αυτή την χώρα, ο ξένος παράγοντας αγκαλιά με την εγχώρια οικονομική και πολιτική ημι-ελίτ την διαλύει όπως ένα κλεμμένο αυτοκίνητο σε μάντρα κλεπταποδόχων.

Σε αυτή την χώρα σε λίγους μήνες θα έχουμε πολλαπλές εκλογές. Η κυβέρνηση μάλιστα μιλάει για έξοδο από την κρίση! Το παράλογο είναι ότι σε αυτή την χώρα, σε αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει ένα κύριο ευρωσκεπτιστικιστικό πολιτικό ρεύμα, «ανάλογο» έστω με αυτό της Λε-Πεν, ή του Μελανσόν στη Γαλλία, των Πέντε Αστέρων, ή της Λέγκα στην Ιταλία. Αντίθετα μια δεξιά-νεοφιλελεύθερη και βαθιά ευρωπαϊστική αντιπολίτευση θα πρωτεύσει στις εθνικές εκλογές, ενώ μια «αριστερή» επίσης πολλαπλά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που θυσίασε το λαό της για την σωτηρία του ευρώ, θα περάσει με τη σειρά της στην αντιπολίτευση. Δύο «όμοια» κόμματα στην κεντρική επιλογή τους, υπέρ της άκρατης παγκοσμιοποίησης, της Ε.Ε. και του ευρώ, του ΝΑΤΟ και των αμερικανών, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κυριαρχούν στην πολιτική ζωή.

Μάλιστα είναι πολύ πιθανό ο αστερισμός των αντιμνημονιακών, ριζοσπαστικών οργανώσεων κινήσεων και προσώπων να μείνει εκτός Βουλής, αν και αθροιστικά μπορεί και να βρίσκονται στη θέση του τρίτου κόμματος, το βράδυ εκείνης της Κυριακής.

Αν τα πράγματα οδηγηθούν εκεί, η απογοήτευση και η αποστράτευση θα ενταθεί, ενώ ο μόνος παίκτης που θα απομείνει -και δικαίως- θα είναι το ΚΚΕ, που (προς το παρόν ας ελπίζουμε….) δεν προβάλλει κάποιο πρόγραμμα άμεσης εξόδου από την θανατηφόρα κρίση που βιώνουμε.

Σε αυτή λοιπόν την χώρα το πολιτικό αυτό παράδοξο πρέπει να σπάσει. Η λύση και η απάντηση είναι πια μία. Εκλογική συνεργασία και όχι προγραμματική συμφωνία, όλων των ριζοσπαστικών, αντιμνημονιακών, πατριωτικών, αντιιμπεριαλιστικών, δημοκρατικών, αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, που θέλουν η Ελλάδα να ξαναγίνει κυρίαρχη και να απελευθερωθεί από το έκτακτο καθεστώς της χρεοκρατίας.

Εν ολίγοις όσοι συμφωνούν με απλά πράγματα, όπως με παύση του καθεστώτος της χρεοκρατίας, την ανάκτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας (πράγμα που συνεπάγεται ότι η ελληνική βουλή και όχι οι Βρυξέλες και το Βερολίνο) θα αποφασίζει για τον προϋπολογισμό της και την πολιτική της Ελλάδας, αντίστροφη οικονομική πολιτική σε όλα τα επίπεδα, με στόχο την πλήρη απασχόληση και την παλιννόστηση. Άρα, Ρήξη με την ευρωζώνη, την συνθήκη του Μάαστριχτ και την Ε.Ε.. και πιθανό απελευθερωτικό Grexit. Η εκλογική συνεργασία έχει κόκκινη γραμμή απέναντι στη ξενοφοβία και τον ρατσισμό, άλλωστε και την άνοδο της ακροδεξιάς θέλουμε να αποτρέψουμε. Όλα αυτά βέβαια μπορούν να διατυπωθούν και με καλύτερο και με διαφορετικό τρόπο. Μιλάμε για εκλογική συνεργασία και όχι προγραμματική συμφωνία μια που η δεύτερη «φαντάζει» ιδιαίτερα δύσκολη.

Από εκεί και πέρα ο καθένας ας εκφράσει το δικό του ιδιαίτερο πρόγραμμα και ας κάνει και διακριτή προεκλογική εκστρατεία. Μια τέτοια εκλογική συνεργασία θα σπάσει το εκλογικό δίπολο και θα εμφανίσει με άνεση στην Βουλή μια μεγάλη ομάδα βουλευτών και πολιτικών σχηματισμών που αντιστρατεύονται την εξόντωση του λαού και της χώρας.

Θα ήταν μια πολιτική ανάταση να βλέπαμε στο κοινοβούλιο τον Λαφαζάνη, τον Αλαβάνο, την Κωνσταντοπούλου, την Σακοράφα, τον Λαπαβίτσα κ.α. από τον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, γιατί όχι τον Τσοβόλα, τον Κατσανέβα κ.α. από τον παλιό σοσιαλιστικό χώρο, τον Κασιμάτη, τον Καζάκη, τον Κυπριώτη, τον Στάλια κ.α. από τον Δημοκρατικό-Πατριωτικό χώρο, βουλευτές από αντιιμπεριαλιστικές ή κομμουνιστικές οργανώσεις, όπως η ΚΟΕ, ο «Κορδάτος», η Παρέμβαση, ο «Εργατικός Αγώνας», το «Κομμουνιστικό Σχέδιο», τον μ.λ. χώρο   και φυσικά την Ανταρσυα.

Είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα πουν, ότι αυτό το πρόσωπο ή αυτός ο χώρος δεν χωράει, έχει «πει» το ένα και το άλλο. Η απάντηση είναι: «αν πάμε έτσι, δεν θα μπει στη Βουλή κανένας και στη θέση αυτού που δεν χωράει, είναι καλύτερα ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, της Ν.Δ. του ΚΙΝΑΛ ή της Χρυσής Αυγής.

Είναι λοιπόν εφικτό ο αστερισμός των απέναντι να βρεθεί στη Βουλή και μάλιστα με μεγάλο αριθμό βουλευτών, ώστε να εκπροσωπηθούν όλες σχεδόν οι τάσεις. Και εκεί κάθε μέρα ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. θα εισπράττουν χαστούκια. Είναι εφικτή μια ανάταση των αντιστάσεων ξεκινώντας από τις εκλογές, ώστε η χώρα να βγει από την κρίση με ενισχυμένες τις δυνάμεις της εργασίας και της δημοκρατίας.

Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο και ο καθένας κατεβεί στις εκλογές με το μαγαζάκι του, τότε το αποτέλεσμα θα είναι μια στρατηγική ήττα. Γιατί αν μετά από δέκα σχεδόν χρόνια μνημονίων δεν έχει εμφανιστεί η μαγιά μιας νέας πολιτικής πλειοψηφίας, τότε καλό ταξίδι, και ο καθένας στο δικό του Θιβέτ.

Υπάρχει σήμερα μια συσπείρωση γύρω από την ΛΑΕ και το 1-1-4, αυτοί ας αναλάβουν πρωτοβουλία. Η πρόταση της εκλογικής συνεργασίας πρέπει να απευθυνθεί και στο ΚΚΕ, στροφή του οποίου θα άλλαζε, ριζικά και ποιοτικά τα πράγματα.

Ένα είναι βέβαιο, η ιστορία γραπτή και άγραφη δεν θα δικάσει μόνο τους «προδότες» του λαϊκού παράγοντα, αυτούς που εκτέλεσαν τα μνημόνια, μαζί με τον ελληνικό Λαό, αλλά και όλους εμάς τους υπόλοιπους, ως ανίκανους να τους ανατρέψουμε και μάλιστα χωρίς να μπούμε καν στο γήπεδο, χωρίς μάχη και χωρίς να ανοίξει μύτη.

Για την Ελληνική Κρίση και το Λαϊκό Μέτωπο*

Η πώς, «με ένα νόμο», θα καταργήσουμε τους νόμους του Τσίπρα

Του Κώστα Παπουλή

1)Η Ελληνική Κρίση, ή Ευρώ και Ε.Ε. σημαίνουν Βαρβαρότητα.    
   
Είναι πλέον δεδομένο, ότι η  εδώ και επτά  χρόνια διαρκούσα οικονομική κρίση της πατρίδας μας, αποτελείτην πιο οξεία κρίση αναπαραγωγής, τόσο σε όρους χρονικής διάρκειας όσο και σε όρους ύφεσης-ανεργίας-παραγωγικής αποδιάρθρωσης, η οποία έχει εκδηλωθεί μεταπολεμικά σε εθνικό κοινωνικό σχηματισμό με μέσο ή υψηλό επίπεδο κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης.

          Ξεγυμνώθηκαν έτσι, τα σαθρά θεμέλια της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης», η μυθοποιητική ιδεολογία του «ελεύθερου διεθνούς εμπορίου» και της «ελεύθερης-κοινής» αγοράς, το εντός-Ευρωπαϊκής «Ένωσης» ρήγμα «Βορρά-Νότου», η αποψίλωση της περιφέρειας,  η – σε όλα τα επίπεδα αναφοράς – επικυριαρχία των «ισχυρών» επί των «αδύναμων». Το ευρώ αποδείχτηκε ο χρυσός κανόνας των πολυεθνικών,  των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών, το μέσο, με το οποίο επιβάλλεται ο απόλυτα ελεύθερος ανταγωνισμός, ο οικονομικός και κοινωνικός δαρβινισμός, η καταστροφή ολόκληρων περιφερειών, αλλά και λαών,  η επιστροφή στον 19ο αιώνα.  

Σε τελευταία ανάλυση, η κρίση ανέδειξε μία ιδιάζουσα κατάσταση, για το σύνολο μάλλον του ευρωζωνικού «Νότου» και αναμφίβολα για την πατρίδα μας, κατάσταση η οποία δύναται να αποδοθεί ως εξής: Ευρώ και ΕΕ, σημαίνει Βαρβαρότητα. 

         Ποτέ, μετά το 1950, την κατοχή και την λήξη του εμφυλίου δεν είχαμε φτάσει σε τέτοιο ακραίο σημείο, έλλειψης οποιασδήποτε προοπτικής,  απόλυτης διάλυσης και εκποίησης της χώρας. Άλλωστε σύντομα, αν δεν αναστραφεί αυτή η κατάσταση, ο αριθμός των σπιτιών που θα αλλάξουν χέρια, θα είναι πολύ μεγαλύτερος της κατοχής. 

          Η χώρα χρεοκόπησε το 2010, και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όπως και στις άλλες δύο κύριες πτωχεύσεις, του ελληνικού κράτους, του Τρικούπη το 1893 και του Βενιζέλου το 1932, η χώρα δεν είχε δικό της νόμισμα, είτε συμμετείχε στην Λατινική νομισματική ένωση, είτε προσδέθηκε μετά, στον κανόνα του χρυσού (την ευρωζώνη της εποχής).

           Στην Ελλάδα επιβάλλεται σήμερα, το ίδιο ακριβώς μοντέλο προσαρμογής, που εκτελέστηκε  μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, στις «ανατολικές» χώρες.

2) Κύρια Αιτία της  Κρίσης, η Συμμετοχή στον Λάκκο των Λεόντων: 
Για να πάμε αντίστροφα, η παρούσα κατάσταση δεν αποτελεί προϊόν  «δυνάμεων της Φύσης» αλλά συμβαδίζει και σχετίζεται άμεσα με την ευρωπαϊκή «ολοκλήρωση» και, γενικότερα, την «παγκοσμιοποίηση», ενώ δεν δύναται να αντιστραφεί, ούτε κατά ελάχιστο, εντός του περιβάλλοντος που την ενεργοποίησε και, τελικά την όξυνε σε πρωτοφανή, έως σήμερα, βαθμό. Η χώρα πληρώνει την ευρωπαϊκή πόλωση (και όχι ολοκλήρωση!), την οποία δημιουργεί, τελικά και αναπόφευκτα, η σχέση «κέντρου-περιφέρειας», ενώ στο μακρινό έτος 1962, ο Η. Ηλιού είχε χαρακτηρίσει, προσφέροντας αρκετά οικονομολογικά και πολιτικά επιχειρήματα, την είσοδο της πατρίδας μας στην ΕΟΚ ως είσοδο στο «Λάκκο των Λεόντων»¹.

3) ΔΙ-ΕΞΟΔΟΣ:
Απαιτείται, επομένως, εφαρμογή ορισμένου, καταλλήλως διαρθρωμένου, εκτός ευρω-«ολοκλήρωσης», μείγματος οικονομικής πολιτικής που συνεπάγεται την ανάκτηση όσο γίνεται περισσότερων μοχλών οικονομικής πολιτικής²πράγμα που συνεπάγεται την ανάκτηση τουλάχιστον της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.  Μια τέτοια οικονομική πολιτική συνοψίζεται στην άρση της λιτότητας - ενίσχυση της εγχώριας  ζήτησης σε συνδυασμό με ανάλογα μέτρα νομισματική πολιτικής ή και άλλα προστατευτικά, ώστε αυτή να μη διαρρεύσει στο  εξωτερικό. Μακροχρονίως απαιτείται βιομηχανική πολιτική και δομική μεταβολή της οικονομίας.

4) Η Κύρια Αντίθεση,  ο Χαρακτήρας και η Σύνθεση του Μετώπου:
 Ησυμμετοχή στην ευρωπαϊκή  πόλωση και μάλιστα στον σκληρό πυρήνα της ζώνης της υπερπαγκοσμιοποίησης, και λέμε υπερπαγκοσμιοποίηση γιατί εδώ στην Ε.Ε., η ταύτιση με τις ορίζουσες της παγκοσμιοποίησης, της ελευθερίας του εμπορίου των κεφαλαίων κλπ είναι καθολική, διαμορφώνει ως κύρια,την  αντίθεση ανάμεσα στην Λαϊκή Κυριαρχία, την Δημοκρατία  και τον οικονομικό ιμπεριαλισμό. Η Ελλάδα περισσότερο, αλλά και ο ευρωπαϊκός   Νότος συνολικά, δεν δύναται  να επιβιώσουν  εντός των ευρωζωνικών και ευρωενωσιακών δεσμών³. Άρα οδηγούνται στην στασιμότητα και στην παρακμή, μετατρεπόμενοι στην καλύτερη περίπτωση σε εξαρτήματα του Βορρά και έτσι οξύνεται και η δεύτερη αντίθεση η βασική σε εθνικό επίπεδο, ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία. Η άνευ προηγουμένου γεωγραφική πόλωση στον ευρωπαϊκό χώρο  και η ραγδαία υποβάθμιση της χώρας μέσα στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, διαμορφώνει λοιπόν και μια πρωτοφανή κοινωνική πόλωση. Συνεπώς για να επιβιώσει ο λαός, για να ζήσει με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, για να δημιουργηθούν νίκες του λαϊκού παράγοντα για να σπάσει η φτώχεια και η ανεργία, και για οποιαδήποτε άλλη πορεία κοινωνικού μετασχηματισμού,  είναι απαραίτητη  και πρώτη προϋπόθεση η αλλαγή των ευρωπαϊκών  συντεταγμένων της χώρας. Είτε λοιπόν κάποιος είναι ένας απλός δημοκράτης, αριστερός ή δεξιός, που θέλει την πλήρη απασχόληση, την απάλειψη της ανεργίας και μια αξιοπρεπή ζωή για όλους, είτε είναι υπέρ ενός μεγάλου κοινωνικού μετασχηματισμού, είτε δηλαδή είναι κομμουνιστής, είτε  ακόμη και αναρχικός, αν θέλει να δει κοινωνικούς αγώνες με νικηφόρα αποτελέσματα, κοινωνικούς αγώνες που θα διαμορφώσουν τους όρους για ένα άλλο κοινωνικό παράδειγμα, πρέπει σε πρώτο βήμα να σπάσει αυτό το κέλυφος του οικονομικού και τελικά και πολιτικού ολοκληρωτισμού του ευρώ και της Ε.Ε..  Από πλευράς αντικειμενικού παράγοντα υπάρχουν λοιπόν όλοι οι όροι, για την δημιουργία ενός Πατριωτικού-Αντιιμπεριαλιστικού και Εργατικού, για την δημιουργία ενός μεγάλου Λαϊκού Μετώπου.

Η ανάγκη συγκρότησης ενός κοινωνικού-πολιτικού μετώπου, ενός Λαϊκού- Δημοκρατικού- Μετώπου για την οικονομική ανάπτυξη και την εθνική κυριαρχία, πρέπει να βασιστεί, τελικά, στη συμμαχία όλων εκείνων των δυνάμεων, οι οποίες θέλουν να τεθούν κάτω από τη σημαία της παραγωγικής ανασυγκρότησης και να υπηρετήσουν την  υπόθεση της ΕθνικήςAνεξαρτησίας και ΛαϊκήςKυριαρχίας. Η χαρτογράφηση και η σύνθεση αυτών των δυνάμεων,  η σημερινή εικόνα της ελληνικής οικονομίας, η αναιμική παρουσία παραγωγικού κεφαλαίου, η έντονη παρουσία των μικρομεσαίων, των ελεύθερων  επαγγελματιών και των μικρών επιχειρήσεων, του κατατεμαχισμένου αγροτικού κλήρου, των εξαθλιωμένων συνταξιούχων, της χαμένης γενιάς της νεολαίας, του πλήθους των ανέργων,  διαμορφώνει τον χαρακτήρα του Μετώπου.

Πρέπει να δημιουργηθεί ένα πλατύ και βαθύ Λαϊκό, Πατριωτικό Μέτωπο, το οποίο θα αγωνίζεται ενάντια στην υποδούλωση του λαού μας στο Δ.Ν.Τ. και στην Ε.Ε.. Ένα μέτωπο που θα μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, εκκινώντας από την επιστημονική τεκμηρίωση και καταλήγοντας στην εκλαϊκευτική συμπύκνωση, που θα συνεγείρει το μυαλό και την καρδιά, που θα ξαναζωντανέψει την ελπίδα, τη θέληση για αλλαγή, για δημιουργία, που θα βγάλει την χώρα από την κρίση μεταβάλλοντας ραγδαία  τους κοινωνικούς συσχετισμούς            

Παρά τον φαινομενικό λήθαργο,  πλατιά λαϊκά  στρώματα που αγγίζουν το 30%-40% τουλάχιστον του πληθυσμού έχουν σήμερα βαθιά αντί-ευρώ και αντί-ΕΕ στάση,  κατανοούν ενστικτωδώς τον αντίπαλο, τον υπεύθυνο της κρίσης, μιας κρίσης που πρέπει να ξεπεραστεί από την αφύπνιση των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας. Πρόκειται για στρώματα που διαπερνούν τον άξονα αριστερά-δεξιά και ουσιαστικά είναι πολιτικά ορφανά.

  Αυτά τα στρώματα είναι η βάση του Λαϊκού Μετώπου και μένει να βρεθεί ο τρόπος που θα προσεγγιστούν, ώστε  να μετασχηματιστούν σε κοινωνικό κίνημα.

Μεγάλη ευθύνη φέρνουμε όλοι μας, με την έλλειψη ενότητας και την πανσπερμία των δυνάμεων που το μόνο που γεννάει είναι αναξιοπιστία.

6)Το πρόγραμμα του Μετώπου:
Στις γενικές του αρχές ένα σχέδιο Νέας και αντίστροφης προς την υπάρχουσα, οικονομικής  πολιτικής,  ένα πολιτικό πρόγραμμα άμεσης εφαρμογής του Λαϊκού Μετώπου,  έχει  συγκεκριμένες προϋποθέσεις: Λύση του γόρδιου δεσμού του χρέους με άρνηση πληρωμής του, επιστροφή στην Δραχμή, εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, υποδομών  και στρατηγικών τομέων της οικονομίας, παραγωγική ανασυγκρότηση,  συντακτική συνέλευση με αλλαγή του Συντάγματος και ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας.

Αυτές οι γενικές αρχές κατά την γνώμη μου έχουν περιγραφεί   από τα προτάγματα του Σχεδίου Β, της ΛΑΕ, του ΕΠΑΜ, της νέας κίνησης για την απελευθέρωση του Λαού που συμμετέχει και ο σύλλογος «Γ. Κορδάτος» και αρκετών άλλων, και είναι κοντά σε αυτό  που πριν μερικά χρόνια  εκφωνούσε ως «μεταβατικό πρόγραμμα», η Ανταρσυα, για να αναφερθώ στις δυνάμεις που βρίσκονται σε αυτό το τραπέζι.

 Θεωρώ ότι αυτές οι γενικές αρχές είναι υπεραρκετές για μια πολιτική συμφωνία, για τις βασικές ιδρυτικές αρχές του Μετώπου.

Υπάρχουν όμως και ειδικές επιστημονικές αναλύσεις που εμφανίζουν ένα πιο αναλυτικό  οικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα. Σε πρώτο επίπεδο είχε εκπονηθεί από την οικονομική επιτροπή  του Σχεδίου Β, με την ίδρυσή του. Σήμερα έχουμε σε δεύτερο επίπεδο πιο ολοκληρωμένα προγράμματα οικονομικής πολιτικής, π.χ.  όπως είναι η τελευταία μελέτη του ΕΔΕΚΟΠ⁴. Αλλά, και τις εργασίες του «Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών,  Δημήτρης Μπάτσης» που τέμνονται με την προηγούμενη, και σε ένα κάποιο βαθμό συμπυκνώνονται στο πρόσφατο βιβλίο, «Μετωπικό Πρόγραμμα ΔΙ-Εξόδου από την κρίση, για έναν Ελεύθερο Λαό, σε μια Ελεύθερη Ελλάδα» που εκδώσαμε οι Καλτσώνης-Μαριόλης-Παπουλής όπου πέρα από το μίγμα μιας νέας οικονομικής πολιτικής, περιγράφονται και οι απαραίτητες οικονομικές και πολιτικές αλλαγές που πρέπει να την συνοδεύσουν. Έχουμε συνεισφορές στο ίδιο ζήτημα και από άλλους χώρους μελέτης  όπως αυτή  του Μαχωμε, που μας φιλοξενεί σήμερα κλπ 

 Επίσης, έχουν βγει ένα πλήθος βιβλίων για το εθνικό νόμισμα.,  όπου ο κατάλογος είναι αρκετά μακρύς για να τον αναφέρω5. Θέλω να πω ότι υπάρχει Σχέδιο και Πρόγραμμα τόσο γενικό, αλλά και  εξειδικευμένο, για την έξοδο από την κρίση,  ενώ αντίθετα η μνημονιακή πολιτική ημι-ελιτ που κυβερνάει εναλλάξ τη χώρα, δεν έχει να παρουσιάσει απολύτως τίποτα, ή έστω μια τελεία παραγωγικού προγράμματος, παρά μόνο ευχολόγια για βροχή Ξένων Επενδύσεων και για κάποιο θαύμα που θα μας βγάλει από την κρίση.  

Τέλος με τα σημερινά δεδομένα, η διάρρηξη της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας στον ευρωπαϊκό νότο, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς παρά με την ανάδειξη Λαϊκο-Μετωπικών Κυβερνήσεων  οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε ένα άλλο τρόπο συνεργασίας των Λαών. Μια τέτοια προσπάθεια ήταν και η Μπολιβαριανή Συμμαχία των Λαών της Λατινικής Αμερικής, γνωστής ως ΑLBA. Άρα και το πρόγραμμά μας είναι πρώτα εθνικό και μετά διεθνικό. Το εθνικό πρόγραμμα είναι συγκεκριμένο και ως τέτοιο έχει διεθνιστική αξία,  μπορεί να συγκινήσει άλλους λαούς και να δημιουργήσει την διεθνιστική αλληλεγγύη. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι το συγκεκριμένο είναι επαναστατικό, ενώ αντίστροφα το αόριστο και κατά συνέπεια ο επαναστατικός βερμπαλισμός είναι ακίνδυνος για το σύστημα.

 Παρεμπιπτόντως, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρίθηκε από τον λεγόμενο «κυβερνητισμό» του, αλλά από την ιδεολογική και προγραμματική του σύγχυση για το ευρώ και την Ε.Ε., και την απόλυτη ανεπάρκεια της ηγεσίας του. Τον Ιούνιο με το Δημοψήφισμα και το συντριπτικό 62% του ΟΧΙ, αλλά και πιο πριν,  με ένα άλλο κόμμα στην εξουσία που κατανοούσε τι είναι η ΟΝΕ και η Ε.Ε.,  όλα θα ήταν ανοικτά.

7) Η Δημοκρατική Δομή  το Λαϊκό Κίνημα και ο κοινωνικός μετασχηματισμός:
Το Μέτωπο δεν πρέπει να είναι μια συγκόλληση οργανώσεων, αλλά να διαθέτει δικιά του αμεσοδημοκρατική δομή, ώστε έτσι να έχει ανοικτές τις πόρτες σε όσους συμφωνούν με τις γενικές του αρχές.

Αυτή η Δημοκρατική Δομή θα πρέπει να είναι η καρδιά ενός Λαϊκού Ρεύματος που πρέπει να είναι σε  συνεχή κίνηση και να φουντώνει συνέχεια, ιδίως όταν το Μέτωπο βρεθεί στην κυβέρνηση. Μέσα από την πορεία δομικών πολιτικών κοινωνικών και οικονομικών αλλαγών που θα εφαρμοστούν κατά κύματα,  είναι εφικτό και πιθανό στο   επέκεινα  του, να είναι οι εργαζόμενοι που θα επιλέγουν τα επίπεδα παραγωγής, κατανάλωσης και επένδυσης, τις ώρες εργασίας και τελικά θα διαμορφώνουν οι ίδιοι την κοινωνία που θα ζουν,  μέσα σε μια αυθεντική Δημοκρατία, όπου οι έννοιες της κοινότητας και της συλλογικής ζωής θα ξαναβρούν την  σημασία τους.

 Για να μην παρεξηγηθούμε  όμως, πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι σε ένα  Λαϊκό Μέτωπο, δεν γίνεται όλες οι δυνάμεις να στοχεύουν στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό γιατί τότε δεν έχουμε Λαϊκό Μέτωπο, αλλά συμμαχία αντικαπιταλιστικών οργανώσεων, ή καλύτερα «κόμμα». Ιδιαίτερα δε,  όπως έχουν τα πράγματα και αναφέραμε παραπάνω, είναι περισσότερο ανέφικτη  (με την  άμεση επίκληση του «κομμουνισμού»),  η δημιουργία μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας. Αντίστροφα όμως, η ανάκτηση της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας, η υπέρβαση της κρίσης, η  συντακτική συνέλευση που θα κατοχυρώσει κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα μέσα από ένα νέο Σύνταγμα,   η ουσιαστική ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας, και η απαραίτητη   παραγωγική ανασυγκρότηση, μπορεί να βάλει τον σπόρο που σιγά-σιγά θα μετατραπεί σε δέντρο μιας άλλης  κοινωνίας.

Σε  τελευταία ανάλυση, δεν μπορεί να είναι παρά ο κυρίαρχος λαός αυτός που θα αποφασίσει για το μέλλον του και για το κοινωνικό σύστημα που θα ζήσει, δημιουργώντας και τους ανάλογους όρους.

 Σήμερα είναι η ώρα του Λαϊκού-Δημοκρατικού και Απελευθερωτικού Μετώπου που θα δημιουργήσει την ανατολή για την  επόμενη μέρα της χώρας  και τη Δύση της ξένης κηδεμονίας. Όσοι θέλουν να μιλήσουν για σοσιαλισμό ή κομμουνισμό άμεσα, χωρίς ενδιάμεσα στάδια, ή ως μοναδικό σκοπό, πρέπει να κατανοήσουν ότι μια τέτοια υπόθεση εργασίας  αφορά την μεθεπόμενη μέρα για την πατρίδα μας. Άλλωστε, ως γνωστόν, τα ταξίδια στο χρόνο αποτελούν αντικείμενο επιστημονικής φαντασίας…….

*(*)Εισήγηση   στο Επιστημονικό Τριήμερο ΜΑΧΩΜΕ (12-14 Γενάρη 2018), με θέμα: «Προϋποθέσεις Υπέρβασης της Λιτότητας και της Επιτροπείας». Στρογγυλό Τραπέζι για τη συγκρότηση «Πολιτικού & Κοινωνικού Μετώπου Ανατροπής, των Αριστερών και Αντι-Μνημονιακών δυνάμεων».

Σημειώσεις- επεξηγήσεις:

1)Επιβεβαιώνεται η προφητική ανάλυση της ΕΔΑ από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960. Η αγόρευση   του τότε πρόεδρου της ΕΔΑ Ηλία Ηλιού: «Η ΕΛΛΑΣ ΣΤΟ ΛΑΚΚΟ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ», στο ελληνικό κοινοβούλιο, θα έπρεπε να διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, και δεν είναι μακριά η μέρα που θα διδαχτεί: «Μακριά από κάθε αντιπολιτευτική νοοτροπία ή στενό κομματικό ελατήριο, αλλά μόνο από βαθιά συναίσθηση της ευθύνης μας και με μοναδικό κριτήριο το εθνικό συμφέρον προειδοποιήσαμε, ότι η σύνδεση της χώρας μας, χώρας ακόμη υποανάπτυκτης, με την Κοινή Αγορά των Έξι ασύγκριτα προηγμένων χωρών της Δυτ. Ευρώπης, όχι μόνο κανένα θετικό πλεονέκτημα ή ελπίδα οικονομικής ανάπτυξης δεν μας παρέχει, αλλά αντίθετα οδηγεί στην καταβαράθρωση της οικονομίας μας…… Είναι αξίωμα της οικονομικής θεωρίας, στηριγμένο σε πλούσια μέχρι τώρα πείρα, ότι όταν συγχωνεύονται σε ενιαίο οικονομικό  χώρο, χώρες ανισόμετρα ανεπτυγμένες, το αποτέλεσμα είναι οι μεν αναπτυγμένες να αναπτύσσονται ακόμη ταχύτερα και να γίνονται πλουσιότερες, οι δε καθυστερημένες να πέφτουν σε μεγαλύτερη εξαθλίωση και φτώχεια. Και οπωσδήποτε από κανέναν δεν αμφισβητείται ότι οι  οικονομικές ενώσεις του είδους αυτού μοιραία οδηγούν στη διερεύνηση του χάσματος μεταξύ ανεπτυγμένων και υποανάπτυκτων..…» 

Στην πραγματικότητα είχε εξηγηθεί, από το 1962, ότι αν  μια χώρα η οποία δεν είναι ανεπτυγμένη οικονομία, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ανταπεξέλθει στο ελεύθερο εμπόριο (ή στην παγκοσμιοποίηση θα λέγαμε σήμερα), αφαιρέσεις τον προστατευτισμό  -τοποθετώντας την σε μια τελωνειακή ένωση με πιο ισχυρές οικονομίες από αυτήν- τότε κερδίζουν και επιβάλλονται εις βάρος της τα αλλοδαπά  και πιο ανταγωνιστικά αγαθά,  ξένες  και πιο   «ώριμες»   επιχειρήσεις κλείνουν τις εγχώριες κλπ.  Ακολουθεί η λεγόμενη διαδικασία «σωρευτικής αιτιότητας» στον οικονομικό χώρο, δηλαδή οι περιοχές της  φτώχειας γεννάνε  φτώχεια, ενώ οι περιοχές του πλούτου πολλαπλασιάζουν τον πλούτο. Η σχέση κέντρου-περιφέρειας, ή «Βορρά»-Νότου» αναπτύσσεται και βαθαίνει.  

Να σημειώσουμε με ότι η ομιλία του Η. Ηλιού «Η ΕΛΛΑΣ ΣΤΟΝ ΛΑΚΚΟ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ» μαζί με άλλα προφητικά κείμενα της εποχής για τις καταστροφικές επιπτώσεις της ένταξης στην ΕΟΚ, είναιυπο–επανέκδοσηαπό το «Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών, Δημήτρης Μπάτσης».

2) Για να εξηγήσουμε το αδιέξοδο και να γίνουμε πιο σαφείς, γνωρίζουμε από αυτά που μας διδάσκει η οικονομική επιστήμη, ότι κάθε εθνική οικονομία αποτελείται από τρεις διακριτούς τομείς, ήτοι τον Ιδιωτικό (νοικοκυριά και επιχειρήσεις), το Δημόσιο και τον Εξωτερικό. Επίσης, σύμφωνα με τις συμβολές του Μ. Kalecki και του J. M. Keynes, για να βγει μία οικονομία από μια βαθιά κρίση (η αναγκαία συνθήκη συνίσταται στο να λειτουργήσει – τουλάχιστον – ένας εξ αυτών των τριών τομέων ως «ατμομηχανή», δηλαδή να καθοδηγήσει την τόνωση της συνολικής ενεργού ζητήσεως. Τέλος, αυτή η τόνωση επιτυγχάνεται μέσω δημοσιονομικών, νομισματικών, συναλλαγματικών, εμπορικών και διαρθρωτικών πολιτικών. Ωστόσο, αυτοί οι μοχλοί οικονομικής πολιτικής-τόνωσης της ζήτησης, έχουν πλήρως αδρανοποιηθεί εξ αιτίας της συμμετοχής της χώρας στην ΟΝΕ.

Πρέπει, λοιπόν, να θεωρείται δεδομένο και μη-συζητήσιμο ότι η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη να ανακτήσει όσους περισσότερους μοχλούς οικονομικής πολιτικής μπορεί, προκειμένου να εξέλθει από την κρίση, δηλαδή, τους μοχλούς της δημοσιονομικής, νομισματικής, συναλλαγματικής, εμπορικής, βιομηχανικής και, τέλος, αγροτικής πολιτικής.

3)  Η Ελλάδα και ο λαός της  δεν μπορούν να επιβιώσουν μέσα σε ένα διεθνές παίγνιο απολύτως ανοικτού κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού γιατί η ελληνική οικονομία παρουσιάζει διττό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας:

α) Παραγωγικοτεχνικό χάσμα  με τις περισσότερες ευρωζωνικές οικονομίες. Το πρόβλημα είναι δομικό και λύνεται -μακροχρονίως  με  προστατευτισμό,  στοχευμένη βιομηχανική πολιτική, παραγωγικές επενδύσεις.

Όσο αφορά την βιομηχανική πολιτική, πιο συγκεκριμένα: 11 εμπορεύματα εμφανίζουν τις μεγαλύτερες διαρροές της οικονομίας, και αποτελούν την μαύρη τρύπα, το 66% των εισαγωγών μας. Τα απαριθμούμε συνοπτικά, για να καταλάβουμε ότι  δεν λέμε να σπείρουμε στάρι  στο φεγγάρι, αλλά είναι μέσα στις δυνατότητες της χώρας η βιομηχανική αυτή πολιτική. Τρόφιμα ποτά και προϊόντα καπνού-εξορυκτική και λατομική δραστηριότητα,- Κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, είδη ένδυσης,- Χημικά, φάρμακα και σκευάσματα, -Ηλεκτρονικοί υπολογιστές, οπτικά και ηλεκτρονικά,- Ηλεκτρολογικός εξοπλισμός,- Μηχανοκίνητα οχήματα και εξοπλισμός μεταφορών, προϊόντα μεταποίησης και έπιπλα. 

β) Χρησιμοποιεί το πιο σκληρό νόμισμα του κόσμου, το ευρώ. Το πρόβλημα λύνεται με επιστροφή στη Δραχμή.

4) Πρέπει να σημειώσουμε ότι την Άνοιξη του 2016, το Οικονομικό Τμήμα του ΕΔΕΚΟΠ αποφάσισε να προχωρήσει στην εκπόνηση μίας αναλυτικής Μελέτης για την Ευρωζώνη και την Ελλάδα, και προγραμματικών αξόνων οικονομικής πολιτικής για την ελληνική οικονομία, με τους Κωνσταντίνο Γαβριηλίδη, Κώστα Λαπαβίτσα και Θεόδωρο Μαριόλη. Με την συγκεκριμένη μελέτη υπάρχουν τομές, αλλά και διαφορές. Η  προαναφερθείσα μελέτη αποτελεί ένα πρόγραμμα Οικονομικής Πολιτικής,  και είναι πολλά τα κοινά μας σημεία. Το «Μετωπικό Πρόγραμμα ΔΙ-ΕΞ0ΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ» -για έναν Ελεύθερο Λαό σε μια Ελεύθερη Ελλάδα», εκδ. Κοροντζής -είναι όμως ένα συνολικό πρόγραμμα «Πολιτικής-Οικονομίας», δηλαδή συνδέει τις οικονομικές αλλαγές με τον μετασχηματισμό στις παραγωγικές και πολιτικές σχέσεις. Οικονομικές αλλαγές χωρίς πολιτικές θα μείνουν μετέωρες. Για αυτό ένα πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής «από μόνο του» δεν μπορεί να προχωρήσει σε βάθος.  Όπως και το αντίστροφο: πολιτικές αλλαγές χωρίς οικονομικές, δεν οδηγούν πουθενά.

5) Ένα ιδιαίτερα προσεγμένο και κυρίως εκλαϊκευμένο βιβλίο, είναι η Μετάβαση στην Δραχμή του Θεόδωρου Κατσανέβα, που βγήκε το 2014, εκδ.Pfotuunica.





Από: // sxedio-b

Από Κώστας Παπουλής

Κάποτε, αν δεν κάνω λάθος στα τέλη της δεκαετίας του 70, κυκλοφορούσαν βυτία στις γειτονιές και μοίραζαν, ένα «θαυματουργό» νερό που «θεράπευε» τον καρκίνο. Πλήθος κόσμου συνέρρεε, για να πάρει ένα μαγικό μπουκαλάκι. Όλη η υπόθεση- παρόλη την γελοιότητά της- κατάφερε να πάρει μορφή μαζικής υστερίας. Δεν θυμάμαι τελικά, αν ο Καματερός κατέληξε στα δικαστήρια.

Όμως ένα ανάλογο παραμύθι ζούμε σήμερα, η έξοδος στις αγορές λένε θα μας βγάλει από την κρίση και τα μνημόνια. Αυτή η διαπίστωση της κυβέρνησης, επιφανών στελεχών της, αλλά και του συνόλου σχεδόν της παρασιτικής, πολιτικής και οικονομικής ημί-ελίτ που κυβερνάει και ρημάζει τον τόπο, κάτω από την στυγνή μπότα του ξένου παράγοντα, έχει τόσο βάση, όσο και το ότι εκείνο το νεράκι του Καματερού, «θεράπευε» τον καρκίνο.

Δεν χρειάζεται για να ανασκευαστεί το «μύθευμα» αυτό, δηλαδή ότι στον πραγματικό κόσμο, δεν πρόκειται να βγούμε ούτε από την κρίση, ούτε από τα μνημόνια από το να ειπωθούν τρεις απλές αλήθειες:

Πρώτη αλήθεια: Σε εποχές κρίσης και βαθιάς ύφεσης -και ως γνωστόν η πατρίδα μας βιώνει την πιο βαθιά κρίση που έχει γνωρίσει ποτέ μεταπολεμικά χώρα, με μέσο ή υψηλό επίπεδο κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης- αποθεώνονται τα οικονομικά της κρατικής παρέμβασης.
Και αυτό μας το διδάσκει η οικονομική επιστήμη, επιβεβαιώνεται όμως και από την ιστορία. Ακόμη και αν είναι κανείς οπαδός και θιασώτης της ελεύθερης αγοράς, αλλά στοιχειωδώς συντάσσεται με την ορθολογική οικονομική σκέψη, καταλαβαίνει, ότι σε τέτοιες συνθήκες η έξοδος από την κρίση, δεν είναι εφικτή χωρίς ισχυρή δημόσια παρέμβαση.

Η παρέμβαση αυτή, απαιτεί τουλάχιστον, σημαντική αύξηση των δημόσιων δαπανών για την ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης και την ανάσχεση της ανεργίας. Όμως, η Ελλάδα έχει δεσμευτεί σε τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα για να πληρώνει τόκους για δεκαετίες. Η δημοσιονομική πολιτική είναι λοιπόν δεσμευμένη στην αντίθετη ακριβώς φορά από αυτή που πρέπει να ακολουθηθεί. Επειδή ο μεγάλος όγκος του χρέους θα διακρατείται για δεκαετίες, από τους ξένους δανειστές, μηχανισμούς στήριξης και ίσως ιδιώτες, είναι αδύνατον να αλλάξουμε ρότα, μια που αυτοί θα επιβάλλουν μόνιμα όρους σκληρής λιτότητας.

Με άλλα λόγια, δεν έχει κανένα νόημα η έξοδος στις αγορές, αν δεν απελευθερωθεί η δημοσιονομική πολιτική.
Αυτό ακριβώς είναι το μνημόνιο, είναι η επιβολή της λιτότητας, και η χώρα θα βρίσκεται σε μνημόνιο-λιτότητα σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα τουλάχιστον έως το 2060. Αλλά πέρα από το «ελληνικό-θεσμικό» μνημόνιο, για μια χώρα με υψηλό χρέος όπως η πατρίδα μας, μνημόνιο συνεπάγεται η παραμονή στο ευρώ, εξ αιτίας του Σύμφωνου Σταθερότητας, του Δημοσιονομικού Συμφώνου, της απαγόρευσης νομισματικής χρηματοδότησης των δημόσιων δαπανών κλπ, κλπ, κλπ.

Πρέπει επίσης, να σημειώσουμε, ότι στην Ελλάδα, οποιαδήποτε επεκτατική πολιτική (δημοσιονομική, νομισματική), οδηγεί σε αύξηση του ελλείμματος του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών, λόγω ελλείμματος ανταγωνιστικότητας. Οπότε, απαιτείται νέος εξωτερικός δανεισμός, ιδιωτικός ή δημόσιος. Συνεπώς, τα οικονομικά της κρατικής παρέμβασης που είναι απαραίτητα για την έξοδο από την κρίση, απαιτούν και εθνικό νόμισμα-για να γίνει η απαραίτητη υποτίμηση, ή και να συνδυαστεί με άλλα μέσα προστατευτισμού- ώστε η αύξηση της ζήτησης να μην διοχετευθεί στην αλλοδαπή και διογκωθεί έτσι το εξωτερικό έλλειμμα.

Δεύτερη αλήθεια: Η επταετής πολιτική της λιτότητας των ιδιωτικοποιήσεων και της εσωτερικής υποτίμησης έχει αποτύχει όσον αφορά τον στόχο να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Έχει πετύχει βέβαια τον στόχο των δανειστών, για εξισορρόπηση των λεγόμενων δίδυμων ελλειμμάτων, δημόσιου και εξωτερικού. Πρόκειται για μια Δανειο-ευρω-κεντρική πολιτική που επιβάλλεται από το Βερολίνο και καταστρέφει όλο και περισσότερο την ελληνική οικονομία.

Αντί λοιπόν, της   εξωτερικής, συνεχίζεται η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, που σημαίνει όλο και μεγαλύτερη φτωχοποίηση, πτώση των μισθών, ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, ανεργία και γήρανση της χώρας λόγω της μετανάστευσης.  Αυτή η πολιτική  δεν έχει ρίξει τις τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών, και κατά συνέπεια δεν έχει αυξήσει τις εξαγωγές. Η βελτίωση της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας σε όρους τιμών, όπως μετριέται σε σχέση με τους 28 κυριότερους εμπορικούς εταίρους της χώρας (με βάση την έκθεση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας για το 2016, έχει βελτιωθεί τα επτά σκοτεινά μνημονιακά χρόνια μόνο κατά 10,9%, και ο κύριος λόγος είναι η όποια πτώση του ευρώ (τα τελευταία, λίγα χρόνια, δηλαδή μετά το 2014-15), και όχι η εσωτερική υποτίμηση. Το 2009 η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία είχε ανέλθει κατά  18,9%, σε σχέση με το 2000, με άλλα λόγια είχαμε ανατίμηση της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας κατά 18,9% μέσα σε μια δεκαετία, αυτήν της «χρυσής εποχής» του ευρώ. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι όταν μπήκαμε στο ευρώ, στο τέλος  του 2001, κατά πολλές μελέτες, η δραχμή ήταν ήδη ανατιμημένη έως και 30%, λόγω της  πολιτικής της σκληρής δραχμής για να μπούμε στο ευρώ, που ξεκίνησε με την συνθήκη του Μάαστριχτ. Αυτή η υπερτίμηση φωτογραφιζόταν στο τότε ήδη υπερβολικό έλλειμμα του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών που πλησίαζε το 8% του ΑΕΠ. Η πικρή αλήθεια, για τους ευρω-μανείς είναι ότι στην Ελλάδα, τα εξωτερικά ελλείμματα που οφείλονταν στην ανατίμηση της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας, λόγω του ευρώ και της πορείας προς αυτό,οδήγησαν στην υπερδιόγκωση του εξωτερικού χρέους(δημόσιου και ιδιωτικού) και τελικά στην χρεοκοπία.

Μέσα στο 2017 έχουμε σημαντική ανατίμηση του ευρώ, και έτσι επιβεβαιώνεται αυτό που είχαμε διαπιστώσει από το 2012: «Αρκεί μια ανατίμηση του ευρώ, για να εξανεμιστεί μια πενταετία, σκληρής και οδυνηρής εσωτερικής υποτίμησης».

Αν ο πρώτος μοχλός της μνημονιακής πολιτικής, η εσωτερική υποτίμηση έχει καταρρεύσει, μήπως δεν έχει αποδειχτεί το ίδιο και για τον δεύτερο μοχλό, αυτόν των ιδιωτικοποιήσεων; Υποτίθεται ότι θα μείωναν το χρέος και θα αύξαναν την παραγωγικότητα.

Έχουμε ξεπουλήσει τα πάντα, δεν έχουμε ακόμη βγάλει στο σφυρί, την Ακρόπολη, ή την οδό Πειραιώς (για να βάλει διόδια κάποιος ιδιώτης, κάτι που θα γίνει σύντομα στους κόμβους των βορείων προαστίων), και ποιο το όφελος; Μήπως μειώθηκε το δημόσιο χρέος; Μήπως αυξήθηκε η παραγωγικότητα;

Κατά αρχάς το να ελέγχει το κράτος δημόσιες επιχειρήσεις συνιστά μέσο οικονομικής πολιτικής (ακόμη και εντός ευρώ) γιατί μπορεί να ελέγχει τις τιμές.
Π.Χ.: με τα αεροδρόμια μπορεί να έχεις τιμολογιακή πολιτική που επηρεάζει τον τουρισμό.
Επίσης τα έσοδα του κράτους, μέσα σε λίγα χρόνια καλύπτουν κατά πολύ το ευτελές ποσό του ξεπουλήματος, το δημόσιο με τις ιδιωτικοποιήσεις χάνει έσοδα.
Τέλος έχουμε εξαγωγή κερδών στο εξωτερικό.

Καταλαβαίνει λοιπόν ακόμη και ο πιο αδαής, ότι οι ιδιωτικοποιήσεις που βαφτίζονται και Ξένες Άμεσες Επενδύσεις, είναι όχι μόνο ανεπιθύμητες, αλλά και καταστροφικές.

Τρίτη αλήθεια : Η έξοδος από τα μνημόνια προϋποθέτει άρνηση του χρέους και χρεοστάσιο.

Το χρέος της χώρας είναι δυσθεώρητο. Το κύριο πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο το μέγεθός του, που αγγίζει το 180% του ΑΕΠ. Είναι τα άλλα τρία βασικά του στοιχεία: α) στο συντριπτικό του μέρος είναι εξωτερικό. β) είναι σε ένα νόμισμα που δεν επηρεάζεται από τις ελληνικές οικονομικές αρχές, το ευρώ. γ) Είναι ιδιοκτησία των μηχανισμών στήριξης.

Η έξοδος στις αγορές -στο βαθμό που συμβεί- τον Αύγουστο του 2018, αναγκαστικά θα γίνει με ένα επιτόκιο της τάξης του 5% και πάνω, και μόνο στο βαθμό που οι αγορές «εξασφαλίσουν» κάποιες εγγυήσεις από την Ε.Κ.Τ.., δηλαδή από τους επίσημους δανειστές, ότι η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει άμεσα, με άλλα λόγια ότι θα πληρωθούν. Επίσης οι «αγορές» θα απαιτούν πολιτική σκληρή λιτότητας για να δανείζουν την Ελλάδα. Είναι δηλαδή η Ελλάδα που θα χορεύει όχι πεντοζάλη, αλλά το χορό του Ζαλόγγου στον ρυθμό των αγορών. Μέσα σε βραχυχρόνιο χρονικό διάστημα σε συνθήκες στασιμότητας της οικονομίας, οι πληρωμές για τόκους θα εκτοξευθούν και το χρέος θα μεγεθυνθεί. Η μόνη λύση για να αποφευχθεί και μια τυπική χρεοκοπία, θα είναι «διευκολύνσεις» στο χρέος από τους «μηχανισμούς στήριξης», οι οποίοι θα βάζουν συνεχώς νέους οδυνηρούς όρους στην ελληνική οικονομική πολιτική. Όλα αυτά βέβαια δεν θα είναι παρά μια ακόμη δεύτερη παράταση της ελληνικής χρεοκοπίας και της παραμονής στο ευρώ, που άλλωστε ακολουθείται εδώ και επτά χρόνια με τα τρία μνημόνια, για την διευκόλυνση και το «πνίξιμο» της κρίσης στην Ζώνη του Ευρώ. Δεν αποκλείεται βέβαια η παράταση αυτή να μην δοθεί, ή να διακοπεί αν το Βερολίνο αποφασίσει ότι θέλει να προχωρήσει σε μια άλλη δομή του ευρώ, με μεγαλύτερη ενοποίηση των ισχυρών χωρών.

Συνεπώς, η έξοδος στις αγορές δεν συνιστά από πλευράς του χρέους παρά άνθρακα και όχι θησαυρό.

Βέβαια το παραπάνω σενάριο της εξόδου έχει μάλλον λιγότερες ή ίσες πιθανότητες με ένα τέταρτο μνημόνιο, ή μια άτακτη χρεοκοπία.

Η Ελλάδα ήδη μέσα στην Ε.Ε. έχει μετατραπεί σε δότρια χώρα. Μετά την διεύρυνση της Ε.Ε., οι καθαρές μεταβιβάσεις προς την Ελλάδα είναι γύρω στα 3 δις ετησίως. Η Ελλάδα για να μην χρεοκοπήσει, δηλαδή για να παραμείνει στην ευρωζώνη έχει δεσμευτεί για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ έως το 2022, περίπου 7 δις ετησίως, που θα μεταβιβάζονται στο κέντρο από μια περιφερειακή χώρα, και άνω του 2% του ΑΕΠ έως το άγνωστο…. Άρα για πρώτη φορά μετά το 1981, μια αδύναμη περιφερειακή περιοχή της Ε.Ε. , όχι μόνο δεν θα ενισχύεται έστω και αναιμικά από το κέντρο, αλλά θα πληρώνει αδρά για την συμμετοχή της στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε.. Πρόκειται για τον απόλυτο οικονομικό και λογικό παραλογισμό.

Η πραγματικότητα είναι μία: Η Ελλάδα αδυνατεί να εξυπηρετήσει το τεράστιο εξωτερικό χρέος της σε ξένο νόμισμα. Είναι απλή λογική, 180% του ΑΕΠ εξωτερικό χρέος σε ευρώ, σημαίνει, ή αιώνια χρεοκρατία-αποικιοκρατία ή χρεοστάσιο-χρεοκοπία και εθνικό νόμισμα.
Για να γίνει η πατρίδα μας κυρίαρχη χώρα, πρέπει να το αρνηθεί, κάνοντας στον ΟΗΕ την ίδια δήλωση με αυτήν του προέδρου Κίρσχνερ της Αργεντινής : «οι πεθαμένοι δεν πληρώνουν χρέη» .

Για να καταλάβουμε που βρισκόμαστε, η πατρίδα μας για να εξυπηρετούσε κάποιο εξωτερικό δημόσιο χρέος, θα πρέπει να καλύπτονταν οι εξής προϋποθέσεις: α) Να υπήρχε ένας μεγάλος ρυθμός ανάπτυξης ώστε να μειώνεται σημαντικά η ανεργία. Γνωρίζουμε από δικές μας μελέτες, αλλά και από νόμους της οικονομικής επιστήμης (Okun), ότι για να αρχίσει να μειώνεται η μη αλχημιστικά μετρήσιμη ανεργία χρειάζεται ένας ρυθμός ανάπτυξης, άνω του 2,5%.
Για να μειώνεται σημαντικά η ανεργία ο ρυθμός ανάπτυξης θα πρέπει να πλησιάζει το 5%. β) Ένας παλιός και ξεχασμένος δείκτης βιωσιμότητας του χρέους, είναι η ρήτρα εξυπηρέτησης. Σύμφωνα με αυτήν οι πληρωμές τοκοχρεολυσίων δεν πρέπει να υπερβαίνουν το 10% των εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών της χώρας.

Άρα στην δικιά μας περίπτωση περίπου 5 δις ετησίως και όχι 15% του ΑΕΠ-δηλαδή 27 δις ετησίως- που υποστηρίζουν οι δανειστές. γ) Το χρέος που θα παραμείνει μετά την διαγραφή του, πρέπει να μετατραπεί σε εθνικό νόμισμα, ώστε να μην εξαρτάται η συναλλαγματική και άρα η γενική οικονομική πολιτική από την εξυπηρέτηση του χρέους.

Το συμπέρασμα είναι ότι το σημερινό χρέος όχι μόνο είναι αδύνατον να αποπληρωθεί και είναι ιδιαιτέρως μη βιώσιμο, αλλά και αν υπάρχει περίπτωση αναδιάρθρωσης, ώστε να δοθεί η δυνατότητα ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, πρέπει από τη μια να ικανοποιούνται οι παραπάνω όροι, και κατά συνέπεια η διαγραφή του, πρέπει αναγκαστικά να είναι μεγαλύτερη από αυτήν της Αργεντινής που έφτασε το 75%. Πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά είναι καλύτερα για την Ελλάδα να μείνει για πολλά χρόνια εκτός αγορών, παρά να βρεθεί με το μισό πόδι μέσα σε αυτές με όρους μπανανίας. Εκτός αγορών θα μπορεί να καλύπτει δημόσιες δαπάνες και ελλείμματα, με νομισματική χρηματοδότηση, με εγχώριο δανεισμό, η ακόμη και διακρατικό δανεισμό. Π.Χ.: Η Αργεντινή, αποκλεισμένη από τις αγορές δανείστηκε από κράτη 110 δις δολάρια την εποχή των Κίρσχνερ και παρουσίασε ρυθμούς ανάπτυξης ανάλογους της Κίνας.

Αν λοιπόν σύντομα δεν κατανοήσουμε ότι η έξοδος στις αγορές (αν αυτή συμβεί), δεν σημαίνει απολύτως τίποτε, η είναι απλώς παράταση του δράματος και της καταστροφής και ότι η μόνη λύση είναι η έξοδος από την διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και το χρεοστάσιο, αν σύντομα δεν δημιουργηθεί ένα Λαϊκό και Κοινωνικό Μέτωπο με αυτή την προοπτική, τότε όλος ο ελληνικός λαός πρέπει να δώσει ραντεβού στα γουναράδικα……





Αναδημοσίευση από iskra

«Πάμε κατά διαόλου», …«σε παγίδα  λιτότητας»…

Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής

Του Κ. Παπουλή

Η χώρα βυθίζεται και πάμε κατά διαόλου, έχοντας μπει σε παγίδα λιτότητας, χωρίς να φαίνεται να υπάρχει βραχυχρόνια ή μακροχρόνια έξοδος από την κρίση, διαπιστώνει ακόμη και το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στην έκθεση που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 2 Μαΐου.

Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένες κύριες διαπιστώσεις, από την έκθεση των 68 σελ, όπου υπογραμμίζουμε ότι είναι από την έκθεση, ενώ οι προτάσεις που δεν είναι υπογραμμισμένες είναι δικές μας.

1) Σε σχέση με την ανάκαμψη:
Η οικονομική κατάσταση το πρώτο τρίμηνο 2017 είναι απογοητευτική σε σχέση με τις προσδοκίες. Τo πρώτο τρίμηνο του 2017 η οικονομία της χώρας δεν επέστρεψε σε στέρεη ανάκαμψη, παρά τις προσδοκίες που είχαν διατυπωθεί επίσημα. Παραμένει σε μια ασταθή κατάσταση που απειλεί να μετατραπεί σε νέα ύφεση.Το πρώτο τρίμηνο του 2017 (και το αμέσως προηγούμενο), συμπτώματα οικονομικής αναιμίας εμφανίζονται τόσο στη σφαίρα της παραγωγής, όσο και στη σφαίρα της ρευστότητας.Ειδικότερα, όσον αφορά στην παραγωγή: Η ιδιωτική κατανάλωση δέχτηκε πιέσεις στο τέλος του 2016 και τον πρώτο μήνα του 2017, αν κρίνουμε από τα στοιχεία που αναφέρονται στο λιανικό εμπόριο.  Η δυσκολία ισχυρής ανάκαμψης της ιδιωτικής κατανάλωσης απειλεί να οδηγήσει σε πτώχευση πολλές επιχειρήσεις που άντεξαν μέχρι σήμερα στην κρίση, όπως δείχνουν τα στοιχεία του ΓΕΜΗ και επομένως να διαψεύσει ελπίδες για ανάκαμψη της απασχόλησης. Το ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ προβλέπει ότι εντός του πρώτου εξάμηνου του 2017, 18.700 επιχειρήσεις θα κλείσουν με κίνδυνο να χαθούν περίπου 34.000 θέσεις εργασίας. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στη μεταποίηση. Η παραγωγή στον τομέα αυτόν και οι νέες παραγγελίες υποχώρησαν τον Μάρτιο για έβδομο συνεχή μήνα. Επίσης εξακολουθεί να  μειώνεται ο αριθμός των εργαζόμενων στη μεταποίηση. Η κατάσταση στις συνολικές οικοδομικές δραστηριότητες (δημόσιες και ιδιωτικές) είναι εξίσου δύσκολη, καθώς το 2016 οι οικοδομικές άδειες μειώθηκαν κατά 3,8%, η επιφάνεια κατά 12% και ο όγκος κατά 29,3% έναντι του 2015…..Η πτώση του ποσοστού ανεργίας σε σχέση με το 2013 και το 2014 οφείλεται και στη σημαντική εξάπλωση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης…

Έχουμε υποστηρίξει επανειλημμένα ότι και αυτή η αναιμική ανάκαμψη της τάξης του 2,5%, για τα επόμενα δύο τρία χρόνια, η οποία σημειωτέον, σε κανονικές συνθήκες απλώς σταθεροποιεί την ανεργία (άσχετα αν αυτή μπορεί στατιστικά να μειωθεί λόγω μετανάστευσης, μείωσης του εργατικού δυναμικού,  μετατροπή «μιας» θέσης σταθερής απασχόλησης  σε  «δύο» μερικής  κλπ), είναι υπεραισιόδοξο σενάριο. Η αιτία είναι  είναι τα υφεσιακά μέτρα που πάρθηκαν, δηλαδή η απαίτηση υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, καθώς και ή έλλειψη εργαλείων οικονομικής πολιτικής (Δημοσιονομικής, Νομισματικής, Συναλλαγματικής) και ρύθμισης της οικονομίας, λόγω συμμετοχής στην Ζώνη του Ευρώ.
Είναι τα μέτρα και η συγκεκριμένη ευρωζωνική πολιτική, και όχι η καθυστέρηση της αξιολόγησης που βουλιάζει την οικονομία.

Το μακροχρόνιο σενάριο της έκθεσης θεωρεί λογική αναμενόμενη ανάπτυξη για το 2022-2029: 1,5%, και για το 2030 έως το 2060: 1,25%.
Καταλαβαίνει κανείς, ότι ο κλινικός θάνατος της χώρας προβλέπεται μόνιμος.

Έχουμε πρόσφατα,  από άλλη πλευρά κάνει ανάλογες  διαπιστώσεις με τις παραπάνω, εδώ: «Το παραμύθι των πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5%, της  ανάκαμψης  και των αντιμέτρων»   http://sxedio-b.gr/index.php/articles1/item/1735-3-5-pleonasma

2) Σε σχέση με  τις εξαγωγές: Οι εξαγωγές αδυνατούν να παίξουν ρόλο ατμομηχανής, έστω βοηθητικής. Εξαιρουμένων των πετρελαιοειδών και των πλοίων, παραμένουν στάσιμες σύμφωνα με στοιχεία που αναφέρονται στον Ιανουάριο των ετών 2015, 2016 και 2017.  Το 2016 οι Εξαγωγές αγαθών και Υπηρεσιών σημείωσαν πτώση κατά 2% σε σταθερές τιμές 2010.

Έχουμε υποστηρίξει ότι η λεγόμενη πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης,  δηλαδή ο στόχος της διόρθωσης της ανταγωνιστικότητας της χώρας μέσω της μείωσης των μισθών,  είναι μια πολύ αργή και επώδυνη διαδικασία και   έχει αποτύχει κατά κράτος.  Ελάχιστο ρόλο έπαιξε στην διόρθωση της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας και στην ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας,  που χάθηκε εξ΄αιτίας της ένταξης στο ευρώ. Δηλαδή, παρά την θηριώδη μείωση του εργατικού κόστους, ελάχιστα έπεσαν οι τιμές. Τα αγαθά της χώρας παραμένουν ακριβά, παρά τους φθηνούς μισθούς. Αντίθετα η Ελλάδα χρειάζεται άνοδο των μισθών, για αύξηση της εγχώριας ζήτησης και της απασχόλησης  και εξωτερική υποτίμηση (μέσω επιστροφής σε εθνικό νόμισμα),  για διόρθωση της ανταγωνιστικότητας. Μεσοχρόνια-μακροχρόνια φυσικά χρειάζεται βιομηχανική πολιτική και παρεμβάσεις στον αγροτικό τομέα, ώστε να ανέλθει η συνολική παραγωγικότητα της χώρας και να διορθωθεί έτσι και  το δομικό έλλειμμα της ανταγωνιστικότητας και όχι μόνο αυτό που οφείλεται στο ευρώ.

3) Για το «υπερ»-πλεόνασμα:

Α)Λογικά, ένα τέτοιο πλεόνασμα θα έπρεπε να προκύψει από μια αναπτυσσόμενη οικονομία και όχι από μια στάσιμη, δηλαδή από μια οικονομία που αξιοποιεί περισσότερους ανθρώπινους και υλικούς πόρους αντί να τους αφήνει αναξιοποίητους. Και μόνο για τους λόγους αυτούς μπορεί το πρωτογενές πλεόνασμα που επιτεύχθηκε να μην είναι διατηρήσιμο.  Δε φαίνεται να μπορεί να άρει την αβεβαιότητα στην ελληνική οικονομία, η οποία πλέον δε σχετίζεται τόσο με την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, όσο με την κατάσταση της «πραγματικής οικονομίας» και τους πιθανούς κινδύνους σε τράπεζες, ΔΕΗ, ΕΦΚΑ κτλ, ενώ η συγκεκριμένη δημοσιονομική προσαρμογή μάλιστα φαίνεται να επηρεάζει αρνητικά την «πραγματική οικονομία».

Β) Η επίτευξη υψηλών δημοσιονομικών στόχων (πρωτογενές πλεόνασμα ≥ 3,5% του ΑΕΠ) είναι σχεδόν ανέφικτη για μεγάλες χρονικές περιόδους (≥ 5 έτη).
Όμως δανειστές και κυβέρνηση μιλούν για 5 έως δέκα τουλάχιστον χρόνια, ενώ μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα πρέπει να παρουσιάζει αιώνια η ελληνική οικονομία, δηλαδή  «αιώνια» λιτότητα.

Γ) Με την υπεραπόδοση του 2016 ουσιαστικά χάθηκε ένα βασικό πλεονέκτημα του τρίτου μνημονίου, που ήταν οι χαμηλότεροι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Δηλαδή χάνεται το επιχείρημα, ότι η οικονομία δεν μπορεί να παράγει τέτοια πλεονάσματα, γιατί πέτυχε σχεδόν το πλεόνασμα που είχε παλαιό τερα συμφωνηθεί και μάλιστα υπό χειρότερες οικονομικές συνθήκες σε σχέση με αυτά που τότε προβλέπονταν.
Ουσιαστικά η ανακοίνωση αυτού του πλεονάσματος, δυναμιτίζει κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης για μείωσή τους στο μέλλον. Μπορεί να «βολεύει» προσωρινά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ουσιαστικά δουλεύει για τους πιστωτές τον Σόιμπλε και το Βερολίνο, για την απόλυτη ερημοποίηση της πατρίδας μας.

Δ)Αν η υπερ-απόδοση είναι αποτέλεσμα «ορθής δημοσιονομικής διαχείρισης», τότε αυτή θα πρέπει να μοιραστεί ενδεικτικά ως εξής:
30% για εξόφληση ληξιπρόθεσμων, τουλάχιστον 30% για αποπληρωμή χρέους και έως 40% για κοινωνικούς σκοπούς, μείωση συντελεστών κτλ (ό πως προβλέπει το Μνημόνιο του 2015, το συμπληρωμένο Μνημόνιο του 2016 και αναφέρεται και στην επιστολή του Υπουργού Οικονομικών κ. Τσακαλώτου στις 23/12/2016). Ενδεικτικά, από € 1,95 δισ. για ληξιπρόθεσμα και αποπληρωμή χρέους και έως € 2,6 δισ. για κοινωνικούς σκοπούς ή/και μείωση φορολογίας.
Η παραπάνω δυνατότητα όμως δε φαίνεται πιθανή προς το παρόν.  

Η διανομή στους συνταξιούχους ήταν της τάξης του 0,35% του ΑΕΠ και δεν έχει μετρηθεί στο πλεόνασμα. Επίσης σε όρους προγράμματος το πλεόνασμα ήταν ακόμη μεγαλύτερο 4,2% έναντι 3,9% που ανακοινώθηκε. Πάνω κάτω για τα ίδια ζητήματα με είχαμε αναρωτηθεί και εμείς: «θα μοιράσει το πλεόνασμα η κυβέρνηση, ή είναι άλλη μια απάτη;»¹

Δεν μπορούμε πάντως να μην προσθέσουμε και το εξής:  Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δημοσιοποίησε στις 4 Μάιου  η Ανεξάρτητη αρχή δημόσιων εσόδων στα τέλη Μαρτίου, το ποσό των επιστροφών φόρων ανέρχεται στα 1,97 δις ευρώ, για το οποίο έχουν καταθέσει αιτήσεις επιστροφής χιλιάδες επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα. Αυτά είναι κρυφά χρέη που δεν έχουν επεξεργαστεί από τις υπηρεσίες του υπουργείου οικονομικών, γιατί δεν «βεβαιώνονται»-πληρώνονται και έτσι δεν καταγράφονται και στις δαπάνες της γενικής κυβέρνησης, διαμορφώνοντας με αυτό τον τρόπο (και με αυτή την οδό) πλασματικά πλεονάσματα. Αν λοιπόν συνυπολογίσουμε και αυτά τα 1,97 δις, οι συνολικές οφειλές που καθυστερεί το δημόσιο ξεπερνούν τα 7-8 δις, ενώ δεν γνωρίζουμε αν και άλλες υπηρεσίες καθυστερούν να εγγράψουν δαπάνες τους, με προφανή σκοπό να μείνουν «κρυφές» για ένα διάστημα από τις στατιστικές. Είναι τέτοιο το δημοσιονομικό «μπάχαλο» των τελευταίων ετών που η κεντρική κυβέρνηση  δανείζεται βραχυχρόνια σύμφωνα με τον κρατικό προϋπολογισμό 600-700 δις το χρόνο. Μάλιστα, πέρα από τον γνωστό εσωτερικό δανεισμό  των έντοκων γραμματίων, η υπόλοιπη ρευστότητα -δανεισμός  που αντλεί (από Ν.Π.Δ.Δ., άλλους φορείς της γενικής  κυβέρνησης,;;;; κλπ μέσω και της Τράπεζας της Ελλάδας), παραμένει «σκοτεινός» και παράνομος, δεν γνωρίζουμε δηλαδή πως και με ποιους γίνεται,  (όπως άλλωστε διαπιστώνει η δημόσια αρχή του ελεγκτικού συνεδρίου).   

4) Για την μετανάστευση,  το δημογραφικό και το ασφαλιστικό: Εκτός όμως από τους νέους που παραμένουν εγκλωβισμένοι και αδρανείς στη χώρα, υπάρχουν και εκείνοι οι νέοι οι οποίοι επιλέγουν να εγκαταλείψουν την χώρα προς αναζήτηση εργασίας. Η εκτιμώμενη φυγή ανθρώπινου κεφαλαίου σύμφωνα με τη ΤτΕ είναι 427.000. Η Ελλάδα κατέχει την πρωτιά στην εξαγωγή ανθρωπίνου δυναμικού, δημιουργώντας σημαντικά έσοδα για τις χώρες υποδοχής και όχι για την ίδια.  Σύμφωνα με υπολογισμούς του Endeavor, αθροιστικά από το 2008 έως και σήμερα, τα άτομα που εγκαταλείπουν την χώρα παράγουν περισσότερα από € 50 δισ. ΑΕΠ, στις νέες χώρες εγκατάστασης τους.
Η προσέλκυσή τους αποτελεί δύσκολο εγχείρημα και το πιο ανησυχητικό είναι ότι όσο οι προοπτικές ανάπτυξης εξασθενούν τόσο θα απομακρύνεται η ιδέα της επιστροφής, χάνοντας και τις επόμενες μελλοντικές γενεές!

Από την άλλη πλευρά η δημογραφική πυραμίδα της Ελλάδας αποκτά πλέον τη μορφή διαμαντιού, όπου η βάση που περιλαμβάνει τους νέους στενεύει, ενώ η κορυφή που βρίσκονται οι ηλικιωμένοι αυξάνεται ταχύτατα.
Επίσης, η μετανάστευση για εύρεση εργασίας συρρίκνωσε τις παραγωγικές και αναπαραγωγικές ηλικίες. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της Help age International, η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα για την Τρίτη ηλικία, κυρίως λόγω του χαμηλού αισθήματος ασφάλειας άλλα και του χαμηλού ποσοστού απασχόλησης για τους ηλικιωμένους.

Η γενιά των Babyboomers σύντομα θα βγει στη σύνταξη και αυτό θα οδηγήσει σε ασφυκτική πίεση του ασφαλιστικού, δεδομένου και του υψηλού επιπέδου χρέους της χώρας.

5) Η φτωχοποίηση των ελλήνων: ΗΕλλάδα, σημειώνει το υψηλότερο ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού στην ΕΕ. Το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 35,7% ( 3.828.500 άτομα) του πληθυσμού ....Εξαιτίας του υψηλού επιπέδου ανεργίας και ιδιαίτερα της μακροχρόνιας ανεργίας καθώς και της ενίσχυσης των άτυπων μορφών εργασίας, αυξάνεται το ρίσκο της υλικής απο στέρησης και ενισχύεται το φαινόμενο των εργαζόμενων φτωχών.  Από το 2012 και έπειτα, όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, έχει μικρότερο εισόδημα από το 60% του διάμεσου εισοδήματος. Ο δείκτης απόλυτης φτώχειας από 18,9% το 2009 διαμορφώθηκε στο 48,0% το 2014,.  Συνεπώς το 48% των πολιτών ζουν κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας.  Δε μιλάμε απλά για φτώχεια, αλλά μάλλον ότι οδεύουμε προς την φτωχοποίηση του πληθυσμού.

Διευκρινίζουμε,ότι  ο δείκτης απόλυτης φτώχειας μας δείχνει  το ποσοστό των ατόμων των οποίων το εισόδημα συνδέεται με συνθήκες στέρησης βασικών αγαθών και υπηρεσιών, είναι αρκετά πραγματικό μέγεθος, ενώ  φτωχοί ορίζονται όσοι βρίσκονται κάτω από κάποιο συγκεκριμένο ποσοστό του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος. Είναι κατανοητό ότι η φτώχεια που μετριέται με βάση το ποσοστό μέσου διαθέσιμου εισοδήματος είναι σχετικό μέγεθος. Αν π.χ. μετράγαμε έτσι  την φτώχεια όχι σε επίπεδο χώρας, αλλά σε επίπεδο Ε.Ε., τότε θα προέκυπτε ως φτωχό π.χ., το 10% των Δανών, και το 70%-75%  των Ελλήνων και των Ρουμάνων.

Οι εκτιμήσεις για τη φτώχεια, μας δίνουν μια υποεκτιμημένη εικόνα της υφιστάμενης πραγματικότητας. Αυτό συμβαίνει, διότι υπάρχουν κοινωνικές ομάδες οι οποίες ζουν σε καταστάσεις ακραίας φτώχειας και δεν περιλαμβάνονται στις εκτιμήσεις των ερευνών. Ειδικά σήμερα, οι πολίτες που βρίσκονται σε κατάσταση ακραίας φτώχειας έχουν αυξηθεί δραματικά, όπως φαίνεται από την αυξημένη ζήτηση των δωρεάν γευμάτων/φαρμάκων από την εκκλησία και τα κοινωνικά παντοπωλεία. Επίσης, ένα άλλο χαρακτηριστικό της σημερινής κρίσης, είναι απότομη αλλαγή οικονομικής κατάστασης των μεσαίων στρωμάτων, όπου δεν υπάρχει σαφής εικόνα λόγω του φόβου του κοινωνικού στιγματισμού.

 6) Δεν βγαίνουμε στις αγορές: υποθέτοντας  συγκεκριμένα σενάρια ανάπτυξης και μεγάλων πρωτογενών πλεονασμάτων η έκθεση καταλήγει στο εξής:αν το κόστος δανεισμού είναι 6%, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας αυξάνεται με ιλιγγιώδη ρυθμό για να ξεπεράσει το 1000% του ΑΕΠ το 2060 (από 175% που είναι σήμερα). Με επιτόκιο 3%, η τάση και πάλι είναι αυξητική, φτάνοντας στο 330% το 2060, ενώ αν το κόστος δανεισμού περιοριστεί στο 1,5% το χρέος παραμένει σχετικά σταθερό (184% το 2060).

Άραμε τα παρόντα επίπεδα χρέους (και ακριβώς λόγω του υψηλότατου κόστους δανεισμού) η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές το 2018 είναι δύσκολη. Μια αναδιάρθρωση (ή γενναία επιμήκυνση) του ελληνικού χρέους καθίσταται αναγκαία 

Στο πρώτο σενάριο, υπολογίζεται ότι σε γενικές γραμμές η Ελλάδα χρειάζεται ένα κούρεμα χρέους περίπου € 150 δισ. (θυμίζουμε ότι στο PSI, το χρέος μειώθηκε κατά περίπου €100 δισ.) μετά το οποίο ο λόγος χρέους/ΑΕΠ θα μειωθεί στο 92%, που θεωρείται ένα βιώσιμο επίπεδο. Συγκριτικά, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, στην ευρωζώνη ο μέσος όρος χρέους/ΑΕΠ βρίσκεται στο 90,1%.

7) Σε παγίδα λιτότητας: 
Αρχικά, στο πρώτο πρόγραμμα επιχειρήθηκε κυρίως μέσω της μείωσης των μισθών και των συντάξεων. Στη συνέχεια στο δεύτερο και τρίτο μνημόνιο πήρε κυρίως τη μορφή της φορολογικής επιβάρυνσης (φοροκεντρική λιτότητα). Στο πρόσφατο Eurogroup της Μάλτας υπήρξε συμφωνία αφενός για επέκταση της λιτότητας μέχρι το 2020 μέσω αύξησης φόρων και περικοπής συντάξεων. Η λιτότητα είναι αποτε λεσματική μακροχρόνια σε ανοικτές οικονομίες που έχουν ισχυρούς θεσμούς. Δηλαδή, τα προγράμματα λιτότητας  μπορεί να λειτουργήσουν αποτελεσματικά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, μπορεί να αποτύχουν σε άλλες, που έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά. Η Ελλάδα είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις.
Έχει επομένως βρεθεί σε μια «παγίδα λιτότητας» όπου οι συνεχείς αυξήσεις φορολογίας και μειώσεις δαπανών μειώνουν το ΑΕΠ και αυξάνουν το χρέος.

Συμπέρασμα-σχόλια:
Αν παρουσιάσαμε την έκθεση το κάναμε για να δείξουμε ότι ακόμη και επίσημοι φορείς περιγράφουν το απόλυτο αδιέξοδο που βρίσκεται η (εντός ευρώ) ελληνική οικονομία. Οι κάποιες αναφορές  των συντακτών για μελέτη του αγροτικού τομέα του Ισραήλ, ή του μοντέλου της Σιγκαπούρης, ή η ενίσχυση των θεσμών κλπ που αναφέρονται στην έκθεση, σαφώς δεν είναι η απάντηση στο πρόβλημα και μάλλον δείχνουν και την αμηχανία των συντακτών λόγω της έκτασης της καταστροφής. Είναι ενδεικτικό ότι η έκθεση σχετικά θάφτηκε από τα ΜΜΕ, ενώ οι χρήσιμοι «ηλίθιοι»(;) της κυβέρνησης, αντέδρασαν στην δημοσίευση της έκθεσης γιατί λένε ανακοινώθηκε μαζί με την «επιτυχία» της διαπραγμάτευσης. (βλ π.χ: δηλώσεις του Ν. Βούτση).

Πάμε σε αυτή την χώρα πραγματικά κατά διαόλου.
Η ζωή στην γερασμένη, εξαθλιωμένη  και λεηλατημένη Ελλάδα, θα χειροτερέψει και θα γίνει πολύ άγρια και δύσκολη τα επόμενα χρόνια και πολύ πιο οδυνηρή τις επόμενες δεκαετίες, αν δεν αλλάξουμε γρήγορα ρότα. Δυστυχώς αυτή η διαπίστωση δεν προέρχεται από τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, ή την «ιδεολογία» μας, (μακάρι να ήταν έτσι) αλλά από την (επιστημονική  στο βαθμό των δυνατοτήτων μας), ανάγνωση της πραγματικότητας. Ας κατανοήσουμε λοιπόν, όλοι την σοβαρότητα της κατάστασης που τείνει να γίνει μη αντιστρέψιμη και  την  αναγκαιότητα συγκρότησης ενός μεγάλου  πολιτικού και κοινωνικού μετώπου.

Υ.Γ: Όλη η έκθεση βρίσκεται εδώ :pbo.gr
1: Βλ: άρθρο στην ίσκρα: iskra.gr


Πηγή www.sxedio-b.gr
 

Του Κ. Παπουλή

Στο βαθμό που σε κάποιο βαθμό ισχύει ακόμη, ότι η Γαλλία είναι η χώρα της πολιτικής, οι σημερινές εκλογές, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα μας δίνουν κάποια χρήσιμα πολιτικά μαθήματα.


Πρώτον: Το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας γίνεται το κέντρο βάρους, τόσο της ταξικής όσο και της διακρατικής πόλωσης στην Ε.Ε., και πολύ περισσότερο στην ευρωζώνη. Η Λεπέν και ο Μελανσόν, από τους υποψήφιους της πρώτης τετράδας, αν και με διαφορετικό τρόπο εκφράζουν καθαρά μια τέτοια υπόθεση, απέναντι σε μια Ε.Ε., που οδηγείται σε έναν νέου τύπου οικονομικό «ολοκληρωτισμό». Όμως δεν είναι μόνο αυτοί, είναι και οι τρείς μικροί, ο Γκωλιστής Ντυπόν Ενιάν, με την «όρθια Γαλλία», που δεν αποκλείεται να αποσπάσει ένα σημαντικό ποσοστό από τον Φιγιόν. Προτείνει τη δημιουργία μιας νέας συνθήκης, πάνω στην οποία θα στηριχτεί μια Ευρώπη εθνών και έργων, στο πλαίσιο της οποίας, κάθε χώρα θα ανακτήσει τον έλεγχο των τεσσάρων όψεων της εθνικής κυριαρχίας: νομίσματος, συνόρων, προϋπολογισμού, νομοθεσίας. Και όταν αυτό δεν συμβεί, τότε έρχεται η Έξοδος. Ο Σεμινάντ, θαυμαστής του Ρούσβελτ, τάσσεται και αυτός κατά της παγκοσμιοποίησης, κατά του ευρώ και της Ε.Ε.. Τέλος, ίσως ο πιο «συγκροτημένος» υποψήφιος ο Φρανσουά Ασελινό, της «Λαϊκής Ρεμπουμπλικανικής Ένωσης», ο «υποψήφιος της εθνικής χειραφέτησης», όπως αυτοαποκαλείται, απαιτεί την έξοδο της Γαλλίας, από το ευρώ, την Ε.Ε., και το ΝΑΤΟ.

Δεύτερον: Οι ηττημένοι της παγκοσμιοποίησης είναι πολλοί, και μπορούν να εκφράστούν πολιτικά. Οι λησμονημένοι της πολιτικής, οι χαμένοι από την παγκοσμιοποίηση, το ελεύθερο εμπόριο, το ευρώ και την Ε.Ε., είναι πάρα πολλοί, ακόμη και σε χώρες του πυρήνα, όπως η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο κλπ. Αυτή είναι η βάση της Λεπέν, του πιο εργατικού κόμματος της Γαλλίας, αλλά και του εκλογικού σώματος που κέρδισε ο Μελανσόν. Όπως δείχνουν τα πράγματα αυτοί οι δύο υποψήφιοι βρίσκονται (αθροιστικά) κοντά στο 40%, στον πρώτο σημερινό γύρο. Όλοι αυτοί οι «ηττημένοι» της παγκοσμιοποίησης συνδέουν την τύχη τους με το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτοί για την οικονομική πολιτική της χώρας τους και όχι κάποια διορισμένη επιτροπή στις Βρυξέλλες.

Συνέπεια, αυτού του γεγονότος, της πολιτικής έκφρασης ενός υπαρκτού και γνήσιου κοινωνικού και λαϊκού ρεύματος, είναι ότι το παλιό πολιτικό σύστημα κινδυνεύει. Ο Αμόν, και ο Φιγιόν, δεν μπορούν να εκφράσουν οποιαδήποτε καινοτομία στην πολιτική, μια που είναι προσαρμοσμένη στα πλαίσια των σιδερένιων νόμων της ευρωζώνης και της Ε.Ε.. Το ιστορικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα φαίνεται να καταρρέει. Ο δε τρίτος ευρωπαϊστής, ο Μακρόν, ο σύμβουλος του Ολάντ, είναι ένα μιντιακό κατασκεύασμα που παριστάνει το μοντέρνο και είτε εκλεγεί, είτε δεν εκλεγεί, σύντομα θα ξεφουσκώσει.

Τρίτον: Το ταλέντο της πολιτικής και ο χαρισματικός ηγέτης.

Όσο και αν είναι κανείς μακριά από το Παρίσι, αν ρίξει μια ματιά στα προγράμματα των κομμάτων και στο τι λένε οι υποψήφιοι, θα διαπιστώσει, ότι ο Ανσελινό π.χ., ίσως είναι ο πιο καταρτισμένος πάνω στις ευρωπαϊκές συνθήκες, και μάλλον έχει το πιο συγκροτημένο πρόγραμμα, όμως μάλλον θα πατώσει, γιατί δεν φαίνεται «να σκαμπάζει», από πολιτική. Άρα δεν χρειάζεται απλώς να έχει κανείς, ένα σοβαρό πρόγραμμα, αλλά να μπορεί και να το μεταφέρει στο λαό.

Αντίθετα τόσο η Λεπέν όσο και ο Μελανσόν έχουν καταφέρει να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα. Η Λεπέν κατάφερε να «αποδαιμονοποιήσει» το Εθνικό Μέτωπο, να φτιάξει ένα δημοκρατικό κόμμα και με πολιτικές μεθόδους όπου   η βία δεν κυριαρχεί, όπως σε άλλα ακροδεξιά κόμματα να απευθυνθεί στη κοινωνία. Για αυτό κερδίζει και στη Γαλλία και είναι μάλλον απίθανο να το χαρακτηρίσει κανείς ως «φασιστικό» και δύσκολα ακόμη και ακροδεξιό. Από την άλλη προσέγγισε την εργατική τάξη, επινοώντας τον «αριστερό Λεπενισμό». Ο δε Μελανσόν πέρα από την εντυπωσιακή εκλογική του καμπάνια που είναι γνωστή και την ευγλωττία του, επικοινώνησε με το λαϊκό αίσθημα για εθνική κυριαρχία. Έβγαλε λοιπόν από τις εκδηλώσεις του τις κομματικές σημαίες και έβαλε την τρικολόρ. Ενώ στο τέλος τραγουδούν οι οπαδοί του την Μασσαλιώτιδα, τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας.

Αμφότεροι και ο Μελανσόν και η Λεπέν, εκφράζουν γνήσια λαϊκίστικα κινήματα. Τέτοια κινήματα για να εκφραστούν χρειάζονται χαρισματικούς ηγέτες όπως ακριβώς είναι ο Μελανσόν και η Λεπέν.
Από εκεί πέρα τα προγράμματά τους εμφανίζουν σοβαρά κενά, τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι του παρόντος να αναφερθούμε, με πιο πολλά αυτό της Ανυπότακτης Γαλλίας που λίγα πράγματα γράφει για την Ε.Ε. και ιδιαίτερα για το ΣΧΕΔΙΟ Β.
Όμως η πολιτική τους δεινότητα, τους κάνει να καταφέρνουν να τα κρύβουν.

Τέταρτον: Ο Τσίπρας έκανε πανευρωπαϊκή ζημιά.
Eίναι παραπάνω από βέβαιο ότι αν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν κυβερνήσει, όπως κυβέρνησαν (με τον τρόπο της προδοσίας του λαού) και δεν υπήρχε αυτό το πολιτικό επεισόδιο στον ευρωπαϊκό Νότο, ο Μελανσόν θα έκοβε πρώτος το νήμα τουλάχιστον στον πρώτο γύρο.
Ένας κόσμος μπαλαντζάρει να τον ψηφίσει, σκεπτόμενος, ότι μπορεί και αυτός να είναι ο Γάλλος Τσίπρας. Για αυτό ακριβώς αναγκάστηκε να δηλώσει ότι αυτός δεν είναι Τσίπρας και όλα τα γνωστά……

Πέμπτον: Να δηλώνεις επαναστάστης και κομμουνιστής δεν σημαίνει τίποτε αν δεν μιλάς συγκεκριμένα.
Ο Πουτού (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) και η Αρτό (Εργατική Πάλη) αποτελούν τους υποψήφιους της τροτστκιστικής, ή «επαναστατικής» αριστεράς της Γαλλίας. Η διπλή κάθοδος, δεν αποδεικνύει παρά έναν ιδιαίτερο σεκταρισμό, αλλά και γενικότερα, δείχνουν και εκεί στη Γαλλία όπως και αλλού, να μην έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Όσο εκεί ( αλλά και στην ημεδαπή), ο «κομμουνισμός» είναι μια αόριστη έκκληση ή ευχή, που έρχεται από το ιδεολογικό παρελθόν, που δεν καταλαβαίνει την κίνηση του λαού, και τις κυρίαρχες αντιθέσεις της εποχής, όσο δεν μπορεί να εκπονήσει ένα ρεαλιστικό και συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα, τότε ακόμη και αυτή την ταραγμένη εποχή, οι ομάδες αυτές που τον επικαλούνται με αυτό τον τρόπο, ελάχιστα πράγματα έχουν να προσφέρουν στην αλλαγή του κόσμου.





sxedio-b

Του Κ . Παπουλή

Κυβέρνηση και δανειστές, παίζουν το θέατρο του παραλόγου. Ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα θα έχει πρωτογενή πλεονάσματα 3.5% και πλέον, από το 2018 (για τρία έως πέντε χρόνια!!!). Μάλιστα, -ιδιαίτερα- η ελληνική κυβέρνηση ισχυρίζεται (το και πλέον), ότι θα υπάρχει και περίσσευμα δημοσιονομικού χώρου, ώστε να γεννηθούν τα περίφημα αντισταθμιστικά μέτρα…. Προβλέπουν συγχρόνως, ότι παρά την ύπαρξη μιας συντριπτικής περιοριστική πολιτικής και απέραντης λιτότητας, θα έχουμε και ρυθμούς ανάπτυξης, που για την επόμενη τριετία θα κινηθούν στην τάξη του 2,5%¹ετησίως.


Η Ελλάδα όμως, για να ισοσκελίσει το πρωτογενές της έλλειμμα ακολούθησε, για επτά συνεχόμενα έτη, μια ανάλογη πολιτική που την οδήγησε σε συρρίκνωση του ΑΕΠ της κατά 25%, και μια ανεργία που αν συμπεριλάβουμε την μετανάστευση, την μετατροπή σταθερών θέσεων εργασίας σε υποαπασχόληση, (η πλειοψηφία των «νέων» θέσεων εργασίας τα τελευταία χρόνια είναι ευέλικτη και μερική εργασία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία), και το κύμα εξόδου στην συνταξιοδότηση, τότε αυτή υπολογίζεται σε άνω του 40%.Έχουμε μπει από πλευράς ανεργίας, ήδη σε κατηγορία χώρας τύπου Αφρικής.
Επίσης, σε πραγματικούς όρους   βιοτικού επιπέδου, που δείχνει ο δείκτης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε αγοραστική δύναμη, δηλαδή λαμβάνει υπ όψιν, τι αγοράζει κανείς με 1 ευρώ σε κάθε χώρα, η Ελλάδα μείωσε το βιοτικό της επίπεδο κατά τα χρόνια του ευρώ, ενώ οι Βαλκανικές χώρες, όπως η Αλβανία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία το διπλασίασαν. Σύντομα μάλιστα (αν συνεχιστεί η εν λόγω τάση), η Ρουμανία πρώτα, αλλά και η Βουλγαρία θα μας ξεπεράσουν.

Παρά την τραγική αυτή πραγματικότητα, η οικονομική πολιτική της εξόντωσης του λαού προγραμματίζεται ίδια και για την επόμενη πενταετία, το μεσοπρόθεσμο πενταετές, νέα μέτρα, για συντάξεις, αφορολόγητο κλπ (και ότι προκύψει στην πορεία όταν δεν θα βγαίνουν πάλι τα νούμερα), πριν καν εφαρμοστούν τα «παλιά» μέτρα, δηλαδή αυτά του 2016-2017.

Αναρωτιέται κανείς τα εξής:

Υπάρχει, η υπήρξε άλλη χώρα, στην οικονομική ιστορία που επί δέκα χρόνια να βρίσκεται στην ύφεση και να μειώνει συνέχεια το δημοσιονομικό της έλλειμμα, η να αυξάνει το πρωτογενές της πλεόνασμα; Προφανώς όχι.

Υπήρξε άλλη σχετικά ανεπτυγμένη χώρα στον μεταπολεμικό κόσμο,   που να βρέθηκε συγχρόνως: 1) τόσα χρόνια σε ύφεση, 2) με τέτοια κάμψη του ΑΕΠ της 3) και με αυτά τα ποσοστά ανεργίας; Προφανώς όχι.

Υπάρχει ή υπήρξε άλλη χώρα που ενώ βρίσκεται σε τέτοια βαθιά ύφεση, να δηλώνει ότι θα κατασκευάσει πρωτογενή πλεονάσματα 3.5% του ΑΕΠ της για τα επόμενα χρόνια; Προφανώς όχι.

Μιλάμε για την απόλυτη οικονομική τρέλα, που παίρνει όμως τον χαρακτήρα της βιβλικής καταστροφής της χώρας, για να εξυπηρετήσει το γενικό συμφέρον του ευρώ, τον ξένο παράγοντα και την παρασιτική ελληνική ολιγαρχία, που συνεργάζεται μαζί του, και «θρέφονται» από συγκεντροποίηση κεφαλαίου και την λεηλασία της δημόσιας περιουσίας

Πως βγαίνει μια χώρα από μια βαθιά ύφεση;

Σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα «γνωστά οικονομικά», χρειάζεται επεκτατική οικονομική πολιτική, δηλαδή αύξηση των δημόσιων δαπανών και συνεπακόλουθα του δημόσιου ελλείμματος. Εμείς κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, μειώνουμε τις δημόσιες δαπάνες, αυξάνουμε τους φόρους, τροφοδοτούμε την ύφεση. Μάλιστα, αν η ύφεση συνδυάζεται με μακροχρόνια εξωτερικά ελλείμματα, λόγω σκληρής συναλλαγματικής ισοτιμίας, που έχει τσακίσει την ανταγωνιστικότητα της χώρας, (όπως ακριβώς στην πατρίδα μας), τότε χρειάζεται συνδυασμός επεκτατικής οικονομικής πολιτικής με πραγματική υποτίμηση. Εμείς όμως είμαστε στο ευρώ, για αυτό τσακίζουμε τους μισθούς, μπας και επιβιώσουν κάποιες επιχειρήσεις και προσαρμοστεί μέσω της μείωσης των μισθών και η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία, δηλαδή οι τιμές. Κάνουμε δηλαδή εσωτερική υποτίμηση και αποπληθωρισμό. Μειώνουμε έτσι την ζήτηση, καταστρέφοντας τις επιχειρήσεις που απευθύνονται στην εσωτερική αγορά, ενώ με την αύξηση των φόρων, διαλύουμε το σύνολο του ιδιωτικού τομέα, ενώ όσοι μπορούν, «δραπετεύουν» φορολογικά στο εξωτερικό.

Από πού λοιπόν, θα προέλθει η ανάπτυξη και τα διαρκή και τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα; Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι στα μνημόνια το πλεόνασμα δεν αναφέρεται μόνο στα έσοδα-έξοδα του κεντρικού κράτους, αλλά στο άθροισμα και με τα έσοδα-έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων, που διαρκώς μειώνονται λόγω αποδιάρθρωσης της αγοράς εργασίας, της μείωσης των μισθών από την εσωτερική υποτίμηση. Επιχειρήσεις κλείνουν ή φεύγουν άρα χάνονται φορολογικά έσοδα κλπ, κλπ, κλπ,

Που βρισκόμαστε λοιπόν;

Σύμφωνα με τον «γνωστό» (από το λάθος του Δ.Ν.Τ) «πολλαπλασιαστή», όταν μειώνεις δαπάνες ή αυξάνεις φόρους π.χ. κατά 1δις, τότε το ΑΕΠ μειώνεται πολλαπλασιαστικά περισσότερο από ένα δις, αλλά και ανάλογα, τα έσοδα του δημοσίου μειώνονται κατά αναλογία με την κάμψη του ΑΕΠ. Έτσι π.χ., μπορεί να μειώνεις 1 δις τις δαπάνες αλλά και το ΑΕΠ κατά 1,5 δις, αλλά επειδή μειώνονται και τα έσοδα, στο τέλος να «μένει στο ταμείο» του προϋπολογισμού ένα καθαρό αποτέλεσμα 0,4 δις.
Είναι βέβαιο, και παρά τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, αν η Ελλάδα παραμείνει στην ευρωζώνη, ότι αυτά και άλλα μέτρα,
θα εφαρμοστούν πολύ πιο μπροστά από το 2019-2020.
Άλλωστε ήδη φέτος με την ανακοίνωση σε λίγες ημέρες του πρώτου τριμήνου από την ΕΛΣΤΑΤ (παρά το ότι τα στοιχεία αυτά υπερεκτιμούν το ΑΕΠ, όπως λέμε παρακάτω), πιθανότατα η κυβέρνηση θα «καληνυχτίσει» και τον στόχο του 2,7% της ανάπτυξης, για το 2017 σύμφωνα με τον οποίο υπολογίζει τα έσοδά της.

Αφού λοιπόν, δεν κάνουμε επεκτατική οικονομική πολιτική αλλά το αντίστροφο, αλλά ούτε και εξωτερική υποτίμηση, ποιοί   άλλοι παράγοντες θα μπορούσαν να παίξουν ρόλο στην ανάπτυξη;

α) μια σημαντική πτώση του ευρώ, β) μια πτώση των διεθνών τιμών των καυσίμων, γ) μια αύξηση της ανάπτυξης των εμπορικών εταίρων της χώρας, δ) οι Ξένες Άμεσες Επενδύσεις ε) αύξηση της ρευστότητας των τραπεζών, στ) ο τουρισμός.

Όσον αφορά το α και β, αυτά έχουν εξαντληθεί, όσο συνέβαλλαν, συνέβαλλαν στην οικονομία. Περαιτέρω πτώση της τιμής των καυσίμων και του ευρώ ή το κυριότερο συνδυασμός τους, όπως τα προηγούμενα χρόνια, μάλλον δεν προβλέπεται. Το ίδιο ισχύει και για το γ. Όσο για το δ, τις ΞΑΕ, ποτέ τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν ήταν σημαντικές. Βέβαια ούτε παραγωγικές και αναφέρονταν στην εξαγορά υποδομών, δημόσιας περιουσίας ή επιχειρήσεων στις υπηρεσίες, τράπεζες, τηλεπικοινωνίες κλπ, εξαγορές οι οποίες είχαν και έχουν καταστροφικό μακροχρόνιο αποτέλεσμα, μια που συνεπάγονται εξαγωγή κερδών στο εξωτερικό. Όσο για την ρευστότητα, αυτή βρίσκεται στα χέρια της Ε.Κ.Τ, η καθαρή εγχώρια αποταμίευση είναι αρνητική, αλλά ακόμη και αν κάτι δινόταν από την Ε.Κ.Τ., για να είχε κάποιο αποτέλεσμα στην οικονομία, θα πρέπει να συνδυαστεί με αύξηση της εγχώριας ζήτησης, με αντίστροφη δηλαδή δημοσιονομική και συναλλαγματική πολιτική. Ο μόνος λοιπόν παράγοντας που απομένει είναι ο τουρισμός και είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να αλλάξει την φορά των πραγμάτων, ακόμη και αν η χώρα ολόκληρη μεταβληθεί σε Μαϊάμι.

Τέλος για τον παραλογισμό της κατάστασης, πρέπει να πούμε ότι όποιος περιμένει ανάκαμψη 2,5% και πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%,  τότε θα πρέπει να δεχτεί, ότι αν η Ελλάδα είχε ισοσκελισμένο το πρωτογενές ισοζύγιο δηλαδή πλεόνασμα ή έλλειμμα μηδέν, η μίνιμουμ μίνιμουμ, ανάπτυξή της θα ήταν στο 6% και πλέον (2.5% +4%) Δηλαδή θα πηγαίναμε για ρυθμούς Κίνας. Κάτι αδύνατο εντός ευρώ.

Συμπέρασμα:Καταλαβαίνει κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αυτιστικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Η χώρα δεν έχει κανένα μέλλον, χωρίς να ανακτήσει μέσα οικονομικής πολιτικής, χωρίς δηλαδή εθνικό νόμισμα, μέσα στις υπάρχουσες ευρωπαϊκές συντεταγμένες, αλλά θα διαλύεται συνεχώς. Τα μνημόνια και ο οικονομικός σχεδιασμός (που όμως εξοντώνει τους ανθρώπους) συντάσσονται στο «πόδι», με συνταγή την ανωτάτη μπακαλική. Όσο για τα στατιστικά στοιχεία των τριμήνων του ΑΕΠ, κλπ «μαγειρεύονται» κατά το δοκούν, ενώ η συγκράτηση της μείωσης του ΑΕΠ στο μηδέν και όχι σε αρνητικό πρόσημο το 2016 κατά τις στατιστικές, οφείλεται στα μαγειρέματα, αλλά και σε ένα «άσπρισμα» τμήματος του ΑΕΠ, εξ΄ατίας της διόγκωσης της χρήσης ηλεκτρονικού χρήματος

Η Ε.Ε. αποσυντίθεται και οι ίδιοι μιλούν για πολλές ταχύτητες, όμως ο πρωθυπουργός και ο άλλος «αυτιστικός» ο Μητσοτάκης, μιλούν και επιμένουν για παραμονή της χώρας στην πρώτη ταχύτητα της Ευρώπης! Το δε ΚΚΕ, παραμιλάει, αρνούμενο την ιστορία του και τις παραδόσεις του, λέγοντας για τα κακά! τον πληθωρισμό! και την φτώχεια! που θα φέρει η δραχμή… Έχει ξεπεράσει το σύνθημα «τι ευρώ, τι δραχμή επανάσταση σοσιαλιστική» και μας λέει ότι με το ευρώ είναι καλύτερα. Τότε σύντροφοι γιατί ήσασταν εναντίον της συνθήκης του Μάαστριχτ;;; Ή μήπως, η εξουσία του ΚΚΕ   στην Ελλάδα θα έχει ως   νόμισμα το ευρώ;;;

Ή η Ελλάδα θα κάνει στροφή 180 μοίρες, πράγμα που συνεπάγεται (και την) κοινωνική και πολιτική ενότητα όλων των δημοκρατικών, πατριωτικών και εργατολαϊκών δυνάμεων,   ή θα συντριβεί οριστικά στο μύλο του ευρώ, παίρνοντας συνέχεια μέτρα, μετατρεπόμενη σε μια οικονομική έρημο της ευρωζώνης, με οάσεις τουρισμού χωρίς να αποκλείεται και για φινάλε, μια άτακτη χρεοκοπία. Τότε όταν η Ελλάδα μεταβληθεί σχεδόν σε έρημο, θα μπορούμε να πούμε ότι και αυτή η κρίση, όπως άλλωστε κάθε κρίση, έφτασε στο τέλος της.

1. (1): Πρέπει να σημειώσουμε ότι ένας ρυθμός ανάπτυξης της τάξης του 2,5% -3%, όταν υπάρχει η φυσιολογική αύξηση της παραγωγικότητας και του εργατικού δυναμικού, απλώς εμποδίζει την αύξηση του ποσοστού ανεργίας και δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας. Πρόκειται για τον γνωστό στα οικονομικά ως νόμο του Okun.

sxedio-b

Του Κώστα Παπουλή:

Ο Κώστας Παπουλής μας έστειλε προς αξιοποίηση ένα πολύ ενδιαφέρον τετρασέλιδο ερωτήσεων – απαντήσεων για το ζήτημα του εθνικού νομίσματος.

Δημοσιεύουμε λόγω της επικαιρότητας και της αξίας του ολόκληρο το τετρασέλιδο, ως συμβολή στον σχετικό διάλογο που έχει ανοίξει για το πέρασμα στο εθνικό νόμισμα.

ΛAϊκήΕνότητα-για την Λευτεριά, –Ευρώ ή Δραχμή;

Γιατί υποστηρίζετε την έξοδο από την Ζώνη του Ευρώ;

Μετά τον ταπεινωτικό «συμβιβασμό» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την συνέχιση της εκχώρησης της όποιας εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, στα ξένα αφεντικά και στο Βερολίνο, αποδείχτηκε, ότι η Ζώνη του Ευρώ, είναι μια οικονομική περιοχή, όπου κάνει κουμάντο μια γραφειοκρατική «μαφία» που ελέγχει το νόμισμα, τις τράπεζες και τελικά τις κυβερνήσεις. Μπορεί να ανοίγει και να κλείνει την «κάνουλα» του νομίσματος, να επιβάλει οικονομική ασφυξία, να κουρεύει καταθέσεις (Κύπρος), και τελικά μέσω εκβιασμών, να επιβάλλει μια ατέλειωτη λιτότητα και κοινωνική καταστροφή. Οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική οικονομική πολιτική, για έξοδο από την κρίση, υπέρ των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας, έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση τον έλεγχο των τραπεζών από μια κυρίαρχη ελληνική κυβέρνηση, προϋποθέτει δηλαδή μια νέα, δημόσια, και ανεξάρτητη από την Ε.Κ.Τ. τράπεζα της Ελλάδος, προϋποθέτει τελικά, την έκδοση εθνικού νομίσματος.

Το ευρώ όμως ως κοινό νόμισμα δεν ενώνει με κάποιο τρόπο την Ευρώπη, ή αντίθετα διαιρεί τους λαούς της;

Το ευρώ διόγκωσε σε υπέρμετρο βαθμό την αντίθεση Βορρά-Νότου, ή κέντρου-περιφέρειας που υπήρχε ήδη μέσα στην Ε.Ε.. Απόδειξη είναι, ότι ακόμη και η Ιταλία, μια πάντα πλούσια και ευημερούσα χώρα, βρίσκεται σε κρίση χρέους, κρίση τραπεζική, κρίση οικονομική και σε συνεχή μείωση του βιοτικού επιπέδου του λαού της. Το Βερολίνο μέσω των «κανόνων» και των «συνθηκών», του Μάαστριχτ, του Συμφώνου Σταθερότητας, και του πρόσφατου Δημοσιονομικού Συμφώνου, ελέγχει τους κρατικούς προϋπολογισμούς και επιβάλει λιτότητα σε όλους τους «παραβάτες», είτε είναι σε μνημόνια, είτε δεν είναι. Η ίδια η ευρωζώνη, με τους κανόνες της είναι από μόνη της ένα σκληρό μνημόνιο. Είναι πολύ πιθανό, αν όχι σίγουρο, ότι η Ιταλία θα εγκαταλείψει σύντομα και αναγκαστικά την ευρωζώνη και θα μετατρέψει το χρέος της σε λιρέτες, κάτι που θα οδηγήσει σε διάλυση όχι μόνο τη ζώνη του ευρώ, αλλά ίσως και την Ε.Ε.. Δεν αποκλείεται, η διάλυση να έρθει και από την Γαλλία μέσω της Λεπέν. Θυσιάζουμε λοιπόν την χώρα μας και την νεολαία μας, για κάτι, που σαπίζει, την λεγόμενη «παραμονή στην ευρωζώνη», που όλο και περισσότερο διαιρεί τους λαούς της, δημιουργεί ακροδεξιά «παρέκκλιση» και καταστρέφει τον Νότο και την περιφέρεια.

Μετά όμως από επτά χρόνια θυσίες, δεν είναι μεγάλο ρίσκο να γυρίσουμε στην δραχμή; Τώρα μάλιστα που έρχεται η ανάπτυξη;

Hεπιστροφή στην ανάπτυξη είναι ένας μύθος, που από το 2010 και μετά, όταν επιβλήθηκε το μνημόνιο, την προβλέπουν για τον επόμενο, η τον μεθεπόμενο χρόνο. Επτά χρόνια, σε μια νέα δικτατορία, η Ελλάδα βυθίζεται συνέχεια, και τίποτε δεν δείχνει την αλλαγή πορείας. Η κρίση στην Ελλάδα, είναι η μεγαλύτερη που υπήρξε μεταπολεμικά σε χώρα με μέσο ή υψηλό επίπεδο ανάπτυξης, τόσον όσον αφορά το χρόνο της ύφεσης, την πτώση του ΑΕΠ, και το μέγεθος της ανεργίας. Όπως άλλωστε οι ίδιοι ομολογούν, είμαστε, μέσω του χρέους, δεμένοι χειροπόδαρα, τουλάχιστον έως το 2060!!! Η Ελλάδα γερνάει και πεθαίνει, οι νέοι και οι επιστήμονες την εγκαταλείπουν, η πατρίδα μας μετατρέπεται σε βάλτο του ευρώ και η πλειοψηφία των ελλήνων, σε σύγχρονους δουλοπάροικους.

Πόσο αλήθεια ανάπτυξη θέλουμε, για να ξαναδούμε δουλειές με αξιοπρεπείς αποδοχές και συνθήκες εργασίας; για να δούμε το τέρας της ανεργίας να πεθαίνει;

Ηανεργία στην Ελλάδα, η καλύτερα, η εξαΰλωση της εργασίας, είναι πρωτοφανής. Αν δενυπήρχαν οι εκατοντάδες χιλιάδες που μεταναστεύουν, οι άλλοι τόσοι που συνταξιοδοτήθηκαν τα χρόνια των μνημονίων και οι νέες θέσεις «εργασίας», που στην πλειοψηφία τους είναι θέσεις τρίωρης και τετράωρης απασχόλησης, θα είχαμε σπάσει το ρεκόρ της Ν. Αφρικής και θα καταγράφαμε ανεργία, της τάξης του 40% και 50%. Δυστυχώς δεν αρκεί ανάπτυξη 2%-2,5% το έτος (όσο ελπίζουν και «ονειρεύονται», κυβέρνηση, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ) για να μειωθεί η ανεργία. Είναι νόμος της οικονομικής επιστήμης, ότι ένας τέτοιος ρυθμός ανάπτυξης δεν αυξάνει την απασχόληση. Μια μικρή αύξηση της παραγωγής, δεν οδηγεί σε προσλήψεις μια επιχείρηση, γιατί μπορεί να την καλύψει με τους υφιστάμενους εργαζόμενους. Χρειαζόμαστε, μεγάλη ανάπτυξη, π.χ.: 5%-6% για πέντε χρόνια, η δημιουργία 180.000 περίπου θέσεων εργασίας ανά έτος, για να επιστρέψει η απασχόληση και η ανεργία σε επίπεδα προ μνημονίων. Για να είμαστε σαφείς, ακόμη και αν οι φρούδες ελπίδες τους για ετήσια ανάπτυξη 2%-2,5% την επόμενη τριετία αποδειχτούν σωστές, δεν θα βελτιωθεί η κατάσταση της ανεργίας. Αντίθετα οι μισθοί θα πέφτουν και οι συνθήκες μεσαίωνα θα εξαπλώνονται.

Μπορούμε να δούμε τέτοιο άλμα με την Δραχμή;

Είναι ο μόνος δρόμος που επιτρέπει τέτοιο άλμα. Στην πατρίδα μας υπάρχει τεράστια υποαπασχόληση ανθρώπων και κεφαλαίου. Μπορούμε λοιπόν να πάμε αντίθετα ακριβώς με την πολιτική των μνημονίων. Να κάνουμε αυτό που λένε, τα «παλαιά» οικονομικά βιβλία του εθνικού νομίσματος, σε συνθήκες κρίσεις. Δηλαδή με την κατάλληλη κρατική-παρεμβατική πολιτική να ρυθμίσουμε την οικονομία, ώστε να προσεγγίσει συνθήκες πλήρης απασχόλησης.

Πώς ακριβώς γίνεται αυτή η πολιτική;

Ηαποχώρηση από την ευρωζώνη και η Δραχμή, οδηγούν σε επανεθνικοποίηση της οικονομικής πολιτικής. Η Ελλάδα, αποκτάει άμεσα τρείς μοχλούς οικονομικής πολιτικής που είχε εκχωρήσει στην ευρωζώνη, την δημοσιονομική, την νομισματική και την συναλλαγματική. Αυτοί, π.χ., μας λένε να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 6-7 δις του ΑΕΠ για να πληρώνουμε τους τόκους. Αν γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα, τότε μπορούμε αντίστροφα να έχουμε λελογισμένα δημόσια ελλείμματα, αντί για πλεονάσματα, που θα ανακουφίσουν την οικονομία, θα μειώσουν τους φόρους, μπορεί να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, να γίνουν δημόσιες επενδύσεις, να χρηματοδοτηθεί η παιδεία και η υγεία, να δημιουργηθεί σταδιακά πάλι κοινωνικό κράτος, να αναπνεύσουν οι συνταξιούχοι κλπ, κλπ.

Θα «κόψετε» λοιπόν χρήμα όπως στο παρελθόν για να καλύψετε δημόσιο έλλειμμα; Δεν θα δημιουργήσετε υπερπληθωρισμό;

Είναι Γκαιμπελική προπαγάνδα αυτά που λέγονται, περί υπερπληθωρισμού. Η Ελλάδα σήμερα δεν πρέπει να φοβάται τον πληθωρισμό, αλλά αυτό που βιώνει, την κατάρρευση της εγχώριας ζήτησης, δηλαδή τον «αποπληθωρισμό». Όσο η αύξηση της ζήτησης κινητοποιεί το υποαπασχολούμενο παραγωγικό δυναμικό της χώρας, το κόψιμο χρήματος με φειδώ, και σχέδιο, δεν δημιουργεί κινδύνους μεγάλου πληθωρισμού. Κάτι τέτοιο, μπορεί να συμβεί όταν η οικονομία προσεγγίσει συνθήκες πλήρους απασχόλησης, δηλαδή όταν η ανεργία μειωθεί στο ελάχιστο όριο και η υποαπασχολούμενη παραγωγική δυνατότητα της χώρας εξαντληθεί. Όταν δηλαδή, η αύξηση της ζήτησης, δεν μπορεί πλέον να καλυφτεί από αύξηση της παραγωγής. Αυτό λέει η οικονομική λογική.

Τι άλλα πλεονεκτήματα έχει η σήμερα η Δραχμή;

Συναλλαγματική και Νομισματική πολιτική. Η αύξηση της εγχώριας ζήτησης πρέπει να κατευθυνθεί στο εσωτερικό της χώρας. Τα εγχώρια προϊόντα πρέπει να προστατευθούν, οι εξαγωγές πρέπει να γίνουν ανταγωνιστικές, δικιά μας παραγωγή να αντικαταστήσει κομμάτι των εισαγωγών. Αυτό συνεπάγεται την ανάγκη μιας υποτίμησης. Το ευρώ είναι ένα σκληρό και ακριβό νόμισμα που έθαψε την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Αυτή η υποτίμηση θα δώσει ώθηση στην ανάκαμψη και στην αύξηση της απασχόλησης. Μην ξεχνάμε ότι με μια πετυχημένη υποτίμηση, το 1953, αυτή του Μαρκεζίνη άλλαξε η ρότα της Ελλάδος. Συγχρόνως, οι τράπεζες θα περάσουν σε δημόσιο έλεγχο, θα υπάρξει ρευστότητα στην αγορά, τα πραγματικά επιτόκια θα πέσουν, οι επιχειρήσεις θα ανακουφιστούν, οι «μικρομεσαίοι» που εξαφανίζονται θα ξαναδούν τον ήλιο.

Με την υποτίμηση όμως δεν θα μειωθεί η αγοραστική μας δύναμη; Δεν θα υπάρξει άλλος πληθωρισμός, ο λεγόμενος εισαγόμενος;

Ημεγάλη γάγγραινα της χώρας είναι η ανεργία. Σε κάθε σπίτι υπάρχει ένας-δύο-τρείς άνεργοι. Όταν ανοίξουν οι δουλειές θα ανεβεί αμέσως η αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών αφού οι άνεργοι θα φέρουν εισόδημα. Επίσης από μελέτες αποδεικνύεται ότι μια υποτίμηση π.χ., 25%, (δηλαδή όταν ένα ευρώ θα κοστίζει 1,25 νέας Δραχμής) φέρνει τον πρώτο χρόνο, έναν εισαγόμενο πληθωρισμό 5% στην χειρότερη περίπτωση που θα βαίνει μειούμενος. Όμως, θα υπάρξει ΑΤΑ πάνω από τον πληθωρισμό, οπότε οι πραγματικοί μισθοί θα αυξηθούν. Ο πληθωρισμός δεν είναι έτσι κατανάγκην «κακός», όπως μας λένε. Μάλιστα, είναι υπέρ αυτών που χρωστούν, γιατί με τον χρόνο «τρώει» τα χρέη. Αντίθετα, η απουσία πληθωρισμού είναι πάντα σύμμαχος των πιστωτών.

Δεν θα ακριβύνει η βενζίνη, το πετρέλαιο;

Όχι, ιδίως όσο αφορά τα καύσιμα θα συμβεί το αντίθετο. Η Ελλάδα έχει την πιο ακριβή βενζίνη στην Ε.Ε. (και στον πλανήτη) μετά την Ολλανδία. Γιατί, τα μνημόνια, έχουν επιβάλλει 70% της τιμής να είναι φόροι. Στην Ελλάδα του ευρώ, η βενζίνη κοστίζει 1,5 ευρώ το λίτρο. Στην Βουλγαρία του Λέβα, κάνει 1 ευρώ. Χιλιάδες, άλλωστε συμπολίτες μας στην Β. Ελλάδα, ταξιδεύουν εκεί για να γεμίσουν τα αυτοκίνητά τους. Στην Ελλάδα της Δραχμής με την μείωση των φόρων που θα επιτρέπει η απαλλαγή από τα μνημόνια, το 1 λτ βενζίνης θα κοστίζει λιγότερο από 1,5 δραχμές.

Τι θα γίνει με τα χρέη των πολιτών;

Όλα τα χρέη των πολιτών θα μετατραπούν σε αναλογία ευρώ προς δραχμή 1:1, αν κάποιος χρωστάει 30.000 ευρώ θα χρωστάει 30.000 Δραχμές. Ο όποιος πληθωρισμός θα ροκανίζει σταδιακά το χρέος. Για τους πιο αδύναμους, θα υπάρξουν ευνοϊκές ρυθμίσεις, μια νέα «σεισάχθεια».

Ο Τσίπρας και οι άλλοι λέγανε όμως, ότι η Ελλάδα δεν έχει συναλλαγματικά διαθέσιμα, άρα δεν μπορεί να καθορίσει αυτή την ισοτιμία της;

Πέρα από το ότι αυτή η διαπίστωση είναι λάθος, η Τράπεζα της Ελλάδος θα ελέγχει αυστηρά το πρώτο διάστημα τις πωλήσεις Δραχμών στις αγορές, καθώς και τις κινήσεις συναλλάγματος. Οι φραγμοί που πρέπει να επιβληθούν στην ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, οδηγούν και σε «ελεύθερη» νομισματική πολιτική αλλά και στην σταθερή και επιθυμητή ισοτιμία του νέου εθνικού νομίσματος. Οι φραγμοί βέβαια αυτοί, αφορούν τις κινήσεις των κεφαλαίων και τις πωλήσεις συναλλάγματος. Οι πολίτες θα παίρνουν από τις τράπεζες όσες δραχμές θέλουν, από τις καταθέσεις τους, θα καταργηθούν οι σημερινοί περιορισμοί στις αναλήψεις.

Και με το Δημόσιο Χρέος της χώρας τι θα γίνει;

Κατάαρχάς, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η βασική αιτία του εξωτερικού δημόσιου χρέους είναι τα εμπορικά ελλείμματα, που διόγκωσε η συμμετοχή της χώρας στην Ζώνη του Ευρώ. Σήμερα το δημόσιο χρέος καλπάζει στο 180% του ΑΕΠ και για αυτό υπεύθυνη είναι η πολιτική των μνημονίων που μας επέβαλλαν η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., για να κρατήσουν αλώβητες τις ξένες τράπεζες και την ευρωζώνη. Έχουμε κάθε πολιτικό, νομικό και ηθικό δικαίωμα να αρνηθούμε αυτό το χρέος για την επιβίωση του λαού μας. Το μέσον σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η κήρυξη χρεοστασίου, (σταματάμε τις πληρωμές στους πιστωτές και ξεκινάμε διαπραγματεύσεις με όρους κυρίαρχου κράτους). Πρόσφατα η Αργεντινή, η Ρωσία, ο Ισημερινός κ.α., αλλά και η μικρή Ισλανδία ακολούθησαν παρόμοια διαδικασία. Η Αργεντινή για δέκα χρόνια μετά την παύση πληρωμών του 2002 και την αποδέσμευση του πέσο από το δολάριο, αναπτυσσόταν με ρυθμούς πάνω από 7% ετησίως, ήταν δεύτερη χώρα σε ανάπτυξη στον κόσμο, μετά την Κίνα. Η Ρωσία, μετά την παύση πληρωμών της και την επιτυχημένη αναδιάρθρωση του χρέους της το 1997, άρχισε να πατάει πάλι στα πόδια της. Η δε μικρή Ισλανδία, ακολούθησε την αντίθετη συνταγή από αυτήν που της πρότεινε η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.. Αρνήθηκε το απίθανο χρέος των τραπεζών της, αποσύρθηκε από το «φλέρτ» για είσοδο στην Ε.Ε., εφάρμοσε φραγμούς στην κίνηση κεφαλαίων και αποτελεί σήμερα μια δημοκρατική, ελεύθερη και κυρίαρχη χώρα. Συγχρόνως, όχι μόνο έσωσε το κοινωνικό της κράτος, αλλά δημιούργησε και ένα ζηλευτό οικονομικό θαύμα, σε απόλυτη ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές. Αποτελεί σήμερα παράδειγμα όχι μόνο για μελέτη, αλλά και για μίμηση. Ο Σημίτης σε μια «νύχτα», με την είσοδο στην ΟΝΕ μετέτρεψε όλο το δημόσιο χρέος της χώρας, από δραχμές σε ευρώ. Δικαιούμαστε όχι μόνο μια μεγάλη διαγραφή χρέους, τέτοια που να μην είναι το χρέος αλυσίδα για την οικονομία και την κοινωνία, αλλά και την μετατροπή αυτού του μικρού τμήματος που θα μείνει στο εθνικό μας νόμισμα.

Η άρνηση του χρέους και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα αρκεί για να ευημερήσουμε;

Όχιγια πάντα, όμως μπορεί να απελευθερώσει την χώρα από την σφοδρή κρίση, να της δώσει την αναπνοή που της λείπει, να την βγάλει από την εντατική των μνημονίων. Φυσικά, χρειάζεται ένα λαϊκό ρεύμα και μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τις κατάλληλες πολιτικές. Μια κυβέρνηση της δημοκρατίας, του λαού και των δυνάμεων της εργασίας. Χρειάζεται επίσης ένας οικονομικός σχεδιασμός, με έλεγχο της αγοράς και των τιμών ιδίως κατά την πρώτη περίοδο της νομισματικής αλλαγής .

Μήπως λέτε τα ίδια με τον Σόιμπλε;

Καθόλου. Πέρα από το ότι η περίφημη πρόταση Σόιμπλε για επιστροφή στη δραχμή, παραμένει «εντέχνως» μυστική και δεν αποκλείεται να μην έχει καμία βάση, δεν αγνοούμε ότι μπορεί να υπάρξει και συντηρητική έξοδος από την ευρωζώνη. Σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα κάνει «διάλειμμα» από το ευρώ, θα παραμένει δέσμια κανόνων και συνθηκών λιτότητας. Δεν θα μπορεί να «κόψει» χρήμα, και να ακολουθήσει δικιά της επεκτατική, νομισματική και δημοσιονομική πολιτική. Εμείς μιλάμε για προοδευτική έξοδο, για εγκατάλειψη της λιτότητας, για οριστική απόσχιση από την ΟΝΕ και από κάθε διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης όπως περιγράφεται στην συνθήκη του Μάαστριχτ. Μιλάμε για απόσχιση, που οδηγεί στην εθνική ανεξαρτησία και στην λαϊκή κυριαρχία, για κατάργηση του οικονομικού ελέγχου και την αποαποικιοποίηση και απελευθέρωση της πατρίδας μας.

Μπορούν να γίνουν και άλλα βήματα;

Επόμενα βήματα θα μπορούσαν να είναι, τράπεζες που θα χρηματοδοτούν συγκεκριμένες κλαδικές πολιτικές με χαμηλά επιτόκια. Επιστροφή στο δημόσιο, κερδοφόρων υποδομών και επιχειρήσεων, όπως αεροδρόμια, ΟΠΑΠ κλπ, επανεθνικοποίηση των ΔΕΚΟ για έλεγχο της οικονομίας και των τιμών, ώστε να μην ληστεύεται ο λαός. Πέρασμα της Αττικής Οδού και των εθνικών οδών στο δημόσιο, με παράλληλη κατάργηση των διοδίων. Άνοιγμα των ναυπηγείων της χώρας, ίδρυση νέων βιομηχανιών, εθνικοποίηση διυλιστηρίων και άλλων στρατηγικών επιχειρήσεων, διαμόρφωση συνθηκών εργατικού ελέγχου. Τελικά μια συντακτική εθνοσυνέλευση θα διαμορφώσει μια νέα και κυρίαρχη ελληνική δημοκρατία με ένα σύνταγμα που θα ορίζει πρωταγωνιστές και κυρίαρχους, τους μισθωτούς, τους εργάτες, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους, τους επιστήμονες.

Μέχρι το που μπορεί να φτάσει ο λαός, θα είναι αποτέλεσμα της θέλησης και της δύναμής του. Δεν είναι όμως του παρόντος να λυθεί αυτό το ζήτημα. Πρώτη ανάγκη, πρώτο στάδιο, είναι η έξοδος της χώρας από τον Λάκκο των Λεόντων, την ευρωζώνη και την συνθήκη του Μάαστριχτ, η απελευθέρωσή της από τα μνημόνια και τον ζυγό του χρέους, η έξοδος από την κρίση με ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας, η εθνική και λαϊκή κυριαρχία.

Με την Ε.Ε. τι θα γίνει, θα πάμε τελικά σε αποδέσμευση;

Ηνέα σχέση της χώρας με την Ε.Ε. θα αποτελέσει αντικείμενο μιας μεγάλης και σχετικά χρονοβόρας διαπραγμάτευσης. Ούτως ή άλλως, η διαδικασία αποδέσμευσης μέσω της μοναδικής διόδου, του άρθρου 50, της συνθήκης της Λισαβόνας, παραπέμπει σε χρονική διάρκεια της τάξης των δύο ετών. Η Ελλάδα θα πρέπει να ικανοποιηθεί σε ζητήματα εμπορικής, αγροτικής και βιομηχανικής πολιτικής. Ιδίως η βιομηχανία, είναι η μεγάλη μαύρη τρύπα της χώρας σε όλα τα επίπεδα, για αυτό χρειάζεται σχεδιασμό και μέσα προστατευτισμού για να αναπτυχθεί (δασμολογικά ή μη). Λογικά η χώρα θα εγκαταλείψει την Ε.Ε., αν βέβαια αυτή δεν έχει διαλυθεί ήδη. Αν θα μείνει μέρος του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου, έξω όμως από την Ε.Ε., όπως η Ισλανδία και η Νορβηγία, θα εξαρτηθεί από το αν θα ικανοποιηθούν οι όροι που θα θέσει η ελληνική πλευρά στα καίρια ζητήματα της ανάκτησης βιομηχανικής, αγροτικής και εμπορικής πολιτικής. Σε κάθε περίπτωση για την τελική σχέση με την Ε.Ε., θα αποφασίσει ο ελληνικός λαός με αμεσοδημοκρατικό τρόπο, με δημοψήφισμα.

Δεν φοβάστε την σύγκρουση με την Ε.Ε.,ήμια Ελλάδα μόνη της, απέναντι στην Τουρκία;

ΗΕ.Ε. βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης, ήδη το Ηνωμένο Βασίλειο την εγκατέλειψε και η διαδικασία αποδέσμευσής του, ανοίγει πολλούς δρόμους. Φυγόκεντρες δυνάμεις υπάρχουν σε μια σειρά χώρες, μερικές, πολύ πιο σημαντικές για την Ε.Ε., από ότι η Ελλάδα. Εμείς άλλωστε δεν λέμε να πάμε για πόλεμο, λέμε να πάμε, για να διαπραγματευτούμε το διαζύγιο. Δεν περιμένουμε όμως και βοήθεια από κανέναν, θα προχωρήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις που θα μας δώσει το εθνικό μας νόμισμα. Αν μας «κλείσουν» τις τράπεζες, εμείς θα τις «ανοίξουμε» με το δικό μας νόμισμα. Θα διακόψουμε αμέσως τις πληρωμές των δόσεων και τις ανάγκες του χρέους. Δεν θα πάμε σαν τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ως πρόβατα για σφαγή. Πρόσφατα η Ισλανδία, πήρε τον δικό της δρόμο αρνούμενη να συναινέσει στο σχέδιο Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. και βγήκε κερδισμένη. Εχθρός του λαού μας είναι ο «φόβος», ο φόβος της Δραχμής, που έχουν σπείρει ο ξένος παράγοντας και η εγχώρια ολιγαρχία. Αν υπάρχει μια αποφασισμένη κυβέρνηση που έχει ολοκληρωμένο Σχέδιο Β., αν υπάρχει αποφασισμένος λαός, ο ξένος παράγοντας, αλλά και η εγχώρια παρασιτική ολιγαρχία, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, θα συμβιβαστούν με μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα. Μήπως εντός Ε.Ε., δεν έγιναν τα Ίμια; Μήπως το ευρώ μας εγγυάται οποιαδήποτε εθνική ασφάλεια; Μήπως με το ευρώ κάναμε έρευνες για πετρέλαιο στο Αιγαίο, ή σταμάτησαν τις παραβιάσεις οι Τούρκοι; Για την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, ένας πρώτος παράγοντας είναι η οικονομική της ευρωστία που μπορούμε να κερδίσουμε μόνο βγαίνοντας από το ευρώ. Ως επαίτες και παρηκμασμένη αποικία του Βερολίνου, δεν μας σέβεται κανείς, ούτε μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την σημαντική γεωπολιτική μας θέση.

Σημαντικά όλα αυτά, αλλά ποιος θα τα κάνει;

Όλοι εμείς, που σήμερα ζούμε την καταστροφή της ζωής μας, της εργασίας μας, που βλέπουμε τα παιδιά μας να φεύγουν στο εξωτερικό. Όλοι εμείς, που βιώνουμε το καθημερινό πένθος μιας Ελλάδας που διαλύεται για ξένα και ντόπια συμφέροντα, όπως ακριβώς έγινε και στις ανατολικές χώρες. Όλοι εμείς, ας γίνουμε το κύμα που θα αλλάξει την ζωή μας. Όλοι εμείς, μαζί, μπορούμε!





πηγή iskra