Έγινε η απώλεια συνήθεια μας....
Σάββατο, 04/02/2017 - 14:06
Από τον Γιώργο Μουργή
[…]
Εκείνο το Σάββατο, στο δρόμο για το Παλλάς κουβαλούσα δυο μαυρίλες μέσα μου. Μια για την επερχόμενη απώλεια της μάνας που ζύγωνε κι η δεύτερη για τη πίκρα πως η μουσική συνάντηση με τον Θάνο Ανεστόπουλο μάλλον θα έμελλε να ήταν ζωντανά η τελευταία μας.
Η ματαιοδοξία του υγιούς που ξεχνάει τους κανόνες της θνησιμότητας. Το σκέφτηκα μετά τη μουσική πανδαισία που μας χάρισε εκείνο το βράδυ ο Ανεστόπουλος, λες και δεν θα μπορούσα να είχα φύγει πριν κι από τους δυο στην ώρα της αναμονής.
Χορτασμένος από τα αυτιά ως τη καρδιά με εικόνες και τραγούδια, αισθάνθηκα τυχερός που οι κανόνες αυτοί με είχαν ξεχάσει.
Όσο τίμια κι αν θες να παίξεις το παιχνίδι της ζωής, στο βάθος είναι στημένο.
Κι όταν αγνοείς τους κανόνες του θανατικού, μπορεί το πέρασμα σου να γίνεται διασκεδαστικό στην εγκόσμια ευδαιμονία της στιγμής, αλλά παραμένεις απλός θεατής μόνο και μόνο υποδυόμενος ότι ζεις.Ο Θάνος Ανεστόπουλος αυτούς τους κανόνες ίσως να τους αγνόησε, ακόμα κι όταν ανακοίνωσε το καρκίνο του, γιατί δεν υποδύθηκε τον ρόλο που του έλαχε.
Τον δημιούργησε όχι με προκατασκευασμένα ή χρησιμοποιημένα υλικά, μα με τα δικά του πρωτόλεια ψήγματα, όπως αποκολλήθηκαν από τις ψυχές των μεγάλων που αγαπούσε και εμπνεύστηκε.
Τα έκανε σπόρους και τα φύτεψε εντός του κι από τις Ρίζες του γέννηθηκαν τα Διάφανα Κρίνα, Τα Άνθη του Καλού.
Αυτά τα «Κρίνα» μας χάρισε εκείνο το Σάββατο, μαζί με τα τραγούδια του όχι σαν απόπειρα ζωής αλλά ως υπέρβαση του χρόνου που έζησε έγραψε, αφηγήθηκε μοιράστηκε τραγούδησε. Αυτή την έμπνευση μας παρέδωσε στο χρόνο που αγνοεί την θνησιμότητα της σωματικής ύπαρξης.
Καθ’ υπέρβαση του συμβατικού χρόνου που ορίζεται ανάμεσα στην αρχή και το τέλος μας.
Ο Ανεστόπουλος λατρεύτηκε από τους φίλους και τις φίλες του, γι αυτή τη αυθεντικότητα της αξιοπρέπειας. Αυτή κουβάλησε από την αρχή μέχρι το τέλος στις μουσικές και τους στίχους.
Απαξιώνοντας τα συναισθηματικά «ευκολάκια», τρύπωσε βαθιά, επώδυνα, χωρίς γκροτέσκα ηδυπάθεια, αποδομώντας την καρικατούρα του ρομαντισμού.
Δεν φοβήθηκε ποτέ να κάτσει παρέα για λίγο ή για πολύ με τον εαυτό του. Το επέλεγε.
Από σήμερα θα έχει όλο το χρόνο, όχι κατ’ επιλογή αλλά στην ανάγκη των κανόνων της θνησιμότητας. Χωρίς ποτέ να γίνει συνήθεια αυτή η απώλεια για μας.
«Το θέμα είναι να μη χάσουμε το ρομαντισμό μας, την αθωότητά μας. Να μη σκληρύνουμε, να μη συνηθίσουμε τις εικόνες της καθημερινής βίας που βλέπουμε. Δε λέω να είμαστε απαθείς. Έχει παρεξηγηθεί τελευταία η έννοια του ρομαντισμού. Αρκετοί το συνδέουν με μια σάχλα. Όχι, μερικοί είμαστε ευαίσθητοι και το διαφυλάσσουμε αυτό, το κρατάμε. Γιατί από εκεί γεννιούνται όλα. Και όχι μόνο η μουσική» (Συνέντευξη του Θάνου Ανεστόπουλου στον Θεοδόση Μυχό για το popaganda.gr)
https://youtu.be/QeUL387LTwk
[…]
Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας
παραπατάω στη σιωπή
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή
Εκείνο το Σάββατο, στο δρόμο για το Παλλάς κουβαλούσα δυο μαυρίλες μέσα μου. Μια για την επερχόμενη απώλεια της μάνας που ζύγωνε κι η δεύτερη για τη πίκρα πως η μουσική συνάντηση με τον Θάνο Ανεστόπουλο μάλλον θα έμελλε να ήταν ζωντανά η τελευταία μας.
Η ματαιοδοξία του υγιούς που ξεχνάει τους κανόνες της θνησιμότητας. Το σκέφτηκα μετά τη μουσική πανδαισία που μας χάρισε εκείνο το βράδυ ο Ανεστόπουλος, λες και δεν θα μπορούσα να είχα φύγει πριν κι από τους δυο στην ώρα της αναμονής.
Χορτασμένος από τα αυτιά ως τη καρδιά με εικόνες και τραγούδια, αισθάνθηκα τυχερός που οι κανόνες αυτοί με είχαν ξεχάσει.
Όσο τίμια κι αν θες να παίξεις το παιχνίδι της ζωής, στο βάθος είναι στημένο.
Κι όταν αγνοείς τους κανόνες του θανατικού, μπορεί το πέρασμα σου να γίνεται διασκεδαστικό στην εγκόσμια ευδαιμονία της στιγμής, αλλά παραμένεις απλός θεατής μόνο και μόνο υποδυόμενος ότι ζεις.Ο Θάνος Ανεστόπουλος αυτούς τους κανόνες ίσως να τους αγνόησε, ακόμα κι όταν ανακοίνωσε το καρκίνο του, γιατί δεν υποδύθηκε τον ρόλο που του έλαχε.
Τον δημιούργησε όχι με προκατασκευασμένα ή χρησιμοποιημένα υλικά, μα με τα δικά του πρωτόλεια ψήγματα, όπως αποκολλήθηκαν από τις ψυχές των μεγάλων που αγαπούσε και εμπνεύστηκε.
Τα έκανε σπόρους και τα φύτεψε εντός του κι από τις Ρίζες του γέννηθηκαν τα Διάφανα Κρίνα, Τα Άνθη του Καλού.
Αυτά τα «Κρίνα» μας χάρισε εκείνο το Σάββατο, μαζί με τα τραγούδια του όχι σαν απόπειρα ζωής αλλά ως υπέρβαση του χρόνου που έζησε έγραψε, αφηγήθηκε μοιράστηκε τραγούδησε. Αυτή την έμπνευση μας παρέδωσε στο χρόνο που αγνοεί την θνησιμότητα της σωματικής ύπαρξης.
Καθ’ υπέρβαση του συμβατικού χρόνου που ορίζεται ανάμεσα στην αρχή και το τέλος μας.
Ο Ανεστόπουλος λατρεύτηκε από τους φίλους και τις φίλες του, γι αυτή τη αυθεντικότητα της αξιοπρέπειας. Αυτή κουβάλησε από την αρχή μέχρι το τέλος στις μουσικές και τους στίχους.
Απαξιώνοντας τα συναισθηματικά «ευκολάκια», τρύπωσε βαθιά, επώδυνα, χωρίς γκροτέσκα ηδυπάθεια, αποδομώντας την καρικατούρα του ρομαντισμού.
Δεν φοβήθηκε ποτέ να κάτσει παρέα για λίγο ή για πολύ με τον εαυτό του. Το επέλεγε.
Από σήμερα θα έχει όλο το χρόνο, όχι κατ’ επιλογή αλλά στην ανάγκη των κανόνων της θνησιμότητας. Χωρίς ποτέ να γίνει συνήθεια αυτή η απώλεια για μας.
«Το θέμα είναι να μη χάσουμε το ρομαντισμό μας, την αθωότητά μας. Να μη σκληρύνουμε, να μη συνηθίσουμε τις εικόνες της καθημερινής βίας που βλέπουμε. Δε λέω να είμαστε απαθείς. Έχει παρεξηγηθεί τελευταία η έννοια του ρομαντισμού. Αρκετοί το συνδέουν με μια σάχλα. Όχι, μερικοί είμαστε ευαίσθητοι και το διαφυλάσσουμε αυτό, το κρατάμε. Γιατί από εκεί γεννιούνται όλα. Και όχι μόνο η μουσική» (Συνέντευξη του Θάνου Ανεστόπουλου στον Θεοδόση Μυχό για το popaganda.gr)
https://youtu.be/QeUL387LTwk