Αυθεντικό λαϊκό πατριωτικό κίνημα και Δημοκρατική – Πατριωτική Εξουσία. Του Κυριάκου Κυριακόπουλου
Ήταν το 1972 όταν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Νίξον στην Κίνα, ο Χένρι Κίσινγκερ ζήτησε από τον Τσου εν Λάι, Κινέζο πρωθυπουργό και κορυφαίο πολιτικό Διεθνούς κύρους, να του πει τη γνώμη του για την Γαλλική Επανάσταση...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η επική απάντηση που εισέπραξε τότε από τον Τσού εν Λάι, ήταν πως: «Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να την κρίνουμε».
Σύμφωνα με κάποιες μεταγενέστερες ερμηνείες, ο σπουδαίος αυτός στρατηγιστής πολιτικός, μπέρδεψε την Γαλλική Επανάσταση του 1789 με τον Μάη του 1968 στη Γαλλία.
Κατ’ άλλους ωστόσο, δεν επρόκειτο για λάθος, αλλά για την πεμπτουσία μιας στρατηγικής αντίληψης, σύμφωνα με την οποία οφείλουμε όλοι μας να προσεγγίζουμε την ιστορία με σεβασμό, συνεκτιμώντας την διαλεκτική σχέση που έχουν με το χρόνο τα κρίσιμα ιστορικά διακυβεύματα της εποχής.
Στην Ελλάδα του 2018, στρατηγικά μυαλά στην πολιτική όπως αυτό του Τσου εν Λάι, προφανώς και δεν υφίστανται. Ενδεχομένως, τέτοια μυαλά δεν υφίστανται καν σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Στρατηγικοί αντίπαλοι ωστόσο, με μακροχρόνιους σχεδιασμούς και στοχεύσεις, προφανώς και υφίστανται. Και το μεγάλο δυστύχημα για τη χώρα μας, είναι πως...
ένας τέτοιος αντίπαλος έχει τοποθετήσει την εδαφική της ακεραιότητα στο μάτι του Κυκλώνα τον οποίο φροντίζει ο ίδιος να δημιουργεί.
Στην Ελλάδα του 2018, έχει αρχίσει ο θερισμός. Μόνο που αυτό που καλούμαστε να θερίσουμε, δεν είναι το προϊόν που φροντισμένα καλλιεργήσαμε στην εξωτερική πολιτική όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι το αποτέλεσμα λαθών, ολιγωρίας, φοβικών συνδρόμων, ατολμίας, ανοχών, και μιας συνολικά ολέθριας διαχείρισης, που δεκαετίες ολόκληρες τώρα, καταδεικνύει στους πάντες πως πολιτικό προσωπικό και αδιαπραγμάτευτες εθνικές προτεραιότητες, βρίσκονται σε μια σχέση διαρκούς και ολοκληρωτικής διάστασης, και αυτό το έλλειμμα συνεκτικότητας έρχονται να το καλύψουν επιθετικοί σχεδιασμοί τρίτων.
Με τον κ. Ερντογάν στην απέναντι ακτή του Αιγαίου, να έχει στήσει μια βιομηχανία παραγωγής σεναρίων στρατηγικής επιθετικότητας, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η πατρίδα μας, είναι ένα πολιτικό προσωπικό παραδομένο στη νιρβάνα μιας περίεργης απάθειας, που συχνά πυκνά αποδεικνύεται αυτοκαταστροφική, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό, στη διαχείριση κρίσιμων προκλήσεων σε μια εξ ίσου κρίσιμη γεωπολιτική σκακιέρα.
Η προκηρυχθείσα εκλογική αναμέτρηση της 24ης Ιουνίου στη γείτονα, γι’ ακόμη μια φορά εκλαμβάνεται ως διαχειριστικό ορόσημο τουρκικού εσωτερικού ενδιαφέροντος από το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό, με βάση το οποίο θα χορογραφηθούν προκλήσεις «για εσωτερική κατανάλωση»…
Γι’ ακόμη μια φορά υποβαθμίζεται σε εσωτερική υπόθεση για την Τουρκία. Και η κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας (που απλά συμπίπτει αλλά δεν εξαντλείται στα όρια της εκλογικής αναμέτρησης), προσεγγίζεται ως ένα φαινόμενο περιοδικό που θα κάνει τον κύκλο του και θα αποσυρθεί ήσυχα – ήσυχα από την επικαιρότητα και τη ζωή μας, ωσάν να πρόκειται για ιωσούλα της εποχής.
Βεβαίως, το αυθόρμητο κοινωνικό αισθητήριο, έχει πολύ διαφορετική γνώμη από την γνώμη μιας πολιτικής ηγεσίας που αδυνατεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Δείχνει να παραμένει αμετανόητα προσκολλημένη σε αντιλήψεις πλήρως χρεοκοπημένες που μόνο τα αδιέξοδα ανατροφοδοτούν, και αυτή την συμπεριφορά επιμένει να την βαφτίζει «συνετή διαχείριση», ενώ στην ουσία ισοδυναμεί με παθητική αποδοχή καινούριων δυσκολοξεπέραστων τετελεσμένων.
Δείχνει να παραμένει αμετανόητα εμμονική στην αντίληψη περί «εχθρού λαού», που όσο περισσότερο επιμένει να ανησυχεί και να αντιδρά για τα τεκταινόμενα, τόσο πιο συστηματικά θα βρίσκεται αντιμέτωπος με φαινόμενα απαξίωσης, κατασυκοφάντησης των προθέσεών του, αλλά με φαινόμενα επικίνδυνου πολιτικού εκφασισμού που επιχειρούν να τον ενοχοποιούν, να τον στοχοποιούν, και να τροποποιούν δραματικά την πολιτική φυσιογνωμία της καθημερινότητάς του.
Απέναντι σε αυτή την βρώμικη προσπάθεια, που όταν δεν καταφέρνει να παροπλίσει ή διχάσει, στοχοποιεί, συκοφαντεί και απαξιώνει, η Ελληνική κοινωνία έχει ένα πολύ ισχυρό όπλο να αντιπαραθέσει.
Την ενότητα… Την αυθεντικότητα… Και την αποφασιστικότητά της…
Την αποφασιστικότητά της να προσπεράσει τις σειρήνες του αποπροσανατολισμού που επιδιώκουν τον εκφυλισμό του αγώνα της, και να σφυρηλατήσει το δικό της αυθεντικό, γνήσιο λαϊκό πατριωτικό κίνημα…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η επική απάντηση που εισέπραξε τότε από τον Τσού εν Λάι, ήταν πως: «Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να την κρίνουμε».
Σύμφωνα με κάποιες μεταγενέστερες ερμηνείες, ο σπουδαίος αυτός στρατηγιστής πολιτικός, μπέρδεψε την Γαλλική Επανάσταση του 1789 με τον Μάη του 1968 στη Γαλλία.
Κατ’ άλλους ωστόσο, δεν επρόκειτο για λάθος, αλλά για την πεμπτουσία μιας στρατηγικής αντίληψης, σύμφωνα με την οποία οφείλουμε όλοι μας να προσεγγίζουμε την ιστορία με σεβασμό, συνεκτιμώντας την διαλεκτική σχέση που έχουν με το χρόνο τα κρίσιμα ιστορικά διακυβεύματα της εποχής.
Στην Ελλάδα του 2018, στρατηγικά μυαλά στην πολιτική όπως αυτό του Τσου εν Λάι, προφανώς και δεν υφίστανται. Ενδεχομένως, τέτοια μυαλά δεν υφίστανται καν σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Στρατηγικοί αντίπαλοι ωστόσο, με μακροχρόνιους σχεδιασμούς και στοχεύσεις, προφανώς και υφίστανται. Και το μεγάλο δυστύχημα για τη χώρα μας, είναι πως...
ένας τέτοιος αντίπαλος έχει τοποθετήσει την εδαφική της ακεραιότητα στο μάτι του Κυκλώνα τον οποίο φροντίζει ο ίδιος να δημιουργεί.
Στην Ελλάδα του 2018, έχει αρχίσει ο θερισμός. Μόνο που αυτό που καλούμαστε να θερίσουμε, δεν είναι το προϊόν που φροντισμένα καλλιεργήσαμε στην εξωτερική πολιτική όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι το αποτέλεσμα λαθών, ολιγωρίας, φοβικών συνδρόμων, ατολμίας, ανοχών, και μιας συνολικά ολέθριας διαχείρισης, που δεκαετίες ολόκληρες τώρα, καταδεικνύει στους πάντες πως πολιτικό προσωπικό και αδιαπραγμάτευτες εθνικές προτεραιότητες, βρίσκονται σε μια σχέση διαρκούς και ολοκληρωτικής διάστασης, και αυτό το έλλειμμα συνεκτικότητας έρχονται να το καλύψουν επιθετικοί σχεδιασμοί τρίτων.
Με τον κ. Ερντογάν στην απέναντι ακτή του Αιγαίου, να έχει στήσει μια βιομηχανία παραγωγής σεναρίων στρατηγικής επιθετικότητας, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η πατρίδα μας, είναι ένα πολιτικό προσωπικό παραδομένο στη νιρβάνα μιας περίεργης απάθειας, που συχνά πυκνά αποδεικνύεται αυτοκαταστροφική, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό, στη διαχείριση κρίσιμων προκλήσεων σε μια εξ ίσου κρίσιμη γεωπολιτική σκακιέρα.
Η προκηρυχθείσα εκλογική αναμέτρηση της 24ης Ιουνίου στη γείτονα, γι’ ακόμη μια φορά εκλαμβάνεται ως διαχειριστικό ορόσημο τουρκικού εσωτερικού ενδιαφέροντος από το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό, με βάση το οποίο θα χορογραφηθούν προκλήσεις «για εσωτερική κατανάλωση»…
Γι’ ακόμη μια φορά υποβαθμίζεται σε εσωτερική υπόθεση για την Τουρκία. Και η κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας (που απλά συμπίπτει αλλά δεν εξαντλείται στα όρια της εκλογικής αναμέτρησης), προσεγγίζεται ως ένα φαινόμενο περιοδικό που θα κάνει τον κύκλο του και θα αποσυρθεί ήσυχα – ήσυχα από την επικαιρότητα και τη ζωή μας, ωσάν να πρόκειται για ιωσούλα της εποχής.
Βεβαίως, το αυθόρμητο κοινωνικό αισθητήριο, έχει πολύ διαφορετική γνώμη από την γνώμη μιας πολιτικής ηγεσίας που αδυνατεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.
- Η κοινωνία ανησυχεί για τα μελλούμενα…
- Ανησυχεί ακόμη και για την εδαφική ακεραιότητα αυτής της πατρίδας…
- Ανησυχεί για την αμετροέπεια στη δουλοπρέπεια και σε πρακτικές μειοδοσίας στις οποίες επιδίδεται το πολιτικό προσωπικό…
- Ανησυχεί και ενεργοποιείται… Επιχειρεί να καταδείξει την αντίθεσή της με τη διαχείριση που πολλαπλασιάζει τις απειλές και επιτείνει τα στρατηγικά αδιέξοδα.
- Τίποτε δεν παζαρεύεται…
- Τίποτε δεν παραδίδεται…
- Βαλτωμένες ισορροπίες ανατρέπονται…
- Λαθεμένες διαδρομές ανακόπτονται…
- Και το παιχνίδι με τα ψέματα τελειώνει ολοκληρωτικά.
Δείχνει να παραμένει αμετανόητα προσκολλημένη σε αντιλήψεις πλήρως χρεοκοπημένες που μόνο τα αδιέξοδα ανατροφοδοτούν, και αυτή την συμπεριφορά επιμένει να την βαφτίζει «συνετή διαχείριση», ενώ στην ουσία ισοδυναμεί με παθητική αποδοχή καινούριων δυσκολοξεπέραστων τετελεσμένων.
Δείχνει να παραμένει αμετανόητα εμμονική στην αντίληψη περί «εχθρού λαού», που όσο περισσότερο επιμένει να ανησυχεί και να αντιδρά για τα τεκταινόμενα, τόσο πιο συστηματικά θα βρίσκεται αντιμέτωπος με φαινόμενα απαξίωσης, κατασυκοφάντησης των προθέσεών του, αλλά με φαινόμενα επικίνδυνου πολιτικού εκφασισμού που επιχειρούν να τον ενοχοποιούν, να τον στοχοποιούν, και να τροποποιούν δραματικά την πολιτική φυσιογνωμία της καθημερινότητάς του.
Απέναντι σε αυτή την βρώμικη προσπάθεια, που όταν δεν καταφέρνει να παροπλίσει ή διχάσει, στοχοποιεί, συκοφαντεί και απαξιώνει, η Ελληνική κοινωνία έχει ένα πολύ ισχυρό όπλο να αντιπαραθέσει.
Την ενότητα… Την αυθεντικότητα… Και την αποφασιστικότητά της…
Την αποφασιστικότητά της να προσπεράσει τις σειρήνες του αποπροσανατολισμού που επιδιώκουν τον εκφυλισμό του αγώνα της, και να σφυρηλατήσει το δικό της αυθεντικό, γνήσιο λαϊκό πατριωτικό κίνημα…
- Αυτό που θα οριοθετήσει διαφορετικούς όρους για την ανάγνωση της ιστορίας…
- Αυτό που θα καταστήσει και πάλι το λαό μας πρωταγωνιστή...
Σάββατο, 21 Απριλίου 2018