Του Κ. Παπουλή

Έτσι, η «εξάτμιση» της Ελλάδας, σε όλα τα επίπεδα συνεχίζεται. Κύρια:

Α) Σε ανθρώπινο δυναμικό: Ζούμε από το 2010 την Τρίτη Μαζική Μετανάστευση, μετά την περίοδο 1903-1917 και 1960-1972. Το 2013 μετανάστευσαν 100.000 άτομα, ενώ τελευταία φαίνεται να αναχωρούν 10.000 το μήνα!!! Κατά πλειοψηφία νέοι, επιστήμονες, ειδικευμένοι, ο ανθός της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Σύμφωνα με το Τεχνικό Επιμελητήριο, η πλειοψηφία των νέων μηχανικών μεταναστεύει. Πάνε στη Γερμανία, στο Ηνωμένο, Βασίλειο, στα Αραβικά Εμιράτα κλπ.. ‘Όπου υπάρχει εργασία, υπάρχει και πατρίς…..

Το διάνυσμα της μετανάστευσης έχει συγκεκριμένη φορά, και το βέλος αυτό αποδεικνύει ποιο κράτος ή περιφέρεια, είναι σε «κρίση» και ποιο δεν είναι. Από την άλλη, το μέτρο του διανύσματος της μετανάστευσης απεικονίζει το βάθος της κρίσης και της μετατροπής της πατρίδας μας σε «εξάρτημα» και αποψιλωμένη περιφέρεια του ευρωπαϊκού κέντρου, στην «καλύτερη» των περιπτώσεων.

Β) Η εργασία: Οι εργαζόμενοι το 2010 -πριν την επιβολή- των μνημονίων αριθμούσαν περί τα 4,5 εκ. και πλέον, όταν η ανεργία ήταν 10%. Σήμερα είναι κοντά στα 3,8 εκ., με υποαπασχολούμενους γύρω στις 400 χιλιάδες και καταγεγραμμένους ανέργους περίπου 1εκ. Ζούγκλα απέραντη. επικρατεί στις εργασιακές σχέσεις. Αν η απασχόληση ανερχόταν αντί να μειωνόταν τα χρόνια της κρίσης, δηλαδή αυξανόταν με έναν μικρό φυσιολογικό ρυθμό μεγαλύτερο ή ίσο του 1%, δηλαδή δημιουργούνταν 50.000 νέες θέσεις εργασίας ανά έτος, τότε έπρεπε σήμερα να είχαμε τουλάχιστον 5 εκ. εργαζόμενους. Η φυσιολογική αύξηση του εργατικού δυναμικού μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους διοχετεύτηκε στο εξωτερικό. Η μετανάστευση αποτέλεσε πάλι την «ευλογία» για το σύστημα, αποσυμπιέζοντας την οργή της νεολαίας.

Γ) Η δημόσια περιουσία κινητή και ακίνητη υποθηκεύτηκε στον μηχανισμό χρέους της Ε.Ε. και ξεπουλιέται, μέσω του υπερταμείου, ενώ η Γερμανία απαιτεί θρασύτατα να μπει ενέχυρο και ο λιγοστός ελληνικός χρυσός. Η αποικιοκρατική στάση των διευθυντών της Ε.Ε. είναι πρωτοφανής. Είναι σαν να έχουμε χάσει πόλεμο και να πληρώνουμε το τίμημα.

Δ) Το γενικό επίπεδο ζωής χειροτερεύει μέρα με την μέρα. Μισθοί και συντάξεις έχουν κατακρεουργηθεί, δημόσια εκπαίδευση και υγεία στενάζουν από το βάρος της υποχρηματοδότησης.

Ε) Οι τράπεζες λεηλατούν περιουσίες, καταστρέφουν ανθρώπους, αποτελούν βάρος για την οικονομία αφού διογκώνουν το δημόσιο χρέος με συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις, αντί να δίνουν δάνεια και να ενισχύουν την ανάπτυξη. Πρόκειται για τράπεζες-ζόμπι που έχουν περάσει στο ξένο κεφάλαιο.

Σε αυτή λοιπόν την χώρα που λέγεται Ελλάδα ο παραπάνω κατάλογος είναι ατελείωτος. Εδώ έχουν δημιουργηθεί οι πιο ακραίες συνέπειες της ευρωπαϊκής πόλωσης, που ύψωσε στο κύβο η μητέρα του ευρώ, η συμφωνία του Μάαστριχτ. Σε αυτή την χώρα έχει δημιουργηθεί μια κοινωνία του 1/3, ενώ οι υπόλοιποι αγωνίζονται για την επιβίωση. Σε κάθε σπίτι της λαϊκής πλειοψηφίας υπάρχει ένας άνεργος, ή δύο άνεργοι, ή κάποιος που λείπει στο εξωτερικό. Κάποια σπίτια από αυτά δεν έχουν ρεύμα, άλλα είναι ήδη στα χέρια τραπεζών, σε πολλά λείπουν τα λεφτά για τα φροντιστήρια και το χαρτζιλίκι των παιδιών, σε άλλα λείπει ακόμη και το φαγητό, τα φάρμακα των ηλικιωμένων, το πετρέλαιο του χειμώνα. Σε αυτή την χώρα οι νέοι δεν παντρεύονται, δεν γεννούν παιδιά οι θάνατοι πλειοψηφούν στις γεννήσεις.

           Αυτή την χώρα, ο ξένος παράγοντας αγκαλιά με την εγχώρια οικονομική και πολιτική ημι-ελίτ την διαλύει όπως ένα κλεμμένο αυτοκίνητο σε μάντρα κλεπταποδόχων.

Σε αυτή την χώρα σε λίγους μήνες θα έχουμε πολλαπλές εκλογές. Η κυβέρνηση μάλιστα μιλάει για έξοδο από την κρίση! Το παράλογο είναι ότι σε αυτή την χώρα, σε αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει ένα κύριο ευρωσκεπτιστικιστικό πολιτικό ρεύμα, «ανάλογο» έστω με αυτό της Λε-Πεν, ή του Μελανσόν στη Γαλλία, των Πέντε Αστέρων, ή της Λέγκα στην Ιταλία. Αντίθετα μια δεξιά-νεοφιλελεύθερη και βαθιά ευρωπαϊστική αντιπολίτευση θα πρωτεύσει στις εθνικές εκλογές, ενώ μια «αριστερή» επίσης πολλαπλά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που θυσίασε το λαό της για την σωτηρία του ευρώ, θα περάσει με τη σειρά της στην αντιπολίτευση. Δύο «όμοια» κόμματα στην κεντρική επιλογή τους, υπέρ της άκρατης παγκοσμιοποίησης, της Ε.Ε. και του ευρώ, του ΝΑΤΟ και των αμερικανών, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κυριαρχούν στην πολιτική ζωή.

Μάλιστα είναι πολύ πιθανό ο αστερισμός των αντιμνημονιακών, ριζοσπαστικών οργανώσεων κινήσεων και προσώπων να μείνει εκτός Βουλής, αν και αθροιστικά μπορεί και να βρίσκονται στη θέση του τρίτου κόμματος, το βράδυ εκείνης της Κυριακής.

Αν τα πράγματα οδηγηθούν εκεί, η απογοήτευση και η αποστράτευση θα ενταθεί, ενώ ο μόνος παίκτης που θα απομείνει -και δικαίως- θα είναι το ΚΚΕ, που (προς το παρόν ας ελπίζουμε….) δεν προβάλλει κάποιο πρόγραμμα άμεσης εξόδου από την θανατηφόρα κρίση που βιώνουμε.

Σε αυτή λοιπόν την χώρα το πολιτικό αυτό παράδοξο πρέπει να σπάσει. Η λύση και η απάντηση είναι πια μία. Εκλογική συνεργασία και όχι προγραμματική συμφωνία, όλων των ριζοσπαστικών, αντιμνημονιακών, πατριωτικών, αντιιμπεριαλιστικών, δημοκρατικών, αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, που θέλουν η Ελλάδα να ξαναγίνει κυρίαρχη και να απελευθερωθεί από το έκτακτο καθεστώς της χρεοκρατίας.

Εν ολίγοις όσοι συμφωνούν με απλά πράγματα, όπως με παύση του καθεστώτος της χρεοκρατίας, την ανάκτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας (πράγμα που συνεπάγεται ότι η ελληνική βουλή και όχι οι Βρυξέλες και το Βερολίνο) θα αποφασίζει για τον προϋπολογισμό της και την πολιτική της Ελλάδας, αντίστροφη οικονομική πολιτική σε όλα τα επίπεδα, με στόχο την πλήρη απασχόληση και την παλιννόστηση. Άρα, Ρήξη με την ευρωζώνη, την συνθήκη του Μάαστριχτ και την Ε.Ε.. και πιθανό απελευθερωτικό Grexit. Η εκλογική συνεργασία έχει κόκκινη γραμμή απέναντι στη ξενοφοβία και τον ρατσισμό, άλλωστε και την άνοδο της ακροδεξιάς θέλουμε να αποτρέψουμε. Όλα αυτά βέβαια μπορούν να διατυπωθούν και με καλύτερο και με διαφορετικό τρόπο. Μιλάμε για εκλογική συνεργασία και όχι προγραμματική συμφωνία μια που η δεύτερη «φαντάζει» ιδιαίτερα δύσκολη.

Από εκεί και πέρα ο καθένας ας εκφράσει το δικό του ιδιαίτερο πρόγραμμα και ας κάνει και διακριτή προεκλογική εκστρατεία. Μια τέτοια εκλογική συνεργασία θα σπάσει το εκλογικό δίπολο και θα εμφανίσει με άνεση στην Βουλή μια μεγάλη ομάδα βουλευτών και πολιτικών σχηματισμών που αντιστρατεύονται την εξόντωση του λαού και της χώρας.

Θα ήταν μια πολιτική ανάταση να βλέπαμε στο κοινοβούλιο τον Λαφαζάνη, τον Αλαβάνο, την Κωνσταντοπούλου, την Σακοράφα, τον Λαπαβίτσα κ.α. από τον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, γιατί όχι τον Τσοβόλα, τον Κατσανέβα κ.α. από τον παλιό σοσιαλιστικό χώρο, τον Κασιμάτη, τον Καζάκη, τον Κυπριώτη, τον Στάλια κ.α. από τον Δημοκρατικό-Πατριωτικό χώρο, βουλευτές από αντιιμπεριαλιστικές ή κομμουνιστικές οργανώσεις, όπως η ΚΟΕ, ο «Κορδάτος», η Παρέμβαση, ο «Εργατικός Αγώνας», το «Κομμουνιστικό Σχέδιο», τον μ.λ. χώρο   και φυσικά την Ανταρσυα.

Είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα πουν, ότι αυτό το πρόσωπο ή αυτός ο χώρος δεν χωράει, έχει «πει» το ένα και το άλλο. Η απάντηση είναι: «αν πάμε έτσι, δεν θα μπει στη Βουλή κανένας και στη θέση αυτού που δεν χωράει, είναι καλύτερα ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, της Ν.Δ. του ΚΙΝΑΛ ή της Χρυσής Αυγής.

Είναι λοιπόν εφικτό ο αστερισμός των απέναντι να βρεθεί στη Βουλή και μάλιστα με μεγάλο αριθμό βουλευτών, ώστε να εκπροσωπηθούν όλες σχεδόν οι τάσεις. Και εκεί κάθε μέρα ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. θα εισπράττουν χαστούκια. Είναι εφικτή μια ανάταση των αντιστάσεων ξεκινώντας από τις εκλογές, ώστε η χώρα να βγει από την κρίση με ενισχυμένες τις δυνάμεις της εργασίας και της δημοκρατίας.

Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο και ο καθένας κατεβεί στις εκλογές με το μαγαζάκι του, τότε το αποτέλεσμα θα είναι μια στρατηγική ήττα. Γιατί αν μετά από δέκα σχεδόν χρόνια μνημονίων δεν έχει εμφανιστεί η μαγιά μιας νέας πολιτικής πλειοψηφίας, τότε καλό ταξίδι, και ο καθένας στο δικό του Θιβέτ.

Υπάρχει σήμερα μια συσπείρωση γύρω από την ΛΑΕ και το 1-1-4, αυτοί ας αναλάβουν πρωτοβουλία. Η πρόταση της εκλογικής συνεργασίας πρέπει να απευθυνθεί και στο ΚΚΕ, στροφή του οποίου θα άλλαζε, ριζικά και ποιοτικά τα πράγματα.

Ένα είναι βέβαιο, η ιστορία γραπτή και άγραφη δεν θα δικάσει μόνο τους «προδότες» του λαϊκού παράγοντα, αυτούς που εκτέλεσαν τα μνημόνια, μαζί με τον ελληνικό Λαό, αλλά και όλους εμάς τους υπόλοιπους, ως ανίκανους να τους ανατρέψουμε και μάλιστα χωρίς να μπούμε καν στο γήπεδο, χωρίς μάχη και χωρίς να ανοίξει μύτη.