Μετά την παράσταση " Από τι Υποφέρετε; Από Ύπαρξη" , η οποία είχε μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό (δόθηκαν επιπλέον παρατάσεις από τον αρχικό προγραμματισμένο κύκλο) σας συναντάμε στις πρόβες του νέου σας έργου " Κι αν καταβροχθίζαμε ο ένας τον άλλον;" Μιλήστε μας για τη νέα σας δουλειά.

Κι αν καταβροχθίζαμε ο ένας τον άλλον Βαλμόν για να τελειώνουμε προτού καταντήσετε ολότελα άγευστος λέει στο Κουαρτέτο ο Μύλλερ και δανείζομαι μέρος της φράσης για τον τίτλο του νέου έργου...

Είναι ίσως το έργο με τη μεγαλύτερη δική μου συναισθηματική εμπλοκή...

Ίσως να είναι και το δυσκολότερο έργο που έχω κάνει μέχρι τώρα, ίσως κάθε χρόνο να ανεβάζω τον πήχη, δεν ξέρω...Σίγουρα είναι ένα έργο έντονο, όχι μόνο σε σχέση με τις εικόνες του, το ερωτικό σώμα κτλ, μα κυρίως συναισθηματικά...

Σε ένα μη θεατρικό χώρο, όπως είναι ο Χώρος Αμάλγαμα στη Μενάνδρου 47, θέλησα να μιλήσω για το πιο αγαπημένο μου θέμα: τον Έρωτα, με όσο πιο «γυμνό» τρόπο γίνεται, σε έναν χώρο που είναι πολύ κοντά στο πραγματικό και πιο μακριά από τις «ωραιοποιήσεις» της θεατρικής σκηνής. Εδώ λοιπόν στο Χώρο Αμάλγαμα, η πάλη των φύλων, ή η πάλη των ρόλων (κατά τον Μπαρτ),η πλεονεξία του εγωκεντρικά θρεμμένου ατόμου, (προιόν της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας αλλά και της σχέσης του με τη μητέρα-τροφό κτλ), το οποίο ασυνείδητα ή συνειδητά επιδιώκει διαρκώς  να επικρατήσει, να καταδυναστεύσει, να εξουσιάσει το ερωτικό του αντικείμενο, η σχέση θύτη-θύματος, η εξαρτητική σχέση που δεν είναι παρά το προιόν των πρωταρχικών σχέσεων του ατόμου με τους γονείς, το αδιέξοδο των σχέσεων, ο Έρωτας ως μορφή ύπνωσης, όλα παρουσιάζονται μπροστά στα μάτια του θεατή και με καμία πρόθεση ωραιοποίησης ή απόκρυψης.

 Επέλεξα σημεία από το έργο Τριστάνος και Ιζόλδη του Βάγκνερ, καθώς τα συγκεκριμένα αυτά σημεία είναι για μένα τα πιο ερωτικά, «οργασμικά»  και έντονα συγκινησιακά μουσικά κομμάτια που έχω ακούσει από τα 18 μου μέχρι σήμερα....!Δύο  από αυτά τα σημεία ερμηνεύονται ζωντανά από τη σοπράνο Νάνσυ Παπακωνσταντίνου και η στιχουργική σε αυτά είναι από μέρος από το ποιήμα του Γιάννη Ρίτσου «Σάρκινος Λόγος» στην τελική άρια,και από δικό μου κείμενο στην εισαγωγή.

Στις παραστάσεις λειτουργεί η διάδραση με το κοινό. Θα ισχύει και στη συγκεκριμένη και πως ανταποκρίνεται το κοινό; Τολμάει; Συμμετέχει;

Στο συγκεκριμένο έργο θα έλεγα ότι σχεδόν δεν υπάρχει καθόλου διάδραση! Το μόνο που θα ζητηθεί από το κοινό να  κάνει σε κάποια στιγμή του έργου θα είναι να μετακινηθεί από τη μια μεριά που κάθεται στην απέναντη, καθώς το πλοίο Blue Merteil αναχωρεί....Περισσότερα αφήνω να αποκαλυφθούν σε εκείνους που θα βιώσουν το έργο στο σύνολό του. Σε γενικές γραμμές το κοινό ποικίλει: άλλοι τολμούν περισσότερο, άλλοι πολύ λίγο. Το σημαντικό είναι ότι με τα χρόνια, από την πρώτη μου παράσταση που έβαλα το συμμετοχικό στοιχείο και μάλιστα σε έντονο βαθμό, (πρωτοάρχισε αυτό το στοιχείο με το  «στην άκρη του βατήρα», παραγωγή 2015, αλλά και στο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ, όπου κάποιες σκηνές πραγματοποιούνταν και αποκτούσαν υπόσταση μόνο με τη συμμετοχή του κοινού),το κοινό που βλέπει τις παραστάσεις μου εκπαιδεύεται και πλέον έχει αρχίσει και αναζητά το ίδιο το κοινό το στοιχείο της συμμετοχής. Σε αυτό το έργο όμως αισθάνθηκα ότι το κοινό θα πρέπει να είναι μόνο «μάρτυρας» των όσων συμβαίνουν σε απόσταση ανάσας σχεδόν από εκείνο...Ίσως παρόμοια με τη δική μου εμπειρία ως μικρό παιδί...

Συνήθως το πιο «τραυματικό» είναι εκείνο που συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου και ταυτόχρονα όταν γίνεται χωρίς εσύ να προλάβεις ή να μπορείς ή να έχεις διαμορφώσει συνείδηση ώστε να μπορείς να κάνεις κάτι...

Πιστεύετε ότι ο άνθρωπος έχει φτάσει σε σημεία κανιβαλισμού στις σχέσεις του; Δεν υπάρχουν όρια και ηθικοί φραγμοί παρά μόνο ισοπέδωση και κανένας φραγμός;

Έχουν ,σε μεγάλο βαθμό και μέσα σε ένα εύρος χρόνου, αλλάξει οι ηθικές αξίες του ατόμου και της κοινωνίας. Από τα τέλη του 19ο αιώνα μέχρι σήμερα έχει γίνει μια σταδιακή στροφή προς το άτομο, τις ανάγκες του και την απελευθέρωσή του. Καθώς η Φεουδαρχική κοινωνία αντικαταστάθηκε από την Καπιταλιστική, το άτομο άρχισε σταδιακά να διεκδικεί τα δικαιώματά του ως άτομο και ξέχωρα από την κοινότητα. Το ιδεώδες του νεοφιλελευθερισμού προήγαγε σε σοβαρό βαθμό τον ατομικισμό. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι οι σχέσεις δε γίνονται ποτέ από μόνες τους “κανιβαλιστικές”. Ακόμα και οι δυαδικές σχέσεις, έχουν 2 ανθρώπους που ενεργούν. Σίγουρα η κοινωνική “κατασκευή”, και φυσικά η κοινωνική επιρροή, είναι σημαντικοί παράγοντες, αλλά δεν είναι οι μόνοι…

Πως κρίνετε την εξέλιξη του χορού τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα; Μήπως βρίσκονται στην πρώτη γραμμή μόνο συγκεκριμένες κλίκες καλλιτεχνών και οι υπόλοιποι απλά προσπαθούν;

Αυτό συνέβαινε κατά την άποψή μου πάντα, και πάντα αυτό, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, κάπως θα συμβαίνει, όσο δεν θα υπάρχει ένα σύστημα προώθησης των έργων σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ανεξάρτητο! Το 80/100 της “πρώτης γραμμής”  στις περισσότερες τέχνες συσχετίζεται με παράγοντες προώθησης, με τις προσωπικές επαφές των καλλιτεχνών,με τη διαφήμιση και δυστυχώς όχι με την ποιότητα του έργου…!  Αισθάνομαι ότι η “κυκλωματική” αυτή λειτουργία είναι στις μέρες μου πιο κραυγαλαία από ότι 20 χρόνια πριν! Δημιουργείται η αίσθηση ότι λόγω του ίντερνετ η πληροφορία διαχέεται πιο εύκολα και ότι έτσι μπορεί να αποδυναμωθεί η λειτουργία των ανταλλακτικών σχέσεων στην τέχνη, μα δυστυχώς αυτή η “ανεξαρτησία” γίνεται  σε πολύ περιορισμένη κλίμακα. Στην “πρώτη γραμμή” που λέτε, σίγουρα υπάρχουν και κάποιοι ταλαντούχοι και αξιόλογοι καλλιτέχνες. Όπως και στις άλλες τέχνες, υπάρχουν και οι “πρώτοι”, αρκετά από τα έργα των οποίων, πολύ συχνά δεν δικαιολογούν την “πρωτιά”.Είτε οι πολύ ταλαντούχοι, είτε οι λιγότερο ταλαντούχοι, χρειάζεται να ξοδέψουν πολύ ενέργεια και χρόνο σε αυτό το 80/100 που γράφω πιο πάνω. Εγώ δε θέλω (γιατί δε μου αρέσει αυτό το είδος “δουλειάς”)να ξοδεύω ούτε το 10-20/100!

Στις παραστάσεις σας δεν έχετε εισιτήριο παρά την είσοδο με ελεύθερη συνεισφορά. Πώς έχετε πάρει μια τέτοια απόφαση και την διατηρείτε όλα αυτά τα χρόνια και πως ανταποκρίνεται το κοινό σε τέτοιες πρωτοβουλίες;

Την απόφαση αυτή την πήρα από το 2015 που έφυγα από τα θέατρα. Για πολλά χρόνια έκανα παραστάσεις σε διάφορα θέατρα. Η απόφαση αρχικά πάρθηκε κυρίως λόγω του ξεσπάσματος της κρίσης. Θεωρούσα ότι είναι πολύ σημαντικό να μπορεί να έρθει και ο κόσμος που δεν έχει τη δυνατότητα να δει τα έργα μου (όπως θεωρώ και για το σύνολο των τεχνών). Αποτελούν ένα πάρα πολύ σημαντικό μέρος της καλλιέργειας του ατόμου οι τέχνες ξέρετε! Μετά από 4 χρόνια που παίζουμε με ελεύθερη συνεισφορά, έχω να πω ότι ακόμα κι αυτό αισθάνομαι ότι πρέπει να οριοθετηθεί…Υπάρχει ένα μέρος του κοινού (ευτυχώς όχι μεγάλο), που παρεξηγούν εύκολα την καλοσύνη…Υπάρχει επίσης
ένα μέρος του κοινού (ευτυχώς και αυτό μικρό είναι) που εκτιμά πιο πολύ όταν πληρώνει πολύ…Αισθάνομαι λοιπόν ότι ακόμα και σε αυτό το πεδίο ένα μέρος του κοινού χρειάζεται σημαντική εκπαίδευση!

Μιλήστε μας για τους  συνεργάτες σας στην συγκεκριμένη παράσταση.

Αν μιλάμε για τους ερμηνευτές, πρόκειται για νέες συνεργασίες. Θα είχα την ανάγκη να συνεχίζω με αρκετούς από τους παλιούς συνεργάτες μου, γιατί συνήθως κτίζω κάτι κάθε φορά και μετά χρειάζεται χρόνος να κτιστεί με τους νέους από την αρχή. Αν ήμουν ένας οργανισμός σαν το Εθνικό μάλλον θα το κατάφερνα…

Παρόλα αυτά είμαι πολύ τυχερή! Οι νέοι πρωταγωνιστές μου, η Μαρκέλλα Μανωλιάδη και ο Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, είναι δύο πολύ καλοί χορευτές. Ο Αλέξανδρος είναι και ηθοποιός. Η Μανωλιάδη εκπαιδεύεται όλο αυτό το διάστημα για τις ανάγκες του έργου και στο λόγο (κυρίως από την Αγγελική Καριστινού που έχει αναλάβει την υποκριτική λόγου για το έργο) και για όσους ξέρουν τη γνωστή Μαρκέλλα ως ξεχωριστή χορεύτρια μοναχά, θα δουν και μια άλλη διάσταση της! Η σοπράνο Νάνσυ Παπακωνσταντίνου είναι μια καλλιτέχνης με ευαίσθητη χροιά φωνής, που καλείται να κάνει κάτι πάρα πολύ δύσκολο σε αυτό το έργο: παίζει, χορεύει, τραγουδά! Η όπερα Τριστάνος και Ιζόλδη του Βάγκνερ είναι πάρα πολύ απαιτητική όπερα ξέρετε! Η φωνή πρέπει να πηγαίνει και πολύ ψηλά και πολύ χαμηλά και η σύνθεση με τα λάιτ μοτίφ υπέροχη μα δύσκολη να τη χειριστείς! Ο Γιάννης Σταυρόπουλος νεώτερος μα ιδιαίτερος ερμηνευτής και η πολύτιμη βοηθός χορογράφου Αλεξάνδρα Καρανικόλα που εκπαιδεύεται να τα κάνει όλα σχεδόν!

Έχετε στους στόχους σας οι παραστάσεις σας να ταξιδέψουν στο εξωτερικό;  και πόσο εύκολη είναι η διαδικασία για τους Έλληνες καλλιτέχνες που ασχολούνται με το χορό;

Τον τελευταίο 1 χρόνο έχω αρχίσει να παίρνω πιο σοβαρά το “πάω τα έργα μου στο εξωτερικό”! Μέχρι τώρα, σε ό,τι τουρνέ έχουμε κάνει στο εξωτερικό, μας έχουν βρει οι ενδιαφερόμενοι χωρίς καν να κάνουμε εμείς αίτηση! Εδώ και σχεδόν ένα χρόνο το site του Αμάλγαμα είναι εκτός λειτουργίας γιατί θα φτιαχτεί από την αρχή, και αυτό μας δημιουργεί ένα πρόβλημα, αλλά παρόλα αυτά η πληροφορία για τη δουλειά μου και το Αμάλγαμα, ταξιδεύει από στόμα σε στόμα και ενίοτε φτάνει και στο εξωτερικό! Ένα από τα προβλήματα του τόπου είναι ότι ακόμα δεν υπάρχουν παραγωγοί που να ασχολούνται με αυτό το κομμάτι, ή οι ελάχιστοι που ίσως υπάρχουν, δεν είναι επαρκώς ενημερωμένοι. ‘Ενα άλλο πρακτικό πρόβλημα είναι ότι οι τουρνέ στοιχίζουν κυρίως γιατί τα ταξιδιωτικά έξοδα είναι αρκετά.

ΤΙΤΛΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

κι αν καταβροχθίζαμε ο ένας τον άλλον;

Το νέο έργο της Μαρίας Γοργία

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2019

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο, στις 9μμ

& Κυριακή στις 8.30μμ

Επίσης όλες τις Δευτέρες του Μαρτίου 2019 στις 9μμ

Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά

Απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση στο 6944686991 και στο 6974315923

Ο χώρος υποδέχεται αυστηρά έως 45 άτομα

Χώρος Αμάλγαμα

Μενάνδρου 47, 5^ος όροφος, Αθήνα

https://vimeo.com/315843658?fbclid=IwAR3H8nKBsSfrbWT8HYSsS6KXw0rxHkowV13OQ_U5YL9sO-Np4w8bLrRe1Lc 

Σύλληψη-Ιδέα/Χορογραφία/Σκηνοθεσία/Σκηνογραφία/Δραματουργία:

Μαρία Γοργία

Βασικά Κείμενα: «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ και «Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου» του Ρολάν Μπαρτ

Ποίημα: Σάρκινος Λόγος του Γιάννη Ρίτσου

Άλλα Κείμενα: Μαρία Γοργία

Μουσική: Επιλεγμένα μέρη από το έργο Τριστάνος και Ιζόλδη του

Ρίχαρντ Βάγκνερ

Οπερατική Φωνή: Νάνσυ Παπακωνσταντίνου

Ερμηνεύουν: Μαρκέλλα Μανωλιάδη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Νάνσυ Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Σταυρόπουλος, Μαρία Γοργία.

Υποκριτική λόγου: Αγγελική Καριστινού

Σύμβουλος Δραματουργίας: Μιράντα Βατικιώτη

Σκηνογράφος – Ενδυματολόγος: Μαρία Αλεκτορίδου

Φωτισμοί & video treiler: Περικλής Μαθιέλλης

Βοηθός Χορογράφου: Αλεξάνδρα Καρανικόλα

Φωτογραφίες:Αγγελική Σβορώνου, Γιώργης Νουκάκης, Βαγγέλης Αγγελάκης..

Το έργο είναι ακατάλληλο για παιδιά κάτω των 13 ετών

Η ομάδα αμάλγαμα

(https://www.facebook.com/Amalgama-201384823223400/ , www.amalgama.com.gr ) ιδρύθηκε από τη Μαρία Γοργία το 1996 στο Λονδίνο συμμετέχοντας στο Διεθνές Φεστιβάλ «Resolutions» (The Place Theatre, London, 1997). Στην Ελλάδα άρχισε να λειτουργεί το Νοέμβριο του 1998. Έχει στο ενεργητικό της 23 χορογραφίες και 21 παραγωγές, οι οποίες έχουν παρουσιαστεί σε Ελλάδα, Νέα Υόρκη, Ιταλία, Κροατία και Κύπρο. Το 2004 η ομάδα συμμετείχε, μετά από παραγγελία του έργου «Οι Άθλοι του Πένταθλου» στις Τελετές Υποδοχής Αθλητών (οργάνωση ΑΘΗΝΑ 2004). Η αμάλγαμα στοχεύει στη δημιουργία σύγχρονων έργων που βασίζονται στη συνδιαλλαγή με άλλες μορφές τέχνης και παρουσιάζουν έναν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Με έντονο το στοιχείο του κοινωνικού και αισθητικού προβληματισμού, πάνω στη θέση της τέχνης με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και τα όρια ανάμεσα στη φόρμα και την ιδεολογία, έχει παρουσιάσει έργα, ανάμεσα σε άλλες συμμετοχές της , στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ιούνιος 2012), στο Φεστιβάλ «Theatri di Vita» στη Μπολόνια (Ιούλιος 2012), στα Δημήτρια της Θεσσαλονίκης (Οκτώβριος 2012), στο Φεστιβάλ Καλαμάτας (Ιούλιος 2016).

Η Μαρία Γοργία γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αριστούχος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Σπούδασε με υποτροφία της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης στο Laban Centre for Movement & Dance (MA in Dance Studies), με ειδίκευση στη χορογραφία. Έχει συνεργαστεί με ομάδες χορού από την Αθήνα, το Λονδίνο και το Χονγκ Κονγκ και έχει διδάξει σύγχρονο χορό, χορογραφία και αυτοσχεδιασμό στο Αμερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος  (1998-2009)και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελλοπονήσου (2005-2009). Έχει επιμεληθεί την κίνηση σε θεατρικά έργα.