Της Mariam Barghouti.
Η φωτογραφία του 16 χρόνου Fawzi al-Juniadi, με δεμένα τα μάτια, μελανιασμένο και περικυκλωμένο από 14 Ισραηλινούς στρατιώτες, έκανε τον γύρο του διαδικτύου και έγινε έμβλημα της Ισραηλινής κατοχής.
Για τα δυτικά όμως, κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ήταν δύσκολο να παρουσιάσουν αυτή την εικόνα, μεταξύ των συζητήσεων για «θυμό», «οργή» και «βία», και της μόνιμης ανακύκλωσης των εικόνων από καμμένα λάστιχα, και νέων με καλυμμένα πρόσωπα να πετάνε πέτρες.Η περίπτωση του Fawzi, παρουσιάστηκε, ως μεμονωμένο περιστατικό, σαν μια εξαίρεση, και το τι του συνέβη, αφότου τραβήχτηκε η συγκεκριμένη φωτογραφία, δεν ενδιέφερε τα μίντια. Ελάχιστη αναφορά έχει γίνει στα χιλιάδες παιδιά που αυτή την στιγμή είναι φυλακισμένα στις Ισραηλινές φυλακές, ή στο γεγονός ότι πρόκειται για την πέμπτη γενιά Παλαιστινίων, που ζούνε κάτω από στρατιωτική κατοχή.
Έτσι την ίδια στιγμή που οι περισσότεροι ξένοι ανταποκριτές, παρουσίασαν την απόφαση του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, για την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ως «λάδι στην φωτιά», ελάχιστη αναφορά έγινε στην εθνοκάθαρση που γίνεται στην Ιερουσαλήμ τα τελευταία 70 χρόνια.
Στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι Παλαιστίνιοι παρουσιάστηκαν για άλλη μια φορά ως «θυμωμένοι», «παράλογοι», χωρίς καμία αναφορά στην κατοχή που βιώνουν.
Οι Παλαιστίνιοι συνήθως βγαίνουν πρωτοσέλιδο, μόνο όταν διαδηλώνουν, ή όταν έρχονται σωματικά αντιμέτωποι με την Ισραηλινή βία. Η κατακραυγή τους παρουσιάζεται, ως «κλιμάκωση της βίας στη περιοχή». Δεν υπάρχει όμως καμία «κλιμάκωση της βίας» όταν Ισραηλινοί κάνουν βραδινές εφόδους στα Παλαιστινιακά σπίτια, ή όταν Ισραηλινοί έποικοι επιτίθενται στους Παλαιστίνιους αγρότες.
Η προσοχή των μίντια είναι πάντα επικεντρωμένη στην αντίδραση των Παλαιστινίων και όχι στις πράξεις, υπονοώντας ότι οι Παλαιστίνιοι είναι αυτοί που επιτίθενται, ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτοί που αμύνονται.
Μέσα σε αυτό το κάδρο της «άμυνας», έχει στηθεί το κράτος του Ισραήλ, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης το αναπαράγουν. Για τον λόγο αυτό οι Παλαιστίνιοι «εξεγείρονται» και οι Ισραηλινές δυνάμεις «τους αντιμετωπίζουν», όπως συνέχεια αναφέρουν Ισραηλινοί κυβερνητικοί εκπρόσωποι. Για τον λόγο αυτό το τείχος του απαρτχάιντ χαρακτηρίζεται ως «διαχωριστικό τοίχος», όπως και η «κατεχόμενη Ιερουσαλήμ» δεν αναφέρεται ποτέ ως τέτοια, παρόλο που το καθεστώς της, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, είναι αυτό.
Η γενική εικόνα των κυρίαρχων μέσων μαζικής ενημέρωσης, για τον Ισραηλινό εποικισμό Gilo, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, και για άλλους παράνομους εποικισμούς στην Παλαιστίνη, είναι πως αυτά είναι απλά «γειτονιές» και πως η Δυτική Όχθη δεν είναι κατεχόμενη, αλλά «αμφισβητούμενη».
Οι Παλαιστίνιοι με Ισραηλινοί υπηκοότητα είναι απλά «Ισραηλινοί Άραβες». Η Δυτική Όχθη αποτελεί περιοχή που οι Παλαιστίνιοι επιδιώκουν «να φτιάξουν κράτος» και όχι μια περιοχή η οποία ανήκει στους ιθαγενείς Παλαιστίνιους. Η Γάζα παρουσιάζεται σαν μια κυρίαρχη οντότητα και όχι σαν μια πολιορκημένη πόλη.
Η τελευταία ακρότητα των μίντια για την Παλαιστίνη, διέφερε, ακριβώς γιατί οι δηλώσεις Τράμπ, ανάγκασαν τα ήδη προκατειλημμένα μέσα ενημέρωσης να αλλάξουν αφήγηση. Οι επιθέσεις της διοίκησης Τράμπ σε μεγάλους οργανισμούς ειδήσεων και η γενική εμμονή στη σκανδαλώδη διακυβέρνηση του Αμερικανού Προέδρου, έκαναν τα μίντια κάπως πιο κριτικά, όχι όμως προς την σωστή κατεύθυνση.
Η δήλωση του Τράμπ στις 6 Δεκεμβρίου, παρουσιάστηκε σαν ένα ακόμα λάθος, γεγονός που επισκιάζει ακόμα περισότερο τι πραγματικά γίνεται. Λίγη σημασία δόθηκε στο καθημερινό βάσανο των Παλαιστινίων που ζούνε υπό την κατοχή, λίγη σημασία δόθηκε σε όλα τα χρόνια που γίνεται η προσάρτηση της γης της Ιερουσαλήμ, και η σιωνοποίησή της.
Λίγη σημασία δόθηκε επίσης, στο γεγονός ότι ο Τραμπ απλώς επέλεξε να μην υπογράψει την ακύρωση μιας απόφασης που έχει παρθεί από το Κογκρέσο σχεδόν εδώ και δύο δεκαετίες. Καμία έκταση δεν δόθηκε ούτε στην χρηματοδότηση των ΗΠΑ προς τα παράνομα σχέδια εποικισμού του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, ούτε στο γεγονός ότι ολόκληρο το κράτος του Ισραήλ χτίστηκε πάνω στην δήλωση του Λόρδου Άρθουρ Μπαλφούρ, σχεδόν 100 χρόνια πριν.
Την περίοδο που ο Μπαλφούρ κατείχε την θέση του γραμματέα του υπουργείου Εξωτερικών, τα Βρετανικά αποικιακά σχέδια είχαν ήδη παράξει μια αφήγηση σύμφωνα με την οποία οι Παλαιστίνιοι ήταν οπισθοδρομικοί και απολίτιστοι, δικαιολογώντας έτσι τις απάνθρωπες αποικιακές πρακτικές.
Η αφήγηση αυτή έδωσε στον Μπαλφούρ τον χώρο, που χρειαζόταν για να ανακηρύξει το 1917 μια εβραϊκή πατρίδα στην περιοχή, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τον πληθυσμό της περιοχής. Οι Σιωνιστές εκμεταλλεύτηκαν αυτή την δήλωση για να μεταδώσουν την ιδέα στους Εβραίους Σιωνιστές πως σε ότι αφορά την Παλαιστίνη πρόκειται για «ανθρώπους χωρίς γη και γη χωρίς ανθρώπους» και πως θα «έκαναν την έρημο να ανθίσει»- διαγράφοντας τελείως την ύπαρξη ντόπιου πληθυσμού εκεί.
Το 1936, την περίοδο που οι Παλαιστίνιοι επαναστατούσαν ενάντια στην βρετανική κατοχή και την Σιωνιστική ιδέα, η εικόνα που γεννήθηκε στα μέσα ενημέρωσης ήταν αυτή του «θυμωμένου», «παράλογου» Άραβα. Ο Λόρδος Γουίλιαμ Πίλ, επικεφαλής της Παλαιστινιακής Βασιλικής Επιτροπής, ανέλαβε να ερευνήσει την «ταραχή» στην περιοχή. Η έρευνα ανέφερε ελάχιστα την Βρετανική κατοχή και -όπως σήμερα- επικεντρωνόταν στην Παλαιστινιακή αντίδραση, αλλά όχι στην ύπαρξη των Άγγλων στρατιωτών ή στην εξάπλωση της Σιωνιστικής προσπάθειας.
Σήμερα υποτίθεται στην μετά-αποικιακή εποχή, ο εποικισμός θεωρείται κομμάτι του παρελθόντος. Παρόλα αυτά η προπαγάνδα του εποικισμού ακόμα κυριαρχεί στα μίντια, όσον αφορά τους Παλαιστίνιους. Τις τελευταίες δεκαετίες, το κράτος του Ισραήλ, έχει καταφέρει να ελέγχει την πληροφόρηση της κοινής γνώμης, εξασφαλίζοντας παράλληλα ότι η προπαγάνδα συνεχίζει να υπάρχει.
Οι Ισραηλινές αρχές φροντίζουν διεξοδικά να παρουσιάζουν τους Παλαιστίνιους ως «θυμωμένους», «παράλογους» Άραβες και τους Ισραηλινούς σαν μια δύναμη που επιβάλει τον πολιτισμό, νομιμοποιώντας με αυτό τον τρόπο την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το Ισραήλ κατάφερε επίσης να παρουσιάσει το Παλαιστινιακό ζήτημα ως ζήτημα θρησκευτικό, μεταξύ Μουσουλμάνων/Αράβων και Εβραίων. Η αφήγηση αυτή στοχεύει στην διαγραφή της Παλαιστινιακής ταυτότητας και στο να παρουσιάσει την κατοχή ως θρησκευτική διαμάχη. Ταυτόχρονα, η αφήγηση αυτή διευκολύνει τους Σιωνιστές στο να κατηγορούν για αντι-σημιτισμό οποιονδήποτε ασκεί κριτική ή αντιτίθεται στην Ισραηλινή κατοχή.
Εδώ και δεκαετίες, το Παλαιστινιακό ζήτημα έχει παρουσιαστεί σαν διαμάχη μεταξύ ίσων μερών. ΟΙ εικόνες της κατοχής, το απαρτχάιντ, οι παράνομοι εποικισμοί, οι δολοφονίες χωρίς δίκη, οι κατεδαφίσεις σπιτιών, οι αυθαίρετες συλλήψεις και οι διοικητικές φυλακίσεις, είναι απλά υποσημειώσεις στην κυρίαρχη αφήγηση. Η λέξη εποικισμός έχει παραλειφθεί τελείως, αφού εξορκίζει αναμνήσεις των εγκλημάτων μιας εποχής που οι δυνάμεις της Δύσεις θα προτιμούσαν να ξεχαστεί.
Το Παλαιστινιακό ζήτημα δεν πρόκειται να βοηθηθεί μέχρις ότου οι αφηγήσεις της κατοχής να δοκιμαστούν και να νικηθούν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίσει ποιο πραγματικά είναι το ζήτημα και να ασκήσει πίεση στις κυβερνήσεις να αλλάξουν στάση απέναντι στην Παλαιστίνη, για να σταματήσει η υποστήριξη της κατοχής του Ισραήλ.
Η αφήγηση που κυριαρχεί στα μίντια , δεν είναι απλά μια μορφή συνενοχής στην Ισραηλινή καταπίεση, αλλά και δύναμη που την θρέφει.
Πηγή:
Αl JazeeraΜετάφραση: Σοφία Χάντερ
Αναδημοσίευση από
: // antapocrisis 
