Αναδημοσίευση από το insideoutborders.com
Η χειραγώγηση των ειδήσεων και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας είναι τα πιο ισχυρά όπλα στα χέρια της εξουσίας. Μπορούν να εξαφανίσουν μια ολόκληρη πραγματικότητα, όπως συμβαίνει με την Υεμένη, για παράδειγμα.

Ένα παιδί πεθαίνει στην Υεμένη κάθε δέκα λεπτά από αιτίες που μπορούν να αποφευχθούν, ανέφερε η UNICEF τον περασμένο Ιούνιο. Αυτοί οι θάνατοι είναι μόνο μέρος μιας τεράστιας ανθρωπιστικής καταστροφής, μεταξύ των χειρότερων στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και μιας επιδημίας χολέρας, που ξεκίνησε πέρσι και συνεχίζεται.

Κι όμως για αυτήν την τραγωδία που είναι αποτέλεσμα του πολέμου στην Υεμένη, τα περισσότερα διεθνή ΜΜΕ προσποιούνται ότι δεν υπάρχει ή ότι δεν αξίζει να γίνεται λόγος.



Η Σαουδική Αραβία, υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, άρχισε να βομβαρδίζει την Υεμένη, την φτωχότερη χώρα στην περιοχή του Κόλπου στις 23 Μαρτίου του 2015 – χωρίς ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπως ήταν η «παράδοση» για τη διεξαγωγή δυτικών πολέμων μετά τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου του Μπιλ Κλίντον το 1999 και τον βομβαρδισμό της Σερβίας.

Ο αναφερόμενος ως στόχος της αγγλοαμερικάνικης υποστήριξης στην επίθεση της Σαουδικής Αραβίας ήταν η αποκατάσταση της κυβέρνησης του Αμπντραμπού Μανσούρ Χαντί στην Υεμένη, αφού έφυγε για το Ριάντ υπό την αυξανόμενη πίεση των Σιιτών ανταρτών Χούτι, οι οποίοι κατηγορήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι ήταν πιόνια του Ιράν.



Το Ιράν δεν επιτρέπεται να βοηθήσει τους Χούτι στην Υεμένη, σε αντίθεση με τον λεγόμενο Ελεύθερο Συριακό Στρατό και τις ορδές των κατά 80% συμμάχων της Αλ Κάιντα και του ISIS αλλοδαπών εθελοντών εισβολέων στο κυρίαρχο κράτος της Συρίας το 2011.

Η υποκρισία της Δύσης συνηγορεί στη στήριξη των ανταρτών στη μια περίπτωση και της νόμιμης κυβέρνησης σε μια άλλη.

Για το λόγο αυτό – η στήριξη του Ιράν – αποκλείστηκε από τη Σαουδική Αραβία με μπλόκα στα λιμάνια της Υεμένης για να ελέγξουν τη ροή των αποστολών όπλων του Ιράν στους αντάρτες, προσθέτοντας στην φρίκη του πολέμου την τραγωδία μιας οικονομικής πολιορκίας με χιλιάδες θύματα, επίσης.



Ο αποκλεισμός εμπόδιζε τη ροή των τροφίμων και των φαρμάκων και άλλων βασικών ειδών με καταστροφικές συνέπειες.



Ισχυριζόμενος ότι το Ιράν αποσταθεροποιεί την περιοχή, σε αντίθεση με τα στοιχεία της μακρόχρονης ιστορίας των παρεμβάσεων και των επιθέσεων που έγιναν εκεί από τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους, ο σύμβουλος Ασφαλείας του Τραμπ επιβεβαίωσε σε δηλώσεις του ότι ο πραγματικός στόχος είναι η Τεχεράνη.

«Από σήμερα, θέτουμε το Ιράν σε ειδοποίηση» δήλωσε. Ως εκ τούτου, η Υεμένη έμελλε να είναι η ατυχής χώρα που βρέθηκε μεταξύ του Ιράν και των δυτικών στόχων, με αποτέλεσμα να βομβαρδίζεται, να αποκλείεται οικονομικά, το νόμισμά της να καταρρέει και ο λαός της να αποδεκατίζεται.



Από τον Μάρτιο του 2015, έχουν εκτοπιστεί 3,2 εκατομμύρια πολίτες της Υεμένης. Δύο εκατομμύρια παιδιά δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το σχολείο και σχεδόν 15 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν σήμερα πρόσβαση στη βασική ιατρική περίθαλψη.

Οι αεροπορικές επιδρομές της Σαουδικής Αραβίας κατέστρεψαν σχολεία, νοσοκομεία και ζωτικής σημασίας υποδομές, όπως ηλεκτρικά δίκτυα και υδροδότηση, όλα τα κλασικά γνωστά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τα συνακόλουθα εγκλήματα πολέμου.

Το Κέντρο Ανθρωπιστικής Βοήθειας και Ανακούφισης του βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας Σαλμάν (KS Relief), το οποίο ιδρύθηκε το 2015, υποστηρίζει κατηγορηματικά ότι η Σαουδική Αραβία «δεν σκοπεύει να σκοτώσει πολίτες. Αντ ‘αυτού σκοπεύει να επανακτήσει τη θέληση του λαού της Υεμένης, που αλλοιώθηκε με τη βία από τους επαναστάτες Χούτι».

Η KS Relief έχει προσλάβει μια βρετανική εταιρεία δημοσίων σχέσεων για να διαδώσει την ανθρωπιστική βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη: «Είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε» είναι το μότο της.



Πράγματι, η KS Relief έχει διαθέσει περισσότερα από τρία δισεκατομμύρια δολάρια για βοήθεια στην Υεμένη, αλλά, αν και το αρνούνται, η βοήθεια διανέμεται μέσω διαφόρων φίλτρων, συμπεριλαμβανομένων των υπηρεσιών του ΟΗΕ, με μυστικούς περιορισμούς ως προς το ποιος, πού και πότε θα μπορέσει να την παραλάβει.

Εν πάση περιπτώσει, η καμπάνια των Σαουδαράβων στην Υεμένη, ακούγεται τόσο γοητευτική όσο η προηγούμενη των Αμερικανών στον «βρώμικο» πόλεμο του Βιετνάμ: «πρώτα η βόμβα και μετά οι επίδεσμοι».

Κι ενώ ΗΠΑ και Βρετανία πλουτίζουν από τις πωλήσεις όπλων στη Σαουδική Αραβία τα εγκλήματα στην Υεμένη αγνοούνται με επιμέλεια από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Σήμερα ένας άνθρωπος πεθαίνει ανά μία ώρα στην Υεμένη από τη χολέρα, που μεταδίδεται με το νερό και σε 20 εκατομμύρια υπολογίζεται ο αριθμός των ανθρώπων που υποσιτίζονται.

ΕΝΩΣΙΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ



ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η:

Τα Διοικητικά Συμβούλια της ΕΣΗΕΑ και της ΕΠΗΕΑ αποφάσισαν την κήρυξη 6ωρης στάσης εργασίας, από τις 11 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα, την Τρίτη, 18 Ιουλίου 2017, ημέρα πραγματοποίησης της Έκτακτης Γενικής Συνέλευσης του ΕΔΟΕΑΠ.


Μετά από αίτημα της εταιρείας που διοργανώνει συνέντευξη Τύπου για τις παραστάσεις των μπαλέτων Μπολσόι στο Ηρώδειο, την ίδια ημέρα στην αίθουσα συνεδρίων της ΕΣΗΕΑ, η στάση εργασίας για τους πολιτιστικούς συντάκτες θα ξεκινήσει στις 11.30 π.μ..


Καλούμε όλους τους συναδέλφους να προσέλθουν στην Έκτακτη Γενική Συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ, την Τρίτη, 18 Ιουλίου 2017, στο Ξενοδοχείο “ROYAL OLYMPIC”, αίθουσα «ΟΛΥΜΠΙΑ», Αθανασίου Διάκου 28 (Στύλοι του Ολυμπίου Διός) και ώρα 12 μ., για να δοθεί ξεκάθαρο μήνυμα ότι απαιτούμε τη διάσωση του Οργανισμού και τη συνέχιση της λειτουργίας του.





ΤΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ

Ρουβίκωνας: 12η εκπομπή στην ΕΡΤopen

 

Η 12η εκπομπή του Ρουβίκωνα στην ΕΡΤopen φιλοξένησε τα εξής θέματα:
-  Συκοφαντίες απο τα ΜΜΕ
-  Για την εκδήλωση παρουσίασης της πολιτικής μας ταυτότητας
- Απεργία Κούριερ
 -Εκδηλώσεις παρουσίασης της Αναρχικής ομοσπονδίας σε Καρδίτσα-Λάρισα
- Παρέμβαση για την απόλυση εγκύου στα My market
- 4o μνημόνιο
- Κινητοποιήσεις στις φυλακές

http://anarchist-federation.gr/rubicon_ertopen_no12

Στο Μεξικό, εκατοντάδες δημοσιογράφοι διαμαρτυρήθηκαν έξω από το υπουργείο Εσωτερικών την περασμένη Τρίτη για να ζητήσουν τον τερματισμό της βίας εναντίον δημοσιογράφων και εργαζομένων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Η διαδήλωση έλαβε χώρα λίγες μόνο ώρες μετά την κηδεία του βραβευμένου δημοσιογράφου Javier Valdez, ο οποίος σκοτώθηκε από ένοπλους. Μια άλλη δημοσιογράφος, η Sonia Cordova, πυροβολήθηκε και τραυματίστηκε τη Δευτέρα σε μια ξεχωριστή επίθεση που άφησε τον γιο της νεκρό. Την Τρίτη, πολλαπλά ψηφιακά μέσα ενημέρωσης του Μεξικού έκαναν επίσης απεργία 24 ωρών, αρνούμενα να δημοσιεύσουν ο,τιδήποτε εκτός από ένα μαύρο πανό με πληροφορίες σχετικά με δολοφονηθέντες δημοσιογράφους. Αυτή είναι η βραβευμένη δημοσιογράφος Carmen Aristegui που μιλά στη διαδήλωση στην Πόλη του Μεξικού.

Carmen Aristegui:«Για μας, η υπόθεση Valdez έχει γίνει εμβληματική. Ο θάνατος του Javier Valdez θα πρέπει να υποδηλώνει  βαθιά πράγματα για εμάς. Ο Javier Valdez και όλοι οι άλλοι που έχασαν τη ζωή τους σε αυτό το μονοπάτι πρέπει να αποτελέσουν κινητήρια δύναμη για εμάς. Όχι στη σιωπή. Όχι στην αυτολογοκρισία. Όχι στον φόβο. Εδώ, όλοι έχουμε το θάρρος να συνεχίσουμε να ενημερώνουμε, να συνεχίζουμε να αναφέρουμε, να συνεχίζουμε να διερευνούμε, να καταγγέλλουμε, να συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε απόψεις και να μιλάμε, να μιλάμε έξω, να μιλάμε προς τα έξω».




από ergasianet.gr

Ολόκληρη η ανακοίνωση της ΠΟΕΣΥ:

Απεργεί την Τρίτη 16 Μαΐου ο κόσμος της Ενημέρωσης


Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) και οι Ενώσεις μέλη της αποφάσισαν τη συμμετοχή τους στην πανελλαδική πανεργατική κινητοποίηση της επόμενης εβδομάδας, με την κήρυξη 24ωρης απεργίας από τις 6 π.μ. της Τρίτης, 16 Μαΐου 2017 έως τις 6 π.μ. της Τετάρτης, 17 Μαΐου 2017 σε όλα τα δημόσια και ιδιωτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.


Με το Ασφαλιστικό ανοιχτή πληγή και τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα σε πλήρη διάλυση, η ΠΟΕΣΥ καλεί τους συναδέλφους να περιφρουρήσουν την απεργία, να διασφαλίσουν την επιτυχία της και να πάρουν μέρος στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Στην Αθήνα η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί την ημέρα τις απεργίας (Τρίτη 16 Μαΐου 2017} στις 12 το μεσημέρι, έξω από το κτήριο της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20)


Η ΠΟΕΣΥ προσυπογράφει την ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής των Συνεργαζομένων Ενώσεων στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ, στην οποία τονίζεται:


Οι εργαζόμενοι στο χώρο της ενημέρωσης, ως ενεργό κομμάτι του σκληρά δοκιμαζόμενου εργατικού κινήματος και της ελληνικής κοινωνίας


ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ -  ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΜΑΣΤΕ στα αντιλαϊκά μέτρα και στις νέες μνημονιακές δεσμεύσεις, που πλήττουν πάλι κατάφωρα το σύνολο του Ελληνικού λαού και ιδιαίτερα τους εργαζομένους στο χώρο του Τύπου, με απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, νέες περικοπές σε κύριες κι επικουρικές συντάξεις, και δριμεία φοροεπιδρομή σε μισθωτούς και συνταξιούχους.


ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ την άμεση κατάργηση του συνόλου των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών διατάξεων που οδήγησαν στο στραγγαλισμό των εργασιακών δικαιωμάτων και εγγυήσεων, στην εμπέδωση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, στην κατάργηση του κοινωνικού κράτους και στη διαρκή ομηρία των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών.


ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ, ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ, ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ για:


•    Σταθερή και πλήρη εργασία για όλους, με ίσα δικαιώματα


•    Αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις


•    Ουσιαστικά και αποτελεσματικά μέτρα αντιμετώπισης της ανεργίας


•    Υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας


•    Την αυτονομία του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, του ΕΔΟΕΑΠ και των ΤΕΑΣ ως αυτοδιοικούμενων φορέων κοινωνικής ασφάλισης, χωρίς αλλοίωση του χαρακτήρα και του περιεχομένου τους, ως προϋπόθεση για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της δημοσιογραφικής λειτουργίας και τη διασφάλιση του αγαθού της Ενημέρωσης.



Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ

Ανοικτή επιστολή

Διπλό χτύπημα δέχεται η δημοτική Ραδιοτηλεόραση της Σύρου από το μαύρο
της Digea και από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου, που μετά από
προσφυγή ιδιοκτήτη ΜΜΕ, μπλοκάρει την επιχορήγηση της.

Ο Καλλικρατικός Δήμος Σύρου-Ερμούπολης, είναι η μοναδική περίπτωση Δήμου
στην Ελλάδα όπου ενώ λειτουργεί Ραδιοτηλεόραση, δεν έχει καταφέρει να
την επιχορηγήσει ούτε μία φορά, καθώς η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου
μετά από προσφυγή ιδιοκτήτη τηλεοπτικού σταθμού, αποφασίζει
επανειλημμένα κι αυθαίρετα για την ακύρωση της επιχορήγησης που εγκρίνει
το Δημοτικό Συμβούλιο, αγνοώντας επιδεικτικά τη σχετική γνωμοδότηση του
Ελεγκτικού Συνεδρίου και την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας! Την
ίδια στιγμή που με την ίδια νομοθεσία, τα υπόλοιπα δημοτικά ΜΜΕ στην
Ελλάδα επιχορηγούνται κανονικά, συμπεριλαμβανομένης και της ομοειδούς
ραδιοτηλεόρασης της Κω, η οποία βρίσκεται εντός της ίδιας Αποκεντρωμένης!
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ο φορέας της δημοτικής ραδιοτηλεόρασης (ΡΕΔΗΣΕ)
μη έχοντας λάβει επί 7 έτη την προβλεπόμενη από το νόμο επιχορήγηση, και
μετά τη σύμβαση εκπομπής, την οποία έχει αναγκαστικά υπογράψει με την
Digea να έχει οδηγηθεί σε οικονομική ασφυξία.

Η δυνατότητα συνέχισης ύπαρξής μας ως δημοτική τηλεόραση αμφισβητήθηκε
έντονα για πρώτη φορά την Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017. Τότε, εν μέσω
εορταστικής περιόδου, η Digea, μια εταιρία που υποτίθεται ότι παρέχει
μόνο υπηρεσίες και δεν λαμβάνει αποφάσεις για το μέλλον των ΜΜΕ,
αποφάσισε την υποβάθμιση του σήματος του τηλεοπτικού μας σταθμού.
Αφού καταφέραμε να λειτουργήσουμε ξανά για ένα χρονικό διάστημα, την
Μεγάλη Τετάρτη 12 Απριλίου, στην καρδιά της Μεγάλης Εβδομάδας κι
ελάχιστες ημέρες πριν από τις διακοπές του Πάσχα, η Digea-Ψηφιακός
πάροχος, παρόλες τις γνωστοποιήσεις μας για την οικονομική μας
κατάσταση, έριξε μαύρο στο σήμα του δημοτικού τηλεοπτικού σταθμού της
Σύρου, «Αιγαίο Τηλεόραση». Είναι προφανές ότι η επιλογή της Digea να
προβεί στην ενέργεια διακοπής του σήματος τις ημέρες του Πάσχα,
προκάλεσε πολύ μεγαλύτερη ζημιά από ότι θα προκαλούσε σε μια οποιαδήποτε
άλλη χρονική στιγμή, λόγω των παρατεταμένων και συνεχών αργιών. Αυτό
είχε ως αποτέλεσμα μια φωνή ενημέρωσης απαραίτητη για τις Κυκλάδες να
σιγήσει έπειτα από 22 χρόνια λειτουργίας και να είναι επί της ουσίας
ανέφικτο να αντιδράσουμε.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου ο μικρός μας σταθμός βρίσκεται
αντιμέτωπος με την εξουσία της Digea να κλείνει ακόμα και δημοτικά ΜΜΕ.
Η Digea μέσα σε λίγους μήνες ρίχνει μαύρο στον τρίτο σταθμό στην περιοχή
του Αιγαίου, έχοντας κλείσει ήδη τον Ζευς της Νάξου και τη Σαμιακή
Τηλεόραση της Σάμου. Οι φιμώσεις αυτές, συνεπάγονται και αύξηση των
τιμολογίων όσων υπολοίπων ΜΜΕ παραμείνουν σε λειτουργία. Έτσι, αν
υποθέσουμε ότι η Digea δεν θα κάνει διακριτική μεταχείριση, με τα
δυσβάσταχτα τιμολόγια που ισχύουν, οι σταθμοί των Κυκλάδων, έχουν
προδιαγεγραμμένο τέλος. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι αποτελεί πρόθεση ή
επιλογή της Digea το να κλείσουν τα περιφερειακά ΜΜΕ σε μία τόσο δύσκολη
οικονομικά περίοδο.

Η Αιγαίο Ραδιοτηλεόραση έχει έδρα σε μια ευαίσθητη περιοχή. Στις
Κυκλάδες δεν υπάρχει περιφερειακός σταθμός της ΕΡΑ και οι ενημερωτικοί
ραδιοφωνικοί σταθμοί είναι ελάχιστοι. Ο νομός αντιμετωπίζει σημαντικά
προβλήματα συγκοινωνίας και επικοινωνίας, σε πάρα πολλές περιοχές του
μάλιστα, η σταθερή σύνδεση στο διαδίκτυο είναι ανέφικτη ακόμα και στις
μέρες μας. Γι' αυτό θεωρούμε ότι κάθε φωνή ενημέρωσης είναι παραπάνω από
πολύτιμη.
Σε αυτό το περιβάλλον, η Αιγαίο Ραδιοτηλεόραση έχει έναν πολύ σημαντικό
και ιδιαίτερο σκοπό. Εκπληρώνει την ιδιαίτερη αποστολή της
ραδιοτηλεοπτικής υπηρεσίας δημόσιου χαρακτήρα.
Αυτός ο κομβικής σημασίας φορέας σήμερα, εξαιτίας του οικονομικού
προβλήματος που με δόλο δημιουργεί ιδιώτης στην επιχείρησή του Δήμου
είναι αντιμέτωπος με πρόβλημα λειτουργίας αλλά και χρηματοδότησής του.

Μετά από 7 χρόνια υπομονής, ζητάμε επιτέλους μια άμεση λύση. Τόσο στο
ζήτημα της επιχορήγησης, όσο και των εξωπραγματικών τιμολογίων εκπομπής.
Γιατί η πολύπλευρη ενημέρωση δεν πρέπει να είναι ένα a la carte
ευχολόγιο, αλλά καθημερινός στόχος όλων. Γιατί σε μια περιοχή ευαίσθητη
όπως η δική μας, η ενημέρωση είναι απαραίτητη. Γιατί πιστεύουμε ότι η
Σύρος και οι Κυκλάδες έχουν ανάγκη από ένα σταθμό όπως αυτός που η
Αιγαίο Ραδιοτηλεόραση φιλοδοξεί να είναι.

Η Διοίκηση της ΡΕΔΗΣΕ

Τα διοικητικά συμβούλια των δημοσιογραφικών Ενώσεων και εργαζομένων στα ΜΜΕ, που συμμετέχουν στη Συντονιστική Επιτροπή των Συνεργαζομένων Ενώσεων στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ, στο πλαίσιο της απεργιακής κινητοποίησης στις 8 Δεκεμβρίου 2016, αποφάσισαν τη συμμετοχή τους με την κήρυξη 24ωρης απεργίας σε όλα τα δημόσια και ιδιωτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, την Τετάρτη, 7 Δεκεμβρίου 2016.

Όπως υπογραμμίζουν στη σχετική κοινή τους ανακοίνωση:

Τα σκληρά και επώδυνα προαπαιτούμενα της β’ αξιολόγησης πλήττουν και πάλι το σύνολο του Ελληνικού λαού και ιδιαίτερα τους εργαζομένους στο χώρο του Τύπου. Τσακίζουν τα ασφαλιστικά και τα εργασιακά τους δικαιώματα και θέλουν να ρίξουν στον καιάδα τους ανέργους και τους συνταξιούχους.

Με το Ασφαλιστικό ανοιχτή πληγή και τους πόρους των Ταμείων μετέωρους η Συντονιστική Επιτροπή των Συνεργαζομένων Ενώσεων στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ καλεί όλους τους συναδέλφους να περιφρουρήσουν την απεργία, να διασφαλίσουν την επιτυχία της και να πάρουν μέρος στην απεργιακή συγκέντρωση, που θα πραγματοποιηθεί την ίδια μέρα (7/12/16) και ώρα 12.00 έξω από το κτήριο της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20).

Δηλώνουμε ότι οι εργαζόμενοι στο χώρο του Τύπου δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε για τη δικαίωση των αιτημάτων μας, την αξιοπρέπειά μας και την Ελευθεροτυπία.

---

ΕΝΩΣΙΣ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΛΙΘΟΓΡΑΦΩΝ

ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΕΝΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

ENΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ

ΕΝΩΣΗ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ ΕΛΛΑΔΟΣ



ergasianet

Αποστόλης Στασινόπουλος

Σε πρόσφατο άρθρο-γνωμοδότησή του, ο Νίκος Αλιβιζάτος διακεκριμένος συνταγματολόγος του Κέντρου, υποστηρίζοντας την αντισυνταγματικότητα του νόμου Παππά έγραφε: «Σε αυτό το πλαίσιο, ύστερα από την άρνηση της αντιπολίτευσης να συναινέσει στην ανάδειξη των νέων μελών του Ε.Σ.Ρ, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν θα μπορούσε να ανεχθεί μια επ’ αόριστον διακοπή του άμεσου κρατικού ελέγχου στη ραδιοτηλεόραση. Κάτι τέτοιο ισχύει σε κάθε περίπτωση που η δράση μιας ανεξάρτητης αρχής κρίνεται απολύτως αναγκαία». Συνεχίζοντας δήλωνε πως «δεν μπορεί να προβληθεί σοβαρά η ύπαρξη μιας τέτοιας άμεσης ανάγκης ως δικαιολογητικός λόγος για τη μεταφορά της συνταγματικά κατοχυρωμένης αρμοδιότητας του Ε.Σ.Ρ. στον αρμόδιο υπουργό». Καταλήγοντας, εξέφρασε πως «σύμφωνα με την πάγια νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων, η επίκληση της συνδρομής έκτακτων περιστάσεων ή εξαιρετικώς επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας ως δικαιολογητικού λόγου για τη λήψη έκτακτων μέτρων, δεν ελέγχεται δικαστικά. Και αυτό γιατί η σχετική εκτίμηση θεωρείται ότι ανάγεται στη σφαίρα της πολιτικής ευθύνης των οργάνων που κατά το Σύνταγμα ασκούν την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, σύμφωνα με τη θεωρία του αποκαλούμενου «δικαίου της ανάγκης».(1)

Ο κ. Αλιβιζάτος έκανε σαφές ουσιαστικά το εξής: η κρίση του ΣτΕ δεν δεσμεύει με κανέναν άλλο τρόπο, παρά μόνο σε έναν έσχατο βαθμό πολιτικά, το κοινοβούλιο ή την κυβέρνηση να νομοθετήσει στα όρια του συντάγματος ή παραβαίνοντας αυτό, επικαλούμενη-ο μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Ο Κ. Δουζίνας σε άρθρο του την Παρασκευή στην Εφημερίδα των Συντακτών, επιχειρεί να πολιτικοποιήσει τις αποφάσεις του ΣτΕ αναδεικνύοντας την δυσδιάκριτη τομή μεταξύ νομικού και πολιτικού σε αυτές τις περιπτώσεις, με σκοπό να δικαιολογήσει και να νομιμοποιήσει το νόμο Παππά με βάση το δίκαιο της ανάγκης. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως το «ΣτΕ έκρινε ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν συνταγματικό παρά τα ισχυρά επιχειρήματα εναντίον του επειδή η οικονομική κρίση το έκανε αναγκαίο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η πολιτική απόφαση κυβέρνησης και Βουλής γίνεται νομικά δεκτή» και κλείνει γράφοντας πως «προχθές η νομική ανοχή της ανάγκης δεν επαναλήφθηκε. Το Σύνταγμα είναι ό,τι είπε το ΣτΕ αλλά, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές απόψεις των δικαστών, η απόφαση αυτή είναι πολιτικά μονομερής».(2)

Πού εδράζεται τελικά το δίκαιο της ανάγκης; Πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει και ποια η σημασία του για το νόμο Παππά;

Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες έννοιες ανέκαθεν στο πολιτικό-νομικό πεδίο, της οποίας το σύγχρονο παράδειγμα αποτελεί αντικείμενο ευρείας συζήτησης και προβληματισμού είναι εκείνη της κατάστασης εξαίρεσης. Η δυσκολία ορισμού της καθώς και η αδυναμία στοιχειοθέτησης συνολικών θεωριών γύρω από την κατάσταση εξαίρεσης και τις σφαίρες εφαρμογής της, έγκειται στο γεγονός πως ακροβατεί μεταξύ πολιτικής και δικαίου. Το δίκαιο της ανάγκης αποτελεί μια στιγμή θεσμικής αποκρυστάλλωσης και μια εννοιολογική παραπομπή της γκρίζας αυτής κατάστασης στο δίκαιο.

Για να διασαφηνιστεί καλύτερα σ’ένα πρώτο επίπεδο η συγκεχυμένη έννοια της κατάστασης εξαίρεσης και να γίνουν όσο πιο κατανοητές είναι δυνατόν οι σημασίες που την περιβάλλουν, θα ήταν ορθό και αναγκαίο μάλιστα να φέρουμε στην επιφάνεια και να επεξεργαστούμε στοιχεία και λεπτομέρειες που την συνθέτουν. Όπως προαναφέρθηκε, η δυσκολία ορισμού της καθώς και το απροσδιόριστο έδαφος γύρω από αυτή, βασίζεται σε μια διαδεδομένη άποψη πως η κατάσταση εξαίρεσης  αποτελεί «σημείο ανισορροπίας ανάμεσα στο δημόσιο δίκαιο και το πολιτικό γεγονός»(3) και τοποθετείται σε «μια δυσδιάκριτη ζώνη, στην τομή του νομικού με το πολιτικό στοιχείο».(4)

Άξιο αναφοράς αποτελεί επίσης «η έκφρασηπλήρεις εξουσίεςμε την οποία χαρακτηρίζεται ενίοτε η κατάσταση εξαίρεσης και αναφέρεται στη διεύρυνση των κυβερνητικών εξουσιών και ιδίως στην παραχώρηση στην εκτελεστική εξουσία της δυνατότητας να εκδίδει πράξεις με ισχύ νόμου». Πάντως ο όροςπλήρεις εξουσίεςπροσδιορίζει έναν από τους πιθανούς τρόπους δράσης της εκτελεστικής εξουσίας κατά τη διάρκεια της κατάστασης εξαίρεσης, αλλά δε συμπίπτει με αυτήν. Αυτό καθίσταται σαφές από τη γαλλική νομική παράδοση που προέβλεπε πως «η εξουσία αναστολής του συντάγματος ανήκει στο κοινοβούλιο, κάτι που επικυρώθηκε και εντέλει με νόμο το Μάιο του 1877 καθορίζοντας ότι η κατάσταση πολιορκίας μπορούσε να κηρυχτεί μόνο με νόμο».(5)

Έπειτα, ένα ακόμη χαρακτηριστικό που προσεγγίζει καταφανώς την κατάσταση εξαίρεσης είναι «η αναστολή (ολική ή μερική) του δικαιϊκού συστήματος».(6) Κατατοπιστικά προς αυτή τη συνθήκη είναι τα λόγια του Σμιτ ο οποίος υποστηρίζει πως «στην κατάσταση εξαίρεσης το σύνταγμα μπορεί να αναστέλλεται ως προς την εφαρμογή του, δεν παύει όμως να ισχύει αφού η αναστολή του σημαίνει μόνο μία συγκεκριμένη εξαίρεση» και διατυπώνει την άποψη πως η συγκεκριμένη αυτή αναστολή του συντάγματος λαμβάνει χώρα «για να υπερασπιστεί την ύπαρξή του» ώστε να καταφέρει στο τέλος «να επιτρέψει την εφαρμογή του δικαίου».(7) Πιο λεπτομερειακά «η κατάσταση εξαίρεσης ορίζει, ένα καθεστώς δικαίου στο οποίο αφενός, ο κανόνας υφίσταται αλλά δεν εφαρμόζεται (δεν έχει «ισχύ») και αφετέρου, πράξεις που δεν έχουν ισχύ νόμου την αποκτούν».(8)

Μία ακόμα εξόχως ενδιαφέρουσα άποψη και σκέψη είναι εκείνη που έλκει την καταγωγή της από ένα λατινικό απόφθεγμα και προκρίνει πως «η ανάγκη νόμους δεν γνωρίζει» (necessitas legem non habut). H συγκεκριμένη ρήση όμως εμφανίζει μια πολυσημία καθώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί διττά, δηλαδή πρωτογενώς ως «η ανάγκη δεν αναγνωρίζει κανένα νόμο» και δευτερευόντως ως «η ανάγκη δημιουργεί τους δικούς της νόμους». Επιπρόσθετα, η πρώτη ερμηνεία του ρητού καταδεικνύει πως «εκείνος που σε περίπτωση ανάγκης ενεργεί εκτός νόμου δεν αποφασίζει για τον νόμο αλλά για την μεμονωμένη περίπτωση, για την οποία θεωρεί ότι το γράμμα του νόμου δεν πρέπει να τηρηθεί», ενώ η δεύτερη συνιστά πως «η αρχή σύμφωνα με την οποία η ανάγκη προσδιορίζει μια ασυνήθιστη κατάσταση στην οποία ο νόμος χάνει τη δεσμευτική του ισχύ – αυτή είναι η έννοια του ρητού (necessitas legem non habut) –μετατρέπεται στην αρχή σύμφωνα με την οποία η ανάγκη συνιστά κατά κάποιο τρόπο το έσχατο έρεισμα και την ίδια την πηγή του νόμου».(9)

Σε αυτό το σημείο αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ομολογουμένως ακραία θέση του Σάντι Ρομάνο πως «η ανάγκη δεν έχει νόμους, φτιάχνει νόμους -κατά μίαν άλλη συνηθισμένη έκφραση- πράγμα που σημαίνει ότι η ίδια αποτελεί μια καθεαυτό πηγή δικαίου. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η ανάγκη είναι η βασική, πρωταρχική πηγή δικαίου, έτσι ώστε, σε σχέση με αυτήν, οι υπόλοιπες πρέπει να θεωρούνται δευτερεύουσες».(10)

Τέλος, απαιτείται να αναφερθούμε σε μια αξιοσημείωτη διάκριση που τοποθετείται στη νομική θεωρία «ανάμεσα στα συστήματα που ρυθμίζουν την κατάσταση εξαίρεσης με το συνταγματικό κείμενο ή μέσω ενός νόμου και στα συστήματα που προτιμούν να μη διευθετούν ξεκάθαρα το πρόβλημα. Στη πρώτη ομάδα ανήκουν η Γαλλία και η Γερμανία ενώ στη δεύτερη η Ιταλία, Η Ελβετία,  η Αγγλία και η ΗΠΑ, αν και ιστορία του θεσμού τουλάχιστον από την εποχή του Α’ Παγκοσμίου πολέμου φανερώνει ότι η εξέλιξη του υπήρξε ανεξάρτητη από τη συνταγματική ή νομοθετική επισημοποίησή του.

Το προηγούμενο καθεστώς της ραδιοτηλεόρασης συνιστούσε έναν άνομο χώρο. Η διαρκής μη αδειοδότηση των καναλιών και η παρατεταμένη έκνομη λειτουργία τους προφανέστατα αποτελεί ένα πρόβλημα που διακλαδώνεται σε δεκάδες επιμέρους άλλα. Τα τηλεοπτικά μέσα είχαν προσφύγει, αρκετά χρόνια τώρα με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα, σε μια λευκή τρομοκρατία ενάντια στην κοινωνία και με συνοδοιπόρους την πολιτική εξουσία και το τραπεζικό σύστημα είχαν μετατρέψει το κοινό αγαθό της πληροφόρησης και της ενημέρωσης σε ένα καταναλωτικό αγαθό χειραγώγησης, ελέγχου και πειθάρχησης. Τα κροκοδείλια δάκρυα του μπλοκ των καναλαρχών -που σήμερα δίνουν τον πολιτικό τόνο και την επιχειρηματολογία στα πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα εξουσίας, των πολιτικών στελεχών- των οποίων το κύρος της εξουσίας φθείρεται- και των λόμπι των τραπεζιτών και μεγαλοεργολάβων, για την κρατική παρεμβατικότητα και τον αριθμό των τεσσάρων καναλιών δεν συγκινεί κανέναν. Και αυτό διότι όσο και αν διατρανώνουν τη μεσσιανική ουσία της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού που δεν δεσμεύεται από κρατικές προσταγές θα έπρεπε να σημειώσουμε πως η εδραίωση του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο είχε ως αναγκαίο συμπλήρωμα νομιμοποίησης και ισχύς τη θεσμοθέτηση από την πλευρά των κρατών πλήθος αντικοινωνικών νόμων που διευθετούσαν τις διαφορές μεταξύ κοινωνίας και κεφαλαίου κατοχυρώνοντας την κατίσχυση κεκτημένων δικαιωμάτων και την αποχαλίνωση των αγορών και των κερδοσκόπων.

Η απόπειρα της κυβέρνησης με προεξάρχοντα τον Παππά να νομοθετήσει επάνω σε αυτό το κενό έγινε με εξόχως επικίνδυνους κοινωνικά, πολιτικά και νομικά όρους. Ο αριθμός 4 όσο και αν ενεργοποιείται για να καταλύσει το ούτως έχει διαπλεκόμενο τρίγωνο καναλαρχών-πολιτικών-τραπεζιτών, κυρώνεται στη βάση οικονομικών και μόνο κινήτρων και υποκρύπτει μια διάθεση ελέγχου του νέου μιντιακού τοπίου.

Άλλωστε υπήρξαν πολλαπλές ενδείξεις υπόγειων συμφωνιών μεταξύ υπουργών και επίδοξων καλαναρχών. Οι κύριες προβληματικές που ανέκυψαν από το νόμο Παππά είναι η παντελής έλλειψη ποιοτικών κριτηρίων πέραν των οικονομικών αλλά και ο αποκλεισμός από την δημοπρασία κοινωνικών και συνεταιριστικών σχηματισμών σε αντιστάθμισμα των ΑΕ, των ΟΤΑ και των κοινοπραξιών. Ας προσθέσουμε σε όλα τα παραπάνω την περσινή κρατική καθήλωση της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ και του κινήματος που είχε αναπτυχθεί με κέντρο την πρόταση για αποκεντρωμένα και δικτυωμένα οπτικοακουστικά μέσα αλλά και την πολύ πρόσφατη επίθεση και αφαίρεση μηχανημάτων ώστε να μη γίνονται εκπομπές στα FM στην ΕΡΤΟΠΕΝ.

Τώρα που το ΣτΕ έκρινε και με τη βούλα το νόμο Παππά αντισυνταγματικό διατηρεί την κατάσταση σε ένα κενό νόμου. Δεν χρειάζεται να κρίνουμε εδώ τις αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων καθώς εκείνοι που προβαίνουν σε αυτό είναι οι ίδιοι που τα είχαν ανακηρύξει σε ρυθμιστικό πυλώνα της συνταγματικής τάξης και της δημόσιας ζωής συγκαλύπτοντας το γεγονός της διαπλοκής των εξουσιών και της διαμόρφωσης ενός βαθέους κράτους στους κόλπους των δικαστηρίων. Ας σταθούμε μόνο στις αποφάσεις του ΣτΕ περί της αντισυνταγματικότητας του νόμου για την ιθαγένεια ή περί της συνταγματικότητας της επένδυσης στις Σκουριές, τις υπέρμετρες ποινές των ανώτατων δικαστηρίων σε πολιτικούς κρατούμενους ή τη διαρκή παραγωγή πράξεων νομοθετικού περιεχομένου από το σύνολο των τελευταίων κυβερνήσεων. Επιπρόσθετα, το συνταγματικό δίκαιο ορίζει με γενικές διατάξεις τα πλαίσια και τους κανονισμούς λειτουργίας των θεσμών με αποτέλεσμα να υπόκειται διαρκώς σε ερμηνεία με πολιτικά, αξιακά και ιδεολογικά κριτήρια από τους αρμόδιους δικαστές.

Ο νόμος-γέφυρα είναι πολύ πιθανόν να εκπέσει συνταγματικά καθώς εμπίπτει στο ίδιο προβληματικό πλαίσιο απουσίας του Ε.Σ.Ρ ενώ η συγκρότηση του Ε.Σ.Ρ δεν φαίνεται να είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί αν δεν καταργηθεί ο νόμος. Το δίλημμα που τίθεται πλέον είναι το εξής: η ακύρωση από τη πλευρά της κυβέρνησης του νόμου Παππά που θα σήμαινε ένα τεράστιο πολιτικό πλήγμα και μια αναμφισβήτητη πολιτική ήττα που θα δρομολογούσε ραγδαίες εξελίξεις στη κεντρική πολιτική σκηνή και θα αθώωνε τους καναλάρχες και το καθεστώς που είχαν οικοδομήσει ή η επίκληση της εξαιρετικής περίστασης και της πολιτικής αναγκαιότητας με σκοπό να τεθεί σε ισχύ μια νομική πράξη απογυμνωμένη συνταγματικά (τα συντάγματα άλλωστε έχουν μετατραπεί σήμερα σε αναχρονιστικές δομές που αναστέλλονται διαρκώς βλ. μαύρο στην ΕΡΤ από κυβέρνηση Σαμαρά) με σημαντικό επίσης πολιτικό κόστος που θα σήμαινε την όξυνση της πολιτικής πόλωσης και την πολιτικοποίηση των αποφάσεων του ΣτΕ.

Το καρπούζι και το μαχαίρι βρίσκονται στα χέρια της κυβέρνησης όπως επίσης ο γκρεμός και το ρέμα που καραδοκούν στα βήματα της. Η κατάσταση εξαίρεσης βεβαίως είναι εγγενής στην κρατική λειτουργία οπότε ουδέν παράδοξο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

(1) https://www.efsyn.gr/arthro/diakrisi-ton-exoysion-la-kart
(2) http://www.efsyn.gr/arthro/politikoi-filosofoi-kai-dikastes
(3) Saint-Bonnet .F, L’ Etat d’ exception, PUF, Paris, 2001
(4) Fontana .A, Du droit de resistance au devoir d’ insurrection, in J. –C. Zancarini (επιμ.) ,Le Droit de rersistance, ENS, Paris 1999
(5) Agamben .G, Κατάσταση εξαίρεσης : Όταν η έκτακτη ανάγκη μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα, Εκδόσεις Πατάκη,  Αθήνα 2007
(6) Agamben.G, Homo Sacer : Κυρίαρχη εξουσία και γυμνή ζωή, Εκδόσεις Εξάρχεια, Αθήνα 2016
(7) Schmitt. C, Die Diktatur, Duncker & Humblot, Munchen- Leipzig 1921
(8) Agamben .G, Κατάσταση εξαίρεσης : Όταν η έκτακτη ανάγκη μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα, Εκδόσεις Πατάκη,  Αθήνα 2007
(9) ο.π
(10) Romano .S, Sui decreti –legge e lo stato di assedio in occasione dei terremoti di Messina e Reggio Calabria ,in ‘’Rivista di diritto pubblico’’ ora in Id., Scritii minori, vol. 1, Giuffre, Milano 1990


από babylonia

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

«Σφάζονται» κυβέρνηση, αντιπολίτευση και καναλάρχες στην ποδιά των ΜΜΕ.
«Σκοτώνονται» καθημερινά για το πόσα κανάλια χωράει και αντέχει η αγορά.
Τέσσερα ή περισσότερα; Με ποιους όρους, άραγε; Και για πόσα χρόνια;

Επιχειρώντας κανείς να δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα (και πολλά ακόμη, φυσικά), θα ήταν χρήσιμο να μην παρασύρεται από τα επιχειρήματα της μίας ή της άλλης πλευράς. Να γνωρίζει τους πραγματικούς αριθμούς, να κάνει τις αναγκαίες προσθέσεις και αφαιρέσεις και στη συνέχεια, συνυπολογίζοντας τις παραμέτρους του επιχειρηματικού ρίσκου, καθώς και της σχέσης πολιτικού κόστους και οφέλους, να καταλήγει στα συμπεράσματά του.

Πρώτο ερώτημα, λοιπόν: Πόσο μεγάλη είναι, άραγε, η διαφημιστική «πίτα» που αφορά τα τηλεοπτικά κανάλια και αποτελεί το βασικό, αν όχι μοναδικό έσοδό τους, μιας και τα κανάλια δεν πουλάνε φύλλα στα περίπτερα; Ως εκ θαύματος, όσο κι φαίνεται παράδοξο στους περισσότερους, επίσημα στοιχεία γύρω από αυτή τη δαπάνη δεν υπάρχουν εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια και μάλιστα με πρωτοβουλία των ίδιων των καναλαρχών και συνυπευθυνότητα της κυβέρνησης. Έτσι, ο καθένας κάνει τις δικές του εκτιμήσεις και στηρίζει την επιχειρηματολογία του σε αυτές. Οι υπόλοιποι αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε σε… αλχημείες, καταλήγοντας στο συμπέρασμα (με πάσα επιφύλαξη) ότι μιλάμε για ένα ποσό της τάξης των 250 εκατ. ευρώ ετησίως.

Δεύτερο καίριο ερώτημα: Πόσο είναι το κόστος λειτουργίας ενός τηλεοπτικού σταθμού γενικού περιεχομένου, με 400 τουλάχιστον εργαζόμενους; Κατά σύμπτωση, ούτε εδώ υπάρχει επίσημη εκτίμηση ή άλλο ακριβές στοιχείο, έτσι ώστε να είμαστε σε θέση και εμείς οι αδαείς να έχουμε σαφέστερη εικόνα. Προφανώς, το συγκεκριμένο ποσό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως είναι το ιδιόκτητο ή μη κτίριο, αλλά και το ύψος των αποδοχών για τους εργαζόμενους. Όμως, δεν μπορεί, κάπου κάποιοι θα έχουν φτιάξει ένα μοντέλο που θα μας δίνει τον μέσο όρο, αλλά μας το κρατούν μυστικό. Είναι γύρω στα 50 εκατ., όπως ισχυρίζονται ορισμένοι ειδικοί του κλάδου, λιγότερα ή περισσότερα;

Τρίτο ερώτημα (που πηγάζει ευθέως από τα δύο πρώτα): Αφού τα στοιχεία για τα κόστος είναι άγνωστα, πώς θα διαμορφώσουμε άποψη για τον αριθμό των καναλιών που «χωράει» η αγορά; Και παράλληλα, πώς θα ερμηνεύσουμε τις ομηρικές συγκρούσεις ανάμεσα σε ορισμένους από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της ελληνικής ολιγαρχίας, με σκοπό να πάρουν θέση στο νέο τηλεοπτικό τοπίο – και μάλιστα, μετά από μια πενταετία που συσσώρευσαν τεράστιες ζημιές στους ισολογισμούς τους, γεγονός που αποδεικνύει ότι η ενασχόληση με το συγκεκριμένο «άθλημα» δεν προσφέρει χρηματικά κέρδη;

Τελευταίο ερώτημα (πηγάζει επίσης από τα δύο πρώτα): Γιατί δεν μας δίνουν τα στοιχεία αυτά οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, οι επιχειρηματίες-ιδιοκτήτες. Γιατί μας αναγκάζουν να αυθαιρετούμε σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα που, αν πιστέψουμε το πολιτικό ρεπορτάζ, δημιουργεί ακόμη και ζήτημα πολιτικής επιβίωσης της κυβέρνησης και έχει αναγορευτεί στη μητέρα των μαχών στον «πόλεμο κατά ης διαπλοκής»;

Ε, λοιπόν, ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μας δίνουν τα στοιχεία γιατί δεν θέλουν να ξέρουμε. Αλλά και επειδή το βασικό διακύβευμα στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών είναι αναμφίβολα πολύ σημαντικό, ωστόσο δεν έχει πρωτίστως να κάνει με τα οικονομικά δεδομένα του κλάδου των ΜΜΕ.

Έχει να κάνει, όμως, με την αδυσώπητη σύγκρουση που διεξάγεται εδώ και καιρό στους κόλπους της ελληνικής ολιγαρχίας για το ποιος από τους εκπροσώπους της θα πεθάνει και ποιος θα επιβιώσει, καθώς και από ποια θέση, στην εποχή της κρίσης και αφού θα έχουν όλοι μαζί συνθλίψει τα δικαιώματα των εργαζομένων και τις κατακτήσεις της κοινωνίας.

Έχει να κάνει με το γεγονός ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση θεωρούν το πεδίο των ΜΜΕ προνομιακό για να διασταυρώσουν τα ξίφη τους – η καθεμία για τους δικούς της ιδιαίτερους λόγους, αλλά και οι δύο μαζί – επειδή γνωρίζουν ότι στα μνημόνια-λαιμητόμο λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα.

Έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι νυν και οι επίδοξοι καναλάρχες δεν ενδιαφέρονται κυρίως να αποκομίσουν κέρδη από τα Μέσα τους – άλλωστε, αυτό είναι σχεδόν αδύνατο με βάση τα σημερινά δεδομένα της «αγοράς» και τις προβλέψεις για τα επόμενα χρόνια, όσο κι αν συμπιέσουν τους μισθούς (που θα το κάνουν) – αλλά να τα χρησιμοποιήσουν ως όχημα για να προωθήσουν τις υπόλοιπες δραστηριότητές τους, όπως έκαναν παραδοσιακά.

Έχει να κάνει, επίσης, με το γεγονός ότι σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο η παρέμβαση του κεφαλαίου στις πολιτικές εξελίξεις γίνεται διαρκώς πιο άμεση, αδιαμεσολάβητη και απροκάλυπτη, με τα μίντια να προσφέρουν ένα ιδανικό μέσο άσκησης πιέσεων, επιβολής αποφάσεων και πολιτικών εξελίξεων.

Έχει να κάνει με το γεγονός ότι τα ΜΜΕ αποτελούν στην εποχή μας έναν αναντικατάστατο πυλώνα του αστικού συστήματος εξουσίας, ο οποίος έχει ταυτόχρονα και ιδεολογικό και κατασταλτικό ρόλο, τους οποίους έχει βιώσει εξίσου και στο πετσί της η ελληνική κοινωνία, ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Έχει να κάνει, τέλος, με την ιστορική αλήθεια που θέλει την άρχουσα τάξη κάθε χώρας να υπερασπίζεται λυσσαλέα, με νύχια και με δόντια τον έλεγχο των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας σε βαθμό που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την υπεράσπιση του ελέγχου των ενόπλων δυνάμεων ή του κοινοβουλίου της.

Τι δεν καταλαβαίνεις, μετά από όλα αυτά και εξακολουθείς να ζητάς οικονομικά στοιχεία;

Υ.Γ. Ακόμη και στην υποθετική περίπτωση που κυβέρνηση, αντιπολίτευση και καναλάρχες τα έβρισκαν για τον αριθμό των καναλιών και τους όρους λειτουργίας τους, υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι όλα αυτά θα τηρούνταν και ότι στην πρώτη «αναποδιά» δεν θα τίναζαν εκ νέου το τοπίο στον αέρα υπέρ τους, με θύμα την κοινωνία και την ενημέρωση;


Αναδημοσίευση : imerodromos

ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΩΝ

αναδημοσίευση από το prin.gr

Αγανάκτηση, οργή, αλλά και κύμα συμπαράστασης προκάλεσε η τρίτη κατά σειρά απόπειρα φίμωσης του ελεύθερου αυτοδιαχειριζόμενου ραδιοφώνου τηςERTopen. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση δίνει κανάλια στους μεγαλοκαπιταλιστές, ρίχνει μαύρο στο ραδιόφωνο τηςERTopen. Την Δευτέρα κατασχέθηκαν τα μηχανήματα εκπομπής, με στόχο το πρόγραμμα τηςERTopenνα μην ακούγεται πια στους 106,7 στα fm στην Αττική. Συνεχίζεται, φυσικά, η διαδικτυακή μετάδοση από τοertopen.com,καθώς και η αναμετάδοση από ραδιοφωνικούς σταθμούς ανά την Ελλάδα. Ανάλογες απόπειρες φίμωσης είχαν επιχειρηθεί στις 23 Σεπτεμβρίου 2015 με προσαγωγή του προεδρείου της ΠΟΣΠΕΡΤ, αμέσως μετά τις εκλογές, καθώς και δυο μήνες αργότερα.

Ανακοίνωση καταγγελίας εξέδωσε η ΠΟΣΠΕΡΤ, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «ΗΕΡΤΟΠΕΝ, ο σταθμός της ελεύθερης έκφρασης που αναμεταδίδεται και από άλλους σταθμούς στα FM στην περιφέρεια, θα συνεχίσει να λειτουργεί στο διαδίκτυο και θα προσπαθήσουμε άμεσα να ξαναεκπέμψουμε στο λεκανοπέδιο και πάλι μέσω των FM. Θα συνεχίσει να είναι η φωνή του κάθε αγωνιστή, για δικαιοσύνη, ισονομία, δουλειά με δικαιώματα, ενάντια στον ρατσισμό και την ξενοφοβία και υπέρ της κοινωνίας των πολιτών και των αναγκών τους. ΗΕΡΤΟΠΕΝενόχλησε και θα συνεχίσει να ενοχλεί γιατί στον αυταρχισμό της κυβέρνησης ζητά να απαντήσουμε με συνεχή αγώνα μέχρι να ανατρέψουμε τα μέτρα οδοστρωτήρα των μνημονίων και όσους τα πρεσβεύουν».

Μία από τις εκπομπές που φιλοξενεί το ραδιόφωνο της ERTopen είναι και τοΡάδιο Παντιέραπου μεταδίδεται κάθε Τετάρτη στις 6 μ.μ., επιδιώκοντας να αναδείξει τις μάχες για την υπεράσπιση των εργατικών και νεολαιίστικων δικαιωμάτων, τους κοινωνικούς αγώνες και τη σχέση τους με την πολιτική.

Στην εξέγερση του Νοέμβρη, τη φωνή του ραδιοσταθμού του Πολυτεχνείου αναμετέδιδαν με ηρωισμό οι ραδιοπειρατές της εποχής, υπενθύμισε ο Δ. Παπαχρήστος καταγγέλλοντας τη φίμωση τηςERTopen, για να προσθέσει: «Θα μας πάρουν και το φως από τα μάτια, θα το πληρώνουμε στους ιδιώτες ακριβά. Το ίδιο πάνε να κάνουν με το νερό, ξεπουλάνε τα αεροδρόμια, το Ελληνικό».